Het begon deze morgen al...we zagen direct dat het terug niet gemakkelijk ging zijn met grote zus. brutaal, onbeleefd.... Deze avond is het terug geescaleerd. We vroegen aan haar om zich te wassen en dat wou ze niet. Begon direct terug te roepen, onbeleefde praat...Ze moest in de hoek gaan staan van ons en we hebben haar gewaarschuwd dat er al 2 minpunten op het bord stonden en dat bij een 3de minpunt ze direct naar boven moest voor de rest van de avond. Het wekkertje stond op 7 minuten....ze bleef maar roepen terwijl ze in de hoek stond maar dat negeerden we. Toen papa haar terug uit de hoek ging halen had ze in haar broek geplast...7 jaar is ze.... Dat deed ze vroeger ook toen ze een peuter was , voor mij komen staan en van boosheid in haar broek plassen... Ze bleef zeer vijandig en onbeleefd en daarom zei papa " ik zal je wassen en je mag naar boven". Ze veranderde direct van toon en smeekte " nee, ik ga flink zijn". Maar papa bleef voet bij stuk houden en bleef erbij dat ze naar boven moest. Ze heeft papa in het gezicht geslaan, gespuwd naar hem....maar kon papa niet boos krijgen. En daar kan ze niet tegen! Ze wil ons boos krijgen en als dat niet lukt .... Papa heeft haar naar boven moeten dragen want ze wou niet stappen. Enfin, terug ff rust hier beneden. Ik vind het zo spijtig dat zo'n mooie periode van het jaar niet kan ingevuld worden met happy dagen. Waarom moet ze toch steeds die strijd voeren met ons? Waarom zoekt ze steeds ruzie met ons? Wanneer komt hier een einde aan??? Ik ga slapen met de gedachte " morgen misschien een betere dag" Daar hoop ik op....
Gisteren was het " rapportdag"! Mijn man en ik hadden afgesproken om tijdens de examenperiode zo weinig mogelijk druk te leggen op grote zus. Niet dat ze alles mocht doen wat ze wou of dat we niet concequent zouden zijn wat haar gedrag betrof. Maar wel ivm het studeren. Ze is tegenwoordig schoolmoe ( ja, en dat in het tweede leerjaar), vind alles saai op school, heeft geen vriendinnen meer, hoort bij geen enkele groep ( meisjes of jongens), vind zich een nul, wou terug in de derde kleuterklas zitten, vind zich dom, vind haar speelgoed van sint stom en kinderachtig ( alhoewel het speelgoed is dat ze zelf uitgeknipt had en gevraagd had aan de sint).... Dus we spraken af dat we haar niet gingen forceren wat betreft het inoefenen van de leerstof voor het examen. Het enige dat ik deed was haar mappen op de kast leggen in de keuken zodat ze ze kon zien liggen. Maar dat was het dan ook....ze bleven liggen.... De eerst morgen van het examen zegt grote zus tegen mij " mama, zou je het erg vinden als ik de minste punten heb van de klas?" " Nee, zeg ik. Is niet erg" Maar in mijn hart schreeuwt JA IK ZOU HET ERG VINDEN. We hielden bijgevolg ons hart vast als het tijd was voor het rapport. Maar wat bleek, ze had 80%! Onze meid lette blijkbaar dus toch goed op in de klas ! We waren beiden verwonderd maar blij.
Vandaag nam ik het besluit om een blog te starten om zo de frustraties en zorgen van elke dag neer te pennen. Misschien dat ik hierdoor een beter zicht krijg waarom het niet zo goed gaat met onze dochter en wat er vooraf gaat aan " een heel slechte dag" van haar.
Mijn man en ik adopteerden een aantal jaren terug 2 meisjes. Het oudste was een kleuter en het jongste een baby. We waren ( en zijn nog steeds) heel gelukkig samen! Reeds vanaf de eerste ontmoeting met specialleke wisten we dat de opvoeding bij haar niet gemakkelijk ging verlopen. We zagen een triestig, bang en in zichzelf gekeerd ki.., nee geen kind maar een mini-volwassene. Maar we waren dolgelukkig met haar!
Het eerste jaar was er ééntje met vallen en opstaan wat de opvoeding van haar betrof. Maar gezien wij versbakken ouders waren en zij een kindje met een verleden moesten we elkaar de tijd geven om aan te passen aan de nieuwe situatie. Het tweede jaar was een hel. Ja echt, zo bezie ik het. Het ging helemaal niet meer met oudste zus. De hechting was nog steeds niet zoals het zou moeten zijn. Ik werkte elke voormiddag en zorgde thuis voor de kinderen na school. Papa deed in die tijd heel lange dagen op het werk. Zo vertrok hij s'morgens rond 3 uur en kwam s'avonds rond 19 uur thuis. Hij had het ook liever anders gehad maar gezien ik maar part-time werkte moest er toch geld in het laatje komen. De moeilijkheden begonnen direct na school al met grote zus. Soms waren we nog in de auto aan de schoolpoort... Dit duurde dan tot papa thuiskwam. Met een vingerknip kon je haar gedrag en gezicht zien veranderen in een lachend meisje die zo blij was dat papa thuis was. Geen spoor meer te zien van het monstertje van 5 minuten ervoor... Een allemansvriendje was ze ook in het begin, maar door hierop te reageren en uit te leggen dat het niet gepast was om iedereen zo maar aan te spreken of iedereen als je vriend te beschouwen is dit gedrag weggegaan. In de 2de kleuterklas kon voornamelijk ik als mama het niet meer uithouden en zocht ik hulp. Ik was op, voelde me gefaald als mama. Maar grote zus en ik hadden hulp nodig. Na een aantal tests kwamen ze tot conclusie dat er misschien iets scheelde. ADHD? AUTISME SPECTRUMSTOORNIS? HECHTINGSSTOORNIS? ja, alles was met een vraagteken. En dit is het nog steeds. Na een jaar therapie kwam er toch een zekere verbetering in haar gedrag. Ik stelde me op als opvoedster ipv mama en zocht zo weinig mogelijk lichamelijk contact met haar. Dit om te zorgen dat ze zich veilig voelde in ons gezin. We starten een beloningsbord op voor grote en kleine zus. Papa veranderde van werk en was vroeger thuis s'avonds. Een hele tijd ging alles redelijk, leefbaarder. Iedereen was tevreden. Grote zus ging naar het eerste leerjaar. Ik hield mijn hart vast hoe ze dit zou beleven. Testen in de derde kleuterklas hadden immers uitgewezen dat ze niet rijp was voor het 1ste. Maar ze wou het zelf zo graag dat ik toegaf. De eerste trimester verliep heel vlot , ook haar gedrag ging redelijk. Ik besloot om terug full time te werken omdat ik zag dat alles goed verliep. Mijn man nam mijn taak over na school en ik kon om 18 u thuis zijn zodat ik ook nog voldoende tijd had met de kindjes. Maar......oudste zus begon terug beetje bij beetje haar oude gedrag te vertonen. Ruzie, ongehoorzaam....en LIEGEN. Ze kon over de stomste dingen liegen ( en nog steeds), waarom doet ze dat toch? Alles draait bij haar om aandacht, aandacht, aandacht. Kleinste zus wordt ook groter en mondiger en laat zich niet meer doen van haar oudste zus. Zij wil ook haar portie aandacht, maar daar komt ze niet toe want alles draait om grote zus. Intussen zit grote zus in het 2de leerjaar en kleine zus in de 3de kleuterklas. Enkele weken terug hebben we terug het CLB ingeschakelt om hulp te zoeken. Sinds september kwam er een probleem bij bij grote zus. AGRESSIE. Zo kan ze overal tegenaan schoppen of dingen kapot maken en zelf papa pijn doen ( mama niet) als ze gefrusteerd is of boos is . 1 keer heb ik haar tijdens "het ontploffen" haar vastgenomen en haar tegen me aan gedrukt. Ze was razend en wist met zichzelf geen weg meer. LAAT ME LOS schreeuwde ze voortdurend. Roepen , tieren, schoppen. Mijn hart wordt angstig als ik haar zo bezig zie maar ik mag het niet tonen... En dan te denken dat ze op school niet echt problemen zien met haar...ze is eerder teruggetrokken, wat gespannen ja, verstopt zich wat in de groep. " zo'n lief kind mevrouw. Zo zouden ze allemaal mogen zijn" GRRR
