Het is hier dus jaarrond 25 gr overdag, 20 gr s' nachts;

Alles ademt hier relaxatie.

In de metro bvb , heel wat minder druk dan die van Taipei , speelt een rustgevend muziekje, gecombineerd met het geruis van een beekje en het gefluit van vogeltjes;

Veel kunst in de metro, maar ook in de stad.

de straten zijn breed , zeer breed.

In deze stad meer dan 250 km fietspaden en ze worden intensief gebruikt ook.

Evenveel voetpaden , weg van het lawaai van het verkeer.

Ook hier nationale parken binnen de stad.

Men spreekt hier Mandarin Chinees , maar ook Taiwanees en Hakka , en voor de anderen zoals ik in de metro gelukkig ook Engels.

Goodmorning is hier het woord dat iedereen hier met de paplepel binnenkrijgt.

Je hoort het in ieder shop , van iedere bedelaar.

Het klimaat leent zich hier om op straat te slapen ,maar vragen doen ze dus niks.

Bovendien heb ik er hier nog maar 1 gezien met een Taiwanees Dollar bakje.

Ergens doet me dit denken aan Medellin vorig jaar.

Alleen aten ze daar de kip, hier het ei;

Vriendelijke bevolking , nergens zo gemakkelijk om contacten te leggen.

Men spreekt je zelf aan om een foto te nemen , geeft advies over wat je moet gaan zien.

Fedex stopt om te vragen of hij kan helpen.

Verder zijn hier natuurlijk massa's Chinese tempels.

En wat doet een Chinees?

Geld verbranden , geld verbranden , geld verbranden..

Zitten bidden en dan stokjes laten vallen..

Als de toekomst er niet goed uit ziet, stokjes terug oprapen, bidden, stokjes laten vallen..

Offergaven brengen naar de tempel, hoewel ik ook iemand met een carrefour-zakje een 6-pack cola en koekjes zag meenemen uit de tempel.

Nog even iets over de honden.

Na Thailand, waar een hond zich slapend voorbereidt op eventuele calamiteiten, en bij het ontwaken meegaat met zo'n oranje kerel voor zijn maaltijd..

Na Laos, waar de honden bang zijn van hun eigen schaduw en daardoor gevaarlijk.;

Na Maleisie , waar zelfs een blindegeleide hond niet op de bus mag , en dus geen hond te zien is.;

Is er nu dus Taiwan , waar alle honden een jasje aan hebben, is het winter?

Waar alle honden gemanicuurd, gepedicuurd, gewassen , gedrood en gefohnd worden.

Waar ze iedere dag geroskamd en gemasseerd worden.

Hier zijn alle honden in rust modus, als ze niet meerijden met de scooter, worden ze gedragen.

Een trein in Taiwan rijdt op de minuut, iedereen wacht ordelijk op het perron op de plek waar je wagon gaat stoppen.

De treinreis en de wagon kan ik niet anders omschrijven als cosy.

Er is ruimte zat, er zijn gordijntjes, men komt al direct met eten rond;

Ook hier weer vriendelijke bevolking die me hun plaats afstaan om foto's door t' raam te kunnen nemen.

Het is een hel mooie, ontspannen rit dwars door het eiland.

De natuur is prachtig en er zijn veel kilometerslange tunnels dwars door de bergen aangelegd;

Er zijn aankondigingen in allelei talen , waaronder Engels.

Eigenlijk zijn die niet nodig.

Als er op je ticket staat , aankomst 13u02 , stap uit en je bent er .

In het station wacht de toeristische dienst je op met gratis kaartjes en informatie , gaat met je mee naar de goede bus en vertelt de chauffeur waar je moet zijn.

Taitung heeft geen metro, geen shoppingcenters van 15 verdiepingen  met nog een bioscoop en een permanente sinksenfoor op het dak.

Taitung is een klein stadje van 120.000 inwoners , en heeft de grootste aboriginal bevolking van Taiwan.

In Taiwan noemt men Taitung The Garden City;

Er is hier een Seaside park, een Black Forrest Park, echt waar, nog een ander  Forrest park, Lilu Mountain scenic area, met uitzonderlijke rotsformaties, the Old Railway Park, hot springs.

Om te wandelen , te fietsen , te ontspannen en te bruinen zonder moeite ben je hier dus aan het juiste adres.

Morgen mijn laatste dag in Taitung, dan nog een dagje Taipei.

Tijd dus om afscheid te nemen van Taiwan.

Mijn verwachtingen waren hoog gespannen, Taiwan heeft me zeker niet teleurgesteld.

Ik heb veel plezier aan Taiwan en de Taiwanezen gehad , en zij ook aan mij, daar ben ik zeker van.

Ik heb hier  CNN op TV en zie dat de Maja's net het laatste blaadje van hun 'druivelaar' afgescheurd hebben.

Hier loopt 21 december al op zijn eind.

Er kan natuurlijk altijd nog een zware aardbeving gebeuren..

Ik vier Kerst in Kuala Lumpur.

het wordt een warme Kerst dit jaar!!

Weinig gelovigen natuurlijk, maar wel veel shoppers.

Het zijn de drukste koopweken van het jaar.

Dus alle shoppingcenters zijn open van 10 tot 22u , dzjingle bell's muziek, en liedjes over de Red Nosed Rendeer.

Veel kerstbomen , een massa mensen die veel kopen , foto's nemen en eten.

Na Kerst het vliegtuig op naar Manilla.

Om 1 uur s' nachts toegekomen.

Er staat een shuttlebus klaar om ons naar het centrum te brengen, 2 uur rijden.

Op de radio: The Greatest and the Newest Hits!

Twee uur genieten van easy listening muziek uit de jaren 50 en 60.

Engelstalige bard dus genre I will never love this way again----Cry-y-y-ing over you..

Allemaal uit volle borst meegezongen door onze chauffeur.

Om 3u30 waren we in Manilla.

Wat een groot busstation zou moeten zijn , waar ik hoopte wat koffie te kunnen drinken tot de ochtend, bleek enkel een afgesloten binnenplaats te zijn, met een paar banken onder een afdak.

Met een wachtzaal , die gesloten was , zonder cafetaria.

Bovendien regende het , en ging de poort direct achter ons toe.

Om op dat uur een taxi te nemen leek me geen goed idee, dus ging ik maar bij de andere dropouts zitten.

Het was niet koud , we zaten droog en we hadden een gewapende bewaker.

Toen het licht werd de MRT genomen naar het centrum.

Heel druk en ik kreeg al direct de raad om mijn rugzak op mijn buik te dragen.

Manilla is een zeer grote , drukke stad, 15-20 miljoen inwoners.

Ik logeer aan Roxas Boulevard, naast het Hyatt en andere dure hotels.

Dit is dus de betere buurt.

Toch kan iets gaan drinken op een bankje met uitzicht op de baai niet.

Zodra je het hotel uitkomt wordt je aangeklampt door kinderen.

Give me money mam.

Aangeklamd door andere bedelaars.

aangeklamd door verkopers van horloges , handtassen.

Overal is politie en bewaking.

Als je het shoppingcenter binnen wil moet je door een metaaldetector.

Je wordt gefouilleerd, je handtas wordt nog eens extra gecontroleerd.

Als je dan binnen het shoppingcenter de Starbucks binnen wil, nog eens gefouilleerd,, en binnen in de Starbucks staan er dan nog 2 gewapende agenten;

Buiten wordt van iedere taxi die iemand meeneemt de nummerplaat genoteerd.

Ieder auto die in de garage binnen wil , wordt op bommen gecontroleerd met zo'n spiegeltje.

Op straat ook heel veel gewapende politie en kinderen met speelgoed pompgeweren.

 ,

Hier in Manilla heeft men geen tuk-tuk's maar een soort bakfiets, waar de bak rechts van de fiets hangt.

Hier rijden ook jeepney's ,dat zijn achteraan open cammionetten met zitbanken rechts en links.

Ze rijden via een vast traject en zijn allemaal even lelijk.

s'Morgens stinkt Manilla naar de urine, de rest van de dag naar uitlaatgassen.

Mooi is er hier weinig.

Ik ben al naar Rixal Park geweest, een groot park ter ere van de nationale held.

Naar Intra Muros, de oude stad , nog gebouwd door de Spanjaarden.

Naar het Nationaal Museum, oud gebouw , maar mooie collectie.

Ik ben ook naar Hotel Manilla geweest , een Landmark, duur hotel, 100 jaar oud.

De nood was hoog en het begon te regenen, dus..

Ik heb dus al gezeten tussen de 'have' en 'the have not', allemaal in datzelfde T-shirt.

Voor zij er tussenin is er Mc Spaghetti, 50 pesos.

Na een week Manilla, wat een domme denkfout was van mij , voelde ik mij als iemand die 30 jaar volcontinue gerookt heeft en op 4000 meter hoogte leeft;

Wat het zin heeft om te roken in Manilla blijft mij duister.

Als je adem haalt achter één jeepney heb je je dosis voor één maand binnen.

En het stikt er letterlijk van de jeepney's.

Sigaretten worden hier zoals in zoveel landen per stuk verkocht;en geen arme heeft ooit geld te weinig voor een sigaret.

Ik heb het geprobeerd, te gaan wandelen naar de zoo , naar de grootste mall van Asie voor die van Peking open ging.

Maar de verschrikkelijke lucht en de onveiligheid die ik aanvoelde dreven me steeds weer naar de mall in mijn buurt.

Ik ben nu op Het  eiland van de Fillipijnen: Borocay.

Eenvoudig was de weg hierheen niet.

Om 7 u de metro genomen , er van uit gaande dat de meeste criminelen dan nog slapen;

Er was zelfs nog ruim plaats in de women-only cabine;

Dan de bus naar Clarck airport, de low-cost luchthaven.

Naar men zegt is Manilla Corry Aquino Airport de slechtste luchthaven ter wereld ,maar dan zijn ze hier nog niet komen kijken.

Enfin, ik heb er een gezellige babbel met een familie uit Kuala Lumpur.

Hun kinderen gingen de eerste zes jaar naar de Chinese school.

Leerden Mandarijn en Kantonees, daarna Malay en Engels.

In Kalibo wordt iedereen op een bus gezet naar Caticlan.

Naar Caticlan wordt niet meer gevlogen , er waren teveel ongevallen;

Van Kalibo naar Caticlan is een busreis van 2-3 uur.

Mooie landschappen, maar je merkt wel dat er hier regelmatig serieuze stormen zijn.

Vele stukken weg zijn weg.

Aangekomen in Caticlan worden we op een boot gezet.

Het soort boot dat ze bij ons zouden gebruiken om over de Donk naar de eendenkooi te varen.

Ik denk dat ze normaal ook niet s' nachts varen;

Onze boot was on the other side om 6u en het was donker.

Geen andere keuze dus dan een moto-met-side-car te nemen;

Helaas kon mijn chauffeur het hotel niet vinden.

Ik heb dus 2 uur doorgebracht in zo'n brommer met side-car.

Het had geregend, dus er waren diepe plassen, mijn driver probeerde een paar short cuts.

We zagen veel mensen met hun zaklamp.

Mijn rug en hart zijn blijkbaar nog perfect in orde;

Uiteindelijk dropte mijn chauffeur mij ergens aan de beach.

Het moest hier ergens zijn.

Na nog een fikse wandeling langs de beach en veel vragen , terug en vooruit, toch mijn hostel gevonden.

In daglicht lijkt Borocay inderdaad op wat het is.

Ik logeer aan de windy-side, ideaal voor kite-surfers en om s' avonds op je terras te zitten.

White Beach , waar Borocay zo beroemd om is, is hier slechts 500 m vandaan.

Daar heb je heel de dag zonnig, windvrij,warm weer.

Het zit hier tsjokvol Koreanen, Taiwanezen, Chinezen en Russen;

Kitesurfen,duiken, snorkelen, jetski , zonnen, zwemmen.

Er zijn naast White Beach ook nog Bulabag Beach, Puka Shell Beach en nog veel meer beaches, voor de liefhebbers zijn er zelfs waar je moet voor betalen.

500 pesos voor exact hetzelfde als al de andere stranden.

Maar er is blijkbaar een markt voor.

Ver weg van het strand ben je hier nooit, maar het kan.

Het binnenland is tropisch groen,met de hoogste berg 100 meter.

De huizen hier zijn in hout,  met heel mooi gevlochten muren en ramen uit bamboe.

Ik heb er in zo eentje gelogeerd.

Kon natuurlijk geen volledig huis betalen , enkel een kamertje zonder airco.

Uit eerste hand kan ik jullie vertellen dat de kamers zeer gehorig zijn, zoals men dat noemt.

Je deint mee met het gebouw als je buren thuis komen, als zij warm water gebruiken daveren alle wanden, gaat er iemand naar 't WC , dan gaat het in alle andere kamertjes van blup-blup-blup.

Hier ook een storm meegemaakt waarbij de electriciteit uitviel, goed, dan zie je de wanden niet bewegen..

En mijn kleine groene gekko-vriendje is ook terug.

Je kan hier goed gaan eten , buffetten en happy hour zijn overal;

Er is hier zelfs een hobbit-bar , met enkel dwergen als bedienend personeel.

Toerist gebied , met hogere prijzen dan in Manilla.

Voordeel is dat iedereen goed Engels spreekt en er geen bedelaars zijn.

Natuurlijk zijn er op het strand aanbiedingen voor massage, horloges, hoeden, boottochten, maar het gaat er allemaal relaxt aan toe;

De verkoper van de handgesneden houten schildjes belt ondertussen met zijn I-pad--modern times!!

Niks free , behalve de boekjes van de Jehova's Getuigen.

Na een paar dagen terug de bus op naar de jetty.

De tocht over de Straat van Tablas was dit keer in een bangka boot --google dat maar eens;

Gelukkig was de zee zeer rustig.

Daarna het vliegtuig op-- deze luchthaven was in verbouwing.

Dan nog een rit met een jeepney, die pas vertrok toen hij echt-echt vol was.

Toen nog een fikse voettocht.

Ik ben nu in Angeles.

Normaal had ik doorgevlogen naar  Palawan , het Borneo van de Filipijnen.

Helaas schrapte Air Asia ook deze vluchten , niet winstgevend meer.

Bovendien hebben ze in Palawan dit jaar ook al  heel wat tyfonen over zich heen gekregen.

Dus blijf ik een paar dagen hier;

Angeles was een grote Amerikaanse luchtmachtbasis.

En de Amerikanen maken , zoals het hoort, not only War , maar ook Love.

Er waren hier toen ongeveer 10.000 dames met een zeer oud beroep.

Tot, volgens de Filipijnen bestaat er een God, de vulkaan Mount Pinataubu uitbarste , en heel deze poel der verderf bedolf onder as.

De Amerikanen hebben hun basis gesloten;

Toch is Angeles ook nu nog de plaats voor plezier en vertier, de gogo-jungle van de Filipijnen.

Ik logeer op Fields Avenue, vlakbij Walking Street, de lokale Reeperbahn.

Er zijn hier nog steeds veel dames, in sommige café's hebben ze een nummer opgespeld.

Zeer vrouwvriendelijk stadje, vrouwen moeten geen entree betalen om een bar binnen te gaan.

Werkaanbiedingen genoeg , je moet alleen +18 zijn.

Overdag is het een gewoon , druk stadje.

Met een mall met een heerlijke foodcourt en gratis optredens.

Honderden winkeltjes en schappelijke prijzen.

Goed weer , aangename sfeer.

Niet dat de Grieken hun Olympos moeten verkopen hebben.

Wel omdat Bali Boeddhistisch is en tsjokvol tempeltjes staat.

Eén tempeltje voor iedere huis, iedere winkel, iedere straat en dan zijn er de grote tempels natuurlijk ook nog.

De ingangspoort van de tempel lijkt wel een tempel die men in tweeen gespleten heeft en dan de beide helften uit elkaar geduwd heeft.

Twee delen dus , links en rechts,yin en yang, positief en negatief, goed en kwaad.

En het kwade is zeker ook nodig, hoe kan je anders het goede herkennen?

De tempels hebben veel houtsnijwerk en een massa gedetailleerde tekeningen.

De dagelijkse offergaven heel wat minder fotogeniek dan in andere landen.

Meer een slordig kartonnen doosje.

De beelden, bewakers van de tempel, zijn dan weer beter af.

De meeste krijgen ter bescherming van de zon en de regen een dakje boven hun hoofd;

En om er een beetje gekleed uit te zien een doek rond hun middel.

In zwart-wit, yin-yang, plus-min 

Kan ook zijn dat schaken hier zo populair is?

Voor mij is Bali een speciale stop.

Ik ben hier op bezoek geweest bij vroegere buren van mij.

Hun verhaal is een combinatie van het wereldwijd verhaal van het klein pensioentje, gecombineerd met het-laat de boel de boel in Belgie-, en wat je al gehad hebt..

Het waren toen al goede buren en ze gaven me nu de gelegenheid om eens niet een slapeloze nacht door te brengen op een luchthaven, maar afgehaald te worden.

En om uit de eerste bron nu eens te horen en te zien hoe dat nu is, het leven van een expat.

Wel..

Gerty en Raymond hadden in Ekeren al een huis ' uit de showroom', perfect interieur, mooi aangelegde tuin met koi-vijver.

Hier hebben ze een nog mooier, groter huis , met een zwembad,heel het jaar door een dikke 30 gr in en uit het water.

Een stuk beter dus dan aanschuiven op de Antwerpse ring?

Mijn logeerkamer was zowat even groot en comfortabel als mijn appartement thuis.

En mijn tijdelijke Foster Parents hebben ook lekker voor mij gekookt.

De gaatjes van de broeksriem gingen de andere kant op.

Ze wonen in Sanur en dat is een badstad aan de oostkust van Bali.

Het gaat er allemaal rustig en gemoedelijk aan toe.

Weg is het onveiligheidsgevoel.

Ik ga van noord naar zuid op het strand, ga wandelen in de mooie mangrove vlakbij.

Neem eens de bus naar Nusa Dua schiereiland en heb daar een inleef-namiddag hoe het leven is in een resort hotel als het Grand Hyatt.

Ik mag ook nog mee naar een vergadering van de jachtclub en we gaan samen eten in een goed restaurantje, dus voor 1 keer geen rijst of noedels.

Er zijn dus toch mensen die mijn teksten lezen , want inderdaad.

Bali is niet Boeddhistisch , maar Hindu.

Mea culpa, mea culpa..

Er lopen hier dus geen oranje mannetjes rond, ik ga het zo proberen te onthouden.

Verder kijkt men hier eigenlijk niet op een god meer of minder.

Er zijn massa's tempels, massa's goden , maar vooral heel veel bijgeloof.

Zo kan je bvb 6 tanden laten vullen tijdens een -natuurlijk betalende- ritueel;

Ben je gelijk verlost van de 6 kwaden in jezelf, oa boosheid,verwardheid , dronkenschap en verlangen.

Na Sanur naar Ubud, een kunstenaarsdorpje in het binnenland.

Toeristisch, het is zo'n dorpje waar iedere toer langs komt.

Het is hier regenseizoen nu , zeer mooi groen , plakkerig warm en weinig toeristen.

Er is hier wel wat te zien.

Ik was al in het Blanco museum, kunst van de Balinese Dali.

Het museum Puri Lukisan, hedendaagse en oudere kunst, in de prachtige tuin kon je leren weven, schilderen en muziek beleven.

Het Palace of Ubud.

Een heleboel House of. Painter of Sculptor...het is uiteindelijk een kunstenaarsdorp.

Heel veel Pura tempels, de ene al mooier dan de andere.

Soms denk je een tempel te betreden , blijkt het de entree te zijn van een gewoon huis.

Er is hier ook een mooie wandelweg door de rijstvelden.

Het pad is een soort Walk of Fame.

Iedere tegel is gepersonaliseerd, en dus naar ik aanneem ook gesponsord door toeristen ,hotels en café's die hun handafdruk en boodschap hebben achtergelaten.

Je hebt hier Monkee Forest , een gebied met een paar mooie Pura tempels , maar ook een grote kolonie apen.

Toeristisch, iedereen wil op de foto met een aap, maar wel een mooi bos.

Er is een dorpje vlakbij Ubud, Petulu.

Petulu is wereldberoemd in Bali voor een grote kolonie Herrons--een soort kleine witte reigertjes;

Niemand weet waarom ze eigenlijk juist daar in mass bij elkaar komen, daarom is er maar weer een God en mythe gecreeerd.

Ga je verder, kom je in de kleine dorpjes.

Daar wordt biljart ipv schaak gespeeld.

Iedere straat heeft zo zijn eigen specialiteit, de ene maakt houten stoelen, de andere houten vogels.

Je kan hier voor een prikje handgeweven stof kopen , aan 1 stuk wordt 1,5  jaar gewerkt.

Ik kwam langs een klein winkeltje waar men meer dan 25 miljoen jaar oud petrified wood verkocht;

Er is ook een bloeiende markt voor liefhebbers van joga-massage of het jezelf uithongeren om tot een hoger spiritueel niveau te komen;

In Ubud kan je ook heel lekker eten , keuze genoeg;

Volgens de Australiers heel goedkoop.

Maar met mijn budget ga ik het een stuk makkelijker krijgen dan hun om tot een hoger spiritueel niveau te komen.

Ben ook eens gaan wandelen naar de Campuang Ridge en de Sayan Ridge.

Weg van het drukke winkelcentrum.

De heuvels zijn helemaal ingenomen door resorts , gelukkig werd ik regelmatig uitgenodigd door de bewaking om binnenin eens een kijkje te nemen;

Mooie dingen gezien!!

Na madame tuk-tuk, madame riksja, madame motobike, madame jeepney, ..ben ik nu gepromoveerd tot madame Transport.

Hier in Bali hebben veel mannen een auto of brommer die je voor een 'special price' ergens naartoe brengen.

Die speciale prijs geldt natuurlijk alleen voor mij, wat had je gedacht??

Zwart, vulkanisch zand hier , heel rustig , de enigen op het strand zijn de kraaltjes- hoeden- zonnebrillen en beeldjes van dolfijnen verkopers.

Topper hier is een georganiseerde boottocht dolfijnen kijken.

Verder kan je hier heerlijke wandelingen maken door het bos, zomaar , nergens heen.

Geen enkele toerist meer te zien, wel na een paar honderd meter --hello, hello--en zwaaien maar.

Ik werd uitgenodigd om koffie te komen drinken en om wat foto's te nemen, moeder met kind, oma met kind, oma aan de waterput.

Kennis gemaakt met de hond en het varken.

Familie fotoalbums bekeken en wat uitleg gekregen over Balinese gewoonten.

Binnenkort zit ik dus ook in het fotoboek, foto genomen met zijn I-pad. 

Ik heb ook nog een huwelijksreceptie bijgewoond.

De familie en bruid en bruidegom gegroet en foto's natuurlijk.

Ook nog een begrafenisstoet tegengekomen.

De familie volgt met de brommer.

Ben naar de kapper geweest, dat kan hier blijkbaar alleen in combinatie met een soort hoofdmassage.

Voor de eerste keer deze reis had ik een hotel met zwembad en mijn privé terras.

Ook dat heb ik dus gedaan, gezwommen en een boek gelezen.

Na een paar dagen terug de bus op , nu naar Kuta Beach, de Tempel van de Commercie.

Zo rustig en remote Lovina Beach was , zo druk is het hier.

Kuta is een PARTY beach vooral voor Australiers.

Op het strand hebben ze per groepje vrienden een grote koelbox staan, die ze regelmatig met nog een bak bier bijvullen.

Heel druk verkeer ook ,heel veel toeristen.

In Kuta komen ook Australische vrouwen voor de mooie glimlach van een Balinees en nog wat meer.

Hier ben ik dus madame transport, madame motobike en nieuw ,madame Sweetheart, I waited all my live for you.. 

Als souvenir kan je hier oa mooie Balinese houten voorwerpen kopen die niet zouden misstaan in een Pabo cataloog voor vrouwen.

Ecovriendelijk en multifunctioneel, want je kan er ook een fles bier mee opendoen.

Er is hier ook nog een monument voor de slachtoffers van de bomaanslag op een discotheek in 2002.

Verder nog een katholieke kerk en een aantal Hindu tempels, natuurlijk.

Je kan hier gaan surfen , iedere avond heb je een prachtige zonsondergang.

Het is heerlijk warm weer, het eten en bier zijn goed.

Nog een paar dagen ben ik hier miljonair.

Woensdagavond nog one-night-in-Bangkok.

Donderdag de grote vogel van Aeroflot in en op weg naar huis.

Eerste dag was in Kiev,een grote, warme stad.

Heel veel mensen en drukte aan het metrostation, te veel vond ik , dus maar te voet de stad verkend.

De oude binnenstad is niet zo heel groot en veel is er niet te zien.

Wat kerken ,kathedralen, de opera en nog wat grote gebouwen.

En het Oranje Revolutie Plein natuurlijk.

Daar waar de Oekrainers hun revolutie gehouden hebben.

Dat is wel een mooi groot plein, en er is altijd wel wat te doen, van dagelijkse betogingen tot muziekfestivals.

s' Avonds de trein op laar Lviv, de meest westerse stad van Oekraine.

Lviv is een mooi stadje, en bezienswaardigheden zijn er genoeg.

Liefhebbers van kerken kunnen hier genieten, er zijn er tientallen en ze zijn allemaal rijkelijk versierd.

Dan heb je ook nog een aantal kloosters, kastelen en paleizen.

Er is een koffiemuseum, een apotheekmuseum en een biermuseum.

Er is hier zelfs een museum in een gevangenis over de verschrikkingen tijdens de Duitse en Sovjet bezetting.

Verder heel veel restaurantjes en terrasjes.

Er zijn wel wat toeristen ,maar vooral uit de buurlanden, Wit Rusland,Bulgarije,Polen ,Russen.

Geen bus Hollanders te zien hier!

Ik logeer hier in hotel Lviv, nog een hotel uit de Sovjet tijd.

Heel centraal gelegen en nog goedkoop.

Een kamer zonder douche of WC ,maar wel een TV natuurlijk.

Die niet werkte, dus de dejoernaja er bij gehaald.

Die étage-dame riep er dan weer een Master electriciteit bij.

Die vond dat de rozetka, het stopcontact moest vervangen worden.

Toch is het niet meer helemaal als vroeger;

Het is juli en er is warm water , ..

Er is hier natuurlijk van Mc Donald's tot sushi te krijgen, maar ik geniet toch vooral van de soljanka,de borsj, de pelmeni.

De voetpaden en straten zijn nog steeds in erbarmelijke staat.

In de Kiev Weekly wordt nog steeds gewaarschuwd voor valse politieagenten.

Gisteren een ticket gaan kopen.

Dat gaat nog steeds al vroeger.

Een heel grote zaal met veel loketten en nog meer mensen.

Er zijn loketten voor vertrek vandaag, voor vertrek de volgende dagen , voor invaliden en oorlogsveteranen..

Eens je in de juiste rij staat is het geduldig wachten.

Een uurtje aanschuiven is vrij normaal.

En soms nog langer als het loket opeens dicht gaat voor lunchpauze.

Gebeurde mij gisteren , dus nog een uurtje langer wachten tot het loket weer open gaat .

Ik wou dus naar Odessa,maar de trein zat vol , overmorgen dan? ook..

En dan naar Simferopol, is daar nog plaats op,??Vol.

Terug naar Kiev? Vol!!Vol!!Vol!!

De dame achter het loket bekijkt me al , maar ik sta hier nu al zo lang te wachten, ik wil een ticket.

Naar Xharkov?

Ja, daar kan ik nog naartoe..

Vanavond dus weer de trein op.

Morgen word ik wakker in Xharkov, een stad helemaal in het oosten , vlakbij de Russische grens.

Een heel mooi station ,zowat als de spoorwegkathedraal in Antwerpen ,maar dan in Sovjet stijl.

In Xharkov wordt veel geld verdiend,da's duidelijk..

De bezienswaardigheden zijn op 1 dag te zien.

Een kathedraal naar het voorbeeld van de Aga Sophia in Istanbul.

Een mooi kloostercomplex, benieuwd of jullie mij gaan herkennen op de foto met de verplichte sjaal en rok?

Een zeer groot Leninplein, het stadspark, ook nog steeds Leninpark, waar je je kan laten fotograferen met een aap ,een slang, met een treintje kan rijden.

Een heel grote thermometer.

En heel veel grote ,imponerende sovjet gebouwen natuurlijk.

Terug een treinticket gaan kopen.

Treinen weer overvol, ik heb nog een ticket naar Cherson.

Nog 2 uur voor de trein vertrekt.

Ik geniet dus nog wat van het mooie stationsplein met de bloemen en de zacht klassieke muziek.

Het is 30 gr als ik de zon onder zie gaan.

Op de trein first love meegemaakt tussen een knappe boy van 3 en een baby girl van 1.

Zelf ook nog even tjotja-tante geweest en mij nog maar eens verbaasd hoe rustig de kinderen hier zijn.

Volgende middag gearriveerd in Cherson.

Een stadje bijna aan de monding van de Dnepnr.

Rustig, kleinschalig, geen toeristen.

Wel een Leninplein, met standbeeld, een Puskinstraat , Karl Marxstraat.

Een stadje waar je nog voor 1 grivna je gewicht kan kennen dankzij de weegschaal van de deduska, de opa.

Waar je op straat nog een koffie kan kopen van de babuska, recht uit de termos.

Waar ook veel nieuwe shoppingcenters gebouwd worden,er een mooie verkeersvrije straat is vol restaurantjes , en een zeer grote Hugo Boss winkel, met bewaker.

In het treinstation hetzelfde probleem.

Te veel mensen , te weinig treinen.

Na heel wat aanschuiven aan verschillende kassa's geef ik het op.

Ik besluit om hier te blijven voor de nacht en ga nog eens slapen in de komnata otdicha, de hotelkamers binnen het station.

ik huur een kamertje voor 12 u en slaap heerlijk , beschermd door 2 wakkere dejournaja's.

De volgende morgen ziet de toestand aan de stationskassa's er niet veel beter uit;

Ik ga naar het busstation.

Daar heb ik geluk, er vertrekt juist een minibus naar Odessa.

Dikke 3 uur ,veel Russische hits en veel putten in de weg later, zijn we 190 km verder.

Voilà, ik ben in Odessa!!

Odessa is een havenstad gebouwd door Katharina de Grote aan de Zwarte Zee.

Toen al omdat het zo strategisch gelegen is, maar vooral voor zijn klimaat.

Het is hier overdag 28 gr, s' avonds 23, s 'nachts 18.

En de zuivere lucht van de zee daar bovenop.

Een zeer groene stad en overvolle stranden.

De stranden zijn verdeeld in gratis en betalend .

Als je genoeg geld heb kan je zelfs je eigen terrasje hebben op het strand.

Er zijn hier vooral- alleen?? toeristen uit de voormalige Sjovjet, vooral Oekrainers , maar ook veel Russen en Wit russen.

Blijkbaar hebben er nog veel Russen hun jaarlijkse gratis reis van tijdens de Sovjet weten te behouden.

Dat merk je in het station waar ze met hun speciale vergunning staan te zwaaien.

Odessa staat natuurlijk ook vol met monumenten, mooie historische gebouwen.

Het meest gefotografeerd, er staat bijna 24 u een file, is het monument ter ere van 'de twaalf stoelen', misschien wel het beste, grappigste schelmenverhaal uit de Russisch literatuur.

Odessa zou Oekraine's party-hoofdstad moeten zijn.

Maar dat valt goed mee;

Er zijn wel duizenden restaurantjes en terrasjes.

Allemaal vol , en de toeristische stalletjes doen ook gouden zaken.

Maar Odessa is vooral 'm'as-tu-vu?'.

Zien en vooral gezien worden.

De dames in lange, dure gewaden.

De mannen met de duurste auto's.

De koets met de witte paarden staat hier letterlijk op zowat elke hoek.

En toch , het kan nog ,nog even.

Ik logeer in hotel Passage, helemaal in het centrum gelegen.

De passage is zoals er bvb ook in Brussel nog een paar zijn, een oude,mooie winkelgalerij,18-19de eeuw.

Zeer mooi om te zien en zeer mooi gerestaureerd;

Hier in Odessa is er een hotel aan verbonden.

Monumentale trappen ,eindeloze gangen, grote kamers.

Het lijkt dus of ik in een paleis logeer, helaas nog te renoveren.

Maar wat wil je voor 20 euro ,ontbijt inbegrepen ,zonder warm water.

Good Old Sovjet Days!!

Internetverbinding in Cuba is duur, traag en onbetrouwbaar, dus voor één keer een reisverslag in uitgesteld relais.

Cuba is een groot eiland, zo wat tussen Mexico, Haiti, Jamaica en de USA in.

Het leeft nog steeds onder het Amerikaans embargo en er is nog steeds een dubbel muntsysteem in voege.

Er is de CUC en er is de CUP, 1 CUC= 25 CUP.

Sommige winkels werken met CUC, andere met CUP.

Dat geldt ook voor restaurants, vervoer.

De bedoeling is dat je als toerist de CUC gebruikt, de CUP is er voor de Cubanen.

Wat het allemaal nog wat complexer maakt is dat je als toerist ook veel niet mag.

Er zijn winkels , restaurants , benzinestations waar je als toerist niks mag kopen.

Bussen die je niet mag gebruiken, quota voor reizigers op de trein.

Zoals te verwachten was , werd deze reis dus ietwat speciaal.

Havana bestaat grotendeels uit 4 stadsdelen.

Oud Havana, Centro Havana, Verdado en Miramar.

Ik logeerde in Centro Havana , ontbijt op het dak met uitzicht op zee, het Capitool en het nog te restaureren deel van Havana.

De Malecon , de beroemde zeewering , en Oud Havana zijn vlakbij, en zijn het toeristisch hart van Havana.

Plaza des Armes, Plaza de San Francisco, Plaza de la Cathedral, Plaza Vieja, Obisco,Parque Central en Paseo del Prado, het Capitool.

Je kan er rustig zelf rondwandelen en genieten van mooie gebouwen, pleintjes, het ligt allemaal vlak bij elkaar;

Natuurlijk kan het ook met een fietstaxi, een coco-taxi, met paard en kar , of met een oude Amerikaanse auto.

Iedereen probeert je wat te verkopen, een gids, een taxirit, een hotel, een restaurant, zichzelf.

Als je niks naar je zin vindt op de menukaart , wil de ober je wel begeleiden naar een restaurant van een vriend, waar hij dan ook wel zijn percentje zal krijgen, bovendien wil hij dan ook nog een tip van jou voor de hulp.

In een restaurant wordt er gerookt, wordt er steeds 10% bij je rekening gevoegd, geeft men steeds te weinig terug , en men verwacht dan ook nog een tip.

De mannen klikken ,sissen, knipperen met hun ogen, roepen je luidsleels na hoe mooi je wel bent, staan aan het raam kusjes te geven, of komen gewoon aan je tafel staan en vragen je kamernummer;

Dating-kantoren hebben ze hier niet nodig.

Er zijn ook mensen die gewoon geld vragen ,op straat , of als je in de rij staat in de winkel, of als je in een restaurant zit.

In de andere wijken krijg je nog wel aanbiedingen voor taxi's , maar niemand vraagt nog geld.

In Cuba wonen de armen alleen in de paar toeristische straten van de stad.

In Verdado heb je oa het grote Plaza van de Revolution, met een groot monument voor José Martin en een reuzenportret van Ché, het Nationaal Theater en nog wat mooie woonwijken.

In Miramar heb je de diplomatieke wijk en de duurdere hotels.

Mooie groene wijken en heel wat Mercedessen op 5th avenue.

In Havana Centraal koop ik een treinkaartje naar Santiago de Cuba voor trein nr 1, DE toptrein in Cuba.

Zou de enige trein zijn die op tijd rijdt, 1 trein per 3 dagen.

Het kost wat heen en weer geloop , want ik moet als buitenlander een ticket gaan kopen in een ander gebouw.

Daar wijst men mij van hier naar daar, uiteindelijk vind ik het goede loket.

De mevrouw schreeuwt over haar schouder: hebben we nog een plaats?,ja?, begint dan verwoed stempels te zetten , papieren in te vullen, nog meer stempels, uiteindelijk heb ik mijn ticket.

Twee dagen later als ik mijn ticket ga herbevestigen op de dag van vertrek, wenst de man achter het loket mij proficiat omdat het me gelukt is een ticket te kopen??

De nachttrein heeft alleen zitplaatsen, het is een afdankertje van de Franse spoorwegen.

Veel gepraat en gezang op de trein.

volgens mijn reisboek van 2011 is de lamp in het enige toilet kapot...dat is ze nog..

Ik kom aan op oudejaarsavond.

Het Parque de Céspedes is afgesloten voor alle verkeer en staat vol met eet- en drinkkraampjes , er wordt muziek gespeeld.

Men viert hier niet alleen nieuwjaar maar ook de 55ste verjaardag van de Revolutie...HOERA!!!!!!

Geen vuurwerk , maar concerten, speenvarkens,taart en bier.

Santiago de Cuba is de muziekhoofdstad en 2de grootste stad van Cuba, vlakbij Haiti.

Een heel ontspannen sfeer hier, het is zalig om te genieten in de vele mooie parkjes en overal speelt muziek.

Ik wandel naar het Parque de Céspedes, de kathedraal,het museum Del Ron, het museum Emelio Bacardi, het Casa de la Trova, de Mondacakazerne, waar Fidel op 26 juli 1953 zijn eerste poging tot revolutie deed, de Loma de San Juan, waar Roosevelt won van de Spanjaarden;

Santiago, omgeven door heuvels, het wordt 39 gr warm.

Ook op 1-2-3 januari is het nog feest, de kraampjes blijven maar speenvarkens braden.

Het lokale vervoer in Havana gebeurde voornamelijk met gelede bussen ,made in China.

Hier ook wel , maar je ziet hier ook de omgebouwde Kamaz vrachtwagen met aangepast trapladdertje en allemaal staanplaatsen.

Er staat dan een Cubaan te schreeuwen waar de truck naartoe rijdt , en pas als hij letterlijk stampvol staat, vertrekt men.

Ik zie hier zelfs nog een kameel-bus.

Je ziet ook mensen langs de weg staan zwaaien met waaiers geld, de manier hoe men hier lift.

De meer begoede Cubanen rijden interstedelijk met Astro.

Dat zijn gewone toerbussen , met zitplaatsen , er zijn er heel wat  en je ziet ze overal rijden.

Helaas betaalbaar in CUP en dus verboden terrein voor toeristen.

Toeristen zijn aangewezen op de Viazul bussen , betaalbaar in CUC.

Het kantoortje is piepklein , er is 1 medewerker.

Vanuit Santiago rijden er 3 bussen per dag naar Havana, om 8u, 15u en 18u;

Ik kies voor de bus van 8 u op 4 jan naar Camaguey.

De bediende heeft 3 mapjes voor zich liggen , inderdaad , voor ieder bus 1.

Mijn naam wordt genoteerd en ik krijg een ticket naar Camaguey.

Camaguey is één van de oudste steden van Cuba.

Het centrum is aangelegd als een wirwar van straatjes, zogezegd om piraten buiten te houden.

De oude binnenstad is herkend door Unesco als werelderfgoed.

Veel kerkjes, veel pleintjes en ook hebben ze hier het grootste stadspark van Cuba.

Ik vind het er vooral stoffig en de stank van de uitlaatgassen bezorgt me keelpijn..

Bovendien is er hier een overaanbod aan mannelijke en  vrouwelijke jintero's.

rustig door de hoofdstraat wandelen of op een bankje zitten is er niet bij.

Ik heb hier honderden amigo's die allemaal hetzelfde willen.

Je ziet ze hier ook  in grote getale.

De oude mannen in Aloha hemd, sigaret in de mond, fles rum, met een jonge vrouw of man.

Oude vrouwen met grote tatoo's, sigaret in de mond, coctail, jonge man.

Veel stroompanne's ook, dus regelmatig geen licht, geen airco, en als er al water is, is de temperatuur 'naturel'.

Het water van je douche hangt dus af van hoe warm het die dag geweest is.

Na een paar dagen wil ik hier dus weg.

Helaas Camaguey heeft geen rechtstreekse bus of trein naar Havana.

Bovendien kan ik geen plaats reserveren, niet naar Havana, niet naar Santa Clara, niet naar Varadero.

Alles zit overvol omdat er veel mensen na de feesten terug naar huis willen.

Ik moet naar het station komen 1 uur voor de trein of bus arriveert, dan pas kan ik een ticket kopen.

Als er nog plaatsen vrij zijn natuurlijk.

Anders is het wachten op de volgende bus, of de volgende trein, binnen 3 dagen.

De trein passeert om 2 u s' nachts, bussen tussen 1 en 4 uur, 1 bus om 12u, 1 bus om 16u.

Ik gok dus op de bus;

Om 10 u neem ik mijn plaats in in de rij.

Als het kantoortje om 11 u opent, kan ik nog geen ticket kopen.

Ik moet wachten tot de bus er is;

Om 12 u terug in de rij gaan staan in de hoop dat de bus redelijk op tijd is.

Een paar Duitsers gaan door het lint , beginnen te roepen en gaan letterlijk op de vuist.

Ze beweren dat ze er al 2 dagen zitten en dat ze de rij beu zijn.

Dat belooft!

12u15 arriveert de bus.

Iedereen stroomt samen rond de dame.

Er kan er maar 1 mee naar Havana, 3 naar Santa Klara.

Ik roep OK!!,Santa Klara, OK!!

Betaal mijn 15 CUC, 5 min later vertrekt de bus..

Oef!!

Santa Clara is de derde stad van Cuba, cultuurstad, studentenstad.

Bij toeristen vooral in trek voor het groot herdenkingsmonument voor Ché en het monument van de Trèn Blindado, nog een relict van de Revolutie.

Het monument van de 4 ontspoorde wagons stelt niet veel voor, het grote monument voor Ché op het , natuurlijk,gigantisch grote Plaza de Revolution, heeft wel iets.

Topper in Santa Clara is echter hun Parque Vidal, het grote centrale plein, dat terecht door de Cubanen is uitgeroepen als Nationaal Monument.

Het is echt héél mooi en héél gezellig.

Ik heb er uren gezeten en mensjes gekeken, niemand viel me lastig, integendeel,'welkom in Cuba!!'.

Eindelijk het echte Cuba gevonden?

Je hebt hier ook nog de 'boulevar', de winkelstraat , en je kan even buiten de stad een heuvel op, de Lomo del Capiro, waar je een mooi uitzicht hebt over de stad.

Natuurlijk staat ook hier een monument voor Ché.

Maar dé place -to-be in deze stad is dus Parque Vidal, waar heel de dag mensen zitten en wandelen, waar altijd muziek speelt en waar iedereen s' avonds samenstroom om te praten en te drinken.

Ieder weekend houden ze bovendien feest van de muziek, dan is het zelfs drummen op het plein en maximum aan decibels.

Na mijn ervaring in Camaguey toch maar al eens naar het station geweest.

Ook hier geen ticket vooraf te reserveren.

In het busstation schrijf ik mij op de wachtlijst voor een bus op de 14de.

Er staan al een paar namen boven die van mij.

In het treinstation zie ik dat er een trein zou moeten rijden op de 12de.

Trein nummer 14, volgens de dame achter het loketje een goede trein.

Ik kies voor het avontuur met de trein.

Ik moet er om 7u30 zijn, dan een ticket kopen, om 8u35 de trein ,om 13u30 aankomst in Havana.

Ziet er goed uit!

Op de dag zelf kan ik natuurlijk om 7u30 nog geen ticket kopen, om 9 u zegt men dat de trein in panne staat , maar hij komt zodra hij hersteld is.

Om 13u15 zijn we eindelijk weg, aankomst in Havana 18u30.

Mijn laatste dagen logeer ik in hotel Bellevue Deauville, met zwembad en gelegen op de Malecon.

Een hotel met 15 verdiepingen, helaas is de lift al jaren stuk.

De oude motor is niet meer te herstellen , en een nieuwe zou nog van slechtere kwaliteit zijn.

Ik ga nog eens naar Miramar,naar het Bosque de Havana, geniet nog wat van de Malecon, Prado en Havana Vieja.

Ik neem ook nog een toeristenbus naar Playas del Este, hét strand van Havana.

Weinig aan te zien , maar ik heb dus mijn strandfoto!

Hasta luego!!