Hier zijn we weer. We voelen ons vandaag alweer een stukje beter. De beweeglijkheid begint toe te nemen en ik begin te genieten van mijn herwonnen vrijheid. Heb gedoucht ... heerlijk om onder die warme stralen te staan. Opnieuw veel bedrijvigheid. Bezoek van kiné, assistent en vroedvrouwen. Tussendoor afkolven en eens tot bij de kindjes gaan. Geen bezoek vandaag maar ik vind dit niet erg, want voel bij mezelf dat ik wat extra rust kan gebruiken dus ik neem de tijd voor een middagdutje. 's Avonds ga ik nog eens langs bij Minne en Laurine. Laurine ligt te "zonnekloppen" onder de lamp en Minne ligt rustig te slapen. Net op het moment dat ik de vraag willen stellen wanneer ik ze eens zal mogen vastnemen, stelt de verpleegkundige van Minne voor of ik Minne graag even op schoot wil nemen. Mijn geluk kan niet meer op. Ik mag haar pampertje ververversen, temperatuur nemen en haar zuurstofsaturatiemetertje van voetje veranderen. Er wordt een gemakkelijke stoel bijgehaald, een knus dekentje en Minne wordt me in de armen gegeven. Haar oogjes gaan open. Een klein, slap wezentje ligt me aan te gapen. Of ze me echt ziet, denk ik niet. Ik denk dat dit nog wat vroeg is. Het geeft in ieder geval een fantastisch gevoel. Meer dan een half uur kan ik genieten van één van onze kleine wondertjes. Dan begin ik wat pijn te voelen en moet er ook weer afgekolfd worden dus keer ik terug naar de afdeling. Uiteraard niet zonder eerst ook nog eens bij Laurine te zijn langsgeweest. Daar krijg ik het fantastische voorstel om later op de avond nog terug te komen en een eerste keer te mogen kangaroeën met haar. Kangaroeën is lekker knuffelen met het kindje door middel van huid-huid contact. Tegen 21u keer ik terug naar de neonatologie om mijn kangaroesessie met Laurine aan te vangen nadat ik ook bij haar pamper en saturatiemetertje heb vervangen. Het kangaroeën is zowaar nog heerlijker dan het gewoon op schoot nemen. Een uur lang ligt ze heel dicht bij mij en genieten we van elkaar. Bij het afsluiten van de sessie zegt de verpleegkundige dat ik gelijk wanneer mag bellen en vragen of het past om te kangaroeën. Ik besluit meteen om zaterdagmorgen terug te gaan. Zaterdag is een drukke dag. Na het kangaroeën met Laurine spreek ik af pas 's avonds te kangaroeën met Minne want Peter en de kindjes komen op bezoek en dan moet de aandacht en tijd verdeeld worden. Peter is samen met de kinderen met de trein naar Leuven gekomen. Voor onze jongens voelt dit zowaar als een echte schoolreis aan. Onze twee treinfreaks kunnen een uur lang meerijden op hun favoriete vervoermiddel. Eens bij mij op de kamer aangekomen willen ze onmiddellijk hun zusjes zien. Dit kan echter nog niet want er is nog geen bezoekuur. Hun geduld wordt nog even op de proef gesteld. Bij Peter beginnen de voorbije weken nu ook wat te wegen. De vermoeidheid slaat toe en er piept verkoudheid om het hoekje. Hij legt zich een uurtje te slapen terwijl ik met de kinderen spelletjes speel en een beetje televisie kijk. Ondertussen bereid ik hen ook voor op het feit dat ze straks, om naar de zusjes te mogen gaan kijken, wel een speciale groene schort moeten aandoen en een maskertje voor de mond moeten doen. Als ik hen verduidelijk dat dit zo is zoals bij de dokters op televisie, zien ze dit wel zitten. Om 16:40u zakken we dan af naar de neonato. De schorten en maskertjes worden zonder pruttelen aangedaan en er wordt ook stevig handjes gewassen. De zusjes mogen echt niet ziek worden van ons bezoek, want ze zijn nog te klein om zelf tegen de bacteriën en virussen te vechten. Onze 3 spruiten stappen trots door de middengang van de afdeling. Het is echt mooi om zien zo met hun schorten en maskers (we hebben er spijtig genoeg te laat aan gedacht ook hier een foto van te nemen). En dan is het moment aangebroken. We gaan eerst langs bij Laurine. Zij ligt onder de lamp en heeft een "cool" zonnebrilletje op om haar oogjes te beschermen tegen de stralen. Verwonderd staan ze alledrie naar hun zusje te kijken. Quinten ziet als eerste dat haar voetje beweegt. Ze schuiven allemaal nog een beetje dichter. Xander merkt op dat het toch wel een "klein wezentje" is en Yade ziet dat zus ook een tuutje heeft. Na een 10 minuutjes gaan we langs bij Minne. Ook zij ligt nu onder de lamp wat maakt dat de broers en zus niet het volledige gezichtje zien, maar dat lijken ze niet zo erg te vinden. Ze vinden de "zonnebrilletjes" best grappig. Als afscheid krijgen Xander, Quinten en Yade elke een grote en kleine spuit om in bad mee te spelen en Yade krijgt ook een minipampertje voor haar pop. De schorten worden uitgedaan en de maskertjes meegenomen als souvenir. Ik vermoed dat deze maandag mee naar school zullen gaan om hun verhaal van de zusjes wat meer kleur te geven. Wanneer we op het punt staan iets te gaan eten in de cafetaria, komen we Koen en Kristel tegen. Kristel is meter van Minne. Zij trekken mee naar de cafetaria waar we dan tijdens het eten wat kunnen bijbabbelen. Als Peter en de kinderen weer naar huis zijn, ga ik met Koen en Kristel tijdens het laatste bezoekuur nog even langs bij Minne en Laurine. Na het afscheid van Koen en Kristel en na kolfbeurt trek ik een laatste keer naar de zusjes. Nu om met Minne te kangaroeën. Ook zij trekt haar oogjes open wanneer ze op me wordt gelegd en lijkt wel te zoeken naar mijn gezicht terwijl ik tegen haar praat. Het duurt even voor ze comfortabel ligt (dat wroeten en stampen is voor mij herkenbaar van in de buik) maar uiteindelijk wordt ze toch rustig en valt ze in slaap. Om 22:30u. keer ik moe maar gelukkig terug naar mijn eigen bed waar ik mijn nachtrust aanvang. Morgen is er weer een dag en ik wil van zoveel mogelijke momenten gebruik maken om bij de meisjes te zijn.
Een kleine samenvatting van deze 2 dagen. Kort gezegd komt het erop neer dat ik weer ritme moet zoeken in de verschillende activiteiten. De voormiddagen zijn druk. Op woensdag wordt ik in bed gewassen, op donderdag mag ik reeds mezelf aan de lavabo wassen. Dit lukt vrij goed al is het beweging geen evidentie (als ik wandel, voel ik me een vrouwtje van 100 ... ik stap voorovergebogen omdat de wondnaad anders teveel tegentrekt). Op woensdag gaat de epidurale er al uit en dus één "ketting" minder. Op donderdag verdwijnen infuus en blaassonde. Joepi ... ik ben weer "ongebonden". Tussen de verzorging en de bezoeken van de assistenten springt ook de kinésiste binnen om reeds met de eerste oefeningen te starten. Ja Ja ... men laat hier geen tijd verloren gaan. Woensdagavond komen nonkel Koen en tante Lien op bezoek. Tante Lien is meter van Laurine, dus we gaan even een kijkje nemen naar de kindjes (ik ga wel nog mee in de rolstoel). Daar waar ik me 4 weken geleden verzette tegen een rolstoelrit, laat ik het me nu welgevallen. Grote afstanden stappen is er echt nog niet bij. Er worden foto's genomen (zie bijlage). Zowel Minne als Laurine doen het nu reeds zonder ademhalingsondersteuning en ze hebben een tuutje gekregen omdat er blijkbaar toch wel wat zuigreflex aanwezig is en men wil dit aanhouden zodat er kan gestimuleerd worden om later naar borstvoeding over te schakelen. Voorlopig is hier echter nog geen sprake. Op donderdag wordt wel met sondevoeding (afgekolfde moedermelk) gestart. Donderdagnamiddag komt oma op bezoek en ook zij is nieuwsgierig om Minne en Laurine in het echt te zien, dus zakken we tijdens het bezoekuur op neonato even af naar beneden. Tegen de avond komt er nog een collega binnengesprongen. Zij moest in Leuven zijn en nog afzakken naar Brussel, dus had even tijd. Daarna is Marc van het Belcanto langsgeweest. Tussen al die activiteiten en bezoeken door, probeer ik te rusten en af te kolven.
Hier zijn we weer na een paar dagen stilte. Ondertussen zullen de meesten onder jullie het nieuws nu wel vernomen hebben. Voor wie het toch nog niet zou weten: dinsdag 20 april zijn umpie en tumpie geboren en worden ze nu officieel Minne en Laurine genoemd. Ja Ja ... het was een hele belevenis. Eigenlijk was alles gepland voor woensdag 21 april. Ik stond als eerste op lijst voor woensdagvoormiddag. Alles was geregeld voor de kinderen thuis en Peter had school verwittigd dat hij die dag niet kon komen lesgeven want dat hij in Leuven moest zijn. We dachten dus dat alles in orde was en dat we er klaar voor waren. Maar zoals al uit de monitoring en echo's bleek hadden die twee daarbinnen soms echt al een eigen willetje en vonden ze dus ook nu, dat ze beter zelf het tijdstip van de geboorte konden plannen. Hierna volgt een korte schets van het scenario: Maandag 19 april: de monitoring in de namiddag is goed, verloopt naar umpie en tumpienormen zeer rustig. Alleen bij het afsluiten krijg ik een serieuze "harde buik". Hij stond dus op papier en werd uiteraard door de prof. opgemerkt. Gevolg: Prof en gevolg op bezoek om te zeggen dat ze die harde buik hadden opgemerkt en dat ze dat toch wel goed wilden opvolgen. Als er nog kwamen, moest ik het onmiddellijk zeggen tegen de vroedvrouwen. OK, zo gezegd, zo gedaan. Die namiddag en avond geen harde buiken meer zoals die ene. Dus ik nog wat rondgewandeld, veel gebabbeld met de buurvrouw, nog wat genaaid, geskyped met Peter en de kinderen en met Veerle van Belcanto. Nog even de dagplanning voor de dinsdag overlopen ... Wat moet ik allemaal nog inpakken? Wat ga ik allemaal nog doen? en dan om 23u gaan slapen. Wakker gelegen tot ongeveer 23u45 en toch gemerkt dat ik vrij regelmatig harde buiken kreeg maar zeker niet zo intens als die ene in de namiddag. Toch in slaap gevallen maar om 2u30 wakker. Harde buiken blijven frequent komen en lijken nu toch ook intenser te worden. Ik wacht af maar begin uiteindelijk toch te timen hoeveel tijd er tussen zit. Tegen 4u begin ik me toch wel wat zorgen te maken. Ze komen ondertussen om de 2 minuten en de intensiteit neemt zeker niet af. Ik begin ook te denken aan de gevolgen voor umpie en tumpie. Misschien toch wel even de vroedvrouw waarschuwen en vragen of ik even aan de monitor mag. Ik dus aan de monitor. Ra Ra wat dacht je ... er was er weer eentje niet te vinden ... dus assistent erbij gehaald om via echo umpie en tumpie te lokaliseren. Harttoontjes waren goed maar hij maakt zich toch wel zorgen over die, voor mij nog harde buiken, hij noemt het nu wel weeën. Ik vraag naar mogelijke scenario's. Scenario 1: We wachten af en kijken wat er verder gebeurd (had in de namiddag nog een spuit met longrijping gehad en dit zou ook aanleiding kunnen geven tot weeën maar dan zou het wel terug stilvallen). Scenario 2: We wachten nog even af maar merken dat het niet stilvalt ... dan wordt de keizersnede met een dag vervroegd. Ondertussen is het 4:30u en krijg ik de raad om een dafalgan te nemen tegen de opkomende lage rugpijn en toch te proberen nog wat te slapen. Om 6:30u lig ik nog te koekeloeren en valt het zeker niet stil, in tegendeel, de rugpijn wordt heviger maar zeker niet ondraaglijk. Toch maar weer naar de vroedvrouw en weer aan de monitor. Assistent wordt weerom opgeroepen en komt vrij vlug tot de conclussie dat het dus niet zal stilvallen en dat hij mij onmiddellijk mee naar het bevallingskwartier wil meenemen. (hier in Leuven hebben ze op het bevalllingskwartier 2 operatiezalen). Ik heb nog net de tijd om Peter te bellen met de boodschap dat hij nadat hij de kinderen heeft afgezet in school en crèche, hij naar Leuven moet komen want dat de keizersnede wordt vervroegd. Meteen zeg ik ook dat de kans klein is dat hij de geboorte van umpie en tumpie zal meemaken omdat ze mij eerst willen nemen. We spreken af dat hij voorzichtig is onderweg (het is natuurlijk knal spitsuur) en dat ik wel zal zien wanneer hij toekomt. Eens ik ben aangekomen op het bevalllingskwartier (het is nu ongeveer 7:30u- 7:45u) gaat alles vrij snel aan mij voorbij. Nog eens aan de monitor, Proffen met gevolg komen nog eens langs om via echo de positie van umpie en tumpie te bepalen (hier wordt gezien dat de baby rechts het diepste ligt en dus eerst zal geboren worden), anesthesiste komt nog een kijkje nemen en nog een beetje uitleg geven over de verdoving. Ondertussen moet ik een walgelijk drankje nemen met maagprotectie in, krijg ik een infuus en een fantastisch ouderwets operatieschortje. Ik mag nog even naar het toilet en mag dan te voet naar de operatiezaal wandelen. Daar aangekomen volgen ook hier de handelingen elkaar snel op. Plaats nemen op de tafel, benen meten voor die "sexy" anti-trombosekousen, plaatsen van de epidurale katheter, plaatsen van de blaassonde, testen of de epidurale al werkt (ondertussen valt het mij op dat het toch altijd zo koud is op die OK's) en een vroedvrouw komt vragen wat de namen zijn voor de kindjes en in welke volgorde ze moeten gegeven worden. Ik kan nog een laatste blik werpen op mijn buikje en dan worden de steriele doeken geplaatst en blijkt iedereen er klaar voor te zijn. Om 8:49u is het grote moment dan aangebroken. Minne wordt geboren en slaakt een eerste kreetje. Een kleine minuut later is ook Laurine daar die zich iets steviger laat horen. De Prof komt even over het doek kijken en zegt: "Dit zal je nog veel horen". Ik antwoord: " geen probleem, ik vind het nu zelfs fantastisch om te horen". Er wordt één kindje aan mij getoond maar ik weet niet wie en heb op dat moment ook niet de reflex het te vragen. Terwijl de kindjes worden onderzocht en behandeld, wordt ook bij mij de ingreep afgesloten. Hoewel er was gezegd dat ik de kindjes nog zou mogen zien in de couveuze voor hun vertrek naar de afdeling, lijkt dit niet te lukken. De kinderartsen zijn met de kindjes reeds naar de neonatale afdeling vertrokken. We zullen dus nog wat geduld moeten hebben. Ik ga in afwachting naar de recovery-ruimte om te bekomen en om 10u15u. arriveert Peter daar. Ik heb ondertussen wel foto's gekregen van onze meisjes en kan hem die dus onmiddellijk tonen. Peter is, net als ik, dolgelukkig.
Tegen 13:30u mogen we naar de kamer op materniteit maar kunnen we nog niet bij onze kindjes langsgaan. Er is een dringende opname geweest en men is nog volop bezig het kindje te stabiliseren. Aangezien dat kindje bij Laurine in de box ligt, mogen we er dus nog niet bij. Tegen 16u lukt het uiteindelijk wel. Op neonatologie krijgen we te horen dat ze het beiden wel goed doen. Minne weegt 1940g en Laurine 1800g. Ze krijgen beiden nog ondersteuning voor de ademhaling maar ademen wel zelf. Als je ze daar zo ziet liggen, oogt het toch allemaal zeer "fragile". Toch is het wonderbaarlijk om te zien dat, hoe klein ze ook nog zijn, alles erop en eraan zit. Allebei liggen ze vrij rustig te slapen. Dit heeft ook wel een beetje te maken met het feit dat ze nog onder invloed zijn van wat slaapmedicatie. Ze zijn beiden even geïntubeerd geweest (= buisje in de luchtpijp gebracht) om medicatie rechtstreeks in de longen te kunnen aanbrengen. We mogen met onze handen in de couveuze (na ze eerst ontsmet te hebben). Dit is echter niet makkelijk. Ik zit in een speciale zetel op wielen omdat een gewone rolstoel nog niet lukt (omwille van comfort en pijn). Hierdoor heb je toch maar een beperkte bewegingsruimte. Wat kleine "aaitjes" over hun bolletje is het enige wat kan. We wensen ze slaapwel en tot morgen en gaan weer naar de kamer waar we samen verder kunnen bekomen en de eerste telefoontjes doen naar meters, peters, nonkels en tantes (oma en bomma en bompa waren reeds verwittigd). Tegen de avond vertrekt Peter naar huis en neem ik de tijd om naar oma te bellen. Xander, Quinten en Yade blijven daar slapen en weten wel dat de kindjes al geboren zijn maar ze weten nog niet of het nu broertjes of zusjes zijn. Xander komt als eerste aan de telefoon en onmiddellijk krijg ik de vraag of het broertjes zijn of zusjes. Ik vertel hem dat het zusjes zijn en vertel ook de namen. "Minne" klinkt hem wat onbekend in de oren maar "Laurine" ziet hij wel zitten. "Laurine Hebb" zegt hij en onmiddellijk wordt de telefoon doorgegeven aan Quinten. Van oma verneem ik achteraf dat Xanders gezichtje één zonnetje was. Bij Quinten heeft het allemaal meer tijd nodig om door te dringen. Hij komt wel aan de telefoon en luistert maar er komt weinig reactie. Yade wil niet aan de telefoon. Nog voor we het gesprek afsluiten, wil Quinten dan toch nog iets vragen aan mama en zegt "Ik wil de babietjes zien". Ik vertel hem dat als hij op bezoek komt zaterdag, we naar de zusjes gaan kijken en dat papa foto's heeft waar hij nu al de zusjes op kan zien. Het lijkt hem gerust te stellen. Ik begin nu ook stilaan moe te worden (ben tenslotte al wakker van om 2:30u.) en probeer de slaap te vatten. Goede nachtrust is belangrijk maar lang slapen zal er niet inzitten want de melkproduktie moet op gang gebracht worden en dus moet er regelmatig (ongeveer om de 3 uur) afgekolfd worden.
Ik ben hier vandaag blijkbaar de enige op de afdeling die op internet geraakt, dus we zullen er maar van profiteren om nog eens wat nieuws onder de zon te brengen. En de zon schijnt niewaar? De voorbije twee dagen echt kunnen genieten van het zonnetje hier op ons terras. Heb zelfs een beetje kleur in het gezicht gekregen. Das natuurlijk niet moeilijk als ge der anders al gelijk een melkfles uitziet. Gisteren nog bezoek gekregen van een vriendin en haar dochtertje. Vandaag geen bezoek maar dat was misschien nogal best, want zowel voor mij als voor de buurvrouw is er heel wat medisch en paramedisch volk over de vloer geweest. Ik heb vandaag een heerlijke massage gekregen van de kinésiste. Ze had me dat vorige week beloofd. Zij komt 2 maal in de week en normaal doet ze dan oefeningen om de bloedcirculatie te bevorderen. Vandaag was het dus wat anders. Het was zaaaaaaaalig. De monitoringen gingen afwisselend goed en moeilijk. Umpie en Tumpie bewegen nog steeds zeer veel (wat goed is uiteraard) maar daardoor is het soms moeilijk te achterhalen hoe ze liggen en waar ze juist de "knoppen" van de monitor moeten plaatsen. Ze hebben ook veel de "hik" maar dat is goed want dan oefenen ze hun middenrif en dit is goed als voorbereiding op het zelfstandig ademen en op het slikken.
Omdat de datum voor de keizersnede nu vastligt merk ik dat ik me psychisch ook meer en meer begin voor te bereiden op het hele gebeuren. De gevoelens die nu door me gaan zijn heel dubbel. Langs de ene kant kijk ik er enorm naar uit om Umpie en Tumpie in het echt te zien (vasthouden zal er de eerste dagen waarschijnlijk nog niet inzitten), ze te leren kennen en ze hun definitieve naam te mogen geven, zodat we van die kabouternaampjes of tv-figuurnamen kunnen afstappen. Anderzijds is er toch ook wel wat angst voor het onbekende. Hoe zal de keizersnede gaan, Hoelang zal ik moeten recupereren? Hoe zullen de kindjes zijn ? Zullen ze al iets zelfstandig kunnen of niet? Zal de voeding vlot verlopen? Wat hangt er nog boven ons hoofd ?... Heel veel vragen waarop we het antwoord maar dag per dag zullen krijgen en waarbij we er steeds rekening mee zullen moeten houden dat er na een stap vooruit ook soms eentje achteruit volgt. Ik merk ook dat ik zo af en toe al een beetje probeer afscheid te nemen van mijn buikje. Dit is niet makkelijk want ik zou de kindjes graag nog wat langer bij mij houden. Toch ben ik iets meer bewust aan het genieten van het geschop en gewemel binnenin. Beseffend dat dit de laatste dagen zijn dat ik dit alles kàn voelen, want voor diegenen die nog zouden twijfelen ... dit is echt wel mijn laatste zwangerschap. Hoe graag ik ook altijd zwanger ben geweest en hoe graag ik ook kindjes zie. 5 kindjes is genoeg. Ons huisje is nu volledig ingenomen en ook in de auto is geen plaatsje meer vrij.
Zo... dat was het voorlopig weer. Misschien tot morgen of overmorgen, Vele groetjes,
Donderdag 15, vrijdag 16 april en zaterdag 17 april
Dag iedereen,
Even terug een beetje updaten. Eigenlijk is er niet zoveel nieuws onder de zon. Alles blijft gelukkig goed gaan. Umpie en Tumpie blijven goed groeien en bijkomen. Ze bewegen nog steeds ontzettend veel en dit tot groot plezier van de vroedvrouwen en artsen die de monitoring en echo's moeten maken. Soms is het onmogelijk ze goed in beeld te krijgen en menig assistent zijn/haar geduld wordt dan op de proef gesteld. Verder is alles hier rustig. Gisteren vrijdag zijn mama en haar zus nog eens op bezoek geweest en is de buurvrouw op weekend vertrokken. Eigenlijk is het maar een half weekend want ze moet vanavond alweer binnenkomen. Ik heb vandaag dus de kamer voor mij alleen. Dit komt wel goed uit want Peter en de kindjes komen op bezoek. Quinten verjaart vandaag en wordt 5. Een beetje jammer dat we het thuis niet samen kunnen vieren maar net als bij Xander, 14 dagen geleden, zal het zo ook wel lukken hé. Gisteren ook de definitieve datum voor de keizersnede gekregen. Wij weten dus al hoeveel dagen we nog moeten aftellen. Peter en ik houden er echter aan om de datum nog voor onszelf te houden. Dat houdt bij jullie de spanning er nog even in :). Wees gerust ... als het zover is, zullen jullie er van horen. Voor de nieuwsgierigen die zich echt niet kunnen houden en nu dagelijks gaan proberen mij te contacteren ... je mag proberen maar ik kan jullie nu al zeggen dat ik nog een aantal onderzoeken moet ondergaan en ik dus niet zo gemakkelijk meer mijn telefoon zal kunnen beantwoorden. Dus het niet beantwoorden van mijn telefoon of mails wil niet zeggen dat het zover is.
Na twee dagen zonder internet, lukt het nu blijkbaar weer wel om een berichtje te noteren. Ik kan op dit moment wel mijn mails niet lezen. Zal morgen eens proberen onderhoren wat het probleem zou kunnen zijn. Tot hier toe ging dit prima. Gisteren, dinsdag, weer een dagje van monitoring en echo. In de namiddag bezoek van 5 collega's. Het was zeer leuk. Het doet echt deugd om weer eens vertrouwde gezichten te zien. Ze hadden ook een zeer leuk kado bij, een puzzel van 1000 stukjes. We zien wel of ik die nog gelegd krijg, want ben ondertussen ook begonnen met mijn borduurwerkje. De echo was weer tiptop. Iedereen duimt hier mee voor de laatste dagen want de keizersnede zal volgende week gebeuren.
Met de nieuwe buurvrouw klikt het zeer goed. We babbelen veel en hebben ook al wat afgelachen. Ik ben misschien niet de meest geschikte persoon om dit te zeggen (vanuit mijn job) maar hier loopt een studente rond die wij het "stresskippetje" noemen. Ze bedoelt het heel goed en is heel vriendelijk maar ze heeft de neiging om mensen op stang te jagen. 's Morgens om 8 uur, we zijn dan wel al wakker maar liggen meestal nog wat te doezelen, vliegt ze hier binnen met haar karretje. Super opgewekt, zo van ... joehoe ... hier zijn we weer ... ik ben al meer dan twee uur wakker ... 't is voor jullie nu ook wel tijd. Ik zal hierna even een gesprek noteren als ze binnenkomt (S staat voor studente, A ben ik) S: Goeie morgen. Ik kom even de parameters nemen. Hier is de thermometer (ik lig ondertussen nog in mijn bed en heb de tijd niet om op de rand te komen zitten). JA .... het duurt precies weer lang vandaag ... hij heeft er precies geen zin in. A: Je kan misschien ondertussen mijn bloeddruk al nemen? S: OK. En dan volgt de reeks van vragen die we hier elke morgen moeten beantwoorden: - Heeft u ergens pijn? - Bent u misselijk? - Heb u last van bloedverlies? - Last van harde buiken? - Naar het toilet kunnen gaan? Ondertussen heeft ze mijn bloeddrukwaarde die 95 over 56 mmHg blijkt te zijn. S: 9 ... dat is toch laag hé Dan gaat ze naar de buurvrouw die hetzelfde ritueel moet ondergaan. Ondertussen brengen ze ook het ontbijt dat ik niet in bed opeet maar aan tafel. Ik moet dus even de tijd nemen om mezelf uit bed te rollen (eerst naar zijlig gaan en dan rechtduwen :anders geraak ik er niet goed uit). Vaak is dit ook even pijnlijk in de liezen en er ontsnapt mij een "au" uit de mond. Onmiddellijk reactie van S S: Heeft u pijn ? Heeft u dat dikwijls? Hoeveel is die pijn op een schaal van 0 tot 10? Ik relativeer en leg uit dat dit normaal is wanneer ik uit bed kom en dat dit te maken heeft met de bekkeninstabiliteit. S is tijdelijk gerustgesteld. Ze verdwijnt van de kamer en geeft mij en de buurvrouw de kans om te ontbijten. Na 30 minuten (mijn ontbijt was juist binnen), staat ze daar terug. S: Aha ... u heeft gedaan met eten ... dan zal ik u aan de monitor leggen. A : Ik zou mij eerst willen wassen, dan kan ondertussen mijn eten nog wat zakken. S: Waarom ... bent u misselijk? Heeft u daar veel last van? (ik begin het stilletjes te krijgen ... als ze van alles zo een drama gaat maken!) Ik had een beetje zin om iets te zeggen maar kon mij op tijd inhouden) (ik dacht bij mezelf: als jij met zo'n dikke buik zou zitten, waarbij het eten zowiezo al niet meer zo gemakkelijk zakt omdat de babies in de weg zitten, en je zou dan onmiddellijk na een maaltijd in je bed moeten gaan liggen, in halve zithouding, ... je zou van minder zuuroprispingen krijgen) Ik leg weerom uit dat dit geen probleem is maar dat ik anders gewoon last krijg van zuuroprispingen en ga naar de badkamer. Na ongeveer 20 minuten wil ik de badkamerdeur opendoen en zeggen tegen de buurvrouw dat ik ons "stresskippetje" dan maar zal bellen, zodat ze me aan de monitor kan leggen. Dit was echter niet meer nodig want ik steek de deur van de badkamer nog maar open en ze stond me al op te wachten. Achteraf vertelde de buurvrouw dat ze al eens een keer was komen kijken toen ik nog op de badkamer was. Kijk ... je kan vol goede bedoelingen zitten maar van zo'n mensen word ik zenuwachtig. Ik weet ook wel dat ze moeten rondkomen met hun werk maar dan moet ze haar werk misschien anders plannen? Ik ben nu geen slak hé maar heb nu wel wat meer tijd nodig om alles rond te krijgen (het bewegen gaat wat trager). Al bij al hebben de buurvrouw en ik er achteraf wel om moeten lachen.
Vandaag woensdag, is Peter deze namiddag langsgeweest en hebben we een rondleiding gekregen op de neonatale intensieve zorgen. We hebben info gekregen over de manier van werken, wat we moeten doen als we op bezoek willen komen, hoe de kindjes worden opgevolgd, wie we allemaal kunnen aanspreken met onze vragen, wat we moeten voorzien aan materiaal, hoe het in zijn werk zal gaan met de borstvoeding, ... We hebben ook een kindje gezien van een 1850g. Het zijn echt wel kleine puitekes hoor. Normaal mogen de kindjes op 2,4 kg naar huis. Er is echter wel een mogelijkheid als de kindjes sterk genoeg zijn en geen echte "intensieve" verzorging meer nodig hebben, dat ze kunnen overgebracht worden naar Sint-Niklaas en eventueel daar nog een tijdje in de couveuze liggen. Dit is langs één kant wel een opluchting omdat het wel praktischer zou zijn (we moeten dan niet elke dag de rit naar Leuven doen om bij de kindjes te zijn en om voedingen te brengen). Ik ga me echter geen illusies maken en er een datum of week op stellen. We zien wel als de kindjes er zijn.
Ondertussen begint thuis ook alles een beetje in gereedheid te raken. De kamer voor Xander en Quinten is bijna klaar. Deze week is de verfploeg langsgeweest (de ouders van Peter) en morgen gaat Peter parketlaminaat leggen. Als dat gedaan is, kunnen de meubels erin. En als ik weer thuis ben, kan de inhoud van de kleerkast verhuizen en het speelgoed en kunnen de jongens daar gaan slapen. Ze kijken er echt naar uit.
Zo, tot hier ons verslag, vele groetjes en tot het volgende ...
zaterdag 10 april, zondag 11 april en maandag 12 april
Dag Iedereen,
Vandaag zijn we hier 3 weken. Het langste stuk is gepasseerd. We zijn nu 31 weken en 1 dag ver. Zaterdag zijn Peter en de kinderen langsgeweest. Het is altijd een blij weerzien maar je voelt dat het voor de kinderen ook snel voldoende is. In het begin willen ze allemaal veel vertellen maar na een tijdje beginnen ze zich te vervelen ondanks de spelletjes die ze bijhebben. Het is ook wel te begrijpen. Hier kan en mag niet veel. Er is hier eigenlijk niets voorzien voor de kinderen. Ze kunnen wat rondjes lopen op het terras buiten en wat naar televisie kijken, maar daar blijft het meestal bij. Terwijl Peter en de kinderen hier nog waren, kreeg ik een nieuwe buurvrouw. Het is iemand die hier ook al een tijdje ligt maar die niet meer overweg kon met haar andere buurvrouw en gevraagd had om te mogen verhuizen. Ze valt wel mee. Ze is 26 jaar en zwanger van haar eerste kindje. Ze is afkomstig van Antwerpen. Ze moet in het ziekenhuis blijven omdat er problemen zijn met het hartje van het kindje. De hartslag is veel te laag en via medicatie, die zij via infuus krijgt, hoopt men het ritme wat te kunnen opdrijven. Ondanks dat, weet ze nu al dat vrij vlug na de geboorte het kindje een pacemaker moet krijgen. Als je dát verhaal hoort, dan mogen wij echt niet klagen. OK we zitten met een risicozwangerschap, die nauwgezet moet opgevolgd, maar voorlopig, en hopelijk blijft dat zo, is het bij risico gebleven en zijn er nog geen problemen opgetreden (even hout vasthouden). We (de buurvrouw en ik) hebben zaterdagavond nog lang gebabbeld. Ze kon hier in het begin ook haar draai niet vinden. Ondanks haar infuus heeft ze veel bewegingsvrijheid, met het gevolg dat ze meer niet dan wel op de kamer is. Vergeleken met haar, ben ik dan een echte huismus (kamermus past hier beter). Ik doe nog wel mijn wandelingetje maar de fysiek begint nu ook parten te spelen. Het buikje wordt groter en ik heb nog steeds last van die bekkeninstabiliteit. De pijn heeft zich nu verplaatst naar de liesstreek met het gevolg dat ik echt loop te waggelen. (Ik voel me net Mama Duck). Ook merk ik dat ik sneller buiten adem ben en dus wat sneller een pauze moet inlassen en even gaan zitten. Nu ja, ... ook dit zal wel weer voorbij gaan niewaar! Gisteren, zondag, was een rustige dag. Een beetje bijgeslapen overdag, wat gespeeld met het spelletje dat ik van Koen heb gekregen en ik ben begonnen aan mijn borduurwerkje. Tussendoor de nodige tijd uittrekken voor de monitoring die niet zo vlot verliep. We kregen steeds maar 1 hartslag je horen en je moet er uiteraard twee verschillende hebben. Na wat zoeken is het dan toch gelukt maar het gevolg was natuurlijk dat ik weer meer dan een uur aan dat spel heb gelegen. (Amai mijne rug). Vandaag zal het ook een rustige dag worden. Ik verwacht geen bezoek, dus kan ik verder borduren of nog wat op de computer bezig zijn. Ze zijn daarnet ook komen zeggen dat Peter en ik woensdagnamiddag uitleg krijgen van de kinderarts en een rondleiding op neonatologie (waar de kindjes na de geboorte terecht zullen komen). Ik ben nieuwsgierig en heb mijn lijstje met vragen al klaar.
Zo, dat was het alweer. Tot de volgende en vele groetjes,
Hier zijn we weer. Het is alweer een paar dagen geleden. Na de vrij drukke dinsdag, was woensdag zeer rustig en valt er eigenlijk niet veel speciaals te melden. Het begint misschien een beetje saai te klinken maar ook op donderdag alles rustig. De monitoringen gaan goed. Het lijkt wel alsof umpie en tumpie er aan beginnen wennen. Donderdagnamiddag bezoek van mijn schoonmama en schoonzus. De middag is snel voorbij gegaan. Donderdagavond mocht mijn buurvrouw naar huis. De pijn is onder controle. Zijzelf heeft er geen goed oog op en vreest hier zeer snel terug te staan. We zien wel. De nacht van donderdag op vrijdag vrij goed geslapen. Het is toch wel een verschil hoor, alleen op een kamer of met twee.
Vrijdag weerom een rustige dag. Er is geen nieuwe buurvrouw komen opdagen. Ik ben nieuwsgierig hoe lang ik van mijn tijdelijk grotere vrijheid kan genieten. De monitoringen waren prima en bij de echocontrole ook alles prima. Ik heb kennis gemaakt met de prof die de keizersnede zal doen. Ziet er een toffe madam uit. Ook zij is zeer tevreden met de gang van zaken. Beide kindjes liggen in hoofdligging. Baby 2, zoals zij dat hier zeggen (= de baby die links ligt) ligt al vrij diep. Ze vond het op zich wel jammer dat het geen gewone bevalling kon zijn, want de kindjes liggen perfect. Maar we hebben het nu al zo ver geschopt, dat we geen risico's gaan nemen en er problemen zouden kunnen optreden tijdens de bevalling (voornamelijk met de navelstrengen). We blijven dus bij de keizersnede. De kindjes zijn nog even gecontroleerd op gewicht en zouden nu beiden rond de 1700 g wegen. 's Avonds zijn mama, Koen en Karolien (mijn jongste broer en schoonzus) nog langsgeweest en ook Koen en Kristel (een neef van Peter en zijn vrouw). Ikzelf heb een leuk spel gekregen dat ik alleen kan spelen en ook een borduurwerkje. Ja, ja, ... dat hadden jullie van mij misschien niet verwacht maar ik doe dat graag, borduren (allé 't is te zeggen, het gaat alleen om kruisjessteek hé). Alleen moet je er tijd voor hebben en doorheen het schooljaar is dat vrij moeilijk. Maar nu is dit geen probleem. Ik hoop het nog te kunnen afwerken tegen dat Umpie en Tumpie naar huis komen, zodat ik het op de kinderkamer kan hangen. Umpie en Tumpie hebben ook hun eerste tuutje gekregen.
De skype werkt nu ook thuis. Aanvankelijk waren er problemen met de camera. Eens die opgelost waren, vormde de micro een probleem. Steven, de jongste broer van Peter heeft het nu allemaal opgelost en we hebben al een keer of twee kunnen skypen met de kinderen. Zij vinden het best wel grappig om mama te zien op scherm en met haar te kunnen babbelen. Vooral de micro (Steven heeft tijdelijk een echte micro geïnstalleerd die hij gebruikt in zijn zanggroepje) zorgt voor de nodige pret. Quinten denkt dat het een lolly is en steekt hem bijna in zijn mond als hij iets wil zeggen. Xander heeft door dat zoiets ook gebruikt wordt om te zingen en steekt bijgevolg een heel lied af waar ik niets van versta, maar waarvan hij denkt dat het in het engels is. Ons Yade doet nog het meest normaal van allemaal. Deze namiddag komen ze terug op bezoek, het zal leuk zijn ze weer eens te zien en te kunnen knuffelen.
Vandaag was een speciale dag. Toen ik deze morgen opstond, leek het een verschrikkelijke dag te worden. Ik voelde mij nog ontzettend moe. Had weer niet veel geslapen en had eigenlijk nergens zin in. Zo'n echte baaldag. De voormiddag ging dan ook niet goed vooruit. Maar wat eruit zag als een "triestige" dag is helemaal anders uitgedraaid. Er zijn in totaal 7 bezoekers geweest. Marleen (een collega), Belleke en Tim, de vroegere eigenaars van de creche waar onze kinderen geweest zijn (Xander en Quinten), nu nog gaan (Yade) en zullen gaan (Umpie en Tumpie) en Liesbet en Nina (huidige eigenares en medewerker van de creche) die Arne (het zoontje van Liesbet) en ons Yade bijhadden. Dat was een echte verrassing. Tussendoor heb ik ook nog een stukje meegepikt van de persconferentie van het Belcantogezelschap (via skype) en ben ik nog naar de echo geweest.
Wat betreft de persconferentie ... er zijn er misschien nog wel een paar die het zich herinneren, maar ik heb een aantal dagen geleden melding gemaakt van een grote gebeurtenis in het Belcanto. Ik heb er toen een spelletje van gemaakt en gevraagd wie vóór 6 april zou kunnen raden waar het over ging en dan een tip meegegeven. Er heeft echter niemand op de vraag geantwoord en aangezien de persconferentie nu achter de rug is, kan en mag ik het nu wel vertellen. Zoals eerder vermeld, spelen we dit jaar "Het witte paard" of "Im weissen Rössl". De grote verrassing is dat we Koen Crucke himself bereid hebben gevonden om de mannelijke hoofdrol op zich te nemen. We hadden dit nooit durven dromen, maar het is dus gelukt. Ikzelf heb wegens de reden u allen bekend, nog niet het genoegen gehad met Koen zelf te spreken maar dat zal er in de toekomst wel van komen. Deze middag hebben we via de skype even naar elkaar gezwaaid. Wie dit berichtje vandaag of morgen nog leest, moet zeker naar het journaal kijken op TV Oost. Er is ons beloofd dat ze het vandaag nog in het nieuws zouden brengen. Mensen die thuis een krant nemen ... als er van dit gebeuren melding wordt gemaakt (klinkt chique niewaar) zouden jullie dit dan eventueel voor mij willen uitknippen en bewaren? Bij deze wil ik ook nog wat reclame maken. Wie Koen en uiteraard het Belcantogezelschap aan het werk wil zien, moet komen kijken naar één van onze voorstellingen in de stadschouwburg van Sint-Niklaas. We spelen op volgende data: 9, 10, 30 en 31 oktober en 1 november 2010. Voor meer info en kaarten kan je terecht via de website: www.belcantogezelschap.net of op het telefoonnummer 03/776.49.55. Het is een echte aanrader. Ook als je niets van operette kent of denkt dat dit echt niets voor jou is ... deze is het proberen waard. Er zit veel humor in en bevat vele mooie en meeslepende melodieën.
OK tot zover de reclame. Misschien nog even komen tot waar wie hier eigenlijk voor zijn ... umpie en tumpie. Weer een echo gekregen vandaag. Alles was weerom in orde. Het was een beperkte echo (enkel controle van bloedvaten en bloeddoorstroming), maar alles zag er goed uit. We doen dus weer nog even verder. Vrijdag is de volgende echo.
Zo ... dat was het voor vandaag. Daar waar ik even een dipje had deze voormiddag, ben ik er nu weer helemaal bovenop en zien we nog 2 tot 3 weken hier, weer zitten.
Een opmerkzame lezer heeft mij er attent op gemaakt dat ik in mijn agenda aangegeven had dat ik vandaag een echo kreeg. Dit klopt niet. De echo is voor morgen. Ik was een beetje mis in mijn dagen en data. (Ja ... of wel is dat zwangerschapsdementie ... echt waar dat bestaat echt, ofwel is het omdat alle dagen hier zo op elkaar lijken dat ik niet goed niet meer mee ben met de kalender. We laten het in het midden) Dank aan de opmerkzame lezer die tevens deze middag met haar gezin ook op bezoek is geweest. Het was weerom een aangename afwisseling en de namiddag is zeer snel vooruit gegaan. Nogmaals dank voor het bezoekje.
