Dat kan niet, denkt U, wel, ook ik heb het moeilijk om dit te geloven, ondanks het feit dat ik dit meemaakte. Even terug alles opfrissen, misschien val ik in herhaling. Op het einde van mei 1916 kwamen wij even kijken hoe het in camping Onda Azzurra (Corigliano Calabrië) gesteld is. De drie dagen die we oorspronkelijk gedacht hadden, we waren immers op reis naar Sicilië, werden er negen. Omdat wij maar drie dagen dachten te blijven en ik er tegen opzag mijn aanhangwagen los te koppelen kreeg ik een plaats, ruim, zonnig, vlak bij het strand, beter kon niet. Na enkele wandelingen met Jelke, mijn Bouvier, beviel het ons in deze mooie camping. Juni vloog voorbij, juli en augustus wordt het deel van de camoing waar wij stonden paeking voor de bezoekers, natuurlijk Italianen uit de buurt. Vlotte vriendelijke contacten en de directie laat ons daar staan, we zijn wel de enigen die daar kamperen. Eind augustus komt een Duitser die daar reeds lang blijkt te wonen en er werkt of gewerkt heeft mij vertellen dat over enkele dagen die plaats moet ruimen. Ondertussen hebben wij een nieuwe buur gekregen die zich voorstelt als Petra, de engel... De engel Petra bevestigt wat de zo genaamde Dieter al bevolen had. Wij moeten daar zo vlug mogelijk weg vermits de plaatsen gereserveerd zijn. Vermits wij nergens iets kunnen lezen over die merkwaardige reservatie vraag ik uitleg op de receptie en tussen veel gekuch en gezucht kan ik begrijpen dat er een niet offici¨le reservatie bestaat. De vrienden, hoofdzakelijk Duitse vrienden kunnen reserveren zonder vooraf te betalen en wel bij Dieter en bij de engel in hoogst eigen persoon. Dat vind ik echt niet leuk. Van de plaatselijke Maffia had ik nog geen last gehad, nu kreeg ik de sterke indruk dat de Teutonen hier ook zoiets opzetten... Het stel ijlt naar de receptie, dan naar de nog vrij jonge r, Matteo, en die stuurt de twee klagers wandelen. Het weer is prachtig, mijn vrouw niet te best, dus blijven is de boodschap. Maar! Ik help Mamma, met haar zeven kleintjes, bezorg hen een veilige plek achter de camping en ga ze dagelijks voederen. Over die relatie schrijf ik later, het was een ongelooflijke ervaring. De reukzin van honden is buitengewoon ontwikkeld en het duurde niet lang of de enorme teef, Mamma, wist eeact waar haar vriend en helper vertoefde. Kort daarop waren ook de sterkste pups ook op bezoek gekomen. Eerst vooral 's nachts wanneer de honger knaagde, Mamma kon ze niet allemaal genoeg geven. Dus in het donker in de pyjama met een zak voeder naar de "burcht". Het gebeurde dat enkele ontdekkingsreizigers probeerden onder de rolpoort te kruipen. De diksten bleven steken en zetten een keel op. !!!!! De Teutonen die ondertussen alle plaatsen in de zon, en alle goede plaatsen van de camping in beslag genomen hadden, en waarvan enkelen het slachtoffer geworden waren van een vreemdeling, een Belg, die het blijkbaar vertikte een van hun plaatsen te verlaten en die bovendien gesteund werd door de directie, niet de receptie. Het gonsde kwade geuchten en de smoelen spraken enorme boekdelen. Dat die vreemde luis ook nog zwerfhonden lokte en 's nachts binnen smokkelde werd de stok, de knots, de goedendag voor de moegetergde meute. Hatelijke opmerkingen werden geroepen, nieuwe "aankomers" onmiddellijk ingelicht over dat Belgische onheil dat hier was komen aanwaaien en hun plaats, hun rust, hun organisatie, kortom alles verknoeide. En het werd nog erger. De dagelijkse stoet gepensioneerde sukkels naar de receptie stapelde klachten en leugens en bedreigingen op. Mamma en haar zeven prachtige pups moest het ontgelden. Ik trof op een morgen hun voederpotten gevuld met vergif aan. Mamma moest weg! De directie kon de druk en de bedreigingen niet aan en zou gaan ingrijpen. Ze vonden een opvang voor twee, een derde geraakte weg, Ik nam het laatkomertje dat het opgaf en een langharig zusje. Jelke had geen belangstelling ook geen bezwaar. Schande dat is een misdaad! De Belg neemt nu nog twee honden, dat kan niet meer. Ik wordt met de dood bedreigd, heb ik al verteld. Die kleine schatjes vertederen de harten van enkele buren die mijn kant kiezen en het daardoor ook te verduren krijgen. Wij zijn dus op de camping Onda Azzurra! Als U dat zou vergeten. Ik hef die prachtige, enorme teef, Mamma met haar twee ondertussen al flink gegroeide kleintjes in het busje dat ze naar een "goede" plek zal brengen... Nooit, nooit voelde ik mij ellendiger als op dat ogenblik en ik schaam me over mijn lafheid. Hun verrtek gebeurde onder gejuich van dat uitschot. Ondertussen was er ook een Pitbull, een verkommerd, uitgehongerd teefje bij de camping geraakt. Zij was duidelijk haar kleintjes kwijt en deed alles om mijn twee kleintjes te komen verzorgen. Wat kon ik anders doen dan ze in ruil voor de babysit buiten de omheining te voederen. Matteo vroeg mij de Pit bij mij te houden tot hij een baas voor haar gevonden had. Die vonden wij.
Wie het zuiden van Europa en waarschijnlijk in zeer vele streken van de wereld, heeft ze gezien of gehoord en vooral over hen gehoord. De eerste confrontatie zijn de ontelbare kadavers en resten van kadavers op en langs de wegen. Dat is brutaal voor iemand die van dieren en zeker van honden houdt. En dan zie je ze op en rond de ontelbare spontane stortplaatsen hun mager kostje bij elkaar scharrelen. In de dorpen en zover ik enkele steden bezocht heb behoren ze tot het straat beeld. Het is echter niet zeker dat die vrij rondlopende honden geen tehuis of zoiets hebben. Het kunnen echter ook echte baas- en thuisloze zwervers zijn. Bedelaars op vier voeten. Ze zijn groot, klein en alles daar tussen in en bont. Het eerste groepje, nog geen echte meute, waren vrij grote honden die veel weg hadden van de Labrador, misschien zaten er wel Maremmanogenen in. Vermits ik geen problemen met mijn Bouvier wenste, bleef ik steeds op afstand. Zij dachten er blijkbaar net zo over en na enkele dagen trokken ze verder. Op een camping in Calabrië werden wij geconfronteerd met een heel andere situatie. Echte thuisloze zwervers, drachtige teven, vooral teefjes, zieke dieren, dozen met puppies in, en allemaal op zoek naar wat eten en vriendelijke, helpende mens.
Zo staat het in de prospectus en op het internet en zo is het ook. Het is dan ook logisch dat bezitters van een hond op deze camping afkomen. En dat doen ze, ze zijn talrijk. Midden in zo'n natuurgebied kan de viervoeter zijn vier voeten eens echt uitslaan. Maar... hondebezitter betekent spijtig genoeg nog niet hondenliefhebber, laat staan dierenvriend. Hoe dan ook zonder de aanwezigheid van de vele hondenbezitters zou de camping in zeer krappe papieren komen te staan. En dat niet elke bezitter van een hond zich als een goede huisvader gedraagt zorgt natuurlijk voor heel wat gekibbel tot haat bij anderen die geen huisdieren wensen te zien. wetenswaard is zeker dat in de maanden dat de bevolking niet bestaat uit hoofdzakelijk Duitsers er geen problemen zijn met honden en dus ook geen klachten.( Lees de commentaren op Tripadvisor.) Ter verduidelijking van wat ik bedoel: Ik ben naar Zuid-Italië gereisd om dat land en zijn inwoners te leren kennen. Dan ben ik daar de gast en dan pas ik me aan aan de gebruiken en geplogenheden daar. Ik heb hier niet mijn wetten op te dringen. Blijkbaar hebben de meeste overwinteraars van Duitse afkomst een totaal andere opvatting. Thuis schijnen dit soort mensen zich geroepen te voelen elkaar te beloeren, te vermanen, te beschimpen en dies meer en dat doe ze hier onbekommerd naar hartelust verder. Dit soort Duitsers met af en toe ook een Oostenrijker, hebben blijkbaar van bij de geboorte een grenzeloze minachting voor de Italiaan. (Lees de toffe boeken van Kirst over de oorlog.) De taal van diegene die men minacht leert men dus zeker niet. Daarbij moet gezegd dat ik het onwaarschijnlijk acht dat de meeste aanwezige Duitstaligen in staat zouden zijn Italiaans te leren, ook al brengen velen van hen hier al heel veel jaren de winter door. Liefst zou ik die bende gewoon doodzwijgen want ze zijn te onbenullig , te onbeschoft, kortom de moeite niet waard. Maar eerst moet ik hier heel duidelijk stellen dat er talrijke andere Duitsers en andere Duitstaligen zijn, het was een voorrecht en een plezier hen te leren kennen en echt bevriend met hen te worden.
Kennismaking met Onda Azzurra Camping in Calabrie.
Natuurlijk gaat het hier over een camping, logisch. Maar het gaat over veel meer. Laat ik u eerst kennismaken met een prachtige camping aan de Ionische kust. De dichtst bijzijnde stad in Calabrië is Corigliano. Ja We zijn dus in Calabrië maar van al de vooroordelen en bang-makerijen heb ik totaal niets ondervonden, in tegendeel ik heb na zes maanden in Basilicata en evenveel maanden in Calabrië heel veel geleerd, en niet alleen een vlot woordje Italiaans te spreken. Vergeet alle prietpraat en leer dit land kennen. Vervloek de slechte secundaire wegen, het chaotische gedrag op de weg en doe moeite om de bevolking te leren kennen. In de titel staat een fout: het moet zijn Onda Azzurra Camping maar wegens een registratie probleem werd het deze kleine afwijking. De Ionische Zee tussen de hiel en de teen van het zuiden van Italië is een uitdaging voor schilders. Het steeds veranderende kleurenpallet is iets dat mij hier eerst opgevallen is. Eindeloze zandstranden vragen gewoon om eindeloze wandelingen in een los, nogal korrelig zand dat in de warmste zomermaanden echt heet wordt. In de nog vele natuurgebieden vormen lage gedeeltelijk begroeide duinen de bescherming tegen een soms vrij woeste zee. Achter die lage duinen werden vele jaren geleden op bevel van een niet verder genoemde dictator bossen aangeplant en de moerassen gedeeltelijk gedempt. Dus natuur met volle teugen en dat betekent ook rust en gezondheid. Ja Op het strand kan je struikelen over achtergelaten, of aangespoeld zwerfvuil, kortom afval, stort. Ook in het bos groeien de paddestoelen tussen afval, maar het is er altijd koel, heerlijk stil en koel, zelfs midden Augustus. In Calabrië nog niet zo ver voorbij de grens met Basilicata nader je Corigliano. Om van op de 106 af te slaan naar de camping Onda Azzurra bega je ofwel een zware en gevaarlijke overtreding of je rijdt een aantal kilometers verder om dan via een Parking van het Auchan verkoopscentrum terug te keren. Aan het einde van de smalle weg met vele putten, kom je bij de zee en bij de camping. Welkom! Mooie inkom waar nummerplaatherkenning een vreemde natuurlijk even laat wachten. Bloemen en palmen vertellen dat je in het zuiden bent aangekomen. Een tweetalige receptie verwelkomde mij, niet in het Vlaams of Nederlands, wel in het Duits. Afhankelijk van het moment van aankomst is er een keuze uit vrij grote en verzorgde plaatsen. Gesnoeide bomne zorgen voor absoluut nodige schaduw in de zomermaanden maar evenzeer voor veel zon in de wintermaaneden. Wie veel schaduw en een frissere plek wenst zoekt, zoekt een plek ,tussen de Italianen in het "bos". Langs de verzorgde centrale dubbele weg vind je de winkel de bar en het restaurant , het wassalon waar ook nagels en haren geknipt worden en misschien nog meer. Verder was - en plas gelegeheden voor beide kunnen en een nogal moeilijk berijdbaar plekje waar de moderne superkampers hun beerput in kunnen overkappen, of lopen. Dus vlak achter het strand de plaatsen voor wie absoluut daar wil staan (!?) en dan de plaatsen voor wie het niet nodig acht met de neus bij het strand te staan. De camping ligt in het bos, geen spoorlijn, geen baan, geen straat alleen zandwegen om heerlijk te wandelen. Tijdens de zomermaanden komt een visser meerdere keren per week zijn verse vis aanbieden en de kleine overvolle supermarkt tracht alles te bieden wat een kampeerder meent te moeten hebben, maar... Tijdens de zomermaanden is de bar van 's morgens tot 's avonds open en kan je ook terecht in het restaurant, Maar... Na het zomerseizoen worden de prijzen zeer verlaagd en de diensten ook aangepast, wel is er dan een klein lokaaltje dat op bepaalde tijdstippen verwarmd wordt en waar warm tot heet water te bekomen is. Poepzakjes en afvalbakjes voor die zakjes zijn er niet tenzij ik ze niet gevonden heb. En POEP of SCHEISS is van kapitaal belang... Enkele keren kon ik een krakende aftandse Panda huren voor 10 per twee uren om boodschappen te doen, en toen die uit het verkeer genomen werd had ik een zeer groot probleem. Er bestaat geen openbaar vervoer dat je vanuit de camping naar waar dan ook brengt. Met de fiets zou het kunnen maar de Dodenweg 106 is verboden voor fietsers en de doden kunnen daarover meer fluisteren. Dat je tijdens Juli en Augustus niet met de hond tussen de rijen parasols gaat paraderen is normaal, en de Italianen zouden daarover geen opmerking maken, alleen "Paura" gillen, als ze mijn 50 kilo Bouvier zien aanstormen; En ze hebben gelijk. De zee nodigt uit om een wandeling te maken van de ene zandbank naar de andere, zelfs landratten kunnen doen alsof ze kunnen zwemmen, en ik heb er hier ontelbare gezien, en daaronder weinig Italianen. Ja, het is hier tof, een plek om te genieten, op adem te komen, te zonnen en te baden, wat wens je nog meer. Bekijk de prijslijst en dan begrijp je onmiddellijk waarom een bepaald volk zich hier genesteld heeft. Hier kan je voor weinig geld heel veel bekomen. Neen, Mateo, Alba, Carmella, Leonardo, Emmanuele, Angelo, Sergio en zovele anderen, deze tekst zal niet negatief zijn voor jullie, dat zou oneerlijk en verkeerd zijn, maar...
camping Onda Azzurra
