Hier zijn we dan! Kurt, Evi en Kobe Cools Trotse ouders en grote broer van Marie Yanit
We proudly present... Marie Yanit 27-10-2007 officieel onze dochter op 08-05-2008
"Marie's corner"
"Marie's place"
Marie, ons langverwachte prinsesje
zus van Kobe - dochter van Kurt&Evi
28-10-2008
Er is er eentje jarig...
geweest - en het was een spetterend feest!!!
Onze kleine prinses vond het heel fijn, het feestvarkentje van dienst te zijn.
Samen met haar held Kobe, verscheurde ze met enorm veel elan en plezier al het kleurrijke inpakpapier.
Alle cadeautjes werden grondig bekeken en getest maar de potjes chips en koekjes op het kleine tafeltje vond Marie het allerbest ;o)
Voor het feestgebak had ze geen zin: zoet en fruit, daar is ze niet echt voor in. We maakten wel een mooie foto van de taart, die wordt voor later goed bewaard.
Verder vond ze alles aan haar feest kei plezant! Voor de grote verrassing van de dag zorgde ze zelf, want: op een onbewaakt moment stond ze "uit het niets" gewoon rechtop, zonder steun, helemaal alleen! Waar is die kleine baby heen? Ze was zo trots, zo fier en blij... Lieve Marie, een dochter uit de duizend, dat ben jij!!!
Ik WEET dat ik stoef met mijn kinderen... Ik WEET dat iedereen vindt :eigen kind, schoon kind...
MAAR, ik kan het niet laten... Ik loop gewoon over van trots en liefde als ik mijn kinderen bekijk... Ik ben een gelukzakje!
SCHOON ZIJN laat van buiten zien wat er van binnen zit Bij Marie is dat absoluut humor & pit, Terwijl er binnen bij Kobe het gevoeligste & trouwste hartje zit. Mijn bloedjes, zo anders en toch zo "één" !
Allé, gedaan met al dat poëtisch gezwets! De fotootjes dus...
Inderdaad, dat was waar het de afgelopen week om draaide : "alleen" staan en "bravo" klappen in de handjes... en liefst nog allebei tegelijk! Ze straalde gewoon als het lukte, keischattig natuurlijk. Ze ging er zo in op dat ze zelf nog in haar handjes aan het klappen was tijdens het inslapen!
Voor de rest blijven de tandjes hun werk doen, maar tandje drie wachtte blijkbaar op nummer vier om "samen" door te drukken en ja hoor, sinds deze middag "voel" je ze allebei. Kan ze op haar verjaardag zonder gêne breeduit lachen ;o)
Ik heb het slaapritueel ook een beetje strikter gemaakt, nu de nachtmerries toch alweer een tijdje verdwenen zijn en ik de indruk krijg dat ze er een gewoonte van begint te maken enkel in te slapen met mijn vinger in haar hand. Na een korte protestbui van een vijf à tiental minuten geeft ze zich al over en valt ze in een diepe slaap. Vooral in de namiddag lijkt ze zich meer te verzetten tegen de vermoeidheid, ik vond het daarom opportuun om haar een duidelijk ritueel aan te leren: tutje,liedje (en ja, ze vindt mijn geza(a)(n)g nog altijd top ;o) ,knuffel en kus, onderstoppen en dodo-doen.
Voor de rest is Marie een heel braaf en gemakkelijk kindje. Ze kan zich echt al heel lang in haar eentje amuseren, terwijl ik aan het werk ben. Ze "leest", ze speelt met de ringen en de blokken, maakt muziek en danst. Voor de rest is ze graag bezig met haar "mobiliteit". Ik denk dat ze snel zal lopen en dan... is het hek van de dam en de rust ver zoek vrees ik...
Ik probeer deze week nog een paar foto's te posten en ik ben van plan volgende week in schoonheid af te sluiten met een fotoreportage van haar "1" verjaardag.
is nog eens een uitgelezen moment om een paar kiekjes te maken van onze prinses.
De "mannen" zijn naar de voetbaltraining en de meisjes genieten samen van een relaxe zondagochtend. Sinds enkele dagen heeft mijn dochter de functie van de speelmat ontdekt,nl. een mat om "op" te spelen en niet "naast" te gaan zitten ;o) Ze is zeer bedrijvig in het ontdekken van al dat leuks, maar vooral de "zingende" locomotief vindt ze fijn. Als een rasechte "headbangster" slaat ze met haar hoofdje bij het horen van de hippe deuntjes.Telkens "net niet" de mat rakend. Ik dacht ergens gelezen te hebben dat de Ethiopiërs een specifieke schokkende beweging maken bij het beleven van muziek, wel dat zit dan werkelijk in de genen,hoor.
De nachtmerries zijn nu volledig weg en het slaapritme geraakt stilaan terug geregeld. Deze week heeft onze meid werk gemaakt van een derde tandje, met de bijbehorende kwijl- en kauwsessies natuurlijk, maar buiten af en toe een onrustig "waar-is-mijn-tut"momentje heeft ze er 's nachts geen last van ondervonden.
Het leven van alledag begint haar erg vertrouwd te worden en ook de regeltjes die mama haar oplegt, begrijpt ze maar al te goed :o)) Af en toe test ze me eventjes om te zien of ik ze zelf niet vergeten ben :o), maar al bij al is ze een meegaand kind. Ik kan rustig mijn huishoudelijke taken doen met haar in mijn nabijheid, zonder haar steeds te moeten "vastzetten", of er de ganse tijd achteraan te moeten gaan. Ze doet ook graag mee,hé. Ik betrek haar ook al sinds dag één bij alles wat er in een huis te gebeuren staat: was&plas, koken, bed maken, etc... en ze vindt het allemaal geweldig.
Van papa & broer heeft ze dan weer de functie van de afstandbediening van de televisie ontdekt (haha) en zit als een "echte" Cools met tools in de hand te zappen als een grote!
Ik probeer haar interesse voor de literatuur bij te brengen door een kleine bib aan te bieden: zij kiest een boekje uit de mand en mama leest het voor. Ook dat kan ze smaken.Vooral Bumba en Dumbo vindt ze het einde.
Deze week stonden er ook twee prikken op de agenda en tijdens de consultatie bij K&G wees de weegschaal 8.300 kg aan en mat ze 70.2 cm.Onze juffer doet het geweldig op alle gebied en ontwikkelt zich als een echte éénjarige. Ze is enorm gefixeerd op het alleen staan en roept me echt als ze haar kunsten wil demonstreren, zo van : héééé mama, kijk is wat ik kan! En dan die zelfvoldane blik, goddelijk hoor.
Maar wat gaat de tijd toch snel! Straks is Marie al vijf maanden bij ons en blaast ze haar eerste kaarsje uit. Ik word nu al geconfronteerd met de tegenstrijdige gevoelens omtrent het overlaten van de zorgen aan mijn moeder, in eerste instantie,en na nieuwjaar een bevriende buurvrouw/onthaalmoeder.Mijn moederhart krimpt ineen bij het idee alleen al. Ik heb dit nog nooit gedaan, hoewel ik de beslissing heel bewust heb genomen, want na 3 jaar combinatie kind/werk bij Kobe was ik echt aan het einde van mijn Latijn. En toen was ik 10 jaar jonger,hé :o(( Nee, ik mis ook wel het contact met de buitenwereld voor een stukje en het zal me goed doen terug mee te draaien in de maatschappij, maar ergens diep in mij zal het ook altijd een beetje knagen.
Om de zondag in schoonheid af te sluiten, nog enkele fotootjes...
Met blijdschap kan ik melden dat onze prinses voor het eerst sinds de voorvallen een rustige nacht heeft doorgemaakt. Ze was zelfs zo rustig dat ik ongerust werd! Om 5.00 even tutje moeten geven en dan geslapen tot 8.00. Oef! Ik ben echt opgelucht dat de nare dromen achter de rug zijn.
als door toedoen van enkele "hersenloze" creeps, een investering van vier maanden intensief binden met je adoptiedochtertje op spel wordt gezet!
Wij zijn vorige week het slachtoffer geworden van een heel agressieve kwelduivel die het in zijn hoofd heeft gehaald om ons huis te beschieten met knikkers. Nu zou je zeggen, knikkers, ach wat, maar het vormen echt kogelgaten in je ruiten en ook de rest van onze gevel is erg beschadigd.Ze zijn dan ook met een echt wapen en/of zware katapult afgeschoten.
Het ergst van al is natuurlijk dat ons Marie tot tweemaal toe door een verschrikkelijk lawaai en hysterisch blaffende honden wakker is geschrokken en sindsdien terug met nachtmerries kampt. De eerste nachten stond ze echt gillend,krijsend recht in haar bed en was ze erg onrustig tijdens het inslapen. Al een geluk dat ik haar altijd onmiddellijk kan troosten, vanaf mama er was kon ze haar rust vinden en terug inslapen, maar zo gauw ik even weg was, werd ze zich daar snel weer van bewust en begon het gillen opnieuw. Nu is ze nog onrustig in haar slaap, moet ik weer regelmatig haar tutje toesteken en wordt ze veel sneller wakker dan anders, maar het acute is wel geweken,hoop ik.
Ik verwens zulke personen echt, die zonder enig greintje menselijkheid en zonder enige vorm van intelligentie in het wilde weg onrust zaaien en dan nog denken dat ze er zo mee wegkomen. De zaak is in handen van de procureur en we hopen ze eerstdaags te kunnen vatten. Mijn claim voor moreel geleden schade zal niet van de poes zijn! Sinds de betrokkenen, ieder apart, door de politie werden ondervraagd, zijn de aanslagen plots opgehouden. Toevallig niet?
Onze zoon Kobe was heel erg aangedaan door de gebeurtenissen, wat normaal is natuurlijk, maar nu hij weet uit welke hoek de aanslagen kwamen, kan hij het beter plaatsen en gaat hij er wel goed mee om.
En dan denk je : we wonen in een ydillisch dorpje, waar het nog goed en eenvoudig leven is... krijg je dat over je. Ik stond echt aan de grond genageld en dacht dat ik in één of andere film terechtgekomen was.
Echt, als ik die types tussen mijn twee handen zou krijgen, ik sta niet in voor de gevolgen.
Ik wou dit verhaal eerst niet publiek maken, maar het moet me gewoon van het hart.
Man,man,man, volgende maand moet ik al een verjaardagsfeest organiseren ! Wat vliegt de tijd toch snel!
Ja, sinds eergisteren telt onze kleine pruts 11 maanden en stevent ze in sneltreinvaart op haar eerste verjaardag af. Ik sta er nu zelf ook af en toe van te kijken (letterlijk en figuurlijk) hoe snel zo'n kind toch groeit. Ook al was ze maar zeven maanden en nog heel klein en fragiel, die achterstand heeft ze ondertussen dubbel en dik ingehaald en als een trotse juffrouw staat ze met één handje vast overal waar kan te showen hoe flink ze wel al niet kan staan en streken verkopen. En streken verkopen kan ze ... geloof me maar :o))
Vandaag zijn we even gaan shoppen in Antwerpen en overal werd ik ongelooflijk vriendelijk onthaald, ook in de winkels waarvan ik weet dat de verkoopsters eigenlijk tegen hun zin werken en vriendelijk zijn niet in hun woordenboek staat. In mijn vuistje heb ik heimelijk zitten lachen en voor de fun heb ik het er nog eens flink bovenop gelegd. Na een kort afspraakje met de Tita, was het snel weer tijd om huiswaarts te keren, want Kobe staat om 15.50 voor de deur.
Maar we hebben er van genoten, zo onder de meisjes.
Om de 11 maanden-moment op ons netvlies te branden, hier nog enkele fotootjes van ons dotje...
Onze prinses, die morgen trouwens 11 maanden wordt, wordt geplaagd door het begin van een bronchitis. Wat eergisteren begon als een stevige "snottebellen-verkoudheid" is nu op haar luchtwegen geslagen en de dot vecht en proest tegen de vervelende slijmpjes.
Aangezien we voor het weekend staan en ik, omwille van luxe-redenen (lees: nooit zieke kinderen),geen kinderarts heb, heb ik onze huisarts toch maar gebeld om even te mogen passeren. Al goed dat ik het deed, want ze stond op het punt om goed ziek te worden! Enfin, naar de apotheek voor druppels, siroop en ja, zelf puffers (heb ik nog nooit van dichtbij gezien!!!) en aan de slag ermee.
De siroop neemt ze nu wonder boven wonder wel met de lepel (oef!), want de Mucorhinatiol die spuwt, kokhalst, braakt ze er hoe dan ook weer uit. Enkel met Gervais gemengd, kreeg ik het erin! De puffer met verlengstuk vond ze heel interessant tot ik het op haar gezicht drukte. Met de hulp van mijn grote zoon is het dan toch gelukt.
Momenteel slaapt ze als een roosje en hopen maar dat ze de nacht rustig doorkrijgt.
Ziek is ze zeker niet, maar met momenten zie je het wel aan haar, dat ze niet 100% is.
Voor de rest was het een hele plezante week, heel veel lachen samen, heel spontane lachbuien, gezellig samen spelen, flink eten, slapen, exploreren (overal aan rechttrekken en testen of ze het al zonder handjes kan, enkele flinke stapjes zetten aan de hand van mama, veel evenwichtsoefeningen en voor "security-reasons" de "hoe-val-ik-dan-op-mijn-poep"-oefeningen. Marie is een echte ontdekkingsreiziger, maar wel zeer op haar hoede en gelukkig behoedzaam en voorzichtig in al haar activiteiten. Ik kan het anders gevreesd ;o)) Ze is zo ongelooflijk "mijn" kind, wij zijn zo sterk verbonden, ik had dat nooit kunnen dromen. Met Kobe heb ik dat ook altijd heel erg gehad en natuurlijk nog, maar dat vind je meer vanzelfsprekend, die is uiteindelijk uit je geboren, die ken je op voorhand al met elke vezel van je lichaam.
Allez, ik hoop dat we met z'n viertjes van het najaarzonnetje kunnen genieten dit weekend, want dat kan een mens zo goed doen, niet?
Aan alle lezertjes, ook voor jullie een fijn weekend...
Zoals haar gedrag van de laatste dagen al deed vermoeden, is onze dochter vandaag een beetje pips wegens een loopneusje en ook waterige oogjes, maar al bij al is ze rustiger dan de vorige dagen. Ze is alleen enorm aanhankelijk en als ik ook maar achter een hoekje durf te verdwijnen, dan is het al helemaal mis!
Na een dagje van hier naar daar, heb ik haar vanavond nog is extra geknuffeld en haar oogjes vielen zo vol overtuiging dicht, man man man, ik heb het toch getroffen, twee van zulke lieve kinderen!!!
Deze voormiddag ben ik met Marie naar Gent getrokken, naar de Henegouwenstraat (net om de hoek van mijn favoriete kinderwinkel mj&jk,(ja,een beetje verdoken reclame in cryptogram ;o)), want daar prijkt onze prinses "solo" in de vitrine van fotografe Hilde De Cock! Ik denk niet dat ze het erg vindt, want ze verzekerde me dat ze al HEEL veel reacties had gekregen en dat kan haar alleen maar meer werk opleveren ;o))
Na de kiekjes en een lunchke in het heerlijke septemberzonnetje, zijn we dan maar gaan shoppen in dat favoriete winkeltje en ja... kou zal ze niet lijden deze winter! By the way : grote broer Kobe was vorige week al in de prijzen gevallen, dus ieder op zijn beurt is niets te veel.
Via Belsele, voor een stop bij een favoriete schoenwinkel, naar huis met zwartlakken schoentjes - om mee te leren stappen als een lady ;o))
Morgen houden we het even low profile, zodat Marie rustig kan wakker worden , spelen met mama, een goede dut doen en dan in de namiddag gaan we nog even richting Antwerpen, voor een kleine shop-till-you-drop met meter Els en Bloeme, ons Marie haar voorgangster in de vitrine en natuurlijk "dikke vriendin" en grote voorbeeld!
Sinds zaterdag is Marie erg onrustig. Ze is snel ontevreden en kijkt dan met een hééél nukkig gezichtje om zich heen. Ze roept en zeurt vanaf het ogenblik dat ze even wordt neergezet in stoel of park. Hoewel ze goed slaapt, merk ik dat ze ook bij het inslapen meer gespannen is. Waarschijnlijk zijn het de naweeën van de prikken die ze deze week heeft gehad of weer een tandje dat zich aanmeldt?
Ik tracht haar zoveel mogelijk af te leiden en als ze echt gaat "petten" dan zet ik haar kordaat op haar plaats, maar ja, zo'n klein weerspannige pruts de les spellen, is misschien nog een beetje voorbarig ;o))
Ik heb haar deze namiddag een uur in de draagdoek gestopt en daarna hebben we liedjes gezongen en gespeeld op de mat. Toen leek ze een beetje te ontspannen en heeft ze een goede dut gedaan. Bij het ontwaken was er ook weer haar glimlach, hoor, maar na het vieruurtje begon het knorren al snel weer.
Ach, gewoon een fase waar ze door moet,hé. Ik hou haar reacties wel heel scherp in de gaten, maar uiteindelijk komt ze ook alleen bij mij weer tot rust, dus ik maak me maar geen zorgen.
Deze avond ging ons madame volledig relax haar bedje in, kraaide het uit van contentement, smeet me klapzoentjes toe en zwaaide uitbundig "dada". 't Is echt een patheke, die dochter van mij!
Ja, sinds vandaag kan het dus ook mijn dochter zijn! Deze avond tijdens het opruimen van de keuken en het klaarzetten van haar badje, zag ik haar plots parmantig naar de drinkbak van onze hond Flor kruipen. Ze is al een hele tijd gefascineerd door "handjes wassen in Flors' drinkbak", maar tot nu toe deed ze dit al rollend-zittend-rollend. Nu niet meer dus, ze kruipt, mijn dot, het houdt niet op... alle dagen wat vers tegenwoordig : is het geen woord, dan een gebaar; is het geen tand, dan is het kruipen. Wat gaat het snel! Ik zal maar opletten of ze spurt me een dezer dagen gewoon voorbij ;o)) Je weet maar nooit met die Ethiopische genen!!!
Toch nog snel een plezant fotooke van net voor de feiten.
Oh, mijn God, wat gaat het snel. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat we een "klein babymeisje" van 4 maanden kregen toegewezen op 26/2. Sinds gisteren is Marie al drie maanden in ons leven en lijkt het of ze er altijd al is geweest. En vandaag werd ze 10 maanden, al zo dicht bij die "12"!!!
Een moment om toch even stil te staan en terug te blikken...
Emotioneel en psychologisch is dit voor mij als mama toch een klein mijlpaaltje : nu zorg ik langer voor haar dan haar "innat" (twee maanden) en opvangmoeder ( 3 maanden - 1 dag) en raar maar waar, het geeft me een apart gevoel.
Marie is zo ongelooflijk "mijn" dochter. Ik lees ze zo gemakkelijk, voel haar zo feilloos aan! Wat ik had gehoopt, maar nooit had durven denken , is echt waar :er is GEEN verschil in gevoel en liefde van een moeder tussen een bio-kind of adoptiekind. Het is gewoon je kind in hart&ziel in lijf&leden.
Wat ik ook zo prachtig vind, is dat ik ze sinds een goede week voor een klein "stukje" kan delen met de omgeving. Ze is al echt geworteld en geniet van de aandacht en al die lieve "bleekscheten",die met honger in hun ogen - op het puntje van hun stoel - zaten te wachten om haar toch is "eventjes" te mogen pakken. Ze verblijdt nu iedereen met haar spontane lach en babbelt er op los, alsof we haar zouden verstaan ;o))
Wat dat babbelen betreft: ze zegt effectief al "mama" en "papa" en Kobe is "O". Ook dada met handzwaai en "woe"(hondjes) behoren tot haar woordenschat. Klapzoenen en bellen blazen zijn haar favorieten en voor de rest is het een aankomend zangtalent :o))
Kort samengevat: met een krullenbol en twee tanden wordt het stilaan een kloeke juffrouw, terwijl ze voor mij nog wel heel lang klein zou mogen blijven. Ze heeft op die drie maanden onze hartjes gevuld met liefde en geluk. Ze zorgt elke ochtend weer voor een glimlach op onze drie snoeten maar vooral : we zijn zo gelukkig dat wij ook haar elke dag zien stralen en glunderen, dat ze gretig de wereld wil ontdekken, dat ze zich veilig en zelfzeker voelt, want dat betekent dat het goed gaat met "ons", dat "ons" nu betekent "wij 4".
Vereeuwigd in miljoenen pixels...mijn twee engeltjes
Om 12.10 was ik eindelijk ter plaatse. Bornem - Wetteren, met een hele omleiding voor de finish, is toch een heel parcours. Blijkt de studio gesloten tussen 12.00 en 13.30! Toch effe bellen naar Hilde, de fotografe, want mijn dochter moet ook lunchen en die had ik natuurlijk niet bij me. Ze was heel vriendelijk want na 10 minuutjes stond ik het resultaat van de shoot al te bewonderen. Tijdens het wachten was ik al eens gaan piepen in het portaal en stond ik verstomd toen ik daar een foto van mijn dochter zag staan, 100cmx100cm, mega groot, maar vooral onweerstaanbaar! Een new star is born!!! Ze komt in de etalage van de studio in Gent. Ze volgt daarmee Bloeme op, de dochter van mijn lieve vriendin Els, tevens meter van Marie. Toch wel effe slikken,hoor.
En dan mijne Kobe, hij wordt zo groot, zo mans. Ik vind hem super, maar besef dat mijn boeleke zich stilaan begint te ontpoppen tot een echte kerel.
Na nummer 1 komt vanzelfsprekend nummertje twee, evenwel zonder pijn deze keer.
Onze dochter geniet duidelijk van elke "wakkere" minuut. Het zal wennen zijn als grote broer binnen anderhalve week terug naar school zal gaan. Nu springt hij mij regelmatig bij als entertrainer voor zijn kleine zus en daar geniet ze enorm van.
Ze kan klapzoentjes maken, ik heb het haar aangeleerd, maar broer en papa krijgen ze :o(( Ze zwaait met haar handje "dada", ook weer naar de mannen, en neemt dezer dagen liefst een "voetbadje", want zitten is saai!
Verder is het een echt zonnetje in huis dat lacht en brabbelt de hele dag lang. Haar slaappatroon is weer een beetje opgeschoven. Om 20.00 ligt ze knock-out in bed tot een uur of 8.00-8.30 's ochtends en dan van 11.30 tot 13.00 ligt ze weer in dromenland. Tussen 15.00 en 15.30 slaapt ze nog een uurtje voor de fruitpap. Licht, donker, stil of lawaai, ze ligt in bed en gaat gewoon slapen met Piet konijn.
Ze is nu ook op haar gemak op de schoot van "vreemden". Ze laat het zich allemaal welgevallen, maar als de tijd om is, wil ze terug naar mama en is er geen houden aan. Het is een sociaal meisje, maar weet heel goed waar de lamp brandt!
Ik plaats nog een paar fotootjes van het afgelopen weekend en morgen mag ik om de pankarten van de fotoshoot. Ben ZOOOO benieuwd.
Plots gaat alles zo snel. "Stond" ze enkele dagen geleden stoer te pronken in haar park en tub, breekt nu al weer een ander tijdperk aan: de tandjes! Na twee maanden van zeveren, kwijlen en "alles in de mond" is haar eerste tandje nu ook echt te voelen. Ziek of lastig is ze er niet van geweest, alleen heb ik haar de nacht ervoor wel bij me in bed genomen. Ze was nerveus en had echt pijn, dat hoorde je aan haar gillen. Eens de geruststellende hand en ademhaling van mama te voelen waren, sliep ze veel rustiger. Voor de rest groeit ze als de kolen, is ze de hele dag blijgezind,"superalert" en actief. Een echt ratje!
's Avonds trek ik voor het slapengaan bewust 10 minuutjes met haar alleen naar de kamer om even te "ontprikkelen". Ik verplicht haar dan om steeds oogcontact met me te houden en praat rustig op haar in. Na een paar minuutjes zie je haar zo ontspannen en rustig worden. Na een minuutje of vijf ligt ze dan in dromenland.
Ja, na een aantal stevige oefenbeurten, slaagt Marie er sinds vandaag in om zich "staand" door het leven te begeven. En blij dat ze is, want dat buikliggen is toch niet echt haar ding. Nu vindt ze het natuurlijk allemaal ongelooflijk "wauw", maar ik ben is benieuwd hoe het de volgende dagen gaat evolueren. Bij Kobe was dit het begin van het einde van het "park"tijdperk. Wordt vervolgd...
Verder denkt ze nu ook dat ze "rechtstaand" een bad moet nemen, met alle gevaren vandien. De tijd van het ongestoord "tubben" is dus ook voorbij :o(( Maar ja, als je dan die ongelooflijk contente snoet bekijkt, kan je niet anders dan smelten,hé.
Deze morgen ben ik met mijn twee kids naar de fotograaf getrokken. Ik ben heel benieuwd, want het beloven zeer mooie en originele plaatjes te worden. De fotografe was wildenthousiast over mijn twee prachtexemplaren!!! Kobe is een echt "onderbroekenmodel" voor Calvin Klein en ons Marie, ja, dat is gewoon een apart geval... Ze plaste kostelijk een vergulde schaal vol terwijl ze in haar nakie "lag" te poseren, echt tot aan haar nek!!! Maar het kon haar niet deren, ze bleef lachen en alles geweldig vinden.Met sjaal, kraal,zonnenbril,bloemenkrans, sombrero,etc...een echte starlet-to-be.
Ik laat jullie nog meegenieten van het "erectus"-moment...
Marie, ons langverwachte prinsesje
Oh, mijn God, wat gaat het snel.
Om 12.10 was ik eindelijk ter plaatse.
Na nummer 1 komt vanzelfsprekend nummertje twee, evenwel zonder pijn deze keer.
