Zittend bij een kabbelende beek Denkend aan de afgelopen week Het was anders dan het allemaal leek Van al die regen raakt een mens van streek
Een dood blaadje drijft op het water Van dat te zien denkt een mens aan later Dat blaadje drijft nergens meer naartoe Misschien was het dit leven wel al moe
Een jong blaadje is als een pasgeboren kind Een wezentje dat misschien zijn wegje vindt Maar vele blaadjes worden nooit echt groot Zij wapperen aan een tak, maar zijn al dood
Het water loopt weg en zo ook het blaadje Lopend water keert niet terug en dat haat je Maar, het is wat het is, dat is het leven Zoals dat blaadje dat is weggedreven
Hoe zacht ruist de wind door de roestig , bruine bladeren van de grote statige eik terwijl ik stil tuur over het water dat met kabbelende bewegingen zich tegen de oeverwand vlijt en denk aan de tijden die zich steeds opnieuw in mijn gedachten een fluisterend geheel vormen terwijl de wind zich zachtjes gelijk een strelend deken over het land voort beweegt en mij uit mijn gedachten weer tot de realiteit brengt op een zachte herfstdag .
Achter donkere wolkenflarden schuilt je puur hemels gezicht Jij, die eenzaamheid verjaagt met jouw zilverachtig licht Wonderbaarlijk hoe mysterieus je steeds met ons mee glijdt Hoe je op mij neer kijkt met een ongekende zuivere schoonheid Jij, verlicht m'n leven en doet de duisternis naar de eeuwigheid verdwijnen Warm en vreedzaam zijn je lichtstralen die je over de aarde laat schijnen Een fenomeen met een enorme straalkracht, los van elke zwaartekracht Die mij als trouwe wacht vergezelt in de uren van de donkere nacht
De mooiste rozen bloeien op blozende kinderwangen Die met hun liefkozende ogen mijn hart proberen te vangen Wanneer alle mensen zo onbevangen en humaan zouden zijn Dan was er in het leven geen plek meer voor ellende en pijn Wanneer mensen innig meer om elkaar zouden geven Zou het er veel rooskleuriger uitzien in het leven Dan zouden mensen weer lief en leed met elkaar delen Het licht waarderen en dit niet meer uit andermans ogen stelen Wat is er mooier dan ons leven met geur en kleur te verrijken En elke dag de wereld met een glimlach te bekijken
Velen zitten gevangen in hun hypotheek, werk, competitie, de consumptiemaatschappij. Het is echt meer een kwestie geworden van hebben dan van zijn. (...) We leven in een neurotische maatschappij, waarin steeds minder plaats is voor ontspannen contacten. Er is een toenemende vereenzaming volgens mij.
Als ik kijk naar al die bomen kan ik onder de indruk komen van die verscheidenheid aan vormen van gewone tot heel enorme keurig recht of scheefgegroeid bijna in knop of uitgebloeid de ene oud en eerbiedwaardig de ander iel maar toch wel aardig of het n u een iep is of een eik er is gewoon geen één gelijk
Enfin je hebt het alvernomen dat ik lang over zo een boom kan bomen...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
