Ik ben net thuis na een spannende avond. Missiaen was inderdaad aanwezig op het openingsconcert van het Festival van Vlaanderen. Ik glimlachte een paar keer naar hem en daarna kwam hij op me af. Gelukkig was ik onherkenbaar door de pruik en de contactlenzen. Hij zag mij waarschijnlijk als een onafhankelijke callgirl en dat kwam goed van pas. Ik gebruikte Hélène als schuilnaam. We zijn samen Japans gaan eten in Brussel, in de Galeries. Tijdens het dineren liet ik met opzet mijn armband op de parketvloer vallen. Als een echte heer dook hij onder tafel om deze voor me op te rapen. Ondertussen greep ik mijn kans om het laxerend poeder over zijn eten te strooien. Denise had me verteld dat het hooguit een uur duurde voor het werkte.
Na het eten vroeg hij me wat we zouden doen en ik verklaarde dat ik hem naar huis zou brengen. In de auto begon het spul zijn werk te doen. Hij werd krijtwit, zweette en bewoog raar om krampen tegen te gaan. Hij stelde voor om nog iets te gaan drinken in Gent vooraleer we naar Brugge zouden gaan. Om wat tijd te winnen, miste ik opzettelijk de afslag op de autostrade.
Plots beval Missiaen dat ik de auto moest stoppen. Dat deed ik, maar voor hij uitstapte confronteerde ik hem met het proces van mijn buurtbewoonster. Ik werd kwaad en liet hem toen uitstappen. Ik keek hem even na en zag dat hij te laat was; zijn kleren waren besmeurd. Ik stapte uit de auto met een alarmpistool en schoot twee keer in zijn richting. Toen ik dichter bij hem stond, sloeg ik drie keer met de loop van mijn pistool op zijn hoofd. Hij zakte toen ineen.
Na deze feiten begaf ik mij naar Gent en ging ik een luidruchtige frituur binnen. Daar sloeg ik een zekere Flip aan de haak en bedreven we de liefde.
Morgen komt Walter terug naar huis. Ik ben blij dat ik hem weer zal zien. Ooit zal ik weer naar het Hof van Beroep gaan om te zien hoe het met Missiaen gesteld is. Dankzij hem heb ik toch een avontuur beleefd  toen mijn echtgenoot er niet was. En wat voor avontuur!   

08-02-2015 om 23:48 geschreven door Diane  

Ik heb de rechter gisteren voor het eerst gezien. Hij had zilverwit haar dat achterovergekamd was, een matglimmende huid, geëpileerde wenkbrauwen, een putje in zijn kin en hij had bijna geen lippen. Ik volgde het proces over een autodiefstal nauwelijks, ik hield hem in gaten. Ik analyseerde zijn manier van doen en daarna vertrok ik. In een kleine donkere winkel vol verkleedkleren kocht ik een pruik en contactlenzen. Vandaag ga ik naar het openingsconcert van het Festival van Vlaanderen. Via de advocaat van Walter heb ik vernomen dat hij daar zou zijn. Hij gaf mij eveneens meer informatie over rechter Missiaen. Het is een man van de wereld; gespierd, sportief en in het bezit van een Maserati. Wat mij vooral interesseerde was het feit dat hij weduwnaar is. Ik ga hem proberen te verleiden. Ik heb toch niets beters te doen nu Walter weg is. Bovendien ben ik iets smerigs van plan (zowel letterlijk als figuurlijk). Denise heeft mij capsules meegegeven waar laxerende poeder in zit. Dat wordt lachen!

08-02-2015 om 09:56 geschreven door Diane  

Vanmorgen vertelde onze werkster Berthe mij dat een meisje uit onze straat veroordeeld is tot 8 jaar effectieve gevangenisstraf. Ik was niet op de hoogte van de misdaad en vroeg haar om meer uitleg. Ze verklaarde het hele gebeuren. Marianne Debodt, een 26-jarige vrouw, had haar pasgeboren kind in een vuilniszak op straat gezet. Mevrouw Goddemaer wandelde met haar hond toen ze het kind hoorde wenen en ze gilde het uit. De andere buurtbewoners hadden toen de politie opgebeld. Zij probeerden na hun aankomst op plaats delict de baby te redden, maar deze had te veel water in de longen en overleed. Marianne ontkende dat het kind van haar was. Niemand in de buurt had haar zwangerschap opgemerkt, ze was nog altijd even slank. Bovendien zou ze zoiets nooit doen, we kenden haar als een charmant meisje dat altijd netjes gekleed voor de dag kwam en deftig was. Daarnaast kwam ik ook te weten dat het kind slechts een nacht oud was.
Ik las net in de krant over de moord. Ik vind 8 jaar cel best wel lang voor zo’n jong meisje. Een zekere rechter A. Missiaen, van het Hof van Beroep, heeft het proces geleid. Deze man wil ik wel eens bezig zien in de rechtzaal. Zou hij altijd zo harteloos handelen?

07-02-2015 om 23:31 geschreven door Diane  

Vandaag is Walter vertrokken naar Minneapolis voor het werk. Hij gaat naar een congres voor chemotherapie, waar hij gaat spreken over verbindingen van allerlei stoffen die lepra voorgoed uit de wereld zouden helpen. Ik zie hem pas binnen 14 dagen terug en ik weet niet wat doen. Mijn zus Denise heeft amper vrije tijd omdat ze de apotheek open moet houden. Ik heb ook geen hobby’s meer sinds het slechte nieuws over mijn vruchtbaarheid, en dus zie ik het niet zitten om weer te gaan tennissen. Ik probeer het verleden achter mij te laten. Toch durf ik niets nieuws beginnen. Ik voel me nog steeds zo breekbaar en ik heb de indruk dat ik daar niets aan kan doen.  
Misschien ga ik overmorgen een uurtje naar het fitnesscentrum om wat aan mijn conditie te werken. Ik hoop dat de 2 weken zonder Walter snel voorbij zullen vliegen. Zonder hem valt er niets te beleven, ik mis hem ontzettend hard…

07-02-2015 om 22:20 geschreven door Diane  

07-02-2015 om 21:54 geschreven door Diane