Het was gisterenmorgen (donderdag 10/01/2013). Ik werd omstreeks 9u30 gewekt door mijn kindje die om zijn flesje vroeg, ik vroeg aan mijn vriend om ons kindje zijn flesje te geven zodat ik intussen kon douchen, toen ik terug op de slaapkamer kwam nam ik de baby en kleedde hem aan ik vroeg aan mijn vriend om ook op te staan en of hij naar de beenhouwer kon gaan, zodat ik intussen de was verder kon doen, maar hij bleef liever in bed liggen, ik werd wat kwaad en vroeg hem nogmaals om op te staan, hij vond dat ik begon te zagen en zei dat ik zelf maar naar de beenhouwer moest gaan, maar ik wou mijn kindje niet alleen laten want stel dat hij terug in slaap zou vallen... Ik weigerde dus en toen begon hij opnieuw te zeggen dat hij altijd alles moest doen en dat het altijd mijn ideeën waren als we iets deden, kortom de ruzie was weer goed bezig, hij draaide zich om en wou verder slapen, en toen werd het me teveel, ik heb mijn grootouders opgebeld en ze zijn mij en mijn zoontje komen halen, natuurlijk deed het pijn om thuis weg te gaan maar ik voelde me echt niet goed... Toen ik bij mijn grootouders aankwam heeft mijn vriend me opgebeld, we hebben een halfuurtje gepraat en wilden het beiden een kans geven, maar ik besliste om gisteravond dan toch maar bij mijn grootouders te blijven slapen omdat mijn vriend vandaag om 12u moest beginnen werken en ik om kwart voor 12 bij de cardioloog moest gaan omdat ik al een paar keer hartkloppingen heb gehad, die had niet zo goed nieuws voor mij... ik heb teveel stress en heb hyperventilatie, volgende week gaan ze verdere onderzoeken uitvoeren, maar mijn cardioloog denkt dat ik bij een kinesist of psycholoog moet gaan om ademhalingsoefeningen aan te leren voor als ik me weer eens opjaag, zodat ik tot rust kan komen, straks om 18uur heeft mijn vriend gedaan met werken, ik hoop dat we eens goed kunnen babbelen, en dat alles in orde komt want ik zie hem echt wel doodgraag en ik wil hem niet kwijt, ik wil mijn zoontje ook niet aandoen wat ik heb meegemaakt, dus ik hoop dat alles in orde komt en dat we voortaan als een gelukkig gezinnetje verder kunnen.
Het is nu mijn eerste keer dat ik een blog schrijf, ik hoop jullie niet te vervelen, ik zal mezelf eerst even voorstellen,
Ik ben een jonge vrouw van 21 jaar, ik woon samen met mijn vriend en we hebben een prachtig zoontje van nu 4 maanden oud.
Mijn kinder-en jeugdjaren zijn eigenlijk niet zo goed verlopen,
Ik ben geboren in 1991, mijn ouders waren al uit elkaar toen ik geboren werd,
ik heb een oudere broer die in 1988 geboren werd.
Ik en mijn broer groeiden op bij onze mama maar zij kon niet goed voor ons zorgen door haar verleden,
dus werden mijn broer en ik er weggehaald door kind en gezin toen ik 6 maanden oud was en mijn broer 3 jaar.
Wij werden toen door de jeugdrechtbank toegewezen aan onze grootouders, die ook onze pleegouders werden,
we hadden er zeer gelukkige jaren, groeiden op met alles wat we moesten hebben, maar vooral met liefde, warmte en genegenheid.
Maar dit alles werd bruusk verbroken toen ik 7 jaar was, mijn mama vroeg via de rechtbank het hoederecht en de voogdij terug
en na een lange procedure lukte het haar ondanks haar verleden, ze ging opnieuw trouwen en had haar leven gebeterd,
niets van dit alles was natuurlijk waar, mijn moeder had het zelfs zo ver gekregen dat we volgens haar 2 maanden moesten gaan "ontwennen" in een instelling van het leven dat we bij onze grootouders kenden, zij waren er natuurlijk kapot van en bleven procederen om ons terug te krijgen, de meest bekende advocaten werden er bijgehaald, maar niets van dit alles hielp, we werden overgebracht naar een instelling waar we onze grootouders niet meer mochten zien, en we verplicht op bezoek moesten bij ons moeder en stiefvader, na 2 maanden mochten we de instelling verlaten en moesten we bij ons moeder en onze stiefvader gaan wonen, maar toen begon - hoe wij het nog steeds noemen - de hel, we kregen er een halfzus bij die 2 jaar jonger was dan mij, en onze stiefvader was niet de vriendelijkheid zelve,
ik en mijn broer hadden nooit een echte papa gehad, en dus miste we dit al erg, maar hij trok steeds partij voor zijn dochter waardoor wij dit nog meer miste, wij kregen steeds de schuld als er iets mis ging, zijn dochter kon niets misdoen,
wij kregen de straffen en die waren niet mals, we moesten met telefoonboeken op ons hoofd in de hoek van de kamer op onze knieën gaan zitten,
we werden geslagen en zonder eten naar bed.
Ons leven was een echt hel, elke dag hadden ze ruzie met elkaar, en dit ging zo door tot ik 11 jaar was en mijn broer 14 jaar, vanaf die leeftijd mocht hij zelf beslissen bij wie hij wou gaan wonen en hij wou mij meenemen naar onze grootouders, dus bedachten we een plannetje en dat voerden we uit op een maandagmorgen, we reden zoals gewoonlijk met de fiets naar school, hij de ene kant op naar de middelbare school, ik samen met mijn stiefzus de andere kant op naar de basisschool, mijn stiefzus reed voor me en toen ze even niet achterom keek sloeg ik een andere straat in, ik en mijn broer hadden afgesproken op de parking van de colruyt, en van daaruit reden we een 3 uurtjes lang tot aan de woonplaats van onze grootouders, die schrokken zich natuurlijk rot toen we daar aankwamen en ze waren wettelijk verplicht om de politie te bellen, we deden ons verhaal aan de politie en die verwittigde de procureur die op zijn beurt de jeugdrechter verwittigde, die besliste dat we bij onze grootouders mochten blijven en dat hij ons de volgende dag al wou horen, natuurlijk kreeg onze moeder argwaan omdat de scholen al gebeld hadden naar haar omdat we niet aanwezig waren en onze grootouders kregen dus iets later telefoon van onze moeder om te vragen of we daar waren en of ze ons mocht spreken, wij lieten dit toe maar we stelde de voorwaarde dat zij alleen zou komen zonder onze stiefvader, en een uurtje later was ze er al, we vertelden haar dat we liever bij onze grootouders woonden en zij probeerde ons te overtuigen om toch terug mee te gaan naar huis, ik en mijn broer weigerden dit en even later vertrok ze terug alleen naar huis, de volgende dag vertelden we bij de jeugdrechter wat we allemaal meegemaakt hadden en wat wij wouden, hij nam de beslissing om ons laten terug te keren naar onze grootouders, het was 1 van de mooiste dagen uit mijn leven.
De eerste 3 jaren bij onze grootouders verliepen vrij goed, maar toen begon ik wat te puberen en ik had de dingen uit mijn verleden nog niet echt verwerkt en dus werd me aangeraden om bij een psychologe langs te gaan, die gesprekken hielpen echt wel maar na een tijdje is het beginnen verwateren, ik had een paar losse relaties en kwam op het slechte pad terecht door slechte vriendjes, op mijn 18de verliet ik het ouderlijke huis en ging samen met mijn toenmalige vriendje op kot, niet veel later liep deze relatie stuk, ik leerde iemand nieuw kennen toen ik 19 jaar was en ik voelde me echt goed bij hem, we zijn nu 1,5 jaar samen en het loopt af en toe wat mis, vooral omdat ik steed hysterisch wordt om de kleinste dingen, hij neemt het dan persoonlijk op terwijl ik eigelijk enkel de woede uit van de gebeurtenissen uit mijn kinder-en jeugdjaren.
Zo dit was het voor vandaag, nu kennen jullie me al wat beter
