Als dit maar geen trend wordt. Vandaag heb ik mij meer omgekleed dan het gemiddelde model op een defilé tijdens de modeweek van Milaan. Deze morgen waren het lange mouwen. Een dik kwartier later kreeg ik het te warm en heb ik maar korte mouwkes aangetrokken. Komen mij daar twee oude mannekes op een racefiets voorbijgestoken, gekleed alsof het hartje winter was. Dienen tweede zegt iets tegen mij in de trend van “krijgt ge ’t al te warm” en weg was hij. Ja, dat ging daar bergop en dan begin ik te zweten. Blijkbaar hadden die daar geen last van. Zij sleurden dan ook wel heel wat gewicht minder mee dan ik. Een half uur later … Dikke grijze wolken. Ik kom in een dorp voorbij een café. Wie zit daar aan de toog. Ja, die twee oudjes. Als ’t is om op café te gaan zijn ze zeker niet versleten. Maar ik rij dapper door. Het is nog ver en het gaat vandaag 1100 meter omhoog. Waarschijnlijk zijn die gewoon gaan schuilen voor de nakende regen, want geen kwartier later was het zover. Korte mouwkes uit en alles tegen de regen aan. En verder omhoog. Eindelijk boven op het eerste topje van de dag is het even wat minder aan het regenen en lukt het mij toch om er een foto te nemen. Er is echter geen, euh…, niets te zien dus. Dan maar verder bergaf. Het water loopt samen met mij van de straat naar beneden. Ik rem niet graag al te veel in een afdaling, maar deze keer lijkt me dat geen overbodige luxe. Wanneer ik terug omhoog moet is het gestopt met regenen. Hoera! Al de regenspulletjes terug in de tas, korte mouwen en iets tegen de wind aan. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Om half twee ga ik mijn brood opeten dat ik deze morgen heb gekocht. Amai! Wat heb ik nu gekocht. Niet te verschieten dat die bakker zo raar naar me keek toen ik dit vroeg. Ik had een plat en vetrijk brood besteld dat je, bij nader inzien, best opwarmt vooraleer het op te eten. Dit was er een zonder olijven, maar er lagen er ook met olijven.  Ik had zo twee kwartjes gekocht en wellicht had ik het beter eerst latenweken, want het was beenhard. Nochtans ben ik zeker dat het vers was. Het was het enige dat ik had dus was ik al lang blij dat ik eten had. Deze morgen was het ook al ongezouten wit brood … Wat zal het goed doen om terug mijn eigen brood te eten.

Ondertussen was de zon er nog eens doorgebroken en kon ik terug wat factor 50 smeren. Een dik uur heeft ze het volgehouden. Toen kwamen er weer wolken. Bij de voorlaatste grote afdaling van de dag stop ik op een kruispuntje om een foto te nemen. En hup, ik rij weer verder. 13% naar beneden. Dat ging vlot. Tot ik op mijn GPS zag dat ik aan die afslag eigenlijk had moeten afdraaien. Oeps, dat ging minder vlot. Dat is gelijk van de grootste naar de kleinste versnelling.

Alé, terug langs de goeie weg beneden gekomen kon ik beginnen aan de laatste beklimming van de dag. 8 Km aan ongeveer 5%. Gelukkig bleef het daar wat droog, want eenmaal boven komt er een enorm mooi uitzicht (toch zeker bij goed weer) op de vallei waarin Firenze ligt en een stukje van Toscane. Ik zag in de verte dat de regen er met bakken uitviel boven Firenze. In de bergop had ik zo hard gezweet dat ik door en door nat was geworden.  Korte mouwkes en onderlijfje uit, lange mouwen weer aan en alweer alles tegen de regen aan. Net op tijd! Het begon daar te gieten. Met mijn gewone bril zie ik dan niets meer, en zonder bril kan je in de regen je ogen niet open houden. Dus heb ik mijn flashy geel zonnebrilleke opgezet en dat ging verbazingwekkend goed. Voor ik het goed en wel besefte reed ik met mijn fietske in de drukte van Firenze. Daar werd ik echt slecht van. Wanneer ik eindelijk het informatiepunt gevonden had dat in mijn boekje stond, stuurde die mij door naar ergens anders voor hotelreservering. Dat doe ik dus ook niet meer. Volgende keer wil ik eerst mijn kamer gezien hebben en dan beslissen of ik ze al dan niet neem. Voor 75 euro per nacht heb ik een piep klein kamertje gekregen met nummer dertien in een hotelletje aan het station. De douchekraan staat naast het toilet en het water loopt gewoon op de grond. Maar aangezien het morgen “witte nacht” is in Firenze zijn bijna alle hotels volgeboekt. En “witte nacht” betekent dat morgenavond en nacht een groot deel van de musea gratis open zijn. Het wordt morgen een korte nacht denk ik. Dat noemt men dan een “rustdag”. En overmorgen wordt alweer een zware dag, want dan wil ik naar Siena om ook daar zo een rustdag te nemen. Ik zal zeker wat meer moeten drinken, want daarnet voelde ik mij niet zo goed, en ik denk dat het daardoor komt.

Veel foto’s heb ik niet genomen vandaag. Eventjes selecteren..

Fotootje op de splitsing waar ik mis reed. Het zijn de Alpen niet, maar ik vind de Apennijnen ook wel iets hebben.

Zoals bijvoorbeeld deze afdaling.  Dat vond ik echt wel mooi.