opgoetgeluk.wordpress.com

Rationeel als ik ben, bereid ik me graag grondig voor. Wanneer ik op reis ga, informeer ik me steeds over bezienswaardigheden, transportmiddelen, culinaire aanraders... Niet dat ik me ter plekke niet door mijn gevoel kan laten meeslepen, maar ik weet graag waaraan ik me mag verwachten. Wanneer op school de examens naderen, controleer ik zo snel mogelijk mijn toezichtrooster. Niet dat ik dan vervelend doe en vraag om iets te veranderen, maar zonder die planning, ben ik niet in staat om de rest van mijn agenda voor die weken te organiseren. (Ik ben maar een heel klein beetje neurotisch, echt waar. Ik bedoel, hoe moeilijk kan het zijn het zoutvat steeds op zijn vaste plek terug te zetten en dan de kastdeur volledig dicht te doen?) Kwatongen zouden mij een 'regelteef' kunnen noemen, maar in tijden van nood steunen die kwatongen wel graag op mijn allesvoorzienendheid. (Sandwiches mee om op te eten in de wachtrij van de rollercoaster, paraplu op zak want de buienradar liegt nooit, herinnerings-sms'je zodat de tandenborstel, het paspoort, de sleutel... niet vergeten wordt.)

Zo had ik me vandaag dus ook voorbereid op mijn afspraak bij de dokter, de oogkasspecialist. Had ik trouwens al verteld wat een innemende persoon dat is? Ondanks de drukke agenda en de volle wachtzaal neemt hij steeds de tijd om alles duidelijk gestructureerd uit te leggen. Hij kwam mij zelfs tien minuten voor de operatie (de biopsie) nog eens alles uitleggen en nadien in de recovery was hij ook weer van de partij om mij ervan te verzekeren dat de operatie goed verlopen was. De anesthesist was trouwens ook best wel leuk. Die grapte nog dat mijn 'moeilijke aders' geen referentie waren voor mijn karakter. Ah, toch schattig als een knappe man je zo op je gemak probeert te stellen. Maar ik wijk af.

Vandaag verwachtte ik eindelijk de ontknoping van mijn raadsel te krijgen: vrij onschuldige ontsteking of eerder schadelijke en daarom minder te prefereren tumor. Met een 'We weten het nog niet, kom volgende week terug.' had ik helemaal geen rekening gehouden. Waar ik mij de afgelopen weken nog niet druk maakte over de onwetendheid, ben ik nu even volledig de pedalen kwijt. Mijn hoofd had zich ingesteld op vandaag. Vandaag kreeg ik eindelijk mijn diagnose en wat die dan ook zou zijn, mijn behandeling zou eindelijk kunnen starten en ik zou niet opgeven tot ik weer helemaal genezen was! Dat is nu dus voor minstens een volle week uitgesteld en daar kan ik helemaal niet mee om. Onwetendheid heb ik niet in de hand. Onwetendheid speelt een spelletje met je gedachten. Onwetendheid is wreed.

Het liefst zou ik in een teletijdsmachine springen of mij een week laten invriezen of gewoon een winterslaapje houden. Hoe moet ik nu nog een week positief en vrolijk door het leven dartelen terwijl het zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangt? Vanavond geef ik toe aan de moedeloosheid en de boosheid. Vanavond denk ik even: 'Fuck this shit!' Vanavond kruip ik alleen in mijn veel te grote bed en voel ik meer dan ooit de nood aan twee sterke armen die me omhelzen en me niet loslaten tot ik weer helemaal tot mezelf ben gekomen. Vanavond is alleen voor mij!

Maar morgen, dan trek ik mezelf weer overeind. Ik recht mijn rug en hou mijn hoofd hoog. Wie weet kneed ik mijn mondhoeken zelfs weer tot een glimlach. Als ik me vanavond even kan laten gaan, dan zal ik morgen weer sterk zijn. Dan bereid ik me morgen voor op de volgende consultatie, waarop ik volledig voorbereid zal zijn: goed, slecht of 'geen idee'. Volgende keer hebben ze me niet meer liggen!

Je kan je ware aard niet loochenen, die komt steeds bovendrijven, zelfs wanneer je dat met hand en tand probeert tegen te houden. Ik beschouw mezelf graag als een rationeel wezen. Mijn eerste reacties zijn vaak impulsief, maar later ga ik nadenken en overweeg ik de pro's en contra's. Voorbereiding en structuur zijn mijn drijfveren in deze steeds complexere wereld. Het liet mij tot voor kort toe een druk en bruisend leven te leiden, waar velen (soms heimelijk en vaak ook vanuit foutieve veronderstellingen) wat jaloers op zijn, maar dat ook zijn nadelen kent. Gelukkig behoud ik steeds de controle.

En dan laat je lichaam je in de steek. Eerst denk je dat je gewoon nog even moet wachten tot de zomervakantie, dan vallen de hobby's deels weg en heb je tijd om te rusten. Er steekt een lichte heesheid op, die je wijt aan die drukke agenda en de jammerlijke samenloop van omstandigheden, zoals een vervelende knie twee weken voor de première, die ervoor zorgt dat je minutieus geplande nevenactiviteiten in elkaar overvloeien als dat grenadine-achtige goedje in je cava. Je wacht nog drie weken voor je het jezelf toelaat ongerust te zijn, je wil tenslotte niet voor een futiliteit de kostbare tijd van je huisarts verkwisten. Deze is uiteraard in eerste instantie ook van mening dat je 'gewoon maar wat moet afwachten'.

Nog twee weken later, na nog een bezoek aan de huisarts, beslis je dan maar zelf naar de NKO-arts te gaan. Aangezien je zelf niet de enige bent met een drukke agenda, moet je eerst nog wat geduld uitoefenen vooraleer je daar terecht kan. Ondertussen is je oog ook al opgezwollen. Vreemd, wellicht een allergische reactie, denk je. Je familie grapt dat je zo zwaar niet mag uitgaan...

De zoektocht begint en leidt je langs vele wachtzalen, een nieuwe huisarts (deels omdat je verhuisd bent, deels omdat je het gevoel hebt dat er niet naar je geluisterd wordt), specialisten die niet weten wat er precies met je scheelt, lastige werkdagen want de stem wil niet mee, scans, NMR's, echo's, vier verschillende ziekenhuizen... Uiteindelijk vind je eindelijk de dokter die je kan helpen: een specialist in oogkassen (jawel, het bestaat!). Helaas heeft ook deze man een drukke agenda. Je wacht een week op de eerste consultatie, anderhalve week op operatie met biopsie en dan nog anderhalve week voor een nieuwe consultatie met resultaat van die biopsie. Zo komen we bij vandaag.

Ik dacht dat ik me overal op had voorbereid, maar ik besef dat ik voor het eerst sinds lange tijd de touwtjes zelf niet meer in handen heb. Geen structuur meer, geen ratio die mij staande houdt. Ik ben de controle kwijt.