|
De trein van 8.04 uur is zo goed als verlaten. Megan wordt nu ongeveer 133 uur vermist. Ik hou me er constant mee bezig. Ik ben naar de politie gestapt om te zeggen dat ik Megan de avond voor haar verdwijning met iemand anders had gezien. Natuurlijk had ik wat gelogen, het zou maar raar zijn om te zeggen dat ik hen elke dag in de gaten hield toen ik met de trein passeerde. Ik ben ook naar Scott gegaan om het hem te vertellen, ik vond dat hij het moest weten. Hij is er slecht aan toe, Megans verdwijning was al erg genoeg, en nu weet hij ook nog dat hij haar bedroog. Ikzelf ga er beter aan toe. Het doet goed om ergens bij betrokken te zijn. Ik ga er minder van drinken, ik ben ondertussen al drie dagen nuchter. Ik heb zelfs kunnen aanduiden op enkele foto's wie ik heb gezien de avond van haar verdwijning. Het blijkt haar therapeut te zijn.
De avond dat Megan verdween was dezelfde avond dat ik naar Witney ben geweest, waar ik me nu niets meer van herinner. Maar ik blijf het gevoel hebben dat ik iets gezien heb. Ik ben dus van plan om vandaag terug te gaan naar daar, in de hoop enkele herinneringen op te doen. Ik heb ook ontdekt dat ik weer naar Tom geweest ben die avond, hij had me onlangs gebeld om weer eens te zeggen dat ik er mee moet stoppen. Ik was blijkbaar naar ons huis gegaan en ben dan weggelopen, Tom heeft uren achter me zitten zoeken omdat Anna te bang was.
Niets. Ik herinner me praktisch niets. Alleen toen ik bij het tunneltje passeerde in Witney had ik weer een naar gevoel, een gevoel van ruzie, een gevecht. Ik herinnerde mij dat er iemand wegliep en een auto instapte, maar dat kan natuurlijk weer een van mijn zatte fantasieën zijn.
Ik ben op weg naar huis en probeer alles op een rijtje te zetten.
|
