|
In de jeugdherberg sliep ik onder het dak en waren er twee
dakvensters die vanmorgen lieten blijken dat het regende. Na het toch wel erg
triestige ontbijt had ik terecht geopteerd voor een vestje met lange mouwen,
een regenjas, hoezekes over mijn schoenen, een korte broek en mijn
regenbescherming voor mijn broek. Om toen uur was ik weg. Om elf uur stopte het
gedruppel en kon het jasje en de beschermbroek uit. Om 12h30 stond ik alweer
aan de kant om mijn vestje met korte mouwen aan te trekken en factor 50 te
smeren. Om 14h
Terug lange mouwen aan de armkes want het werd alweer bewolkt.
Er vielen nog enkele druppels, maar niet genoeg om voor te stoppen. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Er was echter één constante en dat was de wind. Vooral
constant in de verkeerde richting. Om 13h had ik niet mijn normale 50 km
gereden maar amper 40km. Eerlijk gezegd had ik er niet veel zin in om na mijn
eten terug te vertrekken. Tijd voor de i-pod dus. Het gevoel dat ik daarna had
kan ik moeilijk omschrijven, maar het is een beetje als volgt: Ik trap en volg
een route op de GPS, met het idee dat ik rondfiets op het beste festival ter
wereld waar ieder liedje wordt gespeeld door een andere artiest. Dat het maar
tegen 17 km/h meer ging kon mij niets meer schelen. En dat ik daarvoor best
goed moest trappen al evenmin. En dan plots
Ben je 40 km verder, gaat het bergop en valt de wind weg. De
Apennijnen zijn er. Of euh, ik ben in de Apennijnen. Bologna heb ik gelaten
voor wat het was. Het zal best wel mooi zijn, maar de komende dagen komen er
nog 2 mooie steden aan. Morgen hoop ik in Firenze te zijn waar ik zaterdag ga
blijven en zondag ga ik waarschijnlijk doorfietsen naar Siena om daar maandag
eens rond te kijken. Na Siena is het nog 316 km tot Rome. En daar hoop ik 3 à 4
dagen over te doen.
Jaja, ik moet maar een kwart meer doen. Het is dan wel het
zwaarste stuk van de ganse reis met morgen de rest van de Apennijnen en daarna
Toscane. Maar (na de Alpen) zeker wel het mooiste. En dan maar hopen dat mijn
knie het goed blijft doen want daar heb ik nu het meeste bang van.
Nog enkele fotos van de 105 km lange dagtocht van vandaag.
Alweer een foto van een plat stukje Italië. Het zal
waarschijnlijk de laatste zijn van deze reis dus zal ik er nog maar eens goed naar
kijken. Binnen een paar dagen zal ik misschien hopen dat het er daar ook zo uit
kon zien.
Want dit is een fotootje uit de Apennijnen. Vandaag heb ik
al 700 hoogtemeters overwonnen. Morgen gaat het gans de tijd omhoog en naar
beneden en komen er nog eens 1100 hoogtemeters bij.
|
