Ik weet nog best hoe jij al draaiende je werk deed Met je krakend houten rad door het water gleed Het beekwater omlaag liet vallen met gelijke tred Een hoe een schoepenrad in beweging werd gezet Een horizontale as werd gewekt tot leven Een werktuig geleidelijk werd aangedreven Maar nu sta je al lange tijd met je neus in de hoogte gericht Met je stilstaand hart en groene wier op je aangezicht Jammer dat je als trouwe vriend van ons bent heengegaan En je ziel en zaligheid aan de moderne tijd hebt afgestaan
Het volle leven is geen bioscoop met een film waaraan we niets kunnen veranderen. soms kijken we té moedeloos en té passief toe in plaats van hoopvol te handelen.
met je handen in de schoot te leggen, met je in de ongeluksrol te plaatsen, met te zuchten:voor mij hoeft het niet meer! brengen we noch aarde aan de dijk noch boter bij de vis.
in die zee van ellende borrelen emoties op die dan weer meer onheil veroorzaken dan een storm in een glas water.
bruine vlekjes in een groen omgeving een beetje weggestoken, ik krijg een beving ik sluip wat dichter en blijf hopen dat niemand ziet dat ik je wil stropen het groen bewoog, de wind was hevig een rottende stank, 't was melig en toch laat ik me niet stoppen ik raak je reeds met mijn vingertoppen de stank werd hevig, geen mens te zien ik grijp nu toe, ik klauw nu in je ziel het rotte vlees druipt van mijn handen ik grijp opnieuw en vul nu hele manden snel nu huiswaarts met mijn buit vanavond nodig ik mijn vrienden uit zij zullen smakkend laten weten dat ook zij graag mispels eten.
Dromen 's nacht wegglijden in een wereld vol fantasie ver weg van de realiteit soms mysterieus, we zijn ware heldinnen of zwoele vrouwen krachtig of teer bemind en geliefd maar 's morgens moeten we helaas terug opstaan....
Stil staar ik voor me uit Geen blik Geen woord Alleen van binnen Mijn eigen woorden En gedachten Die niemand anders voor mij zal verzinnen Niemand zal ze voelen Of meemaken Want dat is hoe ik mij voel En op die momenten... Lijkt niemand te snappen wat ik bedoel Sommige momenten voelen dan eenzaam Want je lijkt er met niemand over te kunnen praten Wanneer dat soms zo moeilijk is... Hou ik me stil en blijf ik staren
.
.
.
.
.
.
.
.
