1 juni 2001 Ik kan het bijna niet geloven! Terug in Rusland!En deze keer voor drie maand! Geen bagage , dus direct met de marshrutki naar de metro. Als je zo de oude dametjes met hun boodschappen door het groen van de stad ziet gaan , heb je niet echt het idee van in een wereldstad te zijn .Toch hebben ze sedert juni vorig jaar weer heel veel bijgebouwd.In plaats van de kioskjes aan de metro staat er nu een 'handelscentrum' , helemaal nieuw. Maar ook de oude kiosken staan er nog. Gauw een ijsje gekocht en dan de metro in.De metro hier is snel en mooi en ik word al direct vergast op een vioolconcert. Aan de metro Universiteit hebben ze ook al zo'n groot handelscentrum gezet. Geld gewisseld 1$ = 29 roubel. Naar Martha.Ik weet gelukkig nog hoe ik moet bellen. Zoals altijd is het eten net klaar, kip met aardappelen en de obligate tomaten en komkommers.Masha heeft broodjes met tomaaat en gesmolten kaas gemaakt;. Lekker!! Dan nog thee en de hond Candy die me omstuimig begroet en ik voel me helemaal thuis. Martha vraagt me helemaal uit over onze familie en buren.Ze hoopt dat ook onze papa ooit eens naar Rusland zal kunnen komen. Men--da's dus Alexander-- heeft beslist dat ik Milana's flat krijg om te logeren. Ik krijg de sleutels en de frigo zit vol. Bovendien moet ik zeker nog eens langs Martha , ze heeft nog foto's van Murmansk. Ze was daar 50 jaar geleden als geoloog.Ze wil me ook foto's van Kazachstan laten zien.Daar was ze ooit 6 maand. Ik zal maar niets eten voor ik er naartoe ga. Ze vertelt dat vanaf vandaag de prijzen voor de treintickets met 30 % stijgen.Oei!!Mijn budget! Zo zit ik hier dus op mijn eerste avond in rusland. Een 5-kamerflat, radio, TV, computer, bad; keuken , een fles champagne om mijn begin van de vakantie te vieren, een kaasschoteltje. Hoera!! Ik krijg mijn fles helaas niet leeg..
2 juni 2001 Vandaag naar Domodedovo luchthaven.Eerst met de metro en dan met een minibusje. Een mooie moderne luchthaven . Helaas wil er geen enkele maatschappij onze moto meenemen. Dan maar naar het station. Vanuit Jaroslavl station vertrekken alle treinen naar het oosten. Eerst de inwendige mens versterkt met shashlik van kip en plov. Dan ticketjes proberen te kopen. Het is nog verwarrender dan vroeger. Als ik uiteindelijk uit de drie gebouwen en de twee verdiepingen het juiste loket gevonden heb waar je als buitenlander een ticket kan kopen , blijkt dat ze absoluut niet kunnen zeggen of onze moto's nu meekunnen of niet. De bagage afdeling blijkt helemaal op het einde van het perron te zijn , en de perrons zijn hier lang! Daar staat een hangaar , op de eerste verdieping de bureaus. Helaas heb ik onze moto niet bij. Bovendien willen ze hem opsturen met een speciale goederentrein.. Maar , als de nood het hoogst is.. Maandag is er iemand van firma 'Vera', die iedere reis van de Transsiberien een wagon afhuurt. Misschien kan onze moto met die wagon mee? Maandag dus terug komen. Nu twee uur onderhandelen dus al een beetje overhit gaan aanschuiven in het Leningrad station voor een ticketje naar Novgorod op maandagavond, want dinsdag moet ik daar Charlie zien. Sta ik een uur aan te schuiven ,besluit de dame achter het loket in 'pereriv' --pauze , te gaan. Enfin ,ik heb een ticket voor Novgorod, 205 roubel. Ondertussen een beetje hoofdpijn gekregen , het is ook zo warm in het station; Eerst even naar huis om te rusten . Om 9 uur naar Martha , ze zullen nu wel al gegeten hebben?Verkeerd! Ze hebben op mij zitten wachten. Worteltjes stoemp en een lekker toetje. Samen naar het nieuws gekeken en over de wereldpolitiek gedebateerd, daarna naar de foto's van Murmansk, Kola-schiereiland en Kazachstan gekeken. Heel mooi ginder .Het is weeral 12 uur.Slaapwel.
3 juni Vandaag om 6 uur wakker.Fris en monter uit de veren .De lucht is stralend blauw.Eerst op de markt kersen gekocht. Dan op zoek naar de YMCA.Adres gevonden , maar blijkt een gewoon appartement te zijn .Niemand thuis; Op de terugweg naar de metro iemand van de Wit Russische ambassade leren kennen, Gordeychik alexander.Hij was ook al in Belgie en vond Brussel mooi.Volgens hem is het in Wit Rusland beter dan hier. Daarna naar Olga -Dupont Moskou.Zij heeft deze reis voor onze uitnodigingen gezorgd. Ze is s' zondags op haar werk en ik maak dankbaar gebruik van het internet. Even gerust op het Poeskin plein. Er is een betoging van Greenpeace, ze willen het Baikalmeer zuiver houden. Vervolgens nog wat gaan wandelen door de stad:winkelcentrum Oxotni Rjad, de GUM, het Rode Plein, Kitai Gorod. Terug naar huis , want Milana komt vandaag thuis. Ik koop 2 flessen bier , 1 voor Milana en 1 voor mij en wat koekjes. s' Avonds is ook Alexander er; Ze zijn beide nog niks veranderd. We hebben verse pirozki's van de moeder van Milana en zitten to 12u30 te praten; Alexander waarschuwt ons om de treincoupé niet te delen met een 4de man , wegens te gevaarlijk. Als ik daar tegen inbreng dat ik 2 jaar geleden helemaal alleen de trein naar Vladivostok heb genomen , wimpelt hij dat af als 'vroeger' .;;Het is nu veel gevaarlijker. Ik geef hem gelijk en zal morgen wel mijn zin doen. Milana maakt een vreugde dansje als hij naar huis gaat.Ze heeft morgen examen Engels;
4 juni Vanmorgen vroeg op en naar Jaroslav Station. Ik weet nu waar ik moet zijn en dat maakt alles al veel eenvoudiger.De baas van Firma Vera beloofd mij een plaatsje vrij te houden.Dan ticket gaan kopen.Kupé kost 2326 roebel per persoon, da's zo'n 3400 fr ( 85 euro) van Moskou tot Vladivostok met 6 overnachtingen erbij .. Dat is binnen budget. Helaas zijn alle onderste plaatsen bezet, dus slapen Herbert en Charlie in 1 kupé , en ik in die ernaast. Als alles dus goed gaat ben ik op 30 juni 6u06 terug in Vladivostok;Hoera!! Daarna op het Komsomolski Plein eens binnen gegaan in het derde grote station , het Kazan Station. Ojee!Het lijkt wel of je een kathedraal binnenkomt, muurschilderingen , lusters, mozaiken, goud , zeker 20 cafétjes waar je pelmeni, soljanka kan gaan eten., grote flatscreen TV's in de wachtzalen. Ik probeer mij het perron van Brussel Noord niet te herinneren. Terug naar Milana , wassen , inpakken. Met Herbert gebeld. Arme broer , moet nog zolang werken en ik zit hier al te genieten van de zon.Vandaag 28 gr. Dan naar de nachttrein naar Novgorod. Op de nachttrein is er een jongedame die me vraagt op haar handtas te letten terwijl zij wat verder bij haar vrienden gaat zitten. Ze komt in de loop van de nacht een paar keer langs om er wat geld uit te halen. Het is dus nog steeds niet gevaarlijk op de trein.
5 juni 6u15 , Novgorod. Even op het treinschema gekeken. Er gaat overmorgen een trein naar Murmansk.33 uur rijden; Novgorod is heel schilderachtig , rustig , met een schitterend Kremlin dat nog helemaal in het groen ligt , dus veel 'echter' dan dat van Moskou. dit is het oudste deel van Rusland. ik koop een vers broodje en geniet van het uitzicht; Om 1 uur naar het hotoel Sodko.charlie is er al.Wat heeft die man veel bij!! we besluiten de trein naar Murmansk te nemen. Lang aangeschoven maar toch gelukt.595 roebel per persoon. Dan terug naar het Kremlin. We eten een ijsje en maken een boottocht op de rivier en zien vele kerkjes.40 roebel voor 1,5 u varen.In schitterend hotel Akron geslapen 6000 roubel/nacht.
Novgorod, Staraja Russa,,Murmansk tot vladivostok , 2001
6 juni Vandaag met de moto naar Staraja Russa , een stadje op 90 km van Novgorod. Eerst gaan tanken .Dat gaat hier nog volgens het oude systeem. Eerst moet je binnen gaan zeggen hoeveel liter je wil hebben--steeds een veelvoud van 5--dan betaal je en pas daarna kan je buiten gaan tanken.
We wandelen wat rond in een mooie , groene , waterrijke omgeving.Toevallig vinden we een museum verbonden aan een kunstschool, prachtige keramieken. Verder op zoek naar Dostojevski's huis.We vinden het museum , maar het is gesloten voor renovatie. Maar we hebben geluk.Vandaag komt het koor van de kathedraal van Novgorod hier voor de schoolkinderen zingen en we worden uitgenodigd om te komen luisteren.Ze zingen prachtig in de oud-slavische taal. Daarna wandelen we naar het kuuroord.We spreken met het hoofd van het verplegend personeel. Ze zijn hier gespecialiseerd in herstel van ziekten van de buik en ledematen. Ik tolk wat voor Charlie die ook in de verpleegbranche gewerkt heeft. Op de terugweg stoppen we aan een kerkhof met maar heel weinig kruisjes. Het is een kerkhof voor duitse gesneuvelden.Heel veel onbekende soldaten, allemaal jong gesneuveld ver van huis.Ik en Charlie zijn even stil en hopen dat het nooit meer oorlog wordt. In de stad vinden we een plaats om de moto te parkeren terwijl we naar Murmansk gaan.10 roebel per nacht. Er is nog een motard.Hij rijdt met een zelf samengestelde moto. Vertelt over een motoclub in Vladivostok die vorig jaar de trip Vladivostok-Finland-Duitsland-tot Gibraltar gemaakt heeft. Ze organiseren nu een meeting voor hun vrienden uit Finland en Duitsland op 13 juli in Irkutsk. Ze komen daar samen aan het Baikal meer. Misschien zijn we daar dan ook? Joeri gaat naar huis om ons een bier te halen en om foto's te halen van zijn moto trips. Om 1u26 vertrekken we uit Novgorod naar Murmansk.Charlie slaapt in een coupé met een dame en haar twee zoontjes.Ze gaan op bezoek bij de babuska in Petrozavodsk.In mijn koupé een jong koppeltje met een dochtertje . Ze gaan op bezoek bij haar ouders in Murmansk.
trein Novgorod-Murmansk, Murmansk tot Vladivostok ,2001
7 juni Dag op de trein; Veel ijsjes , versgebakken taartjes gegeten , thee en bier gedronken. Het landschap is prachtig! Bossen , meertjes. Veel honden hier die komen kijken of die mensen op de trein niks lekkers bij zich hebben. dichter naar murmansk toe bergen met sneeuw , echte wildwater beken ook. Helaas , geen beer gezien. Charlie vindt reizen met de trein heerlijk
8 juni 10u42; Murmansk. Zo'n 20 gr. We logeren in hotel Meridan 350 roebel/nacht voor ons twee. Vandaag rustdag. Charlie gebruikt het internet. Dat hebben we eerst overal gezocht , om dan uit te vinden dat het in ons hotel is; Ttz, daar heeft iemand een internet aansluititng en die mag hij gebruiken. Ik schrijf ondertussen kaartjes , da's ook zwaar werk!
9 juni Naar het regionaal museum geweest.Een hele grote afdeling stenen , hier wordt dan ook zowat heel de Tabel van Mendeljev gevonden.Voor een heel groot opgevuld rendier gestaan , de geschiedenis van Mrmansk in foto's bestudeerd. We kopen allebei een boek over het Kola-schiereiland. Om 4 u terug naar het hotel. We hebben afgesproken met een Amerikaan Clancy Cumming.Hij schrijft een boek over de teloorgang van de Sovjetunie. Hij serveert ons verschrikkelijke slechte bonen die we wegspoelen met bier! en dat allemaal omdat charlie eens engels wou praten. Daarna gaan we samen met zijn russische vriendin eten .Da's wel lekker! Er is een verjaardagsfeestje op de gang en we dansen lekker mee.
10 juni Ticket gekocht naar Petrozavodsk.1u30 aangeschoven. Dan naar het museum van de Russische noordelijke Vloot. Prachtige modellen van boten en onderzeeers. De dames offeren hun lunchpauze op om ons tijd te gunnen om alles goed te kunnen zien. Foto's gekocht van duikboten, vliegdekschip en Poetin. Terug naar de stad. We genieten tot 3 u s' nachts van de midernachtszon in de zon op een terrasje.
11 juni Met de ferry naar de overkant van de baai. Daar staat een verzameling vliegtuigen , bommen,radiowagens ter herinnering aan WO2. Nog nooit zo dicht bij een MIG geweest. Van hieruit hebben we een mooi uitzicht op 1 van de beroemde atoom ijsbrekers. s' Avonds de trein naar Petrozavodsk.300 rouber pltskartni.
12 juni Alles rustig op de trein. We delen ons stukje trein met 2 dames op weg naar Moskou, 1 scheikundige ,45j, 1 banketbakster, 19j. We logeren in hotel Severnaja, Ulitsa Lenina, 240 roubel; Verbroederd met een Rus op de gang; hij trakteert ons op Vodka, eten , champagne. Het regent.
13 juni Naar het museum van de provincie Karelie. Prachtige verzameling Saomi kunst , rotstekeningen van 7000 jaar oud, kleding en huisinrichting van vroeger; Ook een video van de 80 ste verjaardag ( 2000) van Petrozavodsk.
14 juni Vandaag met de boot naar Kizhi eiland. Vertrek om 12 u met de Raketa-8 voor een 66 km lange trip (1u15). We halen een snelheid van 60 km/u.68 roebel heen. Op het eiland raken we , na ietwat onderhandelen ,aan 'Russen'-prijs binnen. 45 r ipv 297 r. Het eiland ligt temidden van een eilanden archipelago. De houten kerkjes en de andere gebouwen zijn prachtig. Dit heeft zeker een verdiende plaats gekregen op de World Heritage List van Unesco!
17 juni s' Morgens vertrokken richting Moskou. Schitterend weer. Glooiend landschap, veel meertjes. Rijke streek , prachtig bewerkt en geschilderd houtsnijwerk. Langs de weg wordt vanalles verkocht. Aardewerk, porselein, knuffels, , poppen ,vis, thee,aardappelen, bloemen. Charlie zegt dat in Australie de mensen ook gewoon iets buiten zetten om te verkopen. Je wordt geacht geld in het potje te steken. We zien ook echte 'waterdraagsters'. s'Avonds overnachten we in Klin. Hier heeft Tsjaikovski de laatste 1,5 jaar van zijn leven gewoond. We overnachten in een 'werkmanshotel' , 250 r.
Vanmorgen 6 u lokale tijd is Herbert thuis in de regen , soms zelfs hagel,vertrokken. Het was 16 gr in Belgenland. Vanavond was hij al in Poznan-Polen. Toi-toi broertje!!
18 juni Naar Tsjaikovski's huis. Onmiddellijk na zijn dood heeft de staat hier een museum van gemaakt. Dit is een prachtig huis met een zeer mooie collectie. De dames zijn heel vriendelijk, ze leggen alles uit en ik vertaal naar het Engels; Daarna rijden we door naar Dimitrov. We stoppen bij een begraafplaats. Charlie is verwonderd dat men hier een bankje en een tafeltje bij het graf zet om de dode te komen bezoeken en een babbeltje te slaan. De graven zijn piekfijn verzorgd en vol met bloemen. Overal trouwens zeeen van bloemen.We rijden tot Sergiev Posad en bezoeken daar het klooster. Ik was hier 2 jaar geleden met ma en Herbert . We genieten van de vrouwelijke samenzang in de kerk. Warm vandaag , drukkend. We rijden tot Jaroslavl waar we overnachten in hotel Oejoetni 1300 r.
19 juni Jaroslavl is 1 van de toppers van de Gouden Ring. Heel veel toeristen hier.Fransen , Spanjaarden , russen. We gaan een kerk binnen , mooi , vol muurschilderingen , goud en ikonen , maar zoveel lawaai! We wandelen tot het monument van de onbekende soldaat. Pakkend! Er speelt zacht klassieke muziek , en 2 jongetjes in marine tenue houden de wacht. In deze stad lijkt op iedere hoek een kerk te staan. Gesticht rond 100 door Jaroslavl de Wijze; Ik neem een foto van zijn standbeeld. Geen GSM contact hier. Verder naar Kostroma waar we een korte stop houden bij een kathedraal en de Volga bekijken. Er is veel volk op het strand. Verder langs Ivanovo waar we verloren rijden. Na een paar keer vragen terug op de goede weg naar Vladimir-Soezdal/. Bloemen ,zover je kan zien! In Ivanovo is er een vliegtuigfabriek. Heel veel vliegtuigen gezien. We overnachten in een klooster, 350 r. Er zijn hier 2 Australiers hoofdpijn en geen GSM ontvangst.
20 juni Vandaag een hele dag kerken en kloosters kijken. In dit dorpje zijn 48 kerken neergeplant; Dus overal waar je kijkt uientorens. Verschillende zijn herkend als werelderfgoed door de Unesco. We bezoeken het nonnenklooster , daar genieten we van een concert door 2 mannen die samen 19 klokken bespelen. Indrukwekkend. Suzdal is ook zo speciaal omdat hier niets modern mag gebouwd worden, dus is alles nog authentiek en zeer verzorgd. In een kathedraal bringt een mannenkoor hun repertoir. Charlie koopt een cassetje dat we even later laten afspelen in het restaurant waar we iets eten. Deze morgen heeft hij ook al de radio harder laten zetten toen hij een favoriet liedje hoorde. Derde dag zonder GSM ontvangst. Morgen naar Moskou ; Afspraak met Herbert.
21 juni Vandaag verbindingsrit Suzdal-Moskou. Prachtig , iets te warm weer. We slagen erin Moskou binnen te rijden zonder kaart. Op de ringweg rond Moskou zien we een man met een fiets.Zelfmoordenaar? Om 15 u zijn we aan hotel Sputnik.Helaas volgeboekt.
Om 17u45 blij weerzien met broertje. Hij is moeten omrijden langs Riga; De Wit Russen wilden geen transitvisum geven. De arme sukkel heeft heel de rit regen gehad. We belanden in hotel Sport, Herbert logeert bij Milana.
Vandaag naar Milana om Herbert te gaan oppikken voor het wegbrengen van de moto's.Zonder kaart door Moskou centrum en toch gevonden.Moskou ziet er bovengronds wel heel anders uit dan met de metro.Regen deze morgen , dus een beetje pech.
Deze dag zal me toch nog jaren bijblijven.
Achterop de moto aanwijzigen geven , links , rechts ,tot die grote sovjet toren , oei , we mogen hier niet afslaan ,,blokje rond dus ,,oei, hier mogen we nog niet afslaan.;
Om uiteindelijk aan schuifelsnelheid,plok-plok-plok, het grote ,altijd zeer drukke plein tussen de drie grote treinstations op te rijden .
door de mensenmassa's en dan plok-plok-plok , dat enige lange perron helemaal tot het eind, want dit is het enige waar je op het einde met de moto omlaag kan.
Plok-plok-plok--over sporen , langs hangaars tot eindelijk Firma Vera.
Oef , daar zijn ze me niet vergeten.
De moto's vertrekken morgen samen met ons.
Dit is eigenlijk heel vlot gegaan.
We moeten ze niet inkratten , de benzine mag erin blijven , hun gewicht wordt geschat.
We betalen 7500 r voor 2 moto's.
Hopelijk zien we ze veilig en wel terug in Vladivostok op 30 juni , 6u plaatselijke tijd.
Daarna laten we Charlie wat hoogtepunten van Moskou zien.
De metro , de Arbat, de Leninbibliotheek, Bolshoi Theater, Hotel Metropool.Dan gaan we naar het winkelcentrum Oxotni Rjad.
Charlie gaat mailen , ik laat mijn foto's ontwikkelen.
Daarna naar het monument van de onbekende soldaat in de Alexandertuinen.Gisteren was het 60 jaar geleden dat Hitler Rusland binnenviel.Heel veel mensen komen hier nog bloemen neerleggen.We zien de aflossing van de wacht.
Op weg naar huis genieten we van verschillende vioolconcerten in de metro.
We rijden vandaag nog eens terug naar het Baikal meer.Zonnig en warm.
We eten nog een laatste vis in het zonnetje aan de oever en beginnen dan aan de terugtocht.
Gelukkig helpen de russen ons , want er staan geen wegwijzers.
Verder langs de M53 tot in Oesolje-Sibirskoje waar we het kuuroord proberen.
Helaas geen plaats , dus een hotel.
ik kan mijn russisch nog eens goed oefenen om de staf ervan te overtuigen dat we in een kamer voor 3 , 3 bedden verwachten , en niet 2 bedden en een divan.
Het worden uiteindelijk een 2 persoonskamer voor Herbert en Charlie en een 1 persoonskamer voor mij.
dit is goedkoper dan een kamer voor 3.
Na een gevecht met de deursloten made-in-russia heeft alleen Charlie nog klachten.
In de motoshop willen ze proberen de schokdemper af te zagen en staal op metaal te lassen.
Herbert vertrouwt het niet en we gaan terug naar het station.
Daar worden we ongelooflijk goed en persoonlijk geholpen .
Ik heb blijkbaar hééél wanhopig gekeken.
Op een paar minuten heffen 5 sterke russen de moto in de wagon.
Gevaarlijk goed of niet , de verantwoordelijke begrijpt ons probleem.
Voor 1003,4 r rijdt onze moto naar Moskou.
Wij moeten met een andere trein.
Herbert verdeelt de benzine onder de russen en Charlie.
Charlie wil niet met ons mee;
Hij is gekomen om met de moto te rijden en niet om op de trein te zitten.
OK. We helpen hem aan een nieuwe achterband voor zijn moto , ik geef hem 1 van mijn atlassen , ik schrijf een aantal nuttige zinnetjes in zijn boekje , met de engelse vertaling ernaast.
Dan moet hij enkel maar aanwijzen wat hij wil.
Wij wensen hem een veilige reis en hij vertrekt.
Herbert heeft een héééél lang gesprek met VTB.
Ze gaan de reserve schokdemper die Herbert thuis heeft liggen ophalen en opsturen naar Moskou.
die zou er ongeveer gelijk met ons moeten zijn.s' Avonds vertrekken we met de trein richting Moskou.
De trein stopt in Barabinsk.
We worden bijna opgegeten door de muggen , maar eten zelf heel lekkere vis;
Vandaag heb ik gekozen voor een boottocht in plaats van een wandeling.
Om 8u15 worden we afgehaald door een andere boot die ons naar een eilandje brengt waar een oud klooster staat.
Hier verbleef Goedanov en stichtte de dynastie van de Romanovs
Prachtige goud en fresco kerk.
Helaas weer te weinig tijd om het priroda museum goed te bekijken.
Ze hebben hier nochtans een mooie verzameling van alle dieren die hier leven.
De russen vragen onze gids om in t vervolg eerst naar het interessantste te gaan kijken , en wat minder tijd te besteden aan allerlei data.
Op onze terugvaart worden we weer vergast op traditionele liederen door een mooi uitgedost groepje.
Dan gauw nog eens door het centrum gehold en verder naar Pljos.
Een russische nodigt mij uit om bij haar in Moskou te komen logeren.
Pljos ligt aan de oever van de Volga , maar op een heuvel.
Heel rustig, heel stil.
Dit is het dorp waar Levitan gewoond heeft, één van de grootste schilders.
Als je hier bent voel je je één in één van zijn prachtige schilderijen..
We klimmen samen met onze gids een heuvel op en hebben een onvergetelijk uitzicht.
s'Avonds lange gesprekken met de russen.
Ze zijn ervan overtuigd dat ik arm ben.
Ze beginnen weer vanalles te geven.
De ene geeft bier, de andere vis voor bij het bier, ijsjes, fruit, gemakkelijke schoenen voor aan boord,T-shirts, adressen om te komen logeren in Moskou.
Ivanovo is de geboorteplaats van een belangrijke poeet Esini.
Hij heeft hier in dit dorpje van 50 huizen , gelegen op een heuvel met uitzicht op de kronkelende rivier de meeste tijd van zijn leven doorgebracht.
Interessante musea;
Deze namiddag is het feestdag.
Van 3 tot 5 is het repetitie.
De feestdag houdt in dat we de God Neptunus en zijn vrouw moeten overtuigen dat ze ons de rivier Moskva weer laten opvaren, zodat we naar huis, naar Moskou kunnen.
Alle rollen worden gespeeld door medereizigers.
Ongelooflijk welk optreden de russen kunnen verzorgen met slechts 2 uur repetitie.
Na zang, dans en voordracht varen we rond 8 u de Moskva weer op.
Ik krijg een diploma voor mijn deelname in de jury.
Uiteindelijk gevonden waar ik moet zijn om een ticketje te kopen;
Na 3 u ben ik het wachten beu.
Ik steek de straat over en koop een ticket voor de nachtbus naar Pjatigorsk.
Ik vertrek woensdagavond om 19u30 en zal er donderdag morgen 9 u zijn.
Nieuwe avonturen dus!
Gevaarlijk?
Gister avond is hier in Astrachan een bom ontploft op de markt.
Daarna terug naar de Avir
Een hele rij wachtenden voor mij.
Na een bezoek aan kantoren 6-7 en 9 , krijg ik uiteindelijk een klein papiertje in handen waarmee ik morgen tussen 14 en 18 u mijn paspoort mag komen halen, kost 127,5 r.
Verder , na een bezoek aan Intourist ( zij xeten van niets ) , naar een firma Beligorod die tochten organisseerd naar de lotusvelden in de Astrachan-delta.
Helaas , zonder paspoort willen ze mij niet inschrijven.
Bovendien ben ik morgen dan een hele dag weg , en ik moet terug naar de Avir;
Wie weet wat er gebeurd als je je paspoort niet gaat afhalen?
Ik verstuur nog wat kaartjes en geniet van het zwoele weer.
Buenos Aires tot Buenos Aires, Zuid Amerika 2005--La Calera-Chili
Vandaag rijden we de Andes over!
Vanuit Mendoza is het nog meer dan 200 km rijden door een betoverend mooi landschap.
De bergen hebben door de ertsen die erin zitten alle kleuren , er ligt nog veel sneeuw.
We stoppen voor een foto bij de Aconcagua,met 6962 meter de hoogste berg van Zuid Amerika.
Een memorabel moment!!
Daarna verder naar de grens met Chili.
Gelukkig heeft de jongedame in Buenos Aires blijkbaar alle nodige formulieren ingevuld en afgestempeld;
Na 5 hokjes bij de Argentijnse douane , voor onze paspoorten , de tol door de Tunnel, de moto verzekering, de tijdelijke invoer en de sanitaire keuring,
zijn we klaar om dezelfde papieren in te vullen bij hun Chileense collega's.
We rijden door de Tunel del Chriso Retendor en zijn dan in Chili.
Het is hier even mooi, maar omdat Chili zo'n smal landje is , moeten we nu op een afstand van zo'n 30 km van een hoogte van 3000 meter naar zeeniveau.
Dat gaat via de drukbereden "weg met 26 curven", mooi , maar steil!!
Buenos Aires tot Buenos Aires, Zuid Amerika 2005--Pozo Colorado, Asuncion, Paraguay
Bij het krieken van de dag de Argentijnse grensprocedure.
We zijn de enige die de grens over willen, dus dat gaat vlot.
De douanier van Paraguay weet niet goed wat hij met ons aan moet;
Wij dringen aan op een tijdelijk import formulier voor de moto.
Na wat discussie en heel wat heen en weer geloop, wordt er beslist dat er een hogere ambtenaar bij gehaald moet worden.
Een goed doorvoede man in een smetteloos wit en fris gestreken maar toch nogal strak zittend hemd komt naar ons toe.
We hebben voor Paraguay geen tijdelijk invoerdocument nodig beweert hij.
Ik probeer hem in mijn beste spaans uit te leggen dat we toch graag zo een papier zouden hebben.
Want weet de douane aan de volgende grenspost dat we dit document niet nodig hebben?
Uiteindelijk geeft de man toe .
Op een gewoon wit blad schrijft hij in sierlijke letters dat we van hem ,naam plus hoge dienstgraad, de uitdrukkelijke toestemming krijgen om een maand in Paraguay rond te rijden.
Nog een stempel in onze paspoorten en we zijn binnen!
Paraguay is maar een relatief klein land met maar een paar geasfalteerde wegen.
Het is een deel chaco , warm en vochtig , een deel pantanal , ook warm en vochtig.
In Paraguay leven ook nog veel Menonieten ,
Die hebben zeer strenge geloofregels ,ze hebben grote gezinnen , trouwen alleen met elkaar.
Ze zijn afkomstig uit Canada, Rusland , Nederland en Duitsland en spreken hun eigen taal.
In sommige dorpen zijn zelfs geen auto's of televisie toegelaten.
We rijden Asuncion voorbij en volgen de enige weg richting Bolivie.
Dit deel van de chaco is ook zeer mooi en groen.
Helaas sluiten de menonieten op zaterdag blijkbaar al om 12u30.
De weinige benzinestations zijn gesloten.
De russische mennonieten zijn niet te vinden , dus hebben we ook nog een taalprobleem.
We rijden nog tot Pozo Colorado;
Daar vinden we uiteindelijk toch nog een winkeltje waar we wat oud,droog brood kunnen kopen en wat water.
We rijden terug naar Asuncion en vinden daar een luxe hotel Palmas del Sol;
Een luxehotel met mooie kamers, internet en zwembad !
We wandelen nog eens naar de binnenstad.
Luxehotels in schril contrast met mensen die vuilzakken leeghalen.
Buenos Aires tot Buenos Aires, Zuid Amerika 2005--Foz de Iguazu, Eldorado--Argentinie
Ciudad Del Este is dus een stad op het drielandenpunt en er wordt hier massaal handel gevoerd.
De grensovergang naar Argentinie gaat over een brug waar met dikke betonblokken voor de moto's een smal rijstrookje is voorbehouden.
Goed voor de veiligheid van de duizenden brommers en lichte moto's die allemaal tegelijk en op volle snelheid de brug over willen.
Probleem is dat onze moto dubbel zo breed is en dus maar net tussen de betonblokken door kan.
Enfin , we zijn veilig aan de overkant van de grens geraakt , maar op een manier waarvan je niet wil dat je moeder het gezien heeft!
Aan de Argentijnse grens worden we met onze formaliteiten geholpen door een vriendelijke, knappe Argentijnse douanier.
Hij vult zelfs voor ons alle formulieren in.
Anderen hebben hier minder geluk.
Aan de grens ligt een stapel lege benzine tonnetjes.
Tsja , de benzine aan de Argentijnse kant van de grens is maar half zo duur...
We gaan hier naar het Nationaal Park Foz de Iguazu.
Eén van de bekendste nationale parken van Argentinie , en ook één van de mooiste.
Doordat de watervallen zo groot zijn , heeft het bos er rond een eigen microklimaat.
Het is het enige plekje in Argentinie waar je risico loopt op Gele Koorts.
Het is hier dus weelderig groen.
Ik zie een toekan vliegen, zomaar..
Daarna nog wat Ara's..
In het park zelf rij je eerst met een trammetje door het tropisch bos tot je aan de watervallen zelf komt.
Aan de watervallen zelf kan je hele wandelingen maken,.
Over de watervallen , achter de watervallen , watervallen van zeer dichtbij , je kan ook gewoon gaan wandelen in het tropisch bos of iets drinken op een terras met uitzicht op..
Normaal kan je ook met een bootje tot vlak bij de voet van de watervallen , maar dat is vandaag gesloten.
Er is te veel water gevallen de laatste dagen.
We genieten een volledige dag van dit mooie plekje.
S' Avonds overnachten we in Eldorado.
Ja, Eldorado ligt dus in Argentinie.
We gaan in het casino eens lekker eten en rijden s' nachts onder een prachtige sterrenhemel terug naar huis.
Buenos Aires tot Buenos Aires, Zuid Amerika 2005--Itapu-dam--Brazilie
Vandaag brengen we een bezoek aan de Itapu dam.
De grootste stuwdam ter wereld.
Deze zorgt voor 90 % van de energie in Paraguay en voor 20 % van de energie in Brazilie.
Met een busje krijgen we er een geleide rondleiding over het terrein.
Wat de mens hier gepresteerd heeft is al even indrukwekkend als de Foz de Iguazu!
Daarna rijden we weer de grens over naar Argentinie.
Weer is onze vriendelijke douanier aan het werk.
Weer vult hij alle papieren voor ons in.
Hij vraagt ons wel om , als we nog eens terugkomen , en we weer zo vaak heen en weer de grens over willen, om dat dan te zeggen , dan krijgen we een ander formulier.
Het is goed om terug te zijn in Argentinie.
Vriendelijke mensen , goede wegen.
We gaan al een heerlijke koffie drinken in de YPF.
We logeren in hotel--parrillade--tenedor libre Jardin Amerika.
Dat betekent dus een all-you-can-eat argentijns bife buffet.
Nooit gedacht dat ik ooit naar Australie zou gaan..
Heel lang over nagedacht of ik mijn huis zou verkopen of niet..
Knoop doorgehakt en in de akte bij de notaris laten opnemen dat ik mag blijven wonen tot de dag dat ik vertrek naar Australie.
Al heel wat bezittingen verkocht en weg gegeven en het weekend voor vertrek mijn laatste meubels verhuisd naar de garage van mijn ouders.
Die laatste week een bijzonder gevoel gehad.
Ik heb nog steeds een groot huis met terras, tuin, vijvertje, hobbykamer,grote living...
Maar slaap in die living op een thermarest, en heb nog 1 waterkoker, 1 tas,1 bord, mes en vork ..
Op 28 september rol ik s' morgens mijn thermarest op en brengen mijn buren mij naar het station.
De thermarest gaat in hun koffer en ik ben welkom om bij hun te logeren als ik terug zal zijn.
Jacqueline en Sylvère, de beste buren die een mens zich wensen kan !
Ik reis Ekeren-Berchem-Schiphol-Hong-Kong-Melbourne-Moe.
Op het perron in Deurne krijg ik al telefoon van de kopers van mijn huis.
Ze hebben een uurtje geleden de sleutel gekregen en hebben nu al heel veel vragen..
Ik schakel mijn GSM uit en ga voluit voor mijn vakantie.
Vanuit Schiphol vlieg ik verder met Cathay Pacific Airlines .
Die bestaan dit jaar 60 jaar , en dat is een geluksgetal?
In ieder geval worden we verwend met zééééér lekker eten.
In Hong Kong heb ik een 12 uur overstap en krijg ik wel een dagvisum, maar het is buiten zeer warm en mistig.
Ik blijf in de luchthaven en probeer wakker te blijven.
Als ik instap voor de vlucht naar Melbourne ben ik doodmoe,eet nog eens "hoera-we-zijn-jarig," letterlijke haute-cuisine, en val daarna direct in slaap.
10 uur later wordt ik fris als een hoentje wakker in Melbourne.
Ik word opzij gezet door de douane.
Blijkbaar heb ik verdacht weinig bagage bij?
Ian en Judy wachten mij op.
Zij hebben in 2004 een moto van mijn broer mogen lenen in Amerika en daarom ben ik hier nu voor een week hun geeerde gast.
We rijden al direct door naar Healesville Sanctuary Park.
Daar zie ik zowat alle dieren die ik in Australie wou zien, oa een wombat, een tasmaanse duivel, ik krijg een slang om mijn nek...
Dan mag ik nog eens proeven van mijn eerste echte Australian Pie en daarna zijn we alle drie moe.
Mijn logeerkamer is een droom en ik slaap tot een stuk in de volgende dag
Vandaag gaan we naar de golf club, de bowling club,we gaan eten in het casino, we gaan naar de farm , ik zie mijn eerste kookabura,we gaan naar het postkantoor, gaan 2de handskleren kopen.
Vanavond eten we schaap, meegebracht door de buren , maar klaargemaakt door Judy en ik mag in de supermarkt allerlei groenten en fruit kiezen die ik nog nooit gezien of geproefd heb om erbij te eten.
In het noorden van Australie leven de zoutwaterkrokodillen.
Die worden tot 10 meter lang en jagen op alles, ook op mensen.
Nu, op het eind van het droog seizoen is er bij zowat iedere billabong wel een kans dat er zo'n beest in of nabij zit.
Zo'n beest kan sneller zwemmen en spurten dan een mens.
Je hoopt dus dat je zo'n beest nooit in het wild tegenkomt.
Maar er is hier een park waar je ze kan bewonderen op een veilige afstand.
De echte grote zitten in een kooi.
Men houdt ze een kip boven hun neus en hop!!
Zonder enige aanloop flits die enorme krokodil twee meter recht omhoog en met een verschrikkelijke klap verdwijnt de kip in de bek van het beest.
Tsjonge..
Na dat een paar keer gezien te hebben neem ik mij plechtig voor om nooit te stoppen aan een van die laatste waterpoeltjes die er in dit seizoen nog zijn.
We mogen allemaal een mini-salty-krokoodil vasthouden voor de foto.
Toch moeten ze zelfs dit beestje al de bek dichtbinden.
We leren dat deze krokodilletjes vanaf dag één dat ze uit het ei zijn al naar elkaar beginnen te bijten.
Agressieve beestjes dus.
Ik rij verder naar Darwin en ga daar langs bij de dealer van Apollo cars.
Zij controleren mijn autootje en verzekeren mij dat de banden zeker nog tot Perth meekunnen.
Ik ga naar de jachthaven ,en ga even in de Mall wat in de airco zitten.
Hier in Darwin zit men binnen op het terras , want buiten veel te warm.
Ik ga nog naar de Woolworth en vul de kofferbak met cola en rijstwafels.
Het Great Barrier Reef is beroemder , maar dat ligt helemaal aan de andere kant van Australie .
Hier in Coral Bay hebben ze ook een Reef , maar in tegenstelling dan het Great Barrier , komt dat hier bijna tot aan het strand;
Je kan hier dus gewoon in zee wandelen en naar het koraal kijken.
Het mooiste is natuurlijk iets verder.
Daar kan je met een glas-bodem boot naartoe en er je kan er ook tussen gaan snorkelen.Vandaag zijn er geen boten meer , dus reserveer ik al een plaatsje voor morgen.
Ik ga nog naar de fish-feeding , geniet van de prachtige omgeving en verbroeder s' avonds met een stel Australiers die op een didgeridoo aan t oefenen zijn
Men heeft me verteld dat het aquarium van Perth één van de dingen is die ik MOET gezien hebben.
Dus sta ik al 30 minuten voor openingstijd aan de deur.
Het kost wat geld; maar inderdaad , dit is buitenaards.
Ik ga van aquarium naar aquarium , weet niet meer hoe ik het heb in de tunnel ''onder zee'' waar de mantra's , zeeschildpadden en haaien op centimeters van mij voorbij zwemmen.
Ze hebben hier een kweekprogramma van kwallen ,eigenlijk best mooie wezens,
En een kweekprogramma voor zeepaardjes
Betoverend mooi hoe die prachtige diertjes lijken te zweven door het water.
Er is ook een touch poel
Waar ik als een klein kind bijna euforisch word als ik een stingray mag petten , en een kommkommervis, een clownfisch,zeesterren..
Ik barst niet in tranen uit , maar prijs mezelf nog maar eens gelukkig dat ik , een gewoon mens , dit allemaal kan zien en meemaken.
Als ik om 17u30 nog steeds naar de sierlijke bewegingen van de mantra's sta te staren , komt de staff me voorzichtig melden dat ze toch wel zouden willen sluiten.
Dit was een dag die op mijn persoonlijke harde schijf zal blijven staan..
Ik bezoek de Australische munt, het museum van West Australie, en rij daarna met nog maar eens een gratis bus naar Kings Park , vanwaar ik een prachtig uitzicht heb op de stad , er is ook een "walk" tussen de top van de bomen.
Via Kulin , aan de tinnen-mannen-highway, naar Lindsay Pit Lookout Coolgardie.
Een soort gost town , de oude gebouwen staan tussen de nieuwe.
Ik rij tot de lookout-pit.
Verder tot Kalgoorlie.
Ik rij naar lokale afdeling van de Flying dokters hier, ik ben nog te vroeg .
Ik besluit dus eerst naar het centrum te rijden, en ja hoor, na 11000 km presteer ik het om rechts gaan te rijden én dan nog gezien te worden door de politie!
Ik moet mijn rijbewijs laten zien , maar kom er van af met een 'nooit meer doen'!
Ik bekijk het stadscentrum , bezoek het museum van Western Australie,en rij dan naar de Super Pit.
3,5 km lang, 1,5 km breed en 370 m diep , een indrukwekkende mijn!
Dan terug naar de Royal Flying Dokters.
Die moeten hun vliegtuigen en het onderhoud ervan zelf bekostigen, enkel de lonen van de dokters worden door de staat betaald.
Aan een kaarsrechte weg , zonder bomen is dus weinig te zien.
In Eucla heb ik een eerste uitzicht op de zee.
In Caiduna rij ik de grens over tussen Western Australia en South Australia en verzet men de klok.
Eigenlijk is er hier een tijdsverschil tussen de provincies van anderhalf uur?
Hoe ze op anderhalf uur verschil komen weet ik niet.
Maar Australie zou Australie niet zijn als ze niet een beetje anders zouden zijn.
Blijkbaar heeft men indertijd rekening gehouden met beide bedieners van de telegraaf aan weerszijden van de tijdsgrens.
Dus is er een compromis gemaakt en is er nu een tijdsverschil van 45 minuten.
Natuurlijk is sedert de telegraaf de wereld nog ietwat complexer geworden.
Buiten tijdszone's op de wereldbol hen je nu ook zomertijd .
Een zomertijd waar sommige provincies binnen Australie meedoen ,andere niet, of op een andere datum beginnen en eindigen..
Ingewikkeld als je de discussies op de radio hoort, en natuurlijk komt er dan ook nog altijd klimaatverandering aan te pas.
Ik hou het simpel, als het donker wordt is het tijd om te gaan slapen , als de zon boven de horizon komt en de kangoeroe's gaan slapen zijn , is het tijd om verder te rijden.
Na de mooie kliffen van het Great Australian Bight N P slaap ik op en parking, geen GSM bereik
Naar het Tasmaans schiereiland via Colebrook, Compania, Sorell,Tessellated Pavement, Tasman Arch, Devils Kitchen.
Dan naar Poth Arthur, hier kwamen indertijd de veroordeelden aan land.
Heel veel toeristen , maar wel mooi,helaas weeral regen.
Na heel Tasmanie langs de kustlijn rondgereden te zijn , rij ik nu dwars over het eiland via Nubeema,Sorell,Lindisfarme, Bridgewater , Melton tot Bothwell.
Tot mijn verbazing vind ik het hier veel mooier , is men veel vriendelijker.
Jammer dat dit mijn laatste dag is in Tassie, maar ik onthou het voor een volgende keer..
Je kan hier moeilijk geloven dat het ginder bij jullie slecht weer is.
Gisteren in Mazatlan onze vriend Glen Heggstad bezocht.
Dat is een Amerikaan die gevangen genomen is door de Farc in Colombia.
National Geografic heeft over hem een documentaire gemaakt .
Over Mexico.
Tot hiertoe geen problemen , niet met de politie ,niet met de hygiëne, niet met de prijzen.
Er waait duidelijk een nieuwe wind door Mexico.
Je krijgt nu bij het binnenrijden van het land een boekje met een aantal gratis nummers waar je kan naar bellen als je met wie of wat dan ook problemen hebt.
Er is zelfs een deel bij met afbeeldingen van alle echte uniformen die politie en leger kunnen dragen.
De benzinepompen zijn allemaal eigendom van de staat, en de prijzen zijn dus ook vast, zo'n 30 cent per liter.
Er is ook bediening aan de pomp , er is gratis lucht en water, de WC's zijn altijd proper.
In de winkels overal elektronische kassa's , je aankopen worden dus gescand en als je geen kassaticket gekregen hebt , zijn je aankopen gratis!
Ieder dorp van enige omvang heeft een nieuw zwemparadijs , in openlucht, heeft een groot cinemacompex , heeft veel en grote motels, nieuwe winkelcentra.
Veel Mexicanen kunnen hun nu blijkbaar ook al een grote amerikaanse wagen permitteren.
Er zijn veel fabrieken en kippen , varkens en cactus-kwekerijen.
En toch zijn er ook nog van die hutjes met strooien dak, de ezeltjes, de koeien ,grazend in de rivier, de cowboy-herders van geiten.
En de daar-durf-ik-niets-van-eten-want-ziet-er-heel-onhygienisch-uit stalletjes met gebraden kip en vis.
De Mexicanen lijken hun dus aangepast te hebben aan de Noord-Amerikaanse standaard en hun dollars.
Benieuwd of het zo blijft als we verder naar Guatemala rijden.;
Groetjes van bij de BMW dealer in San Antonio, Texas.
Inderdaad , da's terug in de USA.
En we zitten weer bij een BMW dealer, dus weer kosten aan de moto.
Hetzelfde probleem als we in Memphis eerder op deze trip gehad hebben.
Deze keer laten we heel het stuk vervangen en niet een deel ervan.
Uiteindelijk heeft de moto meer dan 200.000 km , dus valt dit onder de normale slijtage?
Donderdag is het hier Thanksgiving Day, een zwarte dag voor delokale kalkoenen.
Wist je dat de kalkoen origineel de nationale vogel van de USA was , in plaats van de arend nu?
Maar ondertussen eten ze dus al vele jaren kalkoen.
Uit schuldgevoel? hebben ze hier een ritueel dat ieder jaar de president 1 (één) kalkoen 'gratie' verleent.
Deze morgen dus president Bush gezien die een kalkoen streelde.
Dat beest mag dus blijven leven en mag , nog voor ze naar een dierenpark van haar lang en gelukkig leven gaat genieten,zelfs nog eens voorop in de Disney parade lopen.
Vanaf morgen gaan we hier in de buurt toertjes rijden en ons reisplan overdenken.
Zuid Amerika zal niet meer haalbaar zijn.
De rebellen en de struikrovers in Colombia zullen vruchteloos wachten.
Misschien nog eens naar Californie, Arizona of Florida,
Kerst hebben we gevierd in Corpus Christi, in een hotelletje aan het strand.
Kerstavond in de USA is zeer rustig, alles sluit om 6 uur.
Dus het is een avondje TV met een grote zak chips geworden.
De post en andere mail-groepen hebben het natuurlijk ook hier heel druk.
Maar anders dan in Belgie reed hier de postbode in zijn hemdsmouwen en met een korte broek om 6 uur s' avonds nog met zijn autotje rond.
De volgende dag zijn we doorgereden naar Galveston en Houston , met zijn mooie sky-line.
We zijn Moody Gardens gaan bekijken en een booreiland.
Van Galveston zijn we met de ferry naar het vasteland gevaren , en de dolfijnen zwommen met ons mee.
Dan door de Deep South met zijn eindeloze snelwegen op palen door de swamps.
Door Mississippi, met zijn honderden grote casino's, sneller weer opgebouwd dan dat Katharina ze verwoest had.
Door Georgia, met zijn overweldigende plantengroei.
Spijtig , daar zijn we snel moeten doorrijden , want het was er koud.
Naar Florida dus.
Nog eens door de Everglades gereden.
Nog steeds mooi, maar weinig alligators gezien, die zaten lekker warm tussen het riet.
Ook nog eens helemaal tot Key West, honderden kilometers over bruggen, alleen de laatste hebben ze nog niet gelegd, anders konden we eventjes naar Cuba.
Hier hebben ze wel veel problemen met de real estate.
Een villa geafficieerd voor 5 miljoen dollar wordt verkocht voor amper 3 miljoen.
Dus ..'t is de moment!
De villa komt met uitzicht op zee EN met de garantie dat ze binnen x aantal jaar weggeblazen wordt door een orkaan.
Hoeveel zou de verzekeringspremie daarvan bedragen??
Ik voel me weer arm..
Want hun bruggen zijn misschien nog niet betaald , maar ze liggen er wel al.
''Onze'' Lange Wapper daarentegen , is wel al betaald , maar ligt er nog steeds niet.
Ondertussen bleef het maar koud.
In Key West was het de koudste dag sinds 1898 ( 5gr) , op Daytona Beach hadden ze zelfs even sneeuw.
Nu zijn we in Orlando en het is eindelijk normaal weer, terug 25 gr.
We logeren op 1 km van Disneyland , maar ik denk niet dat we het gaan bezoeken.
Blijkt dat er speciale prijzen zijn voor Amerikanen, Canadezen en Engelsen.
Wij moeten 5 keer meer betalen!Dus uit principe.;
We gaan hier wat ritjes maken,
Eens naar Daytona Beach, eens naar Cape Canaveral, eens naar St Petersburg, genoeg te doen!!
1 februari--verlof aangevraagd 9-31 mei 1 maart--loopbaanonderbreking aangevraagd 1 juni--30 september 3 maart--aanvraag visasupport Rusland 6 maand multiple entry--210$ 6 maart--plasma gaan geven --geen no-aidstest afgeleverd. 10 maart-- naar huisdokter--naar kliniek aidstest 20 maart--huisarts--aidstest negatief 23 maart--invullen formulieren ambassade 24 maart--Herbert naar ambassade Kazachtstan--geen transitvisa als we nog geen andere visa hebben. 25 maart--Herbert pikt alle formulieren op--formulier loopbaanonderbreking toegekomen--opgestuurd naar RVA 26 maart--Herbert naar ambassade Tadzjikistan--verhuisd--gebeld--nieuw adres--normaal enkel formulieren aanpakken op woensdag en vrijdag--formulieren toch aangenomen 27 maart--ambassadeur geen tijd om onze visa te tekenen--maandag terugkomen--onze uitnodiging voor Rusland is klaar--wordt opgestuurd met UPS 28 maart--onze uitnodigingen zijn in Belgie--worden maandag gebracht. 30 maart--ik ga een uur vroeger werken, ben hier gelijk terug met de man van UPS--op de Tadzjiekse ambassade zijn onze visa klaar--helaas , de man van de kluis komt pas om 16u30 31 maart--Herbert voor de vierde keer naar de ambassade van Tadzjikistan--ambassade gesloten--niemand neemt de telefoon op--na een half uur hoort hij een stofzuiger--geklopt op de deur--kuisvrouw komt open doen--"panimai pa russki?''pasporti?'--komt terug met 10 paspoorten, kies maar uit--we hebben dus onze eerste visum en een vergunning om naar de Paimir te rijden--110 euro 1 april--aanvraag voor multiple entry voor Rusland binnengeleverd, 2 aanvraagformulieren , 2 foto's, aidstest,verzekering, uitnodiging.--voorlopig geen problemen hier, we mogen onze visa maandag komen halen--70 euro 2 april--de Wit Russische ambassade beweert dat we slechts een transitvisum kunnen krijgen voor de 48 uur voordat onze russische visum begint--en die start al op 17 april..GROM!! 6 april--multiple entry voor Rusland OK 7 april--visumaanvraag Kazachstan, we vragen 1 double-entry en 1 transitvisum aan 8 april--Sergei, uit Ust-Komenogorsk heeft onze uitnodiging voor Kazachstan klaar. 8 april--150 euro betaald met betalingsbewijs voor visa Kirgistan 9 april--visum voor Kazachstan klaar--Herbert moet wel de bediende helpen om te zien welke paspoorten van ons zijn--110 euro 11-12-13 april--Herbert naar Minsk--geen visum avonturen 12 april--Sergei laat weten dat de aangetekende brief teruggekomen is, hij stuurt onze uitnodigingen nog eens op--in latijns schrift deze keer. 13 april--paspoort Herbert opgehaald in Zaventem 14 april--naar ambassade van Kirgistan--helaas, gesloten op dinsdag--dus visumaanvraag binnengedaan in ambassade van Oezbekistan.--160 euro betaald met betalingsbewijs voor visa Oezbekistan 15 april--we besluiten om geen transitvisum te nemen voor Wit Rusland, maar een gewoon toeristische--we moeten dus een paar hotels boeken voor de uitnodiging. 17 april--uitnodiging voor Wit Rusland 20 april--naar ambassade van Oezbekistan--visum Oezbkistan klaar--naar ambassade van Kirgistan--visumaanvraag afgegeven--moto moet ook op visum--visum zal klaar zijn maandag 27 april--150 euro--naar de ambassade van Wit Rusland--die kunnen natuurlijk geen visumaanvraag aannemen, ik heb geen paspoorten.Ik kom wel te weten dat ze 27-28-29 april en 1 mei dicht zijn--dus geen visumaanvraag mogelijk aansluitend met het terughalen van onze paspoorten in ambassade Kirgistan 27 april--Herbert haalt de visa voor Kirgistan af, moto staat op zijn visum;OK--doet dan de visumaanvraag voor Mongolie binnen--helaas, daar is 't niet meer als vroeger en niet zoals op de web-site--nu 1 week wachten--120 euro--dus maandag 3 mei zal onze visum klaar zijn, dan alleen nog die voor Wit Rusland 3 mei--Herbert naar ambassade van Mongolie--de visa zijn nog niet klaar--kan je later terug komen?--nee dus, twee uur gewacht tot de ambassadeur komt, visa gekregen--dan naar Wit Rusland voor de laatste visumaanvraag--is pas in 5 werkdagen klaar, maar volgende maandag is een feestdag, dus dinsdag 12 mei mogen we onze passen komen halen--100 euro 8 mei--toch maar eens gebeld naar de ambassade van Wit Rusland--maandag zijn ze dan toch open? 11 mei--ik naar Brussel en oef!! onze passen zijn klaar.. 13 mei--vertrek
Groetjes uit Kiev, Oekraine. Gisteren en eergisteren waren we in Wit Rusland, het land van Alexander Lukashenko. Aan de grens kwamen we te weten dat, bij verordening van de persident , we voor de moto een verzekering moesten afsluiten en ook een voor ons persoonlijk, zelfs al hebben we een verzekering die wereldwijd geldig is. Maar met 3 keer 2 euro was dat ook geregeld. Toen hadden we nog de fout gemaakt om te gaan aanschuiven in de iets-aan-te-geven rij. Wij dachten dat de moto iets van waarde was. We hebben dus een uur staan wachten tot er iemand van de inspectie kwam. Maar verder geen probleem. 't Was wel koud, amper 6 graden. Wit Rusland is een proper land, met vriendelijke Russisch sprekende mensen. De benzineprijs wordt aangeduid in dolars, euro's,russisch en wit-russische roebels. 3700 witrussisch roebels voor een euro. Minsk is een echte sovjetstad, alles is mooi en verzorgd, maar koud! We zijn eens een stadswandeling gaan maken en eens met de metro gaan rijden De volgende dag naar Gomel, een universiteitsstad waar we van Olga, een vriendin van Herbert ,een stadsrondleiding kregen. We hebben 't park en een museum gezien en hebben daarna champagne gedronken op de vriendschap. De volgende morgen , vandaag dus , in de gietende regen en bij 8 graden naar Oekraine. Wit Rusland , want nu in de niets-aan-te-geven-rij, zonder problemen buiten. Weg dus onze eerste visum. Voor Oekraine moesten we dus inderddad geen visum hebben. Wel een verzekering voor de moto. Die hebben we gehaald in een groezelig hok met etensresten op de tafel, op de vloer, 2 zatlappen in het hok , waarvan er 1 zijn roes op een vettige matras aan 't uitslapen was 40 euro voor 14 dagen verzekering; Oekraine is veel vuiler dan Wit Rusland. De kippen ,honden, ganzen,eenden, paarden lopen allemaal gewoon op 't straat. Er wordt veel gedronken. En 't was natuurlijk ook koud en nat; We zijn nu in Kiev, hotel Bratislava, nog zo'n oud sovjet hotel. Maar lekker warm binnen en morgen een ontbijtbuffet..
Over Oekraine. Het was toch nog niet zo slecht als het er eerst naar uit zag; We zijn het land binnengereden zo'n 40 km van Tsjernobil, en in die streek zijn natuurlijk de laatste 20 jaar weinig investeringen gedaan. En het was een koude , regenachtige dag. In Kiev zijn we het Kremlin gaan bezoeken , en daarna zijn we doorgereden naar Odessa, langs de enige goede weg die Oekraine rijk is. We wilden nog een ommetje maken langs Moldavie en Transnistrie, maar de weg was te slecht. In Odessa kregen we de hulp van een agent om een hotel te zoeken. Hij bracht ons naar een vakantiepark aan de Zwarte Zee, waar we lekkere shaslik , da's de plaatselijke variant van brochetten gaan eten zijn ,en een lekker lokaal biertje gedronken hebben bij de zonsondergang; Een zwoele avond; Volgende dag doorgereden naar de Krim, en een terrasje gaan doen op de dijk van Sebastopol, lekkere ijskreem. De volgende dag , via veel kronkelende baantjes door een natuurpark naar Jalta, daar op de dijk reuzengarnalen gaan eten. De Krim is prachtig!! Later de ferry vanuit Kertsj naar Rusland genomen. Daar kwamen we terecht in een bureaucratische rompslomp zoals altijd, maar uiteindelijk toch aan een verzekering geraakt; Verder richting Sochi , via nog veel meer slingerende baantjes. Gelieve geen rijvaardigheidscursus aan mijn broer geschenk te geven voor zijn verjaardag, hij oefent hier al genoeg. De Zwarte Zee en omgeving zijn hier ook zeer mooi. Alles is wel heel duur, dus huren we een hotelkamer voor 12 uur en halen eten in 't winkeltje; Dan de lage Kaukasus over , er zitten kamelen in de Kaukasus, zelf gezien, en via Kranodar naar het oosten. We rijden door Kalmukkie ,de boeddhistische deelrepubliek van Rusland. Leuk om nog eens in Elista, schaakhoofdstad van de wereld , te komen. Verder naar Volgograd, een lange , uitgestrekte stad aan de Volga. We bewonderen het grote beeld van Mamayev Kurgan , het beeld ter herinnering van de Slag om Stalingrad. Vandaag zijn we de Volga nog maar eens overgereden , nu over de zeer lange brug in Saratov naar Engels. Morgen rijden we tot Ozinki, het laatste dorpje voor de grens met Kazachtstan;
Ozinki was lieflijk , gezellig,klein ,een typisch russisch klein dorpje. De volgende dag naar de grens. Een paar betonnen gebouwtjes , verder is er zover de horizon reikt niks te zien. Veel traffiek gebeurt hier blijkbaar niet; De douanier krabt eens in zijn haar; Heeft geen idee of we een visum nodig hebben , een verzekering, welke documenten we moeten invullen. Gelukkig wil hij wel moeite doen , en begint dus rond te bellen. We staan er dus een paar uur voor het raampje; Herbert gaat eens naar t' Wc , maar komt , een beetje witjes rond zijn neus, terug; Hij kon nog wel wat uren wachten zei hij , ik ben dus niet gaan kijken. Na een paar uren mogen we verder. Kazachtstan is groot, zeer groot en zeer leeg , zo zullen we ondervinden. In het eerste stadje voorbij de grens sta ik een uur in de file aan de bankautomaat van de universiteit; De studenten rijden blijkbaar allemaal met een audi mercedes,opel of bmw. We rijden verder de steppe over , het is nog steeds koud Kazachstan is wel moeilijk te bereizen. De hotels liggen een paar honderd kilometers uit elkaar, ook de café's om iets te eten of te drinken zeer ver uit elkaar, en vooral , de wegen zijn SLECHT!!!!!!!!!!! De mensen zijn heel vriendelijk, alle opschriften nog in t russisch. De hygiene is ook niet je dat; Zo sliepen we bvb in een klein (hotel)kamertje met de WC buiten; Een houten huisje waarvan je de deur met je schoen opendoet, een houten vloer met een ruim bemeten gat , geen spoeling natuurlijk, geen verlichting,maar wel een haakje om je vest aan te hangen. Het soort plaatsen waar je probeert 's nachts niet naar t' WC te moeten gaan. Hoewel , sommigen schijnen er hun sudoku in te vullen.;
We waren in Astana, de nieuwe hoofdstad van Kazachstan. Weinig te zien. Wel een proper hotel daar , we huren terug een kamer voor 12 uur.
We rijden verder langs het Balkasj meer naar het zuiden, de streek van Dzjanbul,Taras; Een heel andere sfeer hier. Veel moskeeen, en opeens ben ik veranderd in maar-een-vrouw, ipv constant complimentjes te krijgen over mijn goed Russisch.
In Shimkent gaan we op zoek naar de grens. We moeten langs een aparte grensovergang voor buitenlanders , die natuurlijk niet aangeduid staat en niet gelegen is op de gewone hoofdweg. De grensprocedure zelf gaat nogal vlot; Iedereen spreekt Russisch en ook alle documenten, makkelijk zat, in t 'russisch.
We zijn nu in Oezbekistan , Samarkand. We houden hier een rustdag, onze eerste 10.000 km zit erop. Ontspannen sfeer hier, vriendelijke bevolking. ,
Samarkand is één van de steden van de Zuideroute. Het is fantastisch om hier te zijn,overland met de moto , en al die prachtige gebouwen te kunnen zien; Ze zijn echt zo mooi als op de foto; Weinig toeristen , hier dus geen verkopers van souvenirs. We zien wel wat ezeltjes , maar de meesten rijden hier met Daewoo, op gas. De huizen , met veel kleurrijke platen. De dames zijn mooi gekleed, de heren spreken alleen nog tegen Herbert, gaan onder de moto liggen. De politie houdt ons tegen , maar ook alleen maar om naar de moto te kijken. Samarkand is ook een universiteitsstad en dus veel jonge mensen; Veel terrasjes hier en goed weer. We genieten van shaslik met een biertje; Leuk detail hier. Het kleinste briefje is er één van 1000 som, 3000 som in een euro; Om een hotelkamer te betalen heb je dus een stapeltje geld nodig; Als je hier bvb 100 dollar wil uit de ATM halen , voer je je kaart in , tikt je code in , en dan krijg je een stapeltje geld van de bediende die ernaast zit, de stapel geld kan immers niet door de gleuf van de ATM; Op de markt zie je hier mensen lopen met hele plastiekzakken geld, die gaan dan bvb een wasmachine kopen. Zeer vriendelijke bevolking dus, lekker eten en eindelijk warm weer,zeer warm weer.
Na een rustdag bij 't krieken van de dag naar de grens. Het is echt nog vroeg, want de bediende aan het benzinestation valt bovenop de moto in slaap. Zoals te verwachten is de grensovergang tussen Oezbekistan en Tadzjikistan niet echt druk.het is een verzameling van houten huisjes , caravanetjes. De ontvangst is echter super! Enthousiiast worden we de hand geschud door de douane, die heel plechtig onze moto inschrijft in hun gulden boek . We betalen 40 US$ voor een toelating om 14 dagen op Tadzjiekse wegen te rijden,allemaal heel officieel en met veel stempels; Ook veel geluk en welkom gewenst door de man van het verzekeringskantoortje,welkom in Tadzjikistan! Hetzelfde bij de man van de sanitaire controle, hoewel die controle eruit bestaat van door een droge greppel te rijden. We rijden tot het eerste stadje . Ook wat ezeltjes hier, maar de meerderheid schijnt toch met een mercedes te rijden. Opeens is Herbert weer Sinterklaas. Iedereen zwaait, de kinderen roepen in engels en russisch hello!hello!, ze lopen een eindje met de moto mee. Iedereen probeert een gesprek aan te knopen met ons , jammer, maar de vrouwen lijken alleen Tadzjieks te spreken. We worden constant gevraagd om samen op de foto te staan Herbert wordt gevraagd om de moskee te bezichtigen , ik wacht buiten op een bankje. We gaan heel lekker eten , bezoeken de markt, wandelen rustig door het stadje. s' Avonds is er een voetbalmatch , nen derby tussen Dushanbe , de hoofdstad en Samarkant. De volgende morgen regent het. Er staan ons 250 km over onverharde bergpassen te wachten.We rijden een heel eind , maar de weg is echt te slecht. We rijden terug naar Pejikent en genieten daar van nog een dagje Tadzjikistan. Volgende morgen terug naar Oezbekistan ,op weg naar Samarkand gaan we een theetje drinken ,voor meer hebben we voorlopig geen Oesbeeks geld. Geen zorgen , men geeft ons een complete maaltijd als gewaardeerde , welkome gasten van hun land. Het wordt hier iedere dag warmer! We laten Herbert zijn zonnebril nog repareren en rijden dan verder tot Taskent..
Tashkent is een groene stad , met veel fontijnen en mooie gebouwen. We hebben met de metro gereden, de enige metro in Centraal Azie. Een mooie metro en heel proper, maar natuurlijk niet te vergelijken met die van Moskou Geen foto's van de metro , de politie is hier overal in deze stad. Ze zijn heel vriendelijk en behulpzaam, maar foto's nemen van de metro mag nu eenmaal niet. Waar we wel foto's van hebben is van de feestzaal naast ons hotel. Gisteren zagen we naast ons hotel een mooi gebouw, dus eens gaan kijken. Bleek een feestzaal te zijn , en ze waren heel wat taarten aan 't binnendragen. Gevraagd of we eens mochten kijken. Dat mocht. Een heel mooie, grote zaal , met al heel wat eten op de tafels. Die avond was er een trouwfeest van de zoon van de algemeen directeur van het vliegwezen van Oezbekistan voor zo'n 500 mensen. en ik zeg dan , als jullie nog een paar stoelen vrij hebben? en we werden uitgenodigd. Dus gaan douchen en onze enige propere T-shirt aangedaan. We zijn dus te gast geweest op een trouwfeest van Oezbeekse moslims. En wat doen moslims op een trouwfeest, Drinken , eten, dansen.. We hebben zo goed en zo kwaad het kon geprobeerd mee te doen. Veel getoast met cognac uit Samarkand, wijn gedronken , van alle schotels proberen te proeven. Mee gedanst met bottines en een jeans in plaats van in soiré , het voelde wat ongepast , maar ik heb toch wat geld voor het bruidspaar bij elkaar gedanst. Alleen, die taarten die we zien binnendragen hebben , die hebben we niet meer gezien. Wel een unieke ervaring! Morgen op weg naar Kirgistan!
Van Taskent naar Alma -Ata gereden, de vroegere hoofdstad van Kazachstan. Een grote stad met heel veel smog. Ze hebben er geen metro maar wel heel veel auto's,dus ademen gaat er bijzonder moeilijk. Er is wel een uitzonderlijk mooi nationaal park Medey vlak bij de stad. Binnen enkele kilometers rij je de bergen in , en de eeuwige sneeuw. Daaar is de lucht heel zuiver en de omgeving heel mooi! Een echte aanrader! De rest van de stad is niet veel , heel druk en dure auto's.
Vandaar zijn we naar Kirgistan gereden. Een zeer chaotische grensovergang met heel wat mensen met wel een dikke auto maar geen geduld. De douane maakte er korte metten mee. Zelf werden we heel correct geholpen. Bishkek , de hoofdstad is ook al zeer rijk , maar heel wat kleier dan Alma Ata en dus leefbaarder. De officiele taal in Kirgistan is Russisch , en het is ook het land waar alles nog het meest bij het oude gebleven is. Alle dagen feest!! Toen wij er waren vierden ze de nationele feestdag van Rusland, de volgende dag was het de feestdag van de brandweerman , en zo gaat dat maar door.. s'Avonds is er op het centrale plein een klank en lichtspel met massa's fonteinen. Zeer mooi! De volgende dag naar 't mooiste meer van Kirgistan gereden , Jizil Oegul; Een zeer mooi, groot meer , maar de weg er naartoe was minstens even mooi. Helaas wordt het hier elke dag steeds warmer, de zomer op de Zuideroute is nog een echte zomer! Daarom hebben we besloten terug naar het noorden te rijden. Met de opwarming van de aarde in gedachten , is het misschien tijd om de zijderoute te re-routen? Duizend jaar hetzelfde tracé. Tijd voor iets nieuws! We zijn nu in Kurgan , het zuiden van de Oeral. Als het weer het toelaat gaan we eens kijken of er geen kamelen leven in Noorwegen. De opwarming van de aarde..je weet wel.. Of was die laatste pint er ééntje teveel??
Groetjes uit Finland! Ja, de tijd vliegt voorbij en de kilometers tikken vlot aan.
Vanuit Kurgan zijn we op bezoek geweest in Miass, was vroeger een goudveld in Rusland. De grootste nugget daar ooit gevonden woog een mooie 42 kg. En die lag gewoon in de rivier. We bezoeken hier Stass, die woont hier nog in een klein traditioneel huisje.
Hij kookt natuurlijk voor ons , we hebben onze echte Russische banja gehouden , hout gestookt en met de berkenbladeren, slapen nog eens in een zetel in de woonkamer. Vandaar door de olievelden van Bashkirtostan en Tatarstan , twee deelrepublieken van Rusland om toch nog in de Stan-sfeer te blijven. De Oeral waren we toen al over , en dus terug in Europa; Daarna naar de datsa van Milana 50 km boven Moskou. Veel gegeten en gedronken en zalig geslapen.
s' Morgens een inleef moment wat een gans moet meemaken op een ganzenlever boerderij.
Ontbijt bij een russische baboeska is niet voor mensen op dieet.
Kasja, kefir, omlet, buterbrot, blini's., veel te veel..
De rest van de dag niks meer gegeten.
Verder naar Novgorod gereden en vaarna naar Petrazavodsk.
Kirkiness ligt helemaal aan het uiterste puntje van Noorwegen , vlakbij de Russische grens .
Volgens Jan Modaal zijn we dus helemaal aan the end off the road.
Een ander draait zich om en ziet het begin van een lange weg, vol nieuwe avonturen en uitdagingen.
Het is hier heel mooi, fjorden en speciale actische vegetatie, maar natuurlijk wel koud.
Gisteren waren we in Rovaniemi, thuis van Santa Claus.
We logeerden in hotel Santa Claus, oh, hoe origineel!
Vanop ons zonnig terras hadden we uitzicht op de stad.
De winkels mochten er maar bier verkopen tot 9 uur, dus voor één keer een biertje uit de bar in de kamer gedronken en gemijmerd bij de niet ondergaande zon.
Deze morgen voorbij Santa Claus Village gereden.
Santa Claus staat maar om 10 u op , dus we hebben hem niet gezien.
Maar onze foto bij 't overschrijden van de poolcirkel hebben we wel.
Vandaag heel veel rendieren gezien, maar geen enkel met een rode neus.
Rudolf , the Red Nosed Rendeer from Santa Claus, kon dus ofwel ook al niet vroeg uit bed , of is verlof naar een all-in hotel in Turkije.
Na een voorspoedige overtocht over de Finse Golf aangekomen in de Baltische Staten.
Estland is nog steeds proper, relatief goedkoop,Tallin blijft sprookjesachtig mooi.
In Parnu hebben we gelogeerd, rustig stadje, met winkelcentrum , winkellcentrums zelfs.
In de visafdeling hadden ze 3 aquariums met levende vissen, om maar een idee te geven.
Ze zijn dus mee met Europa en richten zich vooral op de handel-verkoop met Finland.
De benzine kost hier 1 euro , tegenover 1,5 euro in Finland.
Ook het bier is hier veel goedkoper, dus de ferry's zitten altijd overvol.
Letland is niet mee, ze hebben ook geld gekregen van de Europese Unie, maar sindsdien is er niets meer gebeurd.
Alles begint weer te vervallen , niks draait goed.
Litouwen daarentegen is weer proper, georganiseerd, goedkoop,vriendelijk.
We hebben er voor de zoveelste keer teveel gegeten , en hebben dan de ferry genomen naar de landtong--nationaal park Kursjkaja Kosja--om terug naar Rusland te rijden.
Schoon nationaal park, met weelderige bos en veel kuuroorden , gesponsord door Europa.
Voor één keer vlot in Rusland geraakt.
De enclave Kaliningrad.
Kaliningrad is zo Russisch als maar mogelijk.
Grote pleinen, grote gebouwen sovjetstijl, fontijnen , ijsjes,mooie dames, dat zie zelfs ik
En we konden er de ritssluitingen van onze jassen laten repareren.
Na ons s' morgens nog maar eens overeten te hebben de grensprocedure gaan doen met Polen.
Vijf uur in de blakende zon gestaan, de douane had aan beide kanten van Fort Europa een moeilijke dag!!
Misschien toch niet zo'n slecht idee om eens naar hun bierfeesten te gaan?
Dan via Neueshwanstein naar Pfronten gereden , op bezoek bij Hans, een dokter die ik vorig jaar in Krasnojarsk leren kennen heb.
Woont in een kleiner kasteel dan Neueshwanstein , maar met een vergelijkbaar uitzicht.
Dan door Oostenrijk voor de eerste keer naar Zwitserland.
Ik ben er nu --bijna--overal geweest.
In Basel, Bern, Lausanne, Montreux, Geneve, Evian, St Gallen, Zurich, Luzern, de Gottard Tunnel, St Moritz, Davoz, Lugano, St Bernardino, Como, Grand St Bernard, Chamonix.
Ik zend jullie veel groetjes uit China! Voorlopig valt alles goed mee; Er waren wel uitgebreide veiligheidsmaatregelen ter voorkoming van de vogelgriep; Je moet nu op de luchthaven nog maar eens een extra formulier invullen waarin je opgeeft waar je de laatste weken geweest bent , waar je de volgende week gaat logeren , op welke stoel je in ' t vliegtuig zat , wie ze moeten verwittigen als je ziek wordt.; Gelukkig heb ik niet moeten niezen! 't Wordt zo onderhand toch wel een hele onderneming , het vliegtuig nemen. Misschien kunnen ze die onzin van je schoenen uitdoen en met blauwe sokjes lopen al eens afschaffen? Veel mondmaskertjes gezien , dat wel.. Peking heeft een mooie luchthaven , veel bloemen en planten, veel licht , heel modern , proper , verschillende Chinese restaurants , massagesalons, maar ook bvb een Kentuckey Fried Chicken; Er zijn gratis WC's , naar keuze t' frans model of een gewoon. Er is gratis warm en koud water , dus de Chinezen vullen allemaal hun drinkflesje op, en ze maken ook van die vermicellisoup , zoals op de Russische trein; Er hangt mooi aangegeven hoe je naar het centrum komt. Ik ben met de airportexpress gereden, kost 25 Yuan tot aan een metrostation, daar koop je een ticket voor de metro, 2 Yuan en off-you-go! Metro proper , er wordt in t 'Engels afgeroepen aan welk station je bent , en welk het volgende gaat zijn. Je kan met lichtjes volgen op de map die in het ruituig hangt welke richting je uitgaat , en ook op het perron staat goed aangegeven naar waar de uitgangen leiden , en op de palen hangt wat het volgende station is in die richting en ook het eindstation van de lijn; Niets onoverkomelijk moeilijk dus. Ik heb dus mijn hotelletje gemakkelijk gevonden , onderweg zijn er mij wel al een paar fietstaxi's aangeboden. Peking is zo op 't eerste zicht een propere stad, veel groen, veel internetcafé's ,telefoonshops, veel winkeltjes met allerlei, grote chique gebouwen ook , ze houden blijkbaar veel van lampionnnetjes en de pagodebouwstijl; Maar ik heb natuurlijk nog niet veel gezien, ben alleen nog maar naar mijn hotel gegaan. Ik heb hier in t ' hotel een gratis upgrade gekregen. Mijn bestelde kamer -de goedkoopdte - was niet vrij. Ik logeer nu - voorlopig?- in een volgens oud-chinese stijl ingerichte kamer. Raam met uitzicht op een binnenplaats met lampionnnetjes, een stenen beeld van een chinese krijger in de hof, wel met een internetverbinding, een flatscreen TV, EN een bloementjes WC en een chinese kom-lavabo-meubel. Ook een minibar, kluis, een airco en warm en koud water. De afwerking van de douche is made-in-China, de badkamervloer staat binnen de kortste keren onder water; Oef, 't is dus niet allemaal perfect, maar 't gaat hier wel meevallen denk ik. Later meer!
Zoals beloofd wat nieuws uit Beijing. Mijn eerste avond ben ik nog eens gaan wandelen tot aan de Verboden stad. De noordoostelijke hoek, de Jao Lou toren (corner tower) is hier vlakbij; Ik ben vandaar gewandeld via de Eastern Glorius Gate Tower , nog een Corner Tower,de Meridan Gate , the Garden of The Eternal spring, Zomchan Memorial Hall, The Imperial Ansestors, The Working Peoples Theater, Altar of The Gods of Grain and Land. Ik zie het chinees leger oefeningen houden. Veel ernst en keurige paradepassen zitten er niet in. Ze staan hier maar wat fotogeniek te zijn voor de toeristen; En gelijk hebben ze , ze amuseren zich duidelijk. Verder door de Gate of Heavenly Peace en over de Gold water Bridges. Daar draai ik mij om , en kijk in de ogen van Mao; Het bekende portret glimlacht , vriendelijk --wees gerust--,maar ook een beetje --kijk eens waar we nu al staan, zie je wel.. Weer een aantal foto's genomen natuurlijk; Daarna het Tiananmen Plein overschouwd. 't Is groot, zeer groot; Er is het Monument van de Peoples Heroes, het Nationaal Museum van China, van de Chinese Revolutie en de Chinese geschiedenis, The Great Hall of the People, The Bank of China, Het Mao Zedong Mausoleum, The Zengyaun Gate Jianlou. Ik koop me hier een flesje plat water en zit even te genieten van het uitzicht. Even zitten en kijken. Daarna verlaat ik het Plein , en ga niet naar de grote KFC , maar sla links af voorbij Capital Grand Hotel. Daar ga ik een proper restaurant binnen en eet iets lekkers. Zelf gekozen van een foto. 't Was een soort lange bruine paddenstoelen met een klein hoedje , een soort vlees , soja en zeer pikant. Ik eet dapper met stokjes. De kok komt vlak voor mij een Peking duck snijden; Het restaurant zit vol Chinezen. Daarna heb ik nog een avontuur om het WC te vinden en ga dan verder. Het wordt al donker dus toch niet naar het station, Ik sla af op Taijichan Av , die uitloopt op Wangfuijing Av, DE winkel wandelstraat van Beijing. Mooi, levendig, rijk, alle dure merken vertegenwoordigd; Natuurlijk zeer toeristisch. Er zijn twee marktjes waar je eten kan kopen. Gebraden sprinkhanen , gebakken kevers, gegrilde inktvis; Ik ga voor de inktvis; Ik neem nog heel wat foto's; Vind toch nog 2 blikjes bier... Ook mijn hotel vind ik makkelijk terug , ga vroeg slapen.
Gisteren besloten te voet naar het station te gaan via Dongsi Avenue; Weer veel mooie gebouwen , oude en nieuwe. China Art Gallery , Peace Hotel, Peninsula Palace. Ik wandel het Oriental Plaza shopping center binnen, één van de vele shoppingcentrums hier. Dan ga ik even zitten in Dongdan Park. Ik drink een biertje en geniet van de rust. Veel mensen zitten hier te kaarten in het park. Ik krijg nog een massage aangeboden ,maar ik moet verder. Ik wandel door het Park of The Ming City Wall, het enige stukje stadsmuur van Peking zelf dat nog overeind staat. Mooi gerestaureerd , en met aangepaste muziek en mooi aangelegde tuin. Daarna wandel ik naar het station van Peking; Mooi gebouw, ik vind de ticketbalie en het lukt me om een ticket te kopen naar Shanghai voor volgende week. Ging vlotter dan ik dacht; Daarna rustig teruggewandeld naar het hotel. Over Beijing. Het is niet zo druk als ik dacht,het is zeer proper, je ziet overal mensen aan 't vegen. De hygiene? Ik ga regelmatig een bakkerij proberen, daar neem je dan je eigen schotel en je eigen voedseltang, daar zet je dan je keuze op en de kassierster pakt het in een plastieken zakje zonder je voedsel zelfs maar aan te raken. Ook hier probeer ik originele dingen te kopen; Gisteren iets wat leek op gebakken varkenshaar. Pork and Spicy stond er op het etiket. 't Was inderdaad pikant, dat varkenshaar,maar binnen in de koek zat er wel een lekkere zachte crème. Beijing is duidelijk mee, rijk, modern, geen crisis te zien. Wat wel klopt over Beijing is de slechte luchtkwaliteit. Ondanks de goeie metro , deze maand wordt er weer een nieuwe lijn geopend, ondanks veel bussen en fietsen, blijft het moeilijk ademen. Het is hier vochtig en warm, gelukkig nu tegen de avond nog slechts 25 gr.
Nog maar eens een verslag uit de sauna die Beijing heet! Vandaag eerst naar het Coal Hill Park gewandeld. Daarbij langs de noordingang van de Verboden Stad gepasseerd. De Verboden Stad is tot hiertoe de enige plaats waar ik aangeklampt word in alle talen. Zelfs Russisch spreken helpt hier niet, ze hebben wel een boek te koop in een voor mij verstaanbare taal. Jammer , ik wil hier alleen maar wat rondkijken , voel me heel even in Egypte. Ik vlucht dus de straat over en ga het Coal hill Park in. Dit park is een grote heuvel aangelegd met grond uit de Paleisgracht. Het is een mooi aangelegd park, met veel tempeltjes , maar ook een bonzai-verzameling, en veel bankjes om te genieten van de rust. Natuurlijk zijn er ook een hoop trappen in dit park, wat gezien de slechte lucht in deze stad ,soms een slok van de waterfles vraagt, maar je weet, eens gaat het weer bergaf! Boven gekomen heb je een parchtig uitzicht op de Verboden Stad. Als het helder weer is, en dat is hier , vrees ik ,alleen nog in hartje winter. Maar 't heeft ook iets , alle gebouwen in een nevel. Ik vraag aan iemand om een foto te nemen. Blijkt dat een Duitse dokter te zijn--zijn alle Duitsers dokters? Hij is aan 't eind van een once-in-a-lifetime-rally----GEEUW!! Met old-timers, kevertjes om precies te zijn. Enfin , als het jullie erin geinteresseerd zijn, dit is hun web-site www.vintage-challenge-2009.net Voor wie valt op Duitse dokters roland@vintage-volkswagen-challenge-2009.net De laatste Duitse Dokter die ik gezien heb, kickte op door de bocht gaan met de moto terwijl de koffers de grond raakten. Doorschuiven dus! Enfin , de mannen waren dus onderweg met oude VW, goed hoor! Gesponsord door VW, Lufthansa en Siemens , en toch was het een dure reis? De sukkels logeren nu ergens in een beveiligde wijk ,niets voor mij; Ik probeer liever te zien hoe China is, mensjes kijken en de kleine dingen zien; Ik heb gisteren de Beijing Stadsmuur gezien , mooi gerestaureerd en prachtig parkje, aangepaste muziek en geen bezoekers daar. Ik vraag me af, wil ik de Muur wel zien? Een muur is een muur? En de Verboden Stad?, Je kan al zoveel tempeltjes zien erbuiten, is het de moeite waard? Mijn tijd hier is zo beperkt. Ik geniet er minstens evenveel van om gewoon rond te wandelen en naar de Chinezen te kijken; Ze zijn natuurlijk wel anders. De lokale fietsenhersteldienst, de lokale gasflesleverancier,de kleine winkeltjes, de fietstaxi's. De honden --nog geenenkele hond gezien die van een formaat is dat ik een hond zou noemen. Allemaal beestjes die met gemak in een hoed kunnen, maar allemaal zeer verzorgd. De bussen hier zitten vol ,maar niet overvol. Ook de metro is netjes, duidelijk , goed georganiseerd. Aan de mensen die graag eens een overvolle metro zien, raad ik St Petersburg aan , ook voor de afgeladen-hoe-haal-ik-hier-adem-bussen, St Petersburg. De metro van Moskou blijft de grootste, de mooiste, mijn favoriete; Vervoert veel meer mensen dan St Petersburg ,maar met een veel hogere frequentie. Zonder discussie top-of-the-world! Maar we wijken af..; Ik laat mijnduitser dus achter op de berg met uitzicht op de Verboden Stad. Als ik het interessantste ben wat hij gezien heeft op zijn trip...no comment! Ik verlaat de tuin en bewonder de Witte Pagoda Tempel in het Park of the Northern See. Dan ga ik verder langs de Black Sea, bekijk de Drum tower en The Bell tower. Daarna nog even langs de Lama Tempel en de Conficiustempel. Daarna rustig naar huis gewandeld; Niet met de metro, dan zie ik meer van de stad. Aha, eten.. Dat gaat tegenwoordig als volgt. Als ik een restaurant zie dat er proper uitziet, zonder het bord " we have an English menu" , ga ik binnen. Daar sta ik , door vele jaren training verkregen wanhopig te kijken--waarna de lokale chef-kok mij een suggestie van het huis doet, en dat neem ik dan. Tot hiertoe altijd al goed afgelopen en gemakkelijker voor mij. Ik kan toch nooit kiezen!
Gisteren op bezoek geweest bij Mao. 10 yuan betaald om mijn tas af te geven ipv de normale 1 yuan, maar ik ben dan ook geen Chinees? Daarna in looppas aangeschoven voor de paspoortcontrole. Daar moest ik mijn portefeuille opendoen en blijkbaar zaten er genoeg euro's, roubels en yuan in om zonder verdere pascontrole tot het mausoleum toegelaten te worden. Het mausoleum. Je komt eerst in een grote zaal, met een groot wit-marmeren beeld van de grote roerganger. Waar ik van schrok is dat er nog zoveel mensen bloemen leggen aan dat beeld. Je kan ze 50 meter ervoor kopen aan een speciaal standje aan 3 yuan 't stuk. Zodat vriend Mao maar één soort bloemen krijgt. Toch wel 1 op 20 legt een bloemetje neer; Ik had mijn bijdrage al geleverd met die 10 ipv 1 yuan? Er staan nog veel meer planten , maar die zijn waarschijnlijk van de staat? In de volgende zaal ligt vriend Mao, hij knippert nog niet eens met zijn ogen. Lijkt mij veel minder echt ook dan Vadertje Lenin. In deze zaal schuif je gewoon door, en 10 meter voorbij de aquarium sta je in een winkel die prularia verkoopt. Een flauwe bedoening dus , heel wat minder waardig dan het mausoleum op 't Rode plein, waar geen enkele souvenir te koop is , plus dat je daar dan nog eens voorbij de herdenkingsplaten loopt van zoveel voor Rusland belangrijke mensen. Enfin, ik haast me dus terug naar de vestiaire. Moet daarvoor nog maar eens heel het Tiananmen plein rondlopen ,men is hier volop bezig met de voorbereidingen van 60 jaar bestaan; Daarna wandel ik nog tot het Nationaal Grand Theater, bijgenaamd het Ei. Daarna wandel ik naar de zuidkant van het plein, en via de Arrow Tower kom ik in de Qianmen Avenue. Een schok! Heel deze straat is als nieuw, stijl 17de- 18de eeuw, vol nieuwe winkels, een trammetje. Ik ga eens langs in het oudste, nu gerenoveerde Qianmen Quanjude Roast Duck restaurant. Daarna verder naar het Park of the Altar of Heaven; Het park vond ik wat minder , maar 't is wel groot en 't staat vol met prachtige tempels;
Vandaag naar de Verboden Stad geweest. Het regende een beetje , maar dat geeft niet. De lucht is hier blijkbaar altijd grijs, en door de regen was er eindelijk eens wat meer zuurstof in de lucht. De Verboden Stad is de moeite en de 60 yuan waard! De grote paleizen zijn zoals de postkaarten ze laten zien; Wat ik speciaal vond waren alle kleine steegjes ernaast , waar de vrouwen , de edelen, de ministers zaten; Allemaal kleine paleisjes met kleine steegjes, je kan hier voelen hoe iedereen iedereen benijdde, in ' t oog hield, plannen beraamde, hoe je hier bij elke hoek voor je leven moest vrezen. Terwijl buiten dit eiland de mensen niets hadden. Daarna nog eens naar het Tiananmen Plein geweest en mezelf getrakteerd in het enige Peking Duck restaurant van het plein; En ik zou ik niet zijn , als ik dan geen champignon-crèmesoep en pikante garnalen koos!!
Gisteren naar het Olympisch dorp geweest. Ik heb dus het " Vogelnest" gezien, live, en de "kubus" , het zwembad; Ik had voordien alleen maar een foto gezien van het stadion, in de krant, terwijl jullie waarschijnlijk allemaal de openingsceremonie op TV gevolgd hebben. Vlakbij het " Vogelnest" was er een speciale tentoonstelling van 1 jaar geleden Olympische Spelen, dus nu heb ik er ook wat van gezien. Je zal alleen maar in dat Olympisch dorp moeten werken en om de 10 minuten --on-world--one dream--hetzelfde melodietje moeten aanhoren; Maar het Nest is dus wel de moeite , en ook het speciale metrostation , de vele kunstwerken en de mooie rivier met veel groen en bloemen.
Op weg naar huis eens een supermarkt binnen gegaan. Ik ben altijd nieuwsgierig om uit te vinden wat ze daar zoal verkopen. Het was er druk--zeer druk--vol met Chinezen! Ik voelde mij als een kind in de spreekwoordelijke bollenwinkel! Van de meeste produkten heb je dus nog niet eens een idee wat ze zijn. Je kon er Peking Duck kopen in alle formaten ,maar vooral ook in alle verpakkingen? Ik naar de versafdeling; De kippenpoten , da's herkenbaar voor iemand die zoals ik op " den buiten' opgegroeid is, laten liggen. De varkenspoten ook; Ik ben dus geeindigd aan de verse sla-tjes. Ik wijs naar een sla die er uitziet als een soort garnalen. De bediende schept die in een kom. A rato van nog wat? nog wat? genoeg? Ik wijs een volgende sla aan die er ook lekker uitziet. Een soort --door kinderarbeid??-- samengeknoopte vermicelli? Verdwijnt in dezelfde kom. Ik gebaar , da's alles. Begint mijn bediende van dienst meer vragen te stellen. Wil ik zoveel zout, Wil ik zoveel olie? Wil ik deze saus? Wil ik zoveel kruiden? Hij begrijpt dat ik er niets van begrijp, dus doet hij maar wat hij denkt dat goed is; Het was een lekkere salade!
Vandaag is een regendag. Die gebruik ik om te rusten , ales te ordenen. Ik ga dus ook vandaag niet naar de Muur, misschien heb ik beter weer binnen twee weken als ik terug ben in Beijing. Morgen mijn laatste dag hier. S' Avonds neem ik de trein naar Shanhai; Ik ga op amper 10u12 min 1463 km zuidelijker op zoek naar beter weer..
Groetjes uit Shanghai! Mijn overgangsdag in Beijing was er één met rugzak , en dat geeft je dus een stempel; Eerst had ik een ontmoeting met een Nieuwzeelander die op zoek was naar een Starbucks; Getrakteerd dus op een koffie door iemand die het "echte" Engels sprak; Hij was gevraagd om hier Engels te komen doceren; Een paar uur later wordt Ik uigenodigd door een chinese studente om haar Engels te oefenen. Een truuk die in ieder reisboek staat , maar toch eens meegegaan; De Chinese neemt me mee naar een café-restaurant waar een thee 560 yuan kost; Ter vergelijking, ik was net een menu gaan eten aan 30 yuan en een cola gekocht voor 2,70 yuan; Ik dus verbaasd gevraagd of een Chinese studente zoveel geld heeft om mij te trakteren? Ik heb immers geen geld meer. Misschien nog 20 yuan voor wat water op de trein , en dan morgen in Shanghai travellers cheques wisselen. Onze pril ontluikende vriendschap kwam hiermee ten einde.
De trein naar Shanghai is een soort TGV; En coupé met 4 bedden , bovendien had ik het onderste bed; Gratis water en slofjes,een TV met 4 kanalen , gelukkig werkte het geluid niet; Per wagon 2 WC's, 1 voor de Chinezen , 1 voor mij. We halen 204 km/uur .Een Chinese trein is niet zo comfortabel als een Russische , een smaller spoor, bovendien versnelt en vertraagt de trein heel de nacht; Gedurende de nacht komt er ook regelmatig stank binnen via de airco, een weee geur.
s'Morgens stipt op tijd aangekomen; Shanghai is drukker , minder proper,de metro slechter georganiseerd, of toch voor een niet-chinees-sprekende-reiziger. In de metro moet ik eerst mijn bestemming opgeven, dan rekent de machine uit hoeveel ik moet betalen. Het is spitsuur, dus ik moet een aantal metrostellen wachten voor ik mezelf in een wagon kan drummen.
Mijn hotel goed gevonden , na wat discussie krijg ik ook hier een mooiere kamer, met minibar; Normaal hebben we vanuit de lobby uitzicht op de Oriental Pearl TV tower, maar ondertussen zijn er al zoveel nieuwe skyscrapers gebouwd.. Toch blijft het een mooi uitzicht;µVandaag heb ik me dus beperkt tot deze kant van de rivier. De nieuwe rijke kant van het 'parijs van het Oosten--kuch! Vandaag was een mooie dag, met veel zon en een windje; Prachtige gebouwen gezien , en er wordt nog steeds volop bijgebouwd; Voor Shanghai 2010 World Expo? Er is een zalig plekje in Pudong--Luijiazuli Greenland, een rustig parkje tussen alle hoogbouw, waar alle bruidpaartjes hun foto's komen nemen. Voelt echt aan als verlof--genieten van de warmte, de sfeer, het uitzicht!! Ik prijs mezelf gelukkig dat ik hier geraakt ben! Morgen ga ik naar de historische kant van Shanghai--het Parijs....
Gisteren dus naar de andere oever van de Huangpu rivier. Met de ferry , hier net achter de hoek. Er zijn verschillende ferry's , ik had er één gekozen ongeveer 2 km beneden het centrum. Schijnbaar neemt hier nooit een toerist de ferry , nog nooit zo aangestaard geworden. Alle anderen waren met een brommertje, bakfiets. Brommers en fietsen mogen hier niet door de tunnels onder de rivier, dus moeten we met de ferry naar de overkant. Ik betaal 0,5 yuan en krijg een plastieken jeton. Die moet ik dan 5 meter verder in een grote bak gooien. De ferry tocht duurt nog geen 10 minuten , maar we moeten wel de rivier kruisen. En het is hier druk op het water! De meeste schepen geladen met zand en kolen , en iedereen vaart zo snel als hij kan. Ik ga naast één van de drie reddingsboeien zitten en vertrouw op onze kapitein. Aan de overkant naar de Bund gewandeld. Da's het historisch centrum. Gebouwen uit de 19de eeuw, niets waar iemand uit West Europa wild van wordt, maar het is nu eenmaal één van de bezienswaardigheden. Ik word voortdurend aangeklampt voor een cruise op de rivier. De meest originele heb ik al gehad, ik spreek alleen nog Russisch en zij niet, dus word ik verder gerust gelaten , tot de volgende verkoper van cruisen.. Jammer alleen dat heel de promenade in restauratie is voor Shanghai 2010. Geen wandeling langs de rivier dus; Ik draai links Nanjing Road in; Dit is De winkel wnadelstraat. Onmiddellijk word ik aangeklampt voor de aankoop van een handtas en-of een horloge; Heb ik allebei al, weer red ik mezelf met enkel Russisch te spreken --of de doofstomme. Ik ga in een supermarkt voor de Chinezen binnen , zie wat ze allemaal verkopen, de drukte. Ze hebben hier nog het systeem van de centrale kassier, eerst bestellen, dan gaan betalen, dan goederen ontvangen.. Op het eind van Nanjing Road kom ik uit op Peoples Square, het centrale plein. Hier is ook het Peoples Park, mooi plein ,mooi park met vijvertjes, speeltuin..
Vandaag eens gaan verkennen waar ik volgende week mijn trein naar Guangzou moet nemen; Shanghai West Railway Station. Het lijkt wel een luchthaven , groot, nieuw; Hier in de ticketzaal geen loket voor buitenlanders,alles ééntalig Chinees , maar toch gelukt om een ticket te kopen.
Shanghai is rijker dan Peking, hier zijn nogal BMW's, Mercedessen en Audi's verkocht. Er zijn hier ook geen fietsen met bakjes meer voor de toeristen. Je wordt geacht met een brommer mee te rijden. Die wachten overal aan de metro , met een extra helm. Ahum-een 125 cc is hier een racemachine, bovendien ben ik bang van brommers; Het verkeersreglement zit hier ook wat vreemd in elkaar. Bij rood, stoppen sommige auto's , geen enkele brommer of fiets; Bovendien mogen die blijkbaar, of ze doen het toch , in een éénrichtingsstraat rijden. Moet ik ook nog opmerken dat er s' nachts geenekele van de brommers of fietsen een werkend licht heeft? Nog een verschil met Beijing. Shanghai is modern-kapitalistisch , geen pagoda's hier. Hier heerst de consumptie; Er zijn nog Chinezen met hun blauw uniformpje, zij vegen de straat. Recycleren doen ze hier ook. Constant zie je mensen op zoek in de vuilnisbakken op zoek naar pet-flessen, blikjes en glasflessen. Veiligheid is al heel wat minder . Als je één chinese stelling gezien hebt, in bamboe en bij elkaar gebonden.; Mijn kamer is hier net tegenover een nooduitgang , die met een goede degelijke ketting is afgesloten. Geen zorgen , ik zit op de eerste verdieping en het raam is twee meter ver. Nog een tip voor wie naar hier wil komen. Neem in de metro de trap en niet de roltrap. Geen geduw op de trap. Niemand neemt de trap, maar sommigen doen wel hun tai sji oefeningen terwijl ze staan te wachten . Helemaal het been draaien tot achter het oor. Kan er mij misschien ook eens iemand uitleggen waarom een chinees, als zijn kind (1-2 jaar) moet plassen , dat midden van de entreehal van een groot shoppingcenter laat doen?? Een beetje discreet gaat toch ook? Of is het de bedoeling dat je ziet dat het een jongetje si? Zijn de broekjes voor een kind hier zo duur? en welke godsdienst schrijft voor dat je kind niet de grond mag raken met zijn voetjes ? Veel vragen blijven..
Een laatste mail uit Shanghai. Morgen neem ik de trein naar Guangzou, het vroegere Kanton. Nog eens 1700 km naar het zuiden. Gelukkig wordt er geen tyfoon voorspeld, dus wordt het alleen nog warmer. Deze trein vertrekt al om 11uur, dus ik ga nog een stukje China kunnen zien. Door't raampje van een trein. Als mijn informatie klopt reis ik nu tweede klas, met zes bedden , en stopt onze trein 14 keer. Benieuwd of ik onderweg andere medereizigers krijg? Ik blijf gewoon zitten tot iedereen eruit gaat. Guangzhou is een eindstation, dus een makkie. Ginder hoop ik dan een stadsplan te kunnen kopen , voorlopig heb ik alleen een plannetje van de metro.
Vanavond dus de laatste keer de lichtjes van Shanghai. Zoals alle grote steden is alles hier s' nachts prachtig verlicht. Shanghai was wel een leuke stad. Eens je de top-toerist plaatsen verlaat , en dat zijn er niet veel, wordt je gerust gelaten. Ik val natuurlijk wel op. Ik heb geen zwart haar , heb een bleke huid,ben minstens een hoofd groter dan de modale Chinees. En ik heb nog een fototoestel waar je door een raampje moet kijken. Daar heb ik hier al wat opmerkingen over gekregen , interessant om eens te zien. Een paar kindjes hebben ook al eens aan mijn haar komen voelen , en staren.. Maar ik heb ook al bloemetjes gekregen van diezelfde kindjes. Het valt wel op dat er telkens maar één kindje is, omgeven door ouders en grootouders. En de Chinezen zien hun kinderen natuurlijk ook graag.
Verder is Shanghai vooral een shoppingstad, met heel veel grote winkelcentra. Hier zijn het nu de shoppingdays tot 8 oktober, en shoppen doen ze!! Er zijn natuurlijk veel Chinezen , en als die allemaal iets kopen. Op Times Square hadden ze hier een voorstelling van Top Merken , Rolls Royce, Aston Martin , Spijker en een paar BMW moto's. Voor de iets rijker dan gemiddelde Chinees dus.
De bouw gaat hier ook nog goed. Ik ben eens gaan kijken naar de bouwwerf die volgend jaar de wereldtentoonstelling Shanghai 2010 moet worden. Het Chinapaviljoen is al klaar, aan de rest is men al volop bezig. Maar ook met de aanleg van nieuwe wegen, nieuwe parken , nieuwe metrolijnen. Met de inrichting van de officiele souvenirswinkels voor Shanghai 2010. De illegale poppetjes zijn wel al klaar..made in China staat erop. A propos , in een winkelcentrum hadden ze dure Volvo's staan , ingevoerd uit Belgie; Dus niet alles komt uit China!
Toen ik dinsdag vertrok uit Shanghai waren de Chinezen aan 't dansen op Times Square. Stijldansen , dat kan ik niet, bovendien moest ik een trein halen. De trein was er dus inderdaad één van een klasse lager. Geen slofjes, geen water,met 66 in één wagon , de bedden 3 hoog. Gelukkig had ik een onderste bed. Maar ook hier berekend op kleien menen. Keurig rechtop gaan zitten ging niet , dus heb ik heel de tijd wat onderuit gezeten. De bedden erboven hadden nog minder ruimte, het bovenste was al helemaal een ligplaats. De bagage moest in de gang in een rek boven het raam. Veilig iets wegbergen is dus niet mogelijk ,maar schijnt niet echt een probleem te zijn. Gelukkig hadden deze Chinezen ook niet veel bagage mee. Verder 2 WC's, Chinese stijl, 2 wasbakjes en een boiler met warm water. Per 6 bedden ook nog een TV ,met niks op. En wat doet een Chinees als hij op de trein zit? Eten! Het begon al in het station. In de wachtzaal , waar ook warm water is , waren ze vermicelli aan 't eten. En we waren nog maar 10 minuten aan 't rijden of ze kwamen op de trein al met warm eten rond. Dat is zich blijven herhalen a rato van iedere 10 minuten een drankkarretje , een warm-eten-karretje,een vers-fruit-karretje. En opnieuw en opnieuw.. In ieder station waar we stopten was er natuurlijk ook vanalles te koop, maar daar maakten ze weinig gebruik van. Bovendien eten ze niet , ze schrokken alles naar binnen. Ook populair zijn zonnebloempitten eten en nootjes.. Tegen een tempo dat op de Olympische Spelen niet zou misstaan. Er staat zelfs een apart schaaltje voor, per 6 bedden, en dat wordt iedere uur leeggemaakt; Ik kon mezelf wel slaan , ik had een pak koekjes gekocht en 2 cola's. Misschien omdat er op de vorige trein niets te koop was? Ik zou nogthans beter moeten weten na 100.000 km spoorreizen. Enfin , ik had dan toch geen risisco op touritica , de WC's waren niet van die aard dat ik er graag kwam. Ook al je bezittingen meenemen naar het WC was niet echt een optie. Al bij al een rustige nacht , want hoewel mijn 5 naaste bedgenoten nog niet eens probeerden goedendag te zeggen, hebben ze 't wel rustig gehouden, dus geen TV aan bij ons en geen karaoke s' nachts. Ook hebben ze me geen eten aangeboden ,maar ze zullen wel gekeken hebben. Nog iets , als je bij deze klasse de trein neemt moet je je origineel ticket afgeven en krijg je daarvoor een plastic kaartje in ruil , met daarop net hetzelfde, je wagonnummer en bednummer. Ze komen je dan wakkerschudden als je op je bestemming bent, en dan krijg je je kaartje terug; Onze trein was bijna 3 uur te laat deze morgen.
Guangzhou ligt ter hoogte van Vietnam en Taiwan , dus echt in de tropen. Toen we uitstapten was er net een tropisch buitje. Dus even gewacht en dan naar de metro. Die is heel modern, er zijn zelfs mensen om je welkom te heten en je te begeleiden naar de treein. Opnieuw goed aangeduid. Ik logeer nu in een hotel vlakbij het grootste tentoonstellingspark van China. Weer heb ik een grotere kamer gekregen dan besteld , er zijn niet zoveel gasten. Er is een TV met veel posten ,maar niks op. Een kamertje met uitzicht op de Pearl Rivier en het zwembad op de 6de verdieping. Hier heb ik niet naar de sauna gevraagd, daarvoor moet je hier enkel de deur uitgaan. Echt tropische begroeiing hier, lianen in de bomen.
Aha, en en wat heb ik door het raampje van de trein gezien? Weinig zon , het was gisteren , en vandaag trouwens ook , nog maar eens een grijze dag. Maar toch.. De Meitan Motorcycle fabriek, nooit van gehoord. En veel chemische fabrieken , maar die zijn zo stout om nog niet eens hun naam te vermelden. In zowat iedere stad hebben ze een hotel van de keten Motel 168 en Home Inn. In de meeste stations zijn er op de perons ook aanduidingen in t Engels, of het treinnummer is aangeduid, en da's eigenlijk geneog. De hoofdwegen die ik zie zijn in goede staat, meestal ook met Engelse aanduidingen. Er zijn servicestations voor benzine, onderhoud,parking en WC's. Benzine kost 7 yuan; Er zijn helaas ook tollroads. Kleine dorpjes zijn zonder asfalt. Ik zie veel eendekwekerijen ,ganzekwekerijen , varkenskwekerijen, viskwekerijen; Veel rijstvelden en druivenranken. Veel water hier aan deze kant van China, overal water, tot tussen de huizen. China lijkt hier wel op een grote delta waar reuzenmollen grote heuvels gemaakt hebben. En alles in dat mooi tropische donkergroen , en met aangelegde terrasheuvels. Heel veel nieuwbouw ook. Onwillekeurig stel je je toch de vraag wie dat allemaal gebouwd heeft? Want dit is een wereldwijd fenomeen; Veel van hun nieuwe huizen , waarin dat enig kind verschillende kamers moet hebben, hebben ook een soort torentje en de oude beschermdraakjes op het dak. Op veel daken staat ook een zonneboiler. De koeien lijken wat op een nijlpaard, wel met lange spitse horens ,maar met hun buik in 't water en grijs-bruin. Ze zijn omringd door ibissen en moeten helaas ook werken. De GSM is hier ook al ingeburgerd. Iedereen belde en werd gebeld. Behalve ik. Ze zullen nogal gekeken hebben, de Chinezen!!
Hoe is het zuiden van China? Het grootste verschil is dat men hier veel vriendelijk is. Beleefder , men houdt meer rekening met elkaar. Het begint al in de metro , waar je overal , aan de automaten, op de perrons ,personeel ,maar ook gewone mensen hebt die je willen helpen. Men probeert hier ook de Chinezen wat op te voeden, dus ze te leren om eerst de mensen laten uit te stappen , en dan pas de metro in te stappen. En altijd erbij , dat vriendelijke 'Thank you' , in perfect Engels , ik neem aan ook in perfect Chinees. Ook buiten op straat , als ik sta te turen op mijn toch wel rudimentair kaartje van Guangzhou , vraagt men mij bezorgd of men mij kan helpen. Er is zelfs een vriendelijke dame die meer dan een kilometer in 35 gr meegewandeld heeft om mij de ingang van de metro te wijzen. Guangzhou is een mooie stad, naar ik aanvoel authentieker Chinees; In ieder geval anders dan Beijing en Shanghai. Er is hier nog een hele buurt , de Shamian wijk , met huizen uit de koloniale tijd en prachtige oude bomen. Ik ben er eens in het chique Swan Hotel naar 't WC geweest. Ik doe wat ik me kan permiteren. Er is een eilandje in het midden van de Pearl Rivier , met prachtige uitzichten over de stad. Ik heb gewandeld door de buurten waar men nog tranfo's , condensatoren en , uit-welke-eeuw? batterijen verkoopt. Dan is er natuurlijk ook in deze stad de New Town. Met een massa indrukwekkende , grote, nieuwe wolkenkrabbers. En een massa nieuwe appartementen. Het zij ze gegund ,de Chinezen , hun nieuwe woonst; Als je ziet waar ze vroeger in moesten wonen, nee, dan beter een nieuw appartement. Zoals gezegd, heel vriendelijke mensen hier. Ze zeggen spontaan 'hrllo!'. Gewoon , vriendelijk ,zonder iets te willen verkopen. Behalve misschien die ene. Ik was vlakbij het treinstation naar Hong Kong naar de Mc Donalds gegaan voor het world-wide-web van propere WC's. Sta ik mijn handen te wassen. Komt de general manager bij mij. Vraagt van waar ik ben; Belgium Ha! good chocolats , good beer!! Ja, dat hebben we. Kom ik uit het franssprekend landsgedeelte? ik zeg no Flamand? Ik zeg oui! Ja , soms sla ik alle talen door elkaar. enfin , de jongen wou, moest me persé terugzien. Vanavond , na zijn shift , een theetje? Ik zeg no , geen tijd. Heb ik een GSM? Met mijn breedste glimlach zeg ik ja, maar dat die wel afstaat. Alleen maar een theetje, en ben ik getrouwd en heb ik kinderen? Ik zeg nog eens No , en laat de kans van een lief met een managersfunctie bij een groot Amerikaans bedrijf aan mij voorbijgaan. Zo geraak ik natuurlijk nooit aan een lief, en bovendien was dit waarschijnlijk ook mijn laatste kans op een gratis 'echte' Chinese massage. Vanavond mijn laatste avond in Guangzhou. Morgen namiddag terug de trein op naar Beijjing. Terug een T-trein , van Trager of 'T is dan toch goedkoper?
Terug in Beijing een geleide tourrit gemaakt naar de Chinese Muur. Nu mag ik mee op de bus , want om veiligheidsredenen mag je niet naar de Muur, tenzij je al langer dan 7 dagen in het land bent. Nog een maatregel om de vogelgriep tegen te gaan. Individueel naar de muur was nogal omslachtig, in groep vanuit de Holiday Inn was wat duur. Bovendien liep ik dan het risico om tussen een groep Nederlanders te eindigen. Ik dus , toch wat origineel , met een bus Chinezen naar de muur. We stoppen onderweg voor een maaltijd en een shoppingmogelijkheid . Taalbariere natuurlijk, hoelang blijven we hier , wanneer moet ik terug aan de bus zijn. Dan verder naar de Muur. Daar krijgen we een paar uur vrije tijd om de Muur en de omgeving te bewonderen. Het is er heel druk ,heel veel bussen toeristen , maar het is prachtig. Dit stukje Muur ligt midden de bergen en is grotendeels gerenoveerd. Je loopt een stukje bovenop de muur, die verassens steil is. Soms zo steil dat je heel voorzichtig moet lopen. De vergezichten zijn prachtig. Een uitstap echt de moeite waard!!
In Beijing ga ik ook nog naar de zoo gegaan. Een zeer mooie ,grote zoo, met natuurlijk heel veel panda's. Ik heb er uren zitten naar kijken!
Ook nog eens gaan genieten van het uitzicht op het Tiananmen Plein.
Vandaag mijn laatste dag in Bangkok, dus gauw nog even een mailtje.
Die eerste avond ben ik gewoon wat gaan wandelen, naar de rivier, en daarna door het centrum terug langs honderden antiekshops , juwelenwinkeltjes , zijdewinkeltjes en tempels , de Wat Shuan Phlu ,de Wat Muangkhai , en nog veel meer..
Een " Wat' is dus een tempel, en er zijn er veel!
Allemaal sierlijk van vorm en afwerking en prachtig gekleurd.
Er staan ook honderden kleine tempeltjes , ' ieder huisje zijn tempeltje' , zo lijkt het hier.
En die zijn even mooi en verzorgd.
Je kan naar die kleine fijne details blijven kijken.
En allemaal zijn ze versierd met vooral gele bloemen.
Op dag 2 naar het centraal station.
Een treinticket kopen was geen enkel probleem.
Er zijn infobalies waar men terecht kan met vragen.
Bovendien staat ook alles in het Engels aangeduid, en zoals gezegd, iedereen is vriendelijk en probeert te helpen.
Daarna naar de Wat Traimit Tempel ( de Tempel van de Gouden Boeddha) en naar chinatown.
Chinatown , overvol met auto's , tuk-tuk's , brommers, winkels ,kraampjes , eetstalletjes , Chinezen en toeristen.
Ik probeer de geuren , de warmte en de drukte te ontvluchten en ga nog maar eens een tempel binnen.
De Thai zijn heel vriendelijk en nodigen je met gebaren uit om ook binnen te gaan kijken.
In de Wat Pathuma Kongka - die vol staat met Boeddha beelden , word ik zelfs rondgeleid door een lama die mij in gebarentaal probeert een uitleg te geven over wie wie is.
Ik zie nog heel wat tempels op weg naar huis , en allemaal vind ik ze mooi;
Thuis ga ik douchen , drink nog een paar flessen water , rust wat.
s' Avonds komen John en Peter uit Cambodja , we gaan nog wat eten en maken nog een wandeling over Silom road.
Vrijdag was een warme dag.
We beperken ons tot ontbijten , zwemmen.
We gaan met de sky trein naar het Jim Thompson Thai house;
Een prachtig mooi huis vol antiek uit de regio maar ook een wondermooi aangelegde tuin.
We gaan luxueus eten en installeren ons nog maar eens aan het zwembad.
Zaterdag cruise op de Chao Praya rivier.
Er is een speciale boot voor de toeristen die bij de bezienswaardigheden aanlegt.
We kopen een dagticket en bezoeken The Grand palace en Wat Phra Kaeo, heel veel toeristen.
Het Phra Sumane fort, een heerlijk rustig plekje
En de Wat Kanlayanamit , met een fantastisch mooie, grote gouden Boeddha!!
Groetjes uit Chiang Mai! Gisteren te voet naar het treinstation. Ik heb een aantal tuk-tuk rijders , zogenaamde agenten die een goede markt voor koopjes wisten , en een paar negers moeten teleurstellen. Het kan niet zijn dat ik er op andere dagen meer Thai uitzie, dus is het rondlopen met een rugzak(je) dat een stempel op je drukt. Buiten water valt er aan mij nogthans weinig te verkopen. ' t Was gisteren nog maar eens een warme dag , dus ben ik regelmatig in een luxe hotel wat gaan rusten. Dagboek bijgewerkt , kranten gelezen. Om 19u35 stipt vertrokken met de trein , Expresstrein nummer 13 was een oude dieseltrein. Vlot wagon 7 gevonden. De slaapcoupé's in Thailand zijn toch iets anders. Langs weerszijden van de wagon staat er 1 rij eenpersoonszetels , per twee naar elkaar.. Om een slaapplaats nummer 38 te hebben moet je dus twee zetels naar elkaar toe openklappen. Boven deze zetels is er nog een rij neerklapbare bedden. De bagagerekken staan in de tussengang. Personeel genoeg op deze trein; Eerst komt er een dame om de vloer te vegen. Daarna een man om de grote rugzakken vast te sjorren aan de bagagerekken. Niks dan backpackers op deze trein , drank en lawaai...zucht. Daarna volgt de kaartjesknipper , de politie , de verkoper van ontbijten , de verkoper van vers fruit, de verkoper van het avondmaal. We vertrekken stipt op tijd. In plaats van een fluitsignaal wordt hier 3 keer op een gong geslagen. We stoppen nog een paar keer in de buitenwijken van Bangkok. Sommige reizigers blijken in de verkeerde wagon te zitten of op een verkeerde plaats. Er wordt dus wat heen en weer gelopen voor iedereen zit waaar hij of zij hoort te zitten. Onze treinstaf blijft er vriendelijk bij. Rond half tien komt er iemand om onze bedden te maken. Da's gemakkelijk voor ons en die man kan het ongelooflijk snel. Lakens , een hoofdkussen , een dekentje ,EN gordijntjes langs de gang. We hebben nu allemaal ons eigen kleine plekje. Slapen gaat niet eenvoudig. Heel de nacht worden we door elkaar geschud , hevig door elkaar geschud. Blijkbaar zijn de treinsporen hier maar zozo gelegd. Blij dat ik in een onderste bed lig! Regelmatig staan we ook stil, we rijden zelfs een heel eind achteruit. Om 9u45 , het normale aankomstuur staan we nog steeds tussen de bananenbomen. Dan schokken we wat vooruit, staan weer stil. Uiteindelijk komen we om 13u in Chiang Mai aan. Om aan de backpackers te ontsnappen, ga ik naar het eerste grote hotel dat ik zie. Ik logeer nu in Chiang Mai Plaza hotel , een 4-sterren hotel , genre oude-chique.. Inchecken kost wat tijd , maar de derde kamer is geschikt.. Na de douche blijkt dat er toch geen wifi in het hotel is; Dus de stad in. Mc Donalds heeft wel een sticker van wifi, helaas alleen een sticker , misschien volgende week? Starbucks 't zelfde verhaal. Ik zit nu in de lobby van het Royal Lana hotel , met een ietwat illegaal verkregen 5-dag pas voor internet.
Gisteren een hele dag tempels gaan bekijken; Er zijn er +- 350 in chiang Mai; Ik heb ze nu gezien in hout, in steen, in goud afgewerkt, groot, klein, gerenoveerd.. Chiang Mai is de tweede stad van Thailand , dus heel wat minder groot, minder druk. Wat minder dan Bangkok, dus 't zwembad is maar op het tweede verdiep in plaats van op het tiende , en de prijzen zijn hier maar de helft. Het klimaat is veel aangenamer; Overdag ook zweten bij 35 graden , maar 's avonds koelt het heerlijk af tot +- 20 graden; Toch kan je ook hier door de luchtvervuiling nauwelijks de bergen rond de stad zien. Er is hier een stadsdeel , men noemt het het eiland, dat omringd is door grachten , en daarin bevinden zich massa's tempels, winkels en goedkope hostelletjes. Het is er vrij rustig en je kan er uren rondstappen, op iedere hoek staat een tempel. Af en toe een monument of een paleis..oef!! Ik krijg chocola van een jonge monnik en we zitten samen te praten aan een vijvertje waar vroeger de Koning moest komen mediteren vlak voor hij gekroond werd; Hij had al engels gestudeerd en moest nu nog 4 jaar les volgen om monnik te worden. Hij wist me te vertellen waarom er zoveel honden rondlopen; Thai houden van honden ,en houden er veel. En als hun beestje ongewenst puppies krijgt, mogen ze die naar de tempel brengen en dan moet de tempel ze verzorgen. De honden worden dus goed verzorgd en worden geacht te tempel te bewaken; Tsja.... Aan sommige tempels kan je vogeltjes loslaten--tegen betaling--dat brengt je dan geluk. De tempels worden veel bezocht door Thai, die brengen fruit en bloemen mee voor Boeddha. Iets verderop advies gekregen waar het goed is om koopje te doen van een politieagent die nog aan de Sorbonne gestudeerd heeft. Mijn Frans is niet zo goed en ik wil niks kopen, dus vertelt hij mij alleen maar wat meer over het monument van de 3 koningen
s'Avonds is hier een grote markt met honderden stalletjes en eetgelegenheden. Ik kies een plaatsje in een out-door restaurantje met 3 tafeltjes , en bestel iets.. Geen foto-menu hier, ik zeg shrimp en hij zegt yes..
Je kan hier ook aan vis-therapie doen; Dat houdt in dat je met je benen in een aquarium gaat zitten, voor het raam ,met je gezicht naar de straat; Het aquarium zit vol met dat soort vissen die men bij ons in zijn aquarium zet om het glas proper te houden. Het is dus de bedoeling dat deze beestjes de dode cellen van je benen en voeten komen opeten.. Zolang heb ik dus nog niet in de zon gezeten dat ik daar aan meedoe!!
Vandaag heb ik me ingeschreven voor 2 daguitstappen. Morgen ga ik naar het olifantpark, vrijdag naar Chiang Rai aan de grens met Laos en Birma. De beide georganiseerde busritten kosten allebei maar 1000 Bath. Busrit, entree's en middagmaal inbegrepen. Goedkoper,makkelijker en veiliger dan een brommer huren, benzine kopen, de weg zoeken.
Vandaag ben ik ook naar het busstation een ticket gaan kopen naar Nakhon Ratchasima --of Korat--volgens sommige boeken. Ik heb nu een ticket 1ste klas voor maandag. Dat ticket bestaat uit 4 papiertjes, waarvan 1 met de datum en het uur van vertrek op. Mijn naam en prijs die ik betaald heb kan ik ook lezen. Bestemming en vertrekstation is in het Thais; 2de briefje met een koffertje erop--dat is voor de bagage. 3de briefje eentalig Thais, ik denk het reglement; 4de briefje, een tekeningetje met vork en mes. Waarschijnlijk hoort er dus een maaltijd bij een 1ste klas ticket?
Gisteren dus naar een olifantkamp geweest. In een klein minibusje samen met 2 Denen,1 Nieuwzeelander, 4 Portugezen, 2 Amerikanen, 2 Koreanen en 2 mensen uit Singapore. Op weg naar 't park wat uitleg gekregen over olifanten; De Thaise olifant heeft een groter hoofd maar kleinere oren dan zijn Afrikaans neefje. Er leven nog +- 5000 olifanten in Thailand, er zijn zowat 20 olifantkampen rond Chiang Mai, er is zelfs een olifantenkliniek; We moeten ons niet schuldig voelen dat we op een olifant gaan rijden; Vroeger werkten ze in de teak -hout industrie; Nu mogen de Thai die boom niet meer kappen , teak hout wordt nu ingevoerd uit Japan. De olifanten hebben door ons nu een nieuwe job, minder zwaar, want er mogen slechts 2 toeristen op 1 olifant. En zo'n beestje weegt 4000 kg en kan tot 2000 kg dragen. Bovendien krijgen ze veel meer bananen dan vroeger. In het kamp krijgen we eerst een olifantenshow; De olifanten voetballen, dragen boomstammen en schilderen. Daarna maken we een ritje met de ossenwagen. Dat gaat ontzettend traag , en met houten wielen aan de kar over een karrenspoor..een hobbelige ervaring! Daarna gaan we met de olifant terug. Ik deel een houten bakje met een jonge Thaise; 't Is ook haar eerste rit op een olifant. Ook hier is je stevig vasthouden de boodschap! Wiebelen en schudden doen we , maar het is een fantastische ervaring!! Daarna krijgen we een maaltijd aangeboden en na wat shoppingmogelijkheden in het Lisu dorp gaan we raften; Op een vlot de rivier af.. Gelukkig is het droog seizoen, dus ook het tochtje op het vlot gaat zachtjes en langzaam. Op weg naar huis stoppen we nog aan een orchideenkwekerij en vlindertuin. Na een hele dag onthaasten worden we weer afgezet aan ons hotel. Een fantastische dag!!
Vandaag met de bus naar de grenzen in het noorden; Vandaag een karikatuur van een gids , spreekt heel slecht verstaanbaar Engels, de chauffeur laat ons eerst heel de binnenstad zien voor we iedereen opgeladen hebben. Deze keer op pad met een Pool, een Australier,een Amerikaan die zijn visum wil gaan verlengen aan de grens, een Zwitserse, een paar Japanners en een koppeltje uit Laos; Eerste stop vandaag de warmwaterbronnen. Wat stoom uit de grond en rondom veel shoppingmogelijkheden. Volgende stop , iets voor Chiang Rai , de Witte Tempel. Een mooie , moderne,nieuwe stijl. De muren binnenin zijn niet meer beschilderd met beelden uit het leven van Boeddha, maar met GSM, de aanslag op het WCT in New York. Verder naar de Gouden Driehoek; Het punt waar Laos, Birma en Thailand samenkomen. Je kan optioneel met een boot even de Mekong over naar Laos, ik verken liever het dorpje, klim naar een tempel op de top en heb een prachtig vogelperspectief op de rivier. Ik ontmoet een koppeltje uit Servie. Ik vertel ze wat over mijn ervaringn van vorige reizen. Zij trakteren mij op een biertje uit Laos. Na de lunch rijden we verder tot de grens met Birma. Alleen de Amerikaan gaat de grens over om zijn visum te vernieuwen. Wij niet , want als je Thailand overland binnenkomt krijg je slechts een visum voor 2 weken. Na de shoppingmogelijkheden an de Thais-Birmaanse grens verder naar het dorp van de Akha. Een bergvolkje dat wil betaald worden om op de foto te staan. Je kon er ook souvenirs kopen. Dan nog een nachtelijke rit terug naar Chiang Mai.
Gelukkig Chinees Nieuwjaar!! Gisteren van s' morgens vroeg pang-pang-vuurwerk!! In ieder winkeltje stond er een grote tafel afgeladen vol met allerlei eten, eend , fruit, allerlei flessen, pakjes, bloemen. Er werd ook papier verbrand op het voetpad , gewone dozen ,maar ook een soort namaakgeld. Er werden ook massaal loterijbriefjes verkocht; Sommige winkeltjes waren dicht , die waren al aan 't festen. Het was een zeer warme dag gisteren , dus heb ik wat rust gehouden aan het zwembad.
Vandaag de Draak zien dansen. Hij ging in Chinatown alle winkeltjes bezoeken , onder luide begeleiding van trommels--bom-bom-bom!! Overal kreeg de Draak geld , die heeft dus een goede dag gehad! Vanavond vuurwerk natuurlijk en eten, veel eten , de vreemdste dingen eerst. Ook muziekoptredens.
Morgen met de bus naar Khorat; 12 uur busavontuur. In khorat heb ik nog geen hotel geboekt. Ik heb er geen stadsplan van , dus heb ik toch geenenkel idee waar ik terecht kom. Als de bus op tijd is ben ik er al om 4 uur s' morgens , dus alle tijd om iets te zoeken; In Khorat schijnt niet veel te zien te zijn. 60 km ervandaan een oude Khmer-tempel , verder niks, volgens de reisgids.
De bus 1ste klas! Het begon al met een gratis watertje. Daarna kregen we een "wonderbun" , zo stond het op het zakje; Die wonderbun was een sponsagtige cake gevuld met 2 soorten confituur. Daarna hebben we nog een romantische film gezien--eentalig Thais natuurlijk. Daarna kregen we een Thaise sit-com te zien met een luide lachband. Vervolgens een soap--wat een Thaise miserie!! Daarna kregen we nog eens water en een dekentje. Dat was nodig , want de airco stond veel te koud voor mij. Enfin , als je dacht dat we dan gingen slapen Karaoke- in het Thais , maar luid!! Ikke dus heel blij met de meegebrachte oordopjes!! Rond 10 uur gestopt bij een groot benzinestation. Ik lees op het raam dat hier de coupons voor de 1ste klas reizigers kunnen omgewisseld worden; Voor mijn voedselbon kreeg ik een schep rijst en de keuze uit een heleboel gerechten. Ik dacht , vlees met boontjes , dat ziet er lekker uit; Helaas de boontjes bleken spicy groene pepertjes te zijn. Vlees met rijst dus. Na nog wat karaoke toch nog wat geslapen. Om 4 uur waren we er al; Helaas in Khorat geen stadsplannetje te vinden. Dus wat overgetekend van het enige plannetje dat er hing; In deze stad geen tweetalige straatnaamborden. Bovendien hadden ook de hotels geen opschrift 'hotel'. Diegene die ik gevonden heb waren niet duur, dat geef ik toe,maar ik wou er voor geen goud verblijven. Wel een originele tempel gezien , helemaal in marmer en met een Boeddha grot. Daarom , terug naar t busstation en de bus op naar Phimai. Op een lokale bus wordt ook luide muziek gespeeld en ze stopt overal. Aan ieder huis, aan iedere winkel, iemand geeft een teken dat hij er op of af wil, en de bus stopt--heel eventjes. Op zo'n lokale bus 3 man personeel. 1 chauffeur, 1 man die kaartjes verkoopt en iemand die het in- en uitstappen begeleidt, en die ook het beheer heeft van de bagage; De tempel van Phimai, indertijd nog gebouwd door de Khmer is echt wel mooi. Helemaal anders dan de Boeddhistische tempels. Bovendien mooi in 't groen gelegen en weinig bezoekers. Het is een zeer, zeer, zeer warme dag! In Phimai wat hotelletjes bekeken, maar ook niks zindelijk gevonden. Dus terug de bus op naar Khorat en daar een ticket gekocht naar Pitsanelok. Dit keer een VIP ticket. Het VIP ticket hield in water, 2 keer wondercake, een degenfilm, karaoke, een dekentje en geen eten. En je kon de zetel op masagestand zetten. Er waren problemen met de airco--iedereen probeerde te slapen met het dekentje over zijn hoofd. Om 2 uur deze nacht op straat gezet. Nog veel te vroeg, ik heb dus samen met wat Thai wat op de bank liggen slapen. Daarna --hoera!!--hier wel een stadsplan. Eerst wat koffie gedronken en dan naar de stad. Ik logeer nu in hotel Pailyn , een mooi hotel. Pitsanelok is een rustig stadje , met een paar wondermooie tempels. Ik blijf hier 3 dagen. Morgen of overmorgen ga ik naar Sukothai, met de bus..
Ik ben net terug van mijn dagje Oud-Sukhotai , ooit de eerste hoofdstad van Thailand. Het moet gezegd, dit verdient zijn plaatsje op de Unesco Werelderfgoed lijst! Zeer mooie tempels , gelegen in een prachtige omgeving met tropisch groen en waterpartijen. De tempels een beetje in Thai- , in Khmer-, zelfs wat in Griekse stijl. Mooi!!! De busrit zelf viel best mee, op de terugrit Thai boksen gezien op TV.
Morgen mijn laatste dag in Phitsanelok. Een klein rustig stadje , het 'echte' Thailand? Gisteren was er hier weeral vuurwerk. De Chinese Draak was nog maar eens op stap. Weeral alle winkeltjes in en uit, overal een haar uit zijn baard achterlatend in ruil voor wat geld. Ditmaal om te vieren dat er binnen 7 dagen weer een feestdag is.; Andere culturen.
Daarna langs de wandelboulevard naast het water gaan kijken naar de weinige houten huisjes die nog resten. Zo kwam ik in een school terecht; Deze school had een mooie Wat op hun binnenkoer staan. 't Was net etenstijd voor de kindjes. De speelplaats stond helemaal vol met bekertjes, met daarin een tandenborstel en tandpasta. Ik dacht dus terecht gekomen te zijn op de feestdag van de tandenborstel. Gelukkig was er een leraar die me vertelde dat dit een ritueel is van elke dag, zo leren de kinderen elke dag poetsen;
Iedere morgen zie ik vanaf de ontbijttafel hoe Boeddha zijn ontbijt krijgt. Alle eten en drinken dat bij ons huisaltaar staat wordt vervangen , tot vreugd van de lokale vogels. Opvallend ook hoeveel mensen hier nog echt geloven. Die bijvoorbeeld groeten als de bus een tempel voorbij rijdt. Maar ook in alle tempels die ik bezocht heb, altijd gelovigen.
In dit sstadje doet iedereen altijd zijn schoenen uit. Dus ook in het internetcafé, dat weliswaar zoals overal ter wereld vol zit met jeugd die spelletjes speelt. Toch wachten ook hier alle schoenen, ook de mijne ,buiten. Overal zie je dus schoenen staan , bij de kapper, bij het reisbureau, en bij de tempels natuurlijk. Hier moet je zelfs je schoenen uitdoen als je naar de -gratis- WC gaat bij de tempel. Daar zijn er plastieken sloffen voorzien om binnen te gaan. Een echte Thaise WC is natuurlijk een hurk WC, met links de emmer voor het gebruikte papier, en rechts een bak water waar een kommetje in ronddrijft. Dat kan je gebruiken om door te spoelen. Soms kan het nogal krap zijn in het toilet..
Heel vriendelijke mensen hier, ze spreken zeer weinig Engels, maar een brede glimlach en een opgestoken duim verstaat iedereen. Een rustig stadje , relatief weinig verkeer , klein, overzichtelijk. Er rijden wel fietstaxi's , maar dan voor delokale bevolking. Er zijn hier heel weinig toeristen , dus in plaats van tuk-tuk? tuk-tuk? zwaaien de kindjes nog naar mij.
Morgenavond neem ik de bus naar Rayong; Da's een stadje 70 km ten zuidoosten van Pattaya. Ik hoop dat ze daar ook een strand en hotels hebben. Anders rij ik door naar Pattaya. Waarschijnlijk wel wat toeristischer dan Phitsanulok.
Groetjes uit Pattaya! Ik logeer hier helemaal in 't centrum aan 't strand. Tijdens de busrit naar Rayong een travestieshow gezien.; Mannen in blauw-rood geruit kort plooirokje , met daaronder witte kniekousen en roze balletschoentjes; Ze deden een soort salsadans, gecombineerd met een vals gezongen Engelstalige karaoke..; In Rayong het ondertussen vertrouwde verhaal; Geen stadsplan, geen Engels , dus de weg proberen te vragen. De woorden citycenter, sea, sand, beach,..geen reactie. Ik had een hotel gezien vanuit de bus , dus daar naartoe. Dezelfde vragen , dezelfde reactie.; Nog een paar hotels afgegaan, de zee is hier ergens tussen 5 en 32 km vandaan?? Rayong is ook geen mooi stadje , dus besluit ik naar het busstation te gaan. Een Brit stuurt me de goeie richting uit, en een Thais koppeltje voert me uiteindelijk met hun auto naar het busstation , een ander dan datgene waar ik toegekomen ben. Daar wordt ik op de bus gezet naar Pattaya; Misschien omdat het zondag is,maar onze chauffeur en zijn begeleider stoppen overal. Om nieuwe bloemen te kopen voor het busaltaar van Boeddha, om een babbeltje te slaan met een verkoopster, om iets te drinken , om de hond te knuffelen.. We doen 3 uur over de 60 km Ik wordt uit de bus gezet. Vlak aan een hotel. Prijs gaan vragen. Goed nieuws , ik wordt aangesproken in een Indisch Engels EN er wordt mij direct een speciale prijs aangeboden., dat geeft moed!! Ze hebben ook een stadsplannetje.; Eindelijk weet ik weer waar ik ben. Ik ga nog wat hotelletjes langs , allemaal geven ze mij een special prijs; Uiteindelijk kies ik dus voor het Center Beach hotel , neem een koude douche en geniet van de ondergaande zon met een biertje.
Pattaya.. Ik ga geen oordeel geven over Pattaya, wie ben ik , alleen wat indrukken. Pattaya is groot geworden toen de amerikanen hier tijdens de oorlog in Vietnam een hersteloord oprichten voor hun soldaten; Ze hebben hier nog steeds een basis. Pattaya is druk, groot, warm en zwoel, zeer zwoel.; Het strand is niet breed en vlak erachter heb je een wandelboulevard waar je onder de palmbomen kan lopen. Dan is er nog Walking Street. Daar kan je alleen s' nachts terecht. Als je er iets wil gaan drinken , ga je snel geholpen worden, er staan gemiddeld zowat 15 dames achter de toog; Men is ook voorbereid op aardbevingen , alle plafonds zijn gestut met palen; In Pattaya worden heel vlot contacten gelegd; Ik heb hier al Noren, Egyptenaren ,Duitsers en Thai gehad die met mij willen gaan samenwonen; En dan heb ik hun nog niet verteld dat ik in Brasschaat woon.. Ik wacht nog wat af , hoop op een NOG beter voorstel. Ik laat ze dus heel graag voor de Thai. Je ziet hier dus heel veel mannen , in een schreeuwerige outfit waarin ze thuis zeker niet gezien willen worden, met een Thais meisje. Ook wel mannen met een andere man , waarvan dan de Thai de jongste is. En Thai die er enkel vanop een afstand uitzien als vrouw. Gelukkig voor Pattaya zijn hier nu ook de Russen. Ongeveer 80% van de toeristen hier zijn Russen; En die komen hier -in groep- aan 't strand liggen , zwemmen, eten, uitgaan, excursies maken en kopen; In ieder winkeltje spreekt men Russsich. Op de dijk wordt je aangesproken in t Engels --hello!!, maar als ze een kostuum willen verkopen is het zdrastvoetje.. Verder is Pattaya een paradijs voor rokers en liefhebbers van tatoo's. Ik ben hier naar de tempel van de Big Boeddha geweest en naar een uitkijkpunt bij het monument van de zeemacht; Veel meer is hier niet te zien.
Morgen rij ik terug naar Bangkok; Waarom nu al naar Bangkok? Vrijdag wordt hier een belangrijke uitslag verwacht over een corruptiezaak. De rechtbank gaat beslissen of een oud premier zijn zowat 79 biljoen Bath =79000 miljoen Bath, eerlijk verkregen heeft. De man zelf beweert dat hij al rijk was voor hij premier werd. Men vreest voor grote betogingen. Vorig jaar zijn hier bij een gelijkaardige zaak zelfs beide luchthavens van Bangkok tijdelijk gesloten geweest. Ook moeten alle buitenlanders die hier permanent verblijven voor zaterdag hun identiteit opnieuw bewijzen. Dat omdat een aantal criminelen, waaronder een Belg, van de Thaise "gastvrijheid " geprofiteerd hebben; Een groot probleem voor de 3 miljoen vluchtelingen hier uit Birma , en de illegalen uit Cambodja en Laos. Die gaan dus misschien ook betogen. Er is ook een uitbraak van rabies in Bangkok--400000 honden worden ingeent; En op 26-27-28 februari is het Lantaarn Festival voor de Chinezen. In Bangkok is dus heel wat meer te beleven dan hier. Bovendien is het er even warm en heeft het hotel daar ook een zwembad!! Dus..op naar Bangkok!!
In de metro , met nog veel zitplaatsen vrij in wat toch het spitsuur op vrijdagmorgen zou moeten zijn, krijg je via aan LCD scherm informatie over welk het volgende station gaat zijn, naar welke lijnen je daar kan overstappen , in welke wagon je zit , en waar de roltrappen , lift en trappen zijn.
Ik ga eerst naar Uneo park, een groene oase in de grote stad , met heel wat musea en ook de Tokyo Zoo.
Tokyo zoo is klein en ligt zoals die van Antwerpen midden in de stad.
Toch had ik er graag naartoe gegaan, ze hebben oa ook panda's;
Tot ik iets voor 9u30 aan de ingang kwam.
Ik vroeg me al af waar die 127 miljoen japanners waren;
Hier dus , en ze zijn allemaal 3 jaar oud;
Nog nooit zoveel kindjes bij elkaar geizen en allemaal met een geel, groen , blauw petje op.
Ik vergeet de zoo dus en bekijk de rest van Uneo park.
Daarna wandel ik naar de Sensoji Tempel in Asakusa, en ga daarna naar mijn hotelletje vlakbij.
Vandaag van Tokyo naar Nagoya.
Eindelijk eens goed weer , en ik heb uitzicht op Mount Fuji!
Daarna van Nagoya naar Takayama, dwars door de Japanse Alpen.
Takayama zelf is ook een heel mooi stadje.
Verder via Toyoma naar Echigo-Yuzama, in de winter een skioord.
Van een aantal mensen krijg ik veel vragen over hoe het hier nu is, moeilijk, duur, mooi?
Daarom hier wat indrukken.
Over Japan vond ik ook heel weinig informatie, dus als dit voor iemand nuttig kan zijn..
Japan is een mooi land.
Tempels en altaren ,mooi , maar daar had ik er eigenlijk na China en Thailand even genoeg van gezien.
Ik heb me dus beperkt tot de natuur;
Het noordelijkste eiland, Hokkaido , is helemaal anders dan de rest van Japan.
De meeste Japanners zijn er nooit geweest.
Het is het enige grote eiland waar berken groeien;
Het is er weinig bevolkt , ik had er het gevoel in Siberie te zijn.
Het voelt helemaal niet aan als Azie, eerder westers, en s' winters kan je er maanden ijssculpturen bezoeken , in openlucht.
Het grootste eiland Honsu , is het drukst bevolkt.
Alle grote steden liggen hier. Maar ook de Japanse Alpen , veel skigebieden en Mt fuji.
Een prachtig gebied,ik heb er veel moto's zien rijden.
De weg , en de spoorweg , volgen de rivier , dus geen moeilijke passen, alleen veel bruggen en tunnels;
Shikoku , het derde eiland , minst bewoond en minst bezocht door toeristen.
Je komt er via een ongelooflijk lange brug.
Buiten prachtige natuur is er niks te zien;
Kleine dorpjes met heel mooie houten huisjes en Japanse tuintjes, waar de bonsai-boom niet gesnoeid , maar iedere dag liefdevol geknipt wordt.
Kyushu, het 4de- zuidelijkste eiland;
Heel tropisch , veel palmbomen, lianen, bamboe , heel veel vulkanen en warmwaterbronnen.
Is Japan duur?
Nee, natuurlijk is dit geen 3de wereldland.
Maar zeker niet extreem duur.
Ik geef wat voorbeelden.
Er gaan 120 yen in een euro.
Om het wat gemakkelijker te maken, als je de yen's deelt door 3 , heb je oude Belgische franken.
Koffie 200 yen--op de trein 300.
Cola 150 yen--500 cl
Bier 310 yen --500 cl, op 't café 500
Bento box sushi of andere maaltijdschotel , tussen 500 en 1000 yen--schotel op restaurant vanaf 600 yen.
De Mc Donalds heeft een 100 yen menu--hamburger-porkburger-softdrink-ijsje--100 yen--Big Mac 300 yen.
Benzine , de duurste 153 yen.
Kleding , shampoo, ongeveer dezelfde prijzen als bij ons.
Bloemen en fruit, da's hier duurder.
Vervoer.
De goedkoopste en comfortabelste manier om te reizen is met de trein.
En dus met een Japan Rail Pass.
Ik heb 8 dagen logies uitgespaard met mijn pas.
Heb meer dan 50 trajecten gereden , waaronder vele met de shinkansen hogesnelheidstrein.
Normaal is dat heel duur, maar met de pas zeer betaalbaar.
Die pas is er alleen voor buitenlanders.
Je bent in Japan als toerist heel welkom.
Er zijn toeristenprijzen , bijna overal.
Maar in tegenstelling tot veel andere landen , betaal je hier niet meer, maar minder.
Tot 50% korting op vertoon van je paspoort.
Logies.
In ieder stad vind je rond het station hotels voor zakenreizigers.
Prijzen starten vanaf 4000 yen voor een &-persoonskamer.
Een interessante keten van gloednieuwe hotels is www.toyoko-inn.com
Ze staan altijd vlakbij het station, hebben 2 gratis te gebruiken computers in de lobby, er is free wifi, ontbijt is inbegrepen , en overal spreekt men engels.
Bovendien heb je als je member wordt, 30% korting op zon- en feestdagen en op de 10de van de maand.
Er zijn ook Love hotels;
Gezien vanuit de trein en herkenbaar door de felle kleurtjes.
Helaas niet goedkoper dan een gewoon hotel , en uit ervaring ( in Brazilie) weet ik dat er maar 1 bed in de kamer is;
Een alternatief bestaat erin om voor een kort verblijf een kamer te huren.
ttz voor 8 uur, bvb van 5 tot 13 u , da's dan goedkoper;
Is Japan veilig?
Ja.
Mijn eerste dag in Japan.
Ik vind , bij toeval , 1 van de 2 café's in Tokyo waar je gratis koffie kan drinken.
Vragen de dames die bij mij aan het tafeltje komen zitten of ik even op hun spullen kan passen.
Je kunt gerust al je bezittingen laten staan, niemand komt eraan.
Japan is bvb ook het land van de paraplu.
Als het regent, maar ook als de zon schijnt.
Niemand wil hier een mooi kleurtje.
Dus heeft iedereen ofwel een hoedje op , of een paraplu.
Een paraplu die buiten voor de winkel wacht.
Japan is natuurlijk ook het land van de verwarmde WC bril.
Een zalig gevoel!
Maar zo'n Japanse WC Western Style kan nog veel meer.
Zo heb je bvb een knop , als je die indrukt krijg je het geluid van een doorgetrokken WC.
Kwestie dat je buren je privé geluiden niet kunnen horen.
Daar is een Japanner vooral mee bezig, de ander niet storen.
Ik denk dus dat ze zo'n monddoekje dragen om niemand anders te infecteren.
Japan , ook het land van de vriendelijke treinbegeleider.
Dit moet ik jullie toch ook nog even meegeven.
Een kaartjesknipper in Japan komt nooit van achter jou.
De treinbegeleider gaat eerst naar de voorkant van de wagon.
Neemt zijn kepie af ,stelt zichzelf voor , glimlacht, zegt dat hij-zij ten dienste staat van ons , maar dat hij-zij nu toch even langs komt om te kijken of we niet op de verkeerde trein zittten.
Zo'n man-vrouw wordt niet in elkaar geslagen.
Bovendien heeft iedereen betaald.
De Shinkansen-treinen zijn allemaal wat verschillend ,maar toch steeds zeer comfortabel.
De zitplaatsen zijn ruim en verstelbaar , en bijna altijd is de zitplaats naast jou vrij.
Soms is er een stroomaansluiting.
Er is een defilibrator op iedere trein , een kamertje om te ontspannen , een rookkamer, een kamer om je te omkleden, drankautomaten.
Natuurlijk is er ook een mobiel winkeltje.
En alle aankondigingen zijn ook in het Engels.
Spreken ze Engels in Japan?
Genoeg.
Zelf had ik geen enkel probleem.
Japanners zijn zeer vriendelijk en behulpzaam, ze willen helpen.
En als ze het niet gezegd krijgen, zeg ik het , en ja--dat is wat ze bedoelen.
Ondertussen is het hier 24 uur.
Morgen wordt een lange dag.
Japan is niet het eind van de wereld , maar ligt wel aan de andere kant ervan.
Ondertussen weten jullie al hoe laat het is als jullie een mailtje van mij krijgen.
We zijn er nog eens mee weg.
Vorige woensdag na 't werk naar Duinkerke gereden.
Daar overnacht en ' s morgens de ferry naar Dover.
Even een inlevingsmoment gehad hoe het moet zijn als je , zeg maar , als Pakistani, al je geld hebt uitgegeven om met een vrachtwagen tot Duinkerke te geraken.
Als je al in Duinkerke geraakt bent, want da's al een rot-eind van Pakistan.
Hoe ' t voelt om in de kou en in de stromende regen te staan wachten op de boot die komen moet.
Dan , damn!!, tot de ontdekking komen dat men voor de verkeerde boot geboekt heeft.
Uiteindelijk toch op de boot geraakt.
De boot vertrekt en je denkt, is dat wat ik daar zie Dover?
Nee, t' is nog maar Calais..
Na 2 uur, eindelijk, The White Cliffs of Dover, in een stralende zon!
Voor mij was het een beetje een mijlpaal, één van die plekken die je toch eens gezien moet hebben?
Dicht bij huis maar daarom niet minder mooi.
Daarna mijn eerste rit door Engeland.
Al de clichés waren er , de plots opkomende mist, de golvende hellingen met schaapjes , de 18-19de eeuwse mansions met de bakstenen schoorstenen.
't Was genieten!
Mijn chauffeur en de GPS brachten ons veilig door de file's tot in de cargo buurt van Londen Heathrow.
Terminal 5 van Heathrow valt best mee.
Ik 'genoot' er van mijn eerste warme pint!
Vandaag is de moto normaal naar JFK , New York verstuurd.
Morgen vliegen wij er naartoe.
Maandag hopen we dat de douane open is, Colombus Day in Amerika.
Na een paar zalige dagen door wondermooi Texas vandaag een rustdag, en morgen ook.
Mijn chauffeur is morgen de mekanieker van dienst.
Hij vervangt de olie van de moto, en controleert verder alles aan de moto, remmen, banden.;
Er komt zelfs een soort computertest aan te pas.
Nogal technisch..
Verder hebben we vandaag onze laatste inkopen gedaan.
Deet , ontsmettingsmiddel, nog wat medicijnen , motorolie..
We moesten ook nog op zoek naar een nieuw toetsenbord voor de laptop.
We hebben een oprolbaar exemplaar gevonden.
Hopelijk houdt de rubber het vol tot in Zuid Amerika.
Verder herschikken we onze bagage, halen de money-belt boven.
De kaart van de USA mag weg.
Mexico en Midden Amerika worden onze volgende kaarten.
De verzekering voor de meeste landen in Midden en Zuid Amerika hadden we al gekregen bij Farley in Michigan.
De verzekering voor Mexico hebben we nu ook.
Blijft nog die voor Belize, Nicaragua, El Salvador en Colombia.
Te regelen aan de grens.
We zijn ook al bezig met de verscheping van de moto en onszelf , van Panama naar Colombia.
Daar zal ook wel niemand klaar staan met een mooie 4-kleurenfolder om ons te helpen.
Zorgen voor later.
Eerst zaterdag de ingangsprocedure voor Mexico.
Niet zo'n eenvoudige grensovergang.
Maar we zijn er klaar voor..
De banden zijn ondertussen opgewarmd.
En ja, we zullen voorzichtig zijn.
Waarschijnlijk dus geen cantina bezoeken s ' avonds , hoogstens een biertje kopen in een lokaal Pemex benzinestation.
Ik ga later wel naar de lokale cantina in Brasschaat!
Ik denk dat ''het'' uiteindelijk wel zal meevallen in Mexico.
Statistisch moet er toch meer kans zijn dat je omvergereden wordt door een camioneiri-muy-sportivo , dan dat je in een vuurgevecht tussen drugkartels terecht komt?
We zijn de lijn Acapulco-Veracruz gepasseerd, vanaf hier is dus alles weer nieuw voor mij In 2007 waren we niet verder geraakt. Toen was heel de streek rond Villahermosa ondergelopen door de vele orkanen. Dit jaar is het ons dus wel gelukt. De streek van villahermosa , de provincie Tabasco ,heeft ieder jaar wel zijn deel van overstromingen. De laatste zware orkaan hier was begin oktober. Ze waren dus nog druk bezig de bruggen en wegen te herstellen. Heel de streek ligt hier zowat op zeeniveau. Je rijdt heel de dag door één groot moeras. Geen herfstkleuren hier. Wel mooi, weelderig groen , palmen, bananenbomen, waterlelies , ibissen ,roofvogels, grote libellen en heel veel muggen!! De koeien wandelen regelmatig eens tot in het water om af te koelen. De honden liggen in de schaduw te wachten tot de avond. Het is hier één grote sauna! Villahermosa is nogal een grote stad. De volgende dag verder gereden via Ciudad Del Carmen naar Campeche. Een mooie rit langs witte stranden met palmbomen en heel veel pelikanen. Campeche is een klein stadje, maar wel mooi gerestaureerd. Ze hebben er zelfs nog een omwalling uit de tijd van de spanjaarden. De binnenstad is mooi en gezellig om in rond te wandelen. Vandaag zijn we tot in Merida gereden. Een iets korter rit vandaag. Dus hebben we onszelf eens getrakteerd op een buffetje in de lokale Hyatt. Fantastisch lekker eten , vooral de deserts!
We redden ons hier dus wel in Mexico. De mensen zijn heel vriendelijk. Mexico is in die paar jaar hard vooruitgegaan. De benzinepompen Pemex zijn nog steeds uitgebaat door de staat. Dat geeft vaste prijzen , met bediening aan de pomp. En ja, nog steeds, ik betaal en Herbert krijgt het wisselgeld terug. Aan de benzinepompen is meestal ook een OKKO winkeltje , waar je koffie, frisdrank en kleine hapjes kan krijgen. Steeds zeer hygienisch en er zijn ook altijd propere WC's. Dat helpt een reiziger natuurlijk al een heel eind op weg.
Gisteren naar Chitchen Itza geweest. Heel mooi! Na de Grote Tempel van de Maja's doorgereden naar de Grote Tempel van het Toerisme, Cancun. Cancun , de Zona Hotelleria en de Riviera de Maja. Hadden de Maja's dat eens kunnen zien... Nu zijn we in Chetumal, een stadje net voor de grens van Belize.
Belize is een speciaal landje. In heel Midden Amerika spreekt men spaans, hier engels. Dit is voormalig Britisch Honduras, de beeltenis van de Queen of England staat hier nog steeds op de muntjes. Er wordt wel rechts gereden. Aan de grens een paar motorijders leren kennen uit El Salvador. We zijn uitgenodigd om iets te komen drinken in El Salvador. De aankoop van een verzekering ging vlot, de ontsmetting van de moto en de rest van de grensprocedure ook. In Belize wonen er negers die allemaal op de bus schijnen te wachten. De meeste huizen staan op palen. We zitten hier nu echt in de Carraiben, dus alles is tropisch groen.
We zijn eens tot in Belmopan gereden, de articifiele hoofdstad. Er woont bijna niemand , dus konden we vrij gemakkelijk rijden tot vlak voor het hoofdpostkantoor van Belize. Het parlement en het hoofdkwartier van de politie zitten op hetzelfde kleine pleintje.
Ook eens tot aan de wereldberoemde Belize Zoo gereden. Eén van dé highlights van Belize. Helaas , gesloten tot 1 december wegens de doortocht van een orkaan.
De binnenstad van Belice City lag er maar verkommerd bij. Geen plek dus om s' avonds eens weg te gaan.
Het valt op dat zowat alles te koop staat in Belize. De huizen , de auto's , de gronden. Veel winkels gesloten en verlaten.
Belize, een speciaal landje met een speciale sfeer. Bovendien met een exclusief bier 'Belikin' , het enige bier in Belize. Dat ben ik nu aan het proeven. Schol!!
Een laatste mailtje uit Mexico. We zijn op weg naar Guatemala. We zijn nog even de archeologische site van Palenque gaan bekijken , en het mooie stadje San Cristobal de Los Casas. We zijn hier nu in Chiapas state. Na dagen in de vlakte zijn we nu in de bergen. Dit is ook-nog steeds- de streek van de Zapatisten. In een dorpje vlakbij Paleque hebben we de fedrale politie gemaskerd en tot de tanden bewapend zien klaarstaan voor een inval. Ik hoop dat die mensen dat ook niet tot hun 65 moeten doen. Dit is ook nog echt indianengebied. Kleine huisjes, het lokale restaurant bestaat uit 1 grote frigo en een houten vloer. Iedereen verkoopt ook benzine in bussen van alle formaten. Kwaliteit niet verzekerd. Morgen wacht ons dus een nieuwe grensovergang. En nog meer bergen en topes (vluchtheuvels). Maar ook , gelukkig, nog steeds goed weer!!
Groetjes uit Quetzaltenango! De grensovergang is heel vlot verlopen. Moto laten ontsmetten. Moto uitvoeren uit Mexico. Moto invoeren in Guatemala. En dan nog wat stempeltjes in onze paspoorten. Heel vlot gegaan en heel correct. Onze resterende peso's gewisseld op straat voor Quetzales.
Guatemala is een heel mooi land. We hebben heel de dag op zowat 2000 à 2500 meter hoogte gereden. De mensen zijn heel vriendelijk. Ook hier zijn overal flessen bezine te koop. De huizen zijn verzorgd. Bij vele is er een proper betonnetje waarop ze hun mais drogen. Ze kweken ook bloemkolen, tomaten , ananans.
De mensen zijn zeer verzorgd gekleed, de vrouwen in die prachtige gekleurde kleren. Natuurlijk rijdt het hier ook vol met de typische chickenbussen , ook levendige kleuren en ambiance met de busbegeleiders. Coleur local genoeg, en ook de muziek ambiente, en de geuren... Een fantastisch land!
De bankautomaten werken niet , toch niet voor onze kaarten. Dus maar geld gewisseld. Daarvoor moet je eerst aanschuiven. Dan wordt je identiteit genoteerd, je wisselkoers berekend. Daarvan krijg je een papiertje. Daarmee gaan je aan een ander loket aanschuiven. Daar krijg je dan Quetzales. Allemaal heel correct met een afschrifje erbij. En veilg, er staan 2 mannen met een machinegeweer in de bank.
We zijn hier al fantastisch lekkere taart gaan eten, en lekkere kip. In het restaurant wordt de deur voor je opengehouden. En bij t 'buitengaan wuift de manager je uit.
We zijn nu in Midden Amerika en volgen de Panamerican verder naar het zuiden.
Brasschaat--Buenos Aires 10/10/2010--28/01/2011-El Salvador
Groetjes uit San Miguel , El Salvador! Gisteren door de bergen van Guatemala. Het was er koud en mistig op meer dan 3000 meter hoogte--9 graden. Voorbij Lake Attilan dus en daarna dwars door Guatemala city. Heel veel shoppingcenters , grote cinema's, fastfood ,de lokale BMW, Porche, Jeep dealers gezien. In het benzinestation waar we tankten verkochten ze zelfs Baltika 7 --een russich biertje; Deze morgen naar de grens met el Salvador. Een chaotische overgang , midden van een amrkt, vol stilstaande , maar ook bewegende stalletjes; Uit en invoeren van de moto kostte zoals gewoonlijk een paar uur tijd, en heel wat zweet. Vandaag zitten we maar op 150 meter hoogte, dus 36 gr warm.
El Salvador is ook mooi en tropisch. De bergen zijn wat minder hoog dan in Guatemala , maar we zitten toch weer een ietsje zuidelijker , dus weelderige natuur. Hier geen benzine te koop langs de weg; Wel een levend gordeldier, wat leguanen en --ook-nog-levende kippen.
Nog een verschil met Guatemala. Hier hebben alle huizen een afsluiting, met een poort, en meestal nog een metalen poort, zodat je niks kan zien. In tegenstelling tot Guatemala waar geen politie te zien was, behalve in de bank , is hier het leger, de politie en het veiligheidspersoneel hier overal. Vandaag bvb naar het WC geweest in een benzinestation waar de deur bewaakt werd door iemand met een Uzi. Vandaag ook dwars door San Salvador, de hoofdstad , geren. Opeens reden we midden in een markt en moest ik weer te voet gaan kijken waar we met de moto doorkonden. In El Salvador weer geen sloppenwijken gezien , wel Burger King, Mc Donalds,Shopping centra, wildwaterparken. En we werden gefotografeerd met de GSM vanuit rijdende auto's. Ook niks nieuws.
Ook hier in San Miguel overal mooie hotels, karaoke bars , chique restaurants. En bovenal , weer zeer vriendelijke mensen. Ze helpen je oversteken , proberen wat engels te spreken.
El Salvador viel dus goed mee; Morgen naar Honduras!
Groetjes uit Managua, Nicaragua! Voor Honduras waren we gewaarschuwd. Iedereen die er doorrijdt , en je moet er wel door, wordt tegengehouden door de "'politie"' .De grensovergang zelf was al een moeilijke. Ons Belgisch inschrijvingsbewijs heeft geen vervaldatum, bovendien hebben we maar één exemplaar. Dit in tegenstelling blijkbaar met dat in Honduras; Maar misschien als we iets extra betaalden?? Het moet ook wel moeilijk zijn voor de douanebeambte. Probeer maar te begrijpen wat er op dat papier staat als je geen nedelands kent; Er staat bvb op zitplaatsen 2 . kleur onbekend. Enfin , rond de middag hadden we al onze benodigde stempels en papieren. Ondanks en niet dankzij allerlei ''helpers''. Oef! Klaar voor de 160 kilometer PanAm door Honduras! Tot 100 meter verder. Controle. Klaar , nog eens 300 meter. Terug van de moto. Vijf kilometer verder--politiestop. We hebben geen veiligheidskegel bij. Zo'n grote rode die ze op straat zetten. Volgens deze politiemensen in Honduras verplicht voor moto's. We moeten een boete betalen. Veel gediscuteer tot we hun uitnodigen om samen terug te rijden tot de grenspost. Dan is het toch niet meer nodig.
Honduras is een mooi bergachtig,tropisch land. Weinig landbouw, geen fabrieken zoals in El Salvador. Men voert hier veel pulpa ( inktvis ) uit. En er is wat eco-toerisme. Dit is het land waar veel zeeschildpadden aan land komen. De mensen zijn vriendelijk en we vinden zonder problemen een proper hotel. s' Avonds is er overal feest.
Deze morgen richting Nicaragua. De grens ging heel vlot. Wat entreegeld voor onszelf , een verzekering voor de moto en wat heen en weer geloop van de douane naar de politie en terug , een toeristentaks. Maar alles zeer vlot. Op twee uur was alles Ok. In Nicaragua nog veel ranches, veel ruiters , sommige op een wit paard, maar ik heb toch gekozen voor een rit op de moto. Ook al rijstvelden gezien , koffieplantages. En veel grote 4*4 wagens. Nicaragua is volgens de statistieken het armste land van de Amerika's. Het meer van Managua hebben we ook al gezien. Vanavond dus in de hoofdstad. Momenteel zijn ze buiten heel veel vuurwerk aan het afschieten. Het wordt hier al kerstsfeer!!
Groetjes uit Costa Rica! We zijn nu de ''bananenrepublieken'' uit. Officieel toch. Zelf vind ik ons terecht gekomen in Little Afrika. Alles is hier minder goed geregeld dan in de vorige vier landjes Guatemala, El Salvador; Honduras en Nicaragua. Het is hier minder proper; Alles is voorzien voor Amerikaanse toeristen. Alles kan je eventueel ook betalen in dollars, hier en daar spreken ze Engels. Het is hier wel duurder dan in Amerika ,en je krijgt weinig waar voor je geld. Minder dan de vorige landen dus. Wel een prachtige weelderige natuur. Een echt dik regenwoud , met dus een saunagevoel gezien de vochtigheid en de temperatuur. Ze hebben hier ook een housingboom gehad , en nu dus hun eigen real-estate crisis; Bijna alles met zeezicht staat te koop, ook de grote resorts. Vandaag was de Panamerican Highway afgeloten door landslides. We moeten dus omrijden langs de kustweg. Gelukkig voor ons was die vorig jaar geasfalteerd. Toch hebben we ook heel wat modder gezien. Maar nog steeds geen regen!
Hola Amigo's! De laatste dag in Costa Rica was zwaar. Veel ondergelopen wegen. Ik moest oa door een rivier waden die de weg kruiste, maar dan naast de brug wegens te gevaarlijk en teveel stroming op de brug. Terwijl probeerde Herbert de moto veilig naar de overkant te rijden tussen de camions die toch nog volle gas reden en hopen dat er onder water nog een brug was en geen putten. Nog uren staan water lekken aan de Panamese grens tijdens de grensprocedure. We moesten daar een papier tekenen dat we niet binnen een periode van 3 maand terugkomen naar Costa Rica; Er rest ons dus maar één weg meer , naar Zuid Amerika.
In Panama nog urenlange tropische storm. Heel traagjes en met alle fluo aan die we bijhebben toch in een hotel geraakt.. Gelukkig was het regen van 20 gr warm , maar onze kleren zijn toch een paar dagen nat gebleven; Eerste dag in Panama dus ook één om snel te vergeten.
Panama is nog maar eens anders. Veel minder dichtbebost dan Costa Rica , maar natuurlijk wel heel warm en vochtig; Het zit er vol negers en hier en daar staat er zelfs een moskee. Maar het triestisgste is dat ze me regelmatig probeerden verkeerd terug te geven.
Dat was dus het laatste land van Midden Amerika. We zijn het Panama Kanaal overgereden iets boven de stad. Een prachtig gezicht , de grote schepen diep beneden in de kloof onder ons. Helaas mochten we niet stoppen voor een mooie foto. Bovendien waren we op zoek naar de luchthaven. Geloof het of niet , maar er staat geenenkele richtingaanwijzer naar Tocumen, de internationale luchthaven. Na veel vragen en veel zweet eindelijk toch gevonden; Little Afrika!! Naar de cargo, want in Panama loopt de weg dood; We moeten over het Darien Gap en moeten dus een luchtbrug organiseren voor ons en voor de moto. Het spaans dat ze in Panama spreken , daar verstaan we niks van , hun engels is nog erger. Maar dan blijkt dat er een rus werkt op de cargo. Dus hadden we een tolk en een gids.
Gisteren hebben we de moto mogen binnenleveren, hebben we een vliegtuigticket voor onszelf geboekt en een hotel in bogota. Vandaag zijn we naar Colombia gevlogen; We logeren helemaal in het centrum. Morgen gaan we proberen de moto af te halen bij de verschepingsfirma , de moto proberen door de douane te krijgen. En ergens proberen een verzekering voorde moot te kopen.
We hebben dus een paar rustdagen.. Enfin , we zijn in Zuid Amerika!!
Na Bogota , met zijn fastfoodketen die Kokoriko heet, en een die Kikiriko heet, waar je dus kip kan eten.
Bogota, waar je Duvel, Leffe, Hoegaarden, Stella en verse Leonidas kan kopen.
Bogota, waar alles en nog veel meer is, en dan is er ''Buiten Bogota''
Een andere wereld.
Een wereld met koetjes in de wei, bruine wollige in de bergen, grijze met een bult in de tropen.
Veel bergen, veel hotelletjes, veel restaurants.
Colombia is een motoland, maar dan wel de lichtere modellen dan de onze.
Colombia heeft tolwegen ,maar deze zijn gratis voor moto's.
Herbert kan dus iedere keer zijn rijkunst bewijzen op de smalle rijstrook, want berekend op een 125 cc brommertje.
In dit land is de politie en het leger je beste vriend.
Zowat iedere militair en politieman steekt zijn duim op om ons succes te wensen.
Heel af en toe laten ze ons stoppen om Herbert de hand te schudden.
Nog geenenkele controle gehad.
Bussen en auto's worden wel grondig gecontrolleerd.
Door de overvloedige regenval die ze hier gehad hebben , is zowat heel het land uitgeroepen tot rampgebied.
Daardoor konden we niet over de bergen naar Venezuela,maar zijn we het dal van de Magdalena rivier gevolgd.
Ook mooi!!
Dwars door het tropisch regenwoud tot aan de Atlantische oceaan.
Weer in de Carraiben dus.
Helemaal in het noorden tegen de grens met Venezuela is er een kleine enclave van moslims.
Nogal schokkend om dames te zien in een lang kleed , na al die diep uitgesneden decolletes en hoge hakken.
Over het drinken van bier en het eten van varken waren ze niet zo strikt.
Maar 't kan er ook slechter uitgezien hebben door 't vele water in de straten.
Gisteren ,zaterdag , een poging gewaagd om naar Venezuela te rijden
Vlotte grensprocedure.
Voor ons toch.
Helaas was de douane in 't weekend gesloten voor buitenlanders.
We zouden dus moeten wachten tot maandag voor we de moto tijdelijk konden invoeren.
Dat hebben we niet gedaan.
In dit eerste dorpje stond ook al alles onder water, benzinepompen , huizen.
Dus om in een grote plas water te zitten wachten , op een dieet van bonen in tomatensaus uit blik..
We hebben beslist om zoals dat heet--het roer om te gooien --en terug te rijden.
Zelfs in het Paradijs van Hugo Chavez is hier en daar de noodtoestand uitgeroepen.
Maar we hebben wel een beetje geholpen door toch een uitgangstaks te betalen en twee cola's te drinken.
Van de 15 km Venezuela die ik gezien heb onthou ik de grote ,oude Amerikaanse auto's, de vriendelijke mensen , allemaal behulpzaam, echt waar, de verschrikkelijke slechte staat van de weg, het vele water...
Maar dat zegt natuurlijk niks over de rest van het land.
Misschien kom ik er nog wel eens terug
We zijn nu dus terug in Colombia, en rijden ook nu weer door het dal van de Magdalena rivier.
Volgens onze informatie zijn er ook langs de kust veel problemen met het water en aardverschuivingen.
We proberen dus zo zuidelijk mogelijk de bergen van de Andes in te rijden.
Die moeten we uiteindelijk toch in op weg naar Ecuador.
Ik kreeg heel wat vragen , dus hier wat antwoorden.
Van Colombiaanse koffie krijg je mooie zwarte ogen, en hij is lekker sterk.
In het noorden van Colombia kweekt men vooral vee.
Heel grote ranches daar.
Maar ze winnen er ook aardolie, aardgas, palmolie.
Veel water en tropisch daar.
In de tropen heb je in iedere hotelkamer een huis-gekko, da's een groen diertje dat met zijn zuignapjes langs de muren en het plafond loopt om vliegjes te vangen.
Loopt nooit over je lakens en is stil.
Er zit er ook altijd maar één.
In de tropen is er nooit koud water , en ook geen warm water.
Wat uit de kraan komt is op buitentemperatuur, dus meestal een aangename 32 graden.
Buiten tegen het raam zit er meestal een zeer grote, mooie sprinkhaan.
Zo van ' t formaat dat niet meer in mijn handpalm past.
Helemaal in ' t noorden komt de Andes tot aan de Caraibische zee.
Daar staat het vol met toeristische resorts.
Bij helder weer kan je van daaruit zelfs Pico Bolivar zien, een berg met eeuwige sneeuw, met op de voorgrond palmbomen.
In het zuiden wordt meer mais en suikerriet gekweekt.
En ook koffie natuurlijk.
In sommige tuintjes gaat het leger zoeken naar nog andere plantjes.
Die schijnen zelfs onder autozetels te groeien.
We zijn in Cali geweest voor onderhoud van de moto.
Cali, vroeger een no-go stad door de drugsmaffia, nu de uitgangsstad van Colombia.
We zijn nu in Ipiales, net voor de grens met Equador.
We slapen nu op 3000 meter hoogte.
De andes is nog steeds even mooi en indrukwekkend als vroeger.
Weer even aanpassen , eergisteren op 0 meter, gisteren nog op 1000 meter.
Vanaf vandaag weer een dekentje.
Voorlopig zijn we goed weggekomen met al de overstromingen hier.
Gisteren nog Kameraad Chavez op de TV gezien.
Hij was live aan t' bellen met Raoul Castro , de broer van..
Blijkbaar maakt die ook lange zinnen, want Chavez kreeg er geen woord tussen.
Wat wel voor hem spreekt, hij heeft zijn presidentieel paleis--deels -- opengesteld voor de slachtoffers van de overstromingen.
Vandaag de evenaar bereikt! Nog een mijlpaal!! We zijn nu in het zuidelijke halfrond. Vandaag zijn we overgegaan van de herfst naar de lente. Nog 17 dagen en voor ons begint hier de zomer! Alles OK..
Ecuador heeft wat van een communistisch land. bij 't binnenrijden van de stad een groot monument. Een permanente kermis in iedere iets grotere stad.Heel veel samen-zijn-we-sterk spreuken langs de weg. 'De bomen leveren ons zuivere lucht, hou het water rein'.. Het heeft ook wat katholiek. Veel grote en nieuwe kerken, veel dorpen met een uitvergroot Christusbeeld boven op de berg.
Ecuador is goedkoper dan Colombia, en ze rijden er veel rustiger. Iedereen is hier " in de wolken". We zijn nooit lager geweest dan 2000 meter. Meestal tussen 3000 en 3500 meter. Dat vole je als je inspanningen doet.
Ecuador heeft veel vulkanen en hoge bergen. helaas is een staalblauwe hemel hier een zeldzaamheid. en de vergezichten zijn toch te weids voor de foto. Koude temperatuur en mist, maar onvergetelijke indrukken. Bij het evenaarmonument bvb waren we helemaal alleen. En de lokale bewoners kwamen ons feliciteren en ons de hand schudden dat we zover geraakt waren. We hebben er een cola gedronken om het te vieren.
Koffie in Ecuador is ofwel een volle tas water of een volle tas melk. Daar kan je dan --naar smaak--oploskoffie--100% Colombiaans --aan toevoegen. Ontbijt is zeer uitgebreid , met koffie, fruitsap , yoghurt, brood met geitenkaas , en een warme schotel met rijst, aardappeels, vlees , groentjes; s'Morgens vertrek je dus al met een volle maag.
De andere maaltijden zijn bijna niet te verkrijgen zonder soep. Kippensoep met kippepootjes (de tenen ) bvb. en die liggen er niet in voor de smaak. zo bleek op de lokale markt , waar je diezelfde teentjes als brochette kon krijgen. Het eten zelf is wel lekker, en goedkoop. En het is altijd veel , dus je eet ervan wat je lust.
De hotels zijn met warm en koud water, en met een warm dekentje voor s' nachts. Ook niet duur trouwens. alles is hier heel verzorgd. Veel nieuwe huizen en alle tereinwagens. maar ook , vooral in de bergen ,nog veel traditioneel geklede mensen. Met poncho, een zwarte hoed en veelkleurige kleren. Iedereen is vriendelijk en hun spaans is al heel wat begrijpelijker.
Ecuador was dus een meevaller. We zijn nu in het zuiden, vlakbij Loja. Morgen halen we normaal de grens en gaan we naar Peru.
De laatste 200 km van de Panamerican in Ecuador waren afgesloten door aardbevingen en modderstromen. We hebben dus een alternatieve bergrit gemaakt, even mooie vergezichten , maar wat meer rijvaardigheid nodig van de chauffeur .En dan , op diezelfde dag , rij je van 3000 meter hoogte , sparrenbossen en 6 gr , naar de woestijn in Peru, 20 meter hoog en 34 gr warm. De grensprocedure weer heel vlot. nog maar eens " welkom in ons land! We hopen dat jullie een goede indruk krijgen van ons land" Een schril contrast met de landjes in midden amerika. Peru. ieder land is even wennen en aanpassen. De eerste indruk is bruin-grijs-stoffig en warm. Na het uitzonderlijk net Ecuador is Peru een plastic-woestijn. Overal afval. Het noorden is een echte woestijn, de Desierto de Sechura. Grijze stene huisjes, ezeltjes, en plastiek zakjes, overal. Dan denk je : dit is not Brasschaat!! Maar dan vind je toch nog een proper hotelletje. En ' s morgens verse broodjes. Een restaurantje met heerlijke vis. koffie is hier 100 % Peruaans, maar ook in oplosvorm, dus water en koffie-al-gusto. Taart is hier enorm groot en lekker, de ijsjes ook. Massa's fietstaxi's hier in Peru , en de chauffeurs ervan met het IQ van een kalkoen die er door aangereden is. ze claksoneren als ze je gezien hebben, als ze willen stoppen, als ze willen vertrekken, als ze iemand willen oppikken , als ze willen afslaan...ze klaxoneren de hele tijd door. Richtingaanwijzers zijn hun armen , maar echt duidelijk zijn die bewegingen ook niet. Gelukkig rijden die niet op de grote verbindingswegen en alleen maar in de stad. Net zoals in Ecuador is er hier heel veel landbouw. overal wordt er land teruggewonnen op de woestijn door irregatie en herbebossing. Eigenlijk is Peru één grote woestijn. De enorme duien gaan over in bergen. Geen boom te zien. Maar nu , door de mens, midden in de woestijn , druiven , asperges, fruit, mais, suikerriet , rijstvelden. Een mooie woestijn , vol afwisseling en vol kleurtjes , mijnbouw is hier ook. Vandaag door Lima gereden. De Panamerican loopt er dwars doorheen; Een lelijke stad vol druk verkeer. We zijn nu in Ica, de wijnstreek van Peru. Een klein , gezellig stadje.
Vandaag waarschijnlijk onze laatste nacht in Peru. We zijn nu in de buurt van Arequipa , nog een 350 km naar de grens. We hebben heel de kustweg gevolgd.De Nasca Lijnen gezien. vanop een torentje in de woestijn; Een paar mooie strandwandelingen gemaakt. vroeger nooit de link gelegd tussen Peru en een strandvakantie. Sinds Atico zijn we weer op bekend terrein. tot zover waren we in 2005 al gereden , vanuit Buenos Aires toen; Toen moesten we terug omdat er te weinig water in de Amazone rivier stong. Dit jaar hebben ze zelfs het Panama kanaal tijdelijk moeten sluiten door overvloedige regen. Het ene jaar is het andere niet.. De kust is helemaal woestijngebied , maar ongelooflijk mooi. Morgen of overmorgen zijn we dus in Chili. daar gaan we proberen nieuwe banden voor de moto te krijgen. Klinkt simpel als je het zo neerschrijft...
Chili.. De bandenwissel in Iquique is wonderwel vlot verlopen. Soms gebeurt het ook.Door iemand die je nooit gezien hebt vriendelijk ontvangen worden. Uitgenodigd worden voor de maaltijd. en alles perfect geregeld en het werk tot in de puntjes correct uitgevoerd. Een schril contrast met het genre back-pack hotel niveau dat we hadden in Cali, Colombia. Waar zelfs de BMW garage leek op hotel Falwty Tower.; Een parel in de woestijn.; Dat is Iquique trouwens ook. Een oase aan zee na de woestijn. vorig jaar nog op CNN bij breaking news omdat het er voor 't eerst in jaren geregend had. altijd goed weer dus daar op de terrasjes aan zee. We hebben op onze terugwe gtrouwens al iedere keer aan het strand gelogeerd. gisteren in Caldera , een klein vissershaventje waar je vis eet op 50 meter van de haven , met zicht op de pelikanen. Vandaag in Sirena, een grotere stad , met zijn eigen house-booming, shopping centers , maar ook een fantastische zonsondergang. Chili, een aanrader voor een strandvakantie, met mooie hotels en lekker eten. toch iets speciaals aan Chili? Ze zijn heel correct, betalen allemaal braaf hun belastingen. chili is zowat het enige lanf denk ik waarje , zelfs als je naar 't WC gaat, een tax-bonnetje krijgt? Een ervaring. Ondertussen zijn we bijna in Santiago..
Ola Amigo's! We zijn nu bijna in Puerto Mountt, het einde van de Panamarican Highway. We waren aan de grens met Peru , waar we uren aan de grens gestaan hebben omdat de douane in staking was Het schept een band , 9 uur aan de grens samen met een paar duizend Peruanen en Chilenen. Wij stonden er voor ons plezier, de anderen moesten ergens zijn. We waren ook nog bij de gelukkigen , de auto's werden doorgelaten à rato van één per uur. Ocharme de voetgangers in de volle zon.. De sfeer bleef plezant. We waren in Arica voor de nacht, een bankautomaat en een hotel. We waren in Iquique voor onze bandenwissel. We waren in Antofagasta voor een bezoek aan de mall. Net boven Antofagasta kruisten we de steenbokskeerkring, net eronder hadden we onze fotostop aan " mano en la desierto". In Caldera hadden we ons klein lieflijk vissersdorpje dag. Copiapo voorbij. In La Serena onze beach ervaring. Zuidelijk van Santiago verandert het landschap volkomen. Na meer dan 2000 km door de woestijn reden we door weiden , bossen en wijngaarden. Vorige nacht waren we in Los Angeles, een stadje hard getroffen door de aardbeving van februari dit jaar. En , verrassing, daar op de Plaza Des Armas , de Fenix 2 capsule waarmee de mijnwerkers hier uit de mijn bij Copiapo gered werden. Een klein ijzeren capsulletje, maakte een zeer diepe indruk op mij. Chili blijft voor mij een vreemd land. Ze houden van Duitsland, maar hun organisatie blijft een ramp. Van de verkeersborden krijg je hier een punthoofd! En zoals gezegd, iedereen houdt zich hier aan de regels en aan de wet. Een BTW briefje voor benzine,WC, koffie.. Wennen voor een Belg. Nog steeds stralend weer.
Na de US Dollar, de Canadese Dollar, de Mexicaanse Peso, de Belizian Dollar,de Guatemaalse Quetzal, de US Dollar in El Salvador, de Lempira in Honduras, de Cordobas van Nicaragua, de Colones in Costa Rica, de US Dollar en de Bolivar in Panama, de Colombiaanse Peso, de Bolivares in Venezuela,, de US Dollar in Ecuador, de Nuevo Sol in Peru ,de Chileense Peso en de Argentijnse peso, betalen we vanaf volgende week terug in Euro's.
Hopelijk gaat daar alles even goed als hier.
Goed weer , vriendelijke bevolking, s' morgens uitslapen ,de was en de kuis gedaan.
Iedere dag minstens 3 keer lekker gaan eten.
Iedere dag een verlofdag..
Alles is er ondertussen waarschijnlijk al opgelost?
BHV gesplitst, een nieuwe regering, de Lange Wapper Brug-Tunnel al in een vergevorderd stadium, iedereen blij en goedgezind.
Amerika was nog steeds goed georganiseerd, veilig, mooi, geen problemen , en we hebben vrienden terug gezien die we al jaren kennen.
Canada lijkt op Amerika,maar de mensen zijn toch anders--vriendelijker--overal werden we aangesproken --over de moto--wat dacht je.
t'Was ook zalig om daar onze vrienden terug te zien.
Rosemary blijft de beste kokkin en onze mama in Canada.
Helaas moesten we vluchten voor de seizoensverandering, dus zuidwaarts.
Mexico, het noorden is echt oorlogsgebied.
Overal zit het leger schietensklaar achter zandzakjes.
s' Avonds rijden ze rond door de stad, met de kogels op het machinegeweer.
Binnen blijven dus.
In Tampico, 400 km over de grens onze eerste kwaaie politieagent.
We hebben een camion voorbijgestoken???hij probeert ons een boete aan te smeren.
Meer naar 't zuiden kan je in sommige steden wel buiten s ' avonds.
Maar toch weer geen enkele cantina gezien.
Overdag heb je de benzinepompen waar je hygienisch eten kan kopen en de WC proper is.
De archeologische sites zijn ook tiptop!!
Goed georganiseerd, niet duur en veilig.
s'Avonds op de TV zijn er helaas alleen maar typische Mexicaanse soap series;
Belize was speciaal.
Opeens een soort-engels, negers,en zeer tropisch.
Helaas niks onderhouden , slechts 4 geasfalteerde wegen,en ieder door een orkaan weggewaaid verkeersbord ,blijft weg.
De Belize Zoo, zoals gemeld dicht;
En s' avonds , om de Turista te vermijden , een maaltijd van bonen uit blik.
Guatemala.
Een fantastisch land!
Vriendelijke mensen, nog heel traditioneel en ze doen heel hard hun best om je te helpen.
Niet alleen de mensen van het hotel of de manager van het restaurant, maar ook gewoon iemand in de WC van het fastfoodrestaurant;
En prachtig van natuur!
El Salvador, tsja , wat stel je je daar bij voor?
De grensovergang was chaotisch , maar eens in het land, veel politie, veel shoppingcenters,veel feesten , en op geen enkel moment het gevoel van gevaarlijk of arm.
Daarna Honduras.
Het duurt uren voor de moto door de grensprocedure geraakt, maar het lukt.
Dit is het moeilijkste land volgens de motorrijders-sites.
We hebben onze ontmoeting met de politie, 5 km over de grens die ons naar de veiligheidskoepel vraagt.
We zouden er zelfs 2 moeten hebben.
Na wat discussie zonder te betalen verder.
Dat was het enige probleem dat we hadden in Honduras, verder vriendelijke bevolking, mooie hotels, goed weer en geen problemen.
Nicaragua.
Eigenlijk geen enkel probleem.
Onze enige overnachting daar was in Managua zelf.
Daar hebben we iemand van de toeristische dienst betaald om ons naar een goedkoop en veilig hotel te brengen.
Verder geen probleem.
Costa Rica.
Mooi, zeer mooi en tropisch.
Hier hadden we ons eerste probleem met het weer.
De Panam was afgesloten door modderstromen, daardoor moesten we langs de kustweg verder.
Ook een zeer mooie weg en met een vrij recente wegbedekking;
Wij dus blij.
De laatste dag moeten waden door een nieuwe modderstroom.
Herbert via de overstroomde weg, ik ernaast met het water tot aan mijn heupen.
Maar 't was warm water , en daardoor geraakten we toch in Panama.
Dezelfde dag nog door een ongelooflijke stortbui in Panama.
Panama , waar men mij overal probeerde verkeerd terug te geven.
Waar het opeens weer vol negers zat --deze spraken een onverstaanbaar spaans;
Panama, waar we in 40 gr uren gezocht hebben naar de internationale luchthaven.
Waar we wel een onvergetelijke blik geworpen hebben op HET KANAAL!
Waar we de hulp gekregen hebben van een Rus voor de verscheping van de moto over het Darien Gap;
Waar er gelukkig free WIFI was op de luchthaven om onze vlucht te boeken naar Colombia;
Dan Colombia..
Zeer lekkere , straffe koffie , maar ze doen je tas telkens maar halfvol.
Een mooi land , maar dit jaar dus ook slachtoffer van El Ninja, dus overstromingen in de bergen en aan de kust;
Een heel vriendelijke bevolking, zeer vriendelijke militairen , lekker eten ,vis en de Kokoriko en Kokuriku kippenrestaurants.
Veilig.
Wel een moeilijk land voor de internet verbinding.
We zijn geregeld geeindigd na 15 keer vragen achter de toog in een microwinkeltje, waar Herbert in zijn motopak en met zijn brede schouders maar net binnen kon.
Maar het world-wide-web is er dus wel --in de kleine hoekjes!!
Venezuela hebben we maar een paar uurtjes bezocht.
Ook daar overstromingen.
Venezuela is één van de goedkoopste landen om benzine te kopen.
Een droom dus.
Hellaas , de 3 pompen die we gezien hebben waren overstroomd;
En na een verschrikkelijk stortbui zijn we maar terug gereden naar Colombia.
Door Colombia naar Ecuador.
Ecuador heeft mooie wegen , de tollroads toch, mooie natuur, mooie restaurants, toffe hotels, het is er relatief goedkoop voor Zuid Amerika;
Een mooie ervaring dus en een aanrader.
En je rijdt er de evenaar over!
Een mijlpaal, zo voelt het toch!
De grensovergang naar Peru was speciaal , de Peruanen heel vriendelijk.
En opeens ben je uit de Andes terug in de woestijn.
Het noorden van Peru , of toch het grensgebied is veel vuiler dan het zuiden.
Moeilijk soms om onderdak te vinden en het rijdt er vol chinese fietstaxi's--gevaarlijk!!
Verder geen problemen.
Niet met de politie, niet met onderdak.
Fantastische natuur en prachtige stranden.
Chili , ook mooi natuurlijk met de Atacama woestijn en de stranden;
Wel veel duurder, de hotels, het eten..
De mensen zijn ook afstandelijker.
Maar we werden wel buitengewoon goed geholpen door de mensen in Iquique en die in Osorno.
Zonder hun was dit een heel andere rit geworden!
En dan Argentinie;
In Argentinie begin je je dag met koffie en medialunes--croissants.
De koffie wordt je ingeschonken door een ober, met de rug recht ,borst vooruit, een erezaak!
In Argentinie is alles op zijn Italiaans mooi, op zijn Duits Grundlich, op zijn Spaans--geen idee--in Spanje was ik nog niet .
Het vlees is er het lekkerst gekruid en gebakken, de olijfolie en de wijnazijn maken je slaatje af , de ijkreem is nog lekkerder dan in Italie door het verse fruit.
Argentinie heeft ook alles qua klimaat, woestijn , bergen , poolgebied, stranden.
En ze zijn ook gewoon vriendelijk.
Buenos Aires is groen , met mooie historische gebouwen en vriendelijke bevolking
Gisteren hadden we hier 42 gr , vandaag en morgen 32 gr.
Dus allemaal..
BEDANKT voor jullie meevoelen dat we weer naar huis moeten!!
De zon zien ondergaan boven de brug over de Volga van Samara, heel Kazachstan over gevlogen , daar is nog steeds niks te zien.
Verder nog over Samarkand, Kaboel, Islamabad , India.
Zonsopgang boven de himalaja.
Vanuit Hanoi nog een klein binnenlands vluchtje naar Danang, zo'n 650 km naar het zuiden.
Danang is de derde stad van Vietnam, het is er warm en zwoel.
Toen ik er aankwam voelde ik mij even zeer blond en 18 jaar.
Succes bij de brommertaxi's, iedereen lijkt mij hier te kennen en claxoneert.
De straat oversteken en tegen het verkeer in wandelen hielp , bovendien was dat de schaduwzijde voor mij.
De straat oversteken is niet eenvoudig, er zijn massa's mototaxi's , gewone taxi's, riksja's en auto's.
Maar geen verkeerslichten.
De truc bestaat er gewoon in iedereen te negeren, vooral niet te kijken en met zelfverzekerde , constante snelheid de weg over te steken.
Zij rijden wel rond mij.
Danang heeft een wandelboulevard langs de Parfum rivier, s' avonds mooi verlicht.
Ver ben ik niet meer gewandeld , het was een lange dag geweest.
Op de TV hier buiten de Vietnamese soaps en nieuwszenders, ook CNN, Deutsche Welle, Pervi Kanal , franstalige zenders , zelfs Noord Koreaanse televisie.
Vandaag met een taxi naar Hoi An gereden.
Eigenlijk wou ik met de bus , die kost 15000 Dong.
De taxi koste eerst 50000 , dan 30000 , uiteindelijk 20000, en ik betaalde toen evenveel als mijn medereizigers , allemaal Vietnamezen.
Tijdens de rit naar Hoi An de housingboom van Vietnam gezien en mezelf de vraag gesteld wat de levensduur van een claxon is als je hem constant gebruikt?
De rit naar Hoi An duurde een half uurtje.
Ik werd afgezet aan het busstation en moest dan nog 1 km te voet gaan.
Hoi An is een oud stadje met veel oude huizen en ambachtswinkeltjes.
Zeer toeristisch!
Ik probeer hier dus uit te stralen wat ik ben: 46 jaar en geen souvenirs aan te slijten!
Ik logeer nu in een hotel met zwembad en privé terrasje , 1 straat van het historisch centrum.
Ik ga eerst wat zwemmen en daarna op verkenning.
Prijzen hier?
Een kamer kost al gauw 450.000 Vietnamese Dong , een grote fles water 10.000 Dong , een biertje 20.000 Dong, een liter benzine 92 oktaan 18500 Dong.
Er gaan 20.500 Dong in een US$, en 28.000 Dong in een Euro.
Ik ben in Hue nog eens een dag een paar koningsgraven gaan bezoeken.
Eén keizer had een mooie heuvel vanwaar hij , en ik , een mooi uitzicht had over de stad.
Ook gewoon wat gaan verdwalen in de stad.
Daar zijn de mensen ook heel vriendelijk , gewoon Hello!! en een brede glimlach.
Ik geef hun een westerse glimlach terug , zwaai naar de kindjes , schud hun de hand , (dat vinden ze top!), en laat de mensen die werken voorgaan.
Een leuke ervaring!
Ook nog naar de Thien Mu pagoda gewandeld langsheen de parfum rivier.
Heel mooie uitzichten over de rivier en omgeving.
Als speciaal relict heeft deze pagoda de Austin van Thich Quang Duc, de monnik die in 1963 naar Saigon reed en zichzelf daar in brand stak , uit protest tegen de dictatuur.
Ik zou mezelf eerder uit protest in een ijsblok opsluiten!
Het is hier snikheet , de hitte vlak voor het regenseizoen begint.
Mijn handtas gaat af op mijn Tshirt, mijn voetzolen hebben een sandaal-bruine kleur , ik had zelfs wat zilverkleurige verf van mijn camera aan mijn hand.
Afscheid genomen van Hue en mijn groene kamergenoot, dit zijn de tropen , dus ieder kamertje heeft zijn gekko, en met de trein terug naar Da Nang.
Volgens het reisboek het mooiste stukje spoorlijn van Vietnam.
Komt mij gewoon beter uit omdat het treinstation midden in de stad ligt en het busstation een paar km er buiten, en de trein heeft airco.
Na De weg nr1 van Hanoi naar Saigon reis ik nu over een stukje van De spoorlijn van Saigon naar Hanoi.
De treinen van en naar rijden maar over 1 spoor , enkel in de stations kunnen ze elkaar kruisen.
De treinen rijden dus niet echt stipt , er is TV aan boord , je kan er eten en drinken.
Er is verrassend veel personeel aan boord.
Deze keer dus wel over de Wolkenpas, een mooie treinrit langsheen de kust op +- 300 m hoogte.
In niks te vergelijken met de Furka Pas in Zwitserland of een willekeurige Andespas in Zuid Amerika, maar toch de moeite;
Helaas was de airco stuk in de trein , ik heb dus een kleine opstand meegemaakt op de trein.
10 min voor Danang was de airco hersteld.
Ik ben nu dus terug in Da Nang.
Vandaag was ik op China Beach, de plaats waar de Amerikaanse soldaten kwamen herstellen tijdens de oorlog.
De rit van de luchthaven met het openbaar vervoer, wat dacht je?
Hanoi is druk , zeer druk!
Overal is een oorverdovend lawaai van claxons , nog ver boven het getsjirp van de krekels uit.
Het is er snikheet en zwoel, 37 gr nu een af en toe een tropisch buitje.
Heel veel auto's en bussen ook, wat de luchtkwaliteit er niet beter op maakt.
Het wordt steeds avontuurlijker om de straat over te steken.
Ik ben blij dat ik niet naar Saigon ga , da's nog groter, 7 miljoen ipv de 3 miljoen brommers in Hanoi.
In Hanoi hadden ze de afgelopen week al een halve meter water in de straten, het regenseizoen komt dichterbij.
Hanoi is 1001 jaar oud.
De oude stad ligt binnen de muren, je wandelt eerst door een poort en dat zit je opeens in een nog grotere chaos van kleuren , geuren, lawaai, drukte, gekke chauffeurs.
Hier in de oude stad staat het vol met oude ambachtshuizen, iedere straat zijn eigen specialiteit.
Zeer toeristisch , maar zoals steeds , 2 straten verder zit je weer alleen tussen de Vietnamezen.
Heel veel russen hier op verlof.
De visumplicht is voor hun land afgeschaft , dus die komen hier massaal eten , drinken , massage's krijgen en feesten.
Vodka is overal te krijgen , ook russisch bier en champagne.
Voor de belgen is er ook Duvel , Leffe, Hoegaarden en Leonidas pralines.
Ik hou me aan de Vietnamese keuken , met s' avonds een lokaal biertje.
Ik ben hier natuurlijk wel al wat gaan bekijken.
Het Tay meer , met een mooie pagoda op een eilandje.
Dan voorbij het presidentieel paleis naar het Mausoleum van Ho Chi Ming.
Na Kameraad Lenin en Grote Leider Mao ben ik nu vlakbij Oompje Ho.
Ik beperk me tot de buitenkant van het gebouw.
De rij wachtenden was echt te lang.
Ze hebben hier ook nog een citadel , waar niet zoveel van bewaard gebleven is.
En een Lenin park, compleet met een standbeeld van Vladimir Vladimirovich Lenin.
De man heeft blijkbaar maar één keer gepauseerd, wereldwijd is het steeds hetzelfde standbeeld.
Dan naar de Tempel van de Literatuur, zowat de oudste tempel van Hanoi, ongeveer 1000 jaar oud.
De tempel wordt beschouwd als de eerste universiteit van Vietnam.
Gewijd aan Conficius en een aantal keizers.
Er is naast de gewone poort achter poort achter poort ook een heel ereperk voor vooraanstaande mensen die veel bijgedragen hebben aan de culturele ontwikkeling van Vietnam.
Speciaal eraan was dat al hun gedenkstenen staan op de rug van een schildpad staan , een dier dat de wijsheid met zich meedraagt.
Zeer mooi!
Ook naar het Hoan Kiem Lake geweest , met oa de Tempel van het Teruggegeven Zwaard.
Nog een verhaal van 1000 jaar oud.
De keizer zou van een heilige schildpad een zwaard gekregen hebben.
Om zijn volk te beschermen en hun naar een beter leven te leiden.
Zo geschiede en alles ging goed.
Tot op een dag de keizer langs het meer wandelde , en de schildpad het zwaard terugnam.
Als wijze les dat niets eeuwig is en niets ooit echt verworven.
Volgens de legende zou de schildpad nog steeds in het meer verder leven.
Het is er in ieder geval heerlijk om er even op een bankje te kunnen rusten..
En nee...ik heb het Vietnamese ' Monster van Loch Ness' niet gezien.
Naar het Hilton Opera hotel voor mijn dagelijkse krant en daarna naar de Hanoi-Hilton gevangenis.
Zo noemden de Amerikanen de gevangenis waar ze tijdens de oorlog opgesloten waren.
Het contrast is zeer groot!!
Morgen nog een dagje Hanoi en dan de lange reis terug naar huis.
Groetjes uit Venezuela! Gisteren aangekomen in Caracas, heel lang aangeschoven aan de douane. Daarna geld gewisseld. Daarvoor hadden ze een copy van mijn pas nodig, mijn leeftijd, mijn adres , mijn beroep, mijn handtekening en een vingerafdruk van mijn beide duimen. En dat allemaal om 100 dollar te wisselen. Ze rekenen wel veel kosten. Daarna de taxi's afgewimpeld en proberen een bus te vinden. Ik ben geeindigd in een surpuesto, het lokale dolmusje, met nog 10 andere Venuzoelanen op weg naar de stad. Er was geenenkele aanduiding van bestemming of prijs op het busje, maar het zag er zo uit. Heel wat ongevallen, oververhitte en in panne staande auto's gezien op de toch wel mooie rit naar de stad. Soms de ogen dichtgedaan bij het zien van de rijstijl van sommigen. De vriendelijke chauffeur heeft me afgezet aan het metrostation Gato Negro, vandaar de metro genomen naar metro Alta Mira. Daar aan iedereen de weg gevraagd naar het busstation en oef.. Net voor duister binnen. Bleek dat er geenenkele plaats meer vrij was op de busbestemmingen die ik had gekozen. Alleen nog plaats op de bus naar Maracaibo. Dus een ticket gekocht, ook nog een vezekering moeten kopen, betalen voor het gebruik van de terminal, daarna aan het loket ernaast je ticket laten herbevestigen. Dan de bagage inchecken. Door de control, wapens en eten mag je niet mee aan boord nemen. Daarna op weg met de comfortabele bus. s' Nachts een paar keer gestopt, iedere keer weer langs de detector voor je de bus op mag. Deze morgen dus aangekomen in Maraccaibo. Veel regen en veel ondergelopen straten, maar daarna de zon, zwoel en 35 gr. Dus toch nog wat dingen kunnen gaan bekijken. Oa geld uit de ATM gehaald, die moest als extra de laatste nummers van mijn paspoort kennen. Vanavond vertrek ik terug, nu naar Valencia.
Van Maracaibo de nachtbus genomen naar Valencia. Voor de veiligheid moesten we niet alleen door de metaaldetector, maar werden we allemaal 1 voor 1 gefilmd. Vandaar met een lokaal busje een daguitstap gemaakt naar Puerto Cabello. Op deze bus, zonder airco natuurlijk, veel ambiance , met luide muziek en ambulante verkopers. Puerto Cabello heeft nog 2 oude forten en een mooi historisch centrum. En een strand natuurlijk. Ik heb dus van een paar ijsjes genoten met zicht op zee. Nu ik zonder bodyguard op reis ben , krijg ik in macholand wel extra aandacht. Zo kreeg ik het voorstel van een paar Colombiaanse negers om samen met hen te barbecueen op het strand. Hun vers vlees lag al op een steen in de zon voor te verwarmen. Alleen nog bakken. Jammer voor hun maar mijn kennis van spaans, engels en andere talen was opeens weer bedroevend laag. Voor ik het busje terug kon nemen, moest eerst mijn bagage door de scanner, dit keer controle door het leger. Terug door een tropisch buitje. Vorige nacht nog maar eens een bus genomen, dit keer naar Ciudad Bolivar. Deze stad ligt aan de Orinoco rivier, de grootste rivier van Venezuela. Met een mooie wandeldijk en een historisch centrum met mooie gekleurde huisjes. Vroeger was er alleen hier een brug over de Orinoco, 1 brug op 2400 km , nu zijn er ondertussen 3. Onder de rivier begint officieel de amazone en dus ook malaria gebied. Ik ga dus niet zuidelijker. Vanavond weer een spectaculair onweer , met achteraf nog veel extra bliksem, zonder donder, vreemd.. Maar ik zat al veilig in mijn hotel, met alle anti muggenstekkers actief. Vandaag toch maar eens een hotel. Kwestie van niet alle dagen naast een vreemde man te moeten slapen. De eerste had zijn tanden niet gepoetst, de tweede snurkte... Op de derde bus zat er niemand naast mij , dus tijd om een douche te nemen. Ook vandaag, nog voor de douche, aandacht gekregen van de politie en wat officiele havenarbeiders, handjes geschud, welkom in Venezuela. Ook wat leeglopers afgeschud op de wandelpromenade. Maak jullie maar geen zorgen, ik blijf wel een bewegend doel. Morgen , als er plaats is op de bus, overdag naar Puerto La Cruz.
En nog dit. Het is dus inderdaad waar. Venezuela heeft de goedkoopste benzine ter wereld. Je krijgt hier 62 liter benzine 95 octaan voor 1 dollar!!
Ik ben nog een dagje langer gebleven in Ciudad Bolivar.
Heb er oa nog een boottocht gemaakt op de Orinoco.
Bij gebrek aan bateau-mouche gewoon met een mini ferry naar de overkant.
De volgende dag naar Maracay gereden , en van daaruit een dagtrip naar Puerto Colombia.
Dan rij je dwars door het Nationaal Park Henri Pittier.
Een heel mooi park, het is eigenlijk het uiterste noorden van de Andes die tot aan de zee uitloopt.
Een zeer mooi park met heel verscheiden plantengroei.
Deze rit was er één met een echte chicken bus, zeer kleurrijk en met veel toeters en bellen.
Heel luide boenke-boenke muziek, zo luid dat je trommelvliezen en je hart beginnen mee te vibreren.
Heel veel geklaxoneer, want de weg die ons recht over de pas naar de zee voert, is niet zozeer een weg, het is een twee uur lange aaneenschakeling van haarspeldbochten , de asfalt in zeer slechte staat , soms is er een stuk weg weggespoeld of overspoeld door modder.
Eigenlijk kunnen er soms amper 2 moto's elkaar kruisen.
Vandaar dus bij elke bocht oorverdovend geklaxoneer , en regelmatig achteruit om een tegenligger door te laten.
Zelfs zonder tegenligger moet onze chickenbus soms 2 of 3 keer voor- en achteruit om toch de bocht te kunnen nemen.
En we stoppen onderweg aan een waterval om wat water bij te vullen, aan een kiosk om de remmen te laten koelen.
Maar het totaal van toeters, muziek, prachtige natuur , de warmte, is een fantastische ervaring.
Puerto Colombo is zeer toeristisch en in 't weekend heel druk.
Een mooi stadje met een mooi palmbomenstrand.
Rond 2 uur zie ik donkere wolken opkomen en haast me terug naar de bus.
De busrit was er één in de regen, geen mooie vergezichten, wel een rit met luide boenke-boenke muziek, luide klaksons , carwash uitzicht.
Toen bleek ook waarom onze chauffeur 2 helpers bij heeft.
Die moeten hem helpen om op de smalle baantjes een paar honderd meter bergop achteruit te rijden.
De terugrit heeft dus heel wat langer geduurd.
s'Avonds de bus op naar Punto Ficho.
En vandaar verder naar Coro, ooit de eerste hoofdstad van Venezuela.
Ik had geluk , het was een droge dag en ik was net op tijd in Valera voor de bus naar Merida.
Er is maar 1 maatschappij die de Carretera Transandina volgt.
Da's een busrit van bijna 6 uur over 160 km die nog het oude traject dwars over de Andes volgt.
Zeer mooie vergezichten natuurlijk, het hoogste punt Paso Del Condor -op 4007 m- is ook de hoogste pas in Venezuela.
Een smal baantje, veel weggespoelde weg, rotsblokken op de weg.
Door dorpjes waar onze bus maar amper door de smalle wegen kan.
En een aangenaam muziekje erbij.
Ik ben helemaal in de wolken!
Merida ligt op 1640 meter.
Is heel druk , iedereen is aan de kerstkoop rush begonnen.
Merida is bekend om de cremerie met de meeste soorten ijs. 900 varianten.
Niet allemaal iedere dag te verkrijgen.
Eigenlijk zit ik niet te wachten op een ijsje gemaakt van zeevruchten,van rijst, van chili con carne .
Merida is ook home van de langste teleferico ter wereld, helaas is die al een paar jaar in restauratie.
Merida heeft wel heel wat mooie pleintjes, een heel aangenaam klimaat , bij goed weer fantastische uitzichten op de Andes, Pico Bolivar 4981 m is slechts 12 km ver.
En ze hebben een zoo en een botanische tuin.
Op zondag dus naar de zoo.
De zoo had in totaal 20 dieren, de 3 pauwen en de 8 eenden inbegrepen.
Bovendien bleef het maar regenen , zoals het in de tropen en in de bergen wel eens meer doet.
Dus ik weer de bus op voor 6 uur en 150 km naar Barinas.
Weer veel bochtenwerk voor de chauffeur , tussen de mist door toch mooie dingen gezien.
Barinas is de geboortestad van Hugo Chavez, de president.
Een stad met een Plaza Bolivar, veel winkels , veel auto's.
En goed weer.
Barinas is hoofdstad van Los Lanos , dat is een enorm groot gebied, zeer groen en waterrijk.
Een beetje te vergelijken met de Pantanal in Brazilie.
Dit is een gebied waar toeristen naartoe komen omdat je hier gegarandeerd veel vogels en ander wild ziet.
De meeste gaan logeren op een boerderij en gaan dan van daaruit op safari.
Ik niet dus.
Ik heb de bus genomen naar San Fernando de Apure.
Da's een betaalbare wilddrive door hetzelfde gebied, met als avontuurlijk extra de bus die 2 uur te laat was en dan ook nog een paar keer in panne viel.
San Fernando is een klein stadje , honderden kilometers van welke andere stad dan ook.
Je kan hier dus gemakkelijk alleen op wild-viewing walk.
Gewapend met zonnecreme, muggenmelk , een 2 liter fles cola light en een fotoapparaat ben ik de stad uitgewandeld en heb heel wat wild gezien.
De bus van 5 uur vertrok pas om 8 uur, maar toen waren we dus klaar voor weer een 7 uur durende rit door Los Llanos gebied.
Volgens de reisgids een volledig geasfalteerde weg , in de praktijk vooral putten, modder en soms een stukje dat we volle gas konden rijden.
Er reed ook een nieuw kookvuur mee en een stapel kranten.
Onderweg een stop om kaas te kopen ,en motorolie voor de bus.
Het was lekker warm op de bus en er speelde een muziekje.
Na 6 uur een overzet over de Orinoco.
Vanaf hier zijn we in de Amazone.
Uiteindelijk komen we aan in Puerto Ayacucho.
Dit is de enige stad in de provincie Amazonas waar je mag komen.
Wil je nog verder dan heb je vergunningen nodig van de lokale autoriteiten.
Het is hier ook maar een paar kilometer van de Colombiaanse grens ,en er worden hier andere dingen gesmokkeld dan boter.
Het busstation was 6 km van het centrum, dus ik met een por puesto naar Plaza Bolivar.
Een por puesto is een heel oude amerikaanse slee die volgens een vast traject rijdt.
Iedereen kan overal in- en uitstappen , je betaalt de chauffeur een vast, klein bedrag.
Je kan voorin , achterin of in de koffer zitten.
De deur kan je naargelang opendoen door het raam, door de doorgeroeste deur , via de hendel die in een vorig leven de rempedaal was.
Ik ben in een duur restaurant friet met kip in champignonsaus gaan eten.
Daarna met de nachtbus naar Ciudad Bolivar, een wild drive rit van 12 u door Amazones.
Onze bus is een oud busje met 3 verstralers.
Jesus es Mi Amigo staat er op de bus, maar dat staat hier op elke bus.
De staat van de weg en de rijstijl van de chauffeur blijven hetzelfde , ook s' nachts.
Volle gas , dan weer slippen, hobbelen ,..alles bij een zwoele temperatuur en een muziekje.
Het gaat maar door, heel de nacht ,van...ti amo , ti quiero..mi corazon..
De volgende dag genoten van wat rust op de wandelboulevard aan de Orinoco in Ciudad Bolivar.
Volgende dag een rit naar Cumana, de oudste stad op het Zuid Amerikaanse vasteland.
De mooie rit er naartoe loopt door het Nationaal Park Mochino.
Cumana zelf is vervallen en vuil, om 5 u is alles hier al dicht.
Ik heb geluk, 4 agenten aan een eetstalletje nodigen mij uit om samen met hen de restjes op te eten.
Dit wordt mijn maaltijd van de dag.
Ze raden mij af om verder naar het oosten te reizen.
Dus s' morgens naar de ferry terminal.
Ik koop een ticket naar Punta de Piedras en na een cruise in de caraiben van 2 uur ben ik op Isla Margerita.
Gelukkig is hier meer dan all-in 5 sterren resorts.
Ik ben nu in Porlemar in een 2 sterren hotel.
Porlemar heeft winkel-wandelstraten, je kan er heel lekker eten.
Een heel gezellige Plaza Bolivar waar iedereen tot laat in de nacht geniet van de heerlijke temperatuur.
Vanuit Porlemar uitstapjes gaan maken op het eiland.
Naar Playa El Agua ,een postkaart mooi wit strand , met mannen die in mij de vrouw van hun leven herkennen...en bier dat op het strand goedkoper verkocht wordt dan in de winkel!
Naar Playa Juangriego ,een mooi stadje met een oud fort en veel bierwinkeltjes.
Naar Boca De Rio en van daar verder met een caritto naar San Francisco, een lieflijk mooi dorpje in het bergachtige binnenland.
Ik neem nog eens de bus naar Playa Punta Arena.
Men zet me af aan een kruispunt waar ik mooi zicht heb op cactussen en bergen , maar geen zee te zien is.
Ik wandel een uurtje in de hitte en zwaai dan naar de eerste bus die langsrijdt terug naar Porlemar.
Venezuela-Colombia--6/11/2011--29/12/2011--Tovar--Baladores--Sint Cristobal de Andes
Na Isla Margerita ben ik terug naar de Andes gereden.
Nog eens de Transandina gevolgd, van Merida naar Tovar , een klein kunstenaars dorpje midden in de bergen.
Het is er zalig rustig wandelen en genieten.
Ik maak nog een uitstapje naar Baladores, met zijn Plaza Bolivar en zijn waterval.
Ik ben nu op weg naar Sint Cristobal de Andes , een stad nabij de grens met Colombia.
Het heeft hier ondertussen al veel geregend, dus het wordt een lange , zware rit , met modderlawines , rotsen op de weg , de weg overspoeld , enz..
Dit wordt dus mijn laatste mail uit Venezuela.
Tijd dus voor een overzicht.
In Venezuela drinkt men koffie uit een heel klein plastieken bekertje.
Overal op straat kom je mensen tegen met thermossen koffie te koop.
Een thermos met zwarte koffie, 1 met melk, 1 met meer melk , 1 met zeer veel melk.
In Venezuela drinkt men veel verse fruitsappen, aardbei was mijn favoriet.
In Venezuela drinkt men veel bier , gekocht in 1 van de zeer vele licorshops.
In 't weekend rijdt men met de auto naar het water.
In de koffer een paar grote frigoboxen met heel veel bier erin.
Dan de boenke boenke muziek op en maar pinten pakken!
In Venezuela eet men s' morgens arepa's of empenada's , dat zijn maiskoeken gevuld met allerlei ingredienten , zeer vet en nog meer vettige saus er bovenop.
Men eet ook Pero Caliente- hot-dog- in allerlei versie's maar ook vet, vet en veel saus erop.
Gelukkig bestaat hier ook nog de cocina criola , waar je een menu ejecutivo kan eten -soep-hoofdgerecht-sap-dessert
En buffetten, waar je zelf kan kiezen en betaald per gewicht,daar vind je ook al eens groenten.
Men eet ook taart , veel taart.
Op iedere wandelpromenade, ieder plein , in de zoo, staan massa's grote , dikke taarten te koop.
In een restaurant rijdt er altijd wel een karretje rond tussen de tafels met taart.
In Venezuela is de benzine zeer goedkoop dus in de steden is er bijna altijd file.
Gelukkig rijden er ook nog veel bussen , por puesto's , carrito's en taxi's.
Een simpel systeem , je stapt in en betaald een vast bedrag.
In de meeste bussen speelt er ofwel boenke boenke muziek of het spaanse levenslied.
Ik verkies het spaanse levenslied en de spaanse bard.
Op de bussen ook veel ambulante verkopers, van rijstkoekjes , over messen, bidprentjes , water.
Soms rijdt er een prediker een eindje mee, die heeft altijd een luid stemvolume,een heel omstandig verhaal en altijd geld tekort.
In Venezuela hebben de meeste mannen zwart haar en donkere ogen, de vrouwen ook.
De vrouwen hebben iets met schoenen, de mannen met bier.
Er zijn vrouwen die best aan Miss World kunnen deelnemen , de meeste hebben al te veel arepa's gegeten.
In Venezuela vraag je nooit aan een vrouw om een foto te nemen, dit is een mannenwereld!
Zeer macho, maar wel lief en charmant;
Een heel jonge bevolking, gemiddeld 26 jaar, zal wel door al dat vet eten komen.
Er zijn dus ook zeer veel kinderen , die heel rustig zijn.
Op geen enkele van mijn korte of lange busreizen ( tot 18 u lang) een huilend kind gehoord.
Niemand heeft hier een kinderwagen, de kinderen zitten op schoot in de bus.
In Venezuela staat men geduldig in de rij.
Aan de bankautomaat, in de 3-straten-lange rij voor het bankkantoor, aan de WC.
Venezuela heeft een zeer mooie natuur, bergen, strand en zee.
Zeer behulpzame ,vriendelijke mensen , ook de politie en het leger ,zeer vriendelijk.
Soms is er eens een stroomuitval , of is er geen water , of de natuur wil niet mee..
De fortificaties en de oude binnenstad van Cartagena staan op de lijst van Unesco als werelderfgoed.
Verdiend!!
De omwalde binnenstad binnen een andere stenen wal is groot, prachtig gerestaureerd , de eerste Spaanse stad op het Zuid Amerikaanse vasteland , ergens anno 16de eeuw.
Het is een toeristische topper, Cartagena ligt op de route van de cruiseschepen en heeft een internationale luchthaven.
De oude binnenstad is dus vol van genummerde groepen die,met gids ,foto's maken, winkeltjes bezoeken , lekker gaan eten en nog een tocht met paard en koets maken.
Er zijn dus ook massa's verkopers van hoeden , juwelen, sigaren , t-shirts, echte esmarald,water, pennen , schilderijen..
Gelukkig zijn ze helemaal niet opdringerig
Zo had ik eens een aanbieding voor een kunstwerk..no gracias senor!..
Hij , met een glimlach: this is a only once in a lifetime.chance.
Ik: todos los hombres dicen lo mismo!
Hij moest er eens goed om lachen.
Het is ook maar een beperkt gebied waar de groepen komen , en die hebben helaas maar een paar uurtjes voor het stadsbezoek.
Daarbuiten wandel je rustig rond , heb je gewone eethuisjes en winkeltjes.
En allemaal even mooi!
Cartagena heeft ook een strand , nog geen kilometer van de oude stad , met all-in resorts en moderne hoogbouw.
Hier huur je niet alleen een standstoel , maar ook een strandtent , ter bescherming tegen de zon.
Ik had er veel amigA's die mij wilden masseren , en veel amigO's die me van alles wilden verkopen.
Helaas had ik geen all-in bandje, dus geen gratis drankjes voor mij.
Detail , als het begint te regenen , gieten , blijft iedereen in zee.
Het blijft boven de 30 gr, men is toch al nat ,en men kan toch niet naar huis, de straten veranderen in rivieren.
Cartagena heeft een heleboel forten, waarvan Castillo San Felipe het bekendste is.
Het is een combinatie van fort op fort, naar 't schijnt zo goed als oninneembaar.
Het heeft de aanvallen van de Engelse vloot en van veel piraten -oa Francis Drake- doorstaan.
Het is prachtig om te bezoeken en je hebt een mooi uitzicht over de stad.
Cartagena is een grote stad , maar met een zeer ontspannen sfeer.
Het Caraibische klimaat ,dus heel het jaar zomer, het voordeel van de zee, dus strand, zuurstof en wind.
Het voordeel van de grote toeristisch stad , dus massa's winkeltjes, restaurantjes en werk.
Een zeer diverse bevolking , maar allemaal goedgezind.
Iedereen hier is verschillend en heeft zijn eigen stijl en persoonlijkheid.
Hier eet men veel fruit, geen sapjes , maar vers gesneden fruit.
De favoriete fastfood hier is ceviche, da's een mix van rauwe zeevruchten in een pittig sausje.
Verder ook veel parilla à la Argentinia.
De ijsjes zijn van echt fruit.
En natuurlijk is er de Echte Colombiaanse Koffie!!
Niet in een miserabel klein plastieken bekertje, maar in een volwaardig grote tas, uitgeschonken door een trotse--borst vooruit--Colombiaan.
Geen boenke boenke muziek , zelfs weinig problemen met de corazon.
Bier is gewoon overal te koop en wordt sociaal op een terrasje met vrienden gedronken.
Een terrasje waar men een kaartje gooit, een spelletje kaart speelt of gooooooooooooooooooooaaaaaaaaaaaaallllllll samen naar het voetbal kijkt!
Naar een pero caliente is het hier dus zoeken , maar er zijn wel een paar straathonden, een paar.
Misschien 20 in heel de binnenstad, en ze hebben allemaal een naam.
Zeer vriendelijke beestjes , ze komen kwispelend op je af,of gaan even gezellig mee in de rij staan voor de geldautomaat.
Als ze niet aan het rusten zijn natuurlijk.
Als ik ergens op een bankje even rust word ik bijna altijd aangesproken.
Mannen, vrouwen, gewoon een gesprekje en welkom in Colombia!
Niemand wil me iets verkopen , ik ben niet meer de laatste vrouw op aarde.
Gewoon een sympathieke babbel en mijn Spaans gaat verbazend goed.
Iedereen hier is vriendelijk en behulpzaam, maar zeker ook de politie en het leger.
Die zijn hier altijd en overal, groen op straat..
Dat moet ook
Zowat iedere dag is hier een betoging tegen ,of een herdenking van de slachtoffers van oa het Farc.
Dit is een land dat al 47 jaar vecht tegen de drugsmaffia.
Het gaat hard tegen hard , en iedere soldaat en politieagent loopt iedere dag reeel gevaar.
Niemand betoogt tegen de politie.
Het is dankzij hen dat wij hier tot middernacht en later terrasjes kunnen doen.
Ook zij spreken mij aan voor een babbel.
Ze zijn zo lief..
The only risk is you want to stay..
Dat is de toeristische slogang van Colombia.
Cartagena , er zijn slechtere plaatsen om schipbreuk te lijden!!
Hong Kong tot Zuid-Korea 6/1/2012--24/2/2012--Hong-Kong
Groetjes uit Hong Kong! Inderdaad een iewat andere kant van de wereld dan Venezuela en Colombia. Na een korte tussenstop in Belgie , familie gezien, nieuwjaar gewenst, meerdere Leffe's teveel gedronken met de vrienden. Met de hond gaan wandelen..niet met mijn hond, maar met die van een zeer goede vriend. Dank U Wel Jos!!! Kijk, dat ga ik nu later doen. Een schommelstoel kopen en een hond. Maar eerst nog de wereld zien. Ik heb de zon zien ondergaan in het westen , en hier in het oosten ze weer zien opgaan. Daar houdt de gelijkenis op. Azie is Zuid Amerika niet! Hong Kong dus. Men rijdt hier aan de andere kant van de weg, een detail misschien , maar toch even wennen. Dit was tot voor een paar jaar nog Brits gebied, de autobussen zijn hier bijna allemaal dubbeldekkers met de chauffeur die , voor ons, aan de andere kant zit. Verder zit het hier natuurlijk vol Chinezen en dus heeft iedereen zwart haar en is kleiner dan ik. Ze zijn met veel , de chinezen , en ze zijn niet beleefd. Hier zijn ze druk bezig met shoppen en niemand houdt rekening met iemand anders. De enige keer dat een Hong Kong chinees gediciplineerd is, is aan de bushalte, mooi in de rij. En in de rij om de duurste winkels binnen te gaan. Bvb bij Cartier staat er steeds minstens een rij van 100 meter lang buiten aan te schuiven. Ze staan in de rij omdat het anders te druk is in de winkel. Geen spreekwoordelijke hond zegt hier ' welkom in Hong Kong', er zijn hier trouwens geen honden. Het openbaar vervoer is goed, er zijn mooie openbare tuinen Opvallend veel rokers in Hong Kong, een groot contrast met Zuid Amerika waar ik slechts heel af en toe iemand 1 sigaret zag kopen, laat staan een pakje. Binnen roken mag hier nergens , er zijn zelfs veel openbare straten en parken waar het niet mag, waar je ook niet mag spuwen of vuil op straat gooien , zware boetes. Jammer genoeg is er geen controle of politie te zien. Dé winkelstraat van Kow Loon is Nathan Road. Die eindigt na een paar kilometer op een wandelpromenade. Iedere avond is er hier een klank en lichtshow met de wolkenkrabbers als achtergrond. Vandaar zie je Hong Kong Eiland. Daar kom je door de Star Ferry te nemen, 10 minuten , hij is duurder naar Hong Kong eiland dan er vandaan. Op Hong kong eiland zijn de winkels nog duurder en luxueuser, daar hebben bvb Cartier en Armani elk hun eigen wolkenkrabber. Ontbijt in Hong Kong is vermicelli met worst of een snee ham, de koffie nescafé. Het menu ontcijferen in een restaurant is weer ondoenlijk, zelfs voor de cijfers gebruiken ze hier andere tekens. Zoals in mainland China eet men hier alles, behalve de poten van de tafel. Hertengewei, behandelde mosselen die het jaar 2000 nog gezien hebben, iets wat lijkt op een mat, men eet het allemaal. De straatstalletjes verkopen alles, ook veel dingen die stinken. Handschoenen en hygiene, tsja, daar hadden ze in Peking ook nog niet van gehoord. Luchtvervuiling , dat kennen ze wel. Je kan met moeite de overkant van de rivier zien. En toch was het fantastisch om hier een paar dagen te zijn!!
Hong-Kong tot Zuid-Korea 6/1/2012--24/2/2012--Singapore
Van shoppingparadijs Hong Kong naar shoppingparadijs Singapore , met een tussenstop in Kuala Lumpur. 2 vluchten met Airasia, dé low cost maatschappij hier in Azie.Die vliegen natuurlijk ook met een airbus. Speciaal was dat we in Kuala Lumpur over de tarmac mochten lopen naar de terminal. In transit blijven mocht niet , dus moest ik de pascontrole door en een paar uur later het land weer uit. De douanier maakte wat grapjes over mijn ingangsstempel van Peru , en over Macchu Pichu. Ik heb maar geen grapjes gemaakt over mijn stempels van Colombia. In Maleisie en in Singapore wordt je op de luchthaven gewaarschuwd. Wordt je betrapt met een verdachte hoeveelheid medicijnen , of met hét uitvoerproduct van Colombia , dan riskeer je de doodstraf, in ieder geval duurt het dan nog heel lang voor je terug daglicht ziet. Op de luchthaven van Singapore mijn Geel Boekje moeten tonen. Gelukkig had ik mijn bewijs van inenting tegen Gele Koorts bij. De luchthaven van Singapore is inderdaad 1 van de mooiste. Net als in hong Kong zijn de orchideeen en de palmbomen echt, is er gratis internet, je kan gratis voetmassage hebben , er is een vlindertuin , een cactustuin , een koi-vijver, een zwembad, heel veel restaurantjes , en als je langer dan 4 uur moet wachten zelfs een gratis city tour.
Singapore zelf is een moderne stad met zeer goed openbaar vervoer. In de metro zijn de aanduidingen in Engels, Chinees, Hindu en de lokale taal. Hier is wel zuurstof en heel veel groen.Het is hier heel het jaar door 32 gr overdag, 26 gr s' nachts. In het centrum kan je gewoon van het ene shoppingcentrum naar het andere wandelen--in de airco. Ieder shoppingcenter heeft wel iets. Een tennisbaan op het dak, een vlindertuin op het 4de, een tropische tuin , een ijspiste, een riviertje waarop je kan bootje varen. En allemaal hebben ze verschillende foodcourts , waar je uit tientallen restaurantjes kan kiezen , chinees, koreaans, indisch, japans , maleisisch, singaporees, westers..en zeer goedkoop! Er zijn ook vele parken. Ik was oa in de Chinese en de Japanse tuin. Prachtig, rustig en gratis. Singapore heeft geen achterbuurt, geen onveilige wijk. Singapore heeft veel regels, niet roken , niet spuwen , niet eten of drinken in de metro. Geen politie te zien ,maar iedereen houdt zich aan de regels. Na de Hong Kong chinezen , en de chinese toeristen in Hong Kong, voor mij allemaal gelijk,is er hier een mix van indiers , maleisiers,westerlingen. Je hebt hier dus vrouwen 'met stip', ook mannen' met stip', chinezen , vrouwen met hoofddoek, vrouwen in sharong, en ook veel westerlingen. Zoals bijna altijd is ook deze wereldstad mooier s' nachts dan overdag. De lichtjes..en hier geen luchtvervuiling. Ook hier komt s'nachts de stad pas tot leven, iedereen op weg, aan 't genieten van een terrasje,aan 't eten. Vandaag was ik op Orchard Road, dat is de Fifth Avenue van Singapore. Een paar kilometer lang luxe hotels en shoppingcenters, maar ook een opvallend groene boulevard. tropische bomen en orchideeen groeien hier natuurlijk vanzelf, maar een vlindertuin langsheen één van de drukste invalswegen. Een aangename wandeling dus, op weg naar de botanische tuin. Meer dan 100 jaar oud en in tegenstelling tot andere botanische tuinen, hebben ze hier niet de fotogenieke bloemen op het voorplan, maar is het park 1 groot, oud bos. Palmbos, regenwoudbos, cactusbos, en natuurlijk ook een grote orchideeen- en bonsai tuin. Het bijzondere eraan , en dat geldt voor ieder mini parkje in Singapore, is dat de natuur hier altijd zo dichtbij is. Overal zie je ook dieren , reptielen, ijsvogels, hummingbirds , terwijl je toch nooit de stad verlaat. Daarna naar Little India, niet echt spectaculair. Verder dus naar Chinatown. Wel een levendige wijk. Opeens weer veel mensen op straat,winkeltjes waar volop verkocht wordt/ Mooie tempels en in aanloop naar Chinees Nieuwjaar al heel wat evenementen. Een zeer mooi gerestaureerde wijk. Singapore is dus een meevaller? Gelukkig heb ik hier nog een paar dagen , want er zijn nog zoveel heerlijk uitziende maaltijden die ik eens wil proberen!
Hong-Kong tot Zuid-Korea 6/1/2012--24/2/2012--Kuala Lumpur-Maleisie
Groetjes uit Kuala Lumpur, Maleisie! Van de lowcost luchthaven naar de stad is het een uurtje met de bus. Eerste indruk van Maleisie.Heel veel groen , hele velden aangeplante palmbossen ( voor palmolie?) maar ook welig groene tropische bossen. Maleisie heeft ook zijn housingboom gehad--eindeloze vergezichten van nieuwe huizen op de heuvels. Goeie wegen ,maar van de Maleisische aanduidingen versta je weinig. Ook hier tolwegen , maar niet voor moto's; Die rijden in een boogje om de tolhokjes heen. Die brommertje rijden trouwens uiterst links op de tolwegen , wat voor hun de pechstrook is. Maleisie is ook een Engelse kolonie geweest , dus: keep left!! Iedere reststop heeft benzine , een restaurant , wc's en ook een gebedsruimte voor moslims. Al heel wat mooie moskee's gezien. Maleisie heeft weer veel meer dat Oosters gevoel. Met al die brommertje op de weg die verkeerslichten negeren , links rijden , rechts rijden , voetpad rijden , alle middelen zijn goed om je doel te bereiken. Totale chaos dus op de weg; En zeer warm. Dit is een overwegend moslim land met halal restaurants, alcohol alleen te koop voor niet moslims , veel vrouwen met hoofddoek en lange kleren. Even wennen dus. Eten met je linkerhand, wijzen met je wijsvinger, het is not done. Ook mijn t-shirt zonder mouwen wordt hier soms bekeken. En toch bellen die dame's in zwart ook met de nieuwste GSM en eten een Big Mac. De mensen zijn wel vriendelijk en behulpzaam, helaas weten ze dikwijls zelf de weg niet , en durven dat niet zeggen. Bovendien kennen ze ook het verschil tussen links en rechts niet, velen spreken geen engels en die het wel spreken zijn ook moeilijk verstaanbaar. Mijn eerste dag hier al direct naar het Merdeka Plein. Was onder de Engelsen nog een cricketplein. Hier werd indertijd de onafhankelijkheid uitgeroepen, er staat een vlaggenmast van 100 meter hoog, verder een paar mooie koloniale gebouwen. Vandaar naar Chinatown geweest, waar de Draak volop aan ' t oefenen was voor de feestelijkheden van Chinees Nieuwjaar. Naar Central Market, dit zijn allemaal kleien huisjes- winkeltjes- onder een gemeenschappelijk dak. Waarschijnlijk ter bescherming tegen de zon. Natuurlijk ook naar de Petronas Twin Towers geweest,ooit de hoogste gebouwen ter wereld , 451 m hoog en één van de landmarks van Maleisie. Binnenin is er een concertzaal,bureaus en natuurlijk een grote shoppingmall met 2 verdiepingen foodcourts. Heel de wereld vertegenwoordigd in de foodcourt, Belgie met Godiva en Hoegaarden. Ook nog naar de Kuala Lumpur TV toren geweest, nu het hoogste gebouw van de stad. Je kan er natuurlijk ook naar een uitzichtplatform, en er is een 360 graden draaiend restaurant.
Kuala Lumpur is heel wat minder bruisend dan de vorige steden. Om 8 uur s' avonds zijn de winkels gesloten en de restaurants leeg. Er zijn natuurlijk nog wat café's open voor toeristen, maar naar voetbal kijken met een pint aan 10 euro en in het gezelschap van een paar dronken Engelse toeristen--allemaal met tatoo? Nee dank je. Met mijn linkshandigheid, ontblote schouders en onbedekt hoofd push ik hier al genoeg? Een beetje beleefdheid tegenover mijn gastland mag wel.
Hong-Kong tot Zuid-Korea 6/1/2012--24/2/2012--Phnom Penh-Cambodja
Groetjes uit Phnom Penh, Cambodia. Voor Cambodja moet je een visum hebben, maar dat kan je gewoon krijgen aan de grens. Je moet aan geen voorwaarden voldoen, je betaald gewoon 20 US$ en dat levert je een mooie sticker op in je paspoort. Een beetje chaotisch omdat het natuurlijk voor de meesten de eerste keer is dat ze Cambodja binnen willen, maar het gaat vlug. Cambodja is het eerste land waar ik kom dat geen openbaar vervoer heeft. Géén!! Dus geen bus naar het centrum, geen bussen binnen de stad , geen metro, geen treinverbindingen, geen bootverbindingen , niks. Phnom Penh heeft dus alleen auto's , heel veel tuk-tuk's, mototaxi's en nog meer brommers. De meerderheid rijdt hier rechts... Ik had dus de keuze tussen een taxi of een tuktuk op de luchthaven. Een tuktuk was 2 dollar goedkoper..; De rit was zijn 7 dollar waard, het verkeer viel mee. Vergeleken met de formule 1 rijders van Colombia gaat het er hier rustig aan toe. Ik heb wel een paar keer gedacht dat mijn tuktuk het niet ging halen tot aan mijn hotel , maar die dingen blijven blijkbaar draaien. In mijn hotel een welkomstdrankje, vriendelijke mensen hier. Ik logeer op 300 meter van de Waterfront en het Koninklijk Paaleis; S' Avonds dus nog een Anchor biertje gaan drinken op de wandelpromenade Alle prijzen zijn hier in US$ als een soort service aan de toerist. Maar iedereen die mij een beetje kent , weet dat ik geen toerist maar een reiziger wil zijn. Ik betaal dus in Cambodjaanse Real. Vandaag de stad gaan bekijken. Er is hier verrassend weinig te zien. Je kan hier gemakkelijk een filmrolletje--als dat nog bestaat--vullen met foto's van dingen die je kan vervoeren met een brommer. Dat gaat van varkens ,ganzen , gasflessen , de keukentafel-echt gezien- tot gevangenenvervoer, de slechterik zit op het brommetje midden tussen twee agenten. Maar verder weinig toppers. Dit is geen Aziatische Tijger. Na de moslims ben ik nu weer terug in Boeddhistisch gebied, met een altaartje in iedere winkel en oranje mannen op straat. De straat oversteken is een kwestie van iedereen negeren , je hersenen die berekenen wat er allemaal fout kan gaan uitschakelen, gewoon je weg gaan tegen een constante snelheid , niet links of rechts kijken en erop rekenen dat de anderen wel naast je zullen rijden. Ik heb hier ook opeens weer heel veel bekenden die naar mij zwaaien en mij madam of tuktuk noemen. Heel veel bedelaars hier aan de waterfront; Er is ook wildlive in deze stad: ratten!! Morgen neem ik de bus naar Siem Reap. Er is een klein busje aan 11 dollar, een grote bus aan 6 dollar. Normaal wordt je afgehaald aan je hotel. Maar morgen komt door Chinees Nieuwjaar allen het duurdere busje langs aan het hotel. Dat wordt dus een ochtendlijke wandeling naar het centraal vertrekpunt van de bussen.
Hong-Kong tot Zuid-Korea 6/1/2012--24/2/2012--Siem Reap-Cambodja.
De bus van 9 uur vertrok om 8u45 , te vroeg dus, en was eigenlijk de bus van 8u15 die dus te laat vertrok. Ook op een Cambodjaanse bus is er karaoke muziek voorzien, een hartverscheurende soap en een lokale bard die zijn eeuwige liefde beloofd aan een plaatselijke schone, dan een travestieshow, daarna weer karaoke. De weg was een tollroad , gesponsord door Europa. Hoe verder van Phnom Penh hoe slechter de staat van de weg, dus Europa, send more money!! De lokale bevolking en de koeien huldigen ook het principe, de anderen wijken wel voor ons uit. Mijn bus had geen airco, stopte ergens onderweg en werd bestormd door verkopers van water, fruit; enz. Alle handel ging via de raampjes , niemand mocht op de bus. De volgende stop was noodgedwongen, het bagageluik was opengegaan. Nog een stop verder mogelijkheid tot een maaltijd van gedroogde kevers of gebakken mussen ,hoofd ,poten en ingewanden inbegrepen. Na nog een stop waar ik zelfs niet uitgestapt ben om naar de hurk-WC te gaan , na 7 uur gearriveerd in Siem Reap. Naar Seam Reap kom je voor de tempels van Angkor. Die ben ik gaan bezoeken met de fiets. Het is zowat 25 km fietsen, maar het geeft je meer vrijheid om te stoppen waar je wil dan een tuktuk huren. Aan de ingang krijg je voor 20 US$ een gepersonaliseerd ticket , men drukt er namelijk je foto op af. Een souvenier dat je aan niemand wil laten zien , zo'n lelijke foto. In het park kom je in Little Egypt. Het water is opeens 4 keer zo duur dan in de stad, men vraagt geld om op je fiets te letten. Aanduidingen naar en aan de tempels zijn sumier. Als je de weg vraagt , wil men je alsnog een tuktuk ritje verkopen. De fiets? Laat die door een andere tuktuk naar huis brengen. De enigen die geen geld vroegen waren de aapjes, zelfs niet voor hun foto. De tempels zelf vond ik niet echt bijzonder. Men zou er een paar kunnen restaureren? Nu zijn ze eigenlijk alleen maar oud, donkere kleuren. Enfin , ik ben er eens geweest. Op een warme dag , dat vonden zelfs de locals. Toen ik terug was van mijn fietstocht zag ik er zowat uit als een lid van de wel zéér Rode Khmer! Wat is er nog meer te zien in Siem Reap? Je hebt hier een rivier waarlangs je kan gaan wandelen, het is er heerlijk zitten in de schaduw onder de bomen. Je hebt een koninklijk paleis, de koninklijke tuinen met een zeer grote kolonie vleermuizen. Er zijn een paar mooie boeddhistische tempels. Er is een Old market, een Central market, een Night market, nog een Night market en Pub street. Op de marktjes kan je koopje doen en in Pub street is het heel de dag Happy Hour. Schol!!!!
Hong-Kong tot Zuid-Korea 6/1/2012--24/2/2012--Sihanoukville-Cambodja.
Sihanoukville is de belangrijkste haven van Cambodja,een klein stadje aan de golf van Thailand en DE strandbestemming van Cambodja. Heel het jaar warm weer en witte stranden, heel veel oosterse toeristen Chinezen, Zuid Koreanen, ook Russen ,die vind je overal waar zon en zee is. Een colega-tapper uit de Remise , John , is hier ook op verlof. Zijn hotel is slechts 500 meter van het mijne , dus we zijn een paar dagen s' avonds samen iets gaan eten. Hier aan zee is dat natuurlijk heerlijke vis. Overdag kan je hier mooie wandelingen maken en zodra je van de zee weg gaat is het mooi heuvelachtig, groen , weinig verkeer, soms eens een overstekende koe. Dat ben ik dus gaan doen. Ik ben eens naar alle stranden gaan kijken, en die hebben allemaal hun charme. Victory beach is klein , maar met echt wit zand, een strandje zo uit de reklamefolder. Hier zitten vooral Russen, je komt ze elders weinig tegen. Ze hebben oa een discotheek gebouwd rond een oude Antonov. Independence beach is groter, maar ze zijn er overal nieuwe resorts aan 't bouwen , je kan dus niet overal aan zee. Dan heb je Shoka beach, een mooi strand waar slechts 1 resort staat,aan dit strand dus bijna alleen gasten van het hotel. Ocheneutal beach is het populairst, met honderden hotels en restaurantjes langs de zee, 3 km lang. Dit is de beach waar de meeste toeristen verblijven , ook ik en tapper John. Alles is op wandelafstand, maar je kan ook een tuktuk nemen of een motobike. Dan is er nog Otres beach, waar maar een paar hotels en restaurantjes zijn , het is er dus zeer rustig en er is ook meer groen en schaduw. Het verkeer is hier heel wat rustiger , maar de rijstijl niet veel beter, dus het blijft voorzichtig oversteken. Ik heb hier dus een paar dagen strandvakantie. s'Morgens chinees ontbijtbuffet, daarna een wandelingetje, dan een verfrissende duik in het zwembad, s' avonds lekker eten met een lokaal pintje erbij. De volgende dag hetzelfde, dat hou ik wel een paar dagen vol!
Hong-Kong tot Zuid-Korea 6/1/2012--24/2/2012--Borneo-Maleisie
Ik was hier in Kuching op de afsluitende plechtigheid van Chinees Nieuwjaar.
Ik dacht daar mooie dansen te zien van de Chinese Draak.
Kwam terecht op de eretribune , en heb zitten luisteren naar de toespraken van de burgemeester van Kuching Zuid ( ja, ze hebben hier 2 burgemeesters), de toespraak van de Chinese ambassadeur en de president van deze deelstaat;
Daarna werd er in meer dan 65 tentjes gratis eten uitgedeeld;
Je kan je de massa chinezen voorstellen, ik daartussen.
Ik heb me beperkt tot de Fortune koekejs.
Maandag was de laatste dag van Chinees Nieuwjaar, 15 dagen vuurwerk , de laatste dag nog wat extra pijlen de lucht in.
Ik heb hier ook eens een dagje museumbezoek gedaan. ,
Museum van Chinese geschiedenis, Islam museum, Sawarak museum, met aquarium, etnologische afdeling , mooie Longhouses, een deel over de oliewinning hier, het kunstmuseum, het museum van textiel.
Het mooiste vond ik het Islamitisch museum, met oa het Paard van Kadaffi en een maquette van de moskee in Jeruzalem, een cado van Arafat tijdens een staatsbezoek.
Maar het mooiste in dat museum waren de prachtig bewerkte houten deuren , boten , meubels.
En het chinees huwelijksbed, compleet met wachtkamer voor de concubine.
En in al die museums was het 'maar' 25 gr.
Ik weet het , bij jullie is het koud, maar hier is 25 gr lekker fris.
Ik ben ook nog eens met de bus naar Damai Beach geweest, het Malibu van Borneo stond in mijn boek.
Resorts genoeg, Damai beach resort, Rainforrest beach resort , en strand en regenwoud vlakbij elkaar.
Gaan wandelen dus op het strand aan de Zuid Chinese zee , en een hike gemaakt door het oerwoud van Borneo.
Ik dacht dat het wat koeler zou zijn in het bos.
Helaas , bergop en bergaf klimmen bij vochtigheidsgraad 90 % en 35 gr , gezweet heb ik!!
Geen andere hikers tegengekomen , alleen een Engels koppeltje op zoek naar een warme pint.
Voilà , dat was Borneo.
Het was hier goed weer en het eten zeeeeeeer lekker !
Vanavond na al dat zweten in het bos een frisse pint!!
Hong-Kong tot Zuid-Korea 6/1/2012--24/2/2012--Georgetown-Maleisie
Georgetown ligt op het eiland Penang, iets ten zuiden van Thailand.
Men noemt het 'de Parel van het Oosten'.
De oude binnenstad is door Unesco herkend als waardevol patrimonium.
Dit was net als Hong Kong en Singapore één van de belangrijkste havens voor het Brits Imperium.
Het staat vol met mooi gerestaureerde huizen en gebouwen uit de tijd van de Engelsen.
Verder zijn er nog mooi gerestaureerde shophouses van de Chinezen.
Dit zijn kleine winkeltjes , met er boven de woning, het winkeltje een paar meter minder diep dan het huis.
Je kan er dus in de schaduw winkelen , als er geen koopwaar of brommers in de weg staan.
Georgetown is een drukke stad , waar het gevaarlijk is om de straat over te steken.
Gelukkig rijdt iedereen hier aan dezelfde kant van de weg en in dezelfde richting.
Er is een gratis bus voor de toeristen die bij de belangrijkste bezienswaardigheden in het historisch centrum stopt.
Zeer handig bij deze hitte!
Georgetown is ook de stad met de oudste ferry verbinding met het vasteland, en sedert een paar jaar ook met de langste brug er naartoe.
De historische binnenstad is mooi , erbuiten een mix van 1 verdieping tellende huisjes en gloednieuwe wolkenkrabbers, grote villa's en condomniums voor expats.
Iedereen lijkt hier een nieuw huis gekregen te hebben.
De eerste dag dat ik hier aan kwam was het groot feest bij de Indiers.
Als ik het goed begrepen heb het Selva Vinayaga feest.
Een feest van 4 dagen, er wordt gratis eten uitgedeeld.
De giften aan de tempel waren vooral cocosnoten, hele vrachtwagens vol.
De tweede dag dacht ik in een shoot-out terecht gekomen te zijn.
Het was geen bankoverval ,maar een opname voor een lokale soap.
Diezelfde dag was er nog een militaire taptoe op de esplanade.
En de Chinezen hadden blijkbaar toch nog iets te vieren , weer vuurwerk die avond.
De stranden zijn hier wit.
Maar niet zo wit als ik onderhand gewoon ben.
Ben naar het Hard Rock Café-hotel geweest.
Niemand daar op het strand, wel aan het extra te betalen zwembad.
Er is ook niet zoveel strand.
Meestal kronkelt de weg vlak langs de rotsen , dus wel mooie uitzichten.
Ben hier ook al naar het Nationaal Park geweest.
Weer bergop bergaf , door de mangrove bossen dit keer.
Het blijf even warm , alleen is de zoute zeelucht veel nadrukkelijker aanwezig.
Het is verboden om in het nationaal park te kussen en je moet deftig gekleed zijn.
Probeer hier dan maar eens een romantische strandwandeling te maken.
Ik heb geinvesteerd in een all-you-can-drive buskaart.
Kan ik naar wat minder toeristische plekjes op dit eiland.
Want toeristisch is het hier wel, veel toeristen en expats.
Heel veel moskeeen hier en de karaoke die daar uit komt is ook niet te harden.
Luid en vals.
Hier zie je ook regelmatig dames in boerka.
Altijd schrikken , zo'n dame geheel in het zwart.
Ik voel me hier dus lang niet zo in mijn sas als in Kuching.
Weg zijn de vriendelijke mensen , geen hello!! meer.
Niemand lacht nog, ook niet naar elkaar.
De vrouwen klagen tegen mij over de anderen, de indiers, de moslims, de thai, de chinezen, allemaal zijn ze over elkaar ontevreden.
Sommige mannen geven mij niet eens antwoord meer als ik iets vraag.
Ik ben immers geen moslim.
Zelf hebben ze maar 2 vragen, of ik alleen ben en of ik getrouwd ben..
Men is hier vooral bezig met geld verdienen.
Overal moet je voor betalen , zelfs voor het bezichtigen van een moskee.
Er zijn er ook waar je als niet moslim niet binnen mag.
Geef me dan maar de botanische tuin of het stadspark!
Hong-Kong tot Zuid-Korea 6/1/2012--24/2/2012--Seoul.
Groetjes uit Zuid Korea.
Klinkt warmer dan het is.
Na een vlucht van 6 uur richting noorden was het koud, zeer koud!
Van +32 gr naar -2 met een gure wind erbij.
Na maanden van palmbomen en tropisch oerwoud ben ik opeens in een land waar de meeste bomen kaal zijn en alleen de dennen nog wat groen zien.
Terug verwarming op de trein en in de metro.
Geen airco meer nodig , weg met de liters water, nu lekkere warme chocomelk en koffie.
De hoofddoeken zijn vervangen door goretex jassen met windstopper , dikke mutsen , sjaals.
Ik reis hier in Korea met een Railpass.
Geeft me ongelimiteerd toegang tot de treinen voor 10 dagen.
Vergelijkbaar met de Japan Rail Pass in Japan.
Seoul is een moderne, rijke stad ,met veel hoogbouw.
Er worden nog volop nieuwe wolkenkrabbers gebouwd.
Seoul heeft ook heel wat geschiedenis , dus ik ben al heel wat tempels gaan bekijken.
Ben ook al in Pusan geweest.
De 2de stad, grootste havenstad en helemaal in het zuiden van het land.
Daar was het gelukkig al wat warmer , en de ijzige wind wat minder.
Pusan heeft een ferry terminal ,de Jagalchi vismarkt, het Yongdusan park, monumenten voor de oorlogsslachtoffers, veel en grote warenhuizen, bvb het Lotte warenhuis, waar je binnenin een fontein met lichtshow hebt, boven het 10de verdiep een kinderspeeltuin, een daktuin en een fantastisch uitzicht over de haven en de stad.
Pusan heeft winkelwandelstraten waar heel veel monumenten en beeldhouwwerken staan.
Bij historische plaatsen staat altijd een verklarend bord, ook in het Engels.
Er is ook een kilometers lange winkelgalerij onder de grond, hier alle aanduidingen in het Russisch.
Ook al een reisje gemaakt naar Gagneugn.
De rit daar heen loopt door een skigebied en vlak naast de zee.
Ook daar winkels genoeg.
Ik ben er oa naar het kunstmuseum geweest.
De mensen zijn hier heel vriendelijk en behulpzaam.
Helaas spreekt bijna niemand Engels , zelfs niet in het station of in hotels.
De meeste toeristen komen hier vanuit China of Japan , dus hebben ze geen nood aan Engels.
Het is even geleden , maar voor zij die dachten dat er achter de Z van Zuid -Korea niks meer kwam.
Ik ben terug aan de A, de A van Armenie.
Een land waar ik weinig over wist, maar da's een reden om er eens te gaan kijken.
Het is een landje midden in de Kaukasus, zonder toegang tot de zee.
Omgeven door landen die hun niet gunstig gezind zijn.
De enige grenzen die momenteel open zijn ,zijn die naar Georgie en naar Iran.
Met Turkije hebben ze ruzie omdat die hun Berg de Bergen , de Ararat hebben afgenomen.
Berg Ararat is niet alleen een fotogenieke berg , maar ook de berg waar volgens de overlevering de Ark van Noah gestrand zou zijn.
Schipbreuk lijden op een berg van dik 5000 meter hoogte , het zat Noah niet mee.
Je kan de berg vanuit Erevan zien ,maar het is nu buitenland.
Dan is er ook nog het probleem met Nagorno Karabach en de grens met Azerbeidzjan.
De geschiedenis van heel de Kaukasus leest als een kluwen van intriges , oorlogen , corruptie en grenzen die steeds maar verplaatst worden.
Mijn eerste indruk vanuit de lucht was dat van een droog land, afgesneden van de zee.
Geen van de bergen zijn hier begroeid, geen bossen , geen groen.
Ook aan de grond zijn de meeste gebouwen grondkleur, natuursteen dus.
Yerevan zelf is een hoofdstad zonder verkeersinfarkt.
Alles gaat hier rustig.
De Mercedessen GL en SLK, de BMW X6 ,de Masserati, de Hummers , en de old style Zil en Lada's stoppen als ik wil oversteken.
Er is hier Armani en Gucci en Lacoste, maar ook nog ruimte voor mensen met een lager budget.
Yerevan is vol met terrasjes , maar ook met bankjes waar je gewoon kan gaan zitten.
Het is hier nu zalig klimaat, 30 gr overdag, 25 gr s' avonds.
Mijn hostel hier is ook zeer goed.
s'Morgens uitgebreid ontbijt met allerlei lokale specialiteiten.
De mensen zijn behulpzaam, zo ook de taxichauffeurs op de luchthaven die me de weg wezen naar de micro-avtobusjes.
Da's zoiets als een dolmusje in Turkije.
Een reguliere bus naar de stad is er niet, dus werd het een rit met een aftands busje waar ik met een bang hart iedere omwenteling van de motor mee beleefde.
Daarna nog begeleiding van 3 verschillende mensen om mijn hostel te vinden.
De straatnamen staan enkel in het Armeens aangeduid, of niet, dus hulp van lokale russisch sprekenden was zeer welkom.
Er zijn hier nog veel dingen die herinneren aan de sovjet tijd.
De metro natuurlijk , de monumentale gebouwen, de winkels met 5 kassa's, 1 voor de melk, 1 voor de kaas , 1 voor de koekjes.
De politie heeft hier ook zo'n vliegende schotel op--moet een groot fabriek geweest zijn.
Er zijn de grijze woonblokken met de binnentuintjes , 1 huisnummer voor een heel woonblok .
De vele parken worden bevloeid met lichtblauw geschilderde tankwagens.
Iedereen vanaf mijn leeftijd spreekt nog vloeiend russisch.
De jeugd leert zoals overal ter wereld engels.
Natuurlijk zijn er ook verschillen.
Dit is de Kaukasus en dit is Armenie.
De meeste mensen hebben hier dus zwart haar , een grote neus en hebben strakkere gelaatstrekken.
De mannen gespierde armen , de dames hoge hakken.
De mannen kussen elkaar en iedereen heeft een i-pad.
Iedereen lijkt te roken , vooral op restaurant, zelfs kinderen.
Yerevan is ook vol van terrasjes en parkjes waar het altijd vol zit met mensen die een koffie drinken, een taartje of een kebab eten.
Vooral s' avonds als de fonteinen kleurrijk verlicht worden.
Yerevan centrum is eigenlijk niet zo groot, ik heb hier dus al wat afgewandeld en bezocht.
Het Open Square, de Surp Grigor Lusavorisch en de Surp Sargis kathedralen , de blue mosque , het Republic square, het monument van de genocide, het monument van Mother Armenia, de Cascade, Avenue One..
Yerevan had ik zo wat gezien , dus wat uitstapjes naar 'den buiten' georganiseerd.
Naar Echiadzin, het Vaticaan van Armenie gereden.
Hier staat de oudste kerk van Armenie, dateert van 300 na Christus.
Men bewaart hier naar t' schijnt zelfs de dolk waarmee men Christus op zijn kruis gestoken heeft , om te controleren of hij wel dood was of nog leefde?
Dit relikwie is alleen te bekijken door bijzondere gasten , zoals Paus Joahannes 2 en Jaques Chirac, maar dus niet door een toerist uit Belgie.
Niet dat ik daar op zat te wachten.
Ook nog naar Laka Sevan gereden ,waar niks te zien was en de mensen niet vriendelijk waren.
Naar Garni gereden , wat wel een fantastische ervaring was.
Garni is een dorpje waar nog een zeer oude Egyptische tempel staat in een wondermooie omgeving.
Langs een kronkelend baantje door de bergen ,met een aftandse bus waarin alleen nog staanplaatsen waren en waar de stadsbewoners vers fruit en groenten meenamen naar den buiten?
De bus rammelend en zigzaggend over de niet overal geasfalteerde weg naar nog een echt klein dorp.
Een dorp waar de Lada nog alleenheerser is.
De Lada aangedreven door 'man-power'.
Duw de auto bergaf en hij start--niet altijd natuurlijk.
Een dorp met niet alleen putten in de weg , maar ook gaten, zodat je de watertoevoer kon zien lopen.
De riooldeksels ,allemaal al jaren geleden ingeleverd tegen een heleboel gouden tanden.
Maar dus een zalig plekje.
Terwijl ik stond te wachten tussen de weegbree en het gras op de bus terug naar Yerevan, veel gesprekken gevoerd met lokale oma's en opa's.
Dus bus was op tijd want er was geen tijdsschema...........valt hij?
Gewoon wachten en een babbeltje slaan.
Terug in Yerevan de weg- nummer micro-autobus-- gevraagd naar de zoo.
Je moet toch ook eens iets anders zien dan kerken en monumenten.
Een ouderwetse zoo, maar ze hadden een tof nijlpaard.
De botanische tuin was meer een verwilderd bos waar families barbeque gaan houden.
Daarna terug met het zoveelste busje naar het vrijheidspark, de vroegere gratis kermis van de sovjet.
En naar het momument van Moedertje Armenie.
Daar is een museum over de oorlog in Nagorno Karabach en een over de gesneuvelde Armeniers tijdens WO2.
Of ze voor of na al die miserie opgericht is weet ik niet ,maar ze hebben hier nog steeds een zeer grote Armeense Brandy fabriek.
Mijn indruk van Armenie?
Armenie is leeg , wie niet gesneuveld is , is naar Yerevan gegaan of uitgeweken;
Armenie is bruin ,dor, zeker nu , in het droog seizoen , het heeft hier maanden niet geregend.
Een Armenier is of lid van de maffia , en rijdt met een zeer, zeer dikke auto , of is schapenhoeder en heeft dus niks buiten gezelschap van tel-ze-maar schaapjes.
In Armenie wordt er zo te zien niks geteeld, buiten wat aan de bomen groeit.
Granaatappels, druiven , vijgen, appels.
Ook nog wat steengroeven gezien , verder niets.
Er schijnt ook nog 1 goudmijn te zijn;
De wegen hebben hun laatste onderhoud gehad in sovjet tijd.
Benzine kost 1 euro en is overal te krijgen.
Er zijn multinova's en flitscamera's.
Aanduidingen op de grote wegen ook in latijnse letters , ook voor hotels en motels, overal kan je barbequeen.
En net als in Sovjet-land heb je clusters langs de weg waar je meubels, lusters, speelgoed kan kopen;
Er is zelfs een Las-Vegas-Van-Armenie-Casino-Strip--geen commentaar als je ooit Las Vegas gezien hebt.
Russisch is hier nog steeds de verplichte taal op school.
Als derde taal heeft men de keuze uit Engels, Frans of Duits.
Gisteren de nachttrein genomen van Yerevan naar Tbilisi , Georgie.
3de klas natuurlijk.
De internationale trein bestaat uit 4 wagonnetjes , nog niet halfvol.
Gezelschap van 2 baboeska's en een jongeman uit Vilnius.
Om 21 uur Armeense douane, die hebben een laptop bij en daar gaat mijn visum voor Armenie.
Om 22 uur Georgische douane, ze nemen al onze 54 paspoorten mee.
De trein rijdt verder.
Probeer maar eens te slapen zonder paspoort.
Om 23u50 krijgen we onze paspoorten terug, hoewel ze mijn paspoort aan de Litouwer proberen te geven.
Om middernacht rijden we Tbilisi binnen.
Een onvergetelijk beeld.
Alle historische gebouwen zijn nog verlicht , het is een zachte heldere nacht.
Helaas gaat het hoofdstedelijk centraal station van Tbilisi dus blijkbaar dicht om 2 u s' nachts.
Ik keek dus aan tegen een nacht zwerven door de straten zonder stadsplan.
Gelukkig was er mijn Litouwse Ridder die mij ,bij nacht en ontij ,zoals dat heet , naar een hostel gebracht heeft.
Er was plaats , dus ik had een bed voor de nacht.
Mijn ridder had nog heel wat plannen , maar toen er deze morgen 10 u nog niks bewoog.
Heb ik de 24 u service, de eigenaar , wakker geschud.
En ben ik zelf op zoek gegaan naar mijn hostel hier.
Het is een fantastisch plekje, ik blijf hier een week.
Het land van Lavrentie Beria , Jozef Stalin en Eduard Sheverdnadze ,om er maar een paar te noemen;
Het land dat beweert de wijn uitgevonden te hebben.
Het land waar de Griekse Argonauten op zoek waren naar het Gulden Vlies.
Een land met een lange geschiedenis van invallen door veroveraars, oorlogen , intriges en corruptie..
Maar ook een land dat prat gaat op zijn gastvrije mensen.
Er staat hier net als in Armenie een Moedertje.
Moedertje Georgie met het zwaard in de hand, klaar voor mogelijke indringers.
Maar in haar andere hand houdt ze een glas wijn , als welkom voor de gasten.
En dat heb ik hier al geweten.
Mijn hostel is natuurlijk niet het Marriot Hotel, maar ik slaap in een zeer ruime kamer , met een aparte zitkamer en een buitenterras.
Daar wordt s 'morgens het ontbijt geserveerd.
4 soorten fruit, 2 soorten kaas, 2 soorten jam,een bordje tomaten en augurken, een warme schotel , gebakken kaas met ei of worstjes , blini's ,koffie, limonade , brood , yoghurt.
Hongerig aan je dag beginnen is er dus niet bij;
Tbilisi is een drukke stad met inderdaad ,zoals men mij verteld had ,een overtal aan Mercedessen.
Hier echter geen show-off parade van nieuwe auto's.
Geen haantjesgedrag.
Alles gaat er hier zeer rustig en gemoedelijk aan toe.
Tbilisi is zeer proper en modern.
De metro werkt bvb al met een no-touch kaart, een elektronische 3 in 1 kaart ,waarmee je aankopen kan doen, waarmee je ook je openbaar vervoer betaald en die bovendien ook nog fungeert als een soort klantenkaart.
Je kan er bvb gratis vervoer mee verdienen.
Tbilisi is veilig.
Mannen in zwart pak , die met 10 rond een tafeltje zitten , roken en koffie drinken, die heb ik hier wel al gezien.
Is dat de Georgische maffia?
Geen idee , maar de meeste mannen hier zijn hard aan het werk.
Zowat elk gebouw,iedere straat in Tbilisi wordt gerenoveerd , en dat tegen een tempo..
Geld is er genoeg.
Zo is er bvb een grote nieuwe kathedraal gebouwd met 'giften' van anonieme Georgiers.
De oppositieleider voor de verkiezingen van 1 oktober heeft een geschat fortuin van 6 miljard dollar,en belooft veel.
Zo is het hier altijd geweest als ik het goed begrepen heb.
Shaaskavilli kan dan natuurlijk niet onderdoen, dus er wordt hier heel wat geinvesteerd en gebouwd!
Georgische vrouwen?
Geen uitzonderlijke kleding, hakken of make-up.
Wel ontwikkeld en bij de tijd.
De weg vragen doe je hier het best aan een vrouw.
Ze nemen je bij de arm en brengen je waar je moet zijn.
Georgie en Tbilisi liggen relatief dicht bij de zee , dus een aangenamer klimaat hier ,veel meer groen;
Hier in Tbilisi een interessante mix van culturen.
Veel kerken ,Russisch Orthodox, Synagoge ,Moskee, Armeens, Georgisch, Katholiek, ze zijn allemaal vertegenwoordigd.
Er is de oude stad van Tbilisi, recht boven de rivier gebouwd , mooi gerestaureerd.
Er zijn de sulferbaden.
Er zijn forten en kastelen.
Er is een zoo, een botanische tuin ,een etnografisch museum.
Iedere avond is er een klank en lichtshow met dansende fonteinen en vuurwerk, en alle gebouwen worden mooi verlicht.
Georgisch is een Kartveliaanse taal , die wel wat gemeen heeft met andere Kaukasische talen.
Het is een oud schrift uit de 5de eeuw voor Christus.
Het heeft een alfabet met wat voor ons 33 kronkels lijken , voor mij heel wat sierlijker kronkels dan die van Armenie.
Maar minstens even onbegrijpelijk.
Voor mijn dagtrips dus eerst met de metro naar het vertrekstation van de minibusjes.
Daar werd ik iedere keer door telkens weer een andere dame gedurende 5-10 minuten door een markt geloodst tot ik in het goede busje zat.
Het busje brengt me waar ik moet zijn , geen muziek op de bus, alles rustig en gemoedelijk;
Eerste uitstap naar Mtskheta, de Georgiers noemen het het 2de Jeruzalem.
Volgens de legende kocht een Jood uit Georgie het kleed van Christus van een Romeinse soldaat en gaf dit als geschenk aan zijn zuster.
Totaal geschokt stierf de vrouw ter plekke , en bovenop haar graf werd een grote kathedraal gebouwd.
Sedertdien zijn hier heel veel mirakels gebeurd.
In hetzelfde dorp staat nog een kerk die , ten tijde toen het hier nog de hoofdstad was , gebruikt werd door de koningen om er gekroond en begraven te worden.
Het is nog steeds een zeer belangrijke plaats voor de gezagvoerders.
Een derde kerk werd opgericht op de plaats waar El Nino zou gebeden hennen.
El Nino was een jongedame die na een verschijning wonderen begon te doen ,en die de toenmalige Koning van Georgie overtuigde om het Kristendom als officiele godsdienst in te voeren.
Verder staan er nog heel wat kerkjes in dit kleine dorpje,een ruine van een fort en de omgeving is prachtig!
Volgende uitstap naar Gori, geboortestad van Stalin.
Het Stalin museum is er nog steeds.
Je kan er het 1-kamer huisje zien waar de kleine Jozef de eerste 4 jaar van zijn leven doorbracht.
Er is de kogelvrije trein waarmee hij naar de conferentie in Jalta gereden is.
De trein waar hij bijna altijd mee reed, want Vadertje Stalin was bang van vliegen.
In Gori is er ook nog een mooi fort en aan een aantal verkeersvrije straten wordt de oude historische stad heropgebouwd, de omgeving is ook hier prachtig..
Hier zie ik ook de grote auto's van de UN rijden.
Die zijn hier blijkbaar nog altijd na de oorlog tussen Noord en Zuid Ossetie in de jaren 90.
De huizen voor de vluchtelingen staan er ook nog.
Het lijken mij mooie huizen , maar een leven elders opnieuw moeten opbouwen kan nooit goed zijn.
Noord Ossetie is hier slechts 30 km vandaan, de grens nog steeds potdicht.
Laatste uitstap naar Telavi, de wijnstreek van Georgie.
De zomer was hier goed , dus de oogst is nu!
Een uitstap die niet doorgegaan is;
Na 2 uur in het minibusje gezeten te hebben ,begon het mij te dagen dat het niet meer vol zou geraken.
De rit naar Telavi duurt minstens 3 uur en om dan nog een busje vol te krijgen om terug te komen?
Blijkt dat er een week geleden een terroristische aanslag gebeurd is zo'n 10 km noord van Telavi, dus vlakbij de Tsjetsjeense grens.
3 leden van de special forces omgekomen , 9 terroristen gedood , nog wat terroristen op vrije voeten.
En dan begint het politiek steekspel.
Volgens de regeringspartij een actie georganiseerd door Tsjetsjenen of mensen uit Dagestan die over de grens komen om onrust te zaaien , onveiligheid te creeen en de mensen aan te zetten om te stemmen op een partij met nauwe banden met Rusland.
Volgens de oppositie een in scene gezette actie door de regering om steun te verwerven om nader aansluiting te zoeken tot de EU en NATO.
Er wordt zelfs geinsinueerd dat 'men ' de overblijvende terroristen een baard gaat aanbinden en ze zo met een bom de markt op sturen--kijk--de moslims--de Tsjetsjenen-- vallen ons aan.
Alles om de verkiezingen te winnen.
Het gaat hier om vele miljarden tegen vele miljarden.
Verdreven of uitgeweken tyconen proberen ook vanuit Rusland, Duitsland, England hun invloed te laten gelden.
Er zijn verschillende TV stations en verschillende kranten , ook in engels, elk met hun eigen sponsors.
Er zijn dus vele versies van hetzelfde verhaal.
De spanning stijgt hier dus , hoewel allen bij de politiekers.
Vannacht de nachttrein naar Batumi, op naar de Zwarte Zee.
Batumi ligt aan de Zwarte Zee, zo'n 20 km ten noorden van de Turkse grens en is de hoofdstad van Adjarie.
Adjarie is al sinds de Sovjettijd een Autonome Republiek, iets zoals de Krim in Oekraine.
In 2004 was er , ook hier, sprake van om af te scheiden van Georgie.
Gelukkig is die burgeroorlog niet doorgegaan en heeft Georgie dus nog een kust.
Batumi heeft een zwoel,tropisch klimaat , met palmbomen,druiven ,kiwi's en zelfs bananen.
Er is een mooie oude stad en een 6 km lange wandelboulevard langs de zee.
Overal staan fonteinen en kunstwerken die s' avonds mooi verlicht worden.
Er is een dolfinarium, een zoo, een botanische tuin.
Er wonen hier heel wat Turken en dat geeft de stad een zuiderse atmosfeer.
De marktjes, de restaurantjes, de theehuisjes , de rijstijl ook....
De laatste jaren is hier heel veel geinvesteerd en gebouwd.
Alle grote hotelketens zijn hier en heel veel nieuwe restaurants.
Ook van hieruit weer uitstapjes gemaakt.
Eerste microbus trip naar Kutaisi, de 2de grootste stad van Georgie.
Kutaisi is in de lange geschiedenis van Georgie ook al een paar keer hoofdstad geweest.
Als de regeringspartij de verkiezingen wint is het de bedoeling om het parlement naar hier te verhuizen.
Voor mij was Kutaisi een old style sovjet stad , met een mooi pas gerenoveerde kathedraal en een zeer lekkere pizza genoten op het centrale plein.
Volgende uitstap naar Khulo.
Khulo is een klein stadje zo'n 80 km de bergen in.
De lage Kaukasus komt hier tot aan de zee , dus op amper 80 km stijg je van 0 tot 3000 meter.
Op een weg die niet geschikt is voor mensen met wagenziekte.
Soms lijkt het of de bus enkel op velgen rijdt en niet op banden.
De rit tot Khulo duurt een dikke 2 uur.
Het is een onbeschrijfelijke mooie rit,prachtig landschap,veel groen , houten bruggen, houten huizen, hooimijten, kerkjes.
Loslopende koeien, paarden ,varkens , allemaal tewerkgesteld bij de groendienst.
Opeens zijn we in Khulo.
Dit lijkt in niets op een stadje.
Het lijkt eerder zijn bestaansreden te danken te hebben als laatste gehucht voor de daarvoor ook al weinig geasfalteerde weg helemaal stopt.
Veel toeristen had men er nog niet gezien.
De kindjes riepen: hello, what is your name?, maar vanop een veilige afstand.
Blijkt dat 90 % van alle moslims in Georgie hier in deze streek leeft;
Een reden te meer dus waarom er naar mij gestaard werd.
Volgende dag naar Poti, de belangrijkste haven.
Ook in Poti renoveert men de lokale kathedraal--was onder de sovjet tijd een theater.
Verder is er al een monument ter herdenking van de oorlog van 2008.
In deze stad leven nog duizenden vluchtelingen van deze oorlog.
Geen rijke buurten hier, geen nieuwe hotels, restaurants of resorts.
Het contrast met Batumi kan niet groter zijn.
Morgen mijn laatste dag hier, dan de nachttrein terug naar Armenie.
Nog 1 dag Yerevan en dit verlof is voorbij.
Het was een ervaring.
De mix tussen oost en west, tussen wat was en wat misschien wel komt.
Voor mij was het bijzonder om hier eindelijk eens te komen en Georgie voldeed aan al mijn verwachtingen.
Ook bijzonder voor mij waren de gesprekken die ik hier had met mensen uit Azerbeidzjan, Israel , Saoudi Arabie, Rusland, Wit Rusland , de gesprekken die ik had met mijn gastvrouwen en die met de mensen op de bus, met de baboeska's op de trein en op straat.
Na een paar weekjes thuis ben ik er nog eens uitgevlogen.
Naar Zagreb dit keer , het mag ook eens een gewone bestemming zijn?
Zagreb heeft een bovenstad, een benedenstad en een nieuwe stad.
De bovenstad is het oudst en werelderfgoed van de Unesco.
Veel kerken , musea en restaurantjes, kleine straatjes..
Je raakt er via de trappen of je kan de funicular nemen.
De kortste ter wereld , 65 meter.
De bovenstad huist oa het ' museum of broken harts' , jullie denken toch niet dat ik daar geld aan uitgegeven heb?
Tot de benedenstad hoort de zeer mooie kathedraal , nog meer kerken en musea , en in de talrijke café's en eethuisjes is Belgisch bier een topper.
Er zijn ook prachtige gebouwen uit de 17-18 de eeuw.
De nieuwe stad huist winkels en nog meer terrasjes , waar, zo lijkt het toch , iedere Kroaat Modaal van een koffie, met glaasje water, geniet.
Na een dagje Zagreb verder naar Zadar.
Zadar is zowat de hoofdstad van Dalmatie en al heel oud.
De oude stad ligt op een ommuurd schiereiland en is een ongelooflijke mix van alle heersers die hier in haar lange historie voorbij gekomen zijn.
Je hebt Griekse zuilen , die men door de tijd geintegreerd heeft in een Byzantijnse kerk.
Er is een Romeins forum daar waar een deel van de stad afgebrand was.
Er zijn tientallen kleine straatjes met steeds andere bouwstijlen, allemaal kriskras door elkaar.
Er is een zeeorgel , aangedreven door de wind.
En er is natuurlijk de Adriatische Zee.
Ik ben ook een cruise gaan maken naar het Komati Nationaal Park.
Een eilandengroep voor de kust van zo'n 150 onbewoonde eilanden.
Onderweg aan land gegaan op Lavadara eiland, onbewoond dus.
Voor wie altijd al op een onbewoond eiland wou leven, na een uurtje ben je blij dat je er terug af mag en dat men ondertussen lekker voor jou gekookt heeft op de boot.
Nog een tussenstop gemaakt in Sali, een klein visserdorpje.
De rit van Split naar Dubrovnik, Parel aan de Adriatische Kust was zeer mooi.
Bergen , fotogenieke dorpjes, de Adriatische zee met zijn helder water.
Heel veel bochten ook, de afgrond dikwijls vlakbij.
Het mooiste uitzicht op de oude stad van Dubrovnik heb je vanuit vogelperspectief, het is ook het bekendste beeld van deze ommuurde stad.
Het historische Dubrovnik heeft een aantal bredere straten en ook een paar ruimere pleinen, het voelt wat meer aan als een echte stad.
Dubrovnik kan tot 6 cruiseschepen ontvangen per dag, dus in de kleine oude stad is het dan koppenlopen.
Toeristen die hier veel geld uitgeven aan musea.
Een dagje wandelen op de oude muren en een paar musea en je bent al gauw 100 euro kwijt.
Het is dus Dubrovnik zien en met een lege portemonee terug naar huis?
Dubrovnik ligt tegen een heuvel aan, en mijn gastenverblijf is ergens halverwege de heuvel.
Trappen staan hier op het stadsplan aangeduid als straten.
Ik heb hier al meermaals gedacht dat de Kroaten de uitvinders van de trap zijn.
Ik logeer in een kamertje bij burgers.
Die hebben mij ondertussen in hun hart gesloten , dus s' avonds heb ik lange gesprekken over het leven in Kroatie, in Belgie, de euro , de mogelijke toetreding van Kroatie tot de Europese Unie volgend jaar, de oorlog van 1991 , toen ze hier beschoten werden door de Serviers en 3 maand zonder elektriciteit gezeten hebben.
Ook over de kleine pensioentjes, uiteraard.
Die mensen moeten hier rondkomen met 600 euro, vandaar dat ze slechts 2 boten, een auto , een scooter ,een huis in Boznie Herzegovina, een in Montenegro en natuurlijk dit appartement in Dubrovnik hebben.
Ze dachten dat ik zowat een inkomen van 3000 euro zou hebben.
Ik heb wat zitten vertellen...
Ze koken nu voor mij.
s' Morgens koffie, gelieve niet te roeren.
S'Avonds verse vis of calamari , groenten uit eigen tuin en zelfgemaakte wijn.
Kroatie--oktober 2012-- Montenegro en Bosnie Herzegovina
Vanuit Dubrovnik uitstapjes gaan maken.
Naar Cavtat.
Toen de bewoners hier eeuwen geleden te veel ongewenst bezoek kregen van Slaven besloten ze zo'n 20 km verder een versterkte stad te bouwen die zou uitgroeien tot Dubrovnik.
Het is een mooi klein haventje aan zee , vol met eethuisjes en hotelresorts.
Je hebt er een klein historisch centrum , met de typische straatjes, steegjes , trappen , trappen, trappen..
Helemaal aan de top staat er een mausoleum.
Van daaruit heb je een mooi uitzicht op de zee en de bergen.
En op de komst van de nu gewenste bezoekers.
Cavtat ligt vlak onder de aanvliegroute voor Dubrovnik's luchthaven.
En toerisme zorgt voor zowat alle inkomsten hier.
Volgende uitstap naar Montenegro.
Montenegro ,vroeger ook deel van Joegoslavie , is sinds 2006 onafhankelijk;
Je moet nu dus de grens over.
Na zijn onafhankelijkheid kreeg Montenegro veel investeringen vanuit Rusland.
Benzinestations, shoppingcentra , buitenverblijven voor Russen.
Helaas kwam er de wereldwijde crisis in 2008 , sedertdien dus veel onafgewerkte gebouwen en een dipje in hun jonge economie.
Toch blijven Russen er meer dan 50 % van de toeristen uitmaken.
Vooral omdat er bijna geen enkele andere maatschappij naartoe vliegt.
Het is een heel mooi land , met veel bergen, echte zandstranden en ook cultuur.
Ik heb er de baai van Kotor bewonderd.
De enige fjord in Zuid Europa , er worden naar eigen zeggen de lekkerste oesters en mosselen gekweekt.
De fjord is in ieder geval diep genoeg om ook de grootste cruiseschepen te laten varen tot het fotogenieke stadje Kotor.
Fjord en stadje ook al op de lange lijst van Unesco.
Vandaar verder tot Budva, nog maar eens een oude binnenstad, een mooie citadel, verschillende stranden en veel eethuisjes.
In Montenegro betaal je gewoon met euro's.
Hun land met 600.000 inwoners vond het te duur om een eigen munt in te voeren , dus hebben ze toelating gevraagd aan Europa om de euro mogen te gebruiken.
Ook nog naar Mostar geweest.
Ver is Mostar niet van Dubrovnik , maar je doet er wel lang over.
Mostar is nu deel van Boznie Herzegovina en dat landje heeft dus natuurlijk zijn eigen douane.
Republiek Dubrovnik was indertijd niet zo gerust in de goede bedoelingen van de Venetiers.
Dus verkochten ze , strategisch goed gezien, een stukje zee van 24 km aan de Otomanen.
Konden de Venetiers hun niet meer rechtstreeks aanvallen, maar moesten eerst voorbij de moslimsupermacht.
Lang leve de Republiek dus , maar daardoor zit men nu nog steeds met een historische corridor voor Bosnie Herzegovina.
Als je dus naar Mostar wil rijden , moet je eerst Kroatie uit, Bosnie Herzegovina in , Bosnie Herzegovina terug uit, Kroatie in , Kroatie terug uit , om uiteindelijk te gaan aanschuiven om Boznie Herzegovina binnen te rijden.
Ook als je gewoon vanuit Dubrovnik naar de rest van Kroatie wil , moet je via hun corridor.
En ,more fun ,Boznie Herzegovina heeft wel een stuk zee ,maar geen haven .
Dus alles moet aangevoerd worden via Ploce, een Kroatische haven.
Hoeft het gezegd dat er tussen die twee landen al heel wat onderhandeld is over een eventuele landruil, het bouwen van een brug, het organiseren van een ferry rond Boznie Herzegovina.
Helaas is er door de crisis geen geld en hoopt Kroatie volgend jaar lid te worden van Europa en geld te krijgen voor de brug;
Boznie Herzegovina krijgt weinig toeristen, er is ook geen industrie meer na het uiteenvallen van Joegoslavie.
Volgens onze Kroatische gids gaat hier zowat elke man voor zeg 5 jaar , naar Duitsland werken.
Keert dan terug met een Mercedes en geld voor de bouw van een huis, natuurlijk liefst beide groter dan die van de buurman..
Men betaald hier met de Convertibele Mark, 2 Mark voor 1 Euro.
Misschien zit daarin de goocheltruc hoe men hier overleeft?
Het is ook absoluut not-done om over religie te praten.
Onze gids waarschuwde ons dat dat de enige vraag was die we niet mochten stellen ' is dit nu waar de moslims-katholieken, orthodoxen wonen?'
Ze gaan hier daarover zo ver dat de nummerplaten uit een willekeurige reeks cijfers en letters bestaan, en niet zoals in veel landen , bvb Kroatie, waar een nummerbord beginnend met Du- Dubrovnik, ZG- Zagreb aangeeft.
In Boznie Herzegovina dus niet , want zo zou je kunnen zien , dat is iemand uit die stad en daar wonen overwegend moslims, katholieken,ortodoxen.
Je voelt dat de spanningen tussen katholieken, orthodoxen en moslims er nog steeds zijn.
Ook binnen hun eigen land kunnen ze het over niks eens worden, nog niet over de woorden van hun volkslied, niet over de officiele feestdagen.
Wat moet je vieren,Rooms Katholiek nieuwjaar, Orthodox nieuwjaar , of de dag dat Mohammed zijn eerste lief leerde kennen?
En de 1000 joden die hier nog wonen willen ook nog Holocaust dag als officiele feestdag.
Ze hebben een speciale regeringsrotatie regel , waardoor om de 4 jaar telkens 1 van de 3 grootste bevolkingsgroepen het land mag leiden.
Natuurlijk schrapt de nieuwe bewindsploeg onmiddellijk alle beslissingen van de vorige;
Je voelt dat de verschillen en de wonden er nog steeds zijn.
Er zijn trouwens nog veel ruines en door kogels getroffen gebouwen in de stad.
Die laat men als protest en als herinnering aan de voorbije oorlog.
De orthodoxen wonen hier nog steeds links , de moslims rechts van de hoofdstraat.
Na de oorlog hebben de katholieken een groot kruis op een heuvel gebouwd.
Met de bedoeling dat dat het eerste is wat de moslims zien als ze s' morgens opstaan.
Ook hebben ze op hun kerk een zeer hoge toren gebouwd zodat nu de katholieke kerk het hoogste gebouw van de stad is.
Een lang verhaal om te vertellen dat ik dus de Bekende Brug van Mostar ben gaan bekijken.
Vernield in de oorlog en terug opgebouwd.
Een fotogenieke brug , maar je bekijkt ze anders als je haar geschiedenid kent.
Ik vond Boznie Herzegovina geen aangenaam land.
Niet voor niets is hier lang geleden het letterlijke startschot gegeven voor Wereld Oorlog 1.
het werd te koud in Kroatie, dus ben ik even naar huis gevlogen, mijn dierbare vrienden, mijn naaste familie en natuurlijk onze mascotte Sam gezien, Bedankt Jos, de zomerkledij ingepakt, en dus weg voor mijn langere reis.
Mijn origineel reisplan ging via Sri lanka.
1 van de mooiste eilanden ter wereld , en sedert mei een nieuwe bestemming van Aeroflot.
Ik dus onmiddellijk ingeschreven.
Helaas, eind augustus besliste Aeroflot om niet meer op Colombo te vliegen.
Mijn alternatief Air Asia schortte begin oktober ook de vluchten vanuit Bangkok.
De in september opnieuw opgestarte ferry vanuit Indie werd recent ook weer afgeschaft.
Britisch Airways gaat misschien weer beginnen vliegen.
De vluchten van Air Asia vanuit Kuala Lumpur zijn gehalveerd.
Dan kan je moedig en volhardend zijn , maar koppig zijn kan je in grote problemen brengen.
Ik heb dus besloten de Tamil Tijgers de Tamil tijgers te laten.
Air Asia betaalt me mijn tickets terug, chapeau voor een low cost maatschappij , want ik had natuurlijk geen annulatieverzekering
Aeroflot re-route mij gratis naar Bangkok;
In Thailand ben ik al geweest , maar er blijft genoeg te verkennen.
Bangkok is nog steeds een stad waar je jezelf belooft om nooit meer naar Azie te komen.
Het is er verschrikkelijk druk , de luchtkwaliteit is er adembenemend.
Ik was er tijdens het eind van het regenseizoen in Chinatown.
Daar sta je dan een paar uur te wachten tot de bui weg is en je ziet hoe men met een mes de groeven tussen de stenen op de straat proper maakt, Kan het water beter weg.
Daarna snijdt men met hetzelfde mes de sla.
Smakelijk toekomstige klanten!.
s'Avonds de nachttrein genomen naar Chiang Mai.
700 km naar het noorden en heel wat koeler.
Een aangename 35+ temperatuur.
Maar er is meer zuurstof en het is er veel gezelliger dan in Bangkok.
Honderden restaurantjes, reisbureautjes.
Een relaxte sfeer, vriendelijke bevolking.
Ik was hier een paar jaar geleden al , dus geen foto's meer van alle Wat die hier zijn.
Ik ben hier nu naar het Nationaal Park Doi Sutheb geweest en naar de Chiang Mai Zoo.
Een parel van een zoo!
Gelegen tegen een helling, deel van het nationaal park eigenlijk.
Er is een skytrain en een busje, maar je kan dus ook een hele dag gaan hiken in het tropisch oerwoud.
Onderwijl kom je giraffen, struisvogels,koala's, zelfs panda's ..tegen.
Je hebt het gevoel dat de dieren in hun natuurlijke habitat zitten, terwijl jij zweet als nooit voorheen.
De dieren zitten tralie-vrij, ze hebben hier ook de grootste vrij-vlucht volière die ik ooit gezien heb, 2 watervallen in 1 volière?
Je mag ook alle dieren voeden , à rato van 5 bath , speciaal voer natuurlijk , en de luipaard enkel met het vlees op een stokje door de tralies.
Wat er eigenlijk Unesco aan Luang Prabang was , is me niet duidelijk geworden.
De ligging is erg mooi, aan de Mekong rivier en omgeven door weelderig tropisch groen en heuvels.
Dit was ooit de hoofdstad van Laos , er is dus een Koninklijk Paleis, met de auto-de boot-de koets van de koning, een aantal mooie Wat , tempels.
Maar uiteindelijk beslaat het beschermde stadsdeel slechts 3 straten, 1 langs de Mekong, en 2 straten parallel eraan.
Ik zie er niet bepaald uit als een local , maar blijkbaar straal ik iets uit.
Ik word constant aangesproken met vragen over richting enz.
Door jonge mensen uit Spanje,, die eerst nog eens op reis gaan en dan hun land gaan verlaten om ergens Engels te gaan doceren.
Britse gepensioneerden die met een stadsplan nog niet het Koninklijk Paleis kunnen vinden.
Fransen met een Inspecteur Clouseau accent.
Thai uit Arizona, USA, Japanners,
Ook een Zuid Koreaan,een volhardend type, maar als ik in 40 gr de trappen naar de tempel op de berg op ga, besluit hij een ander blondje te zoeken.
Omdat het centrum zo compact is , kom je steeds dezelfde mensen weer tegen..
Iedere dag dezelfde T-shirt dragen heeft zo zijn voordelen
Na een paar dagen zwaaien de tuk-tuk chauffeurs allen nog maar.
Na een paar dagen een VIP ticket gekocht naar Vientanie, hoofdstad van laos.
De VIP bus had de airco op 35 gr staan, viel in panne om 23u30.
Er was een dinner stop om 2 u ' snachts, met voor iedereen noodle soep, inbegrepen in het VIP ticket.
De noedels lagen al in de kom, dus alleen nog een paar stukjes afgekookt vlees en wat wier erbij en overgieten met een bouillon.
Geen Michelinster voor dit restaurant, nog geen kleintje.
Na deze versterking van de inwendige mens en de memorabele sanitaire stop erna , nog 5 uur te gaan naar Vientanie.
De weg was ook dit keer niet echt 'todos asfaltos' om het zeer zacht uit te drukken , het aantal bochten ongeveer zoveel als er kronkels zijn in een 25 kg pak spirelli.
Vientanie zelf had ook zijn serie van Wat, een zeer mooi en recent presidentieel paleis, heel veel nieuwe gebouwen van ministeries van armoedebestrijding ,aidsbestrijding, difteriebestrijding..
Veel sovietvlaggen ook?? De tijd van hamer en sikkel is toch al even voorbij?
Verder prijzen in US$, agressieve tuk-tuk-rijders en zeer veel dure auto's.
Toyota Hilux 4D4 moeten ze hier recent eens bij het waspoeder bij gegeven hebben.
De stadsbussen betaald door de Japanse vrienden.
Het project tegen overstromingen betaald door Australie.
Veel projecten ook van Frankrijk, China, Thailand.
Na een dagje sight-seeing had ik het er wel gezien.
Dus de laatste Kip gespendeerd en de internationale bus genomen naar Udon Thani.
De bus stopt aan de Laos immigration, iedereen de bus uit voor de uitgangsstempel, rijdt dan verder over de Friendship Bridge--betaald door Thailand.
Op deze brug verandert het verkeer van rijrichting
De Thai gaan rechts rijden, de mensen uit Laos rijden vanaf hier links richting Thailand.
Na de ingangsstempel van Thailand wordt onmiddellijk de karaoke video gestart.
Een Thai, die probeert een Maori te imiteren.
Didgeridoo, lange witte rok,zwarte BH,bierbuik.
Op de achtergrond een stel dames die er uitzien of ze als kind in het deeg voor de space cake gevallen zijn.
Wat kan je dan beter doen dan je ogen sluiten en een uurtje slapen?
Udon Thani is een uurtje over de grens, ik dacht in een klein stadje terecht te komen,een vlek op de kaart.
Niets is wat het lijkt.
Het is hier een shopping paradijs, de ene mall na de andere.
Overal kan je eten, drinken ,shoppen, er zijn verschillende biergardens waar je voetbal kan volgen op tientallen TV schermen.
Iedere avond gratis optredens , in de biergardens , op de openluchtmarkten en in de mall's.
Vandaag nog in de mall een optreden gezien van een zanger die optrad voor mensen die recent een nieuw huis gekocht hadden,met hapjes en drankjes.
Soms zie ik ook dingen die ik niet begrijp.
Zo stond de voltallige staf van een Japans-Koreaans buffet een dansje op te voeren terwijl de klanten gewoon verder aten.
Je kan hier zowat alles krijgen, Mc Donalds, KFC, Starbucks, Pizza Hut, Sizzler, Donking Donuts, Fish and Chips, tot sauerkraut mit wurst.
Ik geniet van de vele Japanse, Koreaanse, Thai restaurants waar een maaltijd mij minder kost dan het gebruik van het bestek een paar weken geleden in Kroatie.
In Udon Thani geen toeristen, wel heel veel buitenlanders die hier definitief wonen of komen overwinteren.
De prijzen de helft van de rest van Thailand en de bevolking extreem vriendelijk.
De kerstboom is hier al opgesteld.
De kans op een witte kerst is hier zeer laag bij 35gr.
Thailand-Laos-Maleisie-Taiwan-Filipijnen-Bali 2012-2013-Kuala Lumpur
Een nachttrein van Udon Thani naar Bangkok genomen, goed geslapen ,airco en geen karaoke.
Slechts met 3 uur vertraging in Bangkok aangekomen.
Diezelfde namiddag om 14u45 de trein op richting Butterworth, Maleisie.
Op deze tweedaagse dwars door Thailand dus heel wat van het landschap kunnen zien.
Het is overal tropisch groen, hoe meer naar het zuiden hoe meer palm- en bananenbomen.
Een aantal uren ten zuiden van Bangkok zie je vanuit de trein de bergen die de grens vormen met Myanmar.
Nog meer naar het zuiden krijg je meer karstgebergte , veel meer water en de typische rode aarde.
Vind ik altijd een prachtige combinatie,het rood van de aarde, het weelderige donkergroen van het oerwoud,hier en daar een moeras en witte ibissen als kers op de taart.
Iets na zes is het donker en komt de treinbegeleider je bed maken.
Een bovenste bed is heel wat smaller dan een onderste en omdat ik iets groter ben dan de gemiddelde Thai kan ik ook niet rechtop zitten.
Vanaf 6 uur is het dus bedtijd voor mij en ik verdwijn achter mijn blauw gordijntje.
Slecht geslapen die nacht.
Eén van mijn medereizigers was een Chinese die geen moment haar mond hield.
De trein schudt boven nog wat meer dan beneden.
En om de één of andere reden was ik bang om de grens te missen.
Onnozel natuurlijk..
Volgende morgen om 8 u arriveren we in Hat Yai.
Hier krijgen we een nieuwe locomotief en rijden enkel de eerste twee wagons verder.
Heel veel politie op de trein, het is hier nogal gevoelig gebied met opstandige moslims.
Een uurtje later zijn we aan de grens.
Het papierwerk gaat vlot.
Wel opnieuw wennen aan de alomtegenwoordige hoofddoeken;
Vanaf hier wordt onze trein een soort boemeltrein.
Het landschap blijft even mooi, alleen heeft nu ieder dorpje zijn eigen nieuwe moskee in plaats van een wat.
Bijna 24 u nadat we uit Bangkok vertrokken zijn komen we aan in Butterworth.
Daar neem ik de ferry naar het eiland Penang.
Nog een kort ritje met de bus en ik ben weer in hetzelfde hotel als begin dit jaar.
Penang is op die paar maanden zichtbaar achteruit gegaan.
Nog veel meer winkels en restaurants staan leeg, zelfs in de vroeger drukke nieuwe foodcourts.
Er zijn ontelbare aanbiedingen voor leningen, no money down, 0 % intrest.
Veel meer hoofddoeken ,overal bordjes halal.
s' Morgens om 6 uur gaat de ochtendploeg aan 't werk.
Wel een beetje een vreemde ochtendploeg.
In mijn buurt klimmen er zowat 25 in een minaret, en daar gaan ze dan een nagel in een blokje hout proberen te slaan.
Aaaiiiaaaaiiaaaiiiiiiii!
nog eens geprobeerd.
Aaaaaiiiiiiiiiiiii!!!
Handige Harry's zijn het dus niet.
Na twee dagen terug de ferry naar het vasteland.
Tip voor de Nederlanders,die richting uit is de ferry gratis!
De nachttrein naar Kuala Lumpur.
Ik ga nog maar eens een klasse lager.
Voor deze trein waren alle bedden bezet, dus reis ik in een zetel, executive class.
De trein is nauwelijks vertrokken of er barst een waar volksfeest los.
Letterlijk iedereen begint te eten, drinken , computergames spelen, via hun tablet, met geluid, te supporteren voor een voetbalmatch, naar hun favoriet muziekje te luisteren, geluid boven geluid natuurlijk.
Kinderen rennen op en neer, GSM, I-pad's en blueberries gaan af.
Slechts één man slaapt, hij snurkt de hele nacht door.
Dit is ook weer een boemeltrein, stopt heel veel en het licht gaat nooit uit.
Het wordt een lange nacht.
Er zit niks anders op dan te wachten tot het ochtend wordt boven Kuala Lumpur.
Zeven uur s' morgens aangekomen in Kuala Lumpur, hoofdstad van Maleisie en meteen een fikse wandeling gaan maken nu het nog koel is.
Naar het Nationaal Museum, de National Gardens met heel veel dappere joggers en thai-chi beoefenaars.
Naar de nog door de Engelse zeer mooi aangelegde botanische tuin geweest, het Nationaal Monument, het Merdaka plein, het cultureel centrum gaan bekijken.
De kerstkoopjes zijn hier al volop aan de gang.
Met de bekende Kerst-evergreens die in een eindeloze lus gedraaid worden.
Kerst is business en dus Halal?
Binnen een paar weken zijn het hier verkiezingen en het gaat hier hard tegen hard.
Maleisie is altijd al moslim geweest ,maar zeer tolerant tegenover andere godsdiensten.
Helaas hebben ze hier ook meer en meer extremisten die volgens de regering heel Maleisie zullen ten onder brengen.
Er zijn nu al 4 provincies waar die de meerderheid hebben, 3 in het noorden aan de grens van Thailand en 1 in het oosten.
Daar zijn nu al bvb de banken en openbare diensten op vrijdag en zaterdag gesloten, ipv op zaterdag en zondag.
Penang en zijn knutselaars van de ochtendploeg is er vlakbij.
Hier in Kuala Lumpur draait de economie nog zeer goed, de mensen zijn zeer vriendelijk;
Extreem eigenlijk.
Veel mensen spreken mij aan en vragen of alles ok is en ik heb veel vriedelijke babbels.
Iedereen glimlacht mij toe;
In een hoofdstad!!
Daarnet een grote fles water, een grote fles cola en mijn 2 flesjes bier voor vanavond gaan kopen in de supermarkt.
De bewakingsagent die er altijd rondloopt ging met me mee naar de kassa en ik mocht voorgaan;
Groetjes uit Taipei, hoofdstad van de Republic of China, Taiwan.
Ik wist er niet zoveel van , dat het één van de Aziatische Tijgers is , dat ze jaren de hoogste toren ter werled hadden ,101 verdiepingen.
Het begon al in het vliegtuig.
Rustig, stil, geen hoofddoek meer te zien.
In de luchthaven geen vuile , natte WC meer, maar zo'n zalig full-option Japans model met geluid verhullende knoppen en verwarmde bril.
Toen ik na mijn nachtelijk dutje op de luchthaven wakker werd, stond mijn persoonlijke veiilgheidsagent 'het' te doen tegen de liftdeur, zijn tai-shi oefeningen;
Taipei is een zeer leefbare stad.
Als toerist heb je genoeg aan het uitgebreide metronetwerk met ongeveer 100 stations die je zowat overal brengen.
Frequentie zowat om de minuut, soms moet je eens 3 min wachten.
Vanaf het station is het dan nog 300-500 meter wandelen naar een bezienswaardigheid , zeer goed aangegeven.
De metro is zeer proper , er wordt nog opgestaan voor een ouder iemand, er wordt ordelijk op een rij gewacht, er wordt niet getelefoneerd maar een sms-je gestuurd, er wordt niet luid gesproken, men draagt monddoekjes om anderen niet ziek te maken.
Taipei is een zeer groene stad;
Binnen de stadsgrenzen en het metro netwerk kan je warmwaterbronnen bezoeken , naar het strand,een vlinder-trail gaan doen;
Er zijn tientallen hike-trails in de heuvels en bossen rond de stad, en er moeten een paar 100 km fietspad langs de rivier zijn.
Maar ook elders in de stad overal een aparte fietsbaan.
De fiets kan ook mee met de metro.
Er zijn natuurlijk ook veel musea en historische gebouwen en tempels;
Shopping mall's zijn groot tot zeer groot;
Aan de restaurants staan soms lange rijen , maar de porties zijn lekker en groot;
Er zijn heel wat toeristen in Tapei, maar allemaal uit Honk Kong, Maleisie, Singapore en veel Taiwanezen ook.
Ik ben hier nu 5 dagen en heb nog geen ' westerling' gezien.
Dus ja, de schoolkinderen op museumbezoek joelen als ze me zien, hello!! hello!!!
Ik wordt op mijn schouder getikt, wil je samen met mij op de foto?
De metrostellen zijn gebouwd door Siemens ,maar met een lager plafond;
Iedere keer als ik in en uitstap maak ik dus een respectvolle buiging voor het systeem.
Mijn kennis van de taal beperkt zich tot Nie How en nog een paar woorden.
Hun kennis van het Engels is beter, maar meestal wordt ik toch bij de hand genomen en geleid tot waar ik moet zijn;
Onderweg wordt er veel gegiecheld, gezongen en aan tai-shi gedaan.
Taiwan ligt zowat op de Kreeftskeerkring , dus na het evenaarsklimaat van Kuala Lumpur nu een temperatuur tuissen 20-25 gr.
Wat ik al bezocht heb?
Tamsui, met zijn fort, little white house en fishermann's warf
Hongshulin, met de mangrove hike;
Beltou en Xinbeltou, met de hotsprings en de Plum garden.
Kaohshiung is de 2de stad van Taiwan , de 6de grootste containerhaven ter wereld en ligt beneden de kreeftskeerkring;
Het is hier dus jaarrond 25 gr overdag, 20 gr s' nachts;
Alles ademt hier relaxatie.
In de metro bvb , heel wat minder druk dan die van Taipei , speelt een rustgevend muziekje, gecombineerd met het geruis van een beekje en het gefluit van vogeltjes;
Veel kunst in de metro, maar ook in de stad.
de straten zijn breed , zeer breed.
In deze stad meer dan 250 km fietspaden en ze worden intensief gebruikt ook.
Evenveel voetpaden , weg van het lawaai van het verkeer.
Ook hier nationale parken binnen de stad.
Men spreekt hier Mandarin Chinees , maar ook Taiwanees en Hakka , en voor de anderen zoals ik in de metro gelukkig ook Engels.
Goodmorning is hier het woord dat iedereen hier met de paplepel binnenkrijgt.
Je hoort het in ieder shop , van iedere bedelaar.
Het klimaat leent zich hier om op straat te slapen ,maar vragen doen ze dus niks.
Bovendien heb ik er hier nog maar 1 gezien met een Taiwanees Dollar bakje.
Ergens doet me dit denken aan Medellin vorig jaar.
Alleen aten ze daar de kip, hier het ei;
Vriendelijke bevolking , nergens zo gemakkelijk om contacten te leggen.
Men spreekt je zelf aan om een foto te nemen , geeft advies over wat je moet gaan zien.
Fedex stopt om te vragen of hij kan helpen.
Verder zijn hier natuurlijk massa's Chinese tempels.
Een trein in Taiwan rijdt op de minuut, iedereen wacht ordelijk op het perron op de plek waar je wagon gaat stoppen.
De treinreis en de wagon kan ik niet anders omschrijven als cosy.
Er is ruimte zat, er zijn gordijntjes, men komt al direct met eten rond;
Ook hier weer vriendelijke bevolking die me hun plaats afstaan om foto's door t' raam te kunnen nemen.
Het is een hel mooie, ontspannen rit dwars door het eiland.
De natuur is prachtig en er zijn veel kilometerslange tunnels dwars door de bergen aangelegd;
Er zijn aankondigingen in allelei talen , waaronder Engels.
Eigenlijk zijn die niet nodig.
Als er op je ticket staat , aankomst 13u02 , stap uit en je bent er .
In het station wacht de toeristische dienst je op met gratis kaartjes en informatie , gaat met je mee naar de goede bus en vertelt de chauffeur waar je moet zijn.
Taitung heeft geen metro, geen shoppingcenters van 15 verdiepingen met nog een bioscoop en een permanente sinksenfoor op het dak.
Taitung is een klein stadje van 120.000 inwoners , en heeft de grootste aboriginal bevolking van Taiwan.
In Taiwan noemt men Taitung The Garden City;
Er is hier een Seaside park, een Black Forrest Park, echt waar, nog een ander Forrest park, Lilu Mountain scenic area, met uitzonderlijke rotsformaties, the Old Railway Park, hot springs.
Om te wandelen , te fietsen , te ontspannen en te bruinen zonder moeite ben je hier dus aan het juiste adres.
Morgen mijn laatste dag in Taitung, dan nog een dagje Taipei.
Tijd dus om afscheid te nemen van Taiwan.
Mijn verwachtingen waren hoog gespannen, Taiwan heeft me zeker niet teleurgesteld.
Ik heb veel plezier aan Taiwan en de Taiwanezen gehad , en zij ook aan mij, daar ben ik zeker van.
Ik heb hier CNN op TV en zie dat de Maja's net het laatste blaadje van hun 'druivelaar' afgescheurd hebben.
Hier loopt 21 december al op zijn eind.
Er kan natuurlijk altijd nog een zware aardbeving gebeuren..
Weinig gelovigen natuurlijk, maar wel veel shoppers.
Het zijn de drukste koopweken van het jaar.
Dus alle shoppingcenters zijn open van 10 tot 22u , dzjingle bell's muziek, en liedjes over de Red Nosed Rendeer.
Veel kerstbomen , een massa mensen die veel kopen , foto's nemen en eten.
Na Kerst het vliegtuig op naar Manilla.
Om 1 uur s' nachts toegekomen.
Er staat een shuttlebus klaar om ons naar het centrum te brengen, 2 uur rijden.
Op de radio: The Greatest and the Newest Hits!
Twee uur genieten van easy listening muziek uit de jaren 50 en 60.
Engelstalige bard dus genre I will never love this way again----Cry-y-y-ing over you..
Allemaal uit volle borst meegezongen door onze chauffeur.
Om 3u30 waren we in Manilla.
Wat een groot busstation zou moeten zijn , waar ik hoopte wat koffie te kunnen drinken tot de ochtend, bleek enkel een afgesloten binnenplaats te zijn, met een paar banken onder een afdak.
Met een wachtzaal , die gesloten was , zonder cafetaria.
Bovendien regende het , en ging de poort direct achter ons toe.
Om op dat uur een taxi te nemen leek me geen goed idee, dus ging ik maar bij de andere dropouts zitten.
Het was niet koud , we zaten droog en we hadden een gewapende bewaker.
Toen het licht werd de MRT genomen naar het centrum.
Heel druk en ik kreeg al direct de raad om mijn rugzak op mijn buik te dragen.
Manilla is een zeer grote , drukke stad, 15-20 miljoen inwoners.
Ik logeer aan Roxas Boulevard, naast het Hyatt en andere dure hotels.
Dit is dus de betere buurt.
Toch kan iets gaan drinken op een bankje met uitzicht op de baai niet.
Zodra je het hotel uitkomt wordt je aangeklampt door kinderen.
Give me money mam.
Aangeklamd door andere bedelaars.
aangeklamd door verkopers van horloges , handtassen.
Overal is politie en bewaking.
Als je het shoppingcenter binnen wil moet je door een metaaldetector.
Je wordt gefouilleerd, je handtas wordt nog eens extra gecontroleerd.
Als je dan binnen het shoppingcenter de Starbucks binnen wil, nog eens gefouilleerd,, en binnen in de Starbucks staan er dan nog 2 gewapende agenten;
Buiten wordt van iedere taxi die iemand meeneemt de nummerplaat genoteerd.
Ieder auto die in de garage binnen wil , wordt op bommen gecontroleerd met zo'n spiegeltje.
Op straat ook heel veel gewapende politie en kinderen met speelgoed pompgeweren.
,
Hier in Manilla heeft men geen tuk-tuk's maar een soort bakfiets, waar de bak rechts van de fiets hangt.
Hier rijden ook jeepney's ,dat zijn achteraan open cammionetten met zitbanken rechts en links.
Ze rijden via een vast traject en zijn allemaal even lelijk.
s'Morgens stinkt Manilla naar de urine, de rest van de dag naar uitlaatgassen.
Mooi is er hier weinig.
Ik ben al naar Rixal Park geweest, een groot park ter ere van de nationale held.
Naar Intra Muros, de oude stad , nog gebouwd door de Spanjaarden.
Naar het Nationaal Museum, oud gebouw , maar mooie collectie.
Ik ben ook naar Hotel Manilla geweest , een Landmark, duur hotel, 100 jaar oud.
De nood was hoog en het begon te regenen, dus..
Ik heb dus al gezeten tussen de 'have' en 'the have not', allemaal in datzelfde T-shirt.
Voor zij er tussenin is er Mc Spaghetti, 50 pesos.
Na de jungle van Manilla naar de jungle van de toerist.
Na een week Manilla, wat een domme denkfout was van mij , voelde ik mij als iemand die 30 jaar volcontinue gerookt heeft en op 4000 meter hoogte leeft;
Wat het zin heeft om te roken in Manilla blijft mij duister.
Als je adem haalt achter één jeepney heb je je dosis voor één maand binnen.
En het stikt er letterlijk van de jeepney's.
Sigaretten worden hier zoals in zoveel landen per stuk verkocht;en geen arme heeft ooit geld te weinig voor een sigaret.
Ik heb het geprobeerd, te gaan wandelen naar de zoo , naar de grootste mall van Asie voor die van Peking open ging.
Maar de verschrikkelijke lucht en de onveiligheid die ik aanvoelde dreven me steeds weer naar de mall in mijn buurt.
Ik ben nu op Het eiland van de Fillipijnen: Borocay.
Eenvoudig was de weg hierheen niet.
Om 7 u de metro genomen , er van uit gaande dat de meeste criminelen dan nog slapen;
Er was zelfs nog ruim plaats in de women-only cabine;
Dan de bus naar Clarck airport, de low-cost luchthaven.
Naar men zegt is Manilla Corry Aquino Airport de slechtste luchthaven ter wereld ,maar dan zijn ze hier nog niet komen kijken.
Enfin, ik heb er een gezellige babbel met een familie uit Kuala Lumpur.
Hun kinderen gingen de eerste zes jaar naar de Chinese school.
Leerden Mandarijn en Kantonees, daarna Malay en Engels.
In Kalibo wordt iedereen op een bus gezet naar Caticlan.
Naar Caticlan wordt niet meer gevlogen , er waren teveel ongevallen;
Van Kalibo naar Caticlan is een busreis van 2-3 uur.
Mooie landschappen, maar je merkt wel dat er hier regelmatig serieuze stormen zijn.
Vele stukken weg zijn weg.
Aangekomen in Caticlan worden we op een boot gezet.
Het soort boot dat ze bij ons zouden gebruiken om over de Donk naar de eendenkooi te varen.
Ik denk dat ze normaal ook niet s' nachts varen;
Onze boot was on the other side om 6u en het was donker.
Geen andere keuze dus dan een moto-met-side-car te nemen;
Helaas kon mijn chauffeur het hotel niet vinden.
Ik heb dus 2 uur doorgebracht in zo'n brommer met side-car.
Het had geregend, dus er waren diepe plassen, mijn driver probeerde een paar short cuts.
We zagen veel mensen met hun zaklamp.
Mijn rug en hart zijn blijkbaar nog perfect in orde;
Uiteindelijk dropte mijn chauffeur mij ergens aan de beach.
Het moest hier ergens zijn.
Na nog een fikse wandeling langs de beach en veel vragen , terug en vooruit, toch mijn hostel gevonden.
In daglicht lijkt Borocay inderdaad op wat het is.
Ik logeer aan de windy-side, ideaal voor kite-surfers en om s' avonds op je terras te zitten.
White Beach , waar Borocay zo beroemd om is, is hier slechts 500 m vandaan.
Daar heb je heel de dag zonnig, windvrij,warm weer.
Het zit hier tsjokvol Koreanen, Taiwanezen, Chinezen en Russen;
Er zijn naast White Beach ook nog Bulabag Beach, Puka Shell Beach en nog veel meer beaches, voor de liefhebbers zijn er zelfs waar je moet voor betalen.
500 pesos voor exact hetzelfde als al de andere stranden.
Maar er is blijkbaar een markt voor.
Ver weg van het strand ben je hier nooit, maar het kan.
Het binnenland is tropisch groen,met de hoogste berg 100 meter.
De huizen hier zijn in hout, met heel mooi gevlochten muren en ramen uit bamboe.
Ik heb er in zo eentje gelogeerd.
Kon natuurlijk geen volledig huis betalen , enkel een kamertje zonder airco.
Uit eerste hand kan ik jullie vertellen dat de kamers zeer gehorig zijn, zoals men dat noemt.
Je deint mee met het gebouw als je buren thuis komen, als zij warm water gebruiken daveren alle wanden, gaat er iemand naar 't WC , dan gaat het in alle andere kamertjes van blup-blup-blup.
Hier ook een storm meegemaakt waarbij de electriciteit uitviel, goed, dan zie je de wanden niet bewegen..
En mijn kleine groene gekko-vriendje is ook terug.
Je kan hier goed gaan eten , buffetten en happy hour zijn overal;
Er is hier zelfs een hobbit-bar , met enkel dwergen als bedienend personeel.
Toerist gebied , met hogere prijzen dan in Manilla.
Voordeel is dat iedereen goed Engels spreekt en er geen bedelaars zijn.
Natuurlijk zijn er op het strand aanbiedingen voor massage, horloges, hoeden, boottochten, maar het gaat er allemaal relaxt aan toe;
De verkoper van de handgesneden houten schildjes belt ondertussen met zijn I-pad--modern times!!
Niks free , behalve de boekjes van de Jehova's Getuigen.
Na een paar dagen terug de bus op naar de jetty.
De tocht over de Straat van Tablas was dit keer in een bangka boot --google dat maar eens;
Gelukkig was de zee zeer rustig.
Daarna het vliegtuig op-- deze luchthaven was in verbouwing.
Dan nog een rit met een jeepney, die pas vertrok toen hij echt-echt vol was.
Toen nog een fikse voettocht.
Ik ben nu in Angeles.
Normaal had ik doorgevlogen naar Palawan , het Borneo van de Filipijnen.
Helaas schrapte Air Asia ook deze vluchten , niet winstgevend meer.
Bovendien hebben ze in Palawan dit jaar ook al heel wat tyfonen over zich heen gekregen.
Dus blijf ik een paar dagen hier;
Angeles was een grote Amerikaanse luchtmachtbasis.
En de Amerikanen maken , zoals het hoort, not only War , maar ook Love.
Er waren hier toen ongeveer 10.000 dames met een zeer oud beroep.
Tot, volgens de Filipijnen bestaat er een God, de vulkaan Mount Pinataubu uitbarste , en heel deze poel der verderf bedolf onder as.
De Amerikanen hebben hun basis gesloten;
Toch is Angeles ook nu nog de plaats voor plezier en vertier, de gogo-jungle van de Filipijnen.
Ik logeer op Fields Avenue, vlakbij Walking Street, de lokale Reeperbahn.
Er zijn hier nog steeds veel dames, in sommige café's hebben ze een nummer opgespeld.
Zeer vrouwvriendelijk stadje, vrouwen moeten geen entree betalen om een bar binnen te gaan.
Werkaanbiedingen genoeg , je moet alleen +18 zijn.
Overdag is het een gewoon , druk stadje.
Met een mall met een heerlijke foodcourt en gratis optredens.
Niet dat de Grieken hun Olympos moeten verkopen hebben.
Wel omdat Bali Boeddhistisch is en tsjokvol tempeltjes staat.
Eén tempeltje voor iedere huis, iedere winkel, iedere straat en dan zijn er de grote tempels natuurlijk ook nog.
De ingangspoort van de tempel lijkt wel een tempel die men in tweeen gespleten heeft en dan de beide helften uit elkaar geduwd heeft.
Twee delen dus , links en rechts,yin en yang, positief en negatief, goed en kwaad.
En het kwade is zeker ook nodig, hoe kan je anders het goede herkennen?
De tempels hebben veel houtsnijwerk en een massa gedetailleerde tekeningen.
De dagelijkse offergaven heel wat minder fotogeniek dan in andere landen.
Meer een slordig kartonnen doosje.
De beelden, bewakers van de tempel, zijn dan weer beter af.
De meeste krijgen ter bescherming van de zon en de regen een dakje boven hun hoofd;
En om er een beetje gekleed uit te zien een doek rond hun middel.
In zwart-wit, yin-yang, plus-min
Kan ook zijn dat schaken hier zo populair is?
Voor mij is Bali een speciale stop.
Ik ben hier op bezoek geweest bij vroegere buren van mij.
Hun verhaal is een combinatie van het wereldwijd verhaal van het klein pensioentje, gecombineerd met het-laat de boel de boel in Belgie-, en wat je al gehad hebt..
Het waren toen al goede buren en ze gaven me nu de gelegenheid om eens niet een slapeloze nacht door te brengen op een luchthaven, maar afgehaald te worden.
En om uit de eerste bron nu eens te horen en te zien hoe dat nu is, het leven van een expat.
Wel..
Gerty en Raymond hadden in Ekeren al een huis ' uit de showroom', perfect interieur, mooi aangelegde tuin met koi-vijver.
Hier hebben ze een nog mooier, groter huis , met een zwembad,heel het jaar door een dikke 30 gr in en uit het water.
Een stuk beter dus dan aanschuiven op de Antwerpse ring?
Mijn logeerkamer was zowat even groot en comfortabel als mijn appartement thuis.
En mijn tijdelijke Foster Parents hebben ook lekker voor mij gekookt.
De gaatjes van de broeksriem gingen de andere kant op.
Ze wonen in Sanur en dat is een badstad aan de oostkust van Bali.
Het gaat er allemaal rustig en gemoedelijk aan toe.
Weg is het onveiligheidsgevoel.
Ik ga van noord naar zuid op het strand, ga wandelen in de mooie mangrove vlakbij.
Neem eens de bus naar Nusa Dua schiereiland en heb daar een inleef-namiddag hoe het leven is in een resort hotel als het Grand Hyatt.
Ik mag ook nog mee naar een vergadering van de jachtclub en we gaan samen eten in een goed restaurantje, dus voor 1 keer geen rijst of noedels.
Er zijn dus toch mensen die mijn teksten lezen , want inderdaad.
Bali is niet Boeddhistisch , maar Hindu.
Mea culpa, mea culpa..
Er lopen hier dus geen oranje mannetjes rond, ik ga het zo proberen te onthouden.
Verder kijkt men hier eigenlijk niet op een god meer of minder.
Er zijn massa's tempels, massa's goden , maar vooral heel veel bijgeloof.
Zo kan je bvb 6 tanden laten vullen tijdens een -natuurlijk betalende- ritueel;
Ben je gelijk verlost van de 6 kwaden in jezelf, oa boosheid,verwardheid , dronkenschap en verlangen.
Na Sanur naar Ubud, een kunstenaarsdorpje in het binnenland.
Toeristisch, het is zo'n dorpje waar iedere toer langs komt.
Het is hier regenseizoen nu , zeer mooi groen , plakkerig warm en weinig toeristen.
Er is hier wel wat te zien.
Ik was al in het Blanco museum, kunst van de Balinese Dali.
Het museum Puri Lukisan, hedendaagse en oudere kunst, in de prachtige tuin kon je leren weven, schilderen en muziek beleven.
Het Palace of Ubud.
Een heleboel House of. Painter of Sculptor...het is uiteindelijk een kunstenaarsdorp.
Heel veel Pura tempels, de ene al mooier dan de andere.
Soms denk je een tempel te betreden , blijkt het de entree te zijn van een gewoon huis.
Er is hier ook een mooie wandelweg door de rijstvelden.
Het pad is een soort Walk of Fame.
Iedere tegel is gepersonaliseerd, en dus naar ik aanneem ook gesponsord door toeristen ,hotels en café's die hun handafdruk en boodschap hebben achtergelaten.
Je hebt hier Monkee Forest , een gebied met een paar mooie Pura tempels , maar ook een grote kolonie apen.
Toeristisch, iedereen wil op de foto met een aap, maar wel een mooi bos.
Er is een dorpje vlakbij Ubud, Petulu.
Petulu is wereldberoemd in Bali voor een grote kolonie Herrons--een soort kleine witte reigertjes;
Niemand weet waarom ze eigenlijk juist daar in mass bij elkaar komen, daarom is er maar weer een God en mythe gecreeerd.
Ga je verder, kom je in de kleine dorpjes.
Daar wordt biljart ipv schaak gespeeld.
Iedere straat heeft zo zijn eigen specialiteit, de ene maakt houten stoelen, de andere houten vogels.
Je kan hier voor een prikje handgeweven stof kopen , aan 1 stuk wordt 1,5 jaar gewerkt.
Ik kwam langs een klein winkeltje waar men meer dan 25 miljoen jaar oud petrified wood verkocht;
Er is ook een bloeiende markt voor liefhebbers van joga-massage of het jezelf uithongeren om tot een hoger spiritueel niveau te komen;
In Ubud kan je ook heel lekker eten , keuze genoeg;
Volgens de Australiers heel goedkoop.
Maar met mijn budget ga ik het een stuk makkelijker krijgen dan hun om tot een hoger spiritueel niveau te komen.
Ben ook eens gaan wandelen naar de Campuang Ridge en de Sayan Ridge.
Weg van het drukke winkelcentrum.
De heuvels zijn helemaal ingenomen door resorts , gelukkig werd ik regelmatig uitgenodigd door de bewaking om binnenin eens een kijkje te nemen;
Mooie dingen gezien!!
Na madame tuk-tuk, madame riksja, madame motobike, madame jeepney, ..ben ik nu gepromoveerd tot madame Transport.
Hier in Bali hebben veel mannen een auto of brommer die je voor een 'special price' ergens naartoe brengen.
Die speciale prijs geldt natuurlijk alleen voor mij, wat had je gedacht??
Een heel mooi station ,zowat als de spoorwegkathedraal in Antwerpen ,maar dan in Sovjet stijl.
In Xharkov wordt veel geld verdiend,da's duidelijk..
De bezienswaardigheden zijn op 1 dag te zien.
Een kathedraal naar het voorbeeld van de Aga Sophia in Istanbul.
Een mooi kloostercomplex, benieuwd of jullie mij gaan herkennen op de foto met de verplichte sjaal en rok?
Een zeer groot Leninplein, het stadspark, ook nog steeds Leninpark, waar je je kan laten fotograferen met een aap ,een slang, met een treintje kan rijden.
Een heel grote thermometer.
En heel veel grote ,imponerende sovjet gebouwen natuurlijk.
Terug een treinticket gaan kopen.
Treinen weer overvol, ik heb nog een ticket naar Cherson.
Nog 2 uur voor de trein vertrekt.
Ik geniet dus nog wat van het mooie stationsplein met de bloemen en de zacht klassieke muziek.
Het is 30 gr als ik de zon onder zie gaan.
Op de trein first love meegemaakt tussen een knappe boy van 3 en een baby girl van 1.
Zelf ook nog even tjotja-tante geweest en mij nog maar eens verbaasd hoe rustig de kinderen hier zijn.
Volgende middag gearriveerd in Cherson.
Een stadje bijna aan de monding van de Dnepnr.
Rustig, kleinschalig, geen toeristen.
Wel een Leninplein, met standbeeld, een Puskinstraat , Karl Marxstraat.
Een stadje waar je nog voor 1 grivna je gewicht kan kennen dankzij de weegschaal van de deduska, de opa.
Waar je op straat nog een koffie kan kopen van de babuska, recht uit de termos.
Waar ook veel nieuwe shoppingcenters gebouwd worden,er een mooie verkeersvrije straat is vol restaurantjes , en een zeer grote Hugo Boss winkel, met bewaker.
In het treinstation hetzelfde probleem.
Te veel mensen , te weinig treinen.
Na heel wat aanschuiven aan verschillende kassa's geef ik het op.
Ik besluit om hier te blijven voor de nacht en ga nog eens slapen in de komnata otdicha, de hotelkamers binnen het station.
ik huur een kamertje voor 12 u en slaap heerlijk , beschermd door 2 wakkere dejournaja's.
De volgende morgen ziet de toestand aan de stationskassa's er niet veel beter uit;
Ik ga naar het busstation.
Daar heb ik geluk, er vertrekt juist een minibus naar Odessa.
Dikke 3 uur ,veel Russische hits en veel putten in de weg later, zijn we 190 km verder.
Voilà, ik ben in Odessa!!
Odessa is een havenstad gebouwd door Katharina de Grote aan de Zwarte Zee.
Toen al omdat het zo strategisch gelegen is, maar vooral voor zijn klimaat.
Het is hier overdag 28 gr, s' avonds 23, s 'nachts 18.
En de zuivere lucht van de zee daar bovenop.
Een zeer groene stad en overvolle stranden.
De stranden zijn verdeeld in gratis en betalend .
Als je genoeg geld heb kan je zelfs je eigen terrasje hebben op het strand.
Er zijn hier vooral- alleen?? toeristen uit de voormalige Sjovjet, vooral Oekrainers , maar ook veel Russen en Wit russen.
Blijkbaar hebben er nog veel Russen hun jaarlijkse gratis reis van tijdens de Sovjet weten te behouden.
Dat merk je in het station waar ze met hun speciale vergunning staan te zwaaien.
Odessa staat natuurlijk ook vol met monumenten, mooie historische gebouwen.
Het meest gefotografeerd, er staat bijna 24 u een file, is het monument ter ere van 'de twaalf stoelen', misschien wel het beste, grappigste schelmenverhaal uit de Russisch literatuur.
Odessa zou Oekraine's party-hoofdstad moeten zijn.
Maar dat valt goed mee;
Er zijn wel duizenden restaurantjes en terrasjes.
Allemaal vol , en de toeristische stalletjes doen ook gouden zaken.
Maar Odessa is vooral 'm'as-tu-vu?'.
Zien en vooral gezien worden.
De dames in lange, dure gewaden.
De mannen met de duurste auto's.
De koets met de witte paarden staat hier letterlijk op zowat elke hoek.
En toch , het kan nog ,nog even.
Ik logeer in hotel Passage, helemaal in het centrum gelegen.
De passage is zoals er bvb ook in Brussel nog een paar zijn, een oude,mooie winkelgalerij,18-19de eeuw.
Zeer mooi om te zien en zeer mooi gerestaureerd;
Hier in Odessa is er een hotel aan verbonden.
Monumentale trappen ,eindeloze gangen, grote kamers.
Het lijkt dus of ik in een paleis logeer, helaas nog te renoveren.
Maar wat wil je voor 20 euro ,ontbijt inbegrepen ,zonder warm water.
Internetverbinding in Cuba is duur, traag en onbetrouwbaar, dus voor één keer een reisverslag in uitgesteld relais.
Cuba is een groot eiland, zo wat tussen Mexico, Haiti, Jamaica en de USA in.
Het leeft nog steeds onder het Amerikaans embargo en er is nog steeds een dubbel muntsysteem in voege.
Er is de CUC en er is de CUP, 1 CUC= 25 CUP.
Sommige winkels werken met CUC, andere met CUP.
Dat geldt ook voor restaurants, vervoer.
De bedoeling is dat je als toerist de CUC gebruikt, de CUP is er voor de Cubanen.
Wat het allemaal nog wat complexer maakt is dat je als toerist ook veel niet mag.
Er zijn winkels , restaurants , benzinestations waar je als toerist niks mag kopen.
Bussen die je niet mag gebruiken, quota voor reizigers op de trein.
Zoals te verwachten was , werd deze reis dus ietwat speciaal.
Havana bestaat grotendeels uit 4 stadsdelen.
Oud Havana, Centro Havana, Verdado en Miramar.
Ik logeerde in Centro Havana , ontbijt op het dak met uitzicht op zee, het Capitool en het nog te restaureren deel van Havana.
De Malecon , de beroemde zeewering , en Oud Havana zijn vlakbij, en zijn het toeristisch hart van Havana.
Plaza des Armes, Plaza de San Francisco, Plaza de la Cathedral, Plaza Vieja, Obisco,Parque Central en Paseo del Prado, het Capitool.
Je kan er rustig zelf rondwandelen en genieten van mooie gebouwen, pleintjes, het ligt allemaal vlak bij elkaar;
Natuurlijk kan het ook met een fietstaxi, een coco-taxi, met paard en kar , of met een oude Amerikaanse auto.
Iedereen probeert je wat te verkopen, een gids, een taxirit, een hotel, een restaurant, zichzelf.
Als je niks naar je zin vindt op de menukaart , wil de ober je wel begeleiden naar een restaurant van een vriend, waar hij dan ook wel zijn percentje zal krijgen, bovendien wil hij dan ook nog een tip van jou voor de hulp.
In een restaurant wordt er gerookt, wordt er steeds 10% bij je rekening gevoegd, geeft men steeds te weinig terug , en men verwacht dan ook nog een tip.
De mannen klikken ,sissen, knipperen met hun ogen, roepen je luidsleels na hoe mooi je wel bent, staan aan het raam kusjes te geven, of komen gewoon aan je tafel staan en vragen je kamernummer;
Dating-kantoren hebben ze hier niet nodig.
Er zijn ook mensen die gewoon geld vragen ,op straat , of als je in de rij staat in de winkel, of als je in een restaurant zit.
In de andere wijken krijg je nog wel aanbiedingen voor taxi's , maar niemand vraagt nog geld.
In Cuba wonen de armen alleen in de paar toeristische straten van de stad.
In Verdado heb je oa het grote Plaza van de Revolution, met een groot monument voor José Martin en een reuzenportret van Ché, het Nationaal Theater en nog wat mooie woonwijken.
In Miramar heb je de diplomatieke wijk en de duurdere hotels.
Mooie groene wijken en heel wat Mercedessen op 5th avenue.
In Havana Centraal koop ik een treinkaartje naar Santiago de Cuba voor trein nr 1, DE toptrein in Cuba.
Zou de enige trein zijn die op tijd rijdt, 1 trein per 3 dagen.
Het kost wat heen en weer geloop , want ik moet als buitenlander een ticket gaan kopen in een ander gebouw.
Daar wijst men mij van hier naar daar, uiteindelijk vind ik het goede loket.
De mevrouw schreeuwt over haar schouder: hebben we nog een plaats?,ja?, begint dan verwoed stempels te zetten , papieren in te vullen, nog meer stempels, uiteindelijk heb ik mijn ticket.
Twee dagen later als ik mijn ticket ga herbevestigen op de dag van vertrek, wenst de man achter het loket mij proficiat omdat het me gelukt is een ticket te kopen??
De nachttrein heeft alleen zitplaatsen, het is een afdankertje van de Franse spoorwegen.
Veel gepraat en gezang op de trein.
volgens mijn reisboek van 2011 is de lamp in het enige toilet kapot...dat is ze nog..
Ik kom aan op oudejaarsavond.
Het Parque de Céspedes is afgesloten voor alle verkeer en staat vol met eet- en drinkkraampjes , er wordt muziek gespeeld.
Men viert hier niet alleen nieuwjaar maar ook de 55ste verjaardag van de Revolutie...HOERA!!!!!!
Geen vuurwerk , maar concerten, speenvarkens,taart en bier.
Santiago de Cuba is de muziekhoofdstad en 2de grootste stad van Cuba, vlakbij Haiti.
Een heel ontspannen sfeer hier, het is zalig om te genieten in de vele mooie parkjes en overal speelt muziek.
Ik wandel naar het Parque de Céspedes, de kathedraal,het museum Del Ron, het museum Emelio Bacardi, het Casa de la Trova, de Mondacakazerne, waar Fidel op 26 juli 1953 zijn eerste poging tot revolutie deed, de Loma de San Juan, waar Roosevelt won van de Spanjaarden;
Santiago, omgeven door heuvels, het wordt 39 gr warm.
Ook op 1-2-3 januari is het nog feest, de kraampjes blijven maar speenvarkens braden.
Het lokale vervoer in Havana gebeurde voornamelijk met gelede bussen ,made in China.
Hier ook wel , maar je ziet hier ook de omgebouwde Kamaz vrachtwagen met aangepast trapladdertje en allemaal staanplaatsen.
Er staat dan een Cubaan te schreeuwen waar de truck naartoe rijdt , en pas als hij letterlijk stampvol staat, vertrekt men.
Ik zie hier zelfs nog een kameel-bus.
Je ziet ook mensen langs de weg staan zwaaien met waaiers geld, de manier hoe men hier lift.
De meer begoede Cubanen rijden interstedelijk met Astro.
Dat zijn gewone toerbussen , met zitplaatsen , er zijn er heel wat en je ziet ze overal rijden.
Helaas betaalbaar in CUP en dus verboden terrein voor toeristen.
Toeristen zijn aangewezen op de Viazul bussen , betaalbaar in CUC.
Het kantoortje is piepklein , er is 1 medewerker.
Vanuit Santiago rijden er 3 bussen per dag naar Havana, om 8u, 15u en 18u;
Ik kies voor de bus van 8 u op 4 jan naar Camaguey.
De bediende heeft 3 mapjes voor zich liggen , inderdaad , voor ieder bus 1.
Mijn naam wordt genoteerd en ik krijg een ticket naar Camaguey.
Camaguey is één van de oudste steden van Cuba.
Het centrum is aangelegd als een wirwar van straatjes, zogezegd om piraten buiten te houden.
De oude binnenstad is herkend door Unesco als werelderfgoed.
Veel kerkjes, veel pleintjes en ook hebben ze hier het grootste stadspark van Cuba.
Ik vind het er vooral stoffig en de stank van de uitlaatgassen bezorgt me keelpijn..
Bovendien is er hier een overaanbod aan mannelijke en vrouwelijke jintero's.
rustig door de hoofdstraat wandelen of op een bankje zitten is er niet bij.
Ik heb hier honderden amigo's die allemaal hetzelfde willen.
Je ziet ze hier ook in grote getale.
De oude mannen in Aloha hemd, sigaret in de mond, fles rum, met een jonge vrouw of man.
Oude vrouwen met grote tatoo's, sigaret in de mond, coctail, jonge man.
Veel stroompanne's ook, dus regelmatig geen licht, geen airco, en als er al water is, is de temperatuur 'naturel'.
Het water van je douche hangt dus af van hoe warm het die dag geweest is.
Na een paar dagen wil ik hier dus weg.
Helaas Camaguey heeft geen rechtstreekse bus of trein naar Havana.
Bovendien kan ik geen plaats reserveren, niet naar Havana, niet naar Santa Clara, niet naar Varadero.
Alles zit overvol omdat er veel mensen na de feesten terug naar huis willen.
Ik moet naar het station komen 1 uur voor de trein of bus arriveert, dan pas kan ik een ticket kopen.
Als er nog plaatsen vrij zijn natuurlijk.
Anders is het wachten op de volgende bus, of de volgende trein, binnen 3 dagen.
De trein passeert om 2 u s' nachts, bussen tussen 1 en 4 uur, 1 bus om 12u, 1 bus om 16u.
Ik gok dus op de bus;
Om 10 u neem ik mijn plaats in in de rij.
Als het kantoortje om 11 u opent, kan ik nog geen ticket kopen.
Ik moet wachten tot de bus er is;
Om 12 u terug in de rij gaan staan in de hoop dat de bus redelijk op tijd is.
Een paar Duitsers gaan door het lint , beginnen te roepen en gaan letterlijk op de vuist.
Ze beweren dat ze er al 2 dagen zitten en dat ze de rij beu zijn.
Dat belooft!
12u15 arriveert de bus.
Iedereen stroomt samen rond de dame.
Er kan er maar 1 mee naar Havana, 3 naar Santa Klara.
Ik roep OK!!,Santa Klara, OK!!
Betaal mijn 15 CUC, 5 min later vertrekt de bus..
Oef!!
Santa Clara is de derde stad van Cuba, cultuurstad, studentenstad.
Bij toeristen vooral in trek voor het groot herdenkingsmonument voor Ché en het monument van de Trèn Blindado, nog een relict van de Revolutie.
Het monument van de 4 ontspoorde wagons stelt niet veel voor, het grote monument voor Ché op het , natuurlijk,gigantisch grote Plaza de Revolution, heeft wel iets.
Topper in Santa Clara is echter hun Parque Vidal, het grote centrale plein, dat terecht door de Cubanen is uitgeroepen als Nationaal Monument.
Het is echt héél mooi en héél gezellig.
Ik heb er uren gezeten en mensjes gekeken, niemand viel me lastig, integendeel,'welkom in Cuba!!'.
Eindelijk het echte Cuba gevonden?
Je hebt hier ook nog de 'boulevar', de winkelstraat , en je kan even buiten de stad een heuvel op, de Lomo del Capiro, waar je een mooi uitzicht hebt over de stad.
Natuurlijk staat ook hier een monument voor Ché.
Maar dé place -to-be in deze stad is dus Parque Vidal, waar heel de dag mensen zitten en wandelen, waar altijd muziek speelt en waar iedereen s' avonds samenstroom om te praten en te drinken.
Ieder weekend houden ze bovendien feest van de muziek, dan is het zelfs drummen op het plein en maximum aan decibels.
Na mijn ervaring in Camaguey toch maar al eens naar het station geweest.
Ook hier geen ticket vooraf te reserveren.
In het busstation schrijf ik mij op de wachtlijst voor een bus op de 14de.
Er staan al een paar namen boven die van mij.
In het treinstation zie ik dat er een trein zou moeten rijden op de 12de.
Trein nummer 14, volgens de dame achter het loketje een goede trein.
Ik kies voor het avontuur met de trein.
Ik moet er om 7u30 zijn, dan een ticket kopen, om 8u35 de trein ,om 13u30 aankomst in Havana.
Ziet er goed uit!
Op de dag zelf kan ik natuurlijk om 7u30 nog geen ticket kopen, om 9 u zegt men dat de trein in panne staat , maar hij komt zodra hij hersteld is.
Om 13u15 zijn we eindelijk weg, aankomst in Havana 18u30.
Mijn laatste dagen logeer ik in hotel Bellevue Deauville, met zwembad en gelegen op de Malecon.
Een hotel met 15 verdiepingen, helaas is de lift al jaren stuk.
De oude motor is niet meer te herstellen , en een nieuwe zou nog van slechtere kwaliteit zijn.
Ik ga nog eens naar Miramar,naar het Bosque de Havana, geniet nog wat van de Malecon, Prado en Havana Vieja.
Ik neem ook nog een toeristenbus naar Playas del Este, hét strand van Havana.
Weinig aan te zien , maar ik heb dus mijn strandfoto!
Eerste stop was Kobe, een gezellig havenstadje, met een mooie havenbuurt , een monument voor de grote aardbeving van 1995 , veel shoppingcenters , een waterval , gemoedelijk stadje.
Volgende dag naar Osaka.
Tweede stad van Japan.
Ik zie het kasteel , het station met uitzicht en de tuin op het dak.
Ik zie Tennoii area met massaal veel tempels.
Maar ik ben hier vooral voor Kunio.
Een aantal jaren geleden was hij te gast bij mij.
Nu neemt hij mij mee uit eten.
Lekker natuurlijk, en ik krijg complimentjes over hoe goed ik met stokjes eet.
Maar wat me vooral bijblijft , zijn de businessmen die roken in het restaurant en waar het glas sake gevuld wordt tot ook het schaaltje eronder overloopt.
De volgende dag ben ik uitgenodigd op de tentoonstelling van de schilderijen van Kunio.
Mooi, en ik leer er een canadese met russische roots kennen en een japanse.
De japanse gaat me naar het station brengen, verdwaalt en durft dat niet te zeggen.
Het kost ons een wandeling van 4 uur om het station te bereiken.
Het leert me wel een bijzondere manier om koude koffie te maken , en de drukte van Umeda station in rush hour.
Ik heb Osaka grondig gezien.
Volgende dag in Kyoto wat world heritage tempels bekeken.
Voor het presidentieel paleis moet ik 2,5 uur wachten.
Ik besluit om naar Nara te gaan.
Nara is een dik uur rijden van Kyoto.
De performance van onze treinbestuurder zal ik nooit vergeten!
Nara is nog een stuk ouder dan Kyoto, heeft bijna evenveel world heritage tempels als Kyoto en is zoveel gezelliger.
De meeste bezienswaardigheden liggen in een beschermd park , met beschermde bambi's.
Deze bambi's zouden boodschappers van de goden zijn.
Ze krijgen veel koekjes van de schoolkinderen.
De grote boeddha tempel is echt de moeite waard.
Vandaag ben ik naar mijn favoriet eiland Shikoku gereden.
Een Japanner vraagt je waarom je er naartoe gaat.
Je kan er een pelgrimstocht doen van 88 tempels over 1400 km.
Maar het is er vooral rustig en je bent nooit ver van de bergen en de zee.
Hier in Matsuyama heb je een kasteel, het oudste onsen-warmwaterbad van het land.
Een paar van de tempels op het 1400 km pad.
Veel shopping, en vooral ook een wellness hotel , met slofjes,badjas en de verwarmde WC , waarop je in de privacy van je kamer alle knopjes eens kan proberen...
Eerste stop op dit subtropisch eiland was Miyazaki.
Zeer vriendelijke mensen, ze wandelen met me mee om de weg te wijzen, zeggen vriendelijk hello, nice to meet you.
In de supermarkt moet ik overal proeven, allemaal lekkere dingen.
Ik ga naar de Miyazaki shrine, voor de eerste keizer ooit in Japan, bezoek het Miyazaki prefectural museum, zeer mooi over de plaatselijke geschiedenis.
Dan wil ik nog naar het Heiwadai park om de Peace Tower te zien.
Ik verkijk me op de afstand, maar geen nood.
Een vriendelijke Japanner nodigt me uit, rij een eindje mee, achter op mijn fiets.
Achter op de bagagedrager van een rammelfiets met slecht opgepompte banden heb ik dus mijn persoonlijke sight seeing tour.
Dikke 3 uur rijdt de japanner met me rond in 33 gr, bergop, bergaf.
Hij praat heel de tijd in het japans, waar ik weing van begrijp.
Aje is warm denk ik, wat kokorikoo betekent vraag ik me nog steeds af.
In Colombia is dat een kip-fast-food keten , maar hier?
Volgende dag uitstapje naar Aoshima eiland, met de speciale rotsen en de mooie botanische tuin.
Volgende dag een mooie rit door het binnenland van dit eiland naar Kagoshima.
Kagoshima ligt aan de voet van de zeer actieve vulkaan Sakurajima.
Daardoor hangt er meestal een aswolk voor de vulkaan.
Vandaag naar Ibusiki, ik neem er een onsen voetbad.
Dan voorbij de Kainondaka vulkaan , bijgenaamd little Fuji.
Helemaal tot Makurazaki.
Dit is letterlijk het einde van de Japan Rail line.
Tot het andere uiterste is het 3144,5 km rijden.
Ik schijf mijn naam in het gulden boek.
Tik, ik ben hier geweest.
Morgen de shinkansen op voor een lange rit noord.
Ik ga op weg naar het 4de grote eiland Hokkaido, het siberie van Japan.
Is 53 km lang en gaat 240 m diep, 100 m onder de zeebodem.
De trein doet er 26 min over.
Nog geen shinkansen op Hokkaido , maar ze zijn er mee bezig.
Volgend jaar al het stuk van Aomori naar Hakodate,dat is het stuk onder de zee.
Vanaf 2027 helemaal tot Sapporo.
In Hokkaido kies ik Asahikawa als uitvalsbasis.
Asahikawa heeft het record van de meeste sneeuwval in Japan, en de laagst temperatuur in de winter--tot -40 gr.
In Sapporo hebben ze in de winter een ijsfestival , in Asahikawa een sneeuwfestival.
Gebouwen en kunstwerken in sneeuw in openlucht.
Nu is het lente , en ze hebben een hittegolf.
Tot 36 gr, atsjee zeggen de Japanners.
In Asahikawa ga ik naar het Tokia park ,toevallig is het feest in Hokkaido.
En wat doet een Japanner dan?
Eten en drinken natuurlijk, maar ik zie ook veel dames in traditionele kledij.
Ik neem de trein naar Abashira, het Alkatrez van Japan, tegenwoordig moet je betalen om in de gevangenis te geraken.
Ik sta hier aan de andere kant van de Zee van Ochotsk.
Vlakbij de Kurillen eilanden en Rusland.
De volgende dag naar Biei, in augustus het Mekka vaan de lavenderbloei.
Dan zijn alle heuvels hier in de buurt een kleurenpallet van bloemen.
Nu zijn er alleen de mooie vulkanen op de achtergrond.
Op naar Furano, een skiresort inde winter, maar nu, inderdaad, atsjee, te heet om veel te wandelen.
Ik rij nog naar Otaru, waar de Japanners wild worden van de 18de eeuwse gebouwen rond de kanaalzone.
Volgende dag nog even een fotostop in Sapporo voor het oud gouverneurshuis en de TV toren.
De vorige keer zag ik nog de kersenbloesem , nu is het alleen maar warm.
Terug naar Honsu eiland.
Ik logeer in Hachinohe.
Daar is weinig te zien, ze hebben een lokaal manneken pis.
Ik maak nog een daguitstap naar Hirosaki,aan de voet van een vukaan , met een mooi kasteel.
Morgen nog eens genieten van een rit met de shinkansen.
Alles went, maar eigenlijk is het toch wel zeer bijzonder.
Tijd dus om afscheid te nemen van Japan.
Vorige reis heb jullie al verteld over de treinbegeleider, maar eigenlijk gaat het hier altijd en overal over respect.
De nieuwslezer buigt voor zijn kijkers,de winkelbedienden doen hun gemeenschappelijk dansje ter voorbereiding van de opening van de winkel , en staan dan samen op rij klaar , in een prachtig uniform, om te buigen voor hun klanten.
De seingever van het station buigt voor de trein die aankomt, die vertrekt.
In de supermarkt buigt men voor iedere klant.
Maar ook in een trein zal een Japanner zoveel mogelijk ruimte maken voor de ander.
In deze 3 weken heb ik 1 keer iemand horen bellen met zijn gsm, iedereen op de trein was geschokt!
Buitenlanders staan helemaal op een voetstuk.
In een winkel maakt men plaats voor jou, kan jij eerst je keuze maken, wordt je niet gestoord.
Als ze het kunnen laten ze je de lift alleen nemen.
Maar alleen om je niet te storen.
Want als je ergens op de kaart staat te kijken , komen ze je altijd helpen.
En hun Engels is niet perfect, maar aan mijn Japans is ook nog wat werk.
Zoals verwacht was het weer een fantastische reis!
Met het weer heb ik geluk gehad , maar Japan is toch wel 1 van de eenvoudigste landen om in te reizen.
Morgen dus naar Narita, overmorgen naar huis.
Als de Russische douane mij niet oppakt, en de Belgische douane me op tijd naar huis laat gaan, ben ik woensdag terug aan t' werk.
Het was even geleden dat ik nog in Thailand was , maar ik ben het ondertussen weer helemaal gewoon.
Na een paar keer flink schrikken weet je weer dat ze hier aan de andere kant van de weg rijden.
Ze zijn er allemaal ook nog , al mijn vrienden die hallo madaaam....motobike madaaam....tuktuk madaaaam...hello madaaaam...massaaage madaaam.....roepen ...en maar zwaaien ....en maar glimlachen..
Het zijn geen Japanners en dus vergeten ze al eens de elektriciteit in je kamer op te zetten..terug naar beneden...sorry madaaaam
Terug naar boven...geen licht...terug naar beneden...sorry ,sorry madaaam.
Ze geven al eens verkeerd terug...sorry madaaam.
Begrijpen geen engels.....sorry madaaam.
En altijd diezelfde, beetje verlegen glimlach.
Omdat je je eraan ergeren of boos worden verloren energie is , doe ik maar gewoon mee.
En zeg dus met mijn breedste glimlach no thank you sir...no thank you sir...no thank you madaaam.
Thailand met zijn miljoenen brommertjes die als ze niet rondrijden liefst geparkeerd staan op het voetpad.
Het voetpad waar je best steeds naar beneden kijkt , want staat vol met hindernissen.
Van de brommertjes tot auto's, stoelen, huistempeltjes,dozen, bakken,palen, winkelwaar,eetstalletjes,verhoogjes, putten.
Ik ben nu dus in Phuket.
Het historisch centrum heeft wel wat mooie gekleurde huisjes ,een paar tempels en hier in het zuiden ook wat moskee's.
Verder komt iedereen hier natuurlijk voor de stranden.
Daar kan je van hier in het centrum met de songtaw naartoe.
Dat is een busje zonder ramen , waar achter in de laadbak voor toeristen de banken aan de zijkant staan.
Het bekendste strand is Patong Beach , waar s' nachts honderden open bar's een massa toeristen trekken.
Het is het Pattaja van deze kust.
Ik ben ook nog naar Kata en Tarong Beach geweest.
daar hebben ze een aantal jaren geleden een tsunami van Russen over zich heen gekregen die nooit meer weggegaan zijn.
Bijna alle uithangborden zijn in t russisch , je kan er borstj en pelmeni eten , en echte kvas drinken.
In Phuket stad heb je ook nog een strand met daaraan een mooi stukje mangrovebos.
Daar is het een stuk rustiger zitten.
Verder kan je van hieruit uitstappen maken naar alle eilanden in de buurt.
Vooral naar Phi-Phi eiland is populair.
Massa's bootladingen Chinezen maken te trip.
Als ze terug aan land zijn kopen ze dan een bordje met daarop hun foto.
Goed voor de economie van de Thai natuurlijk.
Maar hebben de chinezen dan nog een schouw thuis om dat bordje op te zetten?
Er is hier een night market, een morning market, een fresh market om er maar een paar te noemen.
Er is hier een wandeldijk langs de rivier, mooi, en s' avonds hebben ze daar ook een openlucht foodmarket.
Eten kan je hier op al die markten en dan nog op duizend en één andere plaatsen.
Men maakt s' morgens al een paar schotels , doet dat dan in grote metalen bakken en zet die dan op een stalletje op straat.
Geen koeltoog natuurlijk, het eten blijft heel de dag lauwwarm.
Er is keuze uit kip, vlees, vis , groenten, zelfs sushi.
De afwas doet men als alle borden gebruikt zijn.
Maar het ziet er goed uit en het ruikt heel lekker!!
De meeste farang proberen dat dus een paar dagen, en gaan daarna naar de 7/11 een luchtdicht verpakt schoteltje laten opwamen.
Er is hier ook een mangrovewalk voor de toeristen.
Mooi gemaakt met een houten loopbrug die er zo'n kilometer dwars doorheen loopt.
Helaas is de loopbrug en het omringende bos ook thuis voor een grote groep aapjes.
En jullie vinden dat misschien leuke beestjes.
Ik heb het er nooit voor gehad.
In de zoo kan je mij vinden bij de tijgers, de beren en de roofvogels, niet bij de apen.
Zeker niet als ze zoals hier op de enige weg , de loopplank door de mangrove, met gegrom en ontblote tanden in groep op je afkomen.
Lees nog maar eens na waar hondsdolheid, ebola en andere ziekten vandaan komen.
Je kan hier ook met een longtailboot naar het Relay strand.
En met een busje naar Ao Nan beach.
Best mooi met de karstrotsen inde zee.
Verder kan je hier naar allerlei tempels , en ook naar de moskee.
Vreemd om in een boeddhistisch land opgeroepen te worden tot het gebed.
Heeft als gevolg dat ieder shoppingcenter nu niet meer alleen een tempeltje heeft staan voor Boeddha, maar ook een moslim prayer room--mannen apart van vrouwen.
Ik had hier een leuke babbel met de man die het mobiele winkeltje uitbaat voor de politie.
die kopen hier zelf hun uniform , kentekens en wapens, idem trouwens voor de douane.
Dat winkeltje blijft in iedere stad een paar dagen staan.
Kan je gaan passen en kopen wat je nodig hebt.
Interessant om te horen hoe zij de situatie in de drie zuidelijke provincies zien.
Er staan hier militairen aan de provinciegrens en in sommige supermarkten.
Ik had ook weer de eer om de lokale jeugd te helpen bij hun huiswerk.
Die worden er op uitgestuurd om hun engels te oefenen.
Heel verlegen komen ze dan vragen of je kan antwoorden op de vragen.
Wat is je naam, uit welk land kom je , wat is je nationaliteit, hoeveel keer was je in Thailand, wat is je favoriete eten, film enz..
De vragen hebben ze allemaal bij elkaar op een papier, maar meestal geraken ze giegelend niet verder dan de eerste vraag.
en natuurlijk vul ik al hun vragen in.
Zij blij, ik blij, en ze zwaaien nog lang als ze al op de boot naar huis zitten.
Het was hier dus goed en warm, de tropische regenbui neem je er dan graag bij.
Morgen naar Singapore.
Men verwacht er zoals altijd 32 gr met kans op een onweersbui.
Singapore ligt zo ongeveer op de evenaar, het is er jaar rond ongeveer 32 gr overdag,s' avonds koelt het af tot een aangename 28gr.
Iedere avond heb je hier dus zo'n avond dat je heel de nacht op een terrasje wil blijven zitten.
Singapore is een republiek en in 2015 bestaan ze 50 jaar--Leve de Republiek!!
Want ze doen het hier dus echt goed.
Singapore heeft een ongelooflijke mix aan culturen.
Maar alles gaat er hier gemoedelijk aan toe.
Je hebt indische tempels,boeddhistische tempels, chinese tempels, armeense kerk, katholieke kerk, moskeeen , teveel om op te noemen.
Iedereen leeft vredig met elkaar,zo lijkt het toch.
Van ieder geloof worden de feestdagen gevierd.
Terwijl ik hier was waren vooral de Indiers aan het feest.
Ze moeten blijkbaar iedere drempel aanraken die ze voorbijgaan in de tempel, dan handen gevouwen boven het hoofd.
Giften volgens prijslijst.
Ik begrijp er weinig van, maar als ze hun kinderen kaarsjes laten branden is dat begrijpbaar en ik denk...en krijg tranen in mijn ogen.
Vandaag waren de Chinezen blijkbaar weer aan t' feest.
Ze waren massa's geld aan 't verbranden..rare jongens die Chinezen.
De moslims lijken mij nog altijd slechte doe-het-zelvers,aiaiaaaaaiaiiiiiii klinkt uit de toren--er dus weer naast geslagen?
En dan zijn er nog die van mijn godsdienst, die van het kerkje van de madonna van Fatima , de enigen die alleen whitening producten gebruiken voor hun tanden.
Natuurlijk kan het ook zijn dat het er hier zo goed aan toe gaat omdat de politie waakt.
Je kan hier voor zowat alles een boete krijgen.
Voor winkeldiefstal bvb een boete en-of een gevangenisstraf tot 7 jaar.
Voor verkeerd parkeren, voor kauwgum, voor het toilet vuil achterlaten...
Illegaal gokken op straat kost niet alleen een boete, maar ook de uitwijzing uit het land.
Dat er de doodstraf staat op drugs krijg je letterlijk al op het briefje van je immigratiekaart op het vliegtuig.
Je krijgt voor het vliegtuig landt ook al een hele waslijst van wat verboden is..
Wapens, boksijzers.
En als je die dan toch bij hebt, dat best vriendelijk en met respect meldt aan de douane zodat er een oplossing gezocht kan worden.
Respect, daar draait het hier inderdaad om.
Zelfs in een 7/11 hangt hier een mededeling dat je een gewaardeerde klant bent, maar ook de medewerkers van 7/11 verdienen respect.
Gelieve dus beleefd te zijn tegen de bediende van de 7/11 of anders ga je maar elders, als we de politie er niet bij halen.
Niet dat er hier dus niks illegaals gebeurt.
Een donker gekleurde en geklede Indier die met zijn fiets zonder licht door het rood licht rijdt...terwijl zijn i-phone bedienend..
Illegaal op het voetpad verkochte sigaretten.
Singapore is een mooie , groene stad, met veel historische gebouwen.
Veel parkjes, maar vooral veel shoppingcenters.
Als je een gat in je hand hebt, kun je Singapore beter mijden , anders is het een aanrader!
Ik ben dus nog eens terug geweest naar Little India, Arab Street, Marina Bay, met nu nieuw The Gardens at the Bay, het financial center met Lau Pa Sat foodcenter, Chinatown, National museum, Raffles Hotel,en massa's tempels,veel shopping centers, veel foodcourts, waaronder twee ketens Koporitan en The Food Republic--nogmaals--Leve de Republiek!
Maar mijn favoriete plekje om te gaan eten blijft toch de universiteit.
Tussen al die jonge mensen aanschuiven voor versgemaakt eten uit de wereldketen van meer dan 10 landen.
Vandaag mijn laatste dag nabij de evenaar.
Ik weet niet of het nog kan dat ik schrijf dat er aan t' eind een varkentje komt met een lange snuit...?
Wat in ieder geval nog geldt is dat het nog een lange reis naar huis wordt.
Morgen naar Bangkok, vrijdag naar Moskou , daar later op de avond naar Brussel, en dan hopelijk nog een trein en een bus naar Brasschaat.
Zaterdag verwachten we Sinterklaas en Zwarte Piet in de Remise.Iedereen welkom!
Zondag familie..
Maandag terug naar de boeiende wereld van de douane.
Goede vooruitzichten dus, behalve de temperatuur..
Tashkent is de hoofdstad van Uzbekistan en lag vroeger op de oude Zijderoute.
Nu grenst het aan Ruskand, Kazachstan, Kirgistan,Tadzjikistan,Afganistan en Turkmenistan.
Tashkent is een grote, zeer groene stad met heel wat geschiedenis.
Een interessante mix van vroeger en nu.
Nog wat moskeeen en medressa's van de Arabieren, monumentale gebouwen en woonblokken uit de sovjiettijd,en nu de nieuwe ,minstens even monumentale gebouwen van de nieuwe Leider..
De nieuwe Leider die sinds 1990 aan de macht is en Zijn volk naar een beter leven leidt..
Je kan het hier iedere dag op TV zien.
Filmpjes en liedjes waarin een blije moeder haar blij kind de verwezelijkingen van de Grote Leider toont..
Iedereen blij!
Zo moet het in de sovjettijd ook geweest zijn??
De geschiedenis herhaalt zich..
Uzbekistan is een politiestaat, maar daardoor ook zeer veilig, want de politie is overal.
Aan iedere metroingang, aan ieder underpass, aan ieder ietwat officieel gebouw staat er een agent.
En streng zijn ze.
Geen foto's van gevoelige gebouwen.
Je moet je ook in iedere stad laten registreren en ook van al je gewisseld geld de bonnetjes bijhouden.
In Tashkent wonen nog heel veel russen.
Je kan hier dus nog pelmeni , borsh, soljanka eten, er is ook nog kvas en zelfs de stakantotsje ijsjes zijn er nog.
De uzbeekse keuken heeft lagman,manti,shaslik en plov .
Enfin , zo staat het dus toch op de kaart.
Tot je iets bestelt en dan is het van njet-dat hebben we niet, njet, dat ook niet.
Ik kies dus een authentiek uitziend restaurantje, zonder menu en vraag wat de pot schaft..
Verder is het hier zeer warm weer en is de bevolking zeer vriendelijk!!
Vandaag nog een dagje Tashkent en dan de nachttrein naar Buxara.
Buxara was een van de heiligste steden op de zijderoute, het is nog steeds een oase in de Karakum woestijn..
Ook Dzeghis Khan en Alexander de Grote waren hier.
Zij kwamen te paard, ik met de nachttrein uit Tashkent.
De nacht dus doorgebracht met 3 mannen in een kupe, daarna met een busje naar het oude centrum.
Het oude centrum is prachtig gerestaureerd en bijna helemaal autovrij.
De meeste moskeeen, medressa's,overdekte bazaars zijn in natuursteen , dus de kleur van zand, affgewisseld met de mooie azuurblauwe mozaik.
Alle bazaars zijn nog steeds in gebruik, er worden nog steeds groenten, kleding en souveniers verkocht.
Je hebt er echt het gevoel in de geschiedenis rond te lopen.
Er is hier nog steedseen grote medressa--islam school- in gebruik, waar de meeste mufti's van de omringende landen hun opleiding kregen.
Vroeger waren er 10.000 studenten in Buxara.
Er is ook nog het 'bron-van-Job' mausoleum , waar volgens de legende Job op een rost klopte , en kijk , er was water.
Later kwam er iemand die water in wijn kon veranderen.
Daarna vond een slimmerik de accijnzen uit..
De rest is geschiedenis...
Ook is er nog een fort, een stad binnen de stad, waar de emir woonde.
En natuurlijk is er ook in de nieuwe stad ook nog een amusementspark met reuzerad en zoo, en een Navoi park waar s'avonds een muziek een lichtshow gegeven wordt met de fontein.
De mensen zijn hier zeer vriendelijk en behulpzaam.
Meestal spreekt men je aan in t russisch.
Soms groet men in een andere taal , kan farshi, tadzjieks of uzbeeks zijn.
Dan antwoord ik salaam-alei-kum..
Gisteren is hier de ramadan begonnen.
Daar is weinig van te merken.
Overdag is er normaal ook niet veel beweging op straat.
Het is hier 41 gr ,in de zon dus nog wat warmer, dus bijna iedereen houdt een siesta.
Sluiers zijn hier niet te zien.
Wel draagt bijna iedereen bij deze hitte iets op zijn hoofd, maar dat kan evengoed een badhanddoek zijn.
En s'avonds op de terrasjes wordt er echt wel bier en meer gedronken.
Heeft een nieuwe stad, een russische stad , een joodse wijk en een oude stad.
Er is ook een grote universiteit en dat merk je.
Heel veel jeugd , heel veel terrasjes waar veel meer bier dan water gedronken wordt.
Samarkand is een zeer groene stad.
Het is hier wat koeler dan in Buxara, 41 gr, maar dichter bij de bergen , en je kan bijna altijd onder de bomen lopen.
Het Registan complex , de oudste nog bestaande medressa's , ergens gebouwd rond 1400 , staat er nog steeds, ondanks alle aardbevingen , ondanks alle veroveraars,
Het staat er nog,even mooi als toen het gebouwd werd, midden in een mooie levendige stad.
Ik logeer in de russische wijk, vlakbij de universiteit boelelvard.
Deze wijk is zo russisch als maar zijn kan.
De wegen zijn slecht, een goeie loodgieter kan hier geld verdienen
Maar ze zijn zo lief!
Uzbeken zijn zeer gastvrij, in ieder hotel word je ontvangen met drank , fruit of koekjes.
Op straat spreken mensen je aan en staan er dan op om iets te geven, een ijsje, water, een biertje.
Mijn gastheer in Buxara ging mee tot het busje naar het station en betaalde voor de rit.
De man waar ik niet-zo-legaal geld wisselde nodigde me uit om bij hem thuis te komen eten.
Maar hier in Samarkand gaat de gastvrijheid toch wel in de overtreffende trap.
Mijn gastheer haalde mij gratis af aan het station.
Als welkom niet alleen thee en snoepjes , maar ook een fles wijn.
Als ik ga wandelen zegt iedereen dag , denken dat ik Russisch ben of uit Tashkent.
Maar als ze horen dat ik Belg ben,zijn ze zeer geinteresseerd,en het eindigt altijd in iets geven.
Ik heb hier dus veel vrienden, de meest mannen heten Sascha.
De vrouwen zijn duidelijk baas in Uzbekistan.
Toen de man hier op de hoek van de straat mij een watermeloen kado wou geven, kwam er opeens zijn vrouw bij.
Het eindigde ermee dat ik mijn paspoort met visa liet zien om te bewijzen dat hij alleen maar gastvrij was tegenover een buitenlander.
Na een extra pascontrole in Schiphol ,voorbij de hond van de Nederlandse collega's,een paar films gezien ,en uiteindelijk een half uur te laat geland omdat het te hard regende...
Mijn paspoort was onleesbaar voor de Colombiaanse grenspolitie, dus na 20 keer proberen voor de ogen van alle wachtenden weggeleid naar een ander bureautje.
Om cash dollars te wissellen hebben ze nog steeds mijn vingerafdrukken nodig.
Het is ondertussen 19u30 , het is donker,10 cm water op de straat..
Ik besluit om een taxi te nemen naar mijn hotel.
Ik vraag een paar keer seguro? seguro?
Si, seguro antwoordt de agent en de man die mij in de officiele taxi duwt.
Ik laat het adres zien van mijn hotel.
Dan kijk ik in de ogen van mijn chauffeur.
Die macho glimlach--wees maar gerust meisje, je bent veilig bij mij en ik breng je supersnel naar je hotel, sneller dan wie dan ook---
Dan geeft hij vol gas,vol gas zoals ze alleen in Colombia kunnen,geeft ondertussen het adres in zijn GPS in, slaagt er ook nog in om ondertussen te telefoneren...
Zo ongeveer 80 bijna-dood-ervaringen en 12 minuten later ben ik in mijn hotel..
Ik ben welkom en krijg al direct een lekker kopje koffie.
De volgende morgen moet ik naar Tunja.
Daarvoor moet ik eerst met de bus naar de andere kant van de stad.
Ik heb geen buskaart om te scannen ,maar een man scant voor mijn rit .
Ik rij dus gratis ,welkom in Colombia!!
De rit naar Tunja is mooi.
Tunja ligt nog ietsje hoger dan Bogota, op 2820 meter.
Het heeft een mooi historisch centrum ,een Plaza Bolivar,een vriendelijke bevolking,heel veel winkeltjes en eethuisjes .
Vandaag een daguitstapje gemaakt naar Villa de Leyva, volgens mijn reisboek een must-see in Colombia.
De rit er naartoe is in ieder geval indrukwekkend.
Vanuit Tunja moeten we eerst nog een heel eind omhoog voor we in Villa de Leyva aankomen.
En inderdaad, een fotogeniek plaatsje in een zeer mooie omgeving.
Vier jaar geleden ben ik hier ''aangespoeld'' zoals dat heet, na vier dagen proberen de grens tussen Venezuela en Colombia over te steken.
Voor zij die dat verhaal nog eens willen nalezen , klik op 2011 hier naast..
Ik vond het toen een van de beste plaatsen om schipbreuk te lijden.......ik vind dat nog steeds!!
Dit was een van die steden waar ik zeker nog eens naar terug wou..
En het is hier nog steeds even leuk.
Een grote stad, met al het beste van de carraiben , zwoel warm , lekker eten, relaxte bevolking.
En als het even TE warm wordt zijn er shoppingcentra met airco,
Er is een bangelijk mooi historisch centrum, een ''on-inneembare burcht'', een beach op wandelafstand, en wat ferry's naar nabij gelegen eilanden met nog mooiere stranden.
Er zijn heel wat meer toeristen dan toen.
Mijn amigO's van vroeger zijn er nog steeds en willen mij nog steeds een hoed,t-shirt, echte esmarald , een schilderij verkopen..
Mijn amigA's zijn er ook nog en bieden mij een massage aan..
Maar net zoals toen , zeer relaxt, niets opdringerig..
De paar straathonden van toen zijn nog niet op pensioen , maar ze bereiden zich languit in de zon voor op wat komt..
Soms eens gezellig mee aanschuiven aan de bankautomaat of in de rij voor de taxi..
Een hond wil het gezellig, sociaal hebben, maar daarna weer wat rusten..
De pelikanen staan met hun voeten in de branding..
Waarom zou je gaan vissen als de vissen naar jou komen?
Cartagena is dus nog steeds even aangenaam als toen.
Ik heb nog eens een dagje oud centrum en een dagje beach gedaan
Helaas morgen al mijn laatste dag.
Ik plan naar Plaza Bolivar te gaan , daar naar het schaakspel te kijken en te genieten van een warme, aangename dag!!
Ik weet het , Zaventem ligt niet in Argentinie , en dus niet op mijn reisweg.
Maar jullie begrijpen waarschijnlijk wel waarom ook dit in mijn reisverslag hoort.
Toen ik dinsdag in Barlioche nog even voor het ontbijt mijn mail opende,2 berichten van collega's.....'ik ben veilig'...'ik ben veilig'
Schok, wat is er gebeurd?
Bomaanslagen dus, en nu eens niet ver mijn bed, niet eens vlakbij zoals in november in Parijs.
Maar nu in de luchthaven, onze luchthaven.
Zoals jullie weten werk ik daar al een paar jaar, en jullie kennen mijn verhalen hoe plezant het daar werken is.
'Het warme nest van de douane' zoals ik het noem.
Iedereen die om elkaar geeft, zeker als het met iemand eens wat minder gaat.
Dat geldt eigenlijk bij uitbreiding voor heel de luchthaven.
Op een luchthaven werken heeft iets speciaals , er heerst een speciale sfeer.
Uiteindelijk leer je daar zowat iedereen kennen.
Mensen van de bagageafhandeling, federale politie,mensen van 4GS, mensen van de beveiliging van de luchthaven,schoonmakers, keukenpersoneel,mensen van de luchtvaartmaatschappijen,douanedeclaranten.
Dagen, nachten en weekends breng je daar samen door
Alles in een reissfeer.
Een job naar mijn hart, een job waar je fluitend naartoe gaat en zingend van terugkomt.
En nu dus dit.
Dit soort aanslagen gebeurt natuurlijk nog.
Het raakt je echter meer als je er al geweest bent, en zeker als je er mensen kent.
Iedereen weet nog waar hij -zij was op 9-11
Ik heb de torens nog gezien toen ze er nog stonden in 1991,en in 2003 stond ik aan de immens grote krater.
Ik heb tientallen keren stilgestaan aan de herdenkingsplaat voor de slachtoffers van de aanslag in de metro van Moskou, een metrostation dat ik honderden keren gebruikt heb.
Ik heb uren in een bus gezeten om Astrachan uit te komen nadat er een bom op een markt was ontploft, 9 doden, waaronder 6 kinderen , en aan iedere straathoek controle van de volledige bus.
Ik heb tv beelden gezien van een brandende TV toren waar ik een paar keer gaan eten was
Ik was in Moskou ten tijde van de aanslagen op flatgebouwen
Ik was in Bangkok en heb de resten van een bomaanslag gezien
Heel veel keer al gehoord van aardbevingen , vulkaanuitbarstingen , overstromingen en bosbranden op plaatsen waar je vrienden hebt. of net voorbij was gekomen.
En nu dus heel dichtbij.
Vrienden waar ik een paar weken geleden nog grapjes mee gemaakt heb , hebben op de eerste lijn geholpen om gewonden buiten te dragen,
Andere hebben iemand verloren of hebben familie die nog voor zijn leven vecht.
Vrienden waar ik voor vertrek nog aan beloofd heb om veilig terug thuis te komen werkten op het verdiep waar de bommen ontploft zijn.
Gelukkig zijn we een heel hechte groep.
En zoals vaak als er een groot gat wordt geslagen , wordt dat gedicht door dichter naar elkaar toe te groeien..
Ik heb er vertrouwen in ..
En waarom dit nu toch in deze blog past?
De reizen die ik maak , leren mij altijd wat bij.
En wat je bijgeleerd heb , neem je mee in de rugzak van je leven
Dus wat heb ik geleerd?
Eigenlijk dat ik een sukkel zou geweest zijn..
Nooit over nagedacht,maar nu ik het van zo nabij volg.
Ik zou mijn gsm, treinabonnement,paspoort, huissleutels kwijt geraakt zijn
Geen idee hoe ik thuis zou geraakt zijn?
Over thuis geraken gesproken.
Voorlopig is de luchthaven dus nog gesloten en KLM vliegt dus niet naar Brussel.
Met een temperatuur van zo'n 27 gr overdag dus best te genieten.
Het is hier zeer druk , met veel toeristen , maar alleen Argentijnen op reis in eigen land.
Het is hier nu Semana Santa , de week voor Pasen, en de hotels zitten stampvol.
Ik heb hier 1 van mijn wanhopigtste gelaatsuitdrukkingen moeten bovenhalen , maar heb uiteindelijk toch een kamertje in het centrum van de stad,
Nog maar eens een zeer aangename,groene stad ,waar het leven tof lijkt en de mensen ontspannen zijn.
Als zeer katholiek land leeft iedereen hiet toe naar Pasen.
Een Argentijn is gewoon om in de rij te staan voor zowat alles,
Maar in de rij sta om in de kerk te kunnen
en, om in de biechtstoel te kunnen.
A propos een tof woord hebben ze hier voor biechtstoel
Capilla de perdon
Vandaag, op Goede Vrijdag bleek waarom ze allemaal gaan biechten zijn...
Ook vandaag was het vlees vreten geblazen.
Maar dat was dus al ge-perdonneerd?
Zelf laat ik mij ook goed gaan.
Normaal vind ik vlees niet zo lekker, maar het Argentijnse vlees kan een vegetarier nog overtuigen.
Argentijnse mannen zijn voetbalgek , maar het moet gezegd, ze zijn ook charmant EN ze kunnen koken!
Ik heb ondertussen al een persoonlijke band opgebouwd met het personeel van de parilla waar ik iedere dag ga eten.
De kok schenkt me zijn mooiste glimlach, steekt zijn duim omhoog en vraagt of het lekker is?
De dame die me serveert en aan wie ik mijn 'garnituur' moet vragen kijkt even wanhopig als ik ook nog frieten vraag..
Er is geen plaats meer op mijn bord, dus geeft ze me een tweede bord mee.
Viva Argentina!
Argentijnen hebben ook een cultuur van betogen.
Vorige keren hadden we hier stakingen van leveranciers aan geldautomaten , benzinestations, leveringen aan benzinestations, wegen afgesloten door betogers
Gisteren was het dus weer zover
Eigenlijk was het geen staking , maar een optocht ter herinnering dat 40 jaar geleden hier hun 'vuile oorlog' begon
40 jaar geleden hadden ze hier een coup van de militairen
de tegenstanders werden naar t schijnt vanuit vliegtuigen levend in zee gegooid
manman, de mensheid bakt het soms toch wel heel bruin!
Van meer dan 400 mensen weet men na 40 jaar nog steeds niets.
Er is hier een museum daarover, eigenlijk een arrestplaats van toen
Overal in de stad staan gedenktekens van nog steeds vermiste mensen
President Obama is op bezoek in Argentinie
Hij wou eigenlijk een toespraak houden op de dag van herdenking
Omdat de Amerikanen indertijd toch wat medeschuldig waren, heeft men hem ,na wat betogingen van de Argentijnen ,overtuigd om op 24 maart geen toespraak te houden, maar om te gaan golfen in Barlioche.
Chapeau voor de Argentijnen en Obama gaat het ginder zeker tof gevonden hebben.
Hij heeft waarschijnlijk in een nog mooier hotel gelogeerd dan ik?
Vandaag dus goede vrijdag
Weer veel volk op straat
Na de honderduizenden worsten die ze gisteren gegeten hebben
staan er nu duizenden mensen te kijken naar het live kruisiging verhaal
Kirgistan bevindt zich iets ten oosten van ons, het grenst aan Kazachstan,Tadzjikistan, Uzbekistan en China.
90 % van het land ligt hoger dan 1500 meter en het is vlakbij de Himalaya, het is een van de voormalige Sovjet-Stans en men noemt het.,.... het Zwitserland van het Oosten...
Bishkek is de hoofdstad en heeft ongeveer 800.000 inwoners,maar dat zou je niet zeggen.
Er is een centraal plein , waar er iedere avond een klank en lichtshow is aan de fonteinen.
Maar er zijn zoveel andere pleinen en parken waar het ook druk is.
Ze hadden hier een Tulpenrevolutie, maar rozen zijn hier op ieder plein en park overvloedig aanwezig.
In dit officieel Islamitisch land zijn er in de hoofdstad zegge en schrijve 2 moskeeen en 1 ortodoxe kerk.
Men is wel een zeer groot islamitisch complex aan het bouwen
Niemand denkt eraan om op te roepen tot welk gebed dan ook, claxoneren in de file doen ze wel.
Je hebt hier mensen met hoofddoek, oudere mensen met traditionele kledij en daar hoort voor de heren een rare hoge hoed bij en voor de dames een sjaaltje en prachtig gekleurde kleren.
Een enkeling van de jeugd draagt een hoofddoek, de meeste anderen dragen kledij die in de caraiben niet zou misstaan, en mede door de staat van de voetpaden hebben sommige dames een gescheurde jeans.
Er zijn auto's met het stuur rechts en auto's met het stuur links.
Er zijn geen vluchtheuvels, maar de putten in de weg remmen ook de snelheid af en als je de wagens ziet slingeren rond de putten denk je dat iedereen hier dronken is.
Er is geen Mc Donalds of enige andere westerse of russische keten
Maar wel is bijna alles 24 uur open.
Er zijn blauwe bankjes, een permanente kermis, een circus,theater,musea,net als vroeger.
De politie betrekt zijn uniform,inclusief de zeer grote vliegende-schotel-pet nog steeds uit de oude sovjet-fabriek?
Ze zijn trouwens weinig te zien,de politie
Alles gaat er hier zeer rustig aan toe.
In plaats van in een bruisende hoofdstad voel ik me hier in een resort om tot rust te komen.
Eerst dus de stad verkend.
Daarna naar goede gewoonte de bus naar den buiten genomen.
Eerste trip naar Tokmok, een stadje aan de grens met Kazachstan.
Daar wel een nieuwe moskee gespot, anno 2016, en blijkbaar hadden ze daar wel een slechte doe-het-zelver, want aaaaaai-aaaai-aaaaaaaaaaai
Niet op de nagel, maar op de duim geklopt?
Of zou het , gezien het uur van de dag, een oproep tot de maaltijd geweest kunnen zijn?
Volgende dag naar Kemen.
Een klein stadje nog een uurtje verder van Bishkek .
Ik zie onderweg herders van schapen en koeien, te paard.
Issyk Kol is het tweede grootste bergmeer ter wereld , na het Titicaca meer op de grens van Peru en Bolivie.
Het ligt op 1606 meter hoogte, meet 182 op 60 km en is tot 668 meter diep.
Bovendien vriest het ook nooit dicht, hoewel tijdens de winter de temperatuur hier gemakkelijk tot - 25 gr daalt.
Een mooi meer, omgeven door de bergen.
Kirgistan , Uzbekistan en Kazachstan hebben geen van alle een kust, dus is dit groot meer hun zee en strand.
Dit was tijdens de sovjetunie 1 van die mooie reisbestemmingen die je kon kiezen uit de grote cataloog.
Ieder jaar een gratis vakantie, all-in zoals dat nu heet, naar welke bestemming dan ook in hun grote land
Het is hier nog geen hoogseizoen , dus het is heerlijk rustig.
Ik logeer vlakbij het oude kuuroord, en ga er een dagje doorbrengen.
De rozentuin, de sauna, het tennisveld, het zwembad, het massagesalon,de cinema,de discotheek, het museum,de stolovaja, het strand, de bibliotheek,de boottochtjes die je kan maken,en het Lenin standbeeld, natuurlijk
Ik geniet van het goede weer en de frisse bries aan het meer.
Ga nog een paar keer lekker eten.
Morgen ga ik hier nog een mooie wandeling maken en dan wil ik naar Alma Ata in Kazachstan.
Eigenlijk is dat hier maar de berg over.
Helaas is deze grens gesloten voor buitenlanders.
Dus ik moet eerst helemaal terug naar Bishkek en vandaar naar de grens.
Nadat de kapitein ons verwelkomd heeft in Argentinie, wenst hij in dezelfde adem ook de Argentijnse Ploeg proficiat omdat ze een of andere sportwedstrijd gewonnen hebben.
Luid applaus en vals gezang.
Het is ook het eerste dat je opvalt in Argentinie, de vlag is overal.
Ik denk niet dat er 1 Argentijn is die geen (grote) vlag heeft
En ook dat ze opvallend beleefder en attenter zijn tegenover elkaar dan wij.
Met busje 8 naar het centrum
Weer betaalt een Argentijn voor mij, want ik heb nog steeds geen digitale kaart ,maar enkel cash.
Ik ga nog eens naar Puerto Madero en zit daar 20 min te genieten..
Daarna ga ik naar het busstation en koop een ticket naar Mendoza.
Nog eens 1100 km en 14 uur zitten, slapen,wachten.
Maar nu ben ik dus aan de voet van de Andes.
Het is hier dik 32 gr en de zonnecreme factor 50 heeft het moeilijk.
Morgen rij ik verder naar Santiago de Chili, hoofdstad van Chili.
Dat had ik deze nacht ook al kunnen doen.
Maar ik wil graag nog maar eens ruta 7 rijden,
De paar uur vanuit Mendoza tot de Tunnel De Libertador op 3000 meter
En daarna de 29 curves steil naar beneden aan de Chileense kant
DAT is lang geleden..
Als alles goed gaat komt het volgend verslag dus uit Chili!!
Na de mooie rit over de Andes ben ik nu in Santiago, de hoofdstad van Chili
Chili, helemaal anders dan Argentinie.
Ik krijg nu 700 peso's voor mijn euro in plaats van 16 pesos in Argentinie.
En het is nog steeds warm , 38 gr vandaag.
Tot daar het goede nieuws.
In Chili is niets gratis,geen free wifi,zelfs naar het WC gaan kost 450 pesos.
Ik moet ook nog even wennen aan het Chileense spaans .
Ik niet alleen trouwens.
Men heeft hier ook veel immigranten.
Uit Colombia, Peru, Bolivie, El Salvador,...
En die moeten volgens de televisie allemaal de taal leren!!
Spaans is dus niet altijd spaans...
Ook een heel andere sfeer, in ieder geval hier in de hoofdstad.
In tegenstelling tot mijn hotelletje in Mendoza
Waar men zeer blij was mij terug te zien (ik was er ook al in maart)
Waar ik s' morgens heerlijk ontbijt kreeg met Argentijnse koffie met verse opgeklopte melk en medialunes.
Krijg ik hier oploskoffie en toast .
Wifi op de kamer werkt niet , in de lobby slecht.
De kamer en het bed zijn goed, maar het hotel heeft houten vloeren zoadat je hoopt dat er niemand zijn huwelijksreis aan t' vieren is in de kamer naast jou.
Santiago is een zeer grote stad , zeer ,zeer druk.
Met een mooi historisch centrum en een zeer grote Plaza de Armas.
Ik maak dus een heel grote wandeling en rust regelmatig op 1 van de vele terrasjes .
Gisteren ook een busticket gaan kopen.
Santiago heeft een zeer groot busstation waar alle bussen vertrekken ,nationaal en internationaal.
Zeer druk dus en nogal verwarrend.
Na heel wat gezoek blijkt dat de bussen naar het noorden toch nog vanuit een andere terminal vertrekken.
Of was het vroeger toch een terminal , en hebben ze er ondertussen een groot shoppingcenter tussen gebouwd?
Enfin , ik heb dus een busticket naar Copiapo, 8oo km naar het noorden.
Trein ' wagon 261' was zeer mooi en met luxe zetels, maar nderdaad , maar 1 wagonnetje.
De sporen waren ook niet met veel precisie gelegd of onderhouden .
Het was dus schommellen door de woestijn als op een zee bij 6 beaufort, en de stoomfluit maakte meer lawaai dan je voor mogelijk houdt.
En toch was dit een van de origineelste en relaxte grensovergangen die ik ooit gemaakt heb.
Omdat er maar ongeveer 30 passagiers meekunnen en de maximum bagage 10 kg is.
Omdat er niemand zonder geldig ticket het perron op mag.
Omdat de twee douaniers het dus rustig aan kunnen doen met zo weinig bagage
En slechts 2 treintjes op en af per dag.
In Peru is het 2 uur vroeger dan in Chili
En mijn euro is geen 700 pesos meer waard, maar slechts 3 nuevos soles.
Tacna heeft een kathedraal , een mooi centraal plein met parabool, een treinmuseum, en heel veel kerstversiering,
Tacna is gegroeid en is de 6de stad van Peru geworden.
Verbouwd heel veel vijgen en heeft een groot commercieel centrum voor toeristen uit Chili.
In Tacna zijn er bijna geen straatnaambordjes, dus het is zoeken naar een herkenningspunt op het stadsplan en dan cuadra's, huizenblokken ,tellen.
Tacna heeft een busstation voor de internationele bestemmingen , een voor de binnenlandse bestemmingen , een voor de stranden , een voor de warmwaterbronnen, een voor de bergen.
Ik wou op uitstap naar Tarata , een stadje op 4500 m in de bergen.
Waar de bus zou moeten staan , geen bus te zien.
Maar wel een klein minibusje waaruit iemand 'Tarata' roept.
Ik stap in en heb geluk , want 10 minuten later zit ons busje vol.
Met 13 in een klein busje de bergen in.
Normaal doet de bus er 2 uur over, onze chauffeur presteert het in 1,5 uur.
Het betere bochtenwerk, met aangepaste muziek, maar een zeer mooie rit.
Tarata is natuurlijk maar een klein dorpje in de bergen , maar je kan er een stukje 'via de Inca' volgen.
Over een hobbelig weggetje de berg af en daarna natuurlijk weer de berg op.
Heel mooi ,ik ben hier helemaal alleen, kom enkel 1 boer tegen
Maar ik moet toch af en toe even rusten om op adem te komen.
Volgende dag vanaf een ander busstation naar Ilo, een visserstadje aan zee,
Nu is er wel een bus.
We volgen de kust en bij ieder stranddorpje stoppen we en krijgen we ambulante handelaars aan boord.
Meloenen, vijgen , empenadas, ijsjes,enz.
Ilo is een vrij grote vissershaven , met veel bootjes, veel zeeleeuwen en zeer veel pelikanen.
Ik ben nog maar eens met een nachtbus 700 km naar het noorden gereden.
Een busrit in Peru is heel comfortabel.
Je hebt je paspoort nodig, dan moet je vlak voor vertrek nog een ticketje gaan kopen voor het gebruik van de terminal.
Dan moet iedereen door de metaaldetector, wordt alle bagage gecontrolleerd.
Eens je op je genummerde plaats zit ,wordt je gefilmd.
Allemaal voor de veiligheid.
De gordel is verplicht, iedereen krijgt zijn persoonlijke oortjes en zijn eigen schermpje om films te bekijken of muziek te beluisteren.
s'Avonds brengt men je je avondeten , s' morgens is er ontbijt.
Iedere bus heeft 2 chauffeurs die om de 4 uur wissellen.
De bus mag nooit harder rijden dan 90 km /uur
En er zijn twee hostessen aan boord in een mooi uniform .
Een beetje zoals een vliegreis dus, alleen heb je meer ruimte in je zetel.
Ik ben nu in Ica, de wijnstreek van Peru.
Na de rustige busreis was het een schok om uit te stappen.
Hier rijdt de hele stad vol met mototaxi's.
En zoals ik ooit al eens schreef.
Die claxonneren als ze linksaf willen , rechtsaf willen , willen stoppen , willen vertrekken, als ze nog niet weten wat ze willen, als ze je aandacht willen ,want misschien wil je wel mee, als ze aan een kruispunt komen , want wie geclaxonneerd heeft, heeft voorrang of denkt dat toch, heel soms claxonneert er een heeel luid en lang, da's dan om je over te laten steken.Sommigen claxonneren gewoon op het ritme van hun hartslag.
En,zoals ook ooit al eens gezegd ,is zo'n mototaxi bemand door iemand met het verstand van een kalkoen , en dan nog van een kalkoen die door zo'n mototaxi overreden is.
Bovendien klaxonneert de rest van alles wat rijdt natuurlijk ook, auto's, taxi's, bussen , vrachtwagens.
Het is even wennen , want alles rijdt ook nog eens kriskras door elkaar.
Ica heeft natuurlijk ook een Plaza de Armas, waar het heerlijk zitten en mensjes kijken is.
Er staat natuurlijk een grote kerstboom en zelfs 2 kerststallen.
In 2007 hadden ze hier een zware aardbeving en dat zie je vooral aan de kerken nog.
In Peru is in ieder hotel of restaurant steeds goed aangegeven waar je veilig bent in het geval van een aardbeving.
De draagbalken zijn meestal ook in een ander kleur geschilderd.
Vanuit Ica naar de Laguna van Huacachina geweest.
Dat is een oase omringd door hoge duinen.
Je kan de duinen beklimmen en dan sandboarden naar beneden.
Voor mij was het zand te warm , ik heb me geinstalleerd aan het water, waar het heerlijk rustig en mooi was.
Ook nog een uitstap gemaakt naar Palpa.
Da's een stadje waar je mooie wandelingen kunt maken in de omgeving.
La Serena, Reserva national Pinguino de Humboldt, Vicuna, Chili, 2016
Laatste stop in Chili, La Serena
Zo'n 1200 km zuidelijker dan Iquique ben je de Atacama uit en heb je terug cactussen en struikjes.
En ook vruchtbare valleien waar alles groeit.
Groenten, vruchten en zo ver je zien kan druiven..
Vanuit La Serena een dagtrip gemaakt naar het nationaal park van de Humboldt Pinguin.
Je kan dat met een begeleide tour doen.
Maar er is ook 1 bus heen en 1 bus terug per dag..
Natuurlijk heb ik die genomen.
Punta de Choros ligt op zo'n 115 km van La Serena, waarvan de laatste 42 km ongeasfalteerd is.
Het gebonk over het dambord-parcours maakt je blij dat je hier niet met eigen vervoer bent , en je bent dankbaar voor je sterke rug.
Op Punta de Choros aangekomen , reserveer je eerst je bus terug , straks om 15u.
Dan moet je een ticket gaan kopen voor de bootocht naar het eiland.
Daarna in een ander bureau een toelating om het reservaat te bezoeken.
Met je ticket ,waarop de naam van de boot staat ga je naar de pier, daar krijg je een reddingsvest en wordt je gehoplen in een klein bootje te stappen.
De gids en de stuurman zitten ook in de boot , en ik heb nog nooit gehoord dat er hier een bootje gekanteld is
Dus...off-we-go
Eerst varen we wat rond de eilanden en onze gids (van het nationaal park) vertelt ons veel over de dieren die we hier zien.
Daarna hebben we nog een dolfijnen foto-moment
En daarna mogen we een uurtje aan land in het reservaat.
Een zeer mooie ervaring.
Vandaag nog een uitstap gemaakt naar Vicuna, een dorpje zo'n 65 km richting de Andes.
Vicuna heeft een mooie plaza de armas, een torre Bauer, een mooi museum voor de nobelprijs winnares Gabriela Mistral
Op weg er naartoe ook nog eens voorbij een zeer grote en mooi gelegen waterstuwdam
Ik had gehoopt vanaf hier over de Pasa Agua Negra naar Argentinie terug te keren.
Ze bouwen hier een tunnel van 14 km lang op 4000 meter hoogte
Is nog niet af, maar zal wellicht sneller klaar zijn dan die tunnel in Antwerpen?
Ik moet dus de bus op naar Santiago, vandaar de Paso de Libortadores over naar Mendoza ,en dan verder naar San Juan.
Het is even rijden
Maar als alles goed gaat wacht mij aan de andere kant
San Fernando del Valle de Catamarca , Argentinie,2017
San Fernando del Valle de Catamarca, ligt ongeveer op dezelfde breedtegraad als La Serena, maar aan de warme kant van de Andes.
Toen ik op oudjaar in San Juan uit de bus stapte , was het 44 gr, dan wil je een hotel met airco!
Ik vond zelfs een kamertje met een ijskast, die welliswaar ,net als thuis ,leeg was.
Oudejaarsnacht was dus warm ,..
Terwijl ik om middernacht naar het vuurwerk stond te kijken voelde het nog steeds aan of men met een haardroger in mijn gezicht aan het blazen was.
Op 2 januari is het circus dat Parijs Dakar heet hier van start gegaan, dit jaar rijden ze in Paraguay, Bolivie en noord Argentinie.
Ik probeer uit de buurt te blijven , want die mannen hebben misschien wel een dure , snelle auto , maar geen of een slechte GPS.
Zelfs een dom blondje vind nog een kortere, meer comfortabele weg .
Ik ben dus terug in Argentinie, en de Argentijnse vlag is weer overal.
Ondanks het feit dat ze al een paar keer failliet gegaan zijn en de ene corrupte leider de andere opvolgt, is de Argentijn waarschijnlijk de meest chauvinistische mens ter wereld.
Dat de Madre de Dios , Moeder Gods , in zowat heel de wereld afgebeeld wordt in blauw-wit , toevallig ook de kleuren van de Argentijnse vlag, dat moet toch een teken zijn volgens de zeer gelovige Argentijn?
Gelovig zijn ze wel en een kerkdienst in Argentinie verloopt zeer relaxt, zoals dit land nu eenmaal is.
De pastoor van dienst maakt er een interactieve dienst van .
De Argentijnen komen wanneer en hoe het hun past.
Gedurende heel de viering komen er mensen binnen , in aloha-Tshirt, met strandslippers, mooi uitgedost, met hun boodschappen..
Ze knielen , andere gaan zitten,velen gaan gedag zeggen aan kennissen, sommige blijven 5 minuten, andere komen slechts de laatste 5 minuten.
Iedereen vult hier dus zijn geloof in zoals hij-zij dat wil.
Argentinie is waarschijnlijk ook het enige land ter wereld waar zelfs een zwerfhond de kerk niet wordt uitgejaagd ,maar integendeel tientallen mensen tijdens de dienst voorzichtig over het beest heen stappen.
Argentinie, waar ieder verschrikkellijk oud autowrak toch nog rijdt, want als je je auto nog met een ijzerdraadje aan elkaar kan houden, kan je beter je geld aan bife (vlees) besteden
En zolang er bife is, en tenslotte wordt een koe hier geboren sin carga, zonder kosten, gewoon op de wei
Bestelt de Argentijn nog een grote fles om samen met de vrienden en familie te genieten van het goede leven..
Argentinie, waar de moto's kleiner zijn, en de motorijder wel een helm heeft , maar het nog niet in zijn hoofd haalt om die op te zetten.
Argentinie, waar je in de winkel een korting tot 20 % krijgt als je contant betaalt, maar waar je ook een Tshirt kan kopen in 12 afbetalingen.
En natuurlijk krijg ik een vriendenprijs in mijn hotel als ik mijn beste spaans bovenhaal en verklaar dat Argentinie toch wel het beste land van Zuid Amerika is, en contant betaal.
Ontbijt MET koffie inbegrepen!
De volgende ochtend komt de receptionist bij mij en vertelt wat ik allemaal krijg voor mijn ontbijt.
Hij heeft ook Brasschaat opgezocht op het internet en het ziet er een zeer mooi, proper stadje uit, goed om te leven..
San Miguel de Tucuman, Tafi del Valle, Argentinie, 2017
Tucuman is de stad waar men 200 jaar geleden op 9 juli 1816 de onafhankelijkheid van Argentinie uitgeroepen heeft.
Het centrale plein is hier dus Plaza Independencia en er is een bijzonder groot 9 juli park.
Na Catamarca en zijn 58 soorten cactussen , waaronder de van tekenfilms bekende kandelaar cactus bevindt Tucuman zich in sub-tropisch gebied.
Het is hier dus zeer zwoel en zeer warm, er groeien orchideen in de bomen, er vliegen lori's en er is het oorverdovend geluid van de krekels.
Ook hier wordt gewaarschuwd voor dengue, zirka en chikunguna , het is nu dus niet alleen zonnecreme , maar ook anti-muggenmelk smeren.
Ik ben hier een tenedor libre gaan doen.
Da's de Argentijnse versie van een all-you-can-eat.
Heerlijke slaatjes , frietjes en ,hoe meer je ervan eet hoe gelukkiger de kok is,Argentijnse bife!!
Dat buffet heeft me dus een gaatje verder in mijn broeksriem gekost, en een uurtje rusten op een bank.
Viva Argentina!!
Iemand vraagt me , na al die foto's van honden , of er nu echt geen kat te zien is in Argentinie..?
Ik ben dus op de Plaza Independencia gaan staan en heb heel hard POES,POES, POES geroepen..
En kijk , ik heb er eentje gevonden, een schoon beestje!
Op uitstap geweest naar Tafi del Valle
Een toeristisch stadje 2 uur rijden van Tucuman.
Prachtig gelegen tussen de bergen, met heel wat meer zuurstof dan in de grote stad, de rit ernaartoe over een bergpas ,door een nevelwoud en langs een groot stuwmeer .
Ik wou nog verder naar het noorden.
Naar Salta, Jujuy , de mooie gekleurde bergen daar door ,en verder naar Bolivie.
Ik wou de bus naar La Paz nemen vanuit Buenos Aires, Antofagasta, Arica, Arequipa en Iquique.
Maar het blijft maar regenen in Bolivie.
Zelfs in de Dakar schrapt men ritten in Bolivie of kort ze in door de wekenlange regen.
Bolivie heeft al niet de beste wegen van zuid amerika, en veel wegen lopen er over hoge bergpassen.
Dus , omdat reizen in de regen niet aangenaam is en vooral omdat dat veilig thuiskomen het belangrijkste is.
Ga ik weer naar het zuiden en naar het goede weer.
Vroeger moest je twee keer naar de ambassade, je had een uitnodiging nodig, te koop bij geselecteerde hotels,en onder andere ook nog een verklaring van je werkgever dat je terug aan het werk mocht na je verlof.
Natuurlijk moest je je ook tijdens je verblijf registreren.
Nooit er naartoe geweest dus, want er zijn zoveel landen waar je zonder al die rompslomp maar toe kan.
Tot nu..
Sedert dit jaar hebben ze een e-visa.
On-line je aanvraag doen , even aanvinken dat je geen besmettelijke ziektes hebt,en dat je NIET naar Nagorno Karabach gaat, en er ook NOOIT geweest bent,1 hotel opgeven waar je gaat slapen, 24 dollar betalen en 2 dagen later heb je je visum.
Baku heeft een mooie luchthaven.
Ik wissel wat dollars en haast me dan om 5 voor 10 naar de shuttlebus naar het centrum.
Ik heb nog geen kaartje , dus helpt de buschauffeur mij om dat aan de automaat te kopen.
Op weg naar de stad zie ik heel veel nieuwbouw, zeer grote huizen ,Azerbeidjan heeft nog steeds zijn housing-boom.
Mijn eerste dag ga ik naar het centraal station, de boulevard aan de Kaspische Zee, bezoek wat mall's en probeer me vooral wat te orienteren.
Dat gaat moeilijk.
De straatnamen staan hier enkel in het Azerbeidzjaans aangeduid, en op de stadsplannetjes die ik bij heb is de transcriptie niet perfect.
Ik ga in de Hilton en bij het Ramada hotel een stadsplan vragen.
Helaas , daar staan zelfs geen straatnamen op , alleen wat foto's van bezienswaardigheden.
Ook om een metrokaart te kopen laat ik mij helpen.
De meeste Azeri begrijpen russisch, spreken gaat soms minder, dan proberen ze engels ,wat ook niet goed gaat, en dan heb je nog het universele probleem met naar links wijzen en rechts zeggen..
Maar ze zijn wel lief , de Azeries.
De mannen zijn attent , laten vrouwen voorgaan en staan op in de metro.
Vandaag naar de oude stad geweest en nog eens naar de boulevard.
Dag 3 in Baku ga ik naar het Heydar Aliyev center.
Azerbeidzjan heeft zoals bijna alle voormalige sovjetstaten het vroegere politbureau en de cultus rond 'de Grote Leider' (Tsaar, Lenin, Stalin,Breznev...,) vervangen door hun eigen versie 2.0 ervan..
In Azerbeidzjan was dat Heydar Aliyev, en dus heb je nu overal een Heydar Aliyev Straat, een Heydar Aliev Boulvard,...Plein,Park..
Azerbeidzjan heeft geld , veel geld, dus het mag allemaal wat kosten.
Allemaal heel mooi om te zien.
De metro nemen gaat ook al vlotjes.
Er zijn eigenlijk maar 2 lijnen ,een rode en een groene ,met een paar zijlijntjes.
De truuk is dat de verschillende lijnen hetzelfde spoor gebruiken.
Staat netjes aangeduid als de trein het station binnenrijdt, maar je moet er op letten.
De treinen en de metro zijn 50 jaar oud en nog een erfstuk van de russen.
Als je aankomt in een station is er eerst een streepje muziek
Dan vertelt een stem in het Azerbeidzjaans en in het engels waar je bent.
Daarna verwittigt de stem je dat de deuren gaan sluiten en wat het volgend station gaat zijn.
Tot de volgende trein is het tussen de 45 seconden en 3 minuten wachten.
De treinen zijn proper ,snel , veilig en goedkoop.
Veiligheid in de mall, ik ben mee!
Aan iedere ingang staan 2 scanners en 2 agenten, man ,vrouw.
Eerst liep ik er gewoon door, en natuurlijk altijd controle.
Wat doen de Azeri, en ik nu dus ook?
Je legt alles wat zou kunnen afgaan in het bakje naast de scanner. Ipod-Ipad-GSM-sleutels...
Loopt door de scanner, geen alarm, en neemt na de scanner je bezittingen weer op.
Simpel toch?
Veiligheid in de mall, het kan ook anders.
Vandaag wandelde ik er voorbij en iedereen stond buiten.
Klanten en personeel, het personeel met een bordje Mc Donalds , Zara, Pull and Bear..
Ik vraag dus , wat is er aan de hand? staking ,gesloten?
Nee, ze hadden een grote brandoefening ...
Ramadan?
Hier in Baku niets van te merken.
Er zijn wel buffetten met een ramadan-menu, kortingen in de mall voor ramadan.
Maar de meeste parasols hebben toch het logo van het Turkse Efes bier.
En iedereen eet en drinkt gewoon.
Ik heb hier trouwens nog geen moskee gehoord of gezien.
Van Sheki heb ik mijn uitvalbasis verplaatst naar Mingacevir..
Even uitleggen waarom.
Hier in Azerbeidzjan is er hoera!! wel een dienstregeling voor de bussen.
Helaas rijden er per dag maar een paar bussen heen en terug naar andere steden.
De eerste bussen rijden rond 8 uur , terug neem je best de bus van 3 uur.
Vanuit Mingacevir heb ik dus andere bereikbare steden.
Eerste dag rij ik naar Ganca.
De 2de grootste stad.
Als we de stad binnenrijden lijkt het wel of ze de chinese muur nagebouwd hebben.
De stad zelf is niet veel
Men bouwt een groot park aan de rivier en een nieuw paleis waarvan de beelden nog in de plastiek staan.
Er is natuurlijk het Plein
En ook nog een bottle house
Omdat er zo weinig te vinden is over Azerbeidzjan is dit zo'n beetje blind reizen.
Ik kijk dus in het busstation naar waar ik op 1 dag heen en terug kan.
Volgende keuze is Tar-Tar, een stad dichtbij Nagorno Karabach.
Ik kijk op mijn kaart, ik zoek op internet.
Deze stad ligt nog in Azerbeidzjan.
Daarheen dus.
Om 8u20 stap ik op de bus, geen probleem
Iets voor 10 zijn we in Tar-Tar.
Onze chauffeur zet ons af aan Heydar Aliyev park.
Tsjonge, het is hier mooi!
Ik neem wat foto's
Na een paar minuten vraagt iemand mij wat ik hier doe en of ik foto's neem?
Ik antwoord ''pa ruski?' en wandel verder.
Ik steek de straat over en kom in een verkeersvrije straat ,Heydar Aliyev straat
Weer een zeer mooie straat met mooie gebouwen.
2 foto's later staan er 2 agenten naast mij.
Ik moet mijn foto's wissen en waarom ben ik hier?
Ik wis mijn 2 foto's , maar dat is blijkbaar niet genoeg.
Er komt een man bij die zijn legerdienst nog in Oekraine gedaan heeft, en die vertaalt naar Azeri.
Mijn verhaal is natuurlijk simpel, ik ben hier als toerist en wil graag wat mooie foto's nemen om thuis aan mijn vrienden te laten zien.
Per minuut komen er echter politieagenten en hoogwaardigheidsbekleders bij.
Er komen steeds sterren en strepen bij , er wordt wat afgebeld.
Uiteindelijk moet ik mee naar binnen in een zeer mooi gebouw.
Ik word een bureau binnengeleid en voel me zowat op het Schoon Verdiep.
Dezelfde vragen
Wat kom ik hier doen , ben ik Armeens, waarom nam ik foto's , waar ben ik vroeger geweest, waar ga ik hierna naartoe, reis ik alleen?
De Belangrijke vrouw vertrekt en de Belangrijke man gaat door met vragen.
Begrijp ik waarom ik gestoord werd?
Wat weet in van Nagorno Karabagh?
Wil ik naar Nagorno Karabagh?
Wil ik naar Armenie?
Ik blijf bij mijn verhaal , toerist en foto's nemen voor vrienden thuis.
Uiteindelijk neemt de man foto's van mijn paspoort en van enkele pagina's met stempels.
Hij complimenteert mij nog met mijn goed russisch en vertelt mij dat ik nu meegenomen ga worden door de politie naar hun bureau .
Ze gaan me daar registreren en af is de kous voor hem.
Ik kan mezelf wel slaan dat ik hier naartoe gekomen ben zonder mijn registratie van Baku.
Ik heb altijd al iets met uniformen gehad, dus eigenlijk heb ik ervan genoten om samen met 4 breedgeschouderde agenten afgevoerd te worden naar het politiekantoor.
Het was krap op de achterbank.
In het politiekantoor weer veel kamertjes, veel agenten en steeds dezelfde vragen en antwoorden.
Uiteindelijk moet ik mijn paspoort en gsm afgeven en word binnengeleid bij de hoofdcommissaris.
Die man heeft een zeer mooi bureau en zeer veel sterren en strepen
Ik mag niet in de zetels voor hem gaan zitten , maar moet op een stoel opzij.
Weer dezelfde vragen en of ik begrijp waarom..
Uiteindelijk is hij tevreden , geeft me nog een complimentje over hoe goed mijn russisch is,en zegt tegen de politieagent die me begeleid,
Laat ze eerst nog wat thee drinken en breng ze dan terug.
Ik word dus door mijn russisch sprekende politieagent over de binnenkoer naar de kantine begeleid
De thee staat klaar en ik heb een gezellige babbel met mijn begeleider.
Ik zie er jonger uit dan ik ben zegt hij, jammer dat hij moet werken , anders zou hij mij alle mooie plekjes laten zien.
De pensioenleeftijd is hier ook 65 , en hoeveel verdien ik?
Ik doe er 1000 euro af , maar dat is hier nog steeds veel.
Ik vraag niet hoeveel hij verdient, ik weet dat er wereldwijd over niets anders meer gelogen wordt.
Na 3 thee-tjes ben ik klaar om te vertrekken.
Nee dus , ik word nog maar eens naar een bureau gebracht voor ondervraging.
Twee mannen in burger dit keer , en deze menen het..
In welke voormalige sovjetrepublieken ben ik nog geweest, ben ik in Armenie geweest, in Georgie?
In Rusland?
Er staat een kaart van Nagorno Karabagh in mijn reisboek, uitleg graag
Uiteindelijk zijn zij ook klaar en heb ik ondertussen alle kamers van het politiebureau bezocht behalve die met tralies.
Helaas is er geen politievoertuig beschikbaar en dus mag ik van mijn politieagent te voet terug naar het centrum.
Ik moet wel beloven om geen foto's te nemen, en of hij mijn gsm nummer krijgt?
Terug in het centrum is er niets meer te zien dan wat ik al gezien had..
Ik ben dus net op tijd voor de bus terug naar Mingacevir.
Op de bus oa een meisje dat kuikentjes gekregen heeft.Ze mag vooraan zitten bij de chauffeur.
Onderweg stopt de chauffeur aan een winkel om een grotere doos voor de kuikentjes te vinden.
In ruil mag hij van het meisje eens luisteren via haar bleu thooth mobiele telefoon.
En s' avonds ga ik nog een pint drinken aan de wandelboulevard aan de rivier in Mingacevir.
Oguz wordt hier ook wel het 'klein Zwitserland' genoemd.
Bergen , bossen , frisse lucht en rustig...., helemaal mijn ding dus.
Oguz heeft ook 1 moskee , die alleen rond de middag oproept tot de maaltijd, 1 Udo-Albanese kerk, die wel fotogeniek is maar tussen een stel ook mooie ,oude bomen staat, en 2 synagogen , die ik nog niet gevonden heb.
Ik logeer in een klein hotel waar ik verwend word met een heerlijk ontbijt.
Mijn gastvrouw veronschuldigt zich voor haar moeizaam russisch.
Tijdens de sovjetunie was russisch hun 2de taal , engels de derde.
En hoewel ze steeds een 5 haalde , wat bij de russen uitmuntend is,
Slechts een paar uur per week les en daarna getrouwd en 3 kinderen , een herkenbaar verhaal.
Dit is een klein dorpje en ik word veel aangesproken.
Ik spreek met mensen die dienst gedaan hebben in Duitsland, Tsjechie, die gewoond hebben in Sachalinsk, Siberie..
Alleen de joden vertellen mij altijd dat ze joods zijn en dat de meeste naar Israel vertrokken zijn.
Ik vertel dan dat ik woon op-de-parking-van---het tweede Jerusalem ..
En dat ik 16 jaar geleden nog in Birobidzjan geweest ben , de autonome joodse oblast in Rusland.
Antwerpen kennen ze en Birobidzjan natuurlijk ook , maar die van Birobidzjan zijn andere joden, spreken een andere taal??
???ik spreek hier en ginder russisch met hun, dus??
Ik klasseer het onder ''Kaukasus'' en ''slecht te begrijpen''
Ik doe hier wat ik graag doe.
Ik neem het stadsbusje tot de rand van het dorp en wandel dan omhoog, de bergen in.
Na en paar kilometer is de weg overgegaan in een pad, daarna een spoor en uiteindelijk eindig ik voor een rivier.
Ik rust wat uit en geniet wat in het zonnetje.
Op de terugweg word ik uitgenodigd om in een cafetje een thee te komen drinken.
Waarom niet?
Natuurlijk draait het uit op een maaltijd en worden er veel toasten uitgebracht.
Volgende dag wandel ik een andere richting uit.
Niet de bergen in vandaag , maar gewoon richting volgend dorp.
Ook nu zie ik weer mooie dingen , schaapherders, koeienherders, het is hier oogsttijd, er staan overal kersenbomen en braambessenbomen, waar ik af en toe eens van proef.
Ik ga in een benzinestation iets eten , heerlijk vers gemaakt lekkers.
Ik geef de kokkin een compliment en natuurlijk weer een babbel.
Volgende keer moet ik niet meer op hotel gaan maar bij een gezin logeren, veel goedkoper!!
Eigenlijk word ik hier keer op keer uitgenodigd om iets te komen eten, om te logeren.
En de mannen willen allemaal mijn gsm nummer.
Helaas heb ik geen roaming, geen whatsApp, geen ...
Op zoek naar het mooiste plekje, dus moet ik in beweging blijven.
Ik besluit om eens naar het zuiden te rijden.
Vanuit Oguz rijden er alleen kleine busjes naar Baku.
Deze busjes nemen de weg over de bergpassen, waar de grote bussen niet kunnen komen.
Het is een mooie oefening van hoeveel mensen krijg je in een klein busje, gecombineerd met schitterende uitzichten ,ik zit 5 uur in het midden , probeer mij zo smal mogelijk te maken.
Maar het uitzicht is prachtig!!
Vanuit Baku wil ik met de nachttrein naar Lankaran.
In het treinstation heb ik nummer 477 , men is al aan nummer 423.
Ik ga dus op een stoel zitten en wacht.
Ik vind een kapster die russisch spreekt , heb met haar een plezante babbel en nu ook een ''coupe Baku''.
Ik betaal alleen voor het knippen, de shampoo, verzorgingsprodukt en styling zijn gratis, cadeau van Azerbeidzjan.
Ik doe nog een Baku-by-night en ga dan naar het station.
Als de trein om 23u35 vertrekt , hebben mijn 'buren' , 2 dames met hun 2 kinderen , na 2 minuten hun eten klaar.
En direct krijg ik een stuk brood met vlees en een cola toegestopt.
Ik zal dus weer niet beroofd worden op deze trein!
Na een zeer rustige nacht , ik heb heerlijk geslapen, komen we stipt om 7u27 aan in Lankaran.
Lankaran ligt zo'n 30 km voor de Iraanse grens
Het is een stadje met heel veel winkels,eethuisjes en cafe's.
Ik ga naar het provinciaal museum en krijg daar een prive rondleiding.
Ze hebben hier ook een Heydar Alyev herdenkings museum, groot en mooi en natuurlijk gelegen in het Heydar Alyev park.
Ook hier krijg ik een prive rondleiding , ik mag een foto nemen en daarna in het gulden boek mijn commentaar schrijven.
Verder is hier nog een toren waar Stalin ooit nog gevangen heeft gezeten.
Al de bussen vertrekken hier vanaf de bazaar.
Geen uurregeling hier.
Dus stap ik op de eerste bus die gaat vertrekken, naar Kholmili.
Een mooie naam, en er zal nog wel een bus terugrijden?
De bus zit bijna helemaal vol met vrouwen, terugkerend van de markt.
We rijden en rijden door kleine dorpjes,soms worden er gewoon wat boodschappen meegegeven , soms stopt onze chauffeur zodat iemand nog gauw onderweg iets kan gaan kopen.
Uiteindelijk stopt de bus op een hoek,eindhalte.
Geen centum te zien.
Ik vraag de chauffeur wanneer er een bus terug is?
Geen probleem zegt hij , bussen genoeg, rechts is naar de zee , links naar het dorp.
Ik mag niet betalen voor de rit, ik ben immers te gast in Azerbeidzjan.
Ik neem richting zee.
Mooie huisjes en bloemen en fruit dat ik nog nooit gezien heb.
Ik word uitgenodigd om in de tuin te komen kijken , en te proeven van de japonski azgil , .. een soort mispel.
Dus ga ik als eerste in een busje naar Masalli zitten en wacht koppig tot de bus vol zit.
Terwijl ik wacht en zweet, zweet,zweet, heb ik een uitzicht op het-leven-zoals -het-is in de bazaar.
Na een uurtje is ons busje vol , dan eerst nog het kraampje voor de bus weg en we kunnen vertrekken.
In Masalli ga ik in het nieuw aangelegde park een businesslunch eten , wandel wat rond en zwaai dan naar een busje terug naar Lankaran.
Het busje zit stampvol ,maar , hoera! , zoals altijd staat er een man op , en kan ik gaan zitten.
Ik heb geluk , want alle volgende mensen die met ons busje meewillen , blijven staan.
Overvol is overvol!!
Volgende dag naar Astara, de grens met Iran.
In veel landen is het grensgebied een beetje minder, end-off-road, hier niet.
Ik zie mooie dorpen ,grote, mooie huizen, mooie natuur.
Het busje zet ons af vlak aan de voetgangersovergang van de grens.
Ziet er hier allemaal nogal rustig uit.
Astara ligt aan zee en heeft een fonkelnieuw amusementspark, waar ik nog maar eens lekker ga eten.
Ik ga op zoek naar de voertuigenovergang en drink daar een theetje met een paar mannen die daar aan het werk zijn.
Volgens hun gaan zij in Iran suiker en snoep kopen en zijn kleren in Azerbeidzjan goedkoper.
Ik ga naar wat hotelletjes kijken en heb veel zin om hier te blijven.
Maar nee, ik weet, de wereld is groot en overal is er wel iets te beleven.
Ik boek dus de nachttrein terug naar Baku en breng dus een aantal uren door op een bankje samen met mijn kleine rugzakje.
En hoe klein mijn rugzakje ook is, ik val sowieso op in een stadje waar iedereen iedereen kent.
Voor de zoveelste keer is het een aanschuiven van mannen die ''niet zo zijn'', die gewoon iets willen gaan eten , een theetje willen gaan drinken.
Die mij alle mooie plekjes willen gaan laten zien met hun auto...toevallig altijd een mercedes...
Ik sla alle uitnodigingen af..
Om 5u40 komen we stipt in Baku aan.
Ik installeer me in het mooie station met mijn laptop.
De chef van het station komt me vertellen dat de kassa's om 7 uur opengaan.
De politie komt me aanraden om aan een gemakkelijk tafeltje te gaan zitten.
Om 7 uur koop ik een ticket naar Balakan voor de volgende nacht.
Daarna ga ik in Baku naar de apres-Formule1, en ga naar een oude moskee en naar een grote moskee,
Ga dan nog wat genieten van de boulevard,mensjes kijken en uitzicht op de kaspische zee.
Weer met dat kleine rugzakje, en weer huwelijkskandidaten.
Ik krijg zelfs bloemetjes van een Irakees.
Hij kan maar niet begrijpen waarom Europa zo moeilijk doet over een visum?
Op de trein nog maar eens een zeer enthousiaste Azerie die mij zo interessant vindt, ik heb zo een mooie glimlach, straal zoiets uit, en ben ik getrouwd, kinderen..??
Ik ben het een beetje moe om heel de tijd vragen te beantwoorden en ga om 11u30 slapen.
Het station in Balakan is ongeveer 2 km van het motel waar ik wil gaan logeren.
Er wachten ongeveer 20 taxi's op de 10 mensen die van de trein stappen.
En ik wil te voet gaan en foto's nemen.
Ik wimpel dus iedereen af, maar ze vragen me of ze me zelfs niet gratis naar het centrum mogen voeren??
Sommige komen mij dat op die paar kilometer een paar keer vragen..
En of ik vanavond naar het park ga?
Mijn motel is ok, ik ben nu op ongeveer 20 km van de Georgische grens.
Ik zit hier echt aan de voet van de bergen, een rustig stadje.
Er is natuurlijk een Heydar Aliyev Park, een zeer groot zelfs
Met de grote leider boven op een heuvel
Je kan vanuit het pretpark beneden met een kabellift naar boven voor een mooi uitzicht.
Ik ga iets eten op een terras met een heerlijk frisse pint.
Mijn laatste paar dagen ga ik nu eens niet met de bus rijden.
Balakan ligt immers aan de voet van de bergen.
S' morgens neem ik gewoon 2 liter water mee en wandel bergop , de bergen in.
Het is hier niet alleen grensgebied met Georgie, maar aan de andere kant van de bergen ligt ook Rusland.
De bergen zijn een nationaal park.
Er zitten hier beren , wolven , slangen, schildpadden, veel soorten vogels en planten.
De beren en de wolven zie ik natuurlijk niet.
Maar het bos en de bergen zijn zalig,
Het voelt aan alsof iedere boom hier zijn eigen verhaal heeft.
Ik ben helemaal alleen in deze prachtige omgeving, ga steeds hoger en hoger.
En ondervind dan dat een geitenpaadje inderdaad alleen geschikt is voor geiten.
Dat bergop gemakkelijker gaat dan bergaf.
En dat je tot helemaal boven op de berg kan horen dat een kip een ei gelegd heeft.
Volgende dag doe ik het nog rustiger aan.
Het is zeer warm, dus ik ga wat winkeltjes kijken en ga daarna naar het grote park genoemd naar de Grote Leider.
Er staan veel banken en ik draai mee met de zon.
Oefen zelfs eens hoe het voelt om als dakloze languit te gaan liggen op een bank.
En van daaruit te kijken hoe de zwaluwen doen wat ze doen...
Zalig!!
De volgende dag heb ik s' avonds weer de nachttrein naar Baku.
Opruimen dus en afscheid nemen van sommige t-shirts..
Tijd voor wat indrukken van Azerbeidzjan?
Het is inderdaad niet westers , maar ook niet oosters....en zeker ook niet zuid-amerikaans!
Het is een moslimland maar de steden met een moskee staan aangeduid op de landkaart.
Het land zelf is rijk ,maar die rijkdom lijkt me zeer onevenredig verdeeld.
Een oud vrouwtje vertelde mij:
Onze president zelf die is wel ok , maar het zijn diegene die rond hem zitten..
De vinger recht op de zere plek !!
Wat mij vooral zal bijblijven is de omgang tussen mannen en vrouwen.
Als er in Baku metro 3 plaatsen vrij zijn, en je gaat als vrouw op de middelste plaats zitten ,komt er geen man naast je zitten.
Ga je op 1 van de uiterste plaatsen zitten , dan zal de man een plaats tussen laten.
Als je een busje neemt buiten de stad, zullen mannen onmiddellijk recht gaan staan voor een vrouw, maar wordt er ook geschoven in de bus ,zodat altijd vrouwen naast vrouwen en mannen naast mannen zitten.
Buiten Baku zijn er in iedere stad en dorp massa's theehuizen , waar Azeri mannen hun dag vullen met thee drinken , een soort damspel spelen , en die theehuizen zijn altijd gelegen op de aangenaamste en schaduwrijkste plekjes.
Ieder theehuis heeft ook een biertap..
Maar helaas voor mij , zo'n theehuis is blijkbaar een no-go-zone voor vrouwen.
Azerbeidzjan ,het was toch anders dan verwacht
Natuurlijk heb ik nog veel verhalen en heb ik weer heel veel bijgeleerd.
Vanuit Nagoya, de 4de grootste stad van Japan en thuisbasis van Toyota , naar Nagano , gaststad in 1998 van de Olympische winterspelen.
Nagano , waar ook veel rijst en druiven geteeld worden, en de appels nu rijp zijn.
Nog maar eens een zeer mooie treinrit, helaas was het een bewolkte dag en zat ik aan de verkeerde kant van het treinstel .
De volgende dag komt er een klein broertje van de tyfoon Lan langs .
Een hele dag regen dus.
Ik maak er een dagje treinreizen van.
Neem eerst de shinkansen naar Tokyo, daarna die naar Niigati, dan die naar Kanazawa en daarna terug naar Nagano.
Ik geniet van de luxe en de rust op de trein.
Heb eindelijk eens tijd om een beetje spaans te studeren.
En ga hier en daar wat info verzamelen voor de plekjes die ik nog wil gaan zien.
Terug in Nagano ga ik nog last-minute shoppen en kies voor een schoteltje van plakjes lever met ajuin in een buitenaards lekker sausje en een schoteltje kip met ananas en groentjes.
Tsjonge, wat is het leven mooi!
Vandaag werd er overwegend droog voorspeld.
Dus ik de trein op naar Matsumoto.
Matsumoto heeft een van de beroemdste kastelen van Japan en een paar oude straatjes.
Het ligt omringd door bergen , en voor de liefhebbers, er is een Mc Donalds.
Ik heb nog wat tijd over , dus neem de shinkansen naar Toyama.
Ben er net op tijd om nog hun kasteel en de Japanse tuin te zien...
Voor het donker wordt en het hard begint te regenen.
Toyama is ook trots op zijn chrysanten, na de kersenbloesem het tweede symbool van Japan?
En ze hebben ook een bateau mouche , maar met dit weer zou het een badkuip mouche geweest zijn...
Echigo Yuzawa is een ski-oord, waar het stadsplan ook in het russisch is.
Veel meer dan veel hotels en onsen (warmwater bronnen ) is hier niet.
In het station kan je 5 soorten sake proeven voor 500 yen, omgerekend 3,5 euro.
Maar het is nog maar 9 uur , dus ga ik voor een fikse wandeling.
Ik neem niet de kabelbaan , maar ga bergop naar de waterval.
Eigenlijk mag dat niet , want op weekdagen wordt er in de buurt gewerkt .
Maar niemand houdt me tegen.
De herstkleuren zijn hier prachtig, en ik heb geluk.
Er is nog 1 Japanse durver, en dus heb ik mijn foto .
En natuurlijk ben ik weer exotisch of het schoonheidsideaal, maar ik laat het aan mij voorbij gaan.
Volgende stop Jomo Kogen.
Ook een shinkansen station, maar behalve en mooi uitzicht op de veraf gelegen bergen , weinig te zien.
Volgende dag naar Kanazawa.
Kanazawa is nu ook bereikbaar met de shinkansen, en wordt het kleine Kyoto genoemd.
Voordeel dus is dat alle bezienswaardigheden op, voor mij , wandelafstand bij elkaar liggen.
Ik ga naar de vismarkt , en in tegenstelling van zoveel andere aziatische vismarkten , waar de vis op de grond ligt , er gerookt wordt boven de vis ,er geschreeuwd wordt en het een drukte van jewelste is.
Is hier iedere vis een vis , en wordt dus apart gepresenteeerd.
Ik krijg zelfs het gevoel dat iedere krab hier eerst een manicure gekregen heeft.
Kanazawa heeft natuurlijk ook een kasteel, en daarnaast ook nog een samurai en gheisa district.
Er is ook nog een Ninja tempel , maar daar is nu eens niets aan te zien.
Terug in Nagano staat er ondertussen al de eerste kerstboom.
Volgende dag naar Morioka.
Genieten op de shinkansen!
Ik heb een ruime zetel,
Over 600 km doe ik ongeveer 3 uur , met de auto zou dat hier bijna 6 uur zijn.
Morioka heeft een kasteel-park.
Het kasteel is weg, maar het park heeft mooie herfstkleuren.
Opvallend hier is dat de mensen zo vriendelijk zijn.
Ik heb nog 2 uur voor het te donker wordt, dus ga ik nog even langs bij de toppers van Sapporo centrum.
De tuin van het voormalig overheidsgebouw is in ieder seizoen bangelijk mooi, misschien omdat Sapporo zo noordelijk gelegen is en het park dus dat speciale noordelijke licht heeft?
Ik zie hele bussen toeristen die er hun "ultieme foto" proberen te maken.
Mooi uitgedost in kimono gooien ze wat herfstbladeren in de lucht,terwijl opspringend voor de foto..
Er wordt veel gelachen en plezier gemaakt.
Daarna nog naar de clock tower, naar de TV toren , naar de vismarkt en het rivier park.
Volgende dag wil ik terug naar Mori.
Daar had ik gisteren vanuit de trein een prachtig uitzicht op een vulkaan met sneeuw op de top.
Na een paar uur sta ik terug op het perron in Mori , geen mooie vulkaan te zien , de vulkaan zit in de wolken.
Ik sta dus zeer sip te kijken, want er rijdt pas over 2 uur een trein terug, en verder is hier niets.
Maar er staat een lokaal treintje naar Hakodate klaar om te vertrekken.
Ik en de machinist hebben een taal- maar geen communicatie probleem.
Ik schrijf Hakodate? op mijn papier en hij schrijft 13u06.
OK, ik rij mee!
Een mooie rit in zo'n 1 wagon treintje, waar het besturingsritueel van de treinbestuurder,compleet met witte handschoentjes,je doet denken--only in Japan!.
Hakodate heeft veel bezienswaardigheden , een fort, een Russisch Orthodoxe kerk, een vismarkt...
Helaas, het stortregent als ik er ben.
Ik shop dus wat lekkere verse vis voor ik de trein terug neem naar Sapporo.
Volgende dag neem ik de trein naar Noboribetsu.
Ik heb er een leuk gesprek met een man .
Zijn hond is een jachthond zegt hij.
Blijkbaar een succesvol beestje, hij heeft heel wat overgewicht.
Verder naar Toya.
Toya ligt aan een krater meer , laatste uitbarsting hier was in 2000.
De omgeving is ook Unesco erfgoed, en in 2008 had de G8 vergadering hier plaats.
Ik ga niet met een busje naar het meer, maar ga eindelijk eens naar het strand en daarna naar een zeer mooie tempel aan de andere kant van het station.
Ik ben er alleen , en dat maakt het natuurlijk al speciaal.
Er staat een bord met iets in het japans en een pijl, de berg op.
Vol goede moed begin ik te stappen.
Het baantje maakt veel korte bochten,het gaat steil omhoog.
Ik puf en zweet, puf en zweet nog meer ,maar hou vol..
Uiteindelijk ben ik boven.
Er staat een gedenkplaat en er hangt een bel.
Dit is een tempel die op-1-lijn ligt met mount Fuji.
Samen met het uitzicht op de omringende vulkanen heeft het zeker iets speciaals.
Ik luid de bel om hulp voor al mijn geliefden die het nodig hebben....
Ik ga naar Asahikawa.
Klinkt al tof , en ik was er een paar jaar geleden ook.
Ik wandel er wat rond, de zoo is helaas gesloten , maar er is een nieuwe mall.
Ik ga er naar de kapper.
Voor mijn laatste dag Hokkaido kies ik deze keer voor New Chitoise International Airport.
Ik dacht zoiets als Deurne Internationaal..
Tsjonge ! Wat een luchthaven!!
Groot, druk, met een shoppingcenter waar je kaviaar, zalm,citroencake,sake kan proeven.
Waar er een chocolade museum-fabriek, een luchtvaart museum , een onsen, een cinema,...en meer is.
En een buiten observatorium van het vliegveld!
En het is inderdaad waar!
Hier in Sapporo wuift de staff echt het vliegtuig uit!!
In 1859 was Yokohama een dorp met 100 huizen aan de baai van Tokyo.
Toen werd beslist om de haven open te stellen voor handel met het buitenland.
Nu is Yokohama de tweede stad van Japan en heeft een dikke 3 miljoen inwoners.
Yokohama is altijd zeer open blijven staan tegenover buitenlanders.
De stad heeft nog steeds de meeste expats van heel Japan.
Er is heel wat te bekijken in deze stad.
Ik ga bergop, naar de oude diplomatenwijk , met uitzicht op de baai van Tokyo.
Daarna naar de wandelpromenade langs de baai.
Mooi uitzicht op de lokale Lange Wapper
Uitzicht op de TV toren van Tokyo.
Er is een grote indrukwekkende passagiersterminal.
Een museum van de Japanse Coast Guard, waar een tot zinken gebracht noordoreaans schip tentoon gesteld wordt.
Een museum van de Japanners die geemmigreerd zijn naar Noord en Zuid Amerika...
Een museum zeilboot.
Een museum-combi-shoppingcenter gevestigd in 2 oude magazijnen van de douane.
Een douane museum.
Een zoo, een botanische tuin.
Een natuurlijk een heel groot pretpark en heel veel shopping mogelijkheden.
Yokohama heeft ook een grote chinese wijk, de grootste zelfs in Japan.
Er is hier ook een Heilig Hart Kathedraal, een Kerk van de Laatste Dagen , de Jehova's Getuigen zijn er, een Union Church, en dus ook nog steeds een kerkhof voor hun allemaal..
Er is dus zeer veel ,maar er is nog iets.
Bedelaars zijn hier niet, of ik heb ze toch niet gezien..
Maar er zijn hier wel daklozen.
En die zijn? of dat is? ook georganiseerd in dit vreemde land?
Zo ongeveer tussen 5 en 6 (als het buiten donker wordt) , gaan ze in de straat ondersteek in hun doos zitten.
Het is geen doos en het is geen gewoon karton op de grond, het is er iets tussenin, zo'n 30 cm hoog.
Maar de dozen,bedden, zijn allemaal hetzelfde,proper, en dus ook georganiseerd door de overheid?
Japan is een land waar men naar mijn gevoel altijd in uniform leeft.
Kinderen als ze naar school gaan,volwassenen , dan denk ik aan mannen in hun maatpak op weg naar het werk.
Zelfs bij de adult TV zijn het altijd dames in schooluniform?
Uniform op de trein , in de winkel,overal eigenlijk.
De Japanner als lid van zijn groep, dan voelt hij zich goed?
En dan heb je er natuurlijk ook die niet mee gaan in de groep.
Ze hadden er hier weer eentje terwijl ik hier was.
Een 27 jarige jongeman vermoordde 8 vrouwen en 1 man,en bedekte de resten met uitwerpselen van de kat....
Ter info ,ze passen hier nog de doodstraf toe en ze hebben 1 van de laagste misdaadscijfers ter wereld.
Ik kom terug bij de daklozen.
s'Morgens kom je ze tegen in het park.
Ik herken ze omdat ze niet in uniform zijn, ik kan het niet beter verwoorden.
Ze zien er verzorgd uit,ze zijn gewassen en geschoren,hebben propere kleren, vragen niets ,maar zijn dus niet in uniform en zijn nergens naar op weg, misschien in dat wel het meest opvallend punt??
Japan , een vreemd land in een vreemde wereld!
Ik maak nog een uitstapje naar Ito.
Ito is een onsen stadje ,2 uur met een boemeltreintje ten zuiden van Yokohama.
Op de weg er naartoe heb ik mooi uitzicht op Fuji-san, helaas, de zon zit slecht en de elektriciteitsdraden...
Ito is rustig, heeft inderdaad een overtal aan onsen , het warm water borrelt zowat overal.
Toch nog een fotogenieke tempel gevonden,mooi strand, mooi visserhaventje, mooie omgeving.
Rustig dorpje tot ik in Marine Town amusement center beland.
Sightseeing boten , restaurant en shopping center....
Geen enkele Japanner kookt zelf denk ik.
Er is een gratis onsen , dus ik geniet een half uurtje met uitzicht op de jachthaven.
Daarna met een snellere luxe sightseeing trein terug naar Yokohama.
Op deze trein serveert men zelfs bier van 't vat!
Dat kan ik natuurlijk niet laten voorbij gaan!!
Voila, het reisje zit er weeral op!
Arigatoogo zaimasta !! (hartelijk dank) aan alle Japanners die in hun beste engels en frans mij te woord gestaan hebben.
Die een eindje met me mee gelopen zijn , die informatie opgezocht hebben op hun smartphone..
Speciale dank aan Japan Rail en zijn bekwaam en vriendelijk personeel!!
Ik heb maar 13 dagen verlof, dus dit wordt een citytrip.
Groetjes dus uit Hong Kong!
Met een fonkelnieuwe Boeing 777 naar Hong Kong.
Een vlucht vol chinezen , en ze hebben allemaal hun thermosje bij.
Maar ze zijn rustig en slapen goed.
Aeroflot geeft ons zoveel te eten dat , als ik in Hong Kong uit het vliegtuig stap , ik me voel als een vetgemeste gans , klaar om door de chinezen opgegeten te worden voor Chinees Nieuwjaar.
Aan de grens verliezen de chinezen hun manieren.
Er wordt geduwd ,voorgekropen en lawaai gemaakt.
Ik koop een octopuskaart en neem de bus naar het centrum.
Ik ga al eens wandelen.
Hong Kong is een shopping bestemming voor rijke chinezen en heeft een overtal aan zeer ,zeer, zeer dure winkels.
En er zijn eindejaarskoopjes, dus het is druk, druk, druk!!
Ik ga eens naar Kow Loon Park voor wat rust en ga s' avonds naar de dagelijkse "symphonie of lights" show.
Volgende dag neem ik de Star Ferry naar Hong Kong Eiland.
Een mooie , goedkope cruise over Victoria Harbor.
Op Hong Kong Eiland ga ik eerst naar het reuzenrad en neem daarna de Mid Levels roltrappen.
Dit zijn roltrappen 792 meter omhoog de heuvel op, worden dagelijks gebruikt door 85.000 mensen.
Makkelijk dus en gratis!
Ik ga naar de zoo, de botanische tuin, daarna naar Hong Kong Park.
Daar is een zeer mooie vrije vlucht voliere.
Daarna ga ik nog naar het conventiecenter ,neem een foto van het monument van de teruggave van Hong Kong aan de chinezen.
Daarna met de ferry terug naar Kowloon.
Alles ok dus.
Groetjes , of zoals de chinezen zouden zeggen Zaijian!!
En KLM bood me een ticket aan naar Buenos Aires voor een lachpriz, zoals de Noren dat noemen.
Voor de eerste keer dus met de TGV naar Schipol, de comfort 1 klasse gaf me een comfortabele zetel en een lekker maal,weggespoeld met een spaans wijntje.
Op de 777 richting Buenos Aires kreeg ik ongevraagd een comfortstoel, luxe,luxe,luxe...
In Buenos Aires heb ik nog meer geluk.
Voor 1 keer zijn de ATM gevuld .
Ik kan dus geld afhalen!
Daarna lukt het mij zelfs om een subte kaart voor de bus te kopen..
En dus rij ik nog maar eens met stadsbusje 8 naar het centrum.
In Retiro , het gigantisch grote busstation van Buenos Aires kies ik uit de tientallen busfirma's voor Transandina en een ticket naar Tarija,Bolivia.
Tarija heeft een stedenband met Brasschaat , en ik wil er al zo lang heen.
The weather channel geeft nog maar eens 100% kans op regen , maar ik waag het erop!
100% kans wil toch niet zeggen , 100% van de dag regen?
De enige bus vertrekt binnen een half uurtje, en er is geen wifi in dit busstation.
Dus vraag ik de verkoopster of ik even van haar computer een berichtje naar huis mag sturen?
Dat mag..
Iets later ben ik dus onderweg voor een rit van 30 uur.
Het is een rit , con servicio , we krijgen dus regelmatig eten en drinken.
En gelukkig zit de bus nog niet halfvol.
Iedereen kan dus ruim gaan zitten.
Zelf heb ik 2 zetels.
Maar ik kan wel zeggen dat ik zowat alle houdingen van de Kamasutra voor singels geprobeerd heb om comfortabel te blijven zitten.
We nemen de grensovergang van Aguas Blancas naar Bermejo.
Weinig verkeer daar op de middag van Pasen en dus een vlotte grensprocedure.
Daarna gaat de nieuw aangelegde weg bergop en bergaf door een zeer mooi landschap.
De busrit eindigt na 1892 km en op 1870 m hoogte .
Ik neem nog een microbusje naar het centrum en vind onderdak in het Grand Hotel Tarija.
Tarija is de wijnstreek van Bolivie.
Het is een gezellig stadje met veel pleintjes .
En naar goede zuid-amerikaanse gewoonte zijn er vandaag een paar betogingen , maar ook een feest!!
Tarija bestond in 2017 200 jaar en dat werd vandaag (nog eens ?? ) gevierd.
Ik neem ook nog eens een micro-busje naar San Lorenzo.
Mooie rit door de 'badlands' van Tarija , en een mooi dorpje.
Op de terugweg hebben we een chauffeur 'muy sportivo' .
Een paar van mijn medereizigers in het kleine busje slaan een heleboel kruistekens.
Ik niet, heb niet zo'n goede band met hierboven.
Ik vraag me eerder af als we over de 'topes' rijden , of we een platte band hebben , of de schokbrekers kapot zijn , of beide?
De 250 km van Pasto naar Popayan duurt 7 uur , en dat is niet omdat onze chauffeur traag en voorzichtig rijdt.
Alle gebouwen in het mooie historisch centrum van Popayan zijn witte gebouwen.
Zelfs met het systeem van Pico en Plata , waardoor op weekdagen slechts 1 op 5 auto's mag rijden, is het hier zeer druk.
Volgende dag neem ik een busje naar Silvia.
Iedere dinsdag is er in Silvia een grote markt waar veel 'inheemsen' naartoe komen.
Ik ga op zaterdag , dus het is heerlijk rustig .
Ik wandel wat rond, geniet van de stilte , de goede lucht en de mooie uitzichten.
Ga nog eens een menu del dia eten waarbij ik me weer eens verbaas hoe je hier zo lekker en goedkoop kan eten en er dan ook nog het gevoel bij hebt dat je gewoon aanschuift aan de tafel bij moeder thuis.
De volgende dag neem ik eens een busje naar een stadje waar ik niets van weet,
Maar het is een andere richting uit op de landkaart , dus hoop ik op een ander landschap.
Op de bus wordt ik verwittigd dat ik naar Coca.. gebied rij.
Maar geen zorgen , ze zijn niet geinteresseerd in buitenlanders.
Als we een tussenstop maken aan de markt komt er een politieman op de bus en worden al onze paspoorten gecontroleerd.
We rijden door een weelderig groen gebied, warm en vochtig , hier groeit alles.
El Tambo blijkt een klein dorpje met maar een paar straten.
Maar , naar goede Zuid Amerikaanse gewoonte ,is er toevallig iets te doen.
In de kerk is er een soort fotomoment voor de baby's met de pastoor .
Er is een schoolfeest.
El Tambo is vandaag blijkbaar ook de aankomst van een wielerwedstrijd.
Er is nog een markt waar je lokale specialiteiten kan kopen.
En ik wordt uitgenodigd om plaats te nemen in zeteltjes uit recyclage autobanden.
Er worden mij veel vragen gesteld over Colombia en veiligheid, dus..
In Colombia is de politie en het leger je beste vriend.
Ik zag in Pasto dat iedere auto gecontroleerd werd bij het binnenrijden van de kazerne.
De koffer open , zelfs al zaten er alleen militairen in de auto.
Hier in Popayan ging ik geld afhalen , binnen in de Banco de Colombia.
Op nog geen 30 cm van mijn oor stond er een militair,met machinegeweer, vinger aan de trekker.
Toen hij zag dat ik een toerist was , kwam hij nog wat dichter staan.
Veilig geld afhalen dus, want ook buiten de bank stonden er nog 3 militairen , ook met vinger aan de trekker.
Militairen en politie zijn hier enkel om ons te helpen.
Als ze iedere Colombiaan moeten beboeten die zelfs in een schoolomgeving te hard rijdt, die een dubbele lijn overschrijdt, die rechts inhaalt,
de fietser zonder licht, de voetganger die door het rood gaat...
Ibague , Juntas , Rovira , Valle de los Munecos , Colombia ,2018.
Het is zondagmorgen als ik naar het busstation van Neiva wandel.
Vandaag zijn er hier presidentsverkiezingen.
Het is de tweede ronde ,en de mensen kunnen kiezen tussen: Ivan Duque, rechts , Gustavo Pedro, links , en 'geen van beide'.
Het stembiljet bestaat uit 2 foto's en een blanco vak.
Je moet een kruis zetten over de kandidaat die je kiest.
Terwijl ik wacht op mijn bus zie ik president Santos zijn stem uitbrengen op het grote Simon Bolivar plein in Bogota.
Daarna spoort hij zijn landgenoten aan om allemaal te gaan stemmen , voor Duque of voor Pedro , beide kandidaten hebben hun goede en slechte kanten zegt hij....een wijs man , die Santos!
Zijn opvolger wacht een moeilijke taak.
Het vredesverdrag met de Farc , de onderhandelingen met het ELN.
Wat te doen tegen de coca-teelt, terug besproeien vanuit de lucht , met alle gevolgen voor de mensen en de rest van de natuur?
En dan het vluchtelingen probleem.
Niemand weet hoeveel Venezuelanen er ondertussen in Colombia zijn.
De 6 miljoen Colombianen die naar Venezuela uitgeweken waren tijdens de 50 jaar burgeroorlog hier willen allemaal terug.
En volgens een enquete zou 89 %!!!!! van de Venezuelanen overwegen om naar Colombia uit te wijken..
Op de trieste lijst van landen die het meest asiel aanvragen staat Venezuela ondertussen al op nummer 4.
Als ik in Ibague aankom zijn de stembureaus nog open.
Er is dus nog heel wat extra groen op straat.
In mijn hotel word ik onthaald op een tasje lekkere Colombiaanse koffie,--welkom in Ibague!
Ik vraag wat ze het belangrijkste vinden , de verkiezingen of de worldcup?
Tsja, de verkiezingen zijn natuurlijk ook belangrijk..
Op het centrale plein gaat alles zijn gewone gangetje.
Mensen eten een ijsje, kinderen rijden met een autotje, het is , na de hitte in Neiva , een aangename 30 gr.
De volgende dag neem ik de bus naar de Canyon de Combeima tot de laatste stop in Juntas.
Vanuit Juntas kan je naar een mirador -uitkijkpunt , het gaat natuurlijk wel wat bergop..
Dit is ook het beginpunt van een zesdaagse trip over 80 km door het Sierra Nevado Nationaal Park.
Ik ben eens naar de eerste 500 meter gaan kijken....het ging "wel wat bergop"...
Het was er mooi, rustig, frisse , zuivere lucht..
Vandaag wil ik naar Rovira.
Er is geen mens op straat.
Iedereen , bij de bakker , in het cafe , in het restaurant , bij de kapper , in het benzinestation ,in de apotheek,bij de taxi's,in het bustation ,zit , in een geel Colombiaans truitje ,voor de TV.
Colombia speelt zijn eerste wedstrijd in de World Cup.
Ik koop een ticket en onze bus vertrekt.
Zo'n 15 minuten later staan we stil en wordt de film die we aan het zien waren stopgezet en vervangen door de laatste 2 minuten van de wedstrijd Japan-Colombia.
Het staat 2-1 voor de Japanners.
Dan worden er nog 5 minuten extra gespeeld, helaas , geen gooooaaaaaaalllll meer voor Colombia.
Het blijft dus zeer stil op de bus , en nog eens 5 minuten later rijdt onze bus verder.
Rovira is een klein dorpje zoals er zoveel zijn , en je komt er via een hobbelige weg met veel bochten.
Het heeft een kerk , een paar mooie pleintjes en 1 hoofdstraat waar ongeveer 20 restaurants zijn.
Even buiten het dorp , zo heb ik ergens gelezen , moet er de Valle de los Munecos zijn.
Ik vraag dus overal , wandel en wandel , kom uiteindelijk aan het ene bord , nog 500 meter.
Natuurlijk is er iets verder een splitsing en staat er geen bord meer.
Die 500 meter zijn dus een paar kilometer en veel zweten geworden.
Uiteindelijk kruip ik onder een prikkeldraad en SI !!!
De Valle is een minigebied van ge-erodeerde zandstenen te midden van het tropisch groen van de omgeving.
Een speciaal plekje waar ik helemaal alleen ben , wat het nog een stuk specialer maakt!!
De 79 km van Ibague, op 1225 m, naar Armenia , op 1483 m, gaat over La Linea, op 3250 m.
La Linea is deel van de zeer drukke weg tussen Bogota en Cali ,met zeer veel zwaar vervoer .
Veel haarspeldbochten , in de meeste bochten staat er iemand om het verkeer te regelen.
De echt grote vrachtwagens kunnen hier echt niet samen door de bocht.
La Linea heeft 1 van de hoogste ongevallencijfers in Colombia.
Maar er wordt aan gewerkt.
Men bouwt een hoofdtunnel die meer dan 8 km lang gaat zijn.
Er komen ook nog 18 kleinere tunnels en 23 bruggen.
Bijna klaar!
Ondertussen blijft het een mooie rit die ons tot in de wolken brengt.
Armenia is hoofdstad van de Quindo provincie en deel van de Zona Cafeteria.
Zona Cafetaria , dat betekent goed weer, mooie stadjes, lekker eten, veel toeristen, een gezellige sfeer en natuurlijk koffie!!
Salento is een uurtje rijden van Armenia, heeft een ,je kan het niet anders noemen dan "kleurrijk" centrum, het is er zeer druk met vooral Colombiaanse toeristen die de artisenale winkeltjes binnen en buiten lopen.
Ik weersta de verleiding om iets te kopen en ga lekker eten.
Ik zie vandaag ook de eerste andere buitenlandse toeristen .
Ze zijn met een hele groep , hebben heel veel bagage bij en vullen op hun eentje een hele bus.
Niets voor mij!
Filandia is mijn volgende bestemming.
Minder toeristisch , maar voor mij veel mooier dan Salento.
Terwijl in Salento alleen maar een paar straten "kleurrijk" waren , is heel dit dorp mooi!
Er zijn toeristen , maar weinig.
Ik ga mijn "bandeja paisa" eten en koop een nieuwe handtas, een prachtig lokaal gemaakt kunstwerk .
Vandaag Pijao.
Een mooie rit erheen door koffie- en bananenplantages , op de bus een aangenaam muziekje .
Dan de berg op , voorbij een natuurpark en we zijn in het dorp.
Pijao is helemaal niet toeristisch , maar toch ook in dit dorp mooi gekleurde huizen .
Gewoon omdat ze het mooi vinden en het mooiste dorp van de provincie willen zijn.
Het is een piepklein dorpje ,1 lange straat met wat korte zijstraatjes.
Er zijn zo'n 6000 inwoners , waarvan er naar ik vermoed 5998 katholiek en 2 Getuigen van Jehova zijn.
Natuurlijk is er een Plaza Bolivar , waar het heerlijk is om op een bankje te zitten en naar de prachtige natuur te kijken.
Terug in Armenia ga ik een "cazuela de mariscos" eten , een overmaats en overheerlijk vispannetje zoals ik dat ook alleen nog maar gegeten heb in Colombia.
Daarna nog een tropisch onweer , maar dat kwam mij eigenlijk goed uit met mijn overvolle maag.
Manizales is al jaren top 3 van steden waar het het best wonen is in Colombia.
De stad ligt in het hogere deel van de koffie-zone ,de plantengroei is groen ,divers , de omgeving overweldigend mooi.
Manizales is een grote stad en de verschillende stadswijken liggen verspreid over de bergen eromheen.
Je neemt hier van de busterminal een kabelbaan naar het centrum van de stad.
Een paar minuten genieten van een mooi uitzicht en geen files.
Als ik aankom in Manizales is het nog een half uurtje te gaan voor de voetbalwedstrijd Colombia-- Polen begint.
Er is al heel wat sfeer , getoeter en zeer veel gele truitjes op het plein waar ik logeer.
Ik ga 10 minuten de sfeer opsnuiven in een klein shoppingcentrum en besluit dan toch maar wat van de stad te gaan zien.
Ik ben nog niet ver of ik hoor vanuit alle richtingen gejuig...blijkbaar hebben ze hun eerste WK-goal binnen.
Ik zie de paar mensen die nog op straat zijn hollen naar de dichtsbijzijnde TV, wat natuurlijk nooit ver is.
ik zie ook mensen met tranen in de ogen de mindervaliden op straat een high-five geven..
Die mindervaliden zitten trouwens ook allemaal in een fonkelnieuw Colombiaans t-shirtje op straat.
En ze zijn even gelukkig en enthousiast als al de anderen.
Ik ook blij voor Colombia, je kan om de sfeer niet heen.
Ik ga , om niemand te storen ,tijdens de rust mijn dagschotel eten en wandel dan verder.
Manizales is een mooie stad met heel wat mooie gebouwen.
Even later sta ik op het Bolivar Plein en neem een foto van Bolivar , half vogel, half mens, met de kathedraal op de achtergrond.
Op dat moment galmt het door de stad "un otro, un otro, un otro!!!"
Nog een goal!!
Uiteindelijk wint Colombia met 3-0.
En gelukkig dat ze zijn!!
De rest van de dag rijden de auto's rondjes en is er een getoeter en lawaai...
Euforie!!
Toch nog iets over de mindervaliden in Colombia.
Door de algemene rijstijl in Colombia , de 50 jaar burgeroorlog, en misschien ook wel door de besproeingen met giftige stoffen van de streken waar men coca teelt , zijn er heel veel mindervaliden.
Of misschien lijkt het alleen maar of ze met veel zijn.
Punt is dat ze overal kunnen komen en dus zeker niet thuis , uitgesloten van alles ,moeten doorbrengen.
Ze komen buiten , je ziet ze overal , ze vragen nooit geld , maar genieten van bvb in de winkelstraat te zitten en onder de mensen te zijn.
Colombia maakt er ook een punt van om een ''inclusief'' maatschappij te zijn.
Iedereen telt mee!
Dat is hun hoop om de strijd tegen drugs , ongelijkheid, rassenverschillen , te winnen.
Heel anders dan de daklozen die te veel drank ,medicinale marihuana , cocaine ,of wat dan ook gebruikt hebben.
Dat zijn zowat de enigen die niet aan de TV gekluisterd zijn als Colombia , of bij uitbreiding ieder zuid amerikaans land ,voetbal speelt.
De volgende dag neem ik de kabellift naar het busstation en daar een gedeelde taxi naar Salamina.
Weer zit ik een paar uur door het raampje te kijken en te genieten van de hoge bergen en de mooie uitzichten .
In Salamina zijn de straatjes wel heel steil , dus is het puffen om dit toch ook kleurrijk dorpje te bekijken.
Ik rij terug met de bus , wat meer mijn ding is.
De volgende dag ga ik Manizales zelf verkennen .
Ik ga oa eens kijken naar de enige toren van de oude kabelbaan die vroeger 71 km lang was en diende om vooral goederen te vervoeren.
Vandaag speelt Argentinie en terwijl ik in een foodcourt zit, maak ik het live mee dat ze hun kwalificatie goal maken.
Bijna evenveel sfeer als bij de match van Colombia zelf, en ik leef evengoed mee..
Hoera!!! voor Argentinie!!
Hun land is voor de zoveelste keer bijna failliet..
Dus gun ze deze overwinning!
Laatste dag in Manizales maak ik een dagtrip naar Chinchina.
Chinchina is een klein dorpje met een grote koffiefabriek.
Als ik uit de bus stap , voel ik het meteen.
Dit is een dorpje waar het zalig wonen is.
Groot genoeg , dus meer dan genoeg winkels en restaurants.
Maar klein genoeg om geen echte stad te zijn.
De kinderen krijgen juist les in verkeersveiligheid op het Bolivar plein.
De politie staat er glimlachend bij.
Ik wandel dus wat rond in het stadje op zoek naar een plekje voor een mooie foto zonder electriciteitskabels.
Bewonder de mooie huisjes en tuintjes.
En toch..
Opeens komen er een paar helikopters over die wat rondtoeren en dan toch iets verder aan grond gaan.
Ik zie ook nationale politie uit Pasto en een hele bus soldaten uit Medellin, twee steden hier allebei toch een heel eind vandaan!
Doet mij onmiddellijk denken aan Pijao , waar ik op weg was naar de mirador voor een mooi uitzicht.
En waar het leger eerst was , en alle plantjes aan 't controleren was (op bladluis)??
Medellin, Guatape, Santa Fe de Antioquia, Colombia ,2018.
Medellin is mijn laatste stop op deze reis.
Het historisch centrum , waar ik logeer , is nog steeds overweldigend druk.
Dus maak ik nog een paar dagtrips.
Naar Guatape.
Een dorpje aan een zeer groot stuwmeer dat voor meer dan 30 % van de elektriciteit in Colombia zorgt.
Guatape is een dorpje waar vooral de onderkant van de huizen mooi versierd is.
Er zijn wat toeristen , maar de meeste stranden op een paar km van hier waar je , tegen betaling , op een 1 km hoge rots kan klimmen.
Ik bekijk het dorpje en ga eens lekker eten .
Naar Santa Fe de Antioquia.
Santa Fe was vroeger de hoofdstad van Antioquia voordat Medellin dat werd.
Je komt er via een bijna 6 km lange tunnel en een betoverend mooi landschap waarbij ik mij afvraag waarom ik hier eigenlijk een maand gaan rondrijden ben?
Santa Fe heeft veel mooie witte huizen , mooie kerkjes, mooie pleintjes.
Je kan wel zien dat hier altijd al de upper class gewoond heeft.
Santa Fe is 1000 meter lager dan Medellin , dus het is hier warm , zeer warm, 35 gr.
In het stadje zelf weinig toeristen.
De meeste Colombianen hebben hier ofwel een buitenverblijf met zwembad of komen hier naar 1 van de vele aquaparks.
De rijke buitenrand van Medellin, je moet het eens gezien hebben..
Mijn laatste dag wordt een rustdag, ik blijf in Medellin.
Ik heb nog wat geld over en ga dus shoppen naar Poblado, de rijke binnenring van Medellin..
Na 47 busritten , 6 kabelliften , 10 metroritten en heel wat live uitzendingen op groot scherm van de Mundial ..
Is het tijd om terug naar huis te gaan.
Rest nog een busrit naar de luchthaven hier, een vlucht naar Panama, Amsterdam, Zaventem.
Een trein naar Antwerpen en een bus naar Brasschaat.
Vanaf het station van Chisinau kan je de bus van Eurolines nemen naar zowat overal, ook naar Brussel.
Ik wil nog niet naar huis , maar naar Soroca ,in het noorden van Moldavia.
Chisinau heeft drie busstations.
Het Gara de Nord is amper twee kilometer van mijn hotel, dus ik ga wandelen.
Ik ben net op tijd voor de bus van tien uur.
In het witte 19+1 busje is er wel wifi maar geen airco, dus het is zweten...heel hard zweten...
Ik heb plaatsje nummer 14 en de dame naast mij deelt spontaan haar ijsje met mij.
De criminaliteit op de bus zal dus ook wel meevallen.
We verlaten Chisinau op een 2 keer 3-vaks autoweg.
Later wordt dat een 1,5-1,5 weg , nog later een 1-1 weg.
Alle wegen zijn goed , en blijkbaar gesponsord door de USA.
Het landschap is droog, zeer droog.
De enige waarschuwing die ik vond over Moldavie was trouwens een waarschuwing voor hitte en bosbranden.
Soroca heeft een middeleeuws kasteel, en is mooi gelegen aan de rivier, die de grens vormt met Oekrainie .
In theorie is dit een redelijk groot stadje, maar het is zo rustig hier.
Geen toeristen ,een mooi, schaduwrijk park rond het kasteel , waar je je dag kan doorbrengen van 1 bank naar de andere , en toch in de schaduw kan blijven zitten, met een verfrissend windje door de nabijheid van de rivier.
Ideaal dus voor wie een burn-out heeft.
En toch..
Toevallig is het feest..
Er is een tweedaags middeleeuws spektakel in het kasteel , met ridders die elkaar in kleurrijke kostuums bekampen.
Ook wordt hier de nationale feestdag van Moldavia gevierd met parades, bloemen die neergelegd worden aan de monumenten voor de tweede wereldoorlog, de oorlog in Afganistan ,het monument van de onafhankelijkheid, de oorlog met Transnistrie.
Overal veel officielen en oudstrijders met heel veel medailles.
Soroca is ook Zigeuner hoofdstad van Moldavia, dus ik ga naar hun huizen-kastelen kijken.
De volgende dag is het weer feest.
Vandaag is het de feestdag van de stad Soroca.
Terug optredens , parades, en het middeleeuws feest van gisteren gaat ook gewoon door.
Je kan hier ook met een ferry de rivier over naar Oekraine.
Mijn grensoverschrijdend gedrag begint weer te spelen..
Maar het is hier feest..
En dus vier ik hier op het centraal plein de dorpsdag van Soroca met duizenden mensen...
Ik zit nu vooraan in het busje en heb nu goed zicht op de weg.
Onze chauffeur houdt een tempo aan van 50-70-terug 50.
Ik zie nu ook dat op de nieuw aangelegde weg zowat om de paar honderd meter een maximumsnelheid is geschilderd.
Beide kanten van de weg hebben een andere maximumsnelheid.
Bergop anders dan bergaf, binnenkant van de bocht een andere snelheid dan buitenkant van de bocht.
We komen zonder 1 politiewagen te zien aan in Chisinau en ik ga naar mijn hotel.
Voor het eerst ervaar ik hier dat mijn russisch niet altijd welkom is.
Niet in het hotel, en niet als ik de weg vraag naar het memorial park.
Maar ik ga ook lekker in een cantina soljanka en pelmeni eten.
Volgende dag met de trolleybus naar het Gara de Sud-West.
Daar een busje naar Comrat.
Comrat is de hoofdstad van Chaukasia.
Chaukasia is een deel van Moldavia dat bij het uiteenvallen van de sovjetunie liever bij Rusland was gebleven.
En voor 1 keer hebben ze daar geen oorlog over gevoerd, maar met een referendum beslist.
Het staat nu in de grondwet van Moldavia dat als Moldavia ooit opgaat in zoiets als de Europese Unie, Gaugazia automatisch Russisch gebied wordt.
In het busje is het al duidelijk, er wordt alleen russisch gesproken , de bard op de radio zingt het russisch levenslied, voor zij die er meer dan tien jaar geleden bij waren, zima, zima, zima en kroshka menja zijn nog steeds hits.
Op weg naar Comrat weet onze chauffeur duidelijk ook waar de politie staat..
Het is een mooie rit door golvend landschap met hier en daar een communistisch standbeeld.
In Comrat ben ik terug in Rusland.
Er wordt kvass verkocht, de vele bankjes hebben een blauwe kleur.
Er zijn monumenten voor de 2de WO, de oorlog van Afganistan ,de repressie na WO2, de slachtoffers van de onafhankelijkeid, en het centrale plein met zijn kerk is prachtig.
De hoofdstraat heet weer Ulitsa Lenina, en ja, hij staat er nog steeds!!
Mijn hotelletje is ook weer een russische toestand.
Eerst moet ik wat wachten , drink eerst een koffietje, de sleutel is er nog niet.
Dan blijkt mijn kamertje een appartement te zijn groter dan ik thuis heb, met prive sauna en bubbelbad.
Maar dan werkt de TV niet.
Er moet een masterskaja komen.
Na een paar uur kom ik terug en blijkbaar kon de master de TV niet herstellen.
Ik krijg dan de mooiste kamer van het hotel met airco en terras.
Ik ga een paar keer zeer lekker eten.
Kies voor russische gerechten , en die zijn lekker gekruid en smaken heerlijk.
Het is zeer warm in Comrat, dus ik beperk mij tot bank-zitten en heb heel wat gesprekken met mensen die zich afvragen wat ik hier kom doen.
Buiten de Ulitsa Lenina is er inderdaad niets te zien.
Maar ze hebben hier natuurlijk wel kappers en dus heb ik nu een Gaugazisch kapsel!!
Comrat eindigt zoals het begonnen was...met toestanden.
Ik ga naar het busstation en zeg dat ik een ticket wil voor morgen naar Tiraspol.
De dame achter het loket vraagt, hoe laat wil je de bus nemen?
Ik heb op het grote bord zitten kijken, er zijn maar 4 bussen per dag, dus ik zeg : de bus van 11 uur aub.
'Er is maar 1 bus en die gaat om 8u40' brult de dame.
Dus zeg ik , dan wil ik de bus van 8u40.
De volgende morgen kom ik om 8 uur beneden in mijn hotel en de buitendeur is vast , geen mens te zien.
Ik geraak via de achterdeur en de tuin van de buren op straat.
De winkel naast het hotel gaat net open en de dame daar vertelt me dat het hotel vandaag maar om 9 uur opent omdat er gisteren een trouwfeest was.
Ik ga dus weer door de tuin van de buren naar binnen, leg de sleutel in mijn kamer en schrijf een verklarend briefje.
De weg naar Tiraspol is geen hoofdweg.
De staat van de weg is dus de belangrijkste snelheidsremmer, als je snapt wat ik bedoel.
We hebben een vriendelijke chauffeur, de muziek is eentalig russisch en voor het eerst wordt er gelachen in de bus en zeggen mensen goedemorgen en tot ziens.
Na twee uur zijn we aan de grens van de Pridnestrovian Moldavian Republic.
De Pridnestrovian Moldavian Republic ,is een deel van Moldavia dat zich in 1990 onafhankelijk heeft verklaard.
Als ik het goed begrepen heb wou Moldavia bij het uiteenvallen van de sovjetunie het Moldavisch als enige taal invoeren.
Daar waren ze hier niet mee akkoord en dus hebben ze twee jaar oorlog gevoerd.
Uiteindelijk kwam er een staakt het vuren ,en dat geldt nog steeds.
Er is ondertussen al veel gepraat maar nog niets opgelost.
Internationaal wordt de Pridnestrovian Moldavian Republic door geen enkel land erkend, zelfs door Rusland niet..
Een rare toestand dus..
Voor Moldavia blijft het gebied gewoon Moldavia.
De Pridnestrovian Moldavian Republic heeft een eigen president, een eigen parlement, een eigen munt ,postzegels , en een eigen leger, politie en douane.
Als je naar de Pridnestrovian Moldavian Republic rijdt ,krijg je dus geen uitgangsstempel van Moldavia , maar moet je wel voorbij de douane van de Pridnestrovian Moldavian Republic.
Aan de grens laat ik mijn hotelreservatie zien en krijg een verblijfsvergunning voor vijf dagen.
Tiraspol is de hoofdstad .
Een mooie , rustige stad .
Dankzij Moedertje Rusland zegt iedereen hier.
Die steunen de Pridnestrovian Moldavian Republic , terwijl dat in Moldavia de USA is...niets nieuws onder de zon dus.
Tiraspol heeft een Ulitsa Lenina, een Ulitsa Karl Marx , een Dom Knigi, een Detski Mir, theaters, een botanische tuin,veel monumenten, goed en goedkoop openbaar vervoer...
Tiraspol heeft ook een heerlijke wandelboulevard naast de rivier, een strand op linker- en op rechteroever, een bateau-mouche ,een groot nieuw sportcomplex, verschillende nieuwe supermarkten , een casino , een groot chique hotel Russia en ook zijn deel van zeer dure auto's.
Op 2 september is het hier nationale feestdag.
Om 8 uur s'morgens begint men met het neerleggen van de bloemen aan het monument van de onbekende soldaat.
Elders op de centrale weg is van iedere stad in de Pridnestrovian Moldavian Republic een stand met live muziek , dans en eten.
En de shaslik wordt al op de barbeque gelegd.
Maar eerst nog de parade.
Dit is natuurlijk Moskou niet, maar dankzij de ontspannen sfeer sta ik hier wel op de eerste rij.
Bij het hijsen van de vlag gaat de Russische vlag gelijk omhoog met de Pridnestrovian Moldavian Republic vlag als dank voor de steun.
Daarna alle vlaggen van de steden van de Pridnestrovian Moldavian Republic.
Daarna schouwt een multi-medailles generaal vanuit zijn jeep met chauffeur het voetvolk...
Oeraaaa!!!Oeraaaa!!!Oeraaaa!!!
En dat veel keer!
Uniek om eens mee te maken!
Daarna ga ik overal wat kijken, en krijg dan de mogelijkheid om gratis een begeleide uitstap te maken naar het Fort van Bender.
Met een wit busje en een gids dus eerst een rondrit langs de bezienswaardigheden van Tiraspol en dan naar Bender.
Het fort van Bender is gesticht in 1538 en naar goede traditie is het al in zowat iedereen zijn handen geweest.
Nu mooi gerestaureerd en open voor het publiek.
Terug in Tiraspol haast ik mij voor mijn portie sashlik.
Als ik aan een tafeltje ga zitten brengt men mij spontaan een bodempje Kvint, de plaatselijke cognac.
Te sterk voor mij..
s'Avonds zijn er nog optredens, daarna een zeer mooi vuurwerk , en daarna gaan de optredens gewoon verder..
De volgende dag wil ik naar een klooster in de buurt, maar ik heb geen rok en geen sjaal..
Dus ga ik naar het strand, naar de botanische tuin en maak een rondvaart met de lokale bateau-mouche.
Morgen komt een eind aan dit verhaal.
Dan ga ik een land uit dat niet bestaat , terug een land binnen dat ik niet uit ben geweest.
Krijg daar dan een uitgangsstempel.
Hoop dan dat mijn machineleesbaar paspoort deze keer wel werkt om Fort Europa weer binnen te komen.
Op de vlucht naar Korea serveerde KLM al bibimbap, het exportgerecht van Korea.
Mijn buurman vroeg en kreeg een extra tube spicy saus , die hij liefhebbend met mij deelde.
Ik hou van spicy en heb echt smakelijk gegeten , maar de rest van de vlucht heb ik genoeg lucht geproduceerd om zoals dat heet 99 luftballons in de lucht te krijgen.
Gelukkig alleen maar lucht en geen welriekend parfum..
In Korea moet je voor aankomst een arrival card invullen ,een douaneformulier invullen en je moet aangeven of je in een quarantaine-gebied bent geweest, of in contact geweest bent met reizigers uit Azie, , de golfregio ,Afrika, Zuid Amerika..
Ik vul als beroep employee in en zwijg over mijn werk.
Geld afgehaald aan de bankautomaat voor buitenlandse kaarten, slechts bij de derde lukt het..
In Incheon heb ik een hotel gelegen op het kruispunt van metrolijn 1 van Seoul en metrolijn 1 van Incheon.
Dit metrostation is ook home voor het grootste ondergronds shoppingcenter van Korea.
Druk dus en veeeeeeel uitgangen.
In mijn hotel met 26 verdiepingen,brandnieuw, werkt weer geen enkele van mijn betaalkaarten..
De kamer is perfect , met verwarmde WC, en s'morgens lekker ontbijtbuffet.
De volgende dag met de bus naar Jeonju.
De bus vertrekt stipt en is zeer comfortabel.
In Jeonju ga ik naar de grootste Hanok wijk van Korea.
Zeer toeristisch, heel veel mensen huren hier een traditioneel kostuum en maken dan de rest van de dag foto's.
Ik ben hier zeer populair, hoewel ik geen kostuum gehuurd heb ,wil men toch met mij op de foto.
Mijn hotel hier heeft vloerverwarming en een electrisch verwarmd bed...
En is s' avonds omringd door mannen die in mij de vrouw van hun leven gevonden hebben...
Ik heb nog 1 dag in Jeonju en de dame van het toeristbureau raadt mij aan om naar Gangcheon Park te gaan.
Wat moeilijker met openbaar vervoer, maar ze schrijft wat woorden op een papiertje.
Eerst rij je naar Sunchang en dan toon je dit briefje en je zal er wel geraken...
Ik dus de bus op naar Sunchang en doe dan de truuk met het briefje.
Voor de man achter het loket is het niet duidelijk waar ik naartoe wil.
Maar gelukkig is er een jongeman die begrijpt dat ik naar het park wil.
Blijkbaar zijn de woorden op mijn lijstje bestemmingen waarbij het traject van de bus voorbij het park loopt.
Mijn helper vraagt wat rond en wacht dan tot er een bus komt en rijdt met me mee.
We rijden zo'n 10 km en in dit lokaal busje alleen wat huisvrouwen die met de boodschappen terug op weg naar huis zijn.
Op een kruispunt waar verder niets te zien is maakt de buschauffeur ons duidelijk dat we eruit moeten.
Hier naar rechts en dan nog 3 km wandelen.
Die bestemming op het papiertje was er dus 1 die in de buurt van het park komt.
Enfin , het is goed weer ,dus gaan we op weg en ik probeer te onthouden waar ik uit de bus gestapt ben..
Het is helemaal niet zo ver, en als we aan de parking komen is het zeker dat ik hier niet alleen zal zijn.
Er staan minstens 100 toerbussen..
Er is een toeristische dienst en ik ga voor een plannetje van het park.
Helaas , alleen Koreaans,maar de vriendelijke dame maakt me duidelijk dat ik gewoon de rivier moet volgen.
Eerst is er een tempel , dan een brugje over, dan verder langs de rivier, dan is er een waterval.
Dan terug....totaal 6 km.
Dit park ontvangt jaarlijks 1,2 miljoen bezoekers, waarvan natuurlijk een massa nu de herfstkleuren op hun mooist zijn.
Het is dus weer een soort Koreaanse Kermis, met dit verschil dat men hier blijkbaar vooral komt om gezellig te picknicken.
Ik volg dus de groep en geniet nog maar eens van de mooie kleuren.
Voorbij de tempel, dan over het bruggetje..
En dan is er opeens nog een brug,..de brug ...
Men heeft hier een brug gespannen 50 meter hoog en 75 meter lang...
En ik kan het natuurlijk niet laten..
En eens boven kan je natuurlijk nog hoger naar een mooi uitzichtspunt ,met vogelperspectief van de brug....
Mooi!!
Ik neem me voor...morgen geen trappen!!
Terug in Seoul wil ik wat cultuur .
Ik begin met Jongmyo Shrine, op de Werelderfgoedlijst.
In deze tempel worden de koninklijke voorouders geeerd ,maar bijzonder is dat ook de muziek en rituelen tot op heden bewaard gebleven zijn.
Twee keer per jaar ,in de lente en in de herfst ,worden hier nog steeds dezelfde muziek en rituelen uitgevoerd.
En de goden zijn blijkbaar met mij , want juist vandaag is de tempel dus net als vroeger!!
De combinatie van muziek ,rituelen en kostuums in eeuwenoude gebouwen met als achtergrond de kleurenpracht van nog maar eens een mooi park.....
Je moet maar geluk hebben!!
Vandaag naar Changdeokgung Palace,ook al Werelderfgoed en dat niet alleen omdat het zo mooi is ,maar vooral omdat men bij het ontwerp vertrokken is van de omgeving en daar de paleizen ingepast heeft.
Het wordt beschouwd als het meest Koreaanse Paleis van Korea.
Om het nog wat authentieker te laten lijken is de toegang gratis voor wie het bezoekt in traditionel klederdracht.
De Albanese Maffia , daar heeft iedereen al eens van gehoord, maar waar Albanie nu juist ligt?
Het is een land met een zeer lange geschiedenis.
De Grieken , de Romeinen, de Turken , ze zijn er allemaal geweest.
Na heel wat schuiven met de grenzen voor, tijdens en na de twee wereldoorlogen werd Albanie een communistische staat.
Toen Stalin stierf vonden ze de Sovjetunie niet communistisch genoeg meer.
Ze gooiden de Russen buiten en werden dikke vriendjes met de Chinezen.
Toen Mao er niet meer was gooiden ze ook de Chinezen buiten , want niet communistisch genoeg.
Daarna hadden ze hun eigen Grote Leider Hoxha en verder geen vrienden meer.
Maar zelfs die had het eeuwig leven niet en sindsdien is dat Echte Ware Communisme nogal verwaterd.
Het is een beetje simpel uitgedrukt , maar ik heb natuurlijk niet de pretentie om een geschiedenisboek te schrijven.
Als ik het goed heb is in Albanie momenteel officieel 80% van de bevolking moslim .
Maar wel van een aparte strekking binnen de moslimgemeenschap.
Ik heb eens ergens gelezen dat ze hier een paar honderd jaar geleden belastingsvermindering kregen als ze 'moslim' werden.
Je hoefde daarvoor niet eens naar de moskee te gaan..
Tsja..
Ze hebben dus moskee's , vieren de ramadan en het suikerfeest.
Maar toch hebben ze hun enige internationale luchthaven genoemd naar Moeder Theresa , bij mijn weten toch een katholieke non?
En blijkbaar zijn ook Kerstdag en de geboortedag van Moeder Theresa officiele feestdagen in Albanie.
Trouwens, Moeder Theresa was wel een Albanese , maar leefde in Kosovo, waar meer dan 80 % van de bevolking Albanees is, maar ze was eigenlijk wel geboren in Skopje, wat nu Macedonie is.
Samengevat reis ik dus weer naar het kluwen van de Balkan...
Ik heb me voorgenomen niet aan politiek en niet aan religie te doen..
Maar gewoon eens te gaan zien hoe het daar nu eigenlijk is..
Het begint al goed op de luchthaven.
Na 3 minuten wachten is het al aan mij.
Zoals altijd geef ik mijn paspoort met een klein hartje aan de man van de grenspolitie.
Hij kijkt mij met een grote glimlach aan: eerste keer in Albanie?
Ik zeg ja.
Kom je hier voor Kerstmis?
Ik zeg nog maar eens ja.
Dan wil mijn machineleesbaar paspoort weer niet gelezen worden.
Na een paar keer proberen lukt het toch.
De ambtenaar schuift mijn paspoort terug: Welkom in Albanie !! zegt hij.
En mijn stempel?
Dat geven we niet--Hij zegt iets van Shengen..
Shengen ?? Is Albanie bij Shengen??
Beteuterd sta ik naar mijn paspoort te kijken.
Weer geen stempel.....waar gaat de wereld naartoe?
Verder gaat alles perfect.
Als ik naar de uitgang loop hoor ik slechts een paar keer taxi?, you need taxi?
Ik neem de bus naar het centrum, die zich net als thuis vastrijdt in het verkeer op een vrijdagavond.
Uiteindelijk is het al lang donker als ik uitstap vlakbij het grote centrale plein.
Voor het eindejaar is alles mooi verlicht en er zijn vele kraampjes waar vooral (zeer) grote pinten bier en gluhwein gedronken worden.
De muziek "White-White-Xmas" en "Rudolf the Red Nosed Rendeer"..
Vandaag dus een dagje Tirana.
Tirana is geen wereldstad, de bezienswaardigheden kan je op een dag zien.
Geen toeristen te zien, en ik val hier ook minder op dan in Azie.
Toch vraagt af en toe iemand mij of ik geen hulp nodig heb..
Tirana heeft geen centraal busstation, de bussen naar noord, zuid, oost vertrekken vanop verschillende plaatsen.
Maar dankzij google, het internet en de toeristische dienst weet ik waar ik moet zijn.
Het is een mooie ,rustige zondagochtend en dus maak ik een wandeling in plaats van de stadsbus te nemen.
Ik ben net op tijd voor de bus van 10u en krijg de voorlaatste plaats toegewezen.
Met 20 Albanezen en het griekse, turkse en albanese levenlied dus op weg naar Gjirokaster.
Het is rustig op de bus.
Toch is er 1 dame die niet tevreden is over de haar toebedeelde zetel.
Ze wil vooraan zitten ,op de plaats van de busbegeleider.
Die , en de rest van de bus ,is niet akkoord.
Er wordt hevig gediscuteerd,..uiteindelijk stopt ons busje op de pechstrook.
De chauffeur spreekt de dame toe.
Ik hoef geen Albanees te verstaan om te begrijpen wat hij zegt.
De volgende 5 uur zegt ze niets meer .
De weg is goed ,weinig verkeer.
In de buurt van Tepelena hebben we een sanitaire stop.
Een van die mooie plekjes!
Gjirokaster is een zeer oude stad, gebouwd tegen de helling van een berg.
Volgens de Albanese geschiedschrijver Kadare '''Zijn de huizen zo dicht op elkaar gebouwd en is de helling zo sterk, dat als je valt ,je op het dak van het onderliggende huis terecht komt.Vooral de dronkelappen weten daar van mee te praten"".
Er is ook nog een kasteel, gebruikt door alle veroveraars van de stad, en dat heeft natuurlijk het mooiste uitzicht.
Gjirokaster is ook geboorteplaats van Grote Leider Hoxha.
De eerste dag dat ik hier ben is grijs met af en toe motregen.
Het geeft een speciale mysterieuze sfeer .
Vandaag een stralend mooie zonnige dag..
Gjirokaster toont zich van zijn mooiste kant.
Ik wandel heel de dag door de nauwe straatjes,zonder plannetje,nergens te vinden....
Nog geen 10 andere bezoekers gezien.
Toch heb ik ook hier een hondje dat heel de dag met me mee wandelt.
En een paar keer zegt er een kleine jongen "Merry Christmas" tegen mij ,
En joelt daarna van vreugde dat ik zijn engels verstaan heb.
Als de zon ondergaat en de stad en de omliggende bergen prachtig verkleuren ben ik het eens met Unesco.
Dit stadje verdient een plaatsje op hun lange lijst!!
Van Saranda naar Vlora zijn er slechts 2 bussen per dag.
Er zijn 2 mogelijkheden om naar Vlora te rijden,1 langs de kust en 1 terug naar Gjirokaster en dan verder door het binnenland.
Mijn busje kiest de snelste weg, via Gjirokaster.
Terug de mooie bergpas over .
Onderweg krijg ik nog te horen dat Gjirokaster misschien wel mooi is, maar de mensen daar..
Het zijn voornamelijk joden en die zijn helemaal niet vriendelijk....
De man die dit vertelt heeft naar eigen zeggen vrienden over heel de wereld, alleen in Gjirokaster niet...en de reden daarvan ziin natuurlijk de anderen..
De Caucasus, daar gaan we weer...
Een uurtje later maakt ons busje een stop, geen dorp te zien.
Iedereen de bus uit en ik dus ook.
Er worden hier levende kalkoenen verkocht.
Ik maak eerst nog een grapje..aha, de gelukkige , ontsnapte kalkoenen na Kerstmis.
Blijkt dat men hier voor nieuwjaar ook kalkoen eet.
Een van mijn medereizigers heeft 33 kg kalkoen bij voor zijn zus in Vlora.
33kg?
Tsja, t' is een feest met 10 personen..
In Vlora werd in 1912 de onafhankelijkheid van Albania uitgeroepen.
Maar Vlora werd vooral bekend als de stad waar het protest ontstond tijdens de Piramide Crisis in 1997.
Meer dan 2 miljoen mensen waren toen opeens al hun geld kwijt , de helft van het BNP was opeens weg..
Naar schatting een half miljoen wapens werden gestolen van politie en leger.
En vooral Vlora werd het rovershol.
Albanese en Italiaanse maffia , drugs- en mensensmokkel...
In die tijd waren er hier dus waarschijnlijk meer kalasjnikovs dan hotelkamers..
Van mijn hotel naar de baai van Vlora loop ik langs een brede drukke weg met palmbomen .
En daar sta ik dan.... te kijken...
Het is een zeer grote baai, en kilometers lang zijn er niets dan nieuwbouw appartementen, hotels ,design-cafe's en restaurants...
Allemaal om te mooier.
De terrasjes zitten vol met mensen die een koffie , een borreltje, een cognacje, een biertje drinken.
Ook als het donker wordt blijft de kermis goed draaien, onveilig is hier lang weg.
Vandaag heb ik dus een grote wandeling langs de promenade van Vlora gemaakt, heb het kleine oude centrum bezocht, en ben naar de kapper geweest.
De mensen zijn hier vriendelijk.
Regelmatig wordt mij gevraagd waar ik vandaan kom..
Belgie ...
Bedankt om te antwoorden en om naar Albania te komen..
Behalve dan die ene.
Hij kwam op de bank naast mij zitten , want "hier is betere GSM ontvangst".
Sri Lanka is een van die landjes waar ik nog niet geweest ben.
Het ligt in Azie , duidelijk!
Vanuit de lucht ziet het er allemaal zeer groen uit, veel palmbomen.
Als ik de luchthaven uitstap begint het...
Taxi , madam...tuktuk, madam...taxi madam...where do you want to go , madam...
special price,..to Colombo and then..where do you want to go...cheap price madam..
Ik weet dat er een bus moet zijn , maar waar...
Uiteindelijk stap ik op een minibusje waar geen bestemming op vermeld staat , maar waarvan de chauffeur beweert dat hij naar Colombo Fort rijdt.
Er is een chauffeur en een begeleider, die tijdens het rijden uit het busje hangt en roept Colo--colo--colo--colo--Colombo!!
De chauffeur claxoneert , om klanten te lokken , maar ook om links, rechts, dubbel ,driedubbel voorbij te steken.
Men rijdt hier officieel aan de 'andere kant' van de weg, en misschien is dat wel letterlijk te nemen
Na 2 uur zijn we aan de eindhalte.
Nog even over de prijs van de rit gediscuteerd en ik kan de straat over en de chaos in van het grote busstation.
Helpers alom, wat dacht je?
Maar ik heb geluk, ik vind direct een bus naar Matara en 10 minuten later ben ik op weg.
Volgens mijn ticket is het een fully-airconditioned bus,....volgens mij niet.
In Matara wachten mij nog meer vrienden , tuk-tuks ,taxi's ..
Ik vind mijn hotel en ga daarna genieten van het zicht op zee.
De volgende dag neem ik een lokaal busje naar Galle.
Er is een begeleider aan boord voor de ticketverkoop, en de chauffeur slaagt er in ,mede door bijna constant geclaxoneer, samen met alle anderen op de weg ,om een tweevaksrijbaan te gebruiken als was het een zesrijvakken weg.
Galle heeft een mooi oud fort , staat op de lijst van Unesco.
Het is er zeer druk , zeer warm , zeer toeristisch, maar inderdaad, zeer mooi.
Vandaag met het busje naar Tangala,nog een laatste stadje aan zee.
Op de terugweg stop ik aan de Sri Vishnu Maha Devalaya tempel.
Mooie tempel met een groot Boedhabeeld en vele gelovigen.
Kandy was de laatste koningsstad voor de Engelsen hier arriveerden.
Nu is het de tweede stad van Sri Lanka.
De belangrijkste bezienswaardigheid is de wereldberoemde " Tempel van de Tand -van-Boeddha".
Verder zijn er nog heel wat mooie tempels en een mooi meer waar je met een bootje op kan gaan varen, maar waar duidelijk niet op mag gevist worden.
Het meertje zit vol met zeer dikke vissen!!
Kandy is een van de must-see-bestemmingen voor alle toeristen in Sri Lanka.
Als ik uit de bus stap ,komen de helpers mij dus al in grote getale tegemoet.
En zoals er in sommige landen altijd wel een hondje is dat een eindje met mij meewandelt, heb ik hier altijd wel een tuk-tuk-rijder die stug volhoudt dat ik zonder zijn hulp niets ga te zien krijgen.
De vele honden hier wandelen niet mee, maar rusten uit en bereiden zich zo voor op eventuele calamiteiten.
Hier blijft het s'avonds lekker zwoel, dus geen dekentje meer nodig.
Ik heb een kamertje met een mooi uitzicht en een tempel vlakbij.
Ook deze god moet wat hardhorig zijn..
s'Avonds klinkt er een uur lang zeer luid getrommel, en dat doen ze s'morgens om 5 uur nog eens over.
Gratis wekdienst dus..
Komt goed uit want ik moet toch naar Colombo.
Colombo is slechts 115 km ver , maar we doen er toch bijna 4 uur over.
Een mooie rit ,dat wel , en er is een nieuwe tolroad gepland.
In Colombo ga ik eens naar de floating market, Galle Fort,de wijk Pettah...ik zweet wat af!!
Na een paar dagen genieten is het tijd om terug naar Argentinie te gaan.
Op woensdag rijdt er een bus de Pasa de Jama over naar Salta.
Net als vorig jaar is er eerst een bus naar Calama, waar we een uur in de kou van een woestijnnacht voor een gesloten bureau van Andesmar staan te wachten op de bus naar Argentinie .
Twee uur later zijn we in San Pedro de Atacama.
Er stappen zo'n 40 toeristen op de bus, duidelijk geen begeleide groep maar allemaal individuele reizigers.
Als we verder rijden moet ik even slikken.
Niemand schijnt aandacht te hebben voor het landschap.
Ik zie mensen ooglapjes voordoen,slapen, hun mail lezen, filmpjes kijken..
De Andes rij je niet zomaar over, dat is een hele onderneming.
Maar de hele 10 uur dat we erover doen ,kijkt geen mens uit het raam of neemt een foto.
Blijkbaar staat het niet in hun reisboek dat ze hier uit het raam moeten kijken ??
Ik zit aan de linkerkant en als we Purmamarca naderen, aan de rechterkant, vraag ik vriendelijk of men het gordijntje wil openen.
Ik wil mijn foto.
Wij plannen morgen hier naartoe te gaan , zegt mijn medereiziger..
Ik zeg..misschien regent het morgen..
Pardon?
In de bergen kan je binnen het uur ander weer hebben..
Verwondering alom, maar blijkbaar gaat er toch ergens een lampje branden, want de laatste kilometers worden er toch nog foto's genomen.
Als we in Salta aankomen is het donker maar dit is Argentinie en dus is het nog zeer druk .
Honderden stalletjes met eten en winkels nog open voor de paasinkopen.
Ik vind onderdak en ga nog eens naar Salta by Night.
De volgende ochtend naar het busstation.
Alle bussen naar Buenos Aires zijn uitverkocht voor zaterdag, zondag en maandag, alleen vandaag is er nog 1 plaatsje.
Ik heb dus nog even om Salta , La Linda,te bezoeken.
Het is goed terug te zijn in Argentinie,
Iedereen goedgezind, ontspannen , rustig..
Alles kan , alles mag...
Waar ter wereld heb je het gezelschap van een straathond en heb je dan ook nog een local die het normaal vindt om daar dan ook nog een foto van te nemen?
Nog 1 foto extra van Salta park...14 jaar later..en dan op naar Buenos Aires!
Terug in Buenos Aires zoek ik een mooi kamertje in het centrum en al dicht bij de bushalte waar ik binnen een paar dagen de bus naar de luchthaven moet nemen.
Op de Avenida van de 25 ste Maya vind ik een mooi , betaalbaar kamertje met een zéér knappe, vriendelijke Argentijn aan de receptie...
We hebben een goede babbel over Belgie -Tomorrowland, daar wil hij wel eens naartoe,maar het is wel zeer duur.. , en over Argentinie, over hoe mooi zijn land is , en de mooie mannen en het lekkere eten, maar de rijstijl van de Argentijn....We begrijpen elkaar..:):):).
Op Paaszondag ben ik in de kathedraal van Buenos Aires voor de mis van 10 uur.
Dit is de kathedraal waar onze paus Franciscus nog bisschop geweest is.
Binnen in de kathedraal is ook het mausoleum van Generaal San Martin, compleet met wachters.
En het volgende kan dan alleen in Argentinie.
Terwijl je in sommige landen geen foto's mag nemen in een kerk, en in de meeste andere landen geen foto's mag nemen tijdens een kerkdienst.
Mag het in Argentinie wél!
Ik sta te kijken hoe de priester ,samen met een kerk vol gelovigen , zeer stoicijns doorgaat met zijn Paasmis.
Terwijl er ondertussen toeristen binnen en buiten lopen , filmen , fotograferen, selfies nemen..
Ik ga nog eens naar La Recoleta, naar de markt van San Thelmo, naar de tango en de kleurtjes van La Boca , en natuurlijk naar mijn favoriet plaatsje Puerto Maduro, het jachthaventje in het centrum.
Buenos Aires, een mooie stad , maar je moet er onderhand toch beginnen opletten.
Voor de tweede keer gooit iemand een stinkende vloeistof over mij.
Het is een bekende truuk , waarbij er dan onmiddellijk iemand anders je komt helpen om je van de smurrie , maar vooral om je van je geld te verlossen.
De truuk werkt natuurlijk niet als je alert bent en direct een café binnengaat om de smurrie weg te nemen.
Tweede voorval--als ik in een winkeltje een fles water ga kopen blijk ik een vals biljet van 100 pesos te hebben.
Niet onmogelijk.
Er zijn in Argentinie van ieder briefje zo'n 5 , nog geldige versies in omloop , en natuurlijk oude , nieuwe,verfrommelde...het moest er eens van komen.
Enfin , dat probleem heb ik opgelost door voor 1 keer een Big Mac menu te gaan eten op een druk uur..
Maar voor zij die denken dat ik nu nooit meer terug ga naar Argentinie..
Er staat nog geld op mijn subte kaart, ik heb nog pesos over...
Ik was hier al eens in 2011, maar er blijft nog veel te zien.
Dus met het huis van vertrouwen Aeroflot naar Moskou.
Op de aansluitende vlucht nog een uurtje e-learning russisch-spaans, twee films , diner en ontbijt en we zijn in Hanoi.
Naboi Internationaal Airport heeft ondertussen een tweede terminal, deze Aziatische tijger heeft niet stilgezeten.
Veel nieuwbouw en heel wat meer dure auto's..
Stadsbus 17 rijdt gelukkig nog, dus op een uurtje ben ik in de stad.
Ik logeer in de oude binnenstad, wandel nog eens rond het Hoa Kiem meer en neem de volgende dag een binnenlandse vlucht naar Ho Chi Minh.
Ho Chi Minh , het vroegere Saigon , is de grootste , en de rijkste stad van Vietnam.
Zo'n 7 miljoen inwoners, waarvan er zo'n 5 miljoen met een brommer rijden en de rest dus ook al met een dikke auto.
Het is hier minstens even druk en heet als in Hanoi.
De straat oversteken kan , bij gebrek aan verkeerslichten ,maar op 1 manier.
Gewoon verstand op nul , niet kijken naar rechts , niet kijken naar links, niet twijfelen, vooral geen rekening houden met de anderen...
Gewoon oversteken...
Dan rijdt iedereen gewoon langs en rond je..
Eigenlijk een heel simpel systeem.
Je moet nooit wachten tot het groen wordt, gewoon wandelen aan een rustig tempo en doen of het normaal is...
Het systeem werkt....
Het werkt niet als je begint te twijfelen ....als je staat te wachten tot er iemand voor je stopt...als je wacht tot er geen auto's-brommers meer aankomen...als je denkt aan wat je moeder hiervan zou vinden..of als je vreest dat je karma deze dag niet goed is..
Ho Chi Minh heeft nog wat mooie gebouwen uit de Franse koloniale tijd, natuurlijk ook wat musea over de oorlog tegen de USA, wat musea en standbeelden van Oompje Ho , de Grote Leider van Vietnam..
Verder veel shoppingcentra, een levendige uitgangsbuurt met oa een Walking Street, waar drank, eten en grote TV schermen met sport en ander vermaak in overvloed zijn... waar vriendelijke bediening is EN de US dollars vlot naar de andere kant van de toonbank gaan!
Uber bestaat hier niet, als alternatief kan je je achter op een brommer door de chaos laten vervoeren.
Deze dienst heet hier Grab...
Ik kies toch maar voor de benenwagen, zweet natuurlijk wel wat af..
Ik maak ook nog een "cruise" op de Saigon rivier.
Dit is eigenlijk een waterbus, gewoon openbaar vervoer.
Een uurtje heen, een uurtje terug, met mooi zicht op de sky-line van Ho Chi Minh.
Mijn laatste dag in Ho Chi Minh bezoek ik het mooie postgebouw, de boekenstraat, een moskee, een hindoe-tempel , de zoo, wat musea en kom uiteindelijk aan de Notre Dame- kathedraal van Ho Chi Minh.
Ik hoor muziek binnen , dus even gaan kijken..
Helaas, in tegenstelling van de grote kathedraal in Buenos Aires waar je zelfs tijdens de paasmis nog binnen en buiten mag lopen, mag ik hier wel binnen, maar niet meer buiten voor de dienst voorbij is.
Ik kan nu dus uit eerste hand getuigen dat de Goede God geen airco voorzien heeft in de kerk, maar wel grote TV-schermen.
De kerkdienst lijkt wel een karaoke-oefening, er wordt veel gezongen , en de tekst kan je dus meevolgen op de grote schermen.
De enige woorden die ik begreep waren "alleluja" en "amen".
De volgende dag neem ik de trein naar Nha Trang.
De trein vertrekt stipt op tijd .
Ik heb gekozen voor een soft-seat wagon met airco.
Het is een comfortabele rit.
Zowat om het half uur komt men met een drankkarretje rond, twee keer met vers warm eten en er wordt drie keer gedweild.
Acht uur en zo'n 400 km later komen we op de minuut stipt in Nha Trang aan.
Nha Trang ligt aan zee en is de populairste badplaats van Vietnam.
Het is hier heel het jaar goed weer , zo'n 35 gr.
Er is hier zelfs een toeristbureau en het stadsplannetje is in Vietnamees, Engels, Russisch, Chinees en Koreaans.
Vandaag ben ik al eens gaan wandelen en heb genoten van de zee.
Lekker gegeten ook , zelfs al heb je hier na een bezoek aan de markt een ander idee van "vers van de markt"!!
Het is hier heerlijk , dus blijf ik nog een paar dagen.
Behalve een heerlijk klimaat, overdag 35 gr , s' nachts 28 gr , en dus iedere dag beach- en terrasjesweer heeft Nha Trang ook nog wat te zien en te doen.
Voor de kust liggen eilandjes waar je met een tour naartoe kan.
Op het grootste eiland is er een reusachtig resort-pretpark gebouwd.
Je kan er naartoe met de langste kabelbaan over zee.
Er is nog een oude Cham tempel.
Er is de mooie Long Son pagoda.
Je hebt de Chong Rock, waar je met wat verbeelding zowel een man als een vrouw in kan zien, maar die vooral mooi gelegen is.
Er is een oceanografisch museum en een Cham museum.
Er zijn modderbaden ,zwembaden,massagesalons, shoppingcentra, markten ...
Vele jaren was Nha Trang vooral populair bij de russen .
Warm weer, een zee om in te zwemmen, lekker eten ,geen visum nodig voor 14 dagen, meer moet een rus niet hebben.
Veel opschriften zijn dus in het russisch, bij de bakker, bij de apotheek, in sommige restaurants kan je zelfs een russisch menu krijgen, pelmeni, borsj , soljanka ,enz.
Als men mij iets wil verkopen word ik hier regelmatig in het russisch aangesproken.
Dat omdat ik er toch nog meer russisch dan chinees uitzie.
Want nu wordt Nha Trang overspoeld door de chinezen!
Honderden bussen..
En overal waar je komt...chinezen, chinezen...
Veel lawaai en ongelooflijk gedrum dus bij alle bezienswaardigheden..
Aan de kabelbaan stond een rij aan te schuiven...
Aan de boten , aan de Cham tempel, aan de Chong Rock....chinezen!!
Ze zijn overal , behalve in de restaurants en op het strand.
Russen zie je veel minder.
Ze hebben een paar jaar geleden een serieuze waardevermindering gekregen van hun munt.
Je ziet ze in de supermarkten , in de restaurants en op de lokale bussen.
Volgens de brochure van de toeristische dienst verblijven ze liefst in de speciaal voor hun gebouwde all-in resorts.
En dus is het strand voor de andere toeristen en vooral voor de vietnamezen.
Als het wat minder warm wordt komen ze met hun familie massaal naar het strand.
Er is geen groene vlag, geen rode vlag, de vietnamees die niet kan zwemmen heeft een reddingsvest aan--ja, eentje zoals je op een boot krijgt.
Er wordt niet geroepen , er wordt geen luide muziek gespeeld.
Er zijn geen speedboten , bananenboten of waterscooters.
Er wordt weinig of niets verkocht, iedereen heeft zijn eten bij.
De vietnamees brengt ook geen handdoek mee.
Na de zwembeurt terug de t-shirt aan en de brommer op , met reddingsvest...handig in het donker..
Ik heb hier lekker vietnamees , koreaans en thais gegeten en genoten op een bankje aan zee met s'avonds de mooi verlichte gebouwen en een aangenaam muziekje.
Nha trang, er zijn slechtere plekjes om aan te spoelen!!
Dalat ligt op 1500 meter hoogte en heeft daardoor een zeer aangenaam klimaat.
En dus werd dit ,voor de -rijke- fransen in Vietnam, een plekje om bij te komen van de hitte en vochtigheid , net als Nuwaraeliya in Sri Lanka dat voor de engelsen was.
Er werden kunstmatige meren aangelegd, kerken en luxueuse villa's en kastelen gebouwd.
Ook hier dus sparrenbossen en groenten en fruit als kolen , prei , aardbeien, appels .
Men produceert hier zelfs een eigen wijn.
Het is hier nog steeds het populairste kuuroord van Vietnam.
Je kan hier met een bootje varen op het meer, je laten rondrijden in een koets, en is een kabelbaan waarmee je naar een tempel kan , je kan een ritje met een toeristentreintje maken, er is een golfclub, er is een bloementuin.
Er zijn talloze pagoda's, een klooster, een kathedraal, en natuurlijk verschillende paleizen die je allemaal , mits betaling, kan bezoeken.
Het grootste paleis, en zeker dat met het mooiste uitzicht ,is nu een 5 sterren hotel.
En omdat het een echt klasse-hotel is, mag je er gewoon in rondkijken.
Een beetje boven mijn budget, maar als jullie nu eens allemaal wat geld sturen??
Daarvoor rij ik eerst terug naar Nha Trang en neem daar s'avonds de trein .
Afstand zo'n 1000 km en 24 uur op de trein.
Van mijn vorige treinrit heb ik geleerd dat wagon nummer 1 de eerste is als de trein van Hanoi naar Ho Chi Minh rijdt, andersom is het de laatste wagon.
Bovendien staan in een wagon de helft van de stoelen in 1 richting , de andere in de andere richting.
Ik kies dus een plekje uit aan het raam langs de kant van de zee en vooruit rijdend.
Ik heb terug gekozen voor derde klas, een soft-seat.
Liever dat dan 24 uur opgesloten in een coupe voor 6 of 4.
Net zoals de vorige rit zijn we het station nog niet uit of er wordt al rondgereden met eten, een kwartiertje later met drinken , enzovoort.
Er is ook warm water voorzien voor wie zelf noedels wil klaarmaken.
Er zijn 2 TV's ,1 voor in iedere richting, maar het geluid staat stil.
Er zijn heel wat kinderen aan boord en die spelen zoals overal ter wereld op hun tablet.
Het is dus een levendige boel .
Tot er zo rond 9 uur voor iedereen een dekentje wordt gebracht.
Opeens wordt het muisstil en maakt iedereen zich op voor de nacht.
Iedereen zoekt een comfortabel plekje, de meeste , ook ik ,hebben 2 zetels .
Om 3 uur s'nachts stoppen we in Danang .
Geen wereldnieuws, maar vanaf hier is wagon nummer 1 opeens weer de eerste wagon, ik rij dus weer achteruit.
De rest van de rit verloopt zeer rustig, de karretjes met eten en drinken rijden weer ,maar er gaan meer mensen van de trein dan dat erbij komen en ik geniet dus van Vietnam dat aan mijn raam voorbij komt.
Toeristen komen naar Ninh Binh voor de natuur.
Er zijn hier in de verder platte omgeving mooie rivieren en rijstvelden waarin grillig gevormde en begroeide kalkrotsen staan.
Samen met de hitte die hier constant heerst heb je er het gevoel alsof je in zo'n oude chinese tekening rondwandelt.
De streek was al vaak decor voor filmopnames en het landschap is nu ook erkend als Unesco erfgoed.
Je kan hier dus met een bootje gaan varen en heel wat grotten gaan bekijken in die kalkrotsen.
Maar toch zijn hier geen Chinese toerbussen te zien , geen Russen.
De enige toeristen zijn hier westerlingen zoals ik.
Waarschijnlijk is het nu off-season, want echt te heet.
Mijn camera vasthouden gaat met moeite en soms komt de hitte zelfs door de zolen van mijn sandalen.
Ik las dus uit pure noodzaak iedere middag een siesta in.
Toch maak ik grote wandelingen en zie mooie dingen.
De natuur natuurlijk, maar ook mooie pagoda's en katholieke kerken.
De stalletjes langs de weg met de lokale specialiteit.
Geit klaargemaakt in zijn geheel, bewaard bij een minimumtemperatuur van zo'n 40 graden.
Ik bezoek de lokale markt waar de kippen , eenden, padden, vissen op een manier aan hun eind komen waar Gaia niet blij mee zou zijn.
In deze streek zou je ook hond kunnen eten,niet gezien..
Maar na een bezoek aan deze markt gaat iedereen toch voor een vegetarisch menu..
Cat Ba is het grootste eiland van een archipel van 366 eilanden .
Het ligt op een uurtje varen van de wereldberoemde baai van Ha Long en dus ziet het landschap er hier vergelijkbaar uit.
Vroeger woonden hier alleen wat Chinese vissers en om het toerisme wat te promoten werd een deel van het eiland en de eilandjes er omheen een nationaal park.
Volgens mijn reisboek is het rustiger dan de baai van Ha Long en even mooi.
Ik boek een bus-ferry-bus .
Na 3 uur en in de gietende regen komen we aan in de haven.
Er staat een paar kilometer file voor de overtocht.
Rest mij nog een weekendje Hanoi om deze reis af te sluiten.
Ik ga nog eens naar het mausoleum van Oompje Ho, en er tegenstelling tot 8 jaar geleden staat er geen eindeloze rij aan te schuiven.
Ik denk Yes!!!, na Vadertje Lenin en Grote Leider Mao kan ik nu naar Oompje Ho.
Helaas, Oompje Ho is voor twee maand op verlof naar Rusland.
Voor wat je een botox-kuur zou kunnen noemen.
In de straten rond het mausoleum staan veel officiele gebouwen , de meeste verboden te fotograferen, en ook veel mooie grote huizen,
waarschijnlijk van leden van de Partij?
"All animals are equal bus some animals are more equal than others...." stond het zo niet in Animal Farm?
Vietnam is officieel nog communistisch, er is maar 1 partij, maar in de praktijk is het toch wel anders.
Kapitalisme en ondernemen wordt ook gestimuleerd.
En de Vietnamees doet mee.
Ik ga nog wat tempels , pagoda's en musea bezoeken en s'avonds, als de straten rond het Hoan Kiem meer verkeersvrij zijn geniet ik van de lichtjes van de stad.
Sofia bij dag, Sofia bij nacht, Sofia te voet, Sofia met metro, bus, tram en trolleybus, het bevalt me wel!
Geen files, geen drukte op de tram of de metro.
Natuurlijk heeft ook hier iedereen een i-pad, i-phone en oortjes..en is daarmee bezig..
Maar het is overal rustig en stil, en men staat nog recht voor een oudere.
Aan iedere bushalte staat een dynamisch bord zoals dat in den Belgiek noemt, waar de doorkomst van de tram-bus in real-time aangegeven wordt, bovendien praat de paal ook bulgaars en engels!
Zoals gezegd een vriendelijke bevolking die mijn vragen beantwoordt in engels en duits.
Ik zie er trouwens blijkbaar nogal lokaal uit, want ook ik krijg veel vragen in het Bulgaars..
Nog een klein detail..
Er zijn hier veel hondenweiden, met work-out-toestellen voor de honden..
Ik neem de metro en de bus naar Vitosha en Boyana Church, op de lijst van Unesco.
Een klein kerkje mooi gelegen.
Vandaag een uitstap gemaakt naar Bankya, een dorpje bekend voor zijn helende warmwaterbronnen.
Morgen mijn laatste dag in Bulgarije.
Misschien nog een Unesco-plekje bekijken--er rijdt maar 1 bus per dag en vol is vol..
Het alternatief is gaan shoppen.
Bulgarije is immers heel wat goedkoper dan Belgie, en thuis heb ik nog minder tijd...
Het Rila klooster , ook genaamd het klooster met de zebrahuid, het Jeruzalem van Bulgarije, en Unesco erfgoed sedert 1983.
Gelegen op 1100 meter hoogte en volgens alle commentaren , een must-see.
Dus mijn laatste dag hier neem ik tram 11 naar een "busstation", het woord dekt niet de lading...
Daar vertekt dus 1 bus per dag naar deze niet-te-missen-bezienswaardigheid in Bulgarije.
De chauffeur spreekt geen russisch en geen engels en ik kan alleen een ticket heen kopen...
Dat begint al goed, er is straks natuurlijk ook maar 1 bus terug.
Na 3 uur rijden zijn we er en het is inderdaad waauw!!
Het lijkt of ik uitgestapt ben--of binnengestapt ben-- in een postkaart.
Het klooster is mooi gelegen in de bergen, maar het is de afwerking die het verschil maakt.
De monniken hebben hier tijdens de koude wintermaanden en de warme zomermaanden hun klooster zo mooi gemaakt dat het inderdaad een plekje verdient in de lange lijst van Unesco.
Om 15u30 is de bus terug naar Sofia er.
Er wordt gedrumd en geduwd, maar er is plaats voor iedereen.
Een half uurtje later moeten we overstappen naar een ander , kleiner busje.
Het busje zit nu vol, maar we krijgen muziek op de bus en zijn een stuk sneller terug in Sofia.
Ik heb dus nog tijd over om naar de grootste shoppingmall van Sofia te gaan.
Op zoek naar een nieuwe jeans...
Helaas, als ik de broeken zie die hier verkocht worden ,kan ik niet anders denken dan dat er zelfs in Bangladesh, Pakistan,Cambodia,Turkije en Marroco blijkbaar ook nog moeilijk mensen te vinden zijn die iets kunnen..
In het volle busje ben ik de enige buitenlander en ik heb een lang gesprek over Kirgistan, Uzbekistan , Tadzjikistan en natuurlijk moet ik ook vertellen over Belgie.
Na een uurtje worden we afgezet aan de bazaar.
Ik vind de minaret en wandel daarna wat door het stadje.
Ik zie een groep vrouwen staan en ga eens kijken.
Zij hebben mij ook gezien en ze komen vragen of ik samen met hun op de foto wil.
Iedereen heeft een i-phone, dus het duurt heel wat foto's voor ik kan vragen wat er eigenlijk gebeurt.
Het is de dag van de vrouw en de minister --een vrouw-- komt op bezoek.
Daarom staan ze in klederdracht te wachten.
Even later is de minister er en ik blijf nog even kijken naar de zang en dans.
Volgende dag naar Nookat.
Staat niet in mijn boek , maar ligt op 18oo meter hoogte, dus misschien ietsje frisser?
In het drukke stadje is weinig te zien , maar de rit erheen loopt langs prachtig gekleurde bergen.
Vandaag naar Aravan.
Daar zouden volgens een website hierogliefen te zien zijn.
Het enige wat ik gevonden heb zijn de sporen van een kip die door verse beton gelopen is.
Maar dit kleine stadje had wel een nieuwe medressa en een paar moskeeen.
Zoals overal hier wordt er niet opgeroepen voor het gebed.
Ik heb trouwens nog nergens mensen naar de moskee zien gaan, laat staan er gaan bidden.
In de chaikanas ,aan de shashlikstalletjes en aan het ijsjeskraam daarentegen is het zeer druk.
Zoals jullie onderhand weten vertoon ik regelmatig "grensoverschrijdend gedrag".
Niet zoals dat tegenwoordig in de media komt, maar gewoon de drang om te gaan kijken hoe het er aan de andere kant van de grens uitziet.
En dan liefst nog een 'avontuurlijke' grens.
De grens hier tussen Kirgistan en Uzbekistan voldoet aan de voorwaarden.
Kirgistan en Uzbekistan , en bij uitbreiding de andere landen in de omgeving, zijn niet echt de beste vrienden.
De grenzen gaan hier dus op onvoorziene momenten dicht , of de douane kan 'een moeilijke dag hebben', lees, het kan lang duren.
Ik dus vroeg op en met een minibusje naar de grens.
Ik wissel 1000 Kirgizische Som en krijg daarvoor 125000 Uzbeekse Sum.
Toen ik hier twee dagen geleden eens kwam kijken was het een zeer lange rij, maar nu wandel ik direct het kantoortje binnen.
Vijf minuten later wandel ik naar de Uzbeekse douane.
Ook daar maar een paar mensen voor mij, maar toch moet ik eerst door de paspoortcontrole.
Daarna de douane.
Mijn rugzakje door de scanner, geen gepiep, geen alarm, maar toch moet ik opzij.
De douanier neemt mijn paspoort en begint vragen te stellen.
Eerste vraag ,toerist?, dan,eerste keer in Uzbekistan? wat is je beroep?
Douane?
Daarna wordt iedereen van de staff ingelicht dat ik een collega ben..
Hij vraagt welke graad ik heb-- de laagste--die die het werk doet.
Hij vraagt wat ik van hun onderkomen vind--ik zeg diplomatisch dat we overal onze problemen hebben..
Ik vraag om een foto,en nog eens, maar dat kan niet..jammer
Buiten staat er 1 persoon met een bordje iemand op te wachten.
Ben ik het?
Nee, maar waar is het busje naar Andjon?
Het koppel achter mij moet er ook naartoe.
Ze nemen mij mee naar de bus en ik heb nog maar eens een lang gesprek over Kirgistan, Uzbekistan .
Mijn gesprekspartner vandaag heeft nog dienst gedaan in Frankfurt aan de Oder toen de Berlijnse muur viel.
In Andjon brengen ze me nog naar het busje naar Fergana.
In Fergana sta ik wat verloren te kijken op de grote bazar.
Maar een lieve Uzbeek brengt mij naar de Tsum, een herkenningspunt op mijn summier plan.
Ik ga eerst naar de nationale bank en wissel 200 US$.
Daarvoor krijg ik 1.870.000 sum, als je je graag eens miljionair voelt.
Ik heb geluk, het zijn nu briefjes van 5000 sum , een paar jaar geleden was de stapel 5 keer hoger.
Fergana is een zeer jonge stad , dus niets historische gebouwen.
Maar er wordt hier wel volop nieuw gebouwd, zoals overal in Uzbekistan.
De overheid heeft hier , net als in Tashkent last van grootheidswaanzin, je moet het gezien hebben.
Fergana is ook de meest russisch gebleven stad in de Fergana vallei.
Dat vertaalt zich in weinig hoofddoeken, alkoholshops, terrasjes waar je een pint kan drinken, geen moskee in heel de stad, of ik heb ze toch nog niet gevonden of gehoord.
Dat vertaalt zich ook in mijn 'echt russisch' onderkomen, in een sovjietblok op een derde verdiep.
Wel mooi gerenoveerd, maar raak niets aan, met een deurslot dat ik liever niet zou dichtdoen , en natuurlijk kan een goede loodgieter hier ook veel geld verdienen.
Mooie muziek waarvan ik vooral het woord Uzbekistan onthoud en mooie kostuums.
s'Avonds geen vuurwerk , dat hebben ze blijkbaar een paar dagen geleden al gedaan?
Rare kerels daar in Fergana!
Ik neem de bus naar Kokand.
Kokand was vroeger een belangrijke stad met veel moskeeen en medressas.
Na Buxara de mooiste stad.
Helaas , omdat ze hier zo traditioneel moslim wilden zijn, met zelfs een moslimstaat binnen de sovjetunie, werden door de communisten zowat alle moskeeen en medressas vernield.
Ook van de vorige Grote Leider hier, moesten de meeste gebedsplaatsen dicht.
Nu zijn ze wel weer open , sommige mogen zelfs 1 keer per dag muziek maken.
Het geluid is in tegenstelling met andere moslimlanden niet het geluid van een mislukte doe-het-zelver, aiaiaiaaaaaaaaaaaaaaai!
Het is ai-ai-ai en dan volgt er een hele tekst..in het Uzbeeks, misschien --het is tijd om te stoppen met werken en te gaan eten??
De alcoshops zijn hier in ieder geval ook, en dit is een universiteitsstad, de jeugd draagt bijna geen hoofddoek.
In Kokand is er binnen een paar dagen een groot kunstfestival, men verwacht ongeveer 10.000 toeristen.
Daardoor is men overal bezig met het restaureren van gebouwen , het aanplanten van hoeveel? eenjarige bloementjes langs iedere meter weg van de stad.
Bovenop de 'gewone' housingboom die de Staat hier organiseert.
De Staat wil dat iedere Uzbeek zijn eigen groot huis heeft, gedaan met huren.
En dus bouwt de Staat mooie huizen die de Uzbeek met een 'modaal' inkomen makkelijk in 20 jaar aan de Staat kan betalen.
Geen krediet via de bank dus.
Toen ik hier in 2009 voor het eerst was , was er 1 fabriek van Daewoo en had iedereen een Daewoo.
Nu is er ook een fabriek van Chevrolet, en rijdt iedereen met een Chevrolet.
Toen op propaan , nu ook veel op metaan.
De sukkels die nog een moskvisch op benzine hebben betalen toch al bijna een 1/2 euro per liter.
De mensen hier in Kokand zijn extreem vriendelijk.
Iedereen zegt me gedag en vraagt van waar ik ben.
De enige keer wanneer je hier enigszins meewarig bekeken wordt is wanneer je zegt dat je geen brood bij je maaltijd wil.
Ik heb me dus geintegreerd en eet dus braaf hun trouwens zeer lekker brood.
Het is hier iets minder warm dan in Fergana, dus ik ga wandelen door de stad.
Moeilijk, want mijn plannetje is verouderd, op grote wegen staan geen straatnaambordjes en de kleine hebben wel bordjes maar staan niet op mijn kaartje.
Behalve het paleis van de Khan , dat makkelijk te vinden is,ga ik dus op zoek naar medressas en moskeeen, en ik ben er overal welkom.
Ik krijg een gratis uitleg in het russisch , word uitgenodigd om iets te komen eten, krijg al een preview van het kunstfestival.
En aan 1 moskee komt er een jongetje naar me toe.
Hij heeft een egeltje.
Hij probeert het egeltje te aaien.
Ik leg hem uit dat je een egeltje wel kan tam maken , maar anders en met wat geduld.
Ik mag zijn egeltje zelfs even vastnemen...
Kokand, een van die stadjes waar je niet graag vertrekt!
Voor mij is het maar een kort ritje , maar zij die een ticket verder weg , of meerdere tickets willen , staan in de rij met een plastic zakje.
Inderdaad vol geld.
Ik had wat veel geld gewisseld, dus ook ik met een plastic zakje naar de bank.
Daar durfde ik natuurlijk niet te vragen of ik een foto mocht nemen, maar dat beeld van de zakken geld die achter de twee dames uitgestort werden...tsjonge!!
Op de ochtend van mijn vertrek werkt de printer in het hotel niet, dus krijg ik nog een handgeschreven registratie.
Ik neem afscheid en beloof om nog eens terug te komen.
Dan wandel ik naar het station..een mooi station met een mooie fontein...foto!
Er is een groep in traditionele kledij en je raadt het ondertussen al..ik moet mee op de foto.
Zij zijn hier al voor het festival van binnen een paar dagen.
Er is ook een TV ploeg, en ik moet een interview geven.
Veerle dus op Fergana TV..
De trein is op tijd, proper , heeft airco en TV.
Anderhalf uur later ben in Andijon.
Van Andijon heb ik geen plannetje en de enige informatie is dat er hier in 2005 een bloedbad heeft plaats gehad , rebellen tegen dictator of dictator tegen terroristen, slachtoffers tussen 150 en 1000 afhankelijk van de bron.
Volgens mijn boek ligt zelfs het woord 'Andijon' gevoelig, laat staan dat je er zou naartoe gaan.
Ik was er dus wel een namiddag en ik kan jullie uit eerste hand vertellen dat het een zeer mooie moderne stad is, waar veel terrasjes en winkelcentra zijn.
Ze hebben heel wat oud-mooi en zijn zoals overal in Uzbekistan aan het bouwen .
Als ik s'avonds in een winkelcentrum ben is men in een klein winkeltje aan het sluiten.
De uitdrukking "de kas maken" krijgt een andere betekenis nadat je de kar vol geld gezien hebt..
s'Morgens een vroege bus naar Dostyk, de grens.
Zoals altijd een gesprekspartner, deze keer een jongedame die studeert in Osh, zij 'doet' deze grens iedere week.
Ik moet zeker nog eens terugkomen naar Andijon, er is zoveel meer te zien en zij zal mijn gids zijn.
Ze geeft mij --oude gewoonte--een geldbriefje als aandenken met haar handtekening erop.
Ik draai het om en daar staat een andere handtekening..ik vraag--van je oud lief?
Als we uitstappen betaald ze ook nog mijn busticket, gastvrijheid...en kom nog eens terug..
De grens gaat weer verbazend vlot en dit keer aan de grens van Kirgistan moet ik weer voorgaan, zelfs al staan er maar 2 anderen voor mij..
Ik heb nog wat Uzbeeks geld te wisselen en mijn vriendinnetje ook.
Ik ga naar hetzelfde loketje waar ik vorige week geweest ben, mijn vriendin wisselt hier ook altijd.
De man herkent mij -natuurlijk? eenzelfde T-shirt heeft zo zijn voordelen.
Ik wissel mijn Uzbeekse sum en 70 dollar en vraag hem waarom ik hier maar een dikke 4000 Som krijg...weet hij wel hoeveel ik hiervoor in Uzbekistan zou krijgen?
Hij begrijpt de joke.
Wat een relaxte grensovergang!
Ik wandel mijn 10 minuten naar het busstation en neem de bus naar Jalalabad.
Nagasaki, Kagoshima, Takamatsu, Tokyo, Japan 2019.
Nagasaki was ooit de eerste haven die opengesteld werd voor de wereldhandel.
Het voelt er nog steeds multicultureel aan, voor zover dat mogelijk is in Japan.
Er is een wandelpromenade, een oude chinese wijk, een nieuwe chinese wijk en we zien ook nog een zeer bijzondere tempel waar de Boedha van dienst gedragen wordt door een schildpad.
Verder naar Kagoshima, bekend voor zijn nog zeer actieve vulkaan.
Helaas regent het wat , dus deze keer weinig vulkaan te zien.
We wandelen eens naar de ferryhaven ,daarna naar de shoppingmalls.
Ik koop een muts in de 100 yen shop en we gaan eten in de 100 yen bakkerij.
Zeer lekker en een unieke ervaring!
De volgende dag naar Takamatsu , een stadje op het Shikoku eiland.
Je komt op Shikoku via een zeer lange brug .
Vanuit Takamatsu vertrekken heel veel ferry's naar de omliggende eilanden.
Verder is er ook een mooi kasteel.
Op oudejaarsavond gaan we een curry udon eten en trakteren onszelf daarna op twee taartjes.
Geen vuurwerk hier om middernacht.
De japanners zitten waarschijnlijk in een van de 88 tempels van Shihoku op de dageraad van het nieuwe jaar te wachten?
De volgende morgen naar Tokyo.
We gaan al eens naar het keizerlijk paleis kijken en logeren in de Ginza wijk.
Op 1 januari is bijna alles gesloten, winkelcentra, restaurants , zelfs de meeste musea.
Gelukkig is Tokyo station in volle werking.
Daar is het lang aanschuiven aan de restaurantjes.
Het is hier de gewoonte dat je je op een wachtlijst inschrijft om in het restaurant te gaan.
Daarna heb je dan wat tijd over om nog ergens anders te gaan shoppen.
Wij gaan voor het avontuur van een maaltijd te kopen aan de automaat.
Hierbij kies je een schotel, die betaal je aan de automaat.
Dan krijg je een briefje-betaalbewijs.
Daarmee ga je het restaurant binnen...
Voordeel van dit systeem is dat de kok al je maaltijd kan klaarmaken.
Geen tijdverlies van in het restaurant te kiezen uit het menu, een bestelling te doen, te wachten op de bestelling, afrekenen..
Nee, dit systeem is snel en dat is wat men wil in een station?
Yokohama is een havenstad op een half uurtje rijden van Tokyo.
Het is er aangenaam wandelen langs Tokyo bay.
Er is een pretpark, een ijspiste, een landmark tower, de grootste chinese wijk van japan.
Je kan een havenrondvaart maken of vanaf de passagiersterminal genieten van het uitzicht.
Hoewel hier ook zo'n 5 miljoen mensen wonen is het hier veel rustiger en aangemaner dan in Tokyo.
Morgen terug naar huis.
Het zal weer wennen zijn.
Geen shinkansen treinen meer die op tijd rijden , luxueus zijn, met free wifi en verwarmde WC.
Geen hotelkamers meer met slippers, kamerjas, en literflessen shampoo ..
Geen ekiben maaltijden voor op de trein of bestelautomaten aan het restaurant.
Geen winkeltje meer op het perron waar geen personeel aanwezig is , en waar men er dus van uit gaat dat je correct je aankopen scant en die dan ook nog eens correct betaalt.
De supermarkt werkt trouwens op hetzelfde systeem vermits de kassa's niet aan de uitgang staan maar ergens binnenin.
Japan waar er rekening wordt gehouden met de medemens.
Waar de persoon die op de rij voor je zit in de trein ,zich eerst omdraait en vraagt of het niet stoort als hij zijn stoel wat achterover laat leunen.
Waar niemand belt of lawaai maakt op de trein,metro.
Het land waar alles georganiseerd is.
Van het in en uitstappen in de trein tot en met de daklozenopvang.
En wat ik natuurlijk ook weer ga missen is de vriendelijkheid van de japanner.
Je bent hier dus echt welkom als toerist.
Niet alleen zijn er de 'toeristenprijzen' voor de japan railpas..(voor een japanner zou ons tripje zo'n 4 keer duurder zijn).
Maar de houding van de japanners zelf.
Overal werden we vriendelijk geholpen , kwamen ze zelf vragen of ze ons konden helpen.
Lieten ze ons voorgaan.
Hielpen ze ons bij het gebruik van een automaat.
Bedankten en bogen ze voor ons voor alles en nog wat..
Ik was er al eens in 2010 ,achter op een GS Adventure van BMW.
Mijn broer aan het stuur, en ik dus achterop, op de beste plaats, rondkijken en genieten!
Een memorabel ritje was dat .
Helemaal van New York naar Buenos Aires.
Een rit met de A van Avontuur, en de J van Je maakt eens heel wat mee!
Ecuador ligt op de evenaar, dus ik dacht dat het er zeer warm ging zijn.
Maar was ik blij met mijn dikke gekregen fleece toen ik op de evenaarslijn stond!
Het monument waar wij officieel van noord naar zuid en van winter naar zomer reden lag hoog in de bergen en het was er koud .
Het was een land waar we meestal 'in de wolken' reden en we regelmatig terecht kwamen in een hotelletje waar men geen spaans begreep en het internet maar bepaalde uren van de dag werkte.
Tijd om nog eens terug te gaan ..
Ik vlieg met KLM naar Guayaquil .
Het begint al spannend, want het waait in Belgie en dus is 'mogelijk' het treinverkeer verstoord.
Thalys en Shinkansen zijn niet echt synoniemen..
Op Schiphol is het druk,ik ben juist op tijd aan de gate om in te stappen.
Op de vlucht krijgen we 3 keer te eten ,maar er wordt vooral wijn, veel wijn, heel veel wijn gedronken.
En in deze mondiale wereld kan je het dus meemaken dat je in een nederlands vliegtuig een flesje wijn uit zuid afrika krijgt ,waarop een taxfree bandje van maleisie zit, en dat je dan aan je mongoolse buurman moet vragen om je te helpen het open te maken..
Na nog een korte tussenlanding in Quito zijn we 14 uur later in Guayaquil.
In deze luchthaven moet iedereen onder streng toezicht "zijn voeten vegen" aan een desinfecterende mat om ziektes bij de bananenteelt te voorkomen.
Er staan ook wat grote borden met info over het coronavirus.
Voor een keer heb ik een taxi besteld en ik krijg al direct van mijn knappe chauffeur --met 5 kinderen--een briefing over waar het veilig is en waar niet.
Guayaquil is de grootste havenstad van Ecuador en ligt dus op zeeniveau.
Het is er warm en zwoel dus ga ik wandelen langs de Malecon 2000.
Ik ga ook nog naar Iguana park, naar de wijk Las Penas en beklim de trappen van Cerro Santa Ana.
Daarna koop ik een Metrovia kaart en rij eens naar de busterminal.
De busterminal is zeer groot en zeer druk, op het gelijkvloers zijn de kantoortjes van 112 verschillende busmaatschappijen en komen de bussen aan.
Op het eerste en tweede verdiep vertrekken de bussen.
Natuurlijk zijn er ook veel winkeltjes , en verschillende foodcourts.
Terug in de stad zie ik de carnavalstoet , ze hebben hier beter weer dan in Aalst.
Vorige nacht heeft het geregend, dus was het vandaag nog wat plakkeriger.
Ik dus terug naar de Malecon zoveel mogelijk schaduw opgezocht, en af en toe een shopping mall en museum ,airco kan zalig zijn!!
Cuenca : 2500 meter hoog, derde grootste stad van Ecuador en op de lijst van Unesco werelderfgoed.
Na de rust van Loja vind ik het er vooral druk.
In Loja was geen toerist te zien, hier zijn dan wel geen bussen chinezen , maar toch overal toeristen.
Er zijn ook honderden souvenirwinkeltjes waar je kleurrijke sjaals, mutsen, hoeden, aardewerk kan kopen..
Ik logeer in een zeer mooie possada en ga nog eens een heerlijke menu ejecutivo eten.
Bij zo'n 'dagschotel' heb je keus tussen 2 soorten soep, tussen zo'n 5 hoofdschotels met vis, vlees of kip, en daarbij krijg je dan ook nog een drankje en een nagerecht.
De porties zijn groot en voedzaam, in de bergen moet je goed eten , zijn vers klaargemaakt en kosten 2 of 2,5 dollar.
Met een volle maag ziet alles er natuurlijk beter uit.
Hoe meer ik ronddwaal door de straatjes , hoe meer mooie plekjes ik ontdek.
Cuenca heeft ook , op wandelafstand van het centrum ,een archeologische site :Pumapungo, een oude inca stad.
Men heeft de site wat interessanter gemaakt door ook een park aan te leggen met de groenten en planten zoals ze ook gebruikt en gekweekt werden door de inca's.
Het begint te regenen, dus naar het museum ernaast met de archeologische vondsten.
Mooie dingen, die inca's konden er wat van!
In hetzelfde museum is ook het etnografisch museum waar alle etnische groepen van Ecuador aan bod komen.
Van sommige stammen zijn er nog slechts 10.000 mensen over.
Van iedere groep is er duidelijk uitleg over hun geloof , hun kleding en hun feestdagen.
Ik ben het meest onder de indruk van de grote tentoonstelling over de Shuar tribe en hun 'shrunken heads'.
Beneden is er nog een tijdelijke tentoonstelling over India .
Prachtige beelden van de belangrijkste goden ,mooi patchwerk ,een paar zeer oude poorten en muziekinstrumenten.
Het is ondertussen al lang terug droog en zonnig .
Dus ga ik terug naar het centrale plein en geniet van een lekker ijsje.
Er werd bericht dat er ergens op een markt in China een nieuwe ziekte was uitgebroken.
Tsja,als je weet dat Chinezen de reputatie hebben alles op te eten behalve de poten van de tafel.
En dat ze de wereld record houder zijn van de meest vreemde dingen te eten om onder andere hun viriliteit een boost te geven, zijnde botten van tijgers, schubben van pangolins, ..
Ze zijn ook met heel veel en wonen soms zeer dicht bij elkaar.
Nog een factor om ziektes te krijgen en te verspreiden.
We dachten dus dat dit iets van en voor de chinezen was en keken geinteresseerd toe toen ze steden isoleerden en een ziekenhuis bouwden in 10 dagen.
We lachten erom en maakten grapjes over hoelang het hier duurt om een Lange Wapper of zoiets te bouwen.
Maar terwijl we China volgden bleek opeens het virus in Europa te zijn.
Italie, Spanje,..
We zagen beelden van overstelpte ziekenhuizen en kerken die het aantal doden niet meer konden bijhouden.
En opeens gingen alle grenzen dicht.
Opeens was het virus niet meer ver-van-mijn-bed maar was het overal.
We mochten niks meer, alle winkels gingen dicht, scholen sloten, alleen naar de winkel voor voeding was nog toegelaten.
Iederen bleef braaf binnen en als je al eens buiten ging werd je argwanend bekeken.
Iedereen leek bang om hallo of goedendag te zeggen.
We voelden ons schuldig om naar buiten te gaan.
Ook bij ons in Belgie kregen we ontzettende cijfers te horen.
Gelukkig had ik in deze periode maar 1 vriend die positief getest werd op Covid en die gelukkig hersteld is.
Ondertussen zijn we een paar maanden verder.
De saga van de mondmaskers die onze overheid ons beloofde en die maar niet kwamen is ondertussen voorbij.
De cijfers en statistieken gingen de goede kant op en dus kwamen er versoepelingen.
We mochten terug naar onze winkel naar keuze, ook als die een paar kilometer verder was .
Week na week gingen andere winkels, zwemaden, cinema's weer open.
Het was een prachtig voorjaar en een warme zomer, en we dachten dat het voorbij was, we waren klaar voor back to normal.
Toen kregen we hier in het Antwerpse een 'piekje' in de besmettingen en werd een avondklok ingesteld.
Door mijn job ben ik een 'braaf' kindje dat s' nachts toch nog op weg mag zijn,
De ene avond zag ik nog -alles is voorbij feestjes-- en de volgende avond was alles dicht , geen geluid te horen..
Antwerpen kwam er bovenop, maar daarna gingen in september de scholen open... en kwamen de reizigers terug.
Cijfers weer omhoog.
In oktober ook nog de kotstudenten.
Die hun bubbel thuis ,in de jeugdvereniging, op de trein en op kot hebben.
Natuurlijk, want je bent maar één keer jong .
Er bovenop hadden we ook nog een regeringswissel.
Waardoor de noodregering geen verstrengingen meer invoerde, en de nieuwe regering rustig de tijd nam om zich in te werken.
En toen begonnen ook nog eens al onze regeringen een eigen beleid te voeren.
Niet goed voor de besmettingscijfers..
De tweede golf werd een pijl.
Daardoor zitten we nu in een soort lockdown die eerst niemand een lockdown wou noemen en die ook nu--nog--geen echte lockdown is.
We zitten in een corona-barometer saga, alhoewel..?
Brasov -- Kronstadt is mijn laatste stop in Roemenie.
Het is de hoofdstad van Transsylvanie en 10 keer groter dan mini maar prachtig Shighisoara.
Mijn verwachtigen waren hooggespannen omdat mijn gastheer in Shighisoara zei dat ik blijkbaar het beste voor het laatst bewaard had??
Ik logeer in een nieuw hotel, het a la carte ontbijt is ook al ver boven wat je ervan verwacht, de citadel is inderdaad sprookjesachtig..en toch wordt het nog beter volgens mijn gastheer, want "Brasov heeft het allemaal"?
Ik sta dus ruim op tijd op het perron van het ook al mini station van Shighisoara.
Ik heb nu een ticket voor een stukje met de internationale trein Wenen- Bucharest.
De trein is te laat.
Er zijn geen aankondigingen,, geen schermen, maar wel andere reizigers , en iedereen wacht.
Er komen tijdens het uur dat we staan te wachten trouwens geen andere treinen.
Dus verkeerdelijk op de verkeerde trein stappen , de kans is klein.
Deze trein heeft zelfs een restaurant wagon met schappelijke prijzen .
Brasov is dus inderdaad een bezoek waard.
Het heeft ondertussen ook voor jullie het herkenbare mooie oude centrum, met , ik ben er ook nog niet geweest, maar volgens mij meer terrasjes dan de oktoberfeesten in Munchen.
Wat het speciaal maakt is dat je er urenlange wandelingen kan gaan maken in de bossen, alle richtingen uit.
En dat het in de winter ook een skicentrum is.
Je hebt hier wel op geenenkel moment het idee dat je in een grote stad bent, behalve vanop het uitzichtpunt boven op de berg.
Morgen terug naar Bucharest.
Roemenie was een mooi land, zeer betaalbaar, vriendelijke en extreem snelle service.
Het is dit jaar exact 30 jaar geleden dat mijn broer me uitnodigde: rij eens mee met de moto, je ziet eens wat van de wereld.
We reden toen naar Noorwegen, Zweden , Finland en keerden terug via Polen;
Het werd een prachtige rit met goed weer en nog beter gezelschap, en ergens is het daar allemaal begonnen...
Waar was dat mooie plekje ..?
Nog steeds op zoek..
Mijn broer is aan het toeren in scandinavie en ik heb nog wat verlof.
Dus lijkt het ons wel leuk om elkaar voor een paar dagen te ontmoeten in Helsinki.
Ik haal mijn lufthansa miles and more kaart nog eens boven en een paar dagen later stap ik in Helsinki uit het vliegtuig.
We logeren in het Scandic Grand Marina hotel , een tophotel op een topligging.
We gaan een dag de klassiekers van Helsinki bekijken.
Ons russisch schiereiland, de vismarkt, de esplanadi, de mannerheimintie, het senaatsplein, het nieuwe cultureel centrum;
Finland heeft nog maar net zijn grenzen voor gevaccineerde toeristen geopend en er zijn er nog bijna geen.
Het is ook snikheet, 34 graden;
Dus besluiten we de volgende dag een cruise over de Baltische zee te maken.
We varen heen en weer tot voor de kust van Estland.
Onderweg genieten van het zonnedek, het optreden in de bar, het uitzicht en het buffet..
Echte toeristen zijn er ook hier niet.
Deze 'cruise' wordt door de finnen nog steeds gebruikt als een dagje uit, geombineerd met alcohol shoppen.
De volgende dag nemen we afscheid;
We hebben allebei niet de gewoonte om lang op dezelfde plaats te blijven.
Ik heb een vakantieticket van de finse spoorwegen gekocht voor vijf dagen onbeperkt rijden.
De finse spoorwegen hebben een aantal nachttreinen en hogesnelheidstreinen.
De Pendolino treinen rijden tot 220 km per uur en zijn ook mooi om te zien.
Ik begin met een daguitstap naar Lappeenranta.
Lappeenranta heeft volgens de boekjes de mooiste jachthaven van Finland, er is een oud fort en sedert enkele jaren ook het grootste zandkasteel van het land.
Het blijkt een tof stadje,alles wat in het boek stond is er, maar het is er ook bloedheet.
Mijn telefoon-fototoestel laat me een paar keer weten dat dit echt wel te warm is.
Ik maak nog eens een cruise 'nacht aan boord' en de volgende dag een dagje Helsinki.
s' Avonds neem ik de nachttrein naar Rovaniemi.
Ik wil een paar stadjes onderweg bezoeken , dus om 5u40 sta ik op het perron van Oulu.
Oulu zou de grootste stad in het noorden van Finland zijn?
Toen ik er rondwandelde waren er vooral taxi's te zien en tieners die aan het eind van hun nachtje-door waren.
Toch een zeer klein, mooi oud centrum en ik heb mijn foto van "het beeld van de politieman".
Een paar uur later neem ik de trein naar Kemi.
Een stadje waar je in de winter naar het ijshotel kan gaan.
Het kan nu ook, in een soort frigobox bij 34 graden, maar daar pas ik voor.
De rest van de bezienswaardigheden kan op één foto, dus ik geniet in de plaatselijke bibliotheek van de airco en het gratis internet tot ik naar mijn trein naar Rovaniemi kan.
Rovaniemi ligt zowat op de poolcirkel.
Eigenlijk is hier niks te zien, want het is een moderne stad
Je komt hier voor het noorderlicht in de winter--staat nog op mijn to-do-list
En voor het speciale licht tijdens de zomernachten.
Er is een kerk en een bekende-fotogenieke brug.
En de affiche in de lokale Mc Donalds.
Toen ik en mijn broer hier in 2009 voorbijkwamen hing die er ook al.
Hopelijk zijn de hamburgers verser.
S' Avonds neem ik de nachttrein naar Turku.
Turku heeft wél geschiedenis.
Het was de hoofdstad tot de russen beslisten om Helsinki hoofdstad te maken;
Het heeft een prachtig kasteel en vele mooie oude gebouwen.
Het is nu nog steeds samen met Helsinki de belangrijkste haven.
Het is een stad die leeft en bruist, je wil er eigenlijk niet weg.
Maar ik heb een ferry geboekt naar Aland, dus neem ik de trein terug naar Helsinki.
Aland behoort tot Finland, maar heeft een grote autonomie;
Terwijl in de rest van Finland alles tweetalig-Fins-Zweeds-aangegeven staat, is in Aland de enige officiele taal Zweeds.
Aland heeft 30.000 inwoners en ongeveer 26000 eilanden, waarvan er 65 bewoond zijn.
Ze hebben zichzelf gedemilitariseerd verklaard en zijn daardoor vrijgesteld van legerdienst.
Maar hun voornaamste troef is het speciale BTW statuut dat ze hebben.
Daardoor maakt iedere ferry een korte stop, kwestie van de taxfreeshop aan boord te laten draaien.
Ik stap dus om 5 uur s 'morgens in de hoofdstad Mariehamn van boord en heb tijd genoeg om beide jachthavens, het natuurreservaat, het historisch centrum, de camping en het stadje te zien.
S'Avonds weer de boot op naar Helsinki.
Dat varen bevalt me wel , dus kies ik voor een cruise 'dag in Tallinn'.
Ik slaap op de boot , heb dan een volle dag om Tallinn te zien en vaar s'avonds terug.
Naar Tallinn wou ik toch nog eens terug en ik ben er nu vlakbij.
Ik wandel de hele dag rond in het oude centrum, het is nog steeds prachtig en ook hier bijna geen toeristen.
Ik heb nog één dag en kies toch nog maar eens voor de overnachting in een kajuit, een buffet en een wandeling nu langs de zeepromenade en nieuw Tallinn .
Terug in Helsinki heb ik nog net tijd voor een optreden op de Esplanadi en daarna moet ik naar het vliegveld.
Ik heb nog wat verlof dus trek ik er nog eens op uit.
Toch altijd een beetje tegendraads kies ik om niet zoals de trekvogels naar het zuiden te reizen, maar terug een vlucht te kiezen richting noord op zoek naar mooie herfstkleuren.
Tijdens mijn vorig tripje heb ik genoten van de boot- en treinreizen in Finland.
Comfortabel, verzorgd en steeds , tot op de minuut ,op tijd.
Dus wil ik dat graag nog eens doen en voeg ik er wat grensoverschrijdend gedrag aan toe.
Ik gebruik de ferry tussen Finland en Zweden als een soort hop-on hop-off en ga de ene dag op verkenning in Finland, de andere in Zweden.
Door de nog steeds veranderende toegangsregeltjes in de verschillende landen blijft een reisje binnen Europa avontuurlijker dan vroeger een reis naar de andere kant van de wereld.
Maar het is gelukt!
Ik mocht Belgie buiten en hier binnen.
Ik ben dus terug in Helsinki en klaar voor mijn eerste nacht op de Viking XPRS.
Nacht aan boord tot voor de kust van Estland en dan terug naar Helsinki voor het ontbijtbuffet.
Het voelt als thuiskomen.
De meeste van jullie weten dat ik een droomjob heb.
Ik ga iedere dag fluitend naar mijn werk en al zingend terug naar huis.
Maar dit is nog leuker!!
Morgen een dagje Helsinki, dan naar Turku en daar s' avonds de boot op naar Zweden.
Terug in Stockholm keer ik bewust mijn rug naar het must-see centrum en ga op ontdekking naar meer.
Ik ga nog wat verder op verkenning op het eiland ten zuiden van Gamla Stan , kom aan de Sofia kerk en ontdek daar in de buurt weer heel wat 'backen-wijken', met de prachtig bewaarde oude houten huisjes .
Daarna maak ik nog een fikse wandeling naar Hammarby Sjostad.
Dit was vroeger een industriele wijk , maar nu opgewaardeerd tot een zee van rust.
Terug in Helsinki wil ik naar Suomenlinna.
Suomenlinna is een vesting op een zeer strategisch gelegen eilandje vlak voor Helsinki.
Zoals het lot is van de meeste van die ideale plekjes voor een vesting is Suomenlinna dus al vaak overgegaan in andermans handen.
Het kwam de Zweden, de Russen en ook de Finnen zeer van pas.
Sedert 1991 staat het op de World Heritage List van Unesco.
Toch is Suomenlinna ook gewoon een wijk van Helsinki, er wonen zo'n 800 mensen, er is een supermarkt en een bibliotheek.
De enige manier om naar Suomenlinna te gaan is per boot.
Die vaart om de 15 minuten en hoort bij het gewone stadsvervoer.
De boot kan maximum twee auto's meenemen, maar alleen de auto's van de bewoners mogen mee, en natuurlijk ook het autotje van de postbode.
Ik heb goed weer en ook hier is het niet druk.
Na mijn mini ferry ga ik terug naar mijn grote boot met 2500 kamertjes.
Ik heb me ingeschreven voor een Cinderella cruise van 20 uur.
We varen naar Tallinn en een stuk terug en gaan dan midden op zee voor anker.
Er is een uitgebreid cruise programma voorzien.
Een pianist, een muziek quiz, een troubadour, Gabriella spelletjes, een orkest, een welcome party, karaoke, bingo, disco en top: een optreden van Anssi Kela!
Ook nog nooit van gehoord?
Ik ook niet, maar het groepje speelde goed en de Finnen gingen helemaal uit den bol!
Het deed goed om te zien dat dat weer kan , zo'n optreden.
Maar met mijn mondmasker en mijn fleecje van 10 jaar oud viel ik dus wel een beetje op.
Gelukkig begrijpt zelfs de meest dronken fin dat er een taalbarriere is...
De volgende ochtend is het brunchbuffet nog maar eens uitgebreid met nog meer soorten paddenstoelen en ook wild en rendier.
Ze hebben ook nog wat extra receptjes gevonden voor de vis.
Wat je allemaal kan doen met mosselen, kreeftjes, garnalen, haring, zalm, witte vis..
En daarna nog de dessertjes...
Ik krijg het steeds moeilijker...
De bediening is zo mogelijk nog beter.
Door corona wordt een groot deel van het buffet voor je opgeschept.
Nog wat extra gecarmeliseerde groentjes?
wat witte wijnsaus voor bij de vis?
Nog een schepje meer?
De dame die komt afruimen vraagt of het gesmaakt heeft.
Ik antwoord dat het zeer lekker was, dat ik eigenlijk wel een paar kilo's moest aankomen en dat dat perfect gaat lukken met Viking Lines.
Terug in Zweden wil ik ook daar wel eens met de trein tot boven de poolcirkel.
Ik ga dus voor een nachttrein naar Riksgransen, op 1365 km afstand van Stockholm en zo'n 300 km boven de poolcirkel.
Riksgransen is niet meer dan een gehucht, heel het 'dorp' kan op 1 foto.
In de winter is het hier een geliefd wintersportcentrum.
Ze hebben hier heel wat skiliften ,een paar hotels , een camping, een nightclub en zelfs een cantina.
Geen kerk, geen bibliotheek, geen museum, zelfs geen stationsgebouw.
Nu is er niet veel beweging.
Wat Noren die hier op de camping zitten, en de supermarkt is open.
Ik wandel eens tot de grens, eens naar de camping, eens naar de cantina, eens naar de supermarkt., eens de berg op aan de andere kant van de spoorweg, en dan heb ik alles gezien...
Aan de andere kant van het 'dorp' staan twee van mijn medetreinreizigers te liften.
Ze hebben een affiche bij dat ze gevaccineerd zijn en naar Narvik willen.
We raken in gesprek.
Het zijn twee jonge Roemenen en ze hoopten hier de bus te nemen naar Narvik.
De bus rijdt niet, zij denken einde seizoen, ik denk dat de grens hier nog steeds gesloten is.
Normaal was de eindbestemming van onze trein ook Narvik, maar dat is al heel lang niet meer.
Op de camping hoorde ik van een Zweed dat sedert kort de Noren terug de grens over mogen , maar de Zweden naar Noorwegen nog steeds niet over deze grensovergang.
Andere grensovergangen zijn wel open.
Ik geef de jongelui de raad om niet hier , op 1 kilometer voor de grens te liften , maar om tot aan de grens te gaan, en daar ,als ze de grens over mogen en erover zijn te gaan liften.
Ze gingen het nog een uurtje proberen en dan eventueel vanaf de grens een taxi nemen.
Je moet maar positief zijn en denken dat daar een taxi gaat staan?
Maar misschien dat de douane er eentje kan bellen?
Het lijkt me wel een goede oefening om vooraf proberen uit te vinden of de grens open is.
Het zijn dus twee jongelui, gevaccineerd, komende uit een land dat lid is van Europa maar niet van Schengen .
Ze willen Noorwegen binnen via een land dat ook lid is van Europa en van Schengen.
En Noorwegen is geen lid van Europa, maar wel lid van Shengen.
Ik vraag hun om een foto van mij te nemen , wens hun veel succes en neem dan de trein terug naar Stockholm.
Meer dan 3000 jaar oud, het is in ieder geval een respectabele leeftijd.
Cadiz was ook de vertrekhaven van Colombus op weg naar het westen.
Deelde daardoor ook in de roem en de rijkdom.
Meer welvaart door zijn ligging op een strategisch plekje tussen de Atlantische en de Middelandse Zee.
In onze eeuw kreeg La Caletta Beach zijn moment of fame toen er een strandscene uit een Bondfilm ( Die another day?) werd opgenomen.
Cadiz wordt ook het kleine Havana genoemd, omdat ze ook een 'Malecon' hebben.
Die in Havana Cuba is 7 km lang, deze met zijn 4 km een stukje korter.
Maar het is een mooie.
Aan deze Malecon is ook geen toeristisch kantje.
Ik herinner mij in Havana dat ik een bus toeristen zag stoppen bij een oude vrouw met dikke sigaar die daar alleen zat om van iedere toerist 5 dollar te ontvangen voor een 'originele' foto.
Hier is de Malecon een mooie wandelboulevard die zeker bij valavond volloopt met mensen om de zonsondergang te zien.
Ik maak eens een daguitstapje naar Jerez de la Frontiera.
Jerez ligt niet aan zee en ook hier is het hoogseizoen voorbij.
Ik ga dus het eerste groot hotel binnen en vraag daar een stadsplan.
Jerez is de sherry hoofdstad, met bekende namen als Sandeman en Tio Pepe.
Het is ook Flamenco-hoofdstad en thuis van de Andalusische paardenrijschool.
Ik heb mooi weer en maak een grote wandeling door de stad.
Helaas is het zaterdag en kan ik niks bezoeken.
Ik onthou van dit stadje wel dat er veel meer bier gedronken wordt dan er tapa's gegeten worden....
Voor 8 euro heb ik een genummerd zitje in de AVE, de spaanse hogesnelheidstrein.
En die rijdt ook nog op tijd, mij hoor je niet klagen!
Nog meer geluk: de toeristische dienst is open , dus ik heb--blijkt later--een goed stadsplan.
Sevilla is een grote stad met heel veel bezienswaardigheden.
De kathedraal en het alcazar zijn de grote publiekstrekkers en daarvoor moet je lang vooraf boeken.
Dat heb ik niet gedaan , maar als ik zie hoe zelfs de groepen lang moeten aanschuiven vind ik het niet zo erg.
Het is er gewoon te druk naar mijn zin.
Er blijft genoeg te zien.
Ik bezoek het Palacio Casa de Pilatos, het Palacia de las Dunas, de Torro del Oro, het Plaza de Torros , het museo de Bellas Artes, de Baseliek van de Macarena en nog heel veel kerken en kapellen, ik ga naar de Triana wijk, ga naar het Plaza de Espana...
Het is allemaal de moeite waard, en je kan in Sevilla blijven dingen ontdekken.
Maar na een paar dagen begint het weer te kriebelen.
Ik neem dus een bus naar Santiponce, slechts enkele kilometer buiten Sevilla.
Santiponce telt 8.000 inwoners, het is er rustig op straat.
Er is een mooi klooster, ik ben er alleen ,en een meer bekende oude romeinse stad, Italica.
Zelfs daar deel ik het amfitheater slechts met wat schoolkinderen.
Volgende dag een uitstap naar Carmona.
Carmona heeft ook een alcazar, nu een mooi hotel,een romeinse necropolis en een historisch centrum met veel witte huisjes, een poort naar Sevilla en eentje naar Cordoba.
In Argentinie mijn favoriete stad, eeuwige lente, groot maar overzichtelijk, een aangename sfeer en oneindig veel te zien.
Ergens dacht ik ongeveer eenzelfde stad aan te treffen.
Cordoba in Spanje is heel wat kleiner, zeker ook na Sevilla, maar ik heb er ook goed weer en het heeft ook heel wat bezienswaardigheden.
Topper hier is de Mezquita Cathedral, en eigenlijk zit in die naam moskee-kathedraal al heel de geschiedenis samengevat.
Het is ook , ver vooruit op zijn tijd, een soort recyclage verhaal.
De romeinen waren eerst , en zij bouwden tempels met Dorische, Ionische, Korintische zuilen.
Toen kwamen de moslims en zij vatten het plan op om een grote moskee te bouwen, een zeer grote moskee.
Daarvoor recycleerden ze de zuilen van de romeinen als steunpilaren.
In de moskee staan ze allemaal door elkaar, roze, blauwe,gewone natuursteen en in de verschillende bouwstijlen.
Daarna kwamen de katholieken en die vonden die moskee wel mooi, dus braken ze hem voor een keer niet af maar gebruikten hem om binnenin rondomrond tegen de buitenwand in iedere nis een kapelletje te bouwen.
Een meerwaarde.
En toen kwam er geen varkentje met een lange snuit, maar een bisschop met een zware vorm van haantjesgedrag en die bouwde een grote kathedraal midden in de moskee.
Indertijd was er groot protest tegen de bouw van de kathedraal, maar zoals gezegd, eigenlijk is het een hergebruik-verhaal.
Ik heb de moskee-katherdraal drie keer bezocht en steeds ontdekte ik nog nieuwe plekjes.
Cordoba heeft ook een zeer mooi Alcazar de los Reyes Cristianos, of anders gezegd een kasteel met mooie tuin.
Ik stond al om 8 uur aan de poort, dus had ik het eerste uur het kasteel en de tuin zowat voor mij alleen.
Verder nog een romeinse brug, een overtal aan kerken , kloosters, musea, een wirwar van smalle straatje die eens de joodse wijk vormden.
En buitengewoon veel drankgelegenheden.
De nieuwe godstienst heeft hier Bacchus als oppergod!
Ik neem nog eens de bus naar Almodovar, een slaperig 'wit' dorpje met een groot kasteel als enige attractie.
Mijn laatste dag ga ik nog naar de Medina Azahara, de ruine van een ommuurde arabische stad , het optrekje van de Kalif van Cordoba.
Ook al een dikke 1.000 jaar oud , maar echt wel de moeite om te bezoeken.
De rit van Cordoba naar Granada is een hele mooie !
Ik leer onderweg dat we nog niet bepaald zonder olijfolie zullen vallen ..
En dat er in Spanje meer wind gemaakt wordt dan zelfs onze verzamelde regeringen kunnen opwekken.
Als je Granada zegt, dan volgt 'het Alhambra"...werelderfgoed en dus niet te missen.
Met stip de topbezienswaardigheid in Andalusia volgens 'de boekskens'.
Zelfs het toeristenbureau weet niet veel meer aan te duiden op mijn stadsplan.
Een uitzichtspunt hier, nog een uitzichtspunt daar...
En ook nog een kathedraal, een moorse, joodse, marokkaanse, zigeunerwijk..
Mijn eerste dag wandel ik al eens naar het uitzichtpunt voor de zonsondergang.
Mooi uitzicht, maar er hangen wel rare snuiters rond.
Heel wat sigaretten met een speciaal aroma, en in deze wijk liggen er meer hondenkeutels dan er in Cordoba bloempotjes aan de huizen hingen.
De volgende dag vroeg op en tegen openingsuur naar het Alhambra.
Ik ga eerst naar het Generalife, de tuinen, dan naar het Alcazaba, het fort, en om 12u30 heb ik mijn toegangsslot voor het paleis, de Palacios Nazaries..
Ondertussen is het al heel druk geworden en in de wachtrij besluit ik om voor een keer toch maar twee mondmaskertjes op te zetten, een FFP2 en een chirurgisch maskertje.
Misschien omdat het zo druk is en je dus niet echt iets rustig kan bekijken,
maar eigenlijk valt het Alhambra mij wat tegen.
Het is echt wel mooi en er is zijn mooie dingen te zien, maar ik had het veel groter verwacht, en wat mij betreft had er wat meer kleur aan mogen zijn..
Als je toch in Granada bent moet je er natuurlijk naartoe, maar ik zou er geen vliegtuig speciaal naartoe nemen.
In de namiddag wordt de site ook nog eens overspoeld door schoolkinderen op schoolreis, dus ik vlucht weg.
Ik ga nog naar het Hospital Real, waar nu de universiteitsbibliotheek gevestigd is, en de Crypta de Frey Leopoldo, mooie plekjes!
Natuurlijk heeft ook Granada veel kerken , kloosters, parken en winkels.
Er wordt duidelijk minder gedronken dan in Cordoba, hier geen Bacchus-, maar de Euro-God..
Die kerel die indertijd de verkopers met hun winkeltje de tempel uitjaagde is er natuurlijk al lang niet meer..
Maar mijn hotelletjes hier maken veel goed.
Voor het eerst zijn ze hier echt vriendelijk , wat een verademing is na mijn Fawlty Tower en mañana-hotel in Cordoba.
Na mijn bezoek aan het Alhambra verkast ik naar een hotel aan het busstation en ga dagtrips maken.
Een klein vogeltje met een dikke moto had me ingefluisterd dat de rit Granada-Motril de moeite waard is.
Inderdaad.
Ik zit te genieten van de vergezichten en denk nog maar eens aan de Lange Wapper en de Oosterweelverbinding.
In Motril ga ik naar het kunstcentrum Hernandez Quero, speciaal!
En daarna een wandeling naar de haven en het strand.
Het heeft de vorige nacht extreem hard geregend , er zijn nog steeds wat straten afgesloten en het strand is overstroomd.
Volgende dag een uitstap naar Guadix.
Guadix heeft een zeer grote kathedraal, gebouwd op de grondvesten van een oude moskee.
De geschiedenis herhaalt zich.
Maar Guadix is vooral bekend voor zijn wijk met rotswoningen.
Ik hou het de hele dag droog, tot het laatste half uurtje.
Ik wou nog een ritje maken naar de bergen om eens een dagje te gaan wandelen.
Maar mijn derde dag regent het overal, behalve in Almeria.
Dus een kaartje gekocht en off we go!
Ook in Almeria is er weinig spectaculair te zien.
Een kathedraal, een burcht en de zee natuurlijk.
Maar het wordt 27 graden , dus ik heb ervan genoten.
Groetjes uit Madrid, hoewel dit reeds mijn laatste avond hier is.
We zitten ondertussen allemaal al bijna twee jaar in de Covid19 -saga.
Onzekerheid was heel de tijd troef.
Het eerste jaar ben ik braaf gaan wandelen in ons mooie park.
Vier seizoenen lang.
Daarna ben ik -op hoop van zegen zoals dat heet- toch terug gaan reizen.
Altijd last-minute- naar een 'groen' land gereisd, terwijl ik vroeger al maanden op voorhand een ticket boekte.
Ver weg kon niet, dus heb ik mooie plekjes ontdekt in Europa.
Roemenie was een heerlijke verrassing, Finland en Zweden waren naar verwachting goed, zeker omdat ik er iedere keer een dagje doorbracht met mijn broertje.
Mijn eerste keer Spanje in Andalusia was ook genieten, prachtige dingen gezien en goed weer.
En nu had ik dus ook de laatste week van het jaar vrij.
Het werd Madrid, geen extra testen, mooi weer verwacht en ideaal als citytrip voor een paar dagen?
En kijk, ook dit laatste reisje van 2021 werd een succes.
Madrid is een mooie stad .
Ik heb genoten van de highlights , heb heel wat mooie musea bezocht.
Maar ook gewoon wat verdwalen door de stad , wat ik het liefste doe, brengt je op bijzondere plekjes.
2021 is bij deze op..
Niemand weet wat 2022 ons brengt.
Maar ik wens jullie in ieder geval veel levensvreugde, enthousiasme , positieve dromen, durf, hoop, en natuurlijk een goede gezondheid!!
Na een paar jaar corona en nu ook nog een oorlog binnen Europa heb ik beslist het roer om te gooien zoals dat heet.
Wat minder werken en wat meer verlof.
Trouw aan het oude principe om weinig te geloven van wat men zegt en liever zelf te gaan kijken..
Ik begin met Noord Macedonie.
Een nieuw landje , het bestaat pas sedert 2019.
Het ligt in de Balkan, dat was altijd al een ingewikkeld kluwen.
Jaren hebben ze onderhandeld met Griekenland over wie nu het echte Macedonie bezit.
En ook wie het geboorteland is van Alexander de Grote.
Met Albanie hebben ze oneneigheid over waar Moeder Theresa nu echt thuis hoort.
Ze hebben nog wat geschiedenis als ex-Yoegoslavie en natuurlijk zit er ook nog een stukje sovjet geschiedenis aan vast.
Het is een klein landje met zo'n 2 miljoen inwoners.
De Macedoniers zijn overwegend Orthodox , maar er leven ook heel wat Albaniers, die voor de helft moslims zijn,dus al twee godsdiensten.
Ik vlieg naar Skopje International Airport, vroeger gekend als Alexander de Grote International Airport, maar dat mag nu niet meer van Griekenland-Europa.
Het is een klein, vrij nieuw luchthaventje en er rijden maar een paar bussen per dag naar het centrum.
De officiele bus blijkt een minibusje te zijn, de rest van de passagiers neemt een taxi of wordt afgehaald .
Mijn hotel is een 4 sterren hotel , maar toch een beetje oud- russische stijl.
Een hartelijk welkom en de check-in in twee minuten.
Maar mijn kamer is op het derde, dus neem de lift naar het derde, stap uit, je bent nu op het vierde, dus ga rechts en een trap naar beneden..daar vindt U uw kamer.
Mijn kamer zelf is perfect, nog met een echte ouderwetste sleutel, en nee, toch niet helemaal sovjet stijl, de deur gaat vlot open en dicht.
De volgende morgen is het ontbijtbuffet een uitgebreid buffet gaande van soep, warm en koude gerechten tot pannenkoeken en taart.
En de kokkin die steeds maar nieuwe schotels komt aanbrengen, steeds op zoek om nog een plaatsje te vinden op de tafel.
Iedereen is extreem vriendelijk, er wordt mij iedere keer smakelijk en een prettige dag gewenst.
Met een volle maag kan ik op pad.
Skopje is een rustig stadje.
Veel groen , veel shopping malls, veel mannen die aandacht aan mij besteden...
Als je russisch kan lezen begrijp je hier het meeste van wat er geschreven staat.
Maar iedereen spreekt vlot engels.
Ik logeer op de grens van de oude stad met de bazaar en het oude fort.
Maar ook vlakbij het moderne Skopje, waar men zich eens goed laten gaan heeft aan het oprichten van beelden en monumenten.
Ik heb geluk met het weer en geniet van het zonnetje op een bank in het grote stadspark.
Het was achtereenvolgens Macedonisch, Romeins, Slavisch, Otomaans en Servisch.
Vroeger was het gekend als "stad van de consuls" omdat er zoveel consulaten gevestigd waren.
Nu is het een rustig stadje waar de cafe en terrasjescultuur overheerst.
Het is ook een universiteitsstad, zelfs de Ataturk zou hier gestudeerd hebben.
Er is een mooie archeologische site , geen griekse maar een macedonische.
Bitola ligt vlakbij Pelister nationaal Park en je kan hier prachtige wandelingen maken.
Er zijn nog steeds een paar consulaten gevestigd, dus nog wat mooie gebouwen te zien ook.
Ook wat moskeeen, een katholieke kerk en een zeer mooie Orthodoxe kerk.
De verkeersvrije winkel- wandel-terrasjescultuur-straat heet tegenwoordig Shirok Sokak, maar iedereen zegt nog Marshal Tito street.
Je kan naar de zoo, de bazaar en het stadspark waar je natuurlijk ook iets kan eten en drinken.
De grens met Griekenland is hier maar 30 kilometer vandaan, maar er is geen busverbinding, zelfs de taxi's moeten een speciale vergunning hebben om de grens over te rijden.
Geen grensoverschijdend gedrag dus deze keer..
Op het centrale plein staat een mooie klokkentoren en zit er een man op een paard.
Anders dan in Skopje waar zowat op iedere hoek van de straat er een standbeeld staat van een man-op-paard, staat er hier maar eentje in heel de stad.
Er hangt geen bordje aan ,zal niet toegelaten zijn door Europa, maar ik vermoed dat ik weet wie het is.
Op het plein ook nog het russisch consulaat, met vlag.
Dat mag gelukkig nog wel.
Bitola heeft trouwens ook een oorlogskerhof van 13.000 franse gesneuvelden in WO1.
Triestig toch dat de geschiedenis zich steeds maar herhaalt.
Jonge, gezonde mannen moeten hun leven geven voor iets- niets- wat uiteindelijk toch met overleg moet opgelost worden.
Als ik later die dag terug aan het college-museum waar Ataturk nog gestudeerd heeft voorbij wandel, zie ik dat de tank die ernaast staat door de plaatselijke jeugd gebruikt wordt om op te spelen.
Na een paar dagen genieten van de pracht van de oude stad,ga ik de toeristische dienst binnen en vraag wat ik kan gaan zien in de directe omgeving van Krakow.
Normaal krijg je dan een kaart en begint men cirkels te tekenen.
Dit is de moeite, dit is mooi.
Nu zucht de dame .. er is hier zoveel te zien.
Ze geeft me een map , bekijk die eens en als je weet wat je wil gaan zien en je hebt vragen kom maar langs.
Dus op het plannetje gekeken en er is dus inderdaad alleen al binnen de stad nog heel veel te zien.
Ik kies om alvast te beginnen met naar alle 'fototoestelletjes' op de map te gaan.
Dat icoontje is toch het teken van iets moois?
En zo kom ik langs forten, kloosters, sanctuaria, parken, natuurgebieden..
Veel bezienswaardigheden zijn natuurlijk gerelateerd aan Paus Johannes 2, geboren en opgegroeid in Krakow.
Zijn geboortehuis, de steengroeve waar hij nog gewerkt heeft, het kapelletje op weg naar zijn werk, de kerk waar hij zijn eerste mis opgedragen heeft..
Wat vroeger dus een steengroeve was , is nu een mooi beschermd gebied waar je heerlijk kan gaan wandelen.
Vanop de rotsen heb je een mooi uitzicht over Krakow en de steengroeve is ondertussen een meer geworden.
En zo te zien binnenkort een zwemparadijs.
Raar detail, er is ook een Elvis Presley straatje, een Elvis Presley steen en een Elvis Presley monument(tje).
Ik ontdek op de kaart ook nog de ligging van het voormalig concentratiekamp Plazow.
Waar vroeger het kamp was ,is er nu een beschermd natuurgebied.
Het enige overblijvende gebouw is het 'Grey House', woonst van de commandant van het kamp .
Verder staan er verspreid over het terrein foto's van hoe het was met beklijvende getuigenissen.
Het grijpt je aan, zeker nu in de lente de natuur op zijn mooist is.
Het is een prachtig natuurgebied, buiten het fluiten van de vogels niks dan stilte en de bloesems in volle pracht, teken van nieuw leven..
En dan weer zo'n foto en getuigenis..
Hier was de appelplaats, hier was een executieplaats...
Wat verder , de spoorbrugbrug over , nog een zeer mooi natuurgebied.
Hier kan je iets eten en drinken, op het strand liggen, met een bootje varen, zwemmen , in een door de stad voorziene hangmat liggen, of gewoon genieten van de natuur vanop een bankje.
Op de terugweg eet ik nog eens lekkere pelmeni en heb een lang gesprek met de eigenaar.
Op zondag is het nog maar eens feest in Krakow.
De Pauliner kerk en klooster houden hun jaarlijkse processie.
Van de burcht naar het klooster en terug.
Er wordt natuurlijk ook een kerkdienst gehouden.
Heel veel hoge gebedsdienaars hier en een kleurrijk geheel!
Volgende bestemming in dit jaar van stedentrips is Hongarije.
Ik was al in Cuba toen Fidel er nog was..
In Venezuelea toen Chavez nog leefde.
Ik was op doorreis in Wit-Rusland ,waar Loekashenko nog steeds de baas is.
Dus nu eens naar Hongarije , het land van Orban.
Budapest is een aangename stad.
Hoofdstad, maar ik logeer in de ambassadewijk en wordt s' morgens wakker van het fluitconcert van de vogeltjes.
Er is links en rechts van de rivier veel te zien.
Ik verken al eens de rechteroever met de kathedraal , het parlement, de centrale markt , het stadspark , de daktuin van het museum van het etnografisch museum en geniet van het uitzicht op linkeroever.
De volgende dag ga ik naar het Margaretha eiland tussen Buda en Pest in .
Het is een prachtig plekje met een eeuwenlange historie.
Ooit konijneneiland voor de jacht, daarna werd er een klooster gesticht waar Margeretha, de dochter van de koning 'mocht leven' als dank omdat de Tartaren verdreven waren...
Het eiland huist de ruine van het klooster, een mini zoo, een watertoren, zwembaden, kuuroorden,een openluchttheater, een rozentuin, en een heel mooie japanse tuin.
Je kan er natuurlijk ook iets eten en genieten van de fontein- en muziek show.
Pecs ligt helemaal in het zuiden van het land vlakbij de wijnstreek en , als je heel ver kan gooien, op een steenworp van Kroatie.
Budapest heeft zowat 2.000.000 inwoners, de Oekrainers inbegrepen.
Pecs is een relatief klein, liefelijk stadje van 160.000 zielen.
Ik logeer in hotel Central, en dat is inderdaad op 5 minuten wandelen van het centrale plein af.
Het centrale plein is omringd door een heel stel fotogenieke gebouwen met , de geschiedenis herhaalt zich, een oude moskee die nu dienst doet als kerk.
Er is ook een standbeeld van man op paard en een paar fonteinen .
Verder heeft dit stadje ook nog een overmaatse kathedraal, een vroegchristelijke begraafplaats .een synagoge, een moskee.
Pecs is ook bekend voor zijn porselein en keramiek van de Zsolnay fabriek, mooi !!
Vanuit Pecs kan je ook mooie wandelingen maken de sparrenbossen en de heuvels in.
Ik wandel naar de TV toren , de mooie zoo, het sport en recreatiepark en zweet heel wat af.
Mijn laatste dagen hier keer ik terug naar Budapest.
In Pest, op rechteroever is alles plat, zitten de meeste hotels, winkels en restaurants.
Magdalena eiland ligt in het midden van de rivier en wordt aanzien als de groene long van Budapest.
En dan is er nog Buda, linkeroever.
Buda is heuvelachtig, groener dan Pest en het huist een aantal zeer mooie gebouwen.
Ik dus mijn wandelschoenen aan en de brug over naar het Kasteel district.
Het is te warm op de wandelpromenade langs de rivier ,die ook al op het lijstje van Unesco staat, dus wandel ik niet tot de kabelbaan aan de kettingbrug, maar neem de schaduwzijde van alle straten die omhoog lopen.
En opeens ben ik in het Fishersmen Bastion.
Mooi op zich , met veel toeristen , mooi uitzicht op de omgeving en rechteroever.
Er staat een fotogenieke kerk en nog maar eens ,een wel heel mooi, beeld : man op paard '.
In de omliggende straatjes links van het bastion is het rustig wandelen.
Als ik daarna richting Koninklijk Paleis wandel kom ik voorbij het Sandor Paleis, tegenwoordig de woonst van Orban.
Mooi optrekje met uitzicht op het parlement aan de overkant van de rivier.
Vanaf het kasteel heb ik al uitzicht op de citadel en het vrijheidsstandbeeld, maar de hemel wordt donker.
Dus wandel ik terug en laat nog iets voor een volgend bezoek aan Budapest.
Ik was ooit al in Tsjechie, maar dat was in de vorige eeuw, meer nog, in het vorig millennium.
Toen eigenlijk maar op doorreis van een vakantie naar Polen.
Het was nog een tijd dat we op kamers gingen in een fremdenzimmer en ,dat weet ik ook nog, ze hadden lekker eten en natuurlijk is Tsjechie 'de bakermat' van de pils.
Ik vind een goedkoop ticket, er is een B&B hotel goed gelegen en goedgeprijsd, ik heb twee weken vrij, dus op naar Praag!
Na Noord Macedonie, Polen en Hongarije is dit het vierde land binnen Europa waar ik niet met mijn euro's terecht kan.
Ik ben ondertussen niet meer verlegen om maar 10 euro te wisselen op de luchthaven.
Zij zijn ook niet verlegen om een belachelijke wisselkoers te geven.
Met die 10 euro neem ik de luxe airportbus naar het centrum en heb zelfs nog geld over voor een pint op het centrale plein.
Praag ligt ook aan een rivier, de Moldau.
Er is een Oude Stad, een Nieuwe stad, een Joodse wijk, een Burcht, veel bruggen over de rivier, de ene al mooier dan de andere.
Zoals iedere stad heeft ook Praag zijn eigen karakter.
Na Budapest vind ik Praag vooral druk.
Veel verkeer, veel mensen, en , op mijn leeftijd toch al wat belangrijk, er is in heel de stad bijna nergens een bank te vinden om eens gewoon te gaan zitten.
Veel bezoekers , maar het zijn bijna allemaal Oekrainers.
Ook in mijn hotel kunnen Oekrainers gratis logeren.
En ofwel volgen ze mij al van Krakow naar Budapest en dan naar hier, ofwel zijn ze met veel meer dan ik dacht.
Ik vind het wel bijzonder triest dat blijkbaar de babuska die met waterige ogen de sokken van haar kleinkind probeert te verkopen of de bloemkool uit haar datsja....
Want het tafelzilver heeft ze al verkocht bij het ineenstorten van de sovjetunie....
En de deduska die in de winkelstraat met zijn weegschaal zat om voor 1 grivna je gewicht te wegen....
Blijkbaar de grens niet over geraakt zijn...
Ik zou er graag naartoe gaan en met hun op een bankje in het stadspark zitten..
Weinig andere toeristen dus.
Het vliegtuig zat ook lang niet vol.
Maar Praag is een mooie stad, en nog steeds goedkoop.
Brno is de hoofdstad van Zuid Moravie en ligt 230 km van Praag.
Er stonden lange wachtrijen in het treinstation, begin van de vakantie?, en het was wat minder druk in het busstation.
Dus kies ik deze keer voor een rit met de Flixbus.
De bus zit helemaal vol , dus het mondmaskertje nog maar eens bovengehaald.
Verder wel comfortabel zo'n Flixbus.
Er is free wifi, stopcontacten aan boord, voldoende ruimte, een WC en airco.
Die airco is nodig, want het is warm!
Als ik in Brno uitstap is het 34 gr.
Gelukkig is mijn hotel maar een kwartiertje wandelen.
Daar is mijn hotel opeens 15 euro duurder geworden 'door Corona'.
De dame aan de receptie spreekt alleen tsjechisch en blijft volhouden dat het duurder geworden is 'door Corona'.
Ik spreek alleen russisch, spaans, engels en vooral nederlands en blijf volhouden dat Corona al 3 jaar bestaat en dat ik niet wens extra te betalen.
De bazin wordt erbij gehaald en kijk, als ik cash betaal bestaat Corona niet meer.
Ik betaal dus gewoon met euro's en het originele bedrag.
Verder kan ik alleen maar heel positief zijn over dit hotel.
Ik heb een zeer mooie, grote kamer en s' morgens is er een uitgebreid ontbijtbuffet met als extra bonus uitzicht op zowel het kasteel als op de kathedraal.
Iedereen is vriendelijk en zelfs de hotelgasten groeten elkaar bij het ontbijt.
Brno is een studentenstad en dat merk je meteen aan de vele cafe's en restaurantjes.
Veel goed gevulde terrasjes met dit weer waarbij de meeste strandstoelen klaar hebben staan voor de klanten.
Het Oude Brno huist een paar mooie pleinen en mooie gebouwen , een groot aantal kerken waaronder de kathedraal die op een hoogte staat , de Kerk van St John met de Loreta kapel en een kopie van de 'Heilige trappen van Jeruzalem' , die Jezus zou beklommen hebben op weg naar Pontius Pilatus.
Iets verderop hebben ze ook nog een rijkelijk versierde Basiliek .
Vlak ernaast het klooster waar Mendel , vader van de genetica, in de tuin jaren erwten kweekte om de overerving van eigenschappen te onderzoeken.
Op een heuvel boven de stad ligt Kasteel Spilberk.
Heel mooi en heerlijk genieten op een bankje in het omliggende bos .
Brno heeft ook veel standbeelden waaronder eentje van een man op paard...
Dit paard heeft wel heel lange benen, sommigen beweren dat het een giraf is.
In Brno staan er veel bankjes.
Op een namiddag zit ik wat te rusten in de schaduw .
Een man vraagt me of ik Oekrainse ben?
Nee, hij wel?
Hij is een Oekrainer uit Krakow die al 25 jaar in Tsjechie woont en werkt.
We hebben een lang gesprek, natuurlijk over de miserie van de oorlog .
Hij heeft nog familie in Oekraine, in Rusland, in Estland..
Hij vindt het tof dat ik wat russisch spreek.
Jammer genoeg spreekt hij geen engels, alleen een klein beetje voetbal-duits..
Anders zou hij graag naar Belgie komen, dat is het land waar je het meeste krijgt heeft hij gehoord---zijn woorden.
Daarna gaat het over het inkomen..hoeveel verdien ik..
Ik vertel hem waar ik werk, hoelang ik werk en dan hoeveel ik krijg.
En omdat ik pas een paar maand geleden zo'n 1000 euro per maand ingeleverd heb op mijn wedde, vertel ik zelfs het juiste bedrag.
Zo weinig?
Nog wat uitleg over de kost voor huur en verwarming, over de belastingschalen voor 'wit'werkers...
Hij besluit dat we misschien wel wat geld verdienen , maar dat de staat het nadien gewoon weer terugneemt.
We gaan terug naar de wereldpolitiek, wie-wat zit er nu echt achter deze oorlog, wie wordt er beter van en komt er een derde wereldoorlog.
We zijn het over veel eens.
Tot ik na een half uurtje naar mijn hotel wil om wat te rusten tot het minder warm wordt en hij wil dat ik met hem mee ga naar zijn appartement om een wijntje te drinken.
Tsja, je kan het niet over alles eens zijn...
Ik ga ook nog een dag wandelen in het Wilson Forest park, nog een echt bos vlakbij de stad.
Van hieruit mooi uitzicht over de stad en heerlijk koel onder de bomen.
Op weg ernaartoe loop ik het observatorium en planetarium binnen.
Buiten kan je leren over de zwaartekracht, hoeveel weeg je op aarde, op mars, op venus, op jupiter?
Venus is wat afslankend, mars een blitzdieet en jupiter te mijden!!
Er staat ook nog een ruimtevoertuig, maar het mooiste was de fototentoonstelling binnen.
Vilnius is , volgens de boekskens, van de drie Baltische hoofdsteden het minst toeristisch.
Hoewel, eerst werd mijn vlucht maanden geleden geschrapt en twee dagen vervroegd...
Maar op de dag van vertrek was de vlucht overboekt ..
Bijna extra avontuur , maar uiteindelijk kon ik toch mee.
De luchtvaart draait nog steeds niet normaal.
Vilnius telt 570.000 inwoners en heeft , volgens de Unesco, de grootste Oude Stad van de Baltische Staten.
Verder is er niks groot in afstanden hier.
Je wandelt van de luchthaven naar het centrum op 50 min, 5 haltes met de bus.
Een half uurtje wandelen naar het trein en busstation.
Vilnius was het Jeruzalem van het Noorden, maar er rest nu nog maar 1 synagoge.
Je kan hier wel ontelbare kerken gaan bezoeken, sommige zeer sober, andere waarmee we een heel deel van onze staatsschuld zouden kunnen betalen.
Hongerig of dorstig moet je hier niet naar bed, ze hebben hier zelfs volledig verkeersvrije straten waar over de volledige 1-2 kilometer lengte terrasjes staan.
Vilnius is een rustig stadje, het lijkt wel of ik in een resort zit.
Bijna geen verkeer op straat.
Geen lawaai, geen zwerfvuil, veel parken en bankjes en niemand die je lastig valt.
In mijn hotel ruimte zat, grote entree,zitruimtes. een afsluitbare speelruimte voor de kids, een ontbijtzaal waar je 10 meter afstand van elkaar kan houden en natuurlijk, wat het echte verschil maakt, iedereen is rustig.
Aan de nummerborden te zien zitten we hier allemaal samen, russen, wit russen, polen, duitsers.
Ik ga dus wandelen in een binnenstad waar wel toeristen zijn en de voertaal 90 % russisch is.
Verder is er ook een zeer mooie wijk de rivier over waar nog prachtige oude huizen staan.
Ik ga naar parken waar alleen de bomma met haar kleinkind komt.
En ook naar Uzipis.
Uzipis is een zichzelf op 1 april 1997 autonoom verklaarde Republiek.
Ze hebben een president, een nationale hymne, een vlag , een grondwet in meer dan 20 talen vertaald .
Je kan er zelfs een ingangsstempel krijgen.
De republiek is drie straten groot en vooral toeristisch.
Toen Vilnius nog tot Polen behoorde was Kaunas de hoofdstad van Litouwen, nu is het de tweede stad van het land.
En zoals ieder land heeft ook iedere stad zo zijn eigen karakter...
Kaunas is een stad aan de stroom, meer nog, een stad aan de samenstroom van twee rivieren..
Mooi park en je kan er zelfs een minicruisje maken over de rivier.
Ideaal plaatsje om een kasteel en een stad te bouwen en geld te verdienen.
Een fotogeniek kasteel , compleet met een beeld 'man op paard', genaamd 'Vrijheid Strijder'.
Een fotogenieke oude stad ook, met meer cafe-terrasjes dan overgebleven kinderkopjes en ieder avond live muziek.
Kaunas is de trotste wereldrecordhouder van de langste brug , niet in meters, maar wel de langste tijd om ze over te steken.
Vroeger behoorde de ene kant van de rivier tot het russische rijk, de andere kant tot het pruisische rijk..
Het is dus dertien dagen later of vroeger als je aan de overkant bent...
Even nadenken als je verlof aanvraagt..
Het kasteel huist--natuurlijk -een monster--je kan gaan luisteren aan een gat in de muur en dan hoor je het monster snurken..
Flauw,maar er zijn er weinigen die het kunnen laten..
Ik ben gaan luisteren en het beest was thuis... de volgende dag ook.
Kaunas heeft ook nog twee werkende funiculairs, een zeer grote kathedraal gebouwd 'omdat het plein ervoor gemaakt was', een nog grotere kerk hoog op de heuvel als 'dank voor de onafhankelijkheid' en om de grootste te zijn,en 1 moskee en 1 synagoge.
Er is veel lucht en groen en ruimte in deze stad.
Zo is er nog een echt-echt-echt groot eeuwenoud eikenbos , veel eiken zijn meer dan 300 jaar oud, heerlijk om te wandelen.
Een van de betere ideeen die men hier gehad heeft is de oprichting van een courtyard gallery.
Duur woord voor wat eigenlijk een lelijke binnenkoer vol garageboxen en geparkeerde auto's was...
En nu dus nog steeds een lelijke binnenkoer met geparkeerde auto's is, maar versierd met parels van street art.
Gratis toegankelijk, 24 op 24 , zeer laagdrempelig natuurlijk, je wordt alleen gevraagd stil te zijn voor de omwonenden.
Kaunas is trouwens culturele hoofdstad in 2022, dus er wordt overal nog steeds veel vernieuwd en verbouwd, maar het wordt mooi.
Ik logeer in de nieuwe stad maar toch in een historisch hotel.
Hotel Metropolis is een statige oude dame met een indrukwekkende entreehall, glas in lood ramen en een kluis waarbij je het jammer vindt dat er steeds minder met cash wordt betaald.
De kamers zelf zijn modern, ik heb 200+ zenders op de TV en warm water in juli..
En toch, het 'socket-near-the-bed' krijgt hier weer een nieuwe betekenis.
In dit hotel logeerde in 1940 nog een Japanse diplomaat die Visa for Live leverde aan de joodse gemeenschap.
Redde zo meer dan 1.000 mensen.
Mijn hotel is dus zo centraal gelegen als maar kan.
Op 50 meter is er Laives Aleja , een wandel, winkel, animatie -promenade met veel bankjes waar iedereen flaneert.
Nog een ding, want dit wordt ondertussen een lang verhaal.
In het centrum is er een park dat vroeger de begraafplaats was.
Die begraafplaats was mooi verdeeld volgens de demografie van toen.
Een deel voor de orthodoxen en hun kerk, wat vierkante meters voor de katholieken, een hoekje voor de moslims en hun mini moskee, nog wat voor de evangelisten..
Kaunas, een stadje waar ik het gewoon zou kunnen worden..
Ik reis naar Galicia, het uiterste noord-westen van Spanje.
Geen aangenaam middellandse zee klimaat hier, maar de invloed van de onstuimige atlantische oceaan.
Het is hier zeer mooi, veel groen , prachtige kusten met inhammen, eilandjes...ik geniet ervan!
Maar dus ook zeer wisselvallig weer.
Mijn in Slovenie tweedehands gekochte regenjas bewijst waterdicht te zijn, maar is eigenlijk te warm als de zon schijnt.
Mijn uitvalbasis wordt Vigo , de meest westers gelegen haven , en de grootste vissershaven van Spanje en Europa.
Ik begin met een daguitstap naar Pontevedra.
Gesticht door de Romeinen, getuige nog steeds een romeinse brug.
Vroeger de belangrijkste haven van Galicia, maar helaas ergens in het verleden totaal verzand..
Wel gebleven, het mooie historische centrum.
Vigo, waar ik logeer , heeft natuurlijk ook een uitgebreide geschiedenis
De noormannen, de arabieren, de engelsen, de turken,..allemaal waren ze hier..
Maar Vigo gaat vooral de geschiedenis in als stad waar de zeeslag van Rande plaats vond.
Ik had er nog nooit van gehoord, maar er zou ergens op de bodem van baai nog een schat van rond de 42 miljoen goud- en zilverstukken liggen.
Zo schrijft Jules Verne in zijn boek 20.000 miles onder zee dat de schat van Koning Nemo hier zou liggen.
Ik heb mijn badpak niet bij.
Ik maak met de lokale bus nog een uitstap naar Baiona.
Baiona heeft een prachtige baai , is een dorpje gebleven van 5.000 inwoners, heeft een mini oud centrum, een fotogeniek fort...
In Baiona ligt ook een replica van de Pinta, de boot die als eerste terugkeerde van een lange tocht en de boodschap bracht dat men India had bereikt, wat natuurlijk achteraf Amerika bleek te zijn.
Op de paar uur dat ik in Baiona ben heb ik negen seizoenen doorstaan , maar het was tof!
Ik heb ooit in onze bibliotheek in Brasschaat een boek ontleend over de plaatsen erkend door Unesco als Werelderfgoed.
Het zal natuurlijk niet up-to-date geweest zijn, want de lijst wordt nog steeds bijgewerkt.
Maar het was in ieder geval een heel dik en zwaar boek.
Terug in Andalusie vink ik nog eens twee stadjes van mijn lijstje af.
Ubeda en Baeza zijn twee kleine stadjes erkend door Unesco om de renaissance stijl .
Net zoals in zoveel andere stadjes hebben ze een lange ,rijke geschiedenis.
De romeinen, de arabieren , christenen hebben hun sporen nagelaten,
En naar goede gewoonte werden de heiligdommen aangepast naar de nieuwe mode- godsdienst.
Hier in Ubeda staat een kerk van San Pablo, van buiten een schoolvoorbeeld van de typisch Vlaamse bouwstijl, ik zet er een kot aan en nog eens een kot en nog eens een kot aan.
Van buiten dus een spuuglelijk iets, maar binnen prachtig.
Er staan ook heel veel mooie paleizen, kloosters, natuurlijk een kathedraal,...
Opvallend , ieder huis heeft twee voordeuren na elkaar..
Beide stadje zijn het paradijs voor wie houdt van kleine smalle straatjes, kasseitjes, bergop en bergaf gaan.
Ik had ook zeer wisselvallig weer en het hoogseizoen is natuurlijk voorbij, dus bijna geen mens gezien.
Vooral in Baeza was dat heel speciaal, je voelt echt of je in het verleden aan het wandelen bent.
Mijn laatste dag ga ik nog eens wandelen langs de stadsmuren van Ubeda.
Van hieruit heb je zicht op de vlakte met tot aan de horizon olijfbomen.
Ik wil nog eens een stempeltje in mijn internationaal paspoort.
En het mag eens iets anders zijn.
Ik kies voor Tunis, de hoofdstad van Tunesie.
Mijn eerste indruk van Tunis is die van een grote , lawaaierige, drukke stad.
Ik kom ook aan op een grijze, miezerige, winderige dag.
Het voelt een beetje als teruggaan in de tijd.
Er zijn ontzettend veel auto's, veel meer auto's dan er ruimte is.
Op de weinige voetpaden die er zijn, staan in alle richtingen auto's geparkeerd .
Er zijn waarschijnlijk ook verkeersregels , maar als het voor de voetgangers groen is wil dat toch nog niet zeggen dat je zomaar de straat over mag.
Meestal is het veiliger om gewoon te wachten tot de autofile stilstaat en er dan tussen te slalommen.
Op drukke kruispunten staat er ook verkeerspolitie.
Met fluitje...
Het fluitje wordt veelvuldig en langdurig gebruikt...hoe houden ze het vol..
Ik denk dat ze na hun dienst geen fffttt meer kunnen uitbrengen..
De claxon wordt gebruikt om goededag te zeggen, om links af te slaan, om het laten vooruit te gaan, om rechts af te slaan, of zomaar om erbij te horen?
Ik denk niet dat Tunis een low-emissiezone heeft en het aantal auto's dat voldoet aan de Euro 5 norm?
Elektrische wagens, laadpalen?
Nog iets wat mij even het gevoel gaf terug in de tijd te zijn,
Overal wordt hier nog gerookt , in het hotel bij het ontbijt, in het restaurant, in de winkels, de visboer en de slager op de markt...raar.
Buiten op een paar grote verkeerassen overal veel zwerfvuil, peuken groeien ook hier aan de bushalte.
Opvallend veel katten in dit land en nogal wat loslopende honden... de meeste honden met twee oormerken.
Aangenaam is dat je je hier welkom voelt.
Iedereen groet mij vriendelijk en niemand valt je lastig.
Wel al een paar mannen gehad die bezorgd waren of ik wel een hotel had, of er veel mensen in het hotel waren en wat de naam van het hotel was??
Mijn breedste glimlach en mijn zwijgen was voldoende antwoord..
De oude binnenstad van Tunis, De Medina is werelderfgoed.
Het is een zeer grote souk met heel wat moskeeen, madrassa's, heel veel winkeltjes natuurlijk, nog steeds wat gegroepeerd volgens ambacht in de honderden kleine steegjes.
Natuurlijk zijn er prachtige gebouwen bij , maar vooral de mooi bewerkte buitendeuren blijven mij bij.
Het is er best aangenaam rondwandelen.
Er zijn natuurlijk veel mensen, maar je wordt bijna nooit gevraagd om iets te kopen of om het winkeltje binnen te komen.
Als je natuurlijk zelf een madrassa of een moskee binnengaat, krijg je direct een zeer vriendelijke ,beleefde uitleg van de toezichter.
Gezellige babbel maar bij het afscheid--een paar dinar?
Tsja, het blijft een souk.
Buiten de souk zijn er nog wel wat mooie gebouwen in de gouvernementswijk, er is de klokkentoren, de stadspoorten, een kathedraal, de centrale markt.
Er is een zeer mooi nieuw cultureel centrum waarin ik het museum voor moderne kunsten bezoek--knap-- en waarin ook het centrum van de kunst om marionettenpoppen te maken gehuisvest is.
In de categorie vreemde bezienswaardigheden wordt in de toeristische brochure 'het verlaten hotel' vermeld.
Voor de liefhebbers, het lijkt op een vogel die met zijn vleugels open op een straaltje zon wacht.
Las Palmas de Gran Canaria, Gran Canaria, Spanje, 2023.
Groetjes uit Gran Canaria!
Niet echt een bestemming die jullie van mij verwachten, maar deels door corona , Aeroflot en door de oorlog in Oekraine ben ik hier toch terecht gekomen, een lang verhaal.
Ik vlieg via Barcelona en die eerste vlucht gaat goed.
Als ik op de vlucht naar Las Palmas zit denk ik.. what have you done?
Het is een groot vliegtuig vol met veel kabaal makende passagiers die ook nog allemaal heen en weer lopen in het vliegtuig en , zo lijkt het, allemaal drie keer op de drie uur durende vlucht naar het toilet gaan.
Blijkt achteraf dat dit de grootste beproeving zou zijn.
Zoals altijd in Spanje is er een goedkope bus naar het stadscentrum en mijn hotel is perfect gelegen op 200 meter van het populairste strand.
De meeste mensen komen naar Las Palmas voor het strand .
Niet zo'n slecht idee.
Het is hier mooi, alles proper en goed georganiseerd, er zijn bijna een overtal aan bankjes om uit te rusten, en niemand die je lastig valt.
Voor wie meer wil kan je lange wandelingen maken zelfs binnen Las Palmas , naar de oude stad en ook ver weg van alle drukte is op loopafstand.
Dat en het goeie weer terwijl het thuis regent, sneeuwt en grijs is..
Het is mijn eerste reisje naar Italie, en dan nog direct naar Sicilie , toch iets apart?
Ik vlieg naar Palermo, het Luik van het Zuiden.
Palermo Airport staat nog net binnen de top 10 van belangrijkste luchthavens van Italie, maar we mogen toch als een Vip de trap naar de tarmac af en met de bus naar de terminal.
Ik kan geen infodienst vinden en ga dus maar direct naar het treinstation.
Dat is dan weer zeer efficient, mooie directe verbinding naar de stad, free wifi.
Ik logeer nog maar eens op een topligging, vanop ons dakterras heb ik uitzicht op zowel de bekendste fontein als op 'het' kruispunt, middelpunt van de stad.
Goed gezind en zingend ga ik op stap , blij dat ik dit kan zien en doen.
Het stadsplan dat ik krijg van de toeristische dienst is gratis maar onoverzichtelijk.
Ik beslis dus om maar gewoon wat rond te wandelen, kris kras door de stad.
Google maps brengt me wel thuis.
Er is in Palermo heel wat moois te zien, helaas moet er nog veel gerenoveerd worden..
Maar dat is ook de schoonheid..
Het geeft het gevoel van echt te zijn...
De belangrijkste straten in het centrum overvol met toeristen en restaurantjes
20 meter er vanaf ben je in niemandsland, lege straten, stilte, vuilis en afval overal..
Niks geen onveilig gevoel hier.
Maar wel een stad zonder ook maar een moderne wolkenkrabber.
Het is een prachtige rit waarbij we bijna altijd vlak naast de zee rijden.
Messina is een havenstad die het dichtst bij het vasteland van Italie ligt.
Je kan van hier als je ver kan werpen en goed kunt mikken een steen op de dikke teen van Italie gooien.
Dit is ook de haven waar je met de directe trein naar Rome gewoon de ferry op rijdt.
Niks uitstappen en veranderen van trein.
Ik moet wel overstappen op een andere trein en heb twee uur in Messina.
Dus ga ik naar het Piazza Duomo.
Daar staat de kathedraal en ernaast een klokkentoren.
Voor die klokkentoren zijn de meeste toeristen hier.
Die huist de grootste astronomische klok ter wereld.
Om 12 uur slaat de klok 12 uur en daarna begint het spektakel.
De leeuw brult een paar keer, de haan kraait wat, Christus verrijst uit zijn graf, er zijn wat poppetjes die de klokken luiden, het Ave Maria wordt gespeeld..dikke 12 minuten show.
De trein van Messina naar Siracusa volgt ook mooi de kust en bonus..we rijden ook langs de Etna!
Yes, weer iets dat ik kan afvinken!
Volgens mijn reisboek hoort Siracus thuis tussen het rijtje grote steden rond de middellandse zee, als daar zijn Rome, Athene,Carthago.
Enfin, vroeger toch.
Grieken, romeinen, arabieren , ze hebben hier allemaal hun sporen en gebouwen nagelaten.
Daarna werd Palermo hoofdstad en nog wat aardbevingen later werd Siracusa wat het nu is.
Na het Luik van het Zuiden, Palermo, dat best meeviel..
En Siracusa, een lieflijk stadje waar zijn beroemdste inwoner Archimedes bewees dat je zelfs vanuit je badkuip wetenschap kan beoefenen..
Eureka!..of Hoera?
En was Archimedes dan een Griek of een Siciliaan?
Volgende stop is Catanie, en ook hier weer die verwarring.
Het was 'het Chicago van het Zuiden', nu 'het Milaan van het Zuiden'.
Ik ga dus zelf maar eens kijken.
De eerste indruk is niet zo goed.
Het ruikt hier naar urine, overal liggen er dekens , klaar voor de nacht..
En er is een overtal aan mannen, alleen maar mannen , die, het is een zwaarbewolkte dag met af en toe wat lichte regen, mij allemaal een paraplu te koop aanbieden.
Op 500 meter zo'n 50 aanbiedingen..
Bovendien schijnen sommigen mij te kennen..
Ze zeggen vriendelijk goedendag.
Ze zien eruit of ze van Afrika, Indie, Sri Lanka of Pakistan komen, maar misschien kennen ze mij uit Antwerpen?
Straf dat er geen vrouwen te zien zijn?
Blijkbaar is Catanie dus een tussenstop voor de vluchtelingen die eerst op Lampedusa aan land komen.
En dan van hieruit rechtstreeks naar Rome kunnen reizen?
Het wordt me nu duidelijk waarom er zoveel vluchten vanuit Rome naar Europa zijn.
De volgende morgen schijnt de zon en ziet het er al heel wat beter uit.
De ambulante verkopers zijn er nog, zijn nog steeds even vriendelijk, maar verkopen nu, net als elders over heel de wereld zonnebrillen en horloges .
In tegenstelling tot Siracusa zit de infodienst hier op het Duomo plein.
Een vriendelijke dame .
Ze stelt me gerust , Catania is veilig, het is een studentenstad.
De politie is trouwens overal zichtbaar aanwezig .
Er zijn ook veel toeristen, vooral schoolkinderen.
Mijn verder verblijf valt best mee.
Ik heb goed weer en geniet .
Ga ook even off the beaten track naar de botanische tuin waar een Argentijnse boom staat waar je op geen enkele manier wil tegen botsen.
Ook, nog meer off road naar het zoologisch museum, staat zelfs niet op het stadsplan.
Maar wel mooi.
Een treurig oud gebouw, maar een collectie opgezette dieren in een levensechte pose.
Ze hebben zelfs een Platypus en een Wombat, ik heb direct heimwee naar Australie!
Servie maakt deel uit van de 10 landen die samen de Balkan vormen.
Het kluwen van de Balkan waar grenzen steeds maar weer hertekend worden .
Dus over de geschiedenis van Servie en bij uitbreiding de geschiedenis van de Balkan ga ik het hier niet hebben.
Servie, bij ons weinig in het nieuws en ik was er nog nooit, dus een ticket gekocht en op naar Belgrado.
Servie maakt nog geen deel uit van de EU en heeft de naam toch nog wat naar Rusland te kijken.
Dus verwacht je een ietwat grijze staat, wat achter in voorzieningen, waar de mensen wat afstandig doen tegenover toeristen.
De luchthaven is nieuw, nog niet helemaal af.
Er is een geldwissel automaat, je steekt er je euro's in en krijgt dinars terug.
Er staat mooi aangegeven hoe je naar de shuttlebus naar het centrum kan.
Ik neem een minibusje en krijg een betaalbewijsje.
De eindhalte is voor het Hilton hotel, dus ik heb ook direct een stadsplan.
Van mijn hotel heb ik een email gekregen dat ze er slechts tot 16 u zijn, maar ik krijg de code van de buitendeur en mijn sleutel ligt op de balie.
Ik heb een mooi kamertje met TV, 600 kanalen en plus, maar gelukkig is er een lijst van zenders bij.
De russische nieuwszenders zijn ook hier geschrapt ,en het nieuws van BBC en CCN boeit mij niet, dus kies ik maar voor radio nostalgie , en daarna voor radio Hit FM..en ja, russische muziek!
Het mooiste in Belgrado vind ik het oude fort met het grote park eromheen.
Prachtig park met mooi uitzicht op de rivieren .
Ook de 'nieuwste' kerk is een bezoek waard.
Aan de Sava Kathedraal begon men te bouwen in 1935 , maar toen kwam de 2de WO en daarna de communistische tijd, pas in 2021 was het interieur af.
De kathedraal heeft ongeveer dezelfde afmetingen als de Hagia Sofia in Turkije en de dankzij Gazprom , sponsor van 12.000 vierkante meter gouden mozaiken is het echt wel een pareltje.
Natuurlijk is er in Belgrado nog veel meer moois te zien.
Veel parken en ook zeer veel eet en drankgelegenheden.
Het lijkt wel een nationale sport, een terrasje gaan doen.
Het gaat er hier allemaal gemoedelijk en rustig aan toe.
Voor het eerst in maanden geen Oekrainse toeristen te zien, wel Slovenen, Bulgaren, Macedoniers..
Ik vier hier 1 mei.
Hier wordt geen parade gehouden , geen optochten , geen toespraken.
Hier gaat iedereen met het gezin naar het park en geniet van de zon .
Subotica ligt helemaal in het noorden van Servie, vlakbij de grens met Hongarije , maar ook niet ver van Roemenie en Kroatie.
Een trein rijdt er niet meer naartoe, dus wordt het de bus.
Mijn busticket is zoals vaak in het voormalige oostblok , nog steeds eentalig russisch.
Een makkie als je russisch kan lezen, maar de dame achter het loket zegt me ook , in het engels, dat ik overmorgen aan perron 39 moet zijn.
Ik krijg er ook een jeton bij voor toegang tot de perrons.
Die jeton kan je bebruiken om door de poortjes te gaan , wat me altijd wat zenuwachtig maakt.
Of je kan via de toezichter gaan voor de mensen met veel bagage en je jeton in een zeer ruime gleuf gooien.
Ik denk aan Shanghai waar ik een jeton moest kopen om de veerpont te nemen over de rivier en die 1 meter ernaast in een grote bak moest gooien, controlenul.
Ik kies voor de ingang met veel bagage😀
De bus zelf is modern, heeft airco en gratis internet, vertrekt op de minuut , het is stil op de bus en we zijn 20 minuten vroeger dan voorzien in Subotica.
De enige reden waarom hier veel toeristen komen zijn de mooie Jugendstil gebouwen.
Er zijn er nog niet veel gerenoveerd , maar die zijn wel zeer mooi.
En nog iets.
In Subotica is voor een keer niet een kerk of een kathedraal de bezienswaardigheid, maar het stadhuis.
Verder is Subotica ook goed voorzien van parken en bankjes en ik heb mooi, zacht weer.
Op schoolreis , op groepsreis of gewoon voor een citytrip.
Dus ga ik ook maar eens.
Ik ben duidelijk niet alleen hier.
Vooral op de toeristische plekken is het drummen .
Vlaggetjes van de gidsen zijn overal en er is meer Engels en Oekraiens te horen dan Italiaans.
Het is ook zeer warm terwijl ik hier ben , een dikke 30 graden, dus ik zweet wat af.
Maar na een paar dagen heb ik nu ook het Capitool, het Colloseum, het Forum Romanum ,de Trevi Fontijn en het Sint Pietersplein, om er maar wat te noemen, kunnen afvinken.
Rome is niet overdreven duur.
Wel veel zwerfvuil.
En de nationale spoorwegmaatschappij geeft me helemaal een thuisgevoel.
Stakingen, werken, afschaffingen en vertragingen...
Napels is de derde grootste stad van Italie , is eeuwenlang een belangrijke haven geweest en ligt vlakbij de Vesuvius.
Volgens wikitravel is de historische binnenstad Unesco werelderfgoed en heeft Napels het record aantal historische kerken en gebouwen in 1 stad--448 stuks.
Als ik met de trein Napels binnen rij heb ik al direct uitzicht op de Vesivius, mooi...
Maar als ik het treinstation verlaat en het stationsplein opstap is het eerste wat opvalt het lawaai, het verkeer, de warmte, de sfeer ...
Ik heb het gevoel dat ik op Lampedusa beland ben.
Mijn hotel heeft een dakterras , met uitzicht op de Vesuvius, en zoals gewoonlijk een mooie kamer en vriendelijk personeel .
Ze stellen mij gerust--het is hier veilig.
Als ik de volgende dag naar het centrum wandel is het nog steeds zeer druk, warm, veel graffiti, veel zwerfvuil, veel getoeter, chaos van auto's en scootertjes, zeer veel toeristen...
Het is op veel plaatsen drummen ,vanop het dakterras van mijn hotel zie ik ook de grote cruiseschepen liggen.
Gemiddeld zo'n 3 per dag plus de busreizen...natuurlijk is het druk in de smalle straatjes.
Napels heeft dus een paar mooie forten,stad aan de zee, en heel veel zeer mooie kerken.
Italie bakermat van het christelijk geloof?
Hoewel, zo te zien is er een nieuwe God opgestaan...zijn naam Maradona...
Je kan in Napels ook gewoon gaan wandelen op de promenade langs de zee en de stad heeft een zeer mooie botanische tuin.
Na 5 dagen chaos probeer ik me voor te stellen hoe het hier zou zijn als binnen een paar jaar iedereen hier met een electrische auto--scooter zou rijden?
Estepona is een van de vele stadjes aan de Spaanse kust ten westen van Malaga.
Ze gaan prat op hun oude centrum van witte huisjes in kleine smalle straatjes .
Al die straatjes zijn overladen met bloemen , je kan een mooie plekjes route volgen.
En ze hebben iets met muurschilderingen, er zijn er in totaal 62, dus je bent even bezig om ze allemaal te ontdekken.
Sommige bestrijken meerdere gevels, echt wel knap!
Estepona is ook home van een vuurtoren die lang geleden samen met die van Ceuta een veilige doortocht moest bieden voor de schepen door de Golf van Gibraltar.
Ook hebben ze , een hidden gem, in de stierenvechtenarena niet alleen een indrukwekkende tentoonstelling over de stierengevechten, maar huist het gebouw ook een even prachtige acheologische afdeling met mooie geraamtes van dinosaurussen uit Argentnie en onder andere een schelpenverzameling om U tegen te zeggen, daarnaast ook een ornitologische afdeling die je mond doet openvallen.
Als je er ooit bent, ga het bezoeken!
Van hieruit kan je ook De Rock zien--Gibraltar.
Het is slechts 45 minuten ver met de bus , dus ga ik voor een daguitstap maar de UK.
Het heeft inderdaad wel iets als je De Rock nadert.
De pascontrole stelt weinig voor en daarna ben ik dus na een wandeling over de tarmac van hun vliegveld in de UK.
Men rijdt er rechts, maar de meeste straten zijn one-way en bij ieder zebrapad staat duidelijk look right of look left.
Marbella is een van de grootste steden aan de Costa del Sol en heeft de reputatie vooral welgestelde toeristen aan te trekken.
Ik ben niet zo welgesteld, maar ik vond een betaalbaar hotel dus kon ik de sfeer eens gaan opsnuiven.
Ook Marbella heeft een mooi oud stadsgedeelte, met soms wel heel smalle straatjes,maar enkele tegels breed, waar je zelfs met twee niet naast elkaar kan lopen.
Er is ook het almedapark met oude bomen en keramieken banken waar nu de kerstman de kinderen ontvangt, luistert en hun een cadeautje geeft.
Op de Avenida del Mar staan vele beelden van Dali.
Er is natuurlijk een wandelboulevard langs de zee.
En dan is er nog Puerto Banus, de jachthaven , waar niet alleen dure jachten aangemeerd liggen, maar ook de auto's van de duurdere klasse zijn, genre Ferrari, Rollsroyce, Mclaren, Lamborghini.
Maar het gaat er allemaal gemoedelijk aan toe.
Weinig toeristen, goed weer en mijn broer komt een dagje langs, da's altijd genieten!
Daarna neem ik de bus maar Torremolinos.
Hier zijn veel meer toeristen, of overwinteraars?
Het is in ieder geval niet moeilijk om op de wandeldijk een Nederlands of Belgisch restaurant te vinden.
Veel bezienswaardigheden zijn hier niet.
Er is het mooie Casa de Los Navajas, een beetje in Mudejar stijl.
En aan El Moro , een grote rots aan de wandelboulevard , leven een grote groep wilde katten die wel uitstekend verzorgd worden door vrijwilligers en die duidelijk genieten van hun beschermd statuut als je hun ziet liggen zonnen .
Ik wandel nog eens tot in Benalmadena en merk dat de ambulante handel niet in elke stad met dezelfde ogen bekeken wordt.
Cartagena en Murcia, Spanje, 2024, verslag en foto's.
Een van mijn dierbaarste vrienden maakte de opmerking dat ik blijkbaar in mijn Spaanse periode zit?
OK, mede door familiale omstandigheden blijf ik "dicht" bij huis en in Europa.
En daar heb ik zeker geen spijt van, ook "dichtbij" ontdek ik zoveel mooie plekjes.
En weer heb ik geluk met mijn keuze vele maanden terug, deze twaalf dagen zit ik in het warmste stukje van Spanje, 20-25 garden terwijl het thuis sneeuwt.
Ik wou naar Murcia en neem er Cartagena bij als tweede bestemming.
Cartagena werd mijn favoriet.
Cartagena ligt aan zee dus kan je uren gaan wandelen en genieten van het strand, de jachthaven, de vissershaven en de militaire haven.
Cartagena heeft niet alleen een romeins theater van zo'n 3000 jaar oud en wat oude burchten.
Het was en is nog steeds een zeer belangrijke militaire haven.
Hier werd de eerste torpedo duikboot ontworpen.
Er is nog steeds een werf voor bouw en reparatie van duikboten.
Uniek om zo'n boot te zien binnenvaren en om er zo dichtbij te mogen komen.
Cartagena heeft ook heel veel musea die allemaal gratis en bijzonder zijn.
Het maritime museum met de eerste torpedoduikboot , het leger museum met de grootste collectie miniaturen ter wereld.
Heel wat forten natuurlijk met zo een lange geschiedenis.
En het feit dat er nauwelijks toeristen zijn, ik languit kan liggen op een bank met de zon op mijn gezicht..kan het beter?
Na een week verkas ik naar Murcia.
Murcia is een veel grotere stad en er is veel meer te zien.
Er is een grote kathedraal, een mooi theater, een prachtig oud casino in mujedar stijl.
Ik ga naar de universiteit, ook prachtige gebouwen , bezoek hun museum waar de geschiedenis van iedere faculteit belicht wordt.
En voel me opeens oud.
De telefoon met draaischijf, de eerste IBM personal computer, nu in het museum..
Nog maar eens een prachtige reis met als bonus mijn broer die me s'morgens bij het ontbijt gezelschap hield en s'avonds geduld en mededogen opbracht als ik naar het happy hour wou.
Palma, Soler, Mallorca, Spanje, 2024. Verslag en foto's.
Mallorca zou een strand, wandel, fiets, en overwinteringsparadijs zijn.
Ik vlieg er naartoe om toch weer aan een stukje van de grijze, natte winter thuis te ontsnappen.
En neem mee : zonnecreme en zonnebril en een boek voor als het toch zou regenen.
Ik kies voor een hotel in de hoofdstad Palma, op 10 minuten wandelen van het trein- en busstation en van het oude stadscentrum.
Palma is een grote stad en het lijstje bezienswaardigheden die ik toegestopt krijg op de toeristische dienst is lang..
De klassiekers natuurlijk , een kathedraal, een kasteel, een fort, een haven, een wandelboulevard, een koninklijk paleis, musea, kerken, een oud stadscentrum met smalle straatjes en mooie oude huizen.
Zeker bijzonder vond ik het Can Balaguer museum, op zich al een prachtig oud herenhuis en ook binnenin kijk je je ogen uit op de prachtig ingerichte kamers.
Ook de fototentoonstelling in het centrum van militaire geschiedenis en cultuur was voor mij ook een wow-moment.
Ik maak ook een dagtrip naar Soler en Soler Port.
Je kan er heen met een toeristisch treintje, maar ik neem de bus.
Leuk weetje ,om de busrit vlotter te laten verlopen krijg je in Mallorca 40 % korting op je busticket als je met je bankkaart betaald en niet met cash.
Je scant je kaart bij het instappen en bij het uitstappen en zo gaat het inderdaad sneller.
Ik rij mee tot Port Soler en neem dan een wandelpad terug tot Soler.
Normaal is dit een zeer populair tochtje, maar ik kom welgeteld drie andere wandelaars tegen.
Hier begint de lente al en ik wandel tussen de eerste bloesem ...mooi, mooi, mooi!!
In Soler zelf is het al drukker.
Het is een mooi dorpje en de terrasjes zitten goed vol met toeristen aangevoerd met het treintje vanuit Palma en het trammetje vanuit Puerto Soler.
In Palma ga ik nog naar Chinees Nieuwjaar en Carnaval.
En ik kan al een eerste dag in short een lange wandeling gaan maken.
Ik verwacht natuurlijk een grote, drukke stad, maar als ik na een half uurtje het treinstation buitenstap hoor ik vooral toeters en veel geschreeuw.
Blijkbaar is dit een dag van vele stakingen, optochten, toespraken, vlaggen, ze zullen mij de hele dag achtervolgen.
Centraal in de stad is Piazza Maggiore met een Neptunus fontein , een binnen bangelijk mooi stadhuis, een basiliek, groot en vol kunst, het heeft wat mogen kosten.
Maar de topper voor mij is mijn bezoek aan het Pallazo dell' Archiginnasio, het eerste stukje universiteit in Bologna, gesticht in 1088 en daarmee de oudste universiteit van Europa.
Ik kon er alleen maar met mijn mond open staan kijken en blij zijn dat ik dit kon zien.
Natuurlijk is er nog veel meer oude schoonheid te bekijken in Bologna.
De streek hier heeft ook wat met scheve torens.
De toren aan de kathedraal van Modena staat scheef en hier in Bologna staat er van de twee hoogste torens er eentje bijna even scheef als die van Pisa.
Bologna beroemd zich ook op de titel van Little Venice .
Twee eeuwen geleden waren er hier nog veel open kanalen, er zijn er nu nog een paar fotogenieke.
Ferrara ligt ook op een half uurtje rijden van Bologna , maar dan maar het noordoosten.
De oude stad is nog nagenoeg helemaal ommuurd en staat ook al op de Unesco Lijst.
Pronkstuk is het Castello Estence in het midden van de stad, compleet met burchtgracht.
De lokale rijke familie voelde zich na een paar akkefietjes toch niet zo veilig en liet dus maar een fort bouwen midden in de al ommuurde stad.
De familie Este , Lucrezia Borgia was aangetrouwd ,heeft hier heel wat moois achtergelaten.
Vele mooie paleizen, overdadig gedecoreerde kerken waar de kader rond het schilderij soms meer werkuren moet gekost hebben dan het schilderij zelf.
Binnen de stadsmuren heeft men de oude straatkeien behouden, je hebt dus overal smalle fotogenieke straatjes.
Je kan een wandeling maken in het joodse-, in het middeleeuwse-, in het renaissance- en in het deel waar ooit de Po nog vloeide volgen, en natuurlijk zijn daar nog de stadsmuren , een mooie groene oase nu.
Na een operatie in 2012 moest ik van mijn arts het kalm aan doen maar ik mocht wel vliegen en dus dacht ik dat in Yerevan en Tbilisi op een bank gaan zitten interessanter zou zijn dan te gaan werken.
Als ik nu mijn blog terug lees heb ik blijkbaar toch niet zoveel op die bank gezeten.
Voor de liefhebbers van nog eens echte eerste indrukken... de eerste keer komt nooit terug..de blog is er.
zoeken op 2012.
Toen vond ik Georgie al tof, dus nog eens terug.
Een nachtvlucht met dekentje, een aankomst midden in de nacht en wachten tot de gewone bus rijdt....bus 337, kostprijs 35 cent, betalen door je creditcard te scannen.
Tbilisi is na 12 jaar eigenlijk niks veranderd.
Wandelen door oud Tbilisi voelt als wandelen in een postkaart.
Wandelen over Rustavelli Avenue...er zijn wat shopping malls bijgekomen.
Wandelen over David Aghmashenebeli Avenue en Saarbrucken Square...mooi..mooi...mooi..
De vele, vele kerkjes met al die mooie eeuwenoude iconen, de moskee voor zowel soenieten als sijieten, uniek, de synagoge, welkom bezoeker..
Heel veel street-art, heel veel gelukkige honden en katten, vrij om te gaan en te rusten waar ze willen en geliefd door iedereen.
Heel veel zeer dure auto's en dure hotels , maar ook zeer oude auto's en scheefgezakte krotten.
Da's de echte charme van Tbilisi, alles woont-leeft gewoon naast elkaar.
Wie het eten in Georgie niet lekker vind moet naar een dokter.
Wie het wel lekker vindt en iedere morgen zijn bordje leeg eet in zijn hotel, vind de volgende morgen meer op zijn bord.
En dan zijn er natuurlijk nog de Georgiers zelf ..gastvrij, vriendelijk, behulpzaam.
Noorwegen 1991, foto's.
Finland, 1991--foto's.
Polen, 1991--foto's.
New York 1991--foto's.
Soms moet je een belangrijke beslissing nemen en je kan maar niet beslissen.
Moskou--St Petersburg--1999--foto's.
1 juni 2001
2 juni 2001
3 juni
4 juni
5 juni
6 juni
7 juni
8 juni
9 juni
10 juni
11 juni
12 juni
13 juni
14 juni
15 juni
16 juni
17 juni
18 juni
19 juni
20 juni
21 juni
22 juni
23 juni
24 juni
25 juni
26 juni
27 juni
28 juni
29 juni
30 juni
1 juli
2 juli
3 jul
4 juli
5 juli
6 juli
7 juli
8 juli
9 juli
10 juni
11 juli
12 juli
13 juli
14 juli
15 juli
16 juli
17 juli
18 juli
19 juli
Kemerovo.
21 juli
22 juli
23 juli
24 juli
25 juli
26 juli
27 juli
28 juli
29 juli
30 juli
31 juli
1 augustus
2 augustus
3 augustus
4 augustus
5 augustus.
6 augustus
7 augustus
8 augustus
9 augustus
10 augustus
11 augustus
12 augustus
13 augustus
14 augustus
15 augustus
16 augustus.
17 augustus
18 augustus
19 augustus
20 augustus
21 augustus
22 augustus
23 augustus
24 augustus
25 augustus
26 augustus
27 augustus
28 augustus
29 augustus
30 augustus
31/08/2001
Rusland--Mongolie 2002
Siberie-Rusland--2003
USA 2003
Canada-Alaska--2004
Zuid Amerika 2005--deel 1
Na een banden- en oliewissel zijn we klaar voor nieuwe avonturen.
Dit wordt één van die Grote Avonturen!
28 september thuis vertrokken , en als ik wakker wordt is het 1 oktober.
Vandaag een rustig dagje.
Foto's Australie 2006-- Melbourne to Darwin
Eindelijk goed weer.
Portugal--Lissabon 2008
Rusland--BAM--Vladivostok 2008
Rusland--Tomsk 2008
Foto's Zuidelijk Afrika--Zuid-Afrika--Swaziland--Mozambique--Botswana--Namibie 2008
Foto's Zuidelijk Afrika--Zuid-Afrika-Lesotho--2008
Italie--Milaan 2009
1 februari--verlof aangevraagd 9-31 mei
Groetjes uit Kiev, Oekraine.
Over Oekraine.
Samarkand is één van de steden van de Zuideroute.
Na een rustdag bij 't krieken van de dag naar de grens.
Tashkent is een groene stad , met veel fontijnen en mooie gebouwen.
Van Taskent naar Alma -Ata gereden, de vroegere hoofdstad van Kazachstan.
Groetjes uit Finland!
Groetjes uit Kirkiness, Noorwegen.
Gisteren een uitstap naar de Noordkaap gemaakt.
Groetjes uit Hell!!
Groetjes uit Helsinki!
Na een voorspoedige overtocht over de Finse Golf aangekomen in de Baltische Staten.
Foto's Zijderoute-Noorwegen-Zweden-Finland-Estland-Letland-Litouwen-Kaliningrad
Hallo,
We zijn aangekomen in de laatste -Stan van deze reis.
Foto's Zijderoute--Duitsland-Oostenrijk-Liechtenstein-Zwitserland-Italie-Frankrijk
Hallo allemaal!
Ik zend jullie veel groetjes uit China!
Zoals beloofd wat nieuws uit Beijing.
Nog maar eens een verslag uit de sauna die Beijing heet!
Gisteren op bezoek geweest bij Mao.
Gisteren naar het Olympisch dorp geweest.
Foto's China 2009--Beijing--Peking
Groetjes uit Shanghai!
Gisteren dus naar de andere oever van de Huangpu rivier.
Een laatste mail uit Shanghai.
Foto's China 2009--Shanghai
Toen ik dinsdag vertrok uit Shanghai waren de Chinezen aan 't dansen op Times Square.
Hoe is het zuiden van China?
Foto's China 2009--Guangzhou--Kanton--De Muur
Gisteren vertrokken uit ons koud Belgie via Moskou, waar het nog kouder was en volop aan ' t sneeuwen.
Vandaag mijn laatste dag in Bangkok, dus gauw nog even een mailtje.
Groetjes uit Chiang Mai!
Gisteren een hele dag tempels gaan bekijken;
Gisteren dus naar een olifantkamp geweest.
Gelukkig Chinees Nieuwjaar!!
Foto's Thailand 2010 deel 1
De bus 1ste klas!
Ik ben net terug van mijn dagje Oud-Sukhotai , ooit de eerste hoofdstad van Thailand.
Groetjes uit Pattaya!
Pattaya..
Foto's Thailand 2010 deel 2
Groetjes uit Nagoja, japan.
In Nagoya heb ik besloten om maar direct door te rijden naar Hiroshima.
Foto's Japan 2010 deel 1
Hallo , hier Tokyo!!
Foto's Japan 2010--deel 2
Van een aantal mensen krijg ik veel vragen over hoe het hier nu is, moeilijk, duur, mooi?
Hallo allemaal!
Groetjes uit Flint , Michigan , USA.
Groetjes uit Houston , Texas!
Ola Amigo's!
Groetjes uit Veracruz!!
We zijn de lijn Acapulco-Veracruz gepasseerd, vanaf hier is dus alles weer nieuw voor mij
Gisteren naar Chitchen Itza geweest.
Belize is een speciaal landje.
Een laatste mailtje uit Mexico.
Foto's USA- Canada-Mexico-Belize--2010
Groetjes uit Quetzaltenango!
Groetjes uit San Miguel , El Salvador!
Groetjes uit Managua, Nicaragua!
Groetjes uit Costa Rica!
Hola Amigo's!
Foto's Guatemala-El Salvador-Honduras-Nicaragua-Costa Rica-Panama 2010
Ons weekendje Bogota zit erop.
Na Bogota , met zijn fastfoodketen die Kokoriko heet, en een die Kikiriko heet, waar je dus kip kan eten.
Ik kreeg heel wat vragen , dus hier wat antwoorden.
Ecuador heeft wat van een communistisch land.
Foto's Colombia-Ecuador 2010
De laatste 200 km van de Panamerican in Ecuador waren afgesloten door aardbevingen en modderstromen.
Vandaag waarschijnlijk onze laatste nacht in Peru.
Chili..
Ola Amigo's!
Foto's Peru--Chili 2010
We hebben ons doel bereikt.
We zijn nog een paar dagen in de Andes gebleven.
Het was zeer warm in Patagonie,dus hebben we wat strandvakantie genomen.
Vandaag de altijd toch een beetje treurige laatste rit gereden naar de luchthaven.
Hallo allemaal.
Foto's Argentinie 2010
Via Moskou naar Hanoi gevlogen voor 2 weekjes.
Hoi An is een oud vissersdorpje , teloor gegaan door het verzanden van de rivier, en nu dus 1 van de toeristische trekpleisters van Vietnam.
Gisteren Hoi An verlaten en met de bus naar Danang en vandaar met een andere bus verder tot Hue.
Ik ben in Hue nog eens een dag een paar koningsgraven gaan bezoeken.
Ik ben nu terug in Hanoi.
Foto's Vietnam 2011
Groetjes uit Venezuela!
Van Maracaibo de nachtbus genomen naar Valencia.
Vanuit Puerto La Cruz kan je een ferry nemen naar Isla Margaritha.
Vanuit Puerto La Cruz ben ik naar Valera gereden.
Hola amigo's!
Na Isla Margerita ben ik terug naar de Andes gereden.
Foto's Venezuela 2011
Ola amigo's, groetjes uit Cartagena , Colombia!
De fortificaties en de oude binnenstad van Cartagena staan op de lijst van Unesco als werelderfgoed.
Ik ben nu in Medellin , 2 de stad van Colombia.
Foto's Colombia 2011
Groetjes uit Hong Kong!
Foto's Hong Kong 2012
Van shoppingparadijs Hong Kong naar shoppingparadijs Singapore , met een tussenstop in Kuala Lumpur.
Foto's Singapore 2012
Groetjes uit Kuala Lumpur, Maleisie!
Groetjes uit Phnom Penh, Cambodia.
De bus van 9 uur vertrok om 8u45 , te vroeg dus, en was eigenlijk de bus van 8u15 die dus te laat vertrok.
Sihanoukville is de belangrijkste haven van Cambodja,een klein stadje aan de golf van Thailand en DE strandbestemming van Cambodja.
Foto's Cambodja 2012
Groetjes uit Kuching, Borneo, Maleisie.
Ik was hier in Kuching op de afsluitende plechtigheid van Chinees Nieuwjaar.
Georgetown ligt op het eiland Penang, iets ten zuiden van Thailand.
Ik ben in Penang ook nog naar de Kek Lok Tempel geweesst, de grootste boeddhistische tempel in Azie.
Foto's Maleisie 2012
Groetjes uit Zuid Korea.
Ook aan deze reis komt een eind.
Foto's Zuid korea 2012
Het is even geleden , maar voor zij die dachten dat er achter de Z van Zuid -Korea niks meer kwam.
Yerevan had ik zo wat gezien , dus wat uitstapjes naar 'den buiten' georganiseerd.
Foto's Armenie
Welkom in Georgie.
Op een bankje genieten van de zon.
Batumi ligt aan de Zwarte Zee, zo'n 20 km ten noorden van de Turkse grens en is de hoofdstad van Adjarie.
Foto's Georgie
Groetjes uit Kroatie!
Vanuit Zadar met de bus naar Split.
Foto's Split- Trogir-Omis.
De rit van Split naar Dubrovnik, Parel aan de Adriatische Kust was zeer mooi.
Foto's Dubrovnik.
Vanuit Dubrovnik uitstapjes gaan maken.
Foto's Montenegro en Bosnie Herzegovina
Groetjes uit Thailand!
Vanuit Chiang Mai kan je de bus nemen naar Laos.
foto's Laos 2012
Wat er eigenlijk Unesco aan Luang Prabang was , is me niet duidelijk geworden.
Foto's Thailand 2012
Een nachttrein van Udon Thani naar Bangkok genomen, goed geslapen ,airco en geen karaoke.
Foto's Maleisie 2012
Groetjes uit Taipei, hoofdstad van de Republic of China, Taiwan.
Foto's Taiwan--Taipei 2012
Kaohshiung is de 2de stad van Taiwan , de 6de grootste containerhaven ter wereld en ligt beneden de kreeftskeerkring;
Foto's Taiwan--Kaohsiung 2012
Vanuit Kaohsiung de trein genomen naar Taitung.
Foto's Taiwan--Taitung 2012
Kerst in Kuala Lumpur viel best mee.
Na de jungle van Manilla naar de jungle van de toerist.
Borocay is echt iets voor strand en watersportfanaten.
Foto's Filipijnen 2013
Groeten uit Bali, het eiland der Goden;
Eerst even een rechtzetting.
Foto's Bali --Sanur-Ubud 2013
Na Ubud met de bus dwars door het eiland , over de bergen, langs vulkanen en meren naar Lovina aan de noordkust.
Foto's Bali-- Lovina-Kuta 2013
Groetjes uit Oekraine, een kort reisje, maar 2 weken.
Het was aangenaam wakker worden in Xharkov.
Lviv
Ola amigo's!
Groetjes uit Matsuyama.
Konitsevo!!(hallo)
Eerste stop op dit subtropisch eiland was Miyazaki.
Op Hokkaido kom je door de Seikan tunnel.
Ik had maar een weekje verlof, dus is het een korte vakantie geworden.
Groetjes uit Phuket!
Van Phuket ben ik met de bus naar Trang gereden.
Krabi.
Singapore.
Dag allemaal
De busrit naarTainan ging vlot.
In Tainan nog heel wat tempels bezocht.
Na een paar dagen in Kaohsiung, waar het warm en goed was, de trein op naar Hualien.
Na een paar heerlijke dagen Hualien verlaten.
foto's Taiwan 2015
Buxara was een van de heiligste steden op de zijderoute, het is nog steeds een oase in de Karakum woestijn..
Samarkand is nog steeds een fantastische stad!
Ola amigo's!!
Vanuit Tunja nog een paar daguitstapjes gemaakt.
In Bucaramanga nog naar Puedequesta geweest en naar de botanische tuin in Floridablanca.
Volgens mijn reisboek is er niets te zien in Barranquilla..
Groetjes uit Catagena!!
Medellin...
Pereira, nog nooit van gehoord?
Colombia 2015--de foto's
Ola amigo's !
Potrerillos ligt op een boogscheut (een dik uur rijden ) van Mendoza.
Bariloche ligt nog maar eens 1000 km naar het zuiden , wat hier dus eigenlijk naar het noorden is,want de andere kant van de evenaar...
Ik weet het , Zaventem ligt niet in Argentinie , en dus niet op mijn reisweg.
Ola amigo's!
Vanuit Cordoba nog eens een uitstapje gemaakt naar Carloz Paz.
Argentinie 2016--de foto's
Dag allemaal,
Nog een uitstapje gemaakt naar het sanatorium van Issy-Kata.
Op mijn bankje in Bishkek nog een lang gesprek gehad met Marleen.
Met een rit van 450 km en een grensovergang voor de boeg vroeg uit de veren,
In Almata nog een paar warme dagen 35 gr en plus gehad.
Foto's Kirgistan 2016 .
Kazachstan 2016 de foto's
Na de mooie rit over de Andes ben ik nu in Santiago, de hoofdstad van Chili
Copiapo , nog nooit van gehoord?
Met de nachtbus naar Antofagasta.
De treinreis was een ervaring.
Ola amigo's,
Ik wou nog verder noord , maar vanaf hier is er noord- en oostelijk enkel nog regen, al weken lang.
Iquique is een stad in de Atacama woestijn,maar ligt wel aan de oceaan.
Laatste stop in Chili, La Serena
San Fernando del Valle de Catamarca, ligt ongeveer op dezelfde breedtegraad als La Serena, maar aan de warme kant van de Andes.
Tucuman is de stad waar men 200 jaar geleden op 9 juli 1816 de onafhankelijkheid van Argentinie uitgeroepen heeft.
Rio Cuarto is een stad in de provincie Cordoba.
In San Rafael ben ik weer in een wijnstreek.
Peru 2016 Foto's
Argentinie 2016-2017-- Foto's
Groetjes uit Baku , Azerbeidzjan!
Dag 3 in Baku ga ik naar het Heydar Aliyev center.
Vanuit Sheki naar Zaqatala gereden.
Van Sheki heb ik mijn uitvalbasis verplaatst naar Mingacevir..
Oguz wordt hier ook wel het 'klein Zwitserland' genoemd.
Op zoek naar het mooiste plekje, dus moet ik in beweging blijven.
Ik wil eens wat verder weg.
Vanuit Nagoya, de 4de grootste stad van Japan en thuisbasis van Toyota , naar Nagano , gaststad in 1998 van de Olympische winterspelen.
Echigo Yuzawa is een ski-oord, waar het stadsplan ook in het russisch is.
In Morioka kan je op een brug gaan staan en zie je de zalmen de rivier opzwemmen.
Ik ben voor de derde keer in Sapporo !
In 1859 was Yokohama een dorp met 100 huizen aan de baai van Tokyo.
Gelukkig Chinees Nieuwjaar!!
Op Lantau is er Disney Land Hong Kong , en de luchthaven, op gewonnen grond.
Dag allemaal,
Potosi ligt op 4067 meter hoogte , 1 van de hoogst gelegen steden ter wereld, en slechts 150 km van Sucre.
In Jujuy is weinig te zien en het blijft koud en grijs.
Dag allemaal,
De laguna La Cocha is een groot meer op 2660 meter hoogte .
De 250 km van Pasto naar Popayan duurt 7 uur , en dat is niet omdat onze chauffeur traag en voorzichtig rijdt.
Popayan naar Pitalito is 150 km.
Neiva is de hoofdstad van de Huila provincie , en het is er vooral warm!!
Het is zondagmorgen als ik naar het busstation van Neiva wandel.
De 79 km van Ibague, op 1225 m, naar Armenia , op 1483 m, gaat over La Linea, op 3250 m.
Manizales is al jaren top 3 van steden waar het het best wonen is in Colombia.
Vanaf het station van Chisinau kan je de bus van Eurolines nemen naar zowat overal, ook naar Brussel.
Terug naar Chisinau.
Op de vlucht naar Korea serveerde KLM al bibimbap, het exportgerecht van Korea.
Albanie, ik wou er al lang eens naartoe.
Nagasaki was ooit de eerste haven die opengesteld werd voor de wereldhandel.
Laatste stop deze reis is Yokohama.
japan 2019--de foto's.
Ecuador.
Loja ligt op 5 films en 8 uur rijden van Guayaquil op 2100 meter hoogte en heeft een aangenaam klimaat.
Cuenca : 2500 meter hoog, derde grootste stad van Ecuador en op de lijst van Unesco werelderfgoed.
Het begon begin 2020 in China.
Het is even geleden , maar nu ben ik er nog eens mee weg.
Die paar dagen Bucharest waren leuk .
Van Sibiu wil ik naar Timisoara.
Van Timisoara vlakbij de grens met Servie rijd ik naar Oradea vlakbij de grens met Hongarije.
Cluj-Napoca is de hoofdstad van Transsylvanie.
Sighisoara is een heel klein dorpje.
Brasov -- Kronstadt is mijn laatste stop in Roemenie.
Roemenie, 2021... de foto's.
Het is dit jaar exact 30 jaar geleden dat mijn broer me uitnodigde: rij eens mee met de moto, je ziet eens wat van de wereld.
Finland, 2021--de foto's.
Estland, 2021--de foto's.
Groetjes uit Helsinki!
Dat eerste dagje in Helsinki was genieten.
Terug in Finland neem ik de bus naar Rauma.
Terug in Stockholm ga ik voor een cruise door de archipelago.
Terug in Stockholm keer ik bewust mijn rug naar het must-see centrum en ga op ontdekking naar meer.
Ik maak nog een thema cruisje , nu naar Mariehamn op de Aland eilanden voor het oogstfeest daar.
Terug in Zweden wil ik ook daar wel eens met de trein tot boven de poolcirkel.
Finland, september 2021, de foto's.
Zweden, 2021, de foto's.
Door wat veranderingen aan de shiftregels op mijn werk is het voor mij dit jaar helaas niet meer mogelijk om nog spaanse les te gaan volgen.
Cadiz zou de oudste stad van Europa zijn.
Van Cadiz reis ik naar Sevilla.
Cordoba..
Spanje, 2021, de foto's.
Groetjes uit Madrid, hoewel dit reeds mijn laatste avond hier is.
Madrid, Spanje, de foto's.
2022 is ondertussen al bijna twee maand oud.
Dag allemaal.
Bitola heeft een rijke geschiedenis.
Noord-Macedonie, 2022, de foto's.
Op zoek naar het mooiste plekje in de tweede maand van mijn 'nieuwe leven' kies ik voor Polen.
Na een paar dagen genieten van de pracht van de oude stad,ga ik de toeristische dienst binnen en vraag wat ik kan gaan zien in de directe omgeving van Krakow.
Men zegt dat Krakow het hart en Warschau het hoofd van Polen is.
Volgende bestemming in dit jaar van stedentrips is Hongarije.
Pecs ligt helemaal in het zuiden van het land vlakbij de wijnstreek en , als je heel ver kan gooien, op een steenworp van Kroatie.
Mijn laatste dagen hier keer ik terug naar Budapest.
Hongarije, de foto's.
Ik was ooit al in Tsjechie, maar dat was in de vorige eeuw, meer nog, in het vorig millennium.
Brno is de hoofdstad van Zuid Moravie en ligt 230 km van Praag.
Terug in Praag is de hitte voorbij .
Praag, Brno, Tsjechie 2022, de foto's.
Vilnius is , volgens de boekskens, van de drie Baltische hoofdsteden het minst toeristisch.
Litouwen 2022. De foto's.
Na Tallinn, Estland, en Vilnius, Litouwen, reis ik voor een paar dagen naar Riga .
de foto's.
Slovenie is een klein landje.
Vanuit Maribor maak ik een dagtrip naar Ptuj.
Slovenie, 2022, de foto's.
Ik reis naar Galicia, het uiterste noord-westen van Spanje.
Vanuit Vigo neem ik de express trein naar Porto.
de foto's.
Ik heb ooit in onze bibliotheek in Brasschaat een boek ontleend over de plaatsen erkend door Unesco als Werelderfgoed.
Antequera ligt op de kruising tussen Sevilla, Granada, Malaga en Cordoba,
Normaal had ik nu op Gran Canaria gezeten, maar mede door de oorlog in Oekraine ga ik nog maar eens naar het vasteland van Spanje.
Valencia zou volgens een aantal lijstjes de meest aangename stad ter wereld zijn om te wonen.
Toledo-Spanje- de foto's.
Ik wil eens naar Barcelona, een van die zeer populaire citytrips .
Barcelona is de tweede stad van Spanje.
de foto's.
Ik wil nog naar het Bardo museum, het grootste en belangrijkste museum van Tunesie.
Groetjes uit Gran Canaria!
Groetjes uit Palermo!
Vanuit Palermo wil ik naar Siracusa.
Na het Luik van het Zuiden, Palermo, dat best meeviel..
Taormina is een klein stadje dat hoog op een rots ligt met uitzicht zowel op de zee als op de Etna.
Novi Sad is de tweede stad van Servie.
de foto's.
Finland, Zweden, Estland, 2023--de foto's.
Ik vond het vorig jaar zo aangenaam en mooi in Vigo dat ik nog eens een reisje maak naar het noorden van Spanje.
Asturias is de enige regio in Spanje die nooit onder de invloed van de Moren geleefd heeft.
Bilbao is hoofdstad van Baskenland, met zijn eigen taal.
Wroclaw ligt aan de Oder, binnen Polen is het de stad der bruggen, meer dan 100 zijn er, en het wordt ook het mini Krakau genoemd.
Na Wroclaw reis ik verder naar Poznan.
De corona pandemie bracht mij ertoe een jaar te gaan wandelen in ons prachtige park in Brasschaat.
Ik ben het laatste jaar al zo vaak ergens op de route naar Compostella geweest, tot in Slovenie toe stonden er bordjes .
A Coruna ligt aan zee en op een half uurtje rijden met de trein van Compostella.
Ik heb nog een paar dagen jaarlijks verlof over en kies voor een paar dagen Berlijn.
Naar Rome is zowat iedereen al geweest .
Castellón ligt op een uurtje rijden ten noorden van Valencia.
Tarragona is mijn volgende stop.
Zaragoza was mijn doel op deze reis.
Teruel is een klein stadje, 38.000 inwoners, ligt op 900 meter hoogte .
de foto's.
Ibiza...party eiland ...zijn discotheken..zijn night life..
Nice staat sedert 2021 op de Unesco Wereld Erfgoed Lijst als "Riviera Winter Resort City".
Estepona is een van de vele stadjes aan de Spaanse kust ten westen van Malaga.
Om het jaar goed af te sluiten naar Zweden en Finland voor een paar dagen rust en quality time met mijn broer.
Een van mijn dierbaarste vrienden maakte de opmerking dat ik blijkbaar in mijn Spaanse periode zit?
Mallorca zou een strand, wandel, fiets, en overwinteringsparadijs zijn.
Ik maak een daguitstap naar Bologna.
Ferrara ligt ook op een half uurtje rijden van Bologna , maar dan maar het noordoosten.
Voor mijn laatste dagen neem ik de trein maar Toscane.
