België wordt in het buitenland vaak bestempeld als een landje waar veel kan zowel financieel als fiscaal, heel rijk is, taalvaardig is door zijn verschillende talen en zoverder. Dat er grote tegenstellingen zijn tussen Noord en zuid die het land nu al jaren gijzelen, de fiscale druk een van de hoogste in Europa en zelfs een van de hoogste ter wereld is, er slechts 1 regio zelfbedruipend is, de taalvaardigheid ook slechts in 1 regio te vinden is (zelfs deze begint in Vlaanderen ook af te nemen als we de onderzoeken van de kennis van het Frans bij de jongeren mogen geloven) vergeet men in het buitenland gemakkelijkheidshalve even. Hier en daar is een enkeling geïnteresseerd in onze talenkwestie en autonomiestrijd maar waarom zou men daar onze politici deze ook liever doodzwijgen zodat men zogezegd toch voor een rijk met hoofdstad van Europa kan opkomen en toch iets te zeggen kan hebben.

In België pakken wij graag uit met ons sociaal zekerheidsstelsel. Sommigen ziet dit als hun paradepaardje. Zeg nu zelf wie wilt er niet voor een paar euro op doktersbezoek of direct op een kwaliteitsvolle maar vooral betaalbare manier geholpen worden in ziekenhuizen? Iedereen natuurlijk. Dit kost geld, veel geld zelfs maar geen zinnig mens die deze hulpverstrekking kan betwisten, al kunnen de middelen waarschijnlijk binnen de zorgsector nog efficiënter aangewend worden.

Natuurlijk laat deze vorm ook misbruiken toe. Wie is er als student bij examenvrees niet eens bij een dokter binnengestapt die onverwijld een briefje voorschreef? Welke dokter neemt het risico iemand die (eventueel onterecht) klaagt over rugpijn uit voorzorg al niet een periode thuis te laten om te rusten. Het moest maar eens zijn dat je dat als arts deze pijn in twijfel zou trekken en deze persoon laat werken en hij daadwerkelijk iets in zijn rug krijgt. De carrière van de arts zal zeker onder de loep genomen worden. Maar goed deze kwaaltjes moeten we erbij nemen voor het hoger goed van algemeen welzijn.

Men trekt vaak van leer tegen fiscale ‘fraude’. Onder fiscale fraude stelt men het moedwillig ontwijken van aangifte van vergaarde kapitalen met als doel minder sociale bijdragen te betalen. Vooral het moedwillig karakter wordt er benadrukt, en terecht trouwens. Dat de overheid helemaal geen transparantie geeft wat er met het geld gebeurt wordt gemakkelijkheidshalve maar doodgezwegen. Men stelt dat de kiezer hier dan maar moet over oordelen bij de verkiezingen. Maar hoe kan men als kiezer oordelen als men alleen de negatieve feiten kent van de ‘fraude’ maar niet wat men met het geïnde geld doet? Sommige politieke strekkingen leven hier alleen van het zwart maken van anderen maar leveren zelf alleen goed nieuws shows maar vergeten te vermelden welke sociale kosten hier aan verbonden zijn. Doet de gratis bussen in Hasselt een belletje rinkelen? Mijn grootmoeder was ook blij dat ze gratis met de bus mocht rijden maar dat de gemeentebelasting nog nooit zo hoog was moest men erbij nemen. Laat staan het Vlaamse geld dat in dit project geslorpt is.

Laat dit bovenstaande de eerste vorm zijn van sociale fraude waar we mee te kampen hebben. Immers als iets sociaal is moet er toch minstens een meerderheid of een groot deel van de bevolking iets aan hebben. Tenminste iedereen moet de kans hebben om eraan deel te kunnen nemen. Dit sluit verschillende initiatieven van positieve discriminatie uit, inderdaad, maar waarom is deze vorm van discriminatie vaak nodig?  

Ook zou er een breder kader moeten zijn waarin de sociale acties gekaderd zijn. Nu is er zo een wirwar van premies en acties dat een kat haar eigen jongen niet terug vindt. Men zou beginnen denken dat men deze klucht in stand wilt houden om werkgelegenheid op te leveren op verschillende afdelingen en dat burgers de zoektocht naar de juiste gegevens opgeven maar als er dan commentaar komt men toch kan zeggen ‘kijk, daar stond het in de kleine lettertjes’. Voor mij is dit ook een vorm van sociale fraude want geld van de belastingsbetaler wordt ook niet goed besteed. Misschien ook wel moedwillig want wie durft er tegen zijn eigen werkgever te stemmen in de kieshokjes?  Men zou wel zot zijn.

Een tweede vorm van sociale fraude is misbruik maken van een systeem dat dient ter ondersteuning van de zwakkeren in de maatschappij. Indien iemand zonder inkomen valt door ontslag, afdanking,… moet deze geholpen worden maar tevens zeer actief aangezet  worden om alle kansen te grijpen naar een nieuwe uitdaging. Werkloosheidsuitkeringen moeten beperkt worden in de tijd tot anderhalf jaar. Na deze periode biedt de VDAB een lijst met opleidingen aan van 6 tot 12 maanden. Deze volgt men op kosten van de belastingbetaler. Hierna ontvangt men een overzicht van alle ondernemingen die op dat moment zo een profielen zoeken. Men krijgt dan nog 3 maanden om een betrekking in deze richting, of eventueel op eigen initiatief met hulp van VDAB toch in een andere richting, te vinden. Dit blijft op kosten van de belastingbetaler. Indien met binnen deze periode van 3 maanden geen betrekking gevonden heeft verliest men voor minstens 3 jaren de rechten op een uitkering van welke aard dan ook. De werkgevers zijn verplicht hun vacatures aan te bieden aan de VDAB en gedurende de eerste 6 maanden de huidige werklozen voorrang te geven op basis van objectieve criteria bij de aanwerving. Na deze periode kan men de open betrekking uit besteden aan privé partners. Dat hier tegenkanting tegen zal komen spreekt voor zich maar niets doen is het failliet van een heel systeem waar de hardwerkende belastingbetaler het grootste slachtoffer van zal worden. Verschillende landen in Scandinavië tonen aan dat dit principe absoluut zijn nut bewijst. Het is een kwestie van willen, niet van kunnen.

Ik zou graag eens de vraag willen stellen aan verschillende personen die aanwervingen verzorgen hoeveel mensen zichzelf zwaar overschatten of kwaadwillig in ongeschoren of met trainingspak aan solliciteren voor een veel te hoge functie louter om dan bij de VDAB te gaan zeggen dat men geen werk vindt. Ook de stelling dat men ooit iets aan zijn rug heeft gehad laat een werkgever wel 2 keren nadenken of men wel de juiste persoon voor zich heeft. Of deze klachten ook waar zijn of niet wordt toch nooit gecontroleerd of gemeld. Gelukkig is deze groep, voor zo ver ik ze kan inschatten, niet al te groot in het geheel maar deze vorm van profitariaat is al even verwerpelijk dan de fiscale fraude die, voor zover ik ook weer kan inschatten, ook maar door enkelen wordt uitgevoerd, maar waartegen wel een hele politieke schandpaal opgezet wordt.

Denkt men echt dat bedrijven die mensen zoeken werklozen zouden weigeren indien deze aan de voorwaarden voldoen? Het doel van een bedrijf is winst maken en mensen zijn hier voor nodig. Denkt men echt dat mensen die willen werken en hier moeite voor doen en op het juiste niveau zoeken geen betrekking zouden vinden? Ja, er zijn uitzonderingen. Soms moet men een niveau lager beginnen dan men zich voorop had gesteld. Soms moet een werkgever ook meer in iemand investeren dan hij eerst had voorzien. Dit hoort er nu eenmaal bij, zonder risico’s kan men niet winnen!  Is discriminatie onbestaande? Nee, natuurlijk niet maar ze werkt wel langs 2 kanten en niet langs 1 kant zoals ze ook weer vaak in de politiek voorop gesteld wordt. Ja, er zullen bedrijfleiders zijn die wantrouwig zijn tegenover andersdenkenden en al dan niet bewust deze niet onbevooroordeelde signalen geven. Dit mag ook absoluut niet getolereerd worden en indien dit gebeurt moet dit gemeld worden. Langs de andere kant kan men ook moeilijk verwachten dat als een taal of een ander objectief criteria een vereiste is, en een kandidaat niet aan deze vereiste voldoet of toch niet aan het verwachte niveau, dat men deze persoon de voorkeur geeft op iemand die wel deze kennis heeft.

Hoeveel jobs willen de autochtone Belgen niet meer uitvoeren? Als er dan buitenlanders gezocht worden omdat de taken nu eenmaal moeten gebeuren klaagt men dat het werk afgepakt wordt. Het grote motief dat men aanhaalt is dat van de slechte betaling voor vuil werk. Echter bepaalde websites met informatieve waarde zoals netto.be halen zelf artikels aan waar men met ‘vuil’ werk zeer goed zijn kost kan verdienen. Denk hierbij maar aan op een boorplatform werken als arbeider of dergelijk gaan werken. Opleidingen worden graag voorzien en nog vindt men niet genoeg mensen. Het klopt dat de work-life balance hierdoor veranderd maar men moet, vaak als lager geschoolde, opofferingen durven maken als men kiest voor een hoger inkomen onder het huidige loodzware belastingssysteem. Nee, het is veel gemakkelijker en populistischer te stellen dat er geen werk is of dat de buitenlanders dit afnemen of zelfs van discriminatie, ja, zelfs van racisme bij de werkgevers durven te spreken. Dat er personen zijn die reeds jaren van ons sociaal systeem leven en hier niets voor maatschappelijk tegenover stellen wordt door zowel politieke partijen als vakbonden doodgezwegen. Dit is evenzeer fraude als de fiscale fraude.

Men moet het benodigde geld ergens halen. Indien men langs de inkomsten kant vaststelt dat er onregelmatigheden plaatsvinden, moeten deze aan de kaak gesteld worden. Langs de andere kant moeten bepaalde heilige huisjes ook eens gesloopt durven worden. Wie voor een langere periode afhankelijk is van de belastingsbetaler en geen eigen bijdrage levert, na initiatieven om hem of haar terug op weg te helpen, moet ook niet meer op de steun rekenen van diezelfde belasting betaler die wel de moeite doet eerlijk en getrouw zijn arbeid en tijd ter beschikking te stellen van een ander. De overheid moet ook inzien dat werken lonend moet zijn. Het onderscheid tussen werken en niet werken ( met al dan niet bijklussen in het ‘zwart’) is niet groot genoeg, en werkt misbruik in de hand. Het huidig belastingsstelsel werkt dit natuurlijk ook in de hand.

Al te vaak liggen politieke schandpalen en heilige huisjes aan de basis van een mogelijk misbruik. Tegenstellingen in opinies kan geen probleem zijn. alleen er halsstarrig aan proberen vast te houden en ‘Non’ produceren wegens stembejag is minstens even ‘crimineel’. De politiek moet een kader scheppen waarbinnen iedereen zijn rechten maar ook zijn plichten kent. Dit is de hoofdtaak en als daar een debat over herkadering van bevoegdheden voor nodig is, dan is dat maar zo. Het enige onverantwoorde is de ogen sluiten en doen alsof het probleem vanzelf weg zal gaan of niet zal verergeren met de tijd. Door deze stellingname maakt men zichzelf misbaar en minimaliseert men zijn eigen verantwoordelijheden.

Een echt sociale rechtstaat mag ervan uitgaan dat niet alleen mensen nemen maar ook bereid zijn te geven indien nodig voor het algemeen goed. De rechtstaat als sociaal verkopen door te nemen en ze als gever te verkopen is niets meer dan een ‘salon’ sociale rechtstaat Het is aan de overheid om een juist kader te scheppen maar het is de verantwoordelijkheid te zorgen dat men personen aanstelt die een juist kader kunnen en durven scheppen. Alleen in een duidelijk rechtvaardig kader zullen mensen zich herkennen en zal de noodzaak van misbruik tot een minimum herleid worden. Immers een sociale rechtstaat laat ruimte voor liberale, sociale en regiogebonden initiatieven. Laat deze kennisname van rechten EN plichten de enige echte reden zijn van verkiezingen nu en ten alle tijden.      

23-04-2009, 21:26 geschreven door Noene  

Ik moet toegeven dat het gevangenisregime in België mij nog redelijk lijkt mee te vallen. Nu ik zeg duidelijk ‘lijkt’ mee te vallen. Ik bedoel namelijk niet het uitzitten van de straf maar de maatregelen op zich. Straffen van minder dan 3 jaren hoeft men in principe niet meer achter de tralies uit te zitten maar bij zich thuis met een enkelband. Natuurlijk zijn er voor en nadelen aan zo een band verbonden, de vraag die ik mij stel is echter welk signaal zendt men uit naar de burger? Is het een gevoel van mee gaan met zijn tijd of eerder straffeloosheid waarbij men eventueel zelfs het laks, (links?) Beleid in vraag stelt? Ten slotte stel ik mij ook weer de vraag naar de verantwoordelijkheid van de media. Loont het om op dit soort berichtgeving in te gaan als media, een venster op de wereld of is het eerder te doen om een ‘verkleuring’ of toch tenminste een mening weer te geven met het gevaar dat mensen zich hierin kunnen vinden of niet.

Toch raar dat er zo veel commotie is om een simpele band rond de enkel. Men doet namelijk ook ringen, armbanden,… aan. Natuurlijk is het de connotatie die er iets anders mee doet, namelijk ‘veroordelen’. Men is veroordeeld in alle betekenissen van het woord als men deze band moet dragen. De veroordeling op zich is een problematiek waarover een heel discours geschreven kan worden maar op dit moment geldt alleen de opportuniteits kost van waartoe de enkelband bijdraagt: namelijk een straf in de gevangenis uitzitten voor zijn daden. Een gevangenis straf is er niet louter voor de gevangene te straffen maar zeker zo belangrijk is de maatschappij (tijdelijk) beschermen tegen individuen die het niet zo goed voor hebben met de burgers. Dit dan door beroving van de vrijheid. Aan het eerste aspect van een gevangenis straf, namelijk het straffen van de gevangene, kan een enkelband nog tegemoet komen. Immers men volgt min of meer iemand zijn doen en laten, al is het niet in een gesloten omgeving. Echter het 2^de aspect is al veel moeilijker te verzekeren. Een gedetineerde moet ’s avonds thuis zijn, dat klopt, maar wat hij overdag doet en met wie hij contact heeft wordt niet of nauwelijks gecontroleerd. De maatschappij wordt dus als het ware niet aan het risico van recidivisme of andere wandaden onttrokken.

Er is een gebrek aan opvang maar laat ons eerlijk zijn dit probleem was er in de jaren 80 en 90 ook al. We kunnen dus niet stellen dat het nieuw is, echter de oplossingen zijn er nog steeds niet. De oplossingen zijn er misschien rond 2015 maar dan zijn er evenveel plaatsen als dat er vandaag gevangenen zijn. Laat ons dus allen hopen dat er tegen 2015 niet veel bijgekomen zijn of we lopen weer achter de feiten. Men kwam dus op het idee om mensen thuis hun straf te laten uitzitten door de enkelband. Dit is goedkoper voor de maatschappij en men kan de opinie sussen omdat er zogezegd gecontroleerd wordt. Heeft er al ooit een veroordeling in de krant gestaan van iemand die zijn regime niet volgde? In deze tijden van crisis is ze financieel effectief een goede oplossing van 108 euro per dag ten opzichte van 38 euro. Hier houdt echter het positieve nieuws op, vrees ik. De vrijheidsberoving en dus strafbeleving met ontradend effect is miniem en de kans op recidivisme tijdens de straf bestaat nog steeds. Met andere woorden de maatschappij is eigenlijk niet veiliger en men verleent eigenlijk louter een gunst aan de dader wegens gebrek aan visie en budgettaire beperkingen.

Het is dan ook niet vreemd dat er een gevoel van onveiligheid heerst als men signalen leest in de pers, gecombineerd met de talrijke flaters van daders zoals mensenhandelaars die wegens procedure fouten vrijkomen, een gedateerde wetgeving op vele gebieden en een onmogelijkheid om nieuwe eenheidswetten te maken door de grote verschillen tussen Noord en Zuid, de wet Lejeune die bij alle straffen en gerechtshoven mogelijk van toepassing kan zijn, de ivoren toren visie van politiek en justitie. Ongeacht of men iemands leven verwoest heeft of niet zal men onder de drie jaren straf deze thuis kunnen uitzitten bij hun eigen familie, geliefde,… maar nog belangrijker eventueel in de buurt van het slachtoffer want een bevel tot afstand zal u nooit uit uw eigen huis zetten en dus eventueel ook zijn buurt. Er blijft dus een risico voor het slachtoffer.

Wat moet er concreet gebeuren zult u zeggen? Kritiek geven is immers gemakkelijk. Op korte termijn moeten de enkelbanden gebruikt worden voor mensen die in afwachting zijn van hun arrest. Dit achter alleen bij risico op vluchtgedrag. Nu vlucht men, en wordt men bij verstek veroordeeld.  Als men na de veroordeling bij verstek 10 jaren niet in België meer komt of aan België uitgeleverd wordt geldt de veroordeling niet meer, en kan men hier dus terug vrij rondlopen. Ten tweede moet er voor een bepaalde categorie van veroordelingen geen toepassing van de wet Lejeune meer mogelijk zijn. Hierbij moet men kijken naar het menselijk leed bij verkrachtingen, moord, overval met geweld, poging doodslag,…Bij een veroordeling door het hof van Assisen mag er nooit sprake zijn van een strafvermindering door de wet Lejeune of alleen in zeer uitzonderlijke gevallen.  Een enkelband mag alleen gebruikt worden bij diefstal,… of eventueel bij fraude,… waar er geen lichamelijke letsels toegebracht zijn. Ook moet men de veroordeelden niet alleen opsluiten in een cel maar in navolging van beschermde werkplaatsen ook werkplaatsen oprichten waar de gevangene zijn schuld aan de maatschappij kan terug betalen en een minimum gestort wordt op een rekening zodat hij na het vrijkomen een klein kapitaal heeft om zijn leven terug op de rails te zetten. Tevens kent ge gevangene ook een beroep en blijft hij in circulatie. Het excuus van niet mee gewend te zijn te werken, geldt niet meer.  

Op lange termijn moeten er meer gevangenissen bijkomen of we het willen of niet. De maatschappij veilig proberen te houden is niet kosteloos en zal dit ook nooit zijn. Men heeft de keuze zijn geld te verspillen aan maatregelen die het risico niet of nauwelijks indijken of effectief een tijd veilig zijn en tegelijk een signaal uitzenden dat misdaad niet loont.

Dit lijkt hopelijk voor de meeste een ver van mijn bed show, en natuurlijk hopen we dat dit zo blijft, maar onderschat de maatschappelijke impact niet van een maatschappij in angst en onzekerheid. Op dit moment heerst er angst zijn werk en dus inkomen te verliezen, politieke onzekerheid die het land gijzelt en een beeld van een overheid die de mensen in de kou laat staan als hen een onrecht wordt aangedaan. Indien men niet ingrijpt zullen meer en meer burgers het recht in eigen handen nemen. hierdoor zullen dan de daders ook driester te werk gaan en zo verder,…

De media speelt dit uit door onder het mom van objectieve berichtgeving toch een gevoel van onbehagen en verontwaardiging te scheppen. Echter verder gaan dan al dan niet subjectieve informatie geven doet ze niet, laat staan oproepen tot actie tegen het wanbeleid. Echte helden bestaan in het media landschap al lang niet meer. De Burger wordt verwacht in juni 2009 om zijn stem uit te brengen maar door het cordon sanitaire ( niet door tegen wie ze uitgevaardigd is!) hoeven de politieke meerderheidspartijen geen verantwoordelijkheid op te nemen want er kan, zal en mag precies niets veranderen. Ik stel mij de vraag hoe lang de burger nog tolereert dat de daders beter beschermd worden dan de slachtoffers? In andere landen zijn er al voor minder totalitaire regimes omvergeworpen. Klopt het dan toch dat we vastgeroest zijn in onze eigen luxe van onze bedrijfswagen, twee keren per jaar op reis en onze 38 uren week? Zo lang we de statussymbolen niet verliezen, blijven we kalm en pikken we het dat we worden kaalgeplukt, en voor dat geld zelfs niet het basis recht op veiligheid mogen verlangen in de naam van politieke correctheid waar zelfs de term ‘politiek’ een overbodige balast is.

17-04-2009, 18:52 geschreven door Noene  

Opel Antwerpen, Nyrstar, Philips,… al maanden zijn er onrusten en sluiten bedrijven al dan niet tijdelijk de deuren of stuurt men arbeiders tijdelijk naar huis. Voor de banken was de federale overheid het aangewezen mechanisme om de knopen te ontwarren en  de werkgelegenheid te redden. Na een verkoop van onze trots die nog steeds getuigt van veel bekwaamheid en bestuursmoed en 15 miljard aan steun was de federale kas leeg. De burger stond erbij en gromde dat het niet mocht maar goed, hij ploegde voort.

De Vlaamse regering moest nu maar eens laten zien dat ze meer kon dan alleen een goed varend schip besturen. Opel Antwerpen, DAF Westerlo,… en enkele andere ondernemingen kwamen, al dan niet door ook slecht beleid van de leiders in binnen en buitenland, ook in slechte papieren. Vooral Opel liep een groot risico een sociaal drama te worden. De Vlaamse regering moest naar het hoofdkantoor in de USA en met Bondskanselier Merkel werden afspraken gemaakt voor een eventuele Europese Opel Holding met privé kapitaal.

Het leven liep zijn ‘gewone’ gangetje tot… maandag 6 april opeens het bericht kwam dat de ‘goudmijn’ Arcelor Mittal in Luik ook in financiële problemen kwam. Wie had dit nu toch kunnen voorspellen? Op dinsdag was er al een communiqué van Mevrouw Onckelinx dat er dringend acties nodig waren om een banenverlies in de Luikse regio te stoppen. De Federale regering moest snel werk maken van noodmaatregelen. De ‘Non’ van madame Onckelinx en de vakbonden tegen de tijdelijke werkloosheid voor bedienden werd overnacht een mogelijke ‘Oui’. Een federale Deus ex Machina lijkt in de maak. Luik ligt, in tegenstelling tot de Antwerpse provincie blijkbaar, ten slotte in België en dan moet de federale overheid bijspringen waar nodig. Geld lijkt nu geen optie want dringende acties moeten genomen worden.

De Waalse regering houdt zich stil want er moet dringend aan ‘damage control’ gedaan worden omdat er een paar bijna gepensioneerden van de senaat voor 150 000 euro op kosten van de belastingbetaler op reis kunnen gaan naar de Verenigde Staten. Een studiereis waarvan de resultaten duidelijk afgelijnd zijn en naar buiten gebracht zullen worden, natuurlijk. Vlak voor de verkiezingen moeten immers eerst de dringende problemen aangepakt worden. Eens te meer omdat Premier Van Rompuy reeds gesteld heeft om geen federale dossiers meer te stemmen of te behandelen tot na de verkiezingen zodat geen enkele partij bevoordeeld of benadeeld zou kunnen worden. Het feit dat het regionale en Europese verkiezingen zijn en de federale pas binnen 2 jaren plaats vinden lijkt geen enkel probleem. Ook het feit dat de crisis geen pauze neemt voor de verkiezingen lijkt ook bijzaak.

Noodmaatregelen lijken er te komen doch het probleem van hoe deze te betalen lijkt ook een zaak voor de toekomst. De schuldafbouw zit goed, we hoeven geen eenmalige maatregelen te nemen, ons zilverfonds puilt uit van de prachtige zilveren schittering van munten die de kist goed vullen tot ver over de rand. Ook het begrotingstekort voor dit jaar tussen 10 en 15 miljard is louter een faits divers. Ja, als er geld is moet het uitgegeven worden.

Ook het feit dat er in Vlaanderen en Wallonië op dezelfde manier structureel nagedacht wordt over een paar kleine kostenplaatsen, zoals de nog steeds onbeperkte werkloosheidsuitkering in de tijd, het stelsel van brugpensioen, tijdelijke werkloosheid te herschikken, geen verhoging van de pensioenleeftijd, de OCMW bijdragen en nog andere communautaire futiliteiten, doen vermoeden dat de toekomst van ons 2 koppig draakje België genaamd ons gegarandeerd toelacht.  

Noene

10-04-2009, 23:12 geschreven door Noene  

Sinds juni 2007 is er niet veel veranderd op ons kleine stukje grond. Op het eerste zicht lijkt niet veel veranderd maar toch leven we nu in een totaal andere wereld, alleen lijkt het besef soms ver weg. Tuurlijk spreek ik over de federale verkiezingen die ons met veel beloftes opgezadeld heeft, harde uithalen naar het recente verleden alsof het verleden zich beperkte tot de realiteit na de dioxine crisis aan het einde van de 20ste eeuw. 
Iedereen zal het erover eens zijn dat er nog niet veel beloften ingevuld zijn en iedereen heeft hier zijn eigen visie op. Alhoewel het eigenlijk niet zou mogen omdat het nu geen federale verkiezingen zijn, zal toch juni 2009 ons misschien al iets meer duidelijk maken hoe wij in Vlaanderen over de huidige situatie denken.  Iedereen heeft zijn visie over politiek en zowel het absolute Liberalisme van Hume en Keynes als het Marxistisch Socialisme van Marx en Engels zijn prachtige theorieën maar hebben bewezen niet absoluut te zijn of te vervallen in onrecht dat misbruiken ontoelaatbare proposrties aanneemt. Buiten de politiekers die zich soms boven de wet verheffen en arresten van de rechtbanken naast zich neerleggen of uitblinken in hun onbekwaamheid, dat ons grootmoeder er uit empahtie en zelfs uit medelijden op wilt stemmen, is er nog een partij die een verpletterende verantwoordelijkheid draagt maar deze tot nu toe niet in consequent wilt opnemen: namelijk de media.
Zowel geschreven als gesproken pers beroepen zich op vrijheid van informatie maar doen hier zeer weinig mee. Buiten de lijntjes kleuren ligt blijkbaar nog altijd moeilijk. Ja men zegt dat er nog eens iets fout gelopen is of dat er nog een belofte niet nagekomen wordt. Ja, men heeft gedachten en fora in de geschreven pers. Echter naast het recht op vrijheid van meningsuiting en vrijheid van informatie heeft men ook plichten. Men heeft de plicht de burger goede en juiste informatie te geven en ook eventueel aan te zetten tot actie. Via de verkeizingen wordt er vaak voor de burger gesproken zonder dat deze zich hierin herkent maar de media kan een pltform creeëren dat mogelijkheden biedt waarop we verder kunnen bouwen en druk uitoefenen die zij zelf blijkbaar niet aandurft. Petities maar ook hardere, duidelijkere acties zoals in het ergste geval betogen met een goede en duidelijke boodschap zijn nodig. Niet het seperatisme moet of hoeft winnen maar in informatisme en niet het voortdurend immobilisme. Naast de politiek moet ook de Media ten dienste staan van de burger. Het maakt niet uit hoe het komt dat de problemen van vandaag er gekomen zijn of wie ze uiteindelijk oplost. Het belangrijkste is dat ze opgelost geraken zodat de burger terug een toekomst heeft waar hij in kan geloven. Wie kent de standpunten van de verschillende partijen nog? wie weet wie liegt en de waarheid spreekt? De media zou dit moeten weten en ook willen meedelen. Echter op dit moment weet de burger alleen dat het recht van de sterkste niet altijd in zijn handen ligt maar in diegene die hem vertegewoordigen en inlichten en hij ook het gevoel heeft dat de garantie op de waarheid nog nooit zo ver van hem weg lag lag als vandaag.

10-04-2009, 01:04 geschreven door Noene  

10-04-2009, 00:41 geschreven door Noene