Mijn stemmetje, is er niet meer als levende persoon. Wij hebben vandaag mijn stemmetje moeten laten gaan. De vreselijke ziekte heeft zijn nerven gegrift in het leven en in mijn hart. Mijn stemmetje is er niet meer. 4 weken na mijn thuiskomst. Samen hebben we een mooie tijd gehad, een tijd om te koesteren. Mijn stemmetje was en is voor mij mijn vriend, mijn rechter arm, mijn peter, mijn deel van mijn leven. Na mijn thuiskomst van Portugal hebben we onze verhalen en gedachten uren lang met elkaar gedeeld. Met open mond keken we soms naar mekaar terwijl de verhalen met de grote glimlach verteld werden. We zaten op dezelfde golflengte. De wigwam en zijn daar aan verwante attributen werden uitgewisseld met de nodige verhalen. Alsook een steen vanop het dak van Portugal, een licht roze met kleine sprankelende blinkertjes in. Het dak van Portugal beklimmen met de fiets en mijn stemmetje is werkelijk het dak van Portugal. Lees nog maar eens na wat ik toen schreef. Zal ik dit ooit nog eens wagen om te beklimmen zonder jou? Zal ik de kracht vinden die jij mij gaf?
Verdriet, triest, lege plaats, zijn grootsheid, zijn stem, zijn glimlach mis ik enorm. Nooit ga ik afscheid van mijn stemmetje nemen. Ik zal altijd over je praten, alsof je er nog steeds bent.
Ik dank ook zijn vrouwtje dat ik zo veel tijd van mijn stemmetje kreeg.
Het derde beentje van de wigwam ben ik jullie nog verschuldigd.
Het derde beentje van de wigwam.
Op het derde beentje van de tipi of wigwam staat een letter B , de B van Bergen.
Bergen is eveneens een stad aan de zee in Noorwegen. In de Fjorden daar aan de Noordse westkust verschijnen soms bergen van soms 1000 meter hoog uit de zee.
Bergen hebben iets speciaals, ze laten ons veel zien, vertellen ons weinig en achter iedere hoek of bocht verschijnt iets nieuws.
De B van Bergen, Benieuwd, Bijzonder, Bekorend, Bindend, Bezig, Belang, Benauwd, Bangelijk, Bomen, zoveel B's om in de bergen te zijn. Zal ik mijn Bijdrage doen en op een Berg gaan zitten op een Bankje, kijkend naar de Bewegende wolken en lezen in een mooi Boek dat mij vertelt hoe je van me houdt, of een adembenemend mooi muziekstuk van Grieg geschreven aan een Bergens meertje Beluisteren? Of fiets ik gewoon omhoog? Wie weet.
De drie peilers van de wigwam, beentjes vanuit de drie steden, Oostende, Porto en Bergen maken een veilige en inspirerende plaats...de wigwam. Dat is zeker!
Nog één woord.....bedankt dat jullie mij volgen, soms vanuit het buitenland, bedankt.
Meteen kwam ik een liefhebber, fietser tegen die meteen halt hield om tegen me te praten. De weg uitgelegd, en weg waren we. Een ferme afdaling die wel deugd deed na het klimmetje van gisteren. Het was reeds 27°, het beloofd warm te worden.
Telkens waneer ik in een dorp kwam, school de kasseien onder mij door. Een beetje vertragen was aangeraden voor fiets en kar. Niet te verwarren met paard en kar hahaha.
Ik zou er vandaag de tanden er stevig in zetten, en dat deed ik ook, maar, het was nog geen 3 uur en de temperatuur klom reeds in Castelo Branco naar 39° . Wat? Hoor ik je zeggen, ja hoor 39° .Een beetje teveel van het goede.
Ik wou nog verder maar deze stad bood me een lift aan, hetzij met de trein, die was er maar niemand te zien, alles dicht. Dan maar proberen met de taxi? Ja hoor, 2 uur later stond ik bij mijn vertrek in Olho Marinho, bij Ides en Katy. Ik zou nog zeker 400 km moeten afleggen. En ik zou toekomen en de dag nadien moeten huiswaarts rijden.
Als ik boven op het dak van Portugal stond keek ik om me heen en dacht bij mezelf, ach mijnheer een mooie vogel wil ik zijn, met sterke vleugels alstublieft mijnheer Martijn, een mooie vogel in de lucht, met sterke vleugels op de vlucht en alle kleuren van de regenboog.
Zo ver mijn oogbol kon kijken, zover een mens kan zien , was er niets te bespeuren. Geen onkruid, ongedierte, geen haat, geen stress, geen problemen, geen spiegels, geen ziektes, alleen vrede. Kon deze plaats voor mij, op het dak van Portugal overstromen rond de wereld. Wat zouden we gelukkig zijn.
Deze morgen ontbeten bij Nederlanders. Waar ik gisteren ook uitzonderlijk een avondmaal kreeg.
Met een beetje een hoop dat ik het zou halen vandaag, het dak van Portugal, sera esterela, 1992 meter.
Het eerste dorp dat ik tegen kom keek ik even op de gps en een koppel sprak me meteen aan. Man man man, wat heb ik daar met deze lieve mensen een goed gesprek gehad. Zelfs over leven en dood. Het boeide me zo dat ik niet weg geraakte. Er zouden meer van deze mensen moeten zijn vind ik.
Ze vertelde me dat ik voorzichtig moest zijn , ook voor de auto's. Die heel gevaarlijk vanuit de bocht komen. Ik kreeg ook alle moed, zelfvertrouwen en hoop mee, ook voor mijn stemmetje.
Vertrokken met een rugzak vol vertrouwen op naar tante esterela.
Een paar mooie beelden vastgelegd vind ik zelf. Die herder, zijn berggeit, die bloem, dat water, die rotsen om maar te zwijgen van de aankomst.
Maar voor ik die aankomst had, reed er mij een mobilhome met Belgische nummerplaat al toeterend en zwaaiend, die even verder op 1500 meter hoogte halt hield. Ik dacht.....even een gesprek aan gaan, niets moet hé.
Met veel positieve energie hebben we daar een gesprek gehad, en ik zei ; tot straks. Niks vermoedend dat dat ook zou gebeuren, en ja hoor, aan een stuwmeer kwamen we mekaar tegen. Even iets gedronken, en ja een gesprekje, ferm.
Op welke hoogte dat het stuwmeer lag weet ik niet, alleen dat het warm was. Met toch wat bewolking. Iets om in het oog te houden voor de ik.
Terug vertrokken, ieder zijn eigen weg bleef de weg maar stijgen. Eigenlijk had ik meer last van kleine vliegjes en lieveheersbeestjes. Raar hé op zo een hoogte.
Net voor het bereiken van het dak kwam ik ze voor de derde keer tegen.. Ik vond het zalig, alsook de aankomst boven. Het dak van Portugal was een feit. 1992m.
Boven was er geen slapen, dan maar naar beneden, met mouwstukken aan en een windstopper. De snelheid was adembenemend, bijna 63 per uur.
Het eerste beste hotel na het betere bochtenwerk ben ik gestopt. De rest is voor morgen. Eindelijk.
Mijn vertrek.
