voor ik begin met mijn verhaal wil ik mij graag voorstellen aan jullie.

Mijn naam is jiji. Ik ben 20 jaar en het is de eerste keer dat ik begin met een eigen blog. 

Waarom ben ik begonnen met een eigen blog? 

Omdat ik niet weet hoe ik om moet gaan met mijn gevoelens, mijn verleden, mijn verdriet.

Ik heb al alles geprobeerd : een psycholoog, vrienden waar ik mee kan praten, een huisdier ( waar ik zoveel van hou) maar het lege, angstig gevoel is er nog steeds. 

Het gevoel dat ik elke dag doormaak, Eerst komt het angstig gevoel als ik opsta, daarna komt het dwanggevoel als ik mensen tegen kom die met mij omgaan (wat ik soms niet kan verstaan) ik probeer mijn gevoel te negeren, soms lukt het en soms niet. 

Als het niet lukt word ik boos en duw ik iedereen van me weg, Ik moet alleen zijn !!Ze zijn niks met mij !! Dan is het avond, alleen in mijn appartement mijn kat die aandacht zoekt, soms duw ik haar ook weg, roep ik tegen haar dat ze mij gerust moet laten. niet verstaan dat een kat mijn aandacht wil. Ik voel me eenzaam en ik denk na, en dan komt het weer : paniek ! 

Ik probeer mij te kalmeren door een sigaret te roken, ik roep weer tegen mijn kat omdat ze aandacht zoekt. 

ik lig in mijn bed en dan komt het schuldgevoel, de angst ik ben lijk mijn mama ik geef geen aandacht aan mijn kat, en toch komt ze altijd bij me liggen in bed dicht bij me en hoor ik hoe ze geniet als ik haar aanraak, niet verstaan waarom ze geniet van mijn aanraking.

Ik word lijk mijn moeder. 

Ik moet mezelf redden.

Ik moet weten wat de reden is die mij zo heeft gemaakt.

Ik vertel mijn verhaal