Heel erg samenvattend: Calimero is out, en er zijn enkele nieuwe kandidaten, in verschillende fases van een proces. 

Maar waar het om gaat: als het tegenzit, sta je alleen. Dan kan je nog zo veel "back ups's" hebben ingebouwd. Niemand kan écht begrijpen wat ik op een gegeven moment doormaak. Op dit punt moet ik het Neil aangeven: hij komt me momenteel het meest close. Want zonder meer vragen aanvaardde hij een ontbijt, beperkt in tijd, gewoon om me te laten praten en uitrazen. Vandaag tijdens een ontbijtje besefte hij plots hoe veel theater voor mij betekent, en kon hij relateren naar een verwijt dat ik hem vorig jaar maakte, toen hij onvoldoende interesse toonde in een toonmoment. 

Toch blijft het fragmentarisch... wie kan écht vatten wat ik momenteel meemaak? 

Het resultaat is ernaar: ik heb meerdere "eieren" in mijn mand. Ik zie nog wel.... Misschien wint  de minst waarschrijnlijke wel. 

Los daarvan lijk ik een nieuwe calimero te hebben gevonden, zonder de persooenlijkeid die erbij gaat. Maar ook iemand die me pusht tot het realiseren van projecten. Zo brengen we binnenkort 2 dagen samen door in Maastricht, en nodigde ik hem uit tijdens mijn A'dam vekantie. Sounds familair: steeds opnieuw volgende projecten vastleggen om de relatie te laten duren? Momenteel heb ik niet dat gevoel, maar ik blijf voorzichtig..... 

En er zijn er anderen: een man die een zuivere minnares zoekt, voor af en toe een moment. Een man die af ent toe een nacht voorstelt, vol plezier, maar verder geen strings attached. Ik weet het even niet meer, denk ik....

What you????

Jij zal altijd jij blijven. Achterdochtig, Geen vertrouwen. En dat merkte ik in het korte contact dat we recent hadden... niets positiefs. Ik liet het vallen voor wat het was, en sloot af. Jij bent weer een afgesloten hoofdstuk, hoop ik.

Neil is een volgend verhaal. Hij doet zijn best, en hij laat me merken dat hij me meer en meer in zijn leven ziet (binnen de grenzen van het haalbare). tegen alle verwachtingen in, is hij niét op vakantie vertrokken met zijn hele gezin. Mijn gevoel zegt me dat hij hun gewoontes ziet veranderen. Mij lijkt dat normaal: 2 volwassen kids die hun eigen leven hebben... Maar hij droomde dat het altijd zo zou blijven, samen op vakantie. Hoe dan ook: resultaat is dat hij alleen thuis zit (bedrijf sluit 2 weken), eega gaat werken want wil geen verlof dagen verspillen (leuk vooruitzicht, want zo gaat ze heel de zomer mee naar Spanje). 

En toch had ik het er niet moeilijk mee... hij daarentegen. Regelmatig contact (wat ik al vreemd vond, met het idee dat ze samen thuis zaten). Afspraak voor een lunch (die door mijn werk dan niet kon doorgaan). Uiteindelijk wél een afspraak om op vrijdag te gaan ontbijten, vlakbij werk. Zijn hoop, om naar mijn bureau te gaan, counterde ik vakkundig: heb urineweginfectie, en da's niet het momemt om risico's te lopen met mijn gezondheid. Dus ontbijt... met toch een kleine happy ending in de auto    En neen, ik voel me dan niet misbruikt. Want ik wil het ook. Ik wil hem plezieren, gek maken. Zo gek dat hij non-stop mijn naam noemt (mijn naam, die hij zelden noemt, omdat hij ze "niet in zijn mond wil laten wennen").En dàt deed hij.... herhaaldelijk. Mission accomplished.

Later in de nm belden we nog even... hij wilde me bedanken voor het fijne jaar, dat alles steeds beter ging, dat we naar elkaar toegroeiden, beiden compromissen hebben gesloten. Hij wilde me bedanken dat ik er ben.

Waarom is het niet genoeg??? Waarom heb ik, op een ongetwijfeld zwak moment, vorige week een rdv-profiel aangemaakt. Oh, ik zag al snel dat het niet meer was zoals vroeger. Zonder abonnement kon je sowieso geen berichten lezen. 

Toch was er één bericht... zelfs niet zo anders dan de anderen... dat me deed reageren. Een gevoel, een magnetisme. Iets onvermijdelijks, lijkt het wel.... want zijn woorden waren in weing anders dan die van de anderen...Dus ja, ik wil deze man leren kennen, en zien of hij is wat hij lijkt te zijn. Een 'tweede huis naast huis", het klinkt zo heerlijk. Ik besef dat ik dat mis bij Neil: tijd. Altijd die snelle dates, 45min-1uur. Geen enkele planning. 

Hier biedt iemand me tijd. Geplande tijd weliswaar, maar tijd. Geen restantjes, geen intermezzo's, maar "ik maak mijn nm en avond vrij voor je". Natuurlijk kan zoiets niet wekelijks... Maar het is wél wat ik al altijd zocht... een "tweede thuis". Dat ik daar  dan anderhalf uur voor ga moeten rijden, is het énige nadeel. Tuurlijk had ik 'm liever 100 km dichterbij gesitueerd... Maar de situatie is wat ze is. En ik wil ze een geweldige eerlijke kans geven. Het voelt goed, een beetje zoals met jou, maar zonder de achterliggende gedachte dat ik met een borderliner te maken heb. Een man, down to earth, die me graag zal zien? Illusie? We'll see....

Zo slecht kan ik toch niet zijn, nietwaar? Ooit zal ik precies dàt bieden wat iemand zoekt.... Wat zal er op die dag gebeuren, Ik hoop dat het nooit gebeurt, want ik wil hier niet weg. Engagement en meer van die dure woorden.... maar het zit in me. Ik wil de kids probleemloos grootbrengen.

Dat ik, om dàt te realiseren, een secret garden nodig heb, is dan maar zo.Ik leg er me bij neer, en plan mijn leven zo goed mogelijk. 

Je mag het bekritiseren, je mag het veroordelen; Maar ik ben ook maar een meisje dat de gevolgen van haar keuzes wil blijven dragen, en tegelijkertijd wil leven....

Hoe dan ook, Calirmero (ik kan je geen lieverd meer noemen,dié titel ben je sinds langs kwijt): jij bent het verleden. Ik heb van je geleerd, ik weet wat ik wil en niet wil. Maar vooral: ik weet weer wie ik ben!!!  Moet ik je daarvoor bedanken? daar ben ik nog niet klaar voor, denk ik