De eerste dag van een 2000 Km lange reis is altijd iets
speciaals. Ook al staat die dan een beetje op zichzelf, want vanavond kom ik
met de trein terug naar huis.
Om 9h45 stap ik op mijn fiets. Via de Hagenland-kempenroute
kom ik in Herentals. Een cappuccino op een terrasje in het centrum is een
welgekomen opwarmertje op deze koude dag in het putje van de winter. De temperatuur
in de voormiddag blijft hangen op 2 graden. Het zonnetje krijgt er na de middag
amper 6 graden bij. Maar het is droog en de zachte wind komt uit het zuiden,
wat toch handig is wanneer je naar het noorden fietst.
Na Herentals fiets ik langs rustige landelijke wegen naar
Turnhout. De geur van frietjes doet mij naar mijn horloge kijken. Het is pal op
de middag en de frietjes smaken heerlijk. Wanneer ik even later het kanaal
over fiets, kom ik terecht op het Bels lijntje. Vroeger reed hier een trein
van Tilburg naar Turnhout. Vandaag kan je hier prachtig fietsen op een
loodrecht pad door de natuur in de grensstreek tussen Nederland en België. Na
de Belgische exclave Baarle-Hertog, fiets ik verder door Nederland.
Aan een uitkijktoren naast het fietspad maak ik even gebruik
om het landschap in me op te nemen. Wat verder kom ik langs Schijnvliegveld de
Kiek. Als kop op het informatiebord staat er: Vrijheid is niet
vanzelfsprekend!. Daarna volgt een uitleg over het nepvliegveld dat de Duitsers
hier tijdens de oorlog hebben gebouwd om de Engelsen te misleiden en in de
omgeving hun niet gebruikte bommen te lossen alvorens hun vliegtuigen veilig te
laten landen op een nabijgelegen vliegveld.
Zou vrijheid dan niet iets vanzelfsprekend moeten zijn? Onze
geschiedenisboeken bewijzen alvast van niet. De lijst van oorlog en
geweldplegingen is te lang om er hier een beschrijving van te geven en wordt
nog steeds aangevuld. Ook de term Viking, waar ik nu toch naar onderweg ben,
roept niet direct het beeld in me op van het meest vredelievende volkje. Ik besluit
dat ik gewoon erg tevreden moet zijn met de plaats en vooral de tijd waarin ik
leef.
Tilburg is de eerste stad in Nederland waar ik doorheen
fiets. De stad kan me best bekoren. Voorbij Tilburg fiets ik al snel naast de
spoorlijn tussen de akkers over een prachtig breed fietspad. Daarna fiets ik
van het ene knooppunt naar het andere langs fietspaden, boswegen en rustige
wegen verder naar s-Hertogenbosch. Net voor de stad stop ik even. De laagstaande
winterzon maakt een idyllisch plaatje aan het einde van mijn eerste fietsdag.
25 jaar
geleden begon ik met meerdaagse tochten te ondernemen. Per fiets of te voet en
soms met de moto of de auto. Mijn voorkeur gaat toch wel naar staptochten. Maar
ook al fietsend is reizen een avontuur. Het brengt je verder op een kortere
tijd en toch doe je de ganse afstand op eigen krachten.
Wanneer
ik vorig jaar voor de 6de keer aankwam in Santiago de Compostella, besloot ik om
eens na te denken over een andere bestemming. Tot nog toe liepen al mijn fiets
en wandeltochten zuidwaarts, naar het betere weer. Deze keer wil ik eens naar
het Noorden. En zo kwam het Olavspad al snel in het vizier. Hoe meer ik er van
opzocht, des te zekerder ik werd om het in de vakantieplanning van 2020 te
plannen. Na een tijdje viel mijn oog ook op een route die het gat tussen mijn
thuis en het noorden opvult. De Jutland-fietsroute vertrekt in het Noorden van
Nederland, loopt een stukje door Duitsland om vervolgens in Denemarken door
Jutland in Skagen of Frederikshavn te eindigen. In Frederikshavn is er de
mogelijkheid om per schip naar Oslo te varen, maar dat ga ik niet doen. Ik keer
er terug met de trein en vlieg later naar Oslo om er te voet te vertrekken. De
Jutlandroute staat gepland voor einde maart. Voor deel 1 van het Olavspad dien
ik mezelf nog te informeren om zeker te zijn dat dit mogelijk is op het einde
van april, en vanaf Lillehammer wil ik de route verder lopen op het einde van
juni.
Daar gaan
we dan. In het spoor van de Vikingen naar het graf van de grote Vikingkoning
die Noorwegen verenigd en gekerstend heeft.
