We zijn ondertussen al 24 weken ver en dus was het tijd voor een nieuwe, voorlopig laatste, controle bij dokter Mortier. Normaal gezien gaat ze binnen een week of 3 bevallen en komt ze tegen eind november, begin december terug werken. Ik vind het wel een beetje jammer dat ik nu tussendoor bij een collega van haar moet gaan want we hebben echt wel een goed contact en ze weet mij altijd gerust te stellen, maar ja het is nu zo en we kunnen er weinig aan veranderen.
Terug naar de orde van de dag nu
Afspraak om 15.00u in het ziekenhuis van Zottegem. Mooi op tijd vertrokken dus waren we ongeveer 20 minuten te vroeg maar aangezien er vorige keer ook veel volk stond aan de inschrijvingen wou ik nu toch wel zeker op tijd vertrekken, gevolg niemand aan de inschrijvingsbalie dus 15 minuten te vroeg voor de consultatie.
We hebben nog tot ongeveer 15.15u moeten wachten, de consultaties waren een beetje uitgelopen.
Eénmaal binnen bij de dokter viel het mij op dat ze nu toch ook wel een aardig buikje heeft gekregen. Na de gewoonlijke vragen of alles goed was en of ik mij goed voelde, vroeg ze of nu ook al goed "leven" voelde in mijn buik. Ja da zal wel zijn ik moet er 's nachts bijna niet meer van slapen van het constant getrap en gebonk tegen mijn buik. Knap lastig 's morgens (mijn collega's kunnen er van meespreken) maar langs de andere kant ben ik wel content dat ik leven voel anders zou ik toch maar ongerust zijn.
Ik mocht opnieuw op haar tafel plaatsnemen om naar het hartje van onze pruts te luisteren. Eerst wat verschrikkelijk koude gel op mijn buik en dan het vertrouwde geklop van het hartje. Alles was goed, het hartje klopt stevig.
Stiekem hebben we ook nog eens naar onze pruts gekeken. De dokter moest er zelf enorm om lachen want ze kon bijna niet aanwijzen wat ze allemaal zag op het scherm, constant vlogen er armpjes en beentjes door de lucht, ja onze kleine was weer super actief hoor .
Ze heeft ook nog even gecheckt of het bovenlipje goed gevormd was en ook dit was geen probleem. Onze pruts doet het goed en je begint echt de vormen van het gezichtje mooi te zien.
Zo dit was het voor deze keer, volgende keer weer meer.
Ik wil jullie toch ook even op de hoogte houden over ons andere groot project waar we momenteel druk mee bezig zijn, onze nieuwe thuis.
De werken schieten goed op en alles verloopt nog volgens plan. De badkamer, keuken en verwarming zijn besteld.
Normaal komt het houten gebinte van het dak er in de loop van deze of volgende week ook op, de metselwerken zullen dan afgelopen zijn en dan kunnen we binnen beginnen. De ramen worden dan ook opgemeten en daarvoor is een wachttijd tussen de 6 en 8 weken. We rekenen voor alle zekerheid op 8, je weet maar nooit
De eerstvolgende werken zijn de electriciteit, waterleiding en verwarming.
Nu begint het toch echt wel te tellen, volgende week donderdag zijn we precies 6 maanden ver, amai amai, ik kan het me bijna niet voorstellen.
Binnen 3 maanden zal ons leven kompleet op zijn kop staan, niets zal nog zijn zoals voordien. We zullen voortaan niet enkel met ons twee rekening moeten houden.
Voor de rest loopt alles perfect. Er zit veel leven in onze pruts, vooral 's nachts dan , mama moet niet veel meer slapen. Andere kwaaltjes heb ik gelukkig (nog) niet en van mij mag dat gerust zo blijven.
Dit was het voorlopig, een nieuwe update volgt volgende week na onze volgende controle.
Vandaag was het eindelijk het "grote" moment, nu gingen we weten of we een zoon of een dochter verwachten.
Deze morgen, vrij rustig, opgestaan en naar het ziekenhuis vertrokken, de zenuwen waren nog redelijk goed onder controle, maar lang zou dat niet meer duren De afspraak was om 10.00u in het Sint-Elisabethziekenhuis in Zottegem dus om 9.45u waren we aan de SIS-balie om mij in te schrijven, rustig vertrokken maar de rust was al snel verdwenen als ik de lange rij wachtenden voor mij zag staan Net op tijd in de wachtzaal van dr. Mortier binnen en nog een 5-tal minuten moeten wachten en dan kwam ze ons halen.
Toch opnieuw een beetje met knikkende knieën met haar mee naar haar consultatiekamer. De schrik zit er toch nog altijd een beetje in.
Toen we binnen waren vroeg ze uiteraard hoe het was en of ik problemen met iets had, dit was niet het geval dus mocht ik op haar tafel plaatsnemen , nu was het dus zover, nu werd mijn geduld beloond.
Met de echo werden alle afmetingen van onze pruts nauwkeurig gearchiveerd, afmetingen van de baby zijn perfect in orde, gewicht is momenteel ongeveer 400 gr. wat volgens de dokter normaal is voor 5 maanden zwangerschap.
We zagen de armpjes van hier naar daar gaan, de dokter vroeg zich ook af wat onze pruts allemaal aan het doen was en opnieuw zwaaide die naar ons, precies om ons te tonen : "mama, papa, met mij gaat alles goed hoor"
En dan kwam het grote moment, hier had ik toch al een 4-tal weken naar uitgekeken, de dokter begon over het geslacht van onze baby. Ze deed haar uiterste best maar moest ons meedelen dat ze het niet kon uitmaken of het een jongen of een meisje was, onze pruts ligt met het rugje tegen mijn buik en met de beentjes goed opgetrokken dus kon ze het niet met zekerheid zeggen, ze heeft wel een vermoeden maar wil dat de volgende keer toch nog een nakijken om zeker te zijn. De dokter deed nog een aantal pogingen om de baby een beetje te laten draaien maar dat hielp niet echt, onze pruts zal precies wel zijn/haar eigen willetje hebben
Dat was het dan, ons grote moment, onze pruts wil ons nu al in spanning laten , maar we waren gewoon alletwee heel content dat alles zo goed gaat en dat alles normaal is want dat is toch nog het belangrijkste van allemaal, een gezonde baby. We wachten nu nog wel een beetje langer ...
Mijn gewicht heb ik ook nog goed onder controle, ben op die 4 weken 400 gr. bijgekomen. Ik ben nu in totaal vanaf het begin van de zwangerschap 2,4 kg bijgekomen, volgens de dokter schitterend, het enige dat ik bijkom is baby.
Ik heb nog geen volgende afspraak kunnen maken omdat dr. Mortier niet zeker is of ze voor mijn volgende controle, normaal op 20.09, nog zal werken. In de week van 03.09 mag ik bellen voor een volgende afspraak bij haar of haar collega.
Zo dit was het weer een beetje, ik weet dat er een aantal mensen ongelooflijk nieuwsgierig waren naar het geslacht van onze pruts maar die zullen, samen met ons, nog minstens een paar weekjes moeten wachten en wie weet willen we het dan helemaal niet meer weten en wachten we af tot de bevalling
Gisterenavond was er precies een bokswedstrijd aan de gang in mijn buik, jawadde. Als onze kleine binnen 4 maand ook zo actief zal zijn zullen we ons mogen beloven, maar misschien is hij/zij zich nu aan het uitleven en is het ergste dan al voorbij
Voor de rest gaat alles perfect, geen kwaaltjes of pijntjes. Ik mag echt niet klagen
We gaan ook stilletjes aan beginnen uitkijken naar alle spulletjes die we direct nodig hebben, nog wel nog een beetje werk voor de kleine er is. Dus moest er nog iemand iets liggen hebben dat we kunnen gebruiken laat het mij gerust weten.
Maandag is het dan eindelijk het grote moment, dan weten we of het een jongen of meisje zal zijn. Vroeger wilde ik het niet weten wat het ging zijn maar nu het zo dichtbij is wil ik het toch echt wel weten.
Ik vind het wel een beetje jammer dat ik nu tussendoor bij een collega van haar moet gaan want we hebben echt wel een goed contact en ze weet mij altijd gerust te stellen, maar ja het is nu zo en we kunnen er weinig aan veranderen.
niemand aan de inschrijvingsbalie dus 15 minuten te vroeg voor de consultatie.
ik moet er 's nachts bijna niet meer van slapen van het constant getrap en gebonk tegen mijn buik. Knap lastig 's morgens 
(mijn collega's kunnen er van meespreken) maar langs de andere kant ben ik wel content dat ik leven voel anders zou ik toch maar ongerust zijn.
en dan het vertrouwde geklop van het hartje. Alles was goed, het hartje klopt stevig.
.
