Dat kan niet, denkt U, wel, ook ik heb het moeilijk om dit te geloven, ondanks het feit dat ik dit meemaakte. Even terug alles opfrissen, misschien val ik in herhaling. Op het einde van mei 1916 kwamen wij even kijken hoe het in camping Onda Azzurra (Corigliano Calabrië) gesteld is. De drie dagen die we oorspronkelijk gedacht hadden, we waren immers op reis naar Sicilië, werden er negen. Omdat wij maar drie dagen dachten te blijven en ik er tegen opzag mijn aanhangwagen los te koppelen kreeg ik een plaats, ruim, zonnig, vlak bij het strand, beter kon niet. Na enkele wandelingen met Jelke, mijn Bouvier, beviel het ons in deze mooie camping. Juni vloog voorbij, juli en augustus wordt het deel van de camoing waar wij stonden paeking voor de bezoekers, natuurlijk Italianen uit de buurt. Vlotte vriendelijke contacten en de directie laat ons daar staan, we zijn wel de enigen die daar kamperen. Eind augustus komt een Duitser die daar reeds lang blijkt te wonen en er werkt of gewerkt heeft mij vertellen dat over enkele dagen die plaats moet ruimen. Ondertussen hebben wij een nieuwe buur gekregen die zich voorstelt als Petra, de engel... De engel Petra bevestigt wat de zo genaamde Dieter al bevolen had. Wij moeten daar zo vlug mogelijk weg vermits de plaatsen gereserveerd zijn. Vermits wij nergens iets kunnen lezen over die merkwaardige reservatie vraag ik uitleg op de receptie en tussen veel gekuch en gezucht kan ik begrijpen dat er een niet offici¨le reservatie bestaat. De vrienden, hoofdzakelijk Duitse vrienden kunnen reserveren zonder vooraf te betalen en wel bij Dieter en bij de engel in hoogst eigen persoon. Dat vind ik echt niet leuk. Van de plaatselijke Maffia had ik nog geen last gehad, nu kreeg ik de sterke indruk dat de Teutonen hier ook zoiets opzetten... Het stel ijlt naar de receptie, dan naar de nog vrij jonge r, Matteo, en die stuurt de twee klagers wandelen. Het weer is prachtig, mijn vrouw niet te best, dus blijven is de boodschap. Maar! Ik help Mamma, met haar zeven kleintjes, bezorg hen een veilige plek achter de camping en ga ze dagelijks voederen. Over die relatie schrijf ik later, het was een ongelooflijke ervaring. De reukzin van honden is buitengewoon ontwikkeld en het duurde niet lang of de enorme teef, Mamma, wist eeact waar haar vriend en helper vertoefde. Kort daarop waren ook de sterkste pups ook op bezoek gekomen. Eerst vooral 's nachts wanneer de honger knaagde, Mamma kon ze niet allemaal genoeg geven. Dus in het donker in de pyjama met een zak voeder naar de "burcht". Het gebeurde dat enkele ontdekkingsreizigers probeerden onder de rolpoort te kruipen. De diksten bleven steken en zetten een keel op. !!!!! De Teutonen die ondertussen alle plaatsen in de zon, en alle goede plaatsen van de camping in beslag genomen hadden, en waarvan enkelen het slachtoffer geworden waren van een vreemdeling, een Belg, die het blijkbaar vertikte een van hun plaatsen te verlaten en die bovendien gesteund werd door de directie, niet de receptie. Het gonsde kwade geuchten en de smoelen spraken enorme boekdelen. Dat die vreemde luis ook nog zwerfhonden lokte en 's nachts binnen smokkelde werd de stok, de knots, de goedendag voor de moegetergde meute. Hatelijke opmerkingen werden geroepen, nieuwe "aankomers" onmiddellijk ingelicht over dat Belgische onheil dat hier was komen aanwaaien en hun plaats, hun rust, hun organisatie, kortom alles verknoeide. En het werd nog erger. De dagelijkse stoet gepensioneerde sukkels naar de receptie stapelde klachten en leugens en bedreigingen op. Mamma en haar zeven prachtige pups moest het ontgelden. Ik trof op een morgen hun voederpotten gevuld met vergif aan. Mamma moest weg! De directie kon de druk en de bedreigingen niet aan en zou gaan ingrijpen. Ze vonden een opvang voor twee, een derde geraakte weg, Ik nam het laatkomertje dat het opgaf en een langharig zusje. Jelke had geen belangstelling ook geen bezwaar. Schande dat is een misdaad! De Belg neemt nu nog twee honden, dat kan niet meer. Ik wordt met de dood bedreigd, heb ik al verteld. Die kleine schatjes vertederen de harten van enkele buren die mijn kant kiezen en het daardoor ook te verduren krijgen. Wij zijn dus op de camping Onda Azzurra! Als U dat zou vergeten. Ik hef die prachtige, enorme teef, Mamma met haar twee ondertussen al flink gegroeide kleintjes in het busje dat ze naar een "goede" plek zal brengen... Nooit, nooit voelde ik mij ellendiger als op dat ogenblik en ik schaam me over mijn lafheid. Hun verrtek gebeurde onder gejuich van dat uitschot. Ondertussen was er ook een Pitbull, een verkommerd, uitgehongerd teefje bij de camping geraakt. Zij was duidelijk haar kleintjes kwijt en deed alles om mijn twee kleintjes te komen verzorgen. Wat kon ik anders doen dan ze in ruil voor de babysit buiten de omheining te voederen. Matteo vroeg mij de Pit bij mij te houden tot hij een baas voor haar gevonden had. Die vonden wij.
camping Onda Azzurra
