Op een avond heb ik dan toch al mijn moed bijeen geraapt en haar het slechte nieuws verteld. Ook dit was uiteraard de eerste keer voor mij. Een heel nieuwe situatie waarvan ik ook geen idee had hoe het zou aflopen.
Die avond heb ik geleerd dat een relatie beëindigen een verschrikkelijk ding is om te moeten doen. Toegegeven, aan de andere kant van de conversatie zitten is nog pijnlijker, maar toch. Eva huilde, ik huilde zelf ook, we waren al jaren zo close, ergens wisten we beiden wel dat heel dit gebeuren alles kon verpesten en veranderen, wat het toch ook wel wat gedaan heeft.
Ik heb in mijn leven zelden zo de eikel uitgehangen als in de weken die hierop volgden. Ik wist dat Eva het redelijk moeilijk had met de breuk en mij heel graag terugwou. En het moet voor haar lastig geweest zijn om mij de weken erna te zien, maar we hadden nu eenmaal afgesproken dat we elkaar niet gingen ontlopen dus als we weggingen met onze vrienden, waren we beiden van de partij. We gingen nog steeds samen naar fuiven, deden nog steeds samen filmavonden en het gebeurde nog enkele keren dat we kusten.
Achteraf bekeken heb ik gigantisch hard met Eva’s voeten gespeeld. Ik wist dat zij me wou en de affectie lag voor het grijpen en ik heb daar dan maar gebruik van gemaakt zonder echt rekening te houden met haar en haar gevoelens voor mij. Dat ik zoiets nu nooit meer zou doen daar ben ik van overtuigd, ondertussen heb ik genoeg meegemaakt wat het is om aan de andere kant te staan. Maar toen… Eerlijk gezegd besefte ik niet eens dat ik echt iets aan het misdoen was. Ik was blijkbaar toch nog wat te jong voor dit soort zaken.
Eva heeft enkele maanden later een nieuwe jongen gevonden, waar ze nu nog steeds heel erg gelukkig mee is. Het is haar van harte gegund, ze verdient zeer zeker beter als de Noah van toen. Er zijn dan wel degelijk een tijdje lichte spanningen geweest tussen ons beiden. Maar al bij al viel dat nog best mee… Eva is nu eenmaal iemand die niet rap echt kwaad zal zijn, ook al maakt dat mijn schuldgevoel eerlijk gezegd nog groter. Moest ik haar zijn, ik sprak nooit meer tegen mij, ik ben niet zo vergevingsgezind.
Ik kom nu nog steeds overeen met Eva, ik hoor of zie haar niet zo vaak meer als vroeger maar als we praten is het toch wel hartelijk en gezellig. Af en toe steekt me ze wel nog eens door wat een lul ik vroeger was maar dat mag ze zeker en vast doen.Gelijk heeft ze.
De eerste vrouw was Lotte, Lotte was een vrouw, in alle betekenissen van het woord. Lotte was zo iemand waarvan je zei… Dat is nu eens een vrouw. Gevoelig, zorgzaam en geen geheim was erbij veilig.Ik zal eerlijk zijn, ik was een kind, zeker geen man.
Eén ding heb ik altijd gekend, een gigantische nood aan aandacht, liefde en affectie van vrouwen. Misschien omdat mijn moeder het te druk had met haar eigen problemen om mij dat te geven, wie weet.
In mijn ervaring was Lotte de eerste die mij ooit die aandacht wou geven, die specifieke aandacht die ik nodig had.Die specifieke aandacht die iedereen zoekt en die eigenlijk de puberteit van een mens kenmerkt. De grote zoektocht naar de eerste persoon die u ooit in zijn of haar armen zal sluiten en laten voelen wat het echt is om met twee te zijn en niet alleen.
Met liefde heeft dat niets te maken. Je zoekt een soort van haven, de moederschoot heeft zijn werk gedaan, op naar de volgende.
Lotte was bij mij de eerste. Ik kon ermee praten en er alles tegen zeggen… We praatten uren en uren tot diep in de nacht over die simpele zorgen die een kind van 14 heeft. In de zomer tot laat tussen de bomen liggen, naar de sterren kijken en gewoon zijn wie we waren. ’t Was zo’n soort relatie waarover je weleens leest in van die verwijfde stationsromannetjes.
Uiteindelijk na vele weken kustten wij. Zij was ervaren, maar voor mij was dat de eerste keer. En zoals ik eerder al zei… Van liefde was er geen sprake.
De gevoelens van die dag onder woorden brengen is zeer moeilijk. Ik heb mensen wel al vaker dingen horen zeggen als “je eerste kus vergeet je nooit” maar correcter is volgens mij “het gevoel tijdens je eerste kus is er een dat je nooit meer terugvoelt daarna”. Voor mij, die jongen die zo snakte naar affectie, was dat gevoel geweldig.
Die affectie waar ik het over heb is op zich ook een moeilijk te omschrijven iets… Het gaat niet zomaar over kussen en aaien en meisjes versieren… Iets seksueel is het al zeker niet. Het gaat over die persoon die u de moeite waard vindt, die u belangrijk en goed genoeg acht om zichzelf aan te geven. Een soort van erkenning dat je het goed aan het doen bent, dat je een persoon bent waar mensen van kunnen houden. Zij geeft jou affectie opdat jij je goed zou voelen, het feit dat zij die moeite doet is voor mij genoeg. We zorgen allemaal voor elkaar en als je deel uitmaakt van die ketting ben je tevreden… Zo simpel is het.
Het is vreemd hoe het gelopen is. Die kus was het einde van alles. Na die bewuste dag was het afgelopen, het was genant, pijnlijk, ongemakkelijk als we elkaar nog zagen en ik voelde ook totaal die behoefte niet meer. Lotte was voor mij geweest wat ze voor mij geweest was…
Zelf had ze wellicht niet door hoeveel ze voor mij betekende. Ik denk dat ze de kringloop nog niet goed begreep. Zij heeft mijn overgang begeleid, na Lotte was de jacht open. Ik moest iemand anders gaan zoeken die mij in de armen wou sluiten. Bij Lotte blijven was geen optie, zij had het mij geleerd, de persoon die het je geleerd heeft moet na die fase onmiddellijk verdwijnen, het is triestig maar zo is het nu eenmaal.
Zij zelf begreep het niet, ik denk dat zij dit ervaren heeft als volgt; de jongen van wie ze dacht dat hij anders was, bleek uiteindelijk even erg als al de rest. Hij bouwde iets op tot hij eruit gehaald had wat hij nodig had om het dan te laten vallen als een baksteen.
Geen fraaie denkwijze en het leverde ook voor mij heel wat problemen op; aangezien Lotte een vrouw was en haar denkwijze dus ook de algemene denkwijze werd van al onze gemeenschappelijke vrienden, kreeg mijn imago zijn eerste lichte deuk. Toen was dat nog een grote ramp, vandaag, vijf jaar later, blijft er van datzelfde imago nog zo weinig over dat het de moeite niet meer waard is van het me aan te trekken.
Later vandaag zal ik de eerste tekst posten, met dit bericht wil ik er al even de bedoeling van toelichten.
Ik werk dus op dit moment aan een reeks teksten over alle vrouwen die tot nu toe een grote rol hebben gespeeld in mijn leven, elk(e) meisje/vrouw vormt een hoofdstuk.
Hieruit komen er dus enkele fragmenten, vandaag zal de eerste vrouw aan bod komen, in werkelijkheid zijn het ongeveer 5 pagina's per vrouw, hier zal ik wellicht een fragment van een halve of maximum een volledige pagina posten.
Kom dus zeker eens kijken en voel je zeker vrij om een reactie te geven via mail of in het gastenboek als je het gelezen hebt!
De bedoeling van dit blog is eenvoudig; ik schrijf namelijk graag... Verhalen, korte teksten, stukjes poëzie en dat soort dingen. Op internet zoek ik dus mensen die dit dan weer graag LEZEN :)
Natuurlijk zijn het meestal maar wat probeersels die ik hier online zal zetten, maar mochten er mensen zijn die dit graag even lezen en beoordelen dan zou dit voor mij zeer zeker een grote hulp zijn.
Binnenkort komt er dus een eerste stukje, dan zal ik dit blog een beetje proberen promoten op het internet zodat er toch af en toe wat bezoekers op afkomen en zo hoop ik op enkele reacties.
Voor mij is het goed om even te zien hoe ver ik sta, en ik hoop dan weer langs mijn kant toch enkele lezers een beetje amusement te kunnen geven.
Alvast bedankt om een bezoekje te brengen, kom zeker af en toe eens terug als er meer opstaat en maak gerust een beetje reclame als je de inhoud interessant vindt!
