De Albanese Maffia , daar heeft iedereen al eens van gehoord, maar waar Albanie nu juist ligt?

Het is een land met een zeer lange geschiedenis.

De Grieken , de Romeinen, de Turken , ze zijn er allemaal geweest.

Na heel wat schuiven met de grenzen voor, tijdens en na de twee wereldoorlogen werd Albanie een communistische staat.

Toen Stalin stierf vonden ze de Sovjetunie niet communistisch genoeg meer.

Ze gooiden de Russen buiten en werden dikke vriendjes met de Chinezen.

Toen Mao er niet meer was gooiden ze ook de Chinezen buiten , want niet communistisch genoeg.

Daarna hadden ze hun eigen Grote Leider Hoxha en verder geen vrienden meer.

Maar zelfs die had het eeuwig leven niet en sindsdien is dat Echte Ware Communisme nogal verwaterd.

Het is een beetje simpel uitgedrukt , maar ik heb natuurlijk niet de pretentie om een geschiedenisboek te schrijven.

Als ik het goed heb is in Albanie momenteel officieel 80%  van de bevolking moslim .

Maar wel van een aparte strekking binnen de moslimgemeenschap.

Ik heb eens ergens gelezen dat ze hier een paar honderd jaar geleden belastingsvermindering kregen als ze 'moslim' werden.

Je hoefde daarvoor niet eens naar de moskee te gaan..

Tsja..

Ze hebben dus moskee's , vieren de ramadan en het suikerfeest.

Maar toch hebben ze hun enige internationale luchthaven genoemd naar Moeder Theresa , bij mijn weten toch een katholieke non?

En blijkbaar zijn ook Kerstdag en de geboortedag van Moeder Theresa officiele feestdagen in Albanie.

Trouwens, Moeder Theresa was wel een Albanese , maar leefde in Kosovo, waar meer dan 80 % van de bevolking Albanees is, maar ze was eigenlijk wel geboren in Skopje, wat nu Macedonie is.

Samengevat reis ik dus weer naar het kluwen van de Balkan...

Ik heb me voorgenomen niet aan politiek en niet aan religie te doen..

Maar gewoon eens te gaan zien hoe het daar nu eigenlijk is..

Het begint al goed op de luchthaven.

Na 3 minuten wachten is het al aan mij.

Zoals altijd geef ik mijn paspoort met een klein hartje aan de man van de grenspolitie.

Hij kijkt mij met een grote glimlach aan: eerste keer in Albanie?

Ik zeg ja.

Kom je hier voor Kerstmis?

Ik zeg nog maar eens ja.

Dan wil mijn machineleesbaar paspoort weer niet gelezen worden.

Na een paar keer proberen lukt het toch.

De ambtenaar schuift mijn paspoort terug: Welkom in Albanie !! zegt hij.

En mijn stempel?

Dat geven we niet--Hij zegt iets van Shengen..

Shengen ?? Is Albanie bij Shengen??

Beteuterd sta ik naar mijn paspoort te kijken.

Weer geen stempel.....waar gaat de wereld naartoe?

Verder gaat alles perfect.

Als ik naar de uitgang loop hoor ik slechts een paar keer taxi?, you need taxi?

Ik neem de bus naar het centrum, die zich net als thuis vastrijdt in het verkeer op een vrijdagavond.

Uiteindelijk is het al lang donker als ik uitstap vlakbij het grote centrale plein.

Voor het eindejaar is alles mooi verlicht en er zijn vele kraampjes waar vooral (zeer) grote pinten bier en gluhwein gedronken worden.

De muziek "White-White-Xmas" en "Rudolf the Red Nosed Rendeer"..

Vandaag dus een dagje Tirana.

Tirana is geen wereldstad, de bezienswaardigheden kan je op een dag zien.

Geen toeristen te zien, en ik val hier ook minder op dan in Azie.

Toch vraagt af en toe iemand mij of ik geen hulp nodig heb..

Nee? 

Dan toch Welkom in Albanie!!

Maar dankzij google, het internet en de toeristische dienst weet ik waar ik moet zijn.

Sarande geniet van meer dan 300 dagen zon per jaar.

In het seizoen kan je van hieruit dagtrips maken van en naar Corfu.

Er is een mooie wandeldijk en veel restaurantjes en hotelletjes.

Nu is het buiten seizoen , dus ben ik helemaal alleen in mijn hotelletje.

De eigenaar van het hotel heeft in de winter nog een andere job, dus krijg ik ook een sleutel van de voordeur.

Ik heb dus een kamer met uitzicht op zee en een man die speciaal voor mij een lekker ontbijt komt maken..

Terwijl ik ontbijt hebben we een lang gesprek .

Het gaat over Albania en hoe ook hier Turkije door de restauratie en bouw van nieuwe moskeeen een voet aan grond probeert te krijgen.

Volgens mij valt het hier best mee, ik heb tijdens mijn verlof nog geen 10 hoofddoeken gezien , en dat kunnen dan nog toeristen geweest zijn?.

In ieder stadje staat er wel een moskee, maar ook een orthodoxe kerk en een katholieke kerk.

In Tirana heb ik zelfs de Jehova's Getuigen met hun tijdschriften zien staan.

Bovendien wordt hier overal bier en sterkers verkocht en geschonken.

OK, ik wil nog geloven dat de reclame voor Heineken gesponsord wordt door Turkijke, dat is immers geen echt bier??

Maar toch..

Mijn hotelbaas is een 100 % echte originele bewoner, wat de echte originele bewoners hier dan ook waren?

Bovendien is heel zijn familie christen..

Maar zijn broer is door 1 persoon volledig geradicaliseerd en is nu dus moslim.

Als hij kon , hij zou alle moslims vermoorden..

Tsja , zo komen we er ook niet.

Het blijft hier de caucasus.

Ik maak een zeer lange wandeling langs de zee.

Ik ben eigenlijk op weg naar Butrint Archeologisch Park, ook op de lijst van Unesco.

Maar ik geniet onderweg te lang van Butrint National Park , de beach van Ksamil en dat lekker ijsje met uitzicht op zee.

16 graden ,windstil en volle zon , als DAT geen vakantie is!!

Er zijn 2 mogelijkheden om naar Vlora te rijden,1 langs de kust en 1 terug naar Gjirokaster en dan verder door het binnenland.

Mijn busje kiest de snelste weg, via Gjirokaster.

Terug de mooie bergpas over  .

Onderweg krijg ik nog te horen dat Gjirokaster misschien wel mooi is, maar de mensen daar..

Het zijn voornamelijk joden en die zijn helemaal niet vriendelijk....

De man die dit vertelt heeft naar eigen zeggen vrienden over heel de wereld, alleen in Gjirokaster niet...en de reden daarvan ziin natuurlijk de anderen..

De Caucasus, daar gaan we weer...

Een uurtje later maakt ons busje een stop, geen dorp te zien.

Iedereen de bus uit en ik dus ook.

Er worden hier levende kalkoenen verkocht.

Ik maak eerst nog een grapje..aha, de gelukkige , ontsnapte kalkoenen na Kerstmis.

Blijkt dat men hier voor nieuwjaar ook kalkoen eet.

Een van mijn medereizigers heeft 33 kg kalkoen bij voor zijn zus in Vlora.

33kg?

Tsja, t' is een feest met 10 personen..

In Vlora werd in 1912 de onafhankelijkheid van Albania uitgeroepen.

Maar Vlora werd vooral bekend als de stad waar het protest ontstond tijdens de Piramide Crisis in 1997.

Meer dan 2 miljoen mensen waren toen opeens al hun geld kwijt , de helft van het BNP was opeens weg..

Naar schatting een half miljoen wapens werden gestolen van politie en leger.

En vooral Vlora werd het rovershol.

Albanese en Italiaanse maffia , drugs- en mensensmokkel...

In die tijd waren er hier dus waarschijnlijk meer kalasjnikovs dan hotelkamers..

Van mijn hotel naar de baai van Vlora loop ik langs een brede drukke weg met palmbomen .

En daar sta ik dan.... te kijken...

Het is een zeer grote baai, en kilometers lang zijn er niets dan nieuwbouw appartementen, hotels ,design-cafe's en restaurants...

Allemaal om te mooier.

De terrasjes zitten vol met mensen die een koffie , een borreltje, een cognacje, een biertje drinken.

Ook als het donker wordt blijft de kermis goed draaien, onveilig is hier lang weg.

Vandaag heb ik dus een grote wandeling langs de promenade van Vlora gemaakt, heb het kleine oude centrum bezocht, en ben naar de kapper geweest.

De mensen zijn hier vriendelijk.

Regelmatig wordt mij gevraagd waar ik vandaan kom..

Belgie ...

Bedankt om te antwoorden en om naar Albania te komen..

Behalve dan die ene.

Hij kwam op de bank naast mij zitten , want "hier is betere GSM ontvangst".

En ben ik hier alleen?

En ben ik getrouwd?

En hoe oud ben ik?

En logeer ik in een hotel?

In welk hotel?

Ik was er een paar jaar geleden een keer in transit , en alles leek mij er toen artificieel ,gemaakt ,te druk..

Maar ik wou eens wat bijpraten met mijn broer.

Omdat die alleen op een vliegtuig stapt als je niet met de moto kan rijden moest het dus in onze winter.

We wilden nog eens samen naar Moskou , maar het papierwerk, visum, uitnodiging, een paar verplichte bezoekjes aan de ambassade..

Bovendien zou het er ook koud zijn..

Dus hebben we een ticket geboekt bij mijn huis van vertrouwen Aeroflot.

De service van  Aeroflot was perfect, het weer in  Dubai tussen 25 en 28 gr.

We waren er maar voor een weekend , dus hebben we geen uitstapjes gemaakt naar de andere Emiraten.

Nu ik in Dubai zelf geweest ben kan ik alleen maar positief zijn.

Dubai is goed georganiseerd, proper, veilig.

Ik was steeds de woordvoerder voor ons, ben nooit scheef bekeken ..

Iedere keer dat we de metro genomen hebben , stond er altijd wel een man  voor mij recht.

Dikwijls stond er zelfs iemand op voor mijn broer als ze zagen dat we samen waren.

Dubai is extreem proper , de metro ruikt altijd fris, nergens is een papiertje te zien.

In Dubai heb je nog een oud centrum waar wij logeerden.

Je kan er nog een bootje nemen naar de andere kant van de rivier, en daar is dan nog een echte oude souk.

Verder heeft Dubai natuurlijk zeer veel mooie stranden, 

Ik heb mijn strandfoto van het strand van het Ritz Carlton Hotel.

Dubai heeft ook een overtal aan winkelcentra en foodcourts waar je goedkoop de wereldkeuken kan eten.

Voor liefhebbers van moderne architectuur is Dubai de overtreffende trap....jammer dat ik zo weinig foto's genomen heb.

Je kan blijven kijken..

Iedere wolkenkrabber heeft zijn eigen design..

Hoed af , en dat schrijf ik als natuurliefhebber!!

.

Dubai 2019--foto's.

Het ligt in Azie , duidelijk!

Vanuit de lucht ziet het er allemaal zeer groen uit, veel palmbomen.

Als ik de luchthaven uitstap begint het...

Taxi , madam...tuktuk, madam...taxi madam...where do you want to go , madam...

special price,..to Colombo and then..where do you want to go...cheap price madam..

Ik weet dat er een bus moet zijn , maar waar...

Uiteindelijk stap ik op een minibusje waar geen bestemming op vermeld staat , maar waarvan de chauffeur beweert dat hij naar Colombo Fort rijdt.

Er is een chauffeur en een begeleider, die tijdens het rijden uit het busje hangt en roept Colo--colo--colo--colo--Colombo!!

De chauffeur claxoneert , om klanten te lokken , maar ook om links, rechts, dubbel ,driedubbel  voorbij te steken.

Men rijdt hier officieel aan de 'andere kant' van de weg, en misschien is dat wel letterlijk te nemen

Na 2 uur  zijn we aan de eindhalte.

Nog even over de prijs van de rit gediscuteerd en ik kan de straat over en de chaos in van het grote busstation.

Helpers alom, wat dacht je?

Maar ik heb geluk, ik vind direct een bus naar Matara en 10 minuten later ben ik op weg.

Volgens mijn ticket is het een fully-airconditioned bus,....volgens mij niet.

In Matara wachten mij nog meer vrienden , tuk-tuks ,taxi's ..

Ik vind mijn hotel en ga daarna genieten van het zicht op zee.

De volgende dag neem ik een lokaal busje naar Galle.

Er is een begeleider aan boord voor de ticketverkoop, en de chauffeur slaagt er in ,mede door bijna constant geclaxoneer, samen met alle anderen op de weg ,om een tweevaksrijbaan te gebruiken als was het een zesrijvakken weg.

Galle heeft een mooi oud fort  , staat op de lijst van Unesco.

Het is er zeer druk , zeer warm , zeer toeristisch, maar inderdaad, zeer mooi.

Vandaag met het busje naar Tangala,nog een laatste stadje aan zee.

Op de terugweg stop ik aan de Sri Vishnu Maha Devalaya tempel.

Mooie tempel met een groot Boedhabeeld  en vele gelovigen.

Terug in Matara is het feest.

Er is dans en muziek en een mooie optocht.

Zwemmen in zee , niets voor mij, en ook de modale Sri Lankaan doet het niet.

Ze lopen ofwel langs de branding, zitten op een muurtje naar de zee of naar de ogen van hun lief te staren.

Anderen eten een ijsje of spelen voetbal .

De enigen die eigenlijk op het strand liggen zijn de honden.

Ik dus de bus op naar Badulla.

Badulla is een redelijk groot stadje aan de voet van de bergen ,hiervandaan zou zowat de lekkerste thee komen.

Er is een tempel waar Boeddha nog gerust zou hebben ,en een grote moslimgemeenschap.

s'Avonds  hoor ik hier dus de moskee, maar blijkbaar hebben de volgelingen van Boeddha ook nog wat te vieren.

Die van Boeddha houden het langste vol.

Veel is hier dus niet te zien,maar er is een mooi aangelegd parkje waar je heerlijk kan zitten.

Er is ook een groot speelpark en daarnaast wordt lekker gekookt in openlucht.

Het zijn allemaal lekkere hapjes en ik probeer er vele van.

Omdat ik de enige buitenlander ben ,heb ik nogal beziens.

Het is te warm om rond te wandelen ,dus neem ik eens de bus naar Passara.

Passara ligt hoog in de bergen, de weg is in slechte staat, maar inderdaad langs heel wat theebedrijven.

Als ik in Passara uit de bus stap , ben ik echt de enige buitenlander.

Er wordt gestaard, vooral door de mannen, ik hoor zelfs eens 'white-nose'.

Het lijkt me hier nog wat meer moslimgebied, maar ik zie dat ook hier de wine- en de beer-shop goed verkoopt.

Vandaag naar Wellawaya.

Tijdens de mooie rit er naartoe rijden we door Ella.

Ella zeer toeristisch omdat het zo mooi gelegen is.

Maar als ik al die drukte zie ben ik blij dat ik hier niet logeer.

In Wellawaya is het rustiger, ik wandel er eens naar de rijstvelden en ga een ijsje eten.

Het heeft een eigen micro klimaat en op zo'n 1800 meter koelt het s'nachts goed af.

In plaats van rijstvelden en theeplantages , zijn hier sparrenbossen en er worden hier prei, wortelen en aardappelen geteeld.

Nuwaraeliya was toen de Engelsen hier nog baas waren een kuuroord.

Er staan dus overal prachtige oude huizen , er zijn nog golfbanen , er is nog een racebaan voor paardenwedstrijden.

Er is ook een zeer groot meer ,waar je bootje kan op gaan varen.

Het is een rustig stadje, de temperatuur is gewoon zomers en niet heet.

Toevallig is er weer iets te vieren.

Dit keer een soort sportfestival ,de prijsuitreiking wordt bijgewoond door de plaatselijke notabelen en pers.

De vlag wordt gehesen , er is muziek en mooie kostuums.

Nu is het de tweede stad van Sri Lanka.

De belangrijkste bezienswaardigheid is de wereldberoemde " Tempel van de Tand -van-Boeddha".

Verder zijn er nog heel wat mooie tempels en een mooi meer waar je met een bootje op kan gaan varen, maar waar duidelijk niet op mag gevist worden.

Het meertje zit vol met zeer dikke vissen!!

Kandy is een van de must-see-bestemmingen voor alle toeristen in Sri Lanka.

Als ik uit de bus stap ,komen de helpers mij dus al in grote getale tegemoet.

En zoals er in sommige landen altijd wel een hondje is dat een eindje met mij meewandelt, heb ik hier altijd wel een tuk-tuk-rijder die stug volhoudt dat ik zonder zijn hulp niets ga te zien krijgen.

De vele honden hier wandelen niet mee, maar rusten uit en bereiden zich zo voor op eventuele calamiteiten.

Hier blijft het s'avonds lekker zwoel, dus geen dekentje meer nodig.

Ik heb een kamertje met een mooi uitzicht en een tempel vlakbij.

Ook deze god moet wat hardhorig zijn..

s'Avonds klinkt er een uur lang zeer luid getrommel, en dat doen ze s'morgens om 5 uur nog eens over.

Gratis wekdienst dus..

Komt goed uit want ik moet toch naar Colombo.

Colombo is slechts 115 km ver , maar we doen er toch bijna 4 uur over.

Een mooie rit ,dat wel , en er is een nieuwe tolroad gepland.

In Colombo ga ik eens naar de floating market, Galle Fort,de wijk Pettah...ik zweet wat af!!

Daarna is het tijd om te gaan pakken..

Morgen verwacht men hier weer 31 gr .

In Moskou ook 31 , maar dan graden fahrenheit..

En in Belgie regen ...???

Mooie sprookjes duren nooit lang...

Groetjes

Vanaf Madrid is het nog een dikke 12 uur vliegen naar Buenos Aires.

De service aan boord is zeer snel en goed ,en als we ons ontbijt krijgen, wordt de koffie geserveerd door een Man..

Als die een paar minuten later vraagt "mas cafe?"  , kan mijn glimlach niet breder zijn!!

In  Buenos Aires staat er een rij van 50 bagagekarretjes aan te schuiven om geld te wisselen.

Ik heb nog pesos over van vorig jaar, kan dus mijn subte-kaart opladen , en ben nog net op tijd voor de bus van 9 uur naar het centrum.

In het busstation koop ik een ticket naar Santa Cruz in Bolivie en ga daarna naar mijn favoriet terrasje in Buenos Aires.

Het is perfect weer en het is met een beetje spijt dat ik s'avonds naar het busstation ga.

Het is een zeer lange rit, maar ik heb een bus cama, er zijn dus maar 3 rijen stoelen en die gaan tot 170 gr plat.

Goed geslapen dus en lekker gegeten..

De grote grensovergang is nog steeds even chaotisch als 15 jaar geleden.

Argentijnse pascontrole, Argentijnse bagagecontrole, Boliviaanse paspoortcontrole.

Twee uur later rijden we tussen de stalletjes door.

Er wordt nog 1 keer gestopt.

We krijgen 10 minuten om geld te wisselen.

Ik gooi mijn 100 dollar op tafel.

Helaas, er wordt alleen Argentijnse pesos gewisseld.

Terug op de bus blijkt er iemand 'verdwenen' te zijn.

Paniek bij onze reisbegeleidster.

Niemand 'verdwijnt' met goede bedoelingen..

Dit geeft haar een slecht rapport bij de douane.

Santa Cruz is een stad met 2 miljoen inwoners.

Binnen Bolivia is het een buitenbeentje.

De stad ligt op slechts 400 meter hoogte en heeft dus een tropisch klimaat.

Er wonen hier bijna geen 'Indianen',ik zie wel een paar Menonnieten ,niemand heeft hier op Maduro gestemd.

Santa Cruz is de modernste, meest welvarende stad van Bolivie, er wordt hier veel geld verdiend, iedereen lijkt met een 4*4 te rijden.

De oude binnenstad heeft een paar mooie gebouwen, daarbuiten zijn er condominiums en gated community's.

Ik logeer vlakbij het Plaza van de 24ste september, waar heel de dag mensen op de honderd?? bankjes zitten.

Je kan er je schoenen laten poetsen, een koffie drinken, ...

Ik ga naar de zoo.

Er zijn alleen dieren die hier in Zuid Amerika leven , en ze hebben het allemaal duidelijk naar hun zin.

Ik ook!!

Ik blijf tot sluitingstijd.

Volgende dag met een lokaal busje naar de botanische tuin.

Op de terugweg ga ik al een busticket kopen naar Cochabamba.

Ik heb geluk , er is een bus die overdag rijdt, dat wordt dus 10 uur door het raampje kijken!!

Ik wordt gratis omgeboekt naar een andere maatschappij, keuze uit twee, allebei bus cama, allebei zonder airco en allebei vertrek 8u30.

Mijn bus vertrekt uiteindelijk eerst, maar het is ondertussen toch al 9u30.

Er zijn twee wegen naar Cochabamba,de oude en de nieuwe, een  tollroad.

We nemen de nieuwe weg, maar de weg is ver van af.

Het is een opeenvolging van werken en onze bus slalomt heel de rit van het ene naar het andere rijvak.

Op de middag gaan we ook nog eens eten.

Toch is het een hele mooie rit.

Alles is zeer groen ,het is lekker zwoel en gelukkig kunnen de ramen open.

Dichter bij Cochabamba rijden we de bergen in .

Nog meer werken hier, herstelling van de weg die weggespoeld is in het regenseizoen ,en tunnels die in samenwerking met de chinezen gebouwd worden.

Uiteindelijk is het geen 18u zoals voorzien ,maar bijna 21 uur als we Cochabamba binnenrijden.

De bus stopt in een donkere straat.

Ik vraag , waar is de terminal?

Er staan zoveel bussen aan te schuiven, het is beter hier uit te stappen en te voet verder te gaan.

Ik volg dus de anderen tussen inderdaad een kilometer??? opeengepakte bussen naar het busstation.

Daar is het nog veel , veel drukker.

Ik vind de ingang, daarna de uitgang en tenslotte de richting naar het centrum.

Gelukkig is dat vlakbij en ik vind onderdak in een hotel op twee blokken van Plaza Colon.

Cochabama ligt op 2500 meter hoogte en heeft een "eeuwige lente" klimaat.

Het is de culinaire hoofdstad van het land, heeft 800.000 inwoners en een Chistusbeeld dat net een beetje groter is dan dat in Rio De Janeiro.

Er zijn heel wat mooie historische gebouwen en zeker de Plaza van de 14de spetember is een must-see.

Bovendien heb ik geluk.

Het is vandaag de feestdag van het kind.

Ik ben dus getuige van een zeer grote, lange optocht met fanfare's en heel veel groepen kinderen ,samen met hun leerkrachten.

Er wordt al direct geoefend in wat ze later nog veel zullen doen..betogen...

Er worden borden meegedragen met "recht op spelen", "recht op onderwijs", recht op diversiteit"..

En na de optocht natuurlijk het recht op lekker eten en het springkasteel!!!

 

La Paz ligt op een hoogte van 3600 meter in een dal (!!).

El Alto, de armere buitenwijk waar ook het vliegveld gelegen is, ligt op 4100 meter.

We hebben dus een mooi uitzicht als we de stad binnenrijden.

Ik vind een kamertje op 4 blokken van het centrale plein .

Volgens mijn hotelhouder is La Paz een zeer veilige stad, maar toch hangen er overal waarschuwingen over valse politieagenten en gauwdieven.

Na een paar uur heb ik de belangrijkste dingen gezien ,waaronder veel militairen , het strijken van de vlag en nog maar eens vuurwerk.

Terug op mijn kamertje krijg ik hoofdpijn en voel me helemaal niet lekker.

Hoogteziekte dus.

Daar is maar 1 remedie tegen , en dat is terug naar beneden.

De volgende morgen ga ik dus in een zeer rustig tempo naar het busstation en koop een ticket naar Iquique.

Dan ga ik toch nog een ritje maken met de kabelbanen hier.

In 2014 opende hier een  eerste kabelbaan die La Paz verbond met El Alto.

Sedertdien heeft men niet stilgezeten en ondertussen zijn er al 11 lijnen.

Het is een gemakkelijke en mooie manier om de stad te zien.

Ik neem de rode, de plateada, de gele, de lichtblauwe ,de witte en de oranje lijn ,en maak zo een toer boven La Paz.

Terug in het busstation mijn Boliviaanse Bolivianos gewisseld voor Chileense Pesos en naar de bus.

Er zijn twee bussen , 1 cama, 1 semicama.

Dan komt men ons zeggen dat de semicama vandaag niet rijdt.

We moeten mee met de cama tot in El Alto en daar overstappen op een andere bus.

In El Alto stappen we over op een bus die dezelfde is als die daarnet afgeschaft was.

We blijven nog een half uurtje staan terwijl er geroepen wordt of er nog iemand mee wil naar Chili?

De grensovergang Tambo Quemado naar Chungara  gaat vlot,maar is op 4680 meter.

Daar is zelfs mijn kleine rugzakje opheffen al een hele inspanning.

Het is er wel betoverend mooi .

Terug op de bus valt de nacht.

Zo'n 100 kilometer in Chili stopt de bus.

Na een uurtje komt men ons zeggen dat de reizigers naar Iquique moeten overstappen op de cama bus.

Even wat chaos, maar uiteindelijk rij ik dus met een comfortabeler bus verder.

Om 3u50 zijn we in Iquique .

Onze buschauffeur vraagt of er al iemand van de bus wil?

Hij blijft hier nog staan tot het busstation opengaat, en dat is pas om 6u.

Iedereen blijft op de bus en kan dus nog wat slapen.

Om 6u20 rijden we het terrein op.

Als ik uitstap zeg ik 'gracias a Dios y a Usted' voor zijn goede zorgen.

En of mijn uitspraak goed was weet ik niet, maar hij begrijpt het..

Ik ben dus in Chili, uitgeslapen en voel me goed!!

 

Zoals jullie onderhand weten is dit een van mijn favoriete plekjes.

Het is zoals altijd goed weer, alles gaat hier vlot en is goed geregeld.

Iedereen is hier ontspannen en goedgezind.

Ik ga nog eens naar mijn vrienden de zeeleeuwen die nog steeds uitrusten in het zonnetje.

Ik maak eens een boottochtje in de baai.

Ik ga eten in de vissershaven waar de vis van de zee tot mijn bord niet meer dan 200 meter afgelegd heeft.

Genieten dus met een hoofdletter!!

Op woensdag rijdt er een bus de Pasa de Jama over naar Salta.

Net als vorig jaar is er eerst een bus naar Calama, waar we een uur in de kou van een woestijnnacht voor een gesloten bureau van Andesmar staan te wachten op de bus naar Argentinie .

Twee uur later zijn we in San Pedro de Atacama.

Er stappen zo'n 40 toeristen op de bus, duidelijk geen begeleide groep maar allemaal individuele reizigers.

Als we verder rijden moet ik even slikken.

Niemand schijnt aandacht te hebben voor het landschap.

Ik zie mensen ooglapjes voordoen,slapen, hun mail lezen, filmpjes kijken..

De Andes rij je niet zomaar over, dat is een hele onderneming.

Maar de hele 10 uur dat we erover doen ,kijkt geen mens uit het raam of neemt een foto.

Blijkbaar staat het niet in hun reisboek dat ze hier uit het raam moeten kijken ??

Ik zit aan de linkerkant en als we Purmamarca naderen, aan de rechterkant, vraag ik vriendelijk of men het gordijntje wil openen.

Ik wil mijn foto.

Wij plannen morgen hier naartoe te gaan , zegt mijn medereiziger..

Ik zeg..misschien regent het morgen..

Pardon?

In de bergen kan je binnen het uur ander weer hebben..

Verwondering alom, maar blijkbaar gaat er toch ergens een lampje branden, want de laatste kilometers worden er toch nog foto's genomen.

Als we in Salta aankomen is het donker maar dit is Argentinie en dus is het nog zeer druk .

Honderden stalletjes met eten en winkels nog open voor de paasinkopen.

Ik vind onderdak en ga nog eens naar Salta by Night.

De volgende ochtend naar het busstation.

Alle bussen naar Buenos Aires zijn uitverkocht voor zaterdag, zondag en maandag, alleen vandaag is er nog 1 plaatsje.

Ik heb dus nog even om Salta , La Linda,te bezoeken.

Het is goed  terug te zijn in Argentinie, 

Iedereen goedgezind, ontspannen , rustig..

Alles kan , alles mag...

Waar ter wereld heb je het gezelschap van een straathond en heb je dan ook nog een local die het normaal vindt om daar dan ook nog een foto van te nemen?

Nog 1 foto extra van Salta park...14 jaar later..en dan op naar Buenos Aires!

Op de Avenida van de 25 ste Maya vind ik een mooi , betaalbaar kamertje met een zéér knappe, vriendelijke  Argentijn aan de receptie...

We hebben een goede babbel over Belgie -Tomorrowland, daar wil hij wel eens naartoe,maar het is wel zeer duur.. , en over Argentinie, over hoe mooi zijn land is , en de mooie mannen en het lekkere eten, maar de rijstijl van de Argentijn....We begrijpen elkaar..:):):).

Op Paaszondag ben ik in de kathedraal van Buenos Aires voor de mis van 10 uur.

Dit is de kathedraal waar onze paus Franciscus nog bisschop geweest is.

Binnen in de kathedraal is ook het mausoleum van Generaal San Martin, compleet met wachters.

En het volgende kan dan alleen in Argentinie.

Terwijl je in sommige landen geen foto's mag nemen in een kerk, en in de meeste andere landen geen foto's mag nemen tijdens een kerkdienst.

Mag het in Argentinie wél!

Ik sta te kijken hoe de priester ,samen met een kerk vol gelovigen , zeer stoicijns doorgaat met zijn Paasmis.

Terwijl er ondertussen toeristen binnen en buiten lopen , filmen , fotograferen, selfies nemen..

Ik ga nog eens naar La Recoleta, naar de markt van San Thelmo, naar de tango en de kleurtjes van La Boca , en natuurlijk naar mijn favoriet plaatsje Puerto Maduro, het jachthaventje in het centrum.

Buenos Aires, een mooie stad , maar je moet er onderhand toch beginnen opletten.

Voor de tweede keer gooit iemand een stinkende vloeistof over mij.

Het is een bekende truuk , waarbij er dan onmiddellijk iemand anders je komt helpen om je van de smurrie , maar vooral om je van je geld te verlossen.

De truuk werkt natuurlijk niet als je alert bent en direct een café binnengaat om de smurrie weg te nemen.

Tweede voorval--als ik in een winkeltje een fles water ga kopen blijk ik een vals biljet van 100 pesos te hebben.

Niet onmogelijk.

Er zijn in Argentinie van ieder briefje zo'n 5 , nog geldige versies in omloop , en natuurlijk oude , nieuwe,verfrommelde...het moest er eens van komen.

Enfin , dat probleem heb ik opgelost door voor 1 keer een Big Mac menu te gaan eten op een druk uur..

 Maar voor zij die denken dat ik nu nooit meer terug ga naar Argentinie..

Er staat nog geld op mijn subte kaart, ik heb nog pesos over...

Hasta luego Argentina!!

Chili, foto's.

Argentinia , foto's.

Ik was hier al eens in 2011, maar er blijft nog veel te zien.

Dus met het huis van vertrouwen Aeroflot naar Moskou.

Op de aansluitende vlucht nog een uurtje e-learning russisch-spaans, twee films , diner en ontbijt en we zijn in Hanoi.

Naboi Internationaal Airport heeft ondertussen een tweede terminal, deze Aziatische tijger heeft niet stilgezeten.

Veel nieuwbouw en heel wat meer dure auto's..

Stadsbus 17 rijdt gelukkig nog, dus op een uurtje ben ik in de stad.

Ik logeer in de oude binnenstad, wandel nog eens rond het Hoa Kiem meer en neem de volgende dag een binnenlandse vlucht naar Ho Chi Minh.

Ho Chi Minh , het vroegere Saigon , is de grootste , en de rijkste stad van Vietnam.

Zo'n 7 miljoen inwoners, waarvan er zo'n 5 miljoen met een brommer rijden en de rest dus ook al met een dikke auto.

Het is hier minstens even druk en heet als in Hanoi.

De straat oversteken kan , bij gebrek aan verkeerslichten ,maar op 1 manier.

Gewoon verstand op nul , niet kijken naar rechts , niet kijken naar links, niet twijfelen, vooral geen rekening houden met de anderen...

Gewoon oversteken...

Dan rijdt iedereen gewoon langs en rond je..

Eigenlijk een heel simpel systeem.

Je moet nooit wachten tot het groen wordt, gewoon wandelen aan een rustig tempo en doen of het normaal is...

Het systeem werkt....

Het werkt niet als je begint te twijfelen ....als je staat te wachten tot er iemand voor je stopt...als je wacht tot er geen auto's-brommers meer aankomen...als je denkt aan wat je moeder hiervan zou vinden..of als je vreest dat je karma deze dag niet goed is..

Ho Chi Minh heeft nog wat mooie gebouwen uit de Franse koloniale tijd, natuurlijk ook wat musea over de oorlog tegen de USA, wat musea en standbeelden van Oompje Ho , de Grote Leider van Vietnam..

Verder veel shoppingcentra, een levendige uitgangsbuurt met oa een Walking Street, waar drank, eten en grote TV schermen met sport  en ander vermaak in overvloed zijn... waar vriendelijke bediening is EN de US dollars vlot naar de andere kant van de toonbank gaan!

Uber bestaat hier niet, als alternatief kan je je achter op een brommer door de chaos laten vervoeren.

Deze dienst heet hier Grab...

Ik kies toch maar voor de benenwagen, zweet natuurlijk wel wat af..

Ik maak ook nog een "cruise" op de Saigon rivier.

Dit is eigenlijk een waterbus, gewoon openbaar vervoer.

Een uurtje heen, een uurtje terug,  met mooi zicht op de sky-line van Ho Chi Minh.