Football is hier iets gigantisch
belangrijk!!!!!!!! Dat leeft hier echt. Als er een Duck-game is, staat heel
Eugene op zijne kop. Overal verschijnt de O van Oregon en verschijnen de
kleuren geel en groen. Immens. Omdat dat hier zo leeft is het
kei moeilijk om tiketten
te krijgen voor een game omdat bijna iedereen season-tikets koopt en bijna alle
plaatsen al uitverkocht zijn (er kunnen 80.000 mensen in het stadium) voor dat
the season nog maar begint.
Voor dat we nog maar in
Amerika waren was ons doel om eens naar een football-game te gaan. Niet wetende
dat het zo moeilijk is om tiketten te verkrijgen. In de eerste week dat we in
Amerika waren kregen we al snel te horen dat dat niet zo simpel was. Nu ja,
Jeff (Dy-hard fan!) ging dat proberen te regelen voor ons. Enfin, elke week
kregen we te horen dat het zo moeilijk was en dat het waarschijnlijk niet meer
ging lukken. Want eind december is het seizoen gedaan. En het aantal thuis
wedstrijden was nog maar beperkt.
MAAAR donderdagavond
trekken we samen met Josie, Winston en Will richting dowtown. We zijn aan het
poolen en tijdens het poolen komen er 2 kerels naar ons om te vragen of ze mee
mochten poolen. Blijkt dat een van die kerels ne football-player is! Dat vonden
wij uiteraard een zeer interessant gegeven! We hebben ffkes onze charmes boven
gehaald. Nummers uitgewisseld om ooit eens iets te doen samen. Wij aan het
hopen, maar toch ergens weten dat we er niet moeten op hopen. Belt onzen Duke
(Zo noemt de football-player) vrijdag toch wel naar Sarah zeker. Het was
gefixt!!!!! Jihaaa.
We stonden op the player
guests-list. Spannend! We zaten op de 10de rij! Wat wil zeggen:
supper goei plaatsen en dat allemaal GRATIS. Jullie moeten weten een ticket
kost hier gemakkelijk 200 dollar (=134 euro) en voor goei plaatsen loopt dat al
snel op tot 1000 dollar (=670 euro). Dus we hebben de tijd van ons leven gehad,
alleen maar al het idee dat we dat op 2 dagen geregeld hadden en geen geld
hebben moeten uitgeven. Terwijl Jeff er al 2,5 maanden mee bezig is J.
The game zelf, was een
heel avontuur. We kennen bitter weinig van het spel en hebben ook meer naar het
schouwspel ronddom gekeken dan naar de game zelf. Naar de cheerleaders, naar
het gigantische orkest, naar de maskotte, naar de freaky supporters. Alles wat
dat je in de filmkes ziet hebben wij live gezien. Elke stereotiep was aanwezig!
Inclusief het Amerikaans volkslied, inclusief het herdenken van the troeps.
G!E!W!E!L!D!I!G
We
hebben ook respect gekregen voor de supporters! Elke week 3 uur in de bittere
kou staan, is niet te onderschatten. Wij waren dan ook lichtelijk onderkoeld.
Maar dat namen we er maar al te graag bij.
Ondertussen is er niet veel
bijzonders gebeurd. Maar misschien is het een gepaste moment om eens te
vertellen wat wij eigenlijk doen op onze stage. Want jullie moeten ook wel
denken: werken die wel? Maar neem het van ons aan wij werken echt wel J.
Alleen vertellen we daar niet veel over omdat we denken dat dat te saai is voor
jullie.
Ok, wat doen wij? Wij zijn bezig
met het coderen van Family Interaction Tasks (= FIT). FIT zijn eigenlijk een
aantal taken die ouder en kind samen moeten doen. En die taken moeten ze doen
voor de interventie (pre-FIT) en na de interventie (post-FIT). En zo heeft men
een idee en kan men vergelijken of de interventie (=PMTO, Parenting management
Training) een invloed heeft gehad. Kort gezegd of de interventie gewerkt heeft of
niet. De Pre- en post- FIT zijn exact dezelfde taken.
En het is onze taak om de
interactie tussen ouder en kind tijdens de pre-FIT te analyseren. Dit gebeurt
aan de hand van een instrument (Global-ratings) en bestaat uit ongeveer 230
items die gescoord moeten worden op een 5-punt Likert schaal.
Om jullie een beeld te geven wat
de FIT-taken zijn: De ouder en het kind spelen samen een Guessing game, dan
praten ze over een bepaald probleem zoals bijvoorbeeld going to bed voor 5
minuten. Ze moeten dan aan elkaar vertellen wat het probleem is voor elkaar en
proberen tot een oplossing te komen. Hierna moeten de ouders samen een soort
van puzzel maken (Tangos). Dan moeten ze opnieuw praten over een bepaald
probleem gedurende 5 minuten, maar deze keer over een onderwerp dat het kind
heeft gekozen. Vervolgens spelen ze een labyrint spel, waar ze een knikker in
gaatjes moeten proberen te rollen. Dan moeten ze opnieuw 5 minuten praten over
een safety-issue. En als laatste moet het kind vertellen aan de ouder over een
moment waar het kind alleen was zonder toezicht van een volwassene. Het is dan
de taak van de ouder om te ontdekken wat het kind aan het doen was, met wie en
waar het toen was. Tot zo ver de korte beschrijving van de taken.
Zoals hier boven vermeld werken
we dus met een instrument Global ratings. Echter is dit instrument nog maar
zeer recentelijk ontwikkelt door Marion Forgatch. Door het feit dat wij daar zo
intensief mee aan het werken zijn, ontwikkelen we ook bedenkingen over het
instrument. Die bedenkingen worden steeds met dank aanvaard, daar op die manier
het instrument bijgeschaafd kan worden. Dus dat is eigenlijk ook een grote taak
van ons: het op punt stellen van het instrument alvorens het de wereld wordt
ingestuurd.
Een belangrijk punt van coderen
is dat er een hoge betrouwbaarheid is. En om die hoge
interberoordelaarsbetrouwbaarheid te bereiken, hebben we wekelijks enkele
vergaderingen met Julie. Zij is diegene die ons aan het trainen is. We kunnen
jullie verzekeren: een zeer intensief en vermoeiend proces. Samen met Julie
zijn we ook een coding manuaal aan het opstellen van hoe het instrument te
gebruiken, voorbeelden van de items bijeen zoeken, zodanig dat als in de
toekomst anderen dit codeerinstrument willen gebruiken het op dezelfde manier
doen en de vragen die ze hebben in het begin makkelijk beantwoord worden in de
manual.
Naast al dat zijn we aan het
schrijven aan ons onderzoeksartikel wat gigantisch veel research vraagt. Eeeuhm
wat doen we nog? We denken dat we er zijn. Onze dagen zijn goed gevuld en best
intensief. Maar om eerlijk te zijn is het niet het meest interessante werk.
Maar ja, op die manier weten we ook weer dat onderzoek niet echt volledig ons
ding is. We zullen wel zien hoe het nog verder evolueerd.
