Kunnen we niet beter onze vingers en onze handen soepel maken om zacht te masseren dan ze krampachtig te strekken tot een harde vuist die niets meer heel laat?
Een melodie van majestueuze schoonheid klinkt uit een stromende waterval zij vermengd zich met andere melodieën haar verhelderende klanken halen me uit een dal.
Elke druppel produceert zijn eigen toon het algehele effect door geen symfonie te evenaren ik sluit mijn ogen en droom weg de rustige klanken brengen we tot bedaren.
Ik sta op de stoep in de ochtend, en zie hoe de natuur altijd was. Links van mij de opkomende zon, en rechts mijn schaduw in het gras.
Boven mij de helderblauwe lucht, en vogels vliegen samen in een rij. Een groepje vlinders op zoek naar bloemen, slechts een enkeling ziet mij.
Auto's proberen de tijd in te halen, door enorme gifwolken te verspreiden. Niemand ziet de schoonheid van de ochtend, ze lijken het wel te willen vermijden.
Slechts een aantal mensen die het zien: de schoonheid die de natuur ons geeft. Slechts een enkeling die het doorheeft, dat door ons dit straks niet meer leeft.
Spreek niet over vooruitgang wanneer een ander daaraan ten onder gaat. Spreek niet over groei als een ander er minder van wordt. Zwijg over vrijheid en vrede als een ander geen kans krijgt zichzelf te zijn. Zwijg over gemeenschap zolang de mindere in het verdomhoekje zit Laten we zelf veranderen wat we in de wereld veranderd willen zien.
De zon verwarmt mijn wangen een mier sleept een takje mee twee reeën lopen behoedzaam het bospad over een druppel water glinstert in de zon droge eikenbladeren ritselen in de wind Heb ik het opgemerkt vandaag?