Onder mijn voeten: Waver Kasteelbrakel 30,4 km
Om 08.30 regende het in Herent okkernoten grote waterdruppels op ons voetpad. Bij de eerste oogopslag krulde mijn bovenlip tot bijna aan mijn twee neusgaten. De goesting was er wel, de motivatie was er ook, maar de omstandigheden waren niet bijster goed te noemen. Ik besluit om mij in Waver te laten droppen en te vertrekken met een plastieken cape over mijn rugzak en hoofd. Het water viel in emmertjes maar ik bleef lekker droog. Dat was althans wat ik verhoopte en ook de bedoeling was. Maar al gauw na een uur wandelen was mijn cape aan de binnenzijde net zo nat als de buitenkant. Ik zweette als een paard en dampte als een rund. De cape werd uitgedaan en ik besliste door te wandelen met een wandelshirt. Als het regent word ik nat van het hemelwater, als het niet regent word ik toch even nat van te zweten. De keuze was dus niet zo moeilijk. Nat worden was mijn lot. Ik rekende uit dat het ongeveer een 30 kilometer stappen was vandaag en dat ik uitgerekend nog 2 shirts mee had in mijn rugzak. Dus om de 10 kilometer kon ik mij omkleden en voorzien van droge kledij. Zo geschiedde ook.
Gisterenavond zijn mijn kids me komen uitwuiven. Mijn zoon Kris had in Titanium 2 mooie schelpen gemaakt met daarin de woorden: Onder mijn voeten en achter mijn handen. Ik was er een beetje van gepakt. Van Joke en Annemieke kreeg ik een tweede wandelhemd met korte mouwen. Te schoon eigenlijk om mee te wandelen. Ge durft dat bijna niet vuil te maken, zo een mooi gekleed hemdeke.
Ik marcheerde een heel grote tijd door allerlei gemeentelijke domeinen van Lasne, La Hulpe, Woutersbrakel. Ze waren allen zeer mooi onderhouden. Het meeste indruk op mij maakte het natuurdomein van Braine lAlleud. De boshyacinten stonden in bloem en verspreidden een heerlijke geur maar vormden ook een prachtig natuurlijk decor. Ondertussen was het minder gaan regenen en kon ik zelfs genieten van een hoogmoedig zonnetje. De hemel witgrijs, maar hier en daar toch een optimistisch straaltje dat mijn geluk nog groter maakte. Eigenlijk had die regen niet zoveel invloed op mijn tocht, want eenmaal ik aan het stappen was kon de vreugd weer niet op. Waals Brabant is echt de moeite waard om eens te verkennen. Bovendien zeggen alle mensen op straat er vriendelijk goedendag tegen elkaar, bonjour.
Ik ontving enkele heel toffe reacties op de blog. Dank aan Jan in het verre Spanje, omwille van zijn heel aanmoedigende woorden. Ook een dikke merci aan Jette en Pierre. Hun tocht die ze gisteren mee wandelden moet hen heel veel deugd hebben bezorgd. Ook Guy, tekenaar als hobbyist, heeft mij in het Spaans een memorabele tocht gewenst. Ik heb dan maar in Het Spaans-Italiaans geantwoord. Joppe en Vicky geloven er ook in dat ik het halen zal. Positieve denkers zijn altijd welkom.
Ik kom aan in Kasteelbrakel en besluit van grote dorst een pint te gaan drinken in de taverne Le Chateau. Dat ge aan den toog hangt zien ze allemaal, maar dat ge daarvoor dertig kilometer moest stappen hebben ze niet gezien he
.
Mijn trouwe vriend Walter was zo goed om me in Kasteelbrakel op te pikken en terug naar huis te voeren. Morgenvroeg vatten we de derde tocht aan in generale repetitie. Walter zal de eerste maal met de motorhome rijden. Gelukkig maken veel pendelaars de brug en hoeven ze niet op de baan
Hij zet mij af aan het beginpunt en wacht me daarna me terug op in Hove. Van een trouwe dienaar gesproken.
Achter mijn handen: TIJD, GELD EN GOESTING
Germain was een tachtiger zoals er nu wel meer mensen te vinden zijn. Hij was een honderd ten honderd self-made man. In Herent was hij zich komen vestigen om er een eigen zelfstandige zaak op te richten samen met zijn drie kinderen. Hij specialiseerde zich in het vervaardigen en automatiseren van kerkuurwerken. Grote raderwerken en mensen-hoge wijzers stonden regelmatig uitgestald tegen de voorgevel van zijn atelier in Herent. De zaken gingen heel goed want de opdrachten liepen binnen zoals het water in huis bij een overstroming. Engeland, Frankrijk, Amerika, China, ja zelfs Japan behoorden tot de operatieve regios. Kortom Germain, samen met de medewerkers verdienden goed hun kost door hard te werken, inventief te ondernemen en erg gespecialiseerde producten op de markt te brengen.
West-Vlaming zijnde vertelde hij mij ooit het volgende verhaal:
Als kind groeide ik op in Lo, tegen Ieper en niet zo ver van Nieuwpoort. Als kleine jongen was ik gek van boten. Als ik langs het kanaal een boot voorbij zag varen bleef ik staan, liep hem achterna, zwaaide naar de stuurman en trachtte ik ofwel verbaal, zo niet, visueel, contact te houden met het schip. Wanneer ik woensdag en zaterdag middag van school thuis kwam wierp ik mijn boekentas in de hoek van de kamer en reed met mijn verhakkeld fietsje naar Nieuwpoort. Ik zat dan op die bank (ze staat er immers nog) naar al die jachten te staren en te dromen. Dromen, want ik bedacht hoeveel geld zulk een boot wel moest kosten. Ik mijmerde dan: Ach Germain, ge hebt tijd genoeg voor een boot, ge hebt goesting genoeg voor een boot, maar ge hebt geen geld hé makker.
De zaken liepen dus goed eenmaal ik in Herent gevestigd was. Het geld stroomde binnen en financieel was er nooit een probleem. Ik reed dan soms in een weekend wel eens naar Lo, mijn ouders bezoeken. Met een ommetje reisde ik dan eerst naar Nieuwpoort en zette me samen met mijn vrouwtje op die bank. Turend naar die schepen dacht ik dan: Germain, ge hebt nog altijd die goesting voor een boot, ge hebt nu het geld voor een boot, maar ge hebt geen tijd om die boot te besturen of te onderhouden. Dus stel het nog maar even uit.
Mijn ouders zijn nu lang gestorven, mijn vrouwtje is dood en ikzelf ben op pensioen. Ik rij regelmatig naar het graf van mijn ouders in Lo, echter niet zonder een lusje te breien via Nieuwpoort. Ik zet me dan terug neer op die verweerde bank, denkend: Germain, ge hebt nu tijd ten over voor een boot, ge hebt nu geld genoeg voor eender welke boot, maar die goesting? Het vlammetje is er niet meer. Ik heb echt geen zin meer.
Hij besloot met een pedagogische vingerwijzing naar mij. Als je goesting, tijd of geld hebt in het leven moet je prioriteiten stellen want er zal wel altijd een of andere parameter in het verhaal voorkomen die maakt dat jouw doelstelling niet zo eenvoudig wordt bereikt. Wanneer je het ook maar enigszins kan, moet je doen waar je zin in hebt. Durven ondernemen want wat passeerde ben je kwijt
voor altijd. Ik denk nog zo dikwijls aan Germain zijn verhaal.
