Dit weekeinde kloeg Stéfanie van een pijnlijke buik, een opgeblazen gevoel en krampen. Na ons avontuur van zes weken geleden waarbij ik een ganse zondagnamiddag op de spoedopname van het Heilig Hart ziekenhuis van Roeselare heb doorgebracht en nadat we na ettelijke scans, baarmoederlijk onderzoek en wat ik nog allemaal met het schaamrood op onze wangen wandelen zijn gestuurd bekijk ik de kwaaltjes met een wat meer nuchtere blik.
Gisteren - maandag 11 mei - was Stéfanie naar de huisdokter geweest. De dokter had haar niet kunnen helpen, behalve dat al haar symptonen op een zwangerschap aanwezen. Dat hadden we dus zes weken geleden ook al gehoord en drie weken geleden had ze ook een ganse zondag in haar bed doorgebracht met "zwangerschapskwaaltjes". De dokter had bloed getrokken en ging een aantal testen laten uitvoeren. Om 20u mochtten we bellen voor het resultaat. Om 19u55 hield Stéfanie het niet meer (toch chapeau voor het uithoudingsvermogen tot vijf minuten voor de deadline) en belde ze de dokter op. De dokter deelde haar het blije nieuws mee: het zwangerschapshormoon in haar bloed wees op een zes weken oude foetus. Het enthousiasme en het geluk straalde van haar gezicht. Ik keek wat bedenkelijker: "de dokter is toch wel zeker?" Nu verwacht ik ook niet dat een dokter zomaar aan een patient gaat meedelen dat ze zwanger is als ze dat niet is, maar zes weken zwanger? Zes weken geleden hebben we de nachtmerrie op de eerste paragraaf doorgaan met controles tot buitenbaarmoederlijke zwangerschappen toe en we kregen het harde verdict van de gynaecoloog: "nee, je bent niet zwanger, je hebt enkel heel pijnlijke maanstonden".
Dinsdag - vandaag - hadden we gynaecoloogbezoek (verplichte aanwezigheid van de man, zijnde ikzelf). Ik kon nog wel eventjes wachen om enthousiast te worden. Maar Stéfanie niet: haar ouders opbellen, haar zus opbellen, mijn ouders opbellen... of nee... wacht... laat ons maar onmiddellijk naar mijn ouders rijden om het heuglijke nieuws te brengen. Tegen een dolenthousiaste zwangere vrouw valt niet te discussiëren en zo reden we om 21u nog naar mijn ouders. Tegen het einde van de avond had het zwangerschapsenthousiasme mij ook al compleet in de ban. Vandaag was bijgevolg op het werk een vrij lange dag. Ik wou nog niemand iets laten merken dat we zwanger waren tot het bezoek aan de gynaecoloog 's avonds en er een beetje meer zekerheid in het spel was. Gelukkig was de dag doorspekt met vergaderingen en om op tijd bij de gynaecoloog te zijn vertrok ik het kantoor al om vijf voor drie.
Stéfanie heeft haar dag "nuttig" doorgebracht: ze was naar de zwangerschapswinkel geweest om een rinkelend bolletje rond haar nek te hangen (meer kan ik er niet over zeggen, want ik begrijp het ook niet), ze was een boek voor haar gaan kopen over zwanger zijn en een boek voor mij over zwanger zijn. Laat ons maar snel naar de gynaecoloog vertrekken en bevestiging van de zwangerschap halen. Waar ik gisterenavond nog deze zwangerschap met de nodige nuchterheid aan het bekijken was, was ik in de laastste 24 uur ook geëvolueerd naar een in blijde verwacting zijnde papa. Het gevolg was natuurlijk dat ik maar al te goed besefte dat indien Stéfanie niet zwanger bleek te zijn dit voor zowel haar als mij een grote teleurstellende klap zou zijn. En Stéfanie zou dan mijn steun nodig hebben, dus er was geen plaats of tijd voor mij om te jammeren.
De gynaecoloog bekeek onze stralende blikken toen we haar kantoor binnenkwamen (30 minuten later dan de officiële afspraak: dokters zijn nog erger dan de NMBS) en vijf milliseconden later (het kunnen ook nano- of picoseconden geweest zijn) zat Stéfanie weidbeens op de gynaecologische onderzoeksstoel (hoe noemt zo'n ding?). Enkele ogenblikken later had de gynaecoloog het nieuwe, levende organisme te pakken. Op dit ogenblik is het foetusje niet groter dan een pinda, maar we hebben het allebei overduidelijk gezien. En het hartje hebben we ook zien kloppen. De gynaecoloog deed er nog een schepje bovenop door te stellen dat het foetusje mooi in de baarmoeder ligt en dat Stéfanie inderdaad zes weken zwanger is. Over het feit dat we zes weken geleden nog in het ziekenhuis waren geweest voor dezelfde controles en meer en dat ze toen niet zwanger was heb ik maar wijselijk gezwegen. Dit is ook zo één van die vele dingen die ik niet begrijp en waarbij er de komende maanden waarschijnlijk nog vele zullen volgen. Stéfanie heeft daarover nog een verhaal tegen mij afgestoken dat ze wel zes weken zwanger is, maar het foetusje is nog maar vier weken. Ik vind dit een verbijsterende vaststelling dat je zwanger kan worden voor je de seks hebt gehad waarbij het zaadcelletje effectief de eicel gaat bevruchten.
Soit, we zijn dus zwanger! Een vol jaar nadat Stéfanie gestopt is met anticonceptie zijn we dan toch op een vrij normale en niet te moeilijke manier in het stadium van het pre-ouderschap getreden. Wat ik nu allemaal voel, kan ik met geen woorden omschrijven, maar ik ben ervan overtuigd dat het niet veel zal verschillen met wat alle toekomstige papa's voelen eens ze weten dat hun vrouw een kindje van hen verwacht.
De komende negen maanden (en 20 à 25 jaar) worden een avontuur en we zullen wel zien hoe ver deze blog het zal brengen. Laat ons beginnen tot aan de geboorte. De gynaecoloog vroeg daarbij laconiek aan ons of we zelf al de datum hadden uitgerekend. Dat hadden we nog niet en na een kleine aarzeling en bedenkelijk gezicht zei ze: "2 januari 2010". Niet zo netjes opgelost dokter, want ik weet wel zeker dat je 1 januari 2010 hebt uitgerekend! Ik heb best wel die aarzeling en die kleine laatste verschuiving van de cirkelvormige kalender opgemerkt. Vandaar ook een teller aan de linkerkant van deze pagina die aftelt tot 1 januari 2010. Ik had natuurlijk gehoopt om een foto van onze pinda op deze blog te kunnen plaatsen, maar de gynaecoloog heeft ons geen foto meegegeven en ik ben natuurlijk ook weer zo stom geweest om er niet naar te vragen.
