voor ik begin met mijn verhaal wil ik mij graag voorstellen aan jullie.
Mijn naam is jiji. Ik ben 20 jaar en het is de eerste keer dat ik begin met een eigen blog.
Waarom ben ik begonnen met een eigen blog?
Omdat ik niet weet hoe ik om moet gaan met mijn gevoelens, mijn verleden, mijn verdriet.
Ik heb al alles geprobeerd : een psycholoog, vrienden waar ik mee kan praten, een huisdier ( waar ik zoveel van hou) maar het lege, angstig gevoel is er nog steeds.
Het gevoel dat ik elke dag doormaak, Eerst komt het angstig gevoel als ik opsta, daarna komt het dwanggevoel als ik mensen tegen kom die met mij omgaan (wat ik soms niet kan verstaan) ik probeer mijn gevoel te negeren, soms lukt het en soms niet.
Als het niet lukt word ik boos en duw ik iedereen van me weg, Ik moet alleen zijn !!Ze zijn niks met mij !! Dan is het avond, alleen in mijn appartement mijn kat die aandacht zoekt, soms duw ik haar ook weg, roep ik tegen haar dat ze mij gerust moet laten. niet verstaan dat een kat mijn aandacht wil. Ik voel me eenzaam en ik denk na, en dan komt het weer : paniek !
Ik probeer mij te kalmeren door een sigaret te roken, ik roep weer tegen mijn kat omdat ze aandacht zoekt.
ik lig in mijn bed en dan komt het schuldgevoel, de angst ik ben lijk mijn mama ik geef geen aandacht aan mijn kat, en toch komt ze altijd bij me liggen in bed dicht bij me en hoor ik hoe ze geniet als ik haar aanraak, niet verstaan waarom ze geniet van mijn aanraking.
Ik word lijk mijn moeder.
Ik moet mezelf redden.
Ik moet weten wat de reden is die mij zo heeft gemaakt.
De gedachte dat mijn moeder mij vroeger heeft graag gezien, mij de basisbehoefte gaf die elk baby nodig had was mijn houvast.
Dit was de enige reden die mij sterk maakte, de enige reden waarom ik haar zo graag zag en haar elke seconde van de dag miste want ik leefde nog. en als ik leef was het dankzij haar. ik wist het zeker ze zag mij graag.
Het doet pijn als je te horen krijgt dat je dromen, maar dromen zijn, dat het nooit heeft bestaan.
Mijn lichaam deed pijn, mijn hart schreeuwde het uit toen ze toegaf dat ze mij de basisbehoefte niet gaf, mij geen liefde gaf.
Het gedachte alleen al dat ik soms dagen geen eten kreeg, geen verzorging kreeg, mij niet vastnam en zei dat ik haar kleine prinses ben.
Mijn angst word erger. Ik ben bang. het doet pijn omdat het aan mij kan liggen. Het doet pijn omdat het mijn fout is dat haar leven verslechtert is, ze hield niet van mijn vader, ze zag mijn vader in mij. Ik begrijp het dat ze geen moed had om voor mij te zorgen, Ik was het kind van haar man.
Het doet pijn als mijn vrienden mij aanraken en zeggen dat ze van mij houden. Het doet pijn als ik mij veel te snel hecht aan mensen. Het doet pijn als mijn vrienden eventjes niet naar mij kijken. Het doet pijn als mijn vrienden met andere dingen bezig zijn dan met mij. Het doet pijn bij de gedachte dat ze mij ooit zullen verlaten. Het doet pijn als ik een kind zie die haar mama knuffelt en aan haar haar prutst terwijl de mama haar kleine kind kust.
Mijn hart slaat over, ik heb mijn gedachte niet meer onder controle, mijn longen krijgen geen lucht. Soms schreeuw ik tegen hun, Soms kwetst ik de mensen waar ik aan gehecht ben, soms laat ik ze opeens vallen. Soms hou ik mij in en wacht ik tot s avonds dan laat ik de angst mijn lichaam overnemen.
Wat mij het meest pijn doet is dat ik ervan geniet om mensen te kwetsen. Ik heb de macht over hun. Het bewijst dat ik geen pijn zal hebben als mij niet meer graag zullen zien.
Het is angstig om van hun te houden en te genieten van hun aandacht.
Mijn moeder heeft mijn leven een andere weg gegeven, een weg waar er heel veel putten zijn, ooit zullen er geen putten meer zijn, maar wanneer?
