Toen ik besloot om een Rhodesian in huis te halen was ik heel erg bewust van het feit dat die knuffel ook heel wat beweging nodig ging hebben. Gezien ons "super groot" terras van een dikke 40m² "net iets te klein" is om voor de nodige beweging te zorgen wist ik op voorhand dat ik ging moeten instaan voor die beweging. Wandelen is geen probleem, dat doet een mens even tussendoor. Maar lopen is een ander paar mouwen. Gezien ik al sinds mijn jeugd niet echt nog moeite heb gedaan om te sporten was het dus even een kwestie van mentale voorbereiding. We kochten Zora een hele leuke sportband die niet om de nek en de keel zit maar stevige steun biedt om de borstkas. Het is een K9 band. Nog wat groot voor het kleine spookje maar het lukt al. Ik was al een paar keer "gaan lopen" met haar, maar super kleine stukjes (ik steek die kleine stukjes op Zora maar eigenlijk kon ik zelf niet meer). Gisteren was het menens. Het was om vol te houden. Wat was Zora in haar nopjes! Zoveel energie in zo een klein wezentje. Al kwispelend trok ze me letterlijk verder om me af en toe te laten struikelen als er iets interessants te ruiken viel op de weg. Met het start to run project zijn pauzes in de beginfase gelukkig toegelaten! Als excuus voor mezelf gebruik ik dan het feit dat ik Zora af en toe wel eens wil laten snuffelen. Halfweg begon het hevig te regenen en we liepen verder, ik met mijn laatste energie en adem, Zora met nog niet eens aan de helft van haar kunnen. Ik voelde me een topsporter, door weer en wind. Al was het maar voor twee minuten. Ik had reden om verder te lopen (de regen) maar de blaren op mijn hielen, de weinige zuurstof in mijn longen en de gloeiende kuiten lieten me begrijpen dat ik verdorie zogoed als niets meer aan conditie heb. Maar hey, we zitten nog maar aan het begin! Gezien Zora nog steeds niet elders wenst te plassen dan thuis, kon ze niet vlug genoeg terug buiten zijn om haar plasje te doen. Ik bijna blauw en op zoek naar adem sleepte mezelf verder en ben letterlijk moeten bekomen in een warm bad. Gelukkig heeft Zora vijf uur aan een stuk geslapen vorige nacht, waardoor ook ik een paar uur aan stuk heb kunnen slapen. Vandaag is Zora super aktief. Deze morgen toen we thuis kwamen van de makro vond ik een elfje (popje) stukgebeten en een dikke plas. Door de regen kan de deur niet openblijven en ook al was ze maar een tweetal uurtjes alleen we hadden prijs. Voor de rest van de dag heeft ze geen oog dichtgedaan. Normaal tijdens het poetsen gaat ze in haar bench en slaapt ze totdat ik gedaan heb, vandaag bleef ze zenuwachtig en wakker. Eens terug uit de bench terug heel erg aktief en hongerig. Ik ben benieuwd hoeveel er volgende week gaat bij zijn, maar dit meisje heeft blijkbaar een aardje naar mij. Ze loopt graag te knabbelen Gelukkig is het nu heel erg aan het regenen, waardoor we genoodzaakt zijn om binnen te blijven. Maar als ik heel eerlijk ben, ik heb helemaal die aktie niet in mij vandaag. De spieren doen pijn en verdorie wat ben ik heel erg moe. Toch ga ik volhouden. Ik kan die beweging meer dan een beetje gebruiken en wie weet hoeveel loop ik binnen zes maanden Maar vooral ons Zora heeft dit nodig. En na de grote toetsen start Tibo samen met ons. Maar voor vandaag... Bad, zetel en slapen!
Stilaan krijgen we de echte Zora te zien. Ze vreest ons op geen enkel moment meer en uit zich heel erg. Ze komt gewoonweg anders tegen of op ons aanliggen. Ze eist haar plekje door ons subtiel met de neus of de pootjes weg te duwen en er de nodige zuchtjes bij te laten. Toen Tibo gisterenavond in de zetel in slaap viel was ze er als de pinken bij om er gaan bij te liggen. Ze lag Tibo te bestuderen en te besnuffelen terwijl hij sliep om nadien dan heel erg dicht tegen hem aan te kruipen en mee te snurken. Maar eens Zora terug wakker is dan moet iedereen wakker worden en spelen. Ogen open en klaarwakker. Zo gaat het momenteel. Deze nacht verliep vrij rustig. Ze haalde het om drie uur aan een stuk door te slapen om dan jankend op te springen totdat je opstaat om haar buiten te laten. De koude temperatuur is absoluut niet haar ding. Je krijgt ze met moeite mee of buiten en dat ze helemaal geen zin heeft laat ze jou heel goed verstaan. Bedelen aan tafel is ze aan het afleren behalve bij Tibo, die ik er van verdenk haar stiekem toe te stoppen. "Mijn Zora", met de nadruk op MIJN, horen we meerdere keren op een avond van Tibo. Tv, internet, playstation, Wi, of Nintendo staan er tegenwoordig maar somber bij. Zijn Zora eist zijn aandacht. Af en toe, als er andere zaken moeten gebeuren zoals huiswerk of huishoudwerk kruipt ze uit eigen beweging in de bench. Eens je durft te gaan zitten is ze er om uw plaats te eisen of te spelen. De kleine magere meid is super vlug en ongelooflijk maar waar ze springt op alles zoals een kat. Eén van deze dagen zit ze op ons tafel. Vanboven op de zetel lijkt het haar niet ver meer. Ze valt te pas en te onpas (omdat ze niet zo lenig is als een kat) maar ze geeft geen kik. Ze staat op en blijft proberen totdat ze te moe is om nog een poging te doen. Uit de zetel tuimelen, tegen het raam oplopen of het tuinhuis of de deur... We gaan op een dag eens een gebroken pootje hebben vrees ik. Ze begint ook stilaan bij te komen (dankzij de gehaktballetjes van Patrick of de stukjes vlees of de koekjes en jawel de snoepjes iedere keer ze mooi meewerkt aan een trucje...) Het begint stilaan terug te wennen. Het veel opstaan, de drukte, de andere dagindeling. Je mag er dan wel geestelijk helemaal klaar voor zijn, het lichaam moet wennen! Maar dat kan allees maar positief bekeken worden! Ze houdt ons jong en fit
Anything your dog can do, my Rhodesian can do Better.
Zora is met geen enkel ander ras te vergelijken qua opvoeding. Het is de eerste keer dat ik een pup ervaar zoals een baby. Elke twee uur wakker om even te laten plassen. Langer lijkt onmogelijk. Ook haar reacties en handelingen zijn helemaal niet zoals ik ze vroeger bij pups meemaakte. Ze kan extreem maar dan ook heel extreem energiek zijn om dan een paar uur nadien haar te zien indommelen zoals een kind. Haar bijbrengen is een makkie, zolang deze kleine meid het zelf wil. Ze begrijpt veel vlugger dan andere pups alleen durft deze dame gewoonweg te weigeren indien ze geen zin heeft. Ze laat dit dan ook merken of loopt gewoon weg. Je ziet haar karakter er letterlijk doorkomen. Totaal anders dan andere pups. Maar indien mevrouwtje iets wenst te bereiken dan zal ze alle trucjes tonen en gebruiken die ze al kent. Op amper een tweetal weken de tijd kan deze kleine dame al veel meer zonder eigenlijk enige moeite, neem vijf minuutjes de tijd en ze weet hoe het zit. Ze weet ook dat ze buiten haar plasjes en pakjes moet achterlaten maar als het aan het regenen is dan heeft Zora simpelweg geen zin om de pootjes vuil te maken. Ze zucht en zal lichtjes grommen indien ze verplicht wordt buitengezet. Dan nog geeft ze niet op. Het zal pas geschieden wanneer zij wil. Het feit dat ze me al tientallen keren waarschuwden voor haar karaktertje hielp me haar handelingen te begrijpen. Het is moeilijk uit te leggen aan mensen die geen ervaring hebben met een Rhodesian hoezeer deze dame idd anders is dan andere rassen. Anderzijds is het ook een enorme charmeur. Overal waar we komen is het de lieveling. Ze laat haar graag opmerken en ook al weet ze dat het niet mag ze zal springen of spontaan een pootje geven tot wanneer de mensen haar aaien. Mensen die het ras wel kennen en dan eens zo een pup zien laten het niet om voor ons te springen en het knuffeltje te strelen en te bezichtigen. Gisteren hoorden we meerdere keren, "dat zie je zelden", "een echte Rhodesian?", "wat is dat?" En ons mevrouwtje speelt het spel graag mee. Eén keer werd ze heel erg bang gisteren. Een ouder koppel met een agressieve border collie vonden het normaal dat hun hond iedere andere hond aanviel. Het lag aan de andere bezitters niet aan hun hond. Wij moeten maar zien dat onze hond niet in de richting stapt of kijkt van hun agressieve collie. Natuurlijk was er ruzie. Je laat een dergelijke agressieve hond niet zonder muilband lopen waar tientallen andere honden rond zijn. We kregen naar ons hoofd dat we onze honden niet opvoeden zoals het hoorde maar de oude dame begreep wel niet dat omwille van haar laksheid en domheid zij een enorme agressieve hond had. Nu ja, Zora was nog ver genoeg af ze werd niet gebeten. En was dat zo geweest dan denk ik niet dat er nu nog een agressieve border collie zou rondgelopen hebben, nog minder een ouder echtpaar want Patrick was razend. Ook de andere slachtoffers opperden dat een muilband niet zou misstaan bij het dier, maar uiteindelijk weet de hond van niet beter en zouden ze beter de domme mondige baasjes aanpakken. Een mens is nooit te oude om te leren, alleen de koppigaards wel. Uiteindelijk leerden we gisteren ook heel veel bij. Een Rhodesian-eigenaar bracht ons heel wat tips bij. Zijn teefje is nu negen en jawel ook de eerste twee, drie jaar was het doorbijten. Ook het super veel plassen blijkt bij dit ras eigen te zijn het eerste jaar. We zijn al blij dat het niet bij ons alleen is. Bij onze andere pups was dat vaak maar nu is dat bijna de hele tijd door. Het blijkt eigen te zijn aan dit ras. Wat me ook opviel was de enorme rust die zijn Rhodesian uitstraalde. Ze was nieuwsgierig maar met de nodige gereserveerdheid. Zoals een Rhodesian gekend staat. Vreemden waren haar ding niet, maar uit beleefdheid liet ze zich strelen. Nadien trok ze zich terug. De man verwacht eind deze maand zijn nieuwe pup, eveneens een Rhodesian alhoewel hij nog andere rassen heeft die bij hem leven. Hij kijkt er naar uit om terug twee tot drie jaar de uitdaging aan te gaan, ipv een paar weken tot maanden. En wij, die middenin alle gekte en middenin dit avontuur staan kunnen alleen maar begrijpen waarom de man terug al die gekte en drukte erbij wil. Het is anders. Hoezeer ik dit eerder zag als hoogwaanzin, hoezeer ik nu alleen maar kan beamen. Het is een avontuur die niet voor iedereen geschikt is, niet iedereen heeft er dit voor over. Maar zij die het wel willen, die moeten het zeker doen!!! Zoals de veel voorkomende optekening weergeeft: Anything Your Dog Can Do ... My Rhodesian Ridgeback Can
Do Better
Zora kent geen vrees. Ze gaat aan ieder dier dat ze tegenkomt gaan snuffelen. De bambi's zagen dat echter niet zitten maar haar nieuwe vrienden, de pony's, daarentegen begroetten haar weer hartelijk. Ze volgen werkelijk de hele lijn en af en toe is snuffelen eens toegelaten. Het is te warm, zowel voor mij als voor Zora. Ik draag tegenwoordig een grotere handtas mee zodat haar kommetje en water meekan. Maar drinken doet ze niet. Er is teveel te zien. Waar hoog gras is ploft ze graag neer. We zijn met ons tweetjes vandaag om te wandelen. De Patrick is gaan wandelen met de moto, onze Bo is bij een vriend getrokken en ik geniet van alle rust samen met ons Zora. Afgelopen nacht was een redelijke rustige nacht. Ik ben maar 1 keer moeten opstaan om haar buiten te laten. En om twintig voor zeven was mevrouwtje goed wakker. 5 uur slapen zonder plassen. We boeken vooruitgang. Er zijn mensen die zeggen dat ik ze moet laten janken tot op de morgen, dat ze haar maar moet kunnen inhouden. Ik sta op, het maakt me niet uit. Ik wil ook wel dat ze doorslaapt maar het is een pupje. Die kleine knuffels vragen training. En beetje bij beetje zal ze het wel leren. Gisteren maakte ze ook kennis met onze pa. Onze pa die altijd wel eerst de nadelen en dan de voordelen ziet van een huisdier was ook meteen verkocht! Ook na het afbakenen van het terrein . Overal waar we komen krijgen we dezelfde blikken en vragen. Dit ras is idd nog onbekend voor heel veel mensen. "Welk merk is dit mevrouw?" was tot hier toe de leukste vraag. "Mokka" reageerde ik al lachend. "En vanwaar komt Mokka mevrouw?" "Van Afrika madam" Blijkbaar is het ook moeilijk voor de mensen te begrijpen dat Zora hare Ridge aangeboren is en niet geschoren! Maar gelijk waar we gaan en hoeveel volk er ook mag zijn, Zora's ogen stelen alle harten. Zelfs stoere binken die zich bukken om het kleine ukje even te wrijven...
Ik ben een wintertype. Ik heb het wel graag gezellig warm, maar temperaturen zoals deze laatste dagen hoeven voor mij niet. Ons Zora kan lang in de hete zon blijven liggen. Ik moet zeggen ik heb dat niet graag, vooral zo een jong knuffeltje niet. Dus ik herleg haar binnen in de zetel waar het toch gemakkel een 29 graden is met alle ramen en deuren open. Het warme weer mat haar ook gemakkelijk af. Af en toe doet ze enige moeite om te spelen (lees bijten) maar meestal ligt ze gewoon ergens te slapen. We hebben nog een paar ongelukjes gehad maar in grote lijnen weet ze dat buiten haar plaatsje is. We kochten gisteren een bench, een XXL formaatje want onze kleine knuffel zal ooit een mooie grote knuffel worden. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik dit gebruik voor een huisdier. Maar ik liet me door kenners overhalen. Het moet uiteindelijk haar plaatsje worden. Dus in onze living staat een grote bench die nu nog geen plezier brengt voor Zora. Ik liet er haar de afgelopen nacht de eerste keer in slapen. Wat een verdriet had ons kleine knuffeltje. Maar ik hield vol en een klein uurtje nadien sliep ze. Om twee uur deze nacht begon ze te janken. Dus ik liet er haar uit om buiten een plasje te gaan doen en idd het was dringend. Om half zes deze morgen werd ze terug wakker en terug om een plasje te gaan doen. Ik hoop dat ze de bench vlug gewoon zal worden want haar horen janken is hartbrekend. Vooral wanneer ze echt begint te jammeren. Dan zou een mens er haar willen uitnemen en troosten maar het mag nu eenmaal niet. Anders gaat ze het niet leren. Ik merk dat Patrick, de stoere man die het niets uitmaakte of hier nu een huisdier liep of niet, heel anders is tegenover Zora. Zora kruipt in ieders hart, ook in die van de stoere kerels blijkbaar. In de Zoomarkt werd me dat wel heel erg duidelijk. En hier thuis mag ze van Patrick net dat ietsje meer. Hij moet er strenger mee omgaan. Zijn "foei's" zijn net niet gemeend en Zora weet dat maar al te goed. Ze krijgt ook meer van Patrick. In de zoomarkt konden er geen snoepjes en beentjes genoeg gekozen worden en wanneer Zora de Patrick naar de keuken ziet gaan dan loopt ze graag mee. Ze weet natuurlijk wel waarom. Ze krijgt van Patrick wel altijd een beetje. Of ik er dan sta om te verbieden of niet dan zie ik die kleine knuffel met haar grote bruine ogen zo doordringend naar me kijken op een manier van: "zie je nu van hem krijg ik minstens".
Ons Zora gromde de eerste keer naar mij. Ik vind het belangrijk dat er kinderen rondom haar mogen indien ze aan het eten is of aan een been ligt te knauwen. Dus ik leer haar dat wij ten alle tijden in haar kommetje kunnen komen terwijl ze aan het eten is. Deze morgen stond het haar absoluut niet aan. Ze gromde en ze meende het ook. Ze was klaar om aan te vallen. Ik nam de kom met korrels weg en liet haar zitten. Ik wachtte totdat ze rustig was vooraleer ik de kom terugzette en ik herbegon met haar korrels te spelen. Zeven keer heb ik moeten herhalen. Haar laten zitten, rustig worden en dan laten verder eten voor ze stopte met grommen. Ik blijf dit herhalen totdat ze beseft dat ze dit niet mag doen. Het was een redelijk rustige nacht. Drie keer werd ze onrustig en drie keer deed ze haar plasje buiten. Maar ik moet me haasten of onderweg naar de deur vallen de eerste druppeltjes. Als de deur openstaat en ze vergeet het niet dan doet ze haar plasjes buiten. Natuurlijk zijn er nog ongelukjes binnen maar minder. Gelukkig is het nu goed weer en blijft de deur openstaan. Maar haar plasdoekjes zijn nog altijd speeldoekjes. Zover begrijpt ze het nog niet dat ze daar binnen moet op plassen. Op die enkele dagen tijd, gaat ze vlot vooruit. Ze kent de bevelen, zit en kom al heel erg goed en het woordje flink laten vallen dan komt ze naast jou zitten wachten totdat ze haar koekje krijgt. We zijn nu de vierde volle dag de fiere eigenaars van dit kleine koppige knuffeltje dus we zitten goed op schema. Het is voor haar evenzeer nieuw als voor ons. Het bijtertje in haar blijft tot hier toe hetzelfde. Ze bijt graag in en naar alles. Ongeacht de vele "foei's" ze vindt het super leuk aan te vallen en te bijten. Eigen aan pups. Maar dit kleine knuffeltje wordt binnen het jaar een grote dikke knuffel en dan kan zoiets natuurlijk niet meer dus is het nu de moment om het af te leren. Op zondag 3 juni gaat ze mee naar WOEFDAG in huizingen. Dat is indien de dierenarts zijn akkoord geeft natuurlijk want haar gezondheid gaat boven alles. WOEFDAG is absoluut een aanrader voor wie een hond heeft. Leerrijk vooral door de vele ervaringen van anderen. Wie graag met ons meekomt, geef me een seintje. Het is in Huizingen, bij Halle. Niet zo ver dus. Een leuke dag samen met onze viervoeters! En er werd ook voor ons een hapje en een drankje voorzien!!
De nachten zijn hier tegenwoordig heel erg kort wat slaap betreft. Boke hoesten en Zora speels. Veel slapen kent ons Zora niet. De dame die ik weken geleden contacteerde en eigenlijk de meest gekende kweker hier in België belde me gisteren even op om te zien of ik al een pupje had gevonden. Ik bevestigde in alle fierheid en vertelde haar over Zora. De dame moest lachen, typisch een Rhodesian zei ze. Een goed jaar doorbijten en je hebt een crême van een Rhodesian. Een jaar? Hoorde ik dat goed? Soms iets langer, soms iets korter maar een Rhodesian staat ervoor gekend heel erg lang te proberen. Ik vertel haar over die kreten. De vrouw moest lachen. Ongelooflijk maar ik sta er nog altijd naar te kijken als ze dat doet. Ik heb wel al honden horen jammeren en vertellen maar de holte waarmee Zora het doet hoorde ik nog nooit. Ik vertelde haar ook over een incident met de buur. De achterbuur maakte even een praatje vanop zijn ladder, want anders zien we die niet, en Zora werd enorm agressief. Ze kwam voor mij staan, nekharen recht en een zware diepe bas en gegrom kwam uit dat kleine spookje. Wat gaat dat worden als ze groot is? Van zodra de man zijn armen van de muur deed stopte ze. Maar toen hij de armen er terug oplegde was het 1 brok agressie en terwijl duwde ze mij met haar kont achteruit. De dame van de Rhodesian Club zei dat ze dat altijd gaat blijven doen. Mensen die jij toelaat geen probleem, mensen die ook nog maar aanstalte maken binnen te komen op een manier die niet hoort gaan er niet meer zonder brokstukken buiten. Toen de achterbuur weer weg was is gedurende een hele tijd nog blijven waken. Ik deed gisterenavond ook een eerste wandeling. Patrick was toen al thuis en kon op Boke letten en ik deed een wandeling met die kleine beer van ons. Ze loopt aan een bandje alsof ze nooit anders kende. Perfect doet ze het. Ze kan honden horen en zien zonder dat ze ook maar enige interesse heeft. Maar toen een oude hond haar richting al blaffend kwam afgelopen liet ze zich horen. Twee keer totdat de oude kerel haar stilletjes naderde. Ze doet niets, ze laat zich ruiken en ze ruikt ook. Maar als ze het beu is zet ze de borst recht en stapt ze verder. Super lang gras is haar ding. Daar laat ze zich inploffen om even uit te rusten. En van paarden is ze ook niet bang. Van de stier ook niet maar dat was ik wel vooral toen het grote monster zich rechtzette zag ik het even niet zitten om haar te laten snuffelen. De stier was thans kalm maar ik dacht toch even dat ik nooit rap genoeg weg kon komen mocht hij uitbreken. De plasjes minderen. Als Zora zin heeft gaat ze buiten. Heeft ze geen zin dan tja... Dan emmer en dweil. Ze maakte van Bo haar eigendom. Toen ik hem zat te knuffelen kwam ze met veel geluid zich ertussen duwen. Geen geknuffel zonder haar goedkeurend oog. Ik ben moe, heb bitter weinig geslapen de laatste dagen, zit nog heel weinig stil maar het is het absoluut waard. Ik hoorde de afgelopen weken heel vaak dat een Rhodesian niet zomaar een hond is, wel ze hebben gelijk al vond ik toen dat ze aan hoogwaanzin leden toen ze het mij vertelden of mailden. Je kan ze met geen enkele andere pup vergelijken. De grote luie trees die het ooit gaat worden is nog mijlen ver maar ze is een unieke knuffel. Ongelooflijk hoezeer ik hiervan geniet.
Ons Zora is verkouden en redelijk goed. Ze krijgt antibiotica en heeft een prik tegen ontstekingen gekregen. Binnen 15 dagen terug om de andere prikjes zodat onze meid een gezonde sterke dame wordt. Het is een koppig speelse meid. Er zit heel wat pit in. En jawel ze begint haar willetje heel sterk door te zetten. Krijgt ze haar willetje niet dan mag je zeker zijn dat zich laat horen. Ik moet het omschrijven tussen gejank, gejammer en kreetachtige geluiden. Als je haar ondertussen de les leest dan lijkt het wel of ze jou wil antwoorden met haar kreten. Ze pakt het niet meteen subtiel aan, ze laat haar horen zodat ook de buren kunnen horen hoezeer ze haar zin niet krijgt. Boos worden is quasi onmogelijk want eens je met de vinger wijst dan kijkt ze jou aan alsof je haar aan het mishandelen bent. Het is dus waar wat ze omschrijven en kenners vertellen. Een Rhodesian heeft een specifieke manier van aanpakken en ze zet jou helemaal naar haar hand. Onze andere honden waren daarin veel gemakkelijker. Die kon je als het ware afleiden van het probleem. Deze dame blijft bij haar probleem zitten tot wanneer ze denkt dat je het gaat oplossen. Los je het niet op dan gaat ze weg en mag je er tien keer op roepen ze moet eerst uitbokken. Pas dan komt ze kijken of er iets anders mogelijks is. Deze morgen zette ik door. Zora is enorm rap en ze was me dus weer voor. De eerste plas was weer op haar favoriete plaatsje binnen. Ik nam haar op zette haar buiten zodat ik rustig alles kon opkuisen en poetsen. Ondertussen was heel het gebuurte wakker want Zora moest persé beginnen vertellen wat ik haar aandeed. En dat vertellen moet je bijna letterlijk nemen. Ongelooflijk welke kreten dat meisje kan laten. Nadat alles terug netjes lag ben ik er gaan bijzitten. Onze Bo was uiteindelijk tussen alle gekte heen in slaap gevallen. Dus Joke buiten twee uur lang. Eerst onder luid protest, dan onder charme en na twee uur gaf ze haar koppigheid op. Ik wist dat ze niet was uitgeplast en ik zag al dat ze zich lang kan inhouden als het moet. Totdat ze binnen is. Dan ligt alles onder. Deze morgen was ze het waarschijnlijk zo beu dat ze uiteindelijk een paar druppels liet vallen. Direct kwam ze naar mijn broekzak gelopen, ze weet dat de snoepjes daar zitten. Dus ze moet weten dat ze dan een snoepje krijgt. Zoals de dierenarts al zei het zijn razend slimme dieren, maar je moet consequent zijn. Het zal moeten want deze koppige dame is terechtgekomen bij een andere koppige dame. Ik hoop dat ik de koppigste ben. De dierenarts vond haar een heel erg mooie. "Dit kom je weinig tegen" en "je kan niet ontkennen dat het een rasechte is" waren de twee leukste zinnen van ons gesprek. Ikke zo fier als een gieter en met een dikke nek buiten!
De rit naar "Antwerpen" (het was eigenlijk net tegen de Nederlandse grens maar mijn aardrijkskunde is nooit goed geweest) duurde lang een uur en een half voor een ziek kereltje is een uitdaging. Ik had al vlug spijt dat ik Bo meegenomen had. Het kereltje was ziek en moe. Maar uiteindelijk viel hij in slaap. Zora liep in de speelweide. Vrolijk, speels, fragiel en knabbelend op alles waar ze beter afbleef. Ik zag opeens glazende oogjes traantjes vormen van geluk. Ziek en koorts maar zijn Zora kwam naar huis. Hier wacht hij al zolang op. Dit is wat zijn hartje wou. Zora is geboren in Nederland. En je merkt aan Zora dat ze een gezin gewoon is geweest. Ze kent de keuken perfect, ze weet wie de keuken ingaat ook eten heeft. Alleen spijtig dat de man in "Antwerpen" haar niet verder verzorgde zoals hij zal afgesproken hebben met de kwekers van Zora. De rit terug leek minder lang. Bo wakker maar heel erg stil hield haar de hele tijd bij hem. Eén keer hoorden we: "Ik hou van jou Zora". En dan breekt het hart een beetje. Zozeer hij om een knuffel vroeg, zozeer heeft hij het gemist. Eenmaal terug thuis kruipt Bo terug in zijn zeteltje om naar Zora te kijken. Ze is onwennig. Snuffelend loopt ze rond en jawel het hele huis door waren druppels te vinden. En zoals meteen ook volgens de wetten van de puppy hoort, meteen ook een heel pakje erbij. Deze nacht horen we haar typische kreet, de allereerste keer ik dat hoor. Maar die knuffels staan ervoor gekend. Een jammerend vertellend iets. Heel eigenaardig. Maar als ze honger heeft moet het vlug gaan. Of ze begint u te vertellen. Onze Bo was super onrustig afgelopen nacht. Vertellen in zijn slaap, wakker worden van de koorts en geen idee hoe hij zich moet leggen om goed te liggen. Heel vroeg op de morgen werd hij wakker. Klaarwakker en dan natuurlijk ook ons Zora die meteen van haar kussen sprong om terplaatse haar eerste plasje te doen. Ik zag dat zijn gezichtje anders was. En jawel goed nieuws geen koorts maar nog niet volop in aktie zoals anders. Ik geef ons Zora eerst haar korrels. Als een gek is ze erop gesprongen en jawel eerst een mooie kreet. Na vier dagen zonder eten heeft deze morgen onze Bo zelfs een boterhammetje gegeten. Hij komt erdoor. Ik trek foto's hier en daar maar Bo ziet het nog niet zitten even te poseren. Ons Zora nog minder maar als ze de geur van snoepjes ruikt blijkt er al wat mogelijk te zijn. Het is een week de helemaal niet verloopt zoals gepland. Maar het is ondanks zijn ziek zijn toch een mooie week. Voor Bo hopelijk eentje waarvan hij hopelijk toch wat kan genieten. Voor mij evenzeer, alleen is de emmer en de dweil niet weg te denken. Ik zou het voor geen geld ter wereld anders willen. Want net zoals Bo had ook ik deze knuffel heel erg nodig!
Met klamme handen, een hese stem en hopend op geluk maakte ik de afspraak. Maandag avond 19u30 Antwerpen. De afspraak komt totaal onverwachts, maar dit is 1 kans op duizend. Een rasechte. Een super mooie. Ik liet mijn man, die net nu helaas een paar dagen minder tijd heeft overdag, geen keuze. Na zijn verplichtingen richting Antwerpen. Onze zoon, ziekjes maar opeens heel erg aandachtig: "Ik ga mee'. En toen ik even verderop was en uit zijn vizier, hoorde ik het zieke kereltje met al zijn kracht een mooie intense kreet van geluk uitbrengen. Ik hoop. Hoop heel hard. Ik maak een kruisteken zozeer hoop ik. Dit is het moment waarop we uitkijken en de adrenaline voelen in iedere vezel van ons lichaam. Mijn man vraagt niets, hij meer dan anderen begrijpt hoezeer wij dit nodig hebben. Hoezeer ons geluk hiervan afhangt. Zonder lukt ons niet. Gek hoe zoiets kan nodig zijn in het leven van mens. Althans sommige mensen. Ik kan mijn geluk niet op en bel ons ma. Niet alleen om haar op de hoogte te brengen, maar ook om te vragen (gezien deze supervlugge heel erg onvoorziene wending) of zij ons deze week wil bijstaan indien het ons niet lukt om altijd aanwezig te zijn. Vooral de eerste weken is het van belang dat er iemand aanwezig is op ieder moment van de dag. Maar deze week kunnen we absoluut niet aan onze verplichtingen onderuit. Ons ma, gelukkig met dezelfde liefde, maakt zoals wel verwacht geen probleem van de onaangekondigde situatie en zal zoals een rasechte grootmoeder en moeder waken. Een geruststelling te weten dat ze er toch wel altijd is ons ma. Het gaat een rusteloze nacht worden, hopend, dromend en blijven hopen. En dan morgen. Een super lange dag. Tot wanneer ik morgenavond het hopelijk verlossende telefoontje zal plegen. Hopend dat we haar morgenavond eindelijk zullen vasthouden. Onze allereerste Rhodesian Ridgeback.
Gelukkig is het nu heel erg aan het regenen, waardoor we genoodzaakt zijn om binnen te blijven. Maar als ik heel eerlijk ben, ik heb helemaal die aktie niet in mij vandaag. De spieren doen pijn en verdorie wat ben ik heel erg moe. Toch ga ik volhouden. Ik kan die beweging meer dan een beetje gebruiken en wie weet hoeveel loop ik binnen zes maanden 
Maar vooral ons Zora heeft dit nodig. En na de grote toetsen start Tibo samen met ons. Maar voor vandaag... Bad, zetel en slapen! 
