Bij de toewijzing kregen we van het adoptiebureau alvast een eerste opdracht : "een welkomstboekje"maken voor MJ.
In dit boekje moeten foto's van ons zitten en zo kan de verzorgster MJ alvast voorbereiden op onze komst.
Er moest ook een USB-stick bijzijn met geluidsopnames.
Bart kreeg donderdag het nieuws dat de breuk goed geneest en dat hij stilaan mag beginnen steunen op zijn been. Eerst 3 weken 'partieel steunen' en na 3 weken volledig steunen. Het gaat de goede kant op!
Het is ook de lange hete zomer waarin alle droogterecords gebroken worden. De zomer van de voetbalwedstrijden - WK in Rusland. Het is een zalige tijd thuis , aan de zee.. We genieten ten volle van de vakantie.
En dan....plots op 10 juli....ontvingen we HET telefoontje.
Ik zat gewoon op het werk en de gsm ging. Ik zag al onmiddellijk aan het nummer dat het adoptiebureau belde (wie anders zou me bellen met een 014-telefoonnummer?). De laatste telefoontjes van het adoptiebureau gingen altijd over 'we hebben nog meer info nodig over..' dus ik nam eigenlijk al wat "geïrriteerd" de telefoon op.. (wat zouden ze nu nog nodig hebben???)
Maar deze keer klonk het anders. Het begon met 'ik heb goed nieuws'... En ja hoor na hééél lang wachten krijgen we er een zoontje bij. Zijn naam is MJ (van Mark John) en hij is geboren op 24 mei 2018.
Op 11 juli gingen we naar het adoptiebureau in Geel en ondertekenden we zonder aarzelen de papieren. Het is officieel : hij hoort bij ons!
We mogen afreizen binnen dit en 6 maanden. Dwz eind dit jaar of begin volgend jaar....
Onze dochter was net vertrokken op 10-daags chirokamp. En dus moesten we 10 dagen zwijgen want we wouden niets lievers dan het eerst te vertellen aan onze dochter.
Een weekje later kreeg ik bovendien nog eens een telefoontje van de chiro-begeleidster : onze Alya had haar voet zwaar verstuikt en ze lag in de gips.
Als Alya terug thuis kwam van chirokamp konden we het haar eindelijk vertellen. Ze was doodmoe en dolgelukkig - alle emoties vielen samen.
Diezelfde dag nog reden we naar de kust en lieten we het Alya aan de hele familie vertellen.
Haar gips zijn we dan ook nog ergens kwijtgeraakt, want die was volgens de specialist nergens voor nodig ;-)
En dan wat later op 15 augustus, brak bart zijn been... nog eens.... En een goeie breuk deze keer , de 2 botten zijn af en het knie-gewricht werd eveneens geraakt. De dokter spreekt van 9 à 12 weken niet steunen op het been.
Het grappige is dat Bart dit voor onze adoptiereis naar Kazachstan voor onze dochter eveneens gepresteerd heeft. Slechts enkele dagen voor we afreisden toen, werd zijn gips eraf gehaald. 'Het is een teken dat het goed gaat lopen', zegt hij dan.
Misschien hoort al dit drama vooraf inderdaad bij ons om al het ongeluk nadien te weren.
Bij de adoptie van onze dochter, Alya, heeft dit inderdaad alleen maar geluk gebracht.... <3
