Vanochtend zag ik je even, op repetitie. Bij het afscheid vraag ik of jullie iets bijzonders doen vandaag, want ja, ik wil onze affiche afwerken, met Haar. Zij stelde me immers voor me te helpen dit jaar, en ik nam het aanbod indertijd aan. Dus ik doe ermee verder...

Je reageert "kom zeker langs, dat zou ik fijn... euh... dat zou fijn zijn". 

Ik klamp me er aan vast. En tegelijkertijd doet het me ergens bitter weinig. Ik reageer er zelfs niet op, op je verspreking. Ik haat jouw voorzichtigheid, jouw onmogelijkheid om iets vrij te geven van gevoel. Nét datgene wat me aantrok in jou, intussen bijna een jaar geleden, is volledig verdwenen. Nog steeds toon jij niets van gevoel. 

Jij noemt het "het oog". Je moest eens weten... Vannacht kwam ik laat thuis, van een uitje naar vriendinnen. We praten nog even na mijn thuiskomst, en plots begin je "ik weet amper nog iets van jou". Je valt over het feit dat je niet begrepen had dat hij mee ging. Ik reageer even snel "ik wist niet dat Zij gisteren niet werkte". Dat noem jij "het oog"... oog om oog, tand om tand. Ik noem het "gedaan met twee maten, twee gewichten". Het resultaat is hetzelfde, maar de bedoeling erachter is anders. Het eerste is wraak, het tweede is rechtvaardigheid. Maar ik ga er niet op in, verander van onderwerp. Kondig aan dat ik ga slapen. Ga niet in op jouw "nu al?"... het is dan ver 2 uur voorbij...

Je bent in je element deze namiddag. Ik zie je letterlijk genieten... je twee vrouwen samen in dezelfde ruimte, gezellig samen bezig. Je zou een prima bigamist zijn, bedenk ik me. Alleen weet Zij niet wat er speelt. En ik... ik slaag er in vandaag om jou zelfs te vergeten, terwijl ik met Haar werk. Er zijn momenten dat ik vergeet dat jij in de ruimte bent. Wanneer je me, bij het inschenken van een glas, even aanraakt, schrik ik zelfs op, verwacht het niet.

Maar het is ook confronterend. Want op die momenten krijg ik nog meer het gevoel: Zij heeft jou op affectief vlak, ik heb jou op lichamelijk vlak. Wat een verschil met die eerste maanden, toen ik je alles was...

Je voelt het aan, ik merk het. Ik laat je los. Af en toe maak je er een opmerking over. En ik praat er rond, verander van onderwerp. Ik noem het "jou behandelen zoals jij mij behandelt". Maar zelfs dàn zal ik niet meer reageren op jouw woorden... ik ben daar overheen. Ruzie is het me allemaal niet meer waard.

De Ander blijft aanwezig, laat me voelen dat hij mijn aanwezigheid op prijs stelt. Waar ik geen enkele aanzet geeft, spreekt hij van kansen, zoekt hij opportuniteiten. Het zal duren zolang het duurt, zolang beiden het leuk vinden, da's de afspraak. Maar ergens besef ik: ik ken hem nu al iets meer dan 2 maanden, en er was geen enkel conflict. Wat een verschil met jou.

We praten over gedichten vanavond... ik voel me zo on-echt. Want wat ik écht wil zeggen, moet ik voor mezelf houden...