17 oktober 2012, daags na de met 2-0 gewonnen wedstrijd tegen Schotland:  pers en publiek zijn laaiend enthousiast en de loftrompet over de Rode Duivels wordt in diverse media boven gehaald. Er wordt, samen met de 0-3 overwinning in Belgrado, een knappe 6 op 6 behaald waardoor onze nationale trots bovenaan het klassement prijkt in groep A.  Op sommige fora begint een enkeling zelfs al over een WK-overwinning te fantaseren.

Onmiskenbaar is deze goede start hoopgevend voor het vervolg van de campagne. Het laatste decennium heeft ons land enkel maar kunnen dromen van een 10 op 12 na vier wedstrijden en werd er meestalal gegoocheld met mathematische modellen om de natie nog een vleugje hoop te geven. Toch moet al die feestvreugde een beetje getemperd worden. Men gaat immers iets te makkelijk voorbij aan enkele vaststellingen:

a)       het spel in Wales was ondermaats en er werd enkel via twee stilstaande fases gescoord

b)       tegen de rechtstreekse concurrent Kroatië werd er thuis niet gewonnen

c)       in Servië werden de Rode Duivels het eerste halfuur volledig weggespeeld

d)       de Schotse muur werd pas in het laatste kwart van de wedstrijd gesloopt

Weer een kleine Belg hoor ik u denken. Nu wordt er gewonnen en is het nog niet goed.

Ik kan jullie echter geruststellen: ook ik geloof in de goede afloop van deze campagne en –waarom ook niet– een mooi resultaat in Brazilië. Dit geloof is er echter pas twee maanden na bovengenoemde publieke euforie gekomen: op het moment dat Christian Benteke dit weekend Liverpool heeft kleingekregen. Met twee goals en één assist bezorgde hij Aston Villa drie gouden punten op Anfield Road.

Men zegt wel eens dat kampioenschappen gewonnen worden met een goede keeper en een goede diepe spits. In het geval van de Rode Duivels hebben we over het eerste niet te klagen: met Thibaut Courtois bezit Marc Wilmots een keeper met het potentieel dat we in België niet meer gekend hebben sinds het afscheid van Michel Preud’homme. Jammer voor de sympathieke Truienaar Simon Mignolet, die zich waarschijnlijk voor de rest van zijn carrière tevreden zal moeten stellen met het bankzitterstatuut.

Over de positie van diepe spits waren er echter meer zorgen: ondanks de hype rond Romelu Lukaku blijkt hij toch de mooie toekomstbeelden niet te kunnen bevestigen. Na een mislukte transfer naar Chelsea komt hij bij West Bromwich ook niet verder dan de rol van doublure voor de kwieke Shane Long. Van Vleminckx en De Sutter is er zelfs op de Belgische velden amper nog een spoor te vinden en Mirallas noch Vossen zijn echte diepe spitsen. Tenzij je Spanje bent en het dus kan rooien zonder diepe spits, dreigde er dus weer een campagne van ‘net niet’ op ons af te komen.

Gelukkig was er tegelijkertijd de ontbolstering en verrijzenis van Christian Benteke. Zijn talent leek immers de voorbije jaren te verbleken bij zijn moeilijke karakter. Uiteindelijk greep hij dan toch zijn kans bij Racing Genk, na enkele mislukte passages bij Standard en KV Mechelen. Bovendien dook zijn naam op in een proces rond carjacking. Mario Been dropte hem echter meteen in de ploeg en gaf hem veel vertrouwen, maar liet vooral zien hoe hij zijn eigen veelbelovende carrière verprutste door een slechte mentaliteit. Nu speelt Benteke de pannen van het dak bij Aston Villa en is hij, zeker na zijn twee knappe goals tegen Servië en Schotland, vaste waarde in de voorhoede van de Rode Duivels.

Dus als we in juli 2014 onze wereldtitel vieren op de Grote Markt in Brussel, laat ons dan toch ook even denken: ‘Bedankt, Mario Been’.