Neil is intussen ook terug. Dinsdag maakte hij tijd vrij. Maar zoals altijd... alles verzandt in een schema. Na een moment samen heeft hij 2 à 3 dagen geen behoefte aan mij. Daarna komt het weer opzetten... zijn "zin in mij". Pech voor hem, want er zit de komende week écht niets meer in. Ik plan mijn tijd vol, zit bovendien enkele dagen in het buitenland. Maar ik wil niét meer afhankelijk worden van de aandacht van een ander. Het is kantje boordje bij hem. En in tegenstelling met jou wéét ik met 300% zekerheid dat er bij hem nooit of te nimmer een slechte bedoeling of manipulatie achter zit. De arme man snapt zelfs soms niet waarom hij me kwetste... 

Dus ik leer dingen te laten passeren. Het is zelfs niet de moeite om hem te vertellen wat me kwetste. Omdat het nergens toe leidt, en omdat ik hem er enkel slecht door doe voelen. Hij heeft momenteel stresspunten genoeg, en ik ben al blij dat hij ze eindelijk met mij deelt. Dus ik leer ook zwijgen...

Maar sinds enkele dagen bekruipt me steeds vaker een gevoel. Een gevoel van "ik ga dit leven niet volhouden". No worries, voorlopig moet ik wel. Ik zou het mijn kinderen nooit aandoen, verdwijnen voor ze volwassen zijn. Maar daarna? Steeds vaker bekruipt me het gevoel dat ik, eens zij alledrie het huis uit zijn en hun weg gevonden hebben, geen belang meer zal hebben. Niet dat ik geen ideeën meer heb, of geen projecten. Mijn bakboeken zijn zodanig uitgebreid dat ik, zelfs al zou ik élke dag een recept uitproberen, meer dan één leven zou nodig hebben om alles één keer te proberen. Mijn hoofd loopt over van ideeën, voor toneelstukken, voor regies, voor dingen die ik nog wil leren of proberen of zien. Ik kom nooit rond met één leven. 

En dus bekruipt me dat gevoel: wanneer zal het genoeg zijn? Wanneer hoef ik niet meer? Neen, ik heb géén zelfmoordplannen. Maar ik krijg wel steeds vaker het gevoel dat ik, eens mijn werk wegvalt, het goed zal vinden. Mijn werk is zo ongelofelijk belangrijk voor mij. Gisteren stuurde ik nog een bericht naar een vriend "comment puis-je appeler ceci du travail? J'adore ce que je fait". Mijn werk is niet altijd eenvoudig, vaak bron van frustratie of stress. Maar toch... het is en blijft overwegend gewoon fijn, menselijk, interessant, steeds boeiend. 

Sinds bijna 2 jaar ben ik statutair. Dat houdt grofweg in "benoemd aan de staat". Het belooft me een fijn pensioen. Maar het is ook een gouden kooi, dixit mijn gepensioneerde chef. Want je moet élke professionele activiteit stoppen, of je werkt enkel voor de belastingen. Wat op de dag dat mijn werk wegvalt? 

Ik heb het gevoel, steeds vaker, dat ik de eer aan mezelf zal houden. Eruit zal stappen op een hoogtepunt. Zelfcontrole tot in het uiterste. Mijn eigen bestemming bepalen. Zelfrecht. 

Het was een jaar geleden, maar het was weer tijd voor de jaarlijkse karaoke van het werk. Daar weet ik dat ik geen domme dingen zal doen. En tja, zonder alcohol zing ik niet. De details bespaar ik jullie, maar laten we het houden op: het was superfijn, heel de nacht door (gezongen!), en ik eindigde braaf in mijn eentje op een zetel, zoals afgesproken.

Neil vertrouwde het niet helemaal.. Hij is terug in het land sinds zaterdag, maar toen was er nog familie bij hem. Na hun vertrek zondagavond, zocht hij contact. Toeval wilde dat ik alleen thuis was, dus hebben we probleemloos ruim een uur kunnen chatten (en naar het einde toe zelfs stilletjes, vooral van zijn kant dan, want hij was niet alleen in huis, kunnen skypen). Hij vraagt me hoé hij kan weten dat ik me gedragen heb. 

Dàt is in deze situaties de eeuwige vraag: hoe kan je je trouw bewijzen aan degene met wie je ontrouw bent? Hoe kan je überhaupt ooit je trouw bewijzen? Tenzij je natuurlijk, zoals Neil en zijn eega, àlles samen doet. En dan nog... kijk naar ons. Voor hem is het écht zoeken naar mogelijkheden, buiten het "op weg naar werk" en "op weg naar huis" een snelle stop, als ik alleen ben, thuis of op bureau. Maar eens écht rustig tijd doorbrengen op een hotelkamer of in een restaurant... ik kan de keren op één hand tellen, 15 maanden verder. 

Zo bekeken hebben wij een overwegend 'virtuele' affaire. Oh, als we samen zijn, is er niets virtueels aan hoor. Maar verder hebben we op andere dagen een lang telefoontje of skypegesprek, tijdens zijn rit van of naar werk. Dus we praten op weekdagen toch makkelijk een uur per dag, soms in kleinere stukken, ifv ons beider werk. Het fijne is dat die gesprekken nooit stilvallen. Er valt altijd wel iets te vertellen, of het nu persoonlijk is of iets dat we lazen. Echte gesprekken... ik heb ze gemist de afgelopen weken.

En dan denk ik -heel soms- nog eens aan jou. En dan besef ik hoe snel onze telefoongesprekken steeds weer verzandden in ruzie. Hoe jij mijn woorden steeds weer tegen me gebruikte. Ik herinner me, 2 zomers geleden, telefoontjes waarbij ik huilend in mijn slaapkamer stond. Wanhopig.in ruzie... om dan uiteindelijk om 4 uur 's nachts op een parking, 100km van hier, te staan praten. Het lostte niets op. Hoe vaak heb ik gevraagd om het weer maar eens uit te praten? Maar ik ken mezelf... ik moet voor mezelf weten dat ik er alles aan gedaan heb. En dat gevoel heb ik intussen. 

Wat een verschil met Neil. We zijn precies 15 maanden ver... en al zijn er enkele strubbelingen en moeilijke momenten geweest: we hebben alles kunnen uitpraten, rustig, steeds weer. Ik heb het gevoel dat hij me aankan. Zoals jij door me heen kon kijken, dàt kan hij niet. En ja, ook zijn belangrijkste beweegreden is 'fysieke aantrekkingskracht', ik maak er me geen illusies in. Maar hij maakt me rustig. Precies wat ik nodig heb. Tegelijkertijd heb ik van jou geleerd me niét te veel te hechten. Dus bouw ik achterpoortjes in. Niet enkel een tweede leven, maar een derde, en een vierde. Allemaal mooi afgescheiden. Mijn leven vermengen, zoals ik met jou deed, zal ik nooit meer doen. 

Maar eerst nog een rustige periode. Letterlijk drooglegging... even geen alcohol, na afgelopen vrijdag. Maar ook figuurlijk drooglegging... Neil heeft een wondje op een 'delicate' plaats, en ik ben over enkele dagen naar het buitenland voor het werk. Dus we gaan wel eens lunchen, maar niet meer dan dat. Misschien is dàt op dit moment een goed idee. Want ik ken mezelf... en Neil zou wel eens in de vuurlinie kunnen staan, als ik het gevoel heb dat onze relatie gereduceerd wordt tot 'seks'. Dus ik vind lunchen perfect. Even geen achterpoortjes. Gewoon het nieuwe schooljaar rustig starten...

Vanochtend vroeg vond ik een bericht op mijn GSM. Zeven punten-lijstje. Klinkt bijna als iets dat ik zélf zou kunnen maken, nietwaar? Maar het was Jules, die me een flinke schop onder mijn kont gaf (gelukkig vooralsnog enkel figuurlijk, want er zit me iets te veel kracht in zijn benen om deze letterlijk te voelen). 

Zoals altijd werkt confrontatie bij mij. Ik kan het hebben, zolang het 1) welbedoeld is, 2) terecht is, en 3) niet kwetsend is (me confronteren met die 2 vakantiekilo's die ik er niet af krijg, apprecieer ik niét, bij deze!). En dus startte ik de dag met een half uurtje introspectie onder de douche...

Het resultaat was ernaar. Want punt 2 deed me beseffen wat jij aan het doen bent. Jij kent me goed. Jij weet als geen ander dat me negeren bij mij werkt als een rode lap op een stier. Jij weet ook dat ik bij alles closure nodig heb, elk dossier moet volledig en naar volle tevredenheid afgesloten zijn (zowel privé als op werkvlak). Dat je echter het "uitstellen van antwoord geven op mijn vraag" zou kunnen gebruiken om ervoor te zorgen dat ik geen definitieve lijn onder onze relatie (nu ja... ons contact) zou trekken... dààr had ik zelf nog even niet bij stilgestaan. Zo raar, want ik vermoedde het wél ivm die lening. Waarom zag ik het niet zelf? Maar ok, Jules to the rescue!

Dus heb ik mijn moed bij elkaar geraapt, en je gecontacteerd. Gevraagd of ik je kon bellen. Het grappige is: Zij is -voor de tweede keer op 2 weken- op vakantie, zonder jou, enkele dagen. En al weet ik goed genoeg dat samen weg gaan met de honden moeilijk is, iéts zegt me dat ook Zij afstand begint te nemen van jou? Hoe dan ook, none of my business. Ik heb je gebeld, je geconfronteerd met "mijn" inzicht (nu ja, dat van Jules, maar dàt liet ik even in het midden), en gezegd dat ik niet langer wacht op een antwoord. De gewoonlijke excuses kwamen boven: te veel werk, deurwaarders (die blijkbaar wéér eens zijn komen opschrijven... benieuwd wie je nµ vindt om een nieuwe put mee te graven om die te dempen), ... Dus jullie hadden nog geen tijd gevonden om mijn vraag te bespreken, maar dat ging zeker nog komen. Ik kom zelfs na TV kijken.

Mijn antwoord was duidelijk: ja, dat gesprek is zinvol voor jullie. Maar ik hoef de conclusie niet meer te weten. Omdat het er niet toe doet. Want Jules heeft gelijk: ik zal altijd een volgende vraag hebben, en jij zal altijd het antwoord uitstellen. Omdat dàt jou garandeert dat ik, zelfs van heel ver, in jouw leven blijf.

Dus ik heb je gebeld om je vaarwel te zeggen. Laat me nu alsjeblieft volhouden. Dit sleept al te lang aan, en is zinloos. Ik heb je weer geblokkeerd op fb. Jouw GSM nummer is al lang uit mijn GSM verwijderd. Maar dat kl*** geheugen van mij zal jouw vaste lijn nog lang onthouden. Ik ga ook je mailadres verwijderen... en dan weet ik: ik zal altijd twijfelen of er een puntje in moet, dus onbruikbaar. Natuurlijk kan ik, ergens in de oude mails, je mailadres terugvinden. Maar ik reken erop dat ik in heel dat zoeken mezelf tot de orde zal kunnen roepen, omdat het een hele zoektocht zal zijn. 

Een laatste woord van jou kreeg ik niet. Enkel "ik moet nu weg". Ik zei "vaarwel", en jij... jij zweeg. Ik wenste je het beste, met Haar, met de deurwaarders (neen, ik wens jullie niet het slechtste toe, ik hoop dat alles in orde komt). Jij zei niets. Enkel "ik moet vertrekken naar mijn werk". 

Ik zei "vaarwel", wachtte 20 seconden waarin ik niets hoorde, en hing toen op. Case closed. Hoop ik. Eindelijk.

Want je kent me goed. Maar niet zo goed. Jij hebt geen idee van hoe mijn leven eruit ziet sinds anderhalf jaar. Neil komt eind van de week terug. Vanochtend konden we even chatten. Niet lang, enkele minuten, maar het deed me deugd. Hij kwetst me soms, maar ik weet bij hem dat het onbedoeld is. Hij is correct, integer, eerlijk. In deze relatie ben IK het probleem. Door mijn bagage, door mijn verleden, krijgt hij reacties van mij die hij niet verdient. Hoe dan ook, deze zomer ging, op één moeilijk moment na, prima. Ik ben blij dat hij binnenkort terugkomt. Metro boulot dodo... Jules zei het: misschien maak ik er wel deel van uit intussen. Zo had ik het nog niet bekeken. Mijn wens om 'speciaal' te zijn voor iemand moet ik misschien bijstellen. Ik maak deel uit van zijn leven, dàt weet ik. Hij heeft enorm veel inspanningen gedaan om me deze zomer meer te contacteren dan vorige zomer. Dus ik wacht vol ongeduld op zijn terugkeer. En wanneer wij elkaar zien.. we zien wel. Eigenlijk kijk ik vooral uit naar een gesprek, al is het via videochat tijdens zijn rit naar het werk. 

Hoe dan ook: jij bent verleden tijd. Dàt moet ik mezelf inprenten. Hoe vaak heb ik dat al gezegd??? Maar ik moet volhouden! Or else, my ass might one day really get kicked

Te veel stress op het werk (en zeggen dat ik me suf pieker wat ik mijn team kan geven voor mijn '20 jaar' bij hen, intussen 15 j als afdelingsverantwoordelijke. 5 jaar geleden had ik een supercadeautje, dus ik moét dringend iets vinden. Druk die ik mezelf opleg, dat besef ik maar al te goed. Maar that's also me... Altijd trachten te zorgen voor een goede sfeer... 

Ideetjes zijn dus welkom! Ik surf me zot op "relatiegeschenken" intussen...

Maar ook jij speelt een rol. Omdat ik -draai of keer het hoe je wil- wél een antwoord verwacht op mijn vraag ivm "waarom spraken jullie tussen begin oktober en half december nooit over 'hoe gaat we haar terugbetalen?'  ".  Ik ben een pitbull... en ik wil een antwoord. Oh ja, ongetwijfeld volgt er daarna nog een vraag. Toch kreeg ik al bevestiging op het antwoord op mijn belangrijkste vraag "wat maakte dat je het het risico waard vond?".... jouw antwoord "in eerste instantie fysieke aantrekkingskracht". Het brandt op mijn lippen om je in het gezicht te gooien "tja, dààr profiteert iemand anders van intussen". Maar dàt doe ik niet. Zinloos, en jij hebt alle recht verloren om te weten wàt ik doe.

Neil is ook een factor. Laatste nieuws dateert van 46 uur geleden, en was iets genre "vakantie loopt op zijn einde. Terug naar de dagelijkse routine. Back to metro boulot dodo". Ik las het, en wist niet wat antwoorden. Want nergens eens greintje positiviteit in die boodschap dat er toch één positief punt zou zijn: mij terugzien. Na een uur nadenken, heb ik gereageerd "désolée". Meer kon ik niet zeggen. Sindsdien krijg ik the silent treatment (of is hij te druk?). Ik houd me stil. Geen idee wanneer hij terugkomt, en ik vrees dat het me minder en minder kan schelen. 

Natuurlijk wil ik hem terugzien. Ik mis het om mijn werkstress met hem te kunnen delen. Want hij luistert, dàt moet ik hem nageven. Hij doet meer dan luisteren. Hij stelt vragen, interesseert zich eraan. En al wist ik dat het zou gebeuren... de afgelopen tien dagen zonder een écht gesprek (al deed hij zijn best voor een dagelijks kort berichtje, meestal midden in de nacht) hakken er in. Misschien bereiken we onze houdbaarheidsdatum? Mis ik vrijen? Ik weet het niet... hoe langer je "droog"  staat, hoe minder het je kan schelen. Dàt is een feit. Dus door me "droog" te zetten (ook op affectief vlak), neemt hij risico's. Dus ik weet nog niet goed hoe het "herzien" zal verlopen.

Sowieso: zonder enig idee wanneer hij terugkomt, plan ik mijn agenda. Zonder daarin rekening te houden met hem. En begin september mag ik enkele dagen naar het buitenland, voor het werk. Waardoor er ook weer mogelijkheden teloor gaan. 

Dus ja, ik ben moe. Moe van het piekeren. Moe van het denken. Moe van mezelf.

Ik zou er zo uit willen... even weg van alle denken, even weg van alle hersenspinsels, even weg van alles. Is mei écht nog maar 3 maanden geleden? Ik wil terug. Terug naar A'dam. Terug naar mijn vrijheid. Een vrijheid die niets te maken heeft met "vrij zijn van mijn leven". Maar "vrij zijn van denken". In A'dam kan ik, al twee jaar op rij, enkele dagen àlles loslaten. 

En dat heeft zelfs niets te maken met Adam terugzien. Want dàt was nooit het plan, ginder iemand ontmoeten. Het was toeval, een fait divers. Deed ik er goed aan om contact te houden? Ach, het is soms een fijne afleiding, chatten met hem. Maar het plan was altijd al: in A'dam met niemand praten (behalve dus met de tramconducteur, de verkoopster in de winkel,...). Tja, die tramconducteur... dàt draaide even anders uit  

A'dam is voor mij vooral: mijn gedachten op een rijtje zetten. Helder proberen te zien in een wirwar van ideeën, plannen, projecten. Structuur aanbrengen in wat ik wil doen. Dus ik tel nu al af naar mei 2018... 

Sinds enkele weken krijg ik, vermoedelijk omdat ik ooit een vragenlijst invulde toen ik me in het hoofd van mijn zoon wilde plaatsen, op zoek naar het antwoord op de vraag "heeft hij nu ADHD?" (zonder de H... ik houd wel van actieve kids dus voor mij moet het al ver gaan voor ik die H erin zie maar ik kon zijn aandachtsstoornis niet langer negeren), nieuwsbrieven in mijn mailbox. Een mama, net als ik, die schrijft over haar leven. Haar hoofd dat nooit stopt. En dit is zo herkenbaar.

Tegelijk denk ik: ok, mijn hoofd is dan wel druk. Maar ik ben gestructureerd. Ik ben een super-multitasker. Ik vergeet relatief weinig (en zolang het in mijn agenda staat, vergeet ik niets... maar toegegeven, ik heb een agenda met één pagina per dag, met post-it-jes die mee verhuizen per dag, waar mijn to-do's op staan, en die ik regelmatig bijwerk). Dus misschien moet ik erkennen dat ik een goed gecompenseerde ADHD-er ben? Anderzijds: zolang je er geen last van hebt, heb je geen aandoening, nietwaar?

Maar... ik merk dat ik mijn hoofd steeds minder onder controle heb. En dààr speel jij een rol in. Omdat ik, sinds die vreselijke zomer 2015, steeds vaker naar "iets" grijp om me kalm te maken. Medicatie, alcohol... En zo ontdekte ik dat ik mijn rondrazende hoofd kan kalmeren, kan vertragen. En ik besef steeds meer: dàt is NIET okee. Omdat er steeds meer avonden mét dan zonder zijn. Omdat ik steeds vaker controle verlies over mijn gebruik. Op welk punt moet ik beginnen spreken van misbruik? 

Ik heb altijd prima kunnen leven met mijn hoofd.. Tot ik jou ontmoette...

Dus ja... ik heb nood aan een "dag zonder schoenen"... 

"je devrais agraver ton image en dessous de mes paupières, afin de te voir même dans un sommeil éternel". Een zin die me van in het begin aansprak in het nummer... Jouw beeld staat in mijn geheugen gegrift, maar de tijd zal het vervagen. Ik wil echter géén foto meer van jou in mijn GSM. En dus wiste ik alle foto's van jou. Weer een band die ik doorknip.

Meteen erna blokkeerde ik je weer op fb. Zo kàn je me zelfs niet antwoorden via msg. Rest enkel SMS, en dié kan ik zelf niet sturen, aangezien ik je nummer wiste. Zelfbeschermend. 

Zo zot? Want ik wil je niet meer... Mijn grootste nachtmerrie zou momenteel zijn dat je me belt en zegt "ik verlaat Haar. Ik ben van jou". Dat wil ik, eerlijk en oprecht, niet meer. Ik had gehoopt op antwoorden. Maar ook die moet ik niet verwachten, besef ik. Struisvogels. Het gemene kantje in mij hoopt dat de deurwaarder eens écht aan jullie deur staat, en er geen slachtoffer meer is om geld van te lenen. Wat ga je dan doen? Toch je dochter aanspreken (die lekker kon sparen, terwijl pappie alles voor haar kocht, ook al werkt ze intussen een jaar)?

Ik heb een rotdag. Niet door jou, dié invloed heb je al lang niet meer op mij. Neil is zichzelf: negeert mijn moody posts en herpakt vrolijk. Just what the doctor prescribed. Maar van hem moet ik vandaag niets meer verwachten. Dus heb ik beslist om gewoon vroeg in bed te kruipen. Fight of flight.... vandaag ga ik in de vlucht. Mag ik???

Queen of quotes: "You promised not to let me drown". Dààr draait het uiteindelijk allemaal om... steeds weer. Ik ben moe. Ik besef hoe moe ik ben na vandaag, een helse dag op het werk. En niémand om het mee te delen. Ik ben alleen met mijn gedachten. Omdat ik bij thuiskomst zei "ik kruip er héél vroeg in vandaag", vertrok mijn ventje naar de film. Hij heeft gelijk, aan mij heeft hij niets vanavond. Ik wil slapen... Het is nog niet zo erg dat ik eraan toe zou voegen "en ik wil niet meer wakker worden". Ik wil wel degelijk wakker worden. Maar ik wil dat mijn hoofd eventjes, enkele uurtjes, stopt met draaien...

Daarin ligt mijn verlies. Het verlies van iemand die me zegt "ik ben er voor jou. Vertel je dag en ik luister". Steeds weer ben ik het luisterend oor. Maar wie luistert naar mij???

Hou jij van je capaciteiten, ik van je gebreken.

Jij van je trots, en ik van hoe zacht die kan breken

in mijn armen. Jij van je moed, ik van je zwakte

nu en dan.

Hou jij van je toekomst, ik van wat voorbij is gegaan.

Hou jij van de honderd levens die je wilde leven.

Ik hou van dat ene dat is overgebleven

en van hoe je daarom zo ver weg kunt zijn dicht

tegen me aan.

Ik hou van wat is. Jij van wat zou.

Hou jij van mij. Ik hou van jou.

Facebook herinnerde me aan dit gedicht. Een herinnering aan 2 jaar geleden. Toen ik je nét 6 maanden kende. Toen ik mijn eerste teleurstellingen meemaakte met jou, maar nog in je geloofde. Toen geloofde ik nog in jouw goede bedoelingen, het lot dat steeds overal tussen kwam.

Toch weiger ik dit gedicht te beperken tot jou. Herman de Coninck is altijd één van mijn favoriete dichters geweest. En dàt weiger ik zelfs door jou te laten minimaliseren. Spelen met woorden zoals hij... ik kan er enkel van dromen. Soms doe ik pogingen. Maar ik moet erkennen: ik ben te mathematisch in mijn proberen. Te rationeel. 

De eeuwige tweestrijd tussen ratio en gevoel. Jij had het er zo vaak over in het begin. Ik was te rationeel, moest mijn gevoel meer laten spreken. Maar eens mijn gevoel de bovenhand haalde, moest ik rationeler worden, realistischer. Vandaag oogst je wat je zaaide. Ratio ten top. Ik blijf onze laatste conversatie bewaren. Zodat ik, iedere keer dat ik een opwelling voel om je te contacteren, die laatste woorden herlees "jij wint"... "hoezo? Ik win?". Ik lees ze, en besef: his turn. Jouw beurt om je eens af te vragen wat ik bedoelde. 

Een antwoord op mijn vraag verwacht ik al niet meer. Ik leg er me bij neer. Life goes on... As long as there are batteries, I'll be fine  (de juiste persoon begrijpt deze ).