Ik wandel, in gedachten verzonken en trek sporen in het zand Ik tuur naar de verte, de horizon en geniet van de stilte om me heen ondanks de eenzaamheid hier, voel ik me gelukkig nu vanbinnen ik ken vrede, ik ken uiteindelijk rust alle pijn die ik moest overwinnen ebt langzaam weg hier aan de kust ik kan verder, verder met mijn leven ik wandel mijn toekomst tegemoet ik loop door zonder om te kijken mijn verleden.... het ga je goed
Het mensdom zal niet blijven bestaan Toch niet als men zo verder blijft gaan Verder gaan met het wilde exploiteren En met oude wijze raad te ignoreren Het mensdom put de aarde verder uit Aanziet grondstoffen als verworven buit Grond, lucht en water worden besmet Overal waar de mens zijn voet heeft gezet Naar de gym rijden wij met de wagen Niemand stelt zich daarbij vragen Het mensdom wil steeds meer en meer Maar ooit stop dat alles wel een keer Blijkbaar kan ons dat niet echt hinderen Wij verwoesten de toekomst van de kinderen Wie anders denkt, schreeuwt in de woestijn Men vraagt zich af waarom er mensen zijn
Hoe moeilijk dat soms ook is. Je in de ander verplaatsen, te accepteren zijn of haar gemis. Echte vriendschap zal nooit verdwijnen, trouwens die kleurt door alles heen. Die wil door het vuur voor je gaan, en breekt muren steen voor steen. Vriendschap is blijven schilderen, water geven voor stevigheid en groei. Gewoon met zorg en aandacht, staat vriendschap in de mooiste bloeí.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
