De vrijheid in het zijn verloren Door tegenspoed de angst gekweekt Behoedzaam in je koude toren De hoop dat ooit de zon doorbreekt. In alle onschuld ooit geboren Van angst en pijn toen nog geen weet De ergste rampspoed, was van horen tot de echo van je eigen kreet. Na sombere jaren ingesloten Een ster verlicht in zilveren maan Bracht nieuwe hoop om onverdroten de vleugels uit te slaan
