Rugklachten, zwakke maag, zwakke darmen, zwak immuniteitssysteem, snel last van ontstekingen, futloze dagen waarop alles te veel lijkt en alles pijn doet,… CVS? Fybromyalgie? Reuma? Ziekte van…? … Geen idee. Wat ik wel in de voorbije 2 jaren hebt ontdekt is dat ik hoogstwaarschijnlijk toch ‘hooggevoelig’ ben (dat is geen ziekte, maar eerder een karaktereigenschap). En reuma is alvast onderzocht geweest omdat ik HLA-B27 positief ben; dit houdt in dat ik kans maak op de ziekte van Bechterew (lage rug), de ziekte van Crohn (darmen) en psoriasis… Het laatste heb ik al in lichte vorm; gelukkig valt dit niet op en is het niet besmettelijk ☺ Na heel wat onderzoeken en afspraken kan er met zekerheid gesteld worden dat er niets reumatisch te vinden is… Een hele opluchting, maar anderzijds ook lastig, want “wat heb ik dan??” 

Van oktober tot februari ben ik intensief bij een kinesist langs geweest; die sessies deden deugd, maar het aanvankelijk probleem ging hierdoor niet weg. In diezelfde periode ben ik ook meermaals langs geweest bij een psychologe met de klacht dat ik het niet meer aankon, dat ik angsten had en dat ik mijn gedachten wou leren sturen. Ook deze sessies deden deugd, maar toen kwamen we meer tot de conclusie dat mijn toenmalige relatie enorm veel energie vroeg. In december verwees mijn huisarts me door naar een fysisch geneesheer en sportmedisch centrum; hier werd vastgesteld dat ik een duidelijk beenlengteverschil heb en een statiekafwijking in mijn ruggenwervel. In maart werd er vastgesteld dat mijn korsetspieren te zwak waren, waardoor ik mijn ruggenwervel te weinig ging ontlasten. De rugpijn kon dus van daaruit verklaard worden. Steunzolen aanschaffen en rugschool starten om die spieren terug te verstevigen! Ik was best blij met die uitkomst! Eind maart startte ik met de 36 sessies… momenteel zit ik net in de helft. 

Daarnaast ging ik ook meer op mijn voeding letten: ik heb nooit echt ongezond geleefd, maar sinds februari eet ik nu elke ochtend een ontbijt van havermout met fruit, eet ik minder brood en veel meer groentjes en zijn ook mijn tussendoortjes veranderd naar fruit, kerstomaatjes of noten. Uiteraard kruipt hier ook redelijk wat tijd in, maar dat heb ik er wel voor over. 

Begin maart ben ik ook naar een kinesitherapeut beginnen gaan omdat ik ook te veel spanning en pijn ervoer aan mijn oppervlakkige bekkenbodemspieren. In mei/juni kwam dit steeds meer en meer aan bod: spanning hier, spanning daar… Ondanks al mijn aanpassingen en energie die ik steeds stak in de zaken die me zouden helpen, bleef ik op allerlei vlakken klachten ondervinden… 

Wanneer ik nu opnieuw bij de dokter langsging, zei ze mij na mijn verhaal dat ik moet opletten voor een burn-out en dat ik terug wat moet leren ontspannen. Als ik nu alles eens op een rijtje zet, begrijp ik wel dat ik mezelf gewoon aan het voorbij lopen was… 

Eigenlijk gaat dit al terug van een jaar geleden…of misschien zelfs van nog vroeger. In juni 2014 zijn mijn ex en ik namelijk serieus beginnen twijfelen aan onze relatie, waardoor we er nog veel extra tijd en energie zijn beginnen in steken. We hadden nog maar net gebouwd, dus dat maakte de twijfels en spanningen alleen maar groter. In de eerste semester was het ook druk op het werk – ik nam een nieuw uurrooster op mij en ik startte met het begeleiden van een Bachelorproef en van een stagiaire… Die combinatie maakte al dat ik het in oktober/november erg lastig begon te krijgen. Begin januari zetten we een punt achter de relatie en ik bleef in het huis wonen. Toen voelde ik dat ik echt tijd voor mezelf moest maken, maar dit resulteerde in een hele zoektocht op medisch vlak. Daarnaast kwam dan: de ‘normale’ drukte van mijn job (die toch behoorlijk hoog ligt…en ik werk dan nog maar 4/5e), het organiseren en regelen van allerlei dingen door mijn engagement in het feestcomité (wat ik zelf heel leuk vind, maar het komt er toch maar bij), de kine-sessies voor mijn spanningsproblemen, 2x/week naar de rugschool te Eeklo waar ik toch vaak paar uur mee kwijt ben, het begeleiden van een Bachelorproef waar ik waarschijnlijk te veel energie heb ingestoken, de zumba-lessen die ik moet voorbereiden en een opleiding “initiator groepsfitness” die ik in april startte en serieus onderschatte. Dan nog gezwegen over alle huishoudelijke taken en praktische zaken die volledig op mijn schouders terecht kwamen. 

Ik moest vandaag (23/06) opnieuw naar het ziekenhuis voor het bespreken van een NMR die begin mei genomen werd. Ik ging eigenlijk zonder verwachtingen, want tot nu toe werd er nog niet veel gevonden (behalve de scoliose, het beenlengteverschil en de te zwakke korsetspieren), maar er was wel iets te zien op de foto: beginnende artrose! De arts sprak van degeneratieve discopathie en recidiverende facettaire blokkades…en blijkbaar ook hyperlaxiteit wat ook de rugklachten niet ten goede komt. Doordat er al één tussenwervelschijf versleten/uitgedroogd is, is hij zijn schokdempende functie kwijt en is de kans op slijtage en ontstekingen aan de wervels groter. Dat kwam toch even aan! Ik ben nog maar 25 en ik ben al aan het verslijten… 

Ik heb gedurende de voorbije maanden af en toe wel eens een dipje gehad; alles gaat dan behoorlijk goed en plots – meestal doordat ik plots weer even extra met een lichamelijke klacht wordt geconfronteerd – stort heel mijn wereld eventjes in en kan ik niet meer stoppen met wenen…gelukkig heb ik een mama waar ik steeds naar kan bellen, vriendinnen die me steunen en collega’s waarbij ik mijn verhaal kan doen, waardoor die dipjes elke keer maar van zeer korte duur waren. Maar toch… ze wijzen er wel ergens op dat ik maar moeilijk kan ‘aanvaarden’ hoe ik of mijn lichaam in elkaar zit. 

Het probleem is dat mijn lichaam ‘mijn zijn’ tegenwerkt. Ikzelf zit namelijk vol levenslust, kom steeds vrolijk/enthousiast over en ben behoorlijk ambitieus; ik wil veel bijleren, anderen helpen, me voor vanalles en nog wat engageren,… en van die dingen word ik gelukkig, want daar haal ik voldoening uit. Nu blijkt dat die dingen mij toch niet zo gelukkig maken, want “ik kan het niet aan” en ik hou er chronische stress/spanning aan over. Ik wou nog altijd dat ik gewoon kon barsten van energie,… maar dat is niet zo… en dat moet ik echt leren aanvaarden. Ik denk dat ik wel opnieuw zal kunnen ‘barsten van energie’, maar dan moet ik wat dingen veranderen en dus ‘minder hooi op mijn vork nemen’, minder ‘ja’ zeggen en luisteren naar mijn lichaam. 

Het is de eerste keer dat ik me ‘zo’ gevoeld heb. Het is ook de eerste keer dat ik alles op deze manier van me af schrijf. Ik ben intussen terug aan ’t werk; uiteindelijk ben ik 8 werkdagen afwezig geweest, wat naar mijn gevoel veel is, maar anderzijds is het denk’k beter zo dan dat ik een half jaar of langer thuis zou zitten met een ‘echte burn-out’. Ik voelde me nog niet volledig oké; ik had nog maar net het nieuws van de artrose verkregen, ik had ook echt pijn in mijn rug, maar ik was heel blij dat ik terug kon gaan werken. Mijn collega’s waren heel begripvol en dat deed zeker deugd. Ik voel terug energie om verder te gaan, maar – zoals gezegd – zal ik dan wat dingen moeten veranderen, zoals: 

• minder hooi op mijn vork nemen -> minder ‘ja’ zeggen (beseffen dat job + huishouden + zumba + rugschool en werken aan het medische + sociaal leven al genoeg is) 

• luisteren naar mijn lichaam 

• me proberen minder aan te trekken wat anderen denken (moeilijk!) 

• minder kritisch voor mezelf en minder perfectionistisch zijn (moeilijk;)) 

• beroep doen op dienstencheques -> dit was wel eventjes moeilijk om hieraan toe te geven, maar het kan maar even voor verlichting zorgen. Mijn redenering is ook dat het bedrag dat ik er wekelijks aan zou betalen minder is dan één sessie bij psychologe (pas op! Ik vind psychologische bijstand zéér nuttig en ik ben heel tevreden over de sessies die ik gevolgd heb, maar ik dénk dat ik het nu wel alleen kan…en dan kies ik misschien beter voor praktische hulp). 

• meer bewegen: proberen om bijna dagelijks 30min spierversterkende en/of stretchende oefeningen in te lassen (hiervoor eens plan uitwerken, maar ik hoop er gewoonte van te maken…want enkel dit kan mijn rugpijn blijkbaar verminderen) , proberen om terug te gaan zwemmen, wat meer te fietsen, yoga te volgen… en jammergenoeg toch geen Ubound volgen aangezien ik springende sporten meer moet vermijden. 

• indien te veel last (blokkades): toch eens bij osteopaat gaan. 

• positief blijven ☺