Het was eind februari 1998 en ik had er net m’n eerste cyclocrosswinter bij de masters opzitten (toen nog cyclosportieven genoemd). “Koersen” was voor mij een late roeping, ik was denk ik 20 toen ik m’n eerste WAOD-wedstrijd reed “in den duik”, zonder dat moeder en vader het wisten. Al vlug had ik m’n hart verloren aan het cyclocrossen, het draaien en keren  en ploeteren de modder was véééél leuker dan het koersen rond de kerktoren.  Dat crossen viel mee, goed genoeg om per 1 januari 1998 de stap te zetten van de cyclosportieven naar de elite zonder contract vond ik. M’n eerste cross bij de grote jongens was Ruddervoorde, toen nog georganiseerd in januari, geen deel uitmakend van een regelmatigheidscriterium en op een niet-gedraineerde weide. Het wedstrijdverslag was wat mij betrof kort: Danny De Bie won de wedstrijd, ik vulde de hoop.

De motivatie als kersvers elite-zonder-contract renner was groot. Als een Mathieu Van der Poel en Wout van Aert avant la lettre was ik van plan om na het veldritseizoen nog even door te gaan op de weg. M’n eerste wegwedstrijd zou Gent-Staden worden, de “openingsklassieker” in lijn voor elites zonder contract, toen nog een individuele wedstrijd en dus “perfect” voor mij (dacht ik). In aanloop naar de wedstrijd zagen de weersvoorspellingen er niet al te best uit, regen en wind zouden het weekend gaan overheersen. 

Op de dag van de wedstrijd was het 3 graden, en joeg een felle westenwind de donkere wolken aan hoog tempo over Vlaanderen. Regen was voorspeld voor later op de dag. Toen ik m’n rolluik s’morgens optrok sloeg de vertwijfeling toe. Zou ik? Zou ik niet?  Uiteindelijk haalde de goesting het van de rede en trokken we naar Gent. M’n broer speelde chauffeur en als een “echte” werd ik naar de Blaarmeersen gevoerd, daar aangekomen vielen de eerste druppels reeds uit de lucht.

Tegen de tijd dat de wedstrijd werd op gang geschoten was het al volop aan het regenen. Die regen, gecombineerd met de felle wind en de lage temperatuur zorgde ervoor dat het op de brede wegen richting Deinze en Tielt onmiddellijk koers was en de deur achteraan wijd open stond.

“Aan wat ben ik begonnen!” spookte het door m’n hoofd. Met de weinige ervaring die ik had, had ik me véél te licht gekleed. Wist ik veel dat je voor een wegwedstrijd in februari best iets meer kledij aandeed dan voor een uurtje superintensieve cross. M’n crosspak met lange mouwen, gecombineerd met een ondershirt en (gelukkig maar) een petje onder de helm waren duidelijk niet genoeg om de elementen te weerstaan. Ik voelde de kou m’n lijf binnendringen: tenen werden ijsklompen, vingers gevoelloos en het glazuur spatte bij wijze van spreken van m’n tanden van het klapperen. Bovendien waren m’n stuurmanskunsten van die aard dat ik me aan de buitenzijde van het peloton véél veiliger voelde dan middenin het pak, wat een goede prestatie ook al niet ten goede komt. Kortom : een hel!

Net voor Tielt was het zover… door de vele wind viel het peloton in waaiers uiteen en ik, ik zat meteen op m’n plaats, in de laatste waaier. Het tempo in ons groepje zakte recht evenredig met m’n lichaamstemperatuur. Tijdens een zeldzaam helder moment dacht ik er toch aan om nog wat te drinken, maar dat er tussen denken en doen soms een hemelsbreed verschil is werd meteen duidelijk toen m’n bidon zomaar uit m’n verkleumde handen gleed….dan maar zonder drinken verder.

Even verder, richting Roeselare, kwam de wind recht op de kop te staan en ging de snelheid verder naar beneden. “Kleiner schakelen, omwentelingen maken” schoot het door m’n hoofd, maar net zoals bij het drinken had ik ook nu geen kracht genoeg om die typische Campagnoloklik uit m’n Ergopowershifter te laten weerklinken. Dan maar op 53 x 15 verder naar Staden, singlespeed als het ware, met grauw gezicht van het opspattende ijskoude water en nagenoeg bevroren ledematen. Eénmaal in Staden werd ons groepje uit de wedstrijd gehaald en hoefden we de plaatselijke ronden niet meer te rijden en daar was ik geen minuut rouwig om. In de kleedkamer probeerde ik, na eerst enkele minuten wezenloos staren, de rits van m’n crosspak vast te pakken, maar de fijne motoriek was ver te zoeken…het lukte niet. Uiteindelijk heeft een goede kameraad moeten helpen op m’n rits open te doen, ik ben Kurt er nog altijd dankbaar voor, ware het niet van hem ik zat waarschijnlijk nog steeds in dat magazijn. We zijn toen samen naar huis gereden, m’n broer en ik. In stilte, de verwarming volle bak, hij in t-shirt, ik met alle kleren aan die ik had kunnen bemachtigen. Het bleef dat voorjaar bij die ene wegwedstrijd. De volgende wedstrijd volgde pas eind mei, bij 25 graden ongeveer (al weet ik dat niet meer zo goed).

Nu na al die jaren is die wedstrijd van toen nog altijd één van m’n sterkste en strafste herinneringen uit die tijd. De extreme weersomstandigheden gecombineerd met de goesting van een “jong veulen” hebben een blijvende indruk nagelaten.

Hoe extremer de omstandigheden, hoe mooier en sterker de herinneringen.

Sportieve groeten,

K.