Ik ben naar Anna toegegaan. Toen ik toekwam reageerde ze niet bang zoals ze altijd deed, ze dreigde niet om de politie te bellen. Ze wist het ook, ik ben het zeker. We praatten even, over Tom, over zijn ouders die we allebei nooit ontmoet hebben, over zijn legervrienden die we nooit ontmoet hebben. We beseften allebei dat Tom ons voorgelogen heeft, en voor ik het door had stond hij achter Anna.
Hij moet het direct geweten hebben, want hij trok ons naar binnen en begon alles te vertellen. Over hoe hij Anna bedroog met Megan, over hoe Anna toch altijd bezig was met Evie, hij had nood aan affectie. Hij vertelde dat die avond dat hij op zoek was naar mij in Witney, enkele telefoontjes had gehad van Megan. Toen hij mij geslagen had en weg ging, kwam Anna juist toe en hij nam haar mee naar een parking bij Corly Woods om met haar te praten. Hij heeft haar daar vermoord, met een steen. Ze liet hem niet gerust en hij wou van haar af. Hij had haar nadien met blote handen begraven in het bos.
Hij wist duidelijk niet goed wat hij nu moest doen, maar hij ging me niet laten gaan. Ik probeerde naar de voordeur te rennen om weg te lopen maar het was tevergeefs. Hij sloeg me met een fles op mijn hoofd en ik werd enkele uren later wakker op de keukenvloer.
We kregen discussies, over vroeger, over hoe hij mij altijd al voorgelogen heeft. Ik wist waar de lade met het bestek was en ging er subtiel dichterbij zitten. Op het juiste moment sloeg ik hem, graaide een flessendraaier uit lade en liep naar buiten. Hij liep me achterna, in de tuin. Net toen hij mij te pakken kreeg draaide ik me en stook de flessendraaier in zijn nek. Anna kwam aangelopen, ik dacht dat ze hem wou helpen, maar ze stak de flessendraaier gewoon dieper en zorgde er voor dat ze zeker was dat hij dood was.
Wat later kwam de politie toe. Anna bevestigde mijn verhaal dat alles uit zelfverdediging was. Ik ben niet meer beginnen drinken, ik had er geen nood meer aan. Ik kan eindelijk opnieuw beginnen nu Tom er niet meer is.
De ene flard herinnering leidde tot de andere. Ik heb gevoel of ik dagen, weken, of zelfs maanden in het donker heb rondgedwaald en toen ineens iets te pakken kreeg. Ik kon het me eindelijk herinneren.
Ik liep door de tunnel in Witney, en plots kwam Tom naar me toe. Hij had al uren naar me zitten zoeken zei hij. Hij zei dat het gedaan moest zijn. We riepen tegen elkaar, hij meer op mij. Hij duwde me tegen de muur en sloeg me. Alles werd wazig. Ik zag hem weglopen naar zijn auto, en toen stapte er nog iemand in. Ze was klein, blond, het was Megan.
En toen wist ik het zeker, Tom heeft Megan vermoord. Ik wist het zeker omdat ik me plots realiseerde dat elke keer dat ik dronken was, hij me sloeg, kwaad werd, aanviel. Ik dacht altijd dat het misvormde herinneringen waren door de alcohol. En Tom vertelde me telkens dat ik was die agressief werd. Het was makkelijk voor hem, ik kon het me toch niet meer herinneren. Maar Tom is ook een goede leugenaar. Hij heeft Anna ook lang voor me kunnen verzwijgen.
Ik werd vannacht wakker, ik had een nachtmerrie. Ik stond op en ging naar beneden want ik kon niet meer slapen. Ik zette de tv aan en nam een fles wijn uit de kast. Ik zapte langs alle zenders tot ik plots naar Corly Woods zat te kijken, een bos hier vlakbij. Het duurde even voor ik besefte wat er gebeurd was. Het was Megan, ze lag al die tijd in het bos vlak langs het spoor.
Ik heb het grootste deel van de dag in bed gelegen. Ik heb geprobeerd de zaken in mijn hoofd op een rijtje te zetten. Ik heb geprobeerd uit de herinneringen, de flashbacks en de dromen te reconstrueren wat er de avond voor Megan verdween gebeurd is. Toen ik weer naar beneden ging en de tv aanzette waren het nog altijd dezelfde beelden die afspeelden. De therapeut die verdacht was werd niet meer verdacht, en ik wist dat ik mijn herinneringen moest terugkrijgen, want het gevoel dat ik getuige van iets ben geweest blijft me maar achtervolgen.
De trein van 8.04 uur is zo goed als verlaten. Megan wordt nu ongeveer 133 uur vermist. Ik hou me er constant mee bezig. Ik ben naar de politie gestapt om te zeggen dat ik Megan de avond voor haar verdwijning met iemand anders had gezien. Natuurlijk had ik wat gelogen, het zou maar raar zijn om te zeggen dat ik hen elke dag in de gaten hield toen ik met de trein passeerde. Ik ben ook naar Scott gegaan om het hem te vertellen, ik vond dat hij het moest weten. Hij is er slecht aan toe, Megans verdwijning was al erg genoeg, en nu weet hij ook nog dat hij haar bedroog. Ikzelf ga er beter aan toe. Het doet goed om ergens bij betrokken te zijn. Ik ga er minder van drinken, ik ben ondertussen al drie dagen nuchter. Ik heb zelfs kunnen aanduiden op enkele foto's wie ik heb gezien de avond van haar verdwijning. Het blijkt haar therapeut te zijn.
De avond dat Megan verdween was dezelfde avond dat ik naar Witney ben geweest, waar ik me nu niets meer van herinner. Maar ik blijf het gevoel hebben dat ik iets gezien heb. Ik ben dus van plan om vandaag terug te gaan naar daar, in de hoop enkele herinneringen op te doen. Ik heb ook ontdekt dat ik weer naar Tom geweest ben die avond, hij had me onlangs gebeld om weer eens te zeggen dat ik er mee moet stoppen. Ik was blijkbaar naar ons huis gegaan en ben dan weggelopen, Tom heeft uren achter me zitten zoeken omdat Anna te bang was.
Niets. Ik herinner me praktisch niets. Alleen toen ik bij het tunneltje passeerde in Witney had ik weer een naar gevoel, een gevoel van ruzie, een gevecht. Ik herinnerde mij dat er iemand wegliep en een auto instapte, maar dat kan natuurlijk weer een van mijn zatte fantasieën zijn.
Ik ben op weg naar huis en probeer alles op een rijtje te zetten.
Cathy wil dat ik het appartement verlaat. Ik krijg 4 weken, daarna moet ik weg. Ik was weer eens te dronken.
Twee dagen geleden was ik vertokken naar Euston. Ik wou Jason zien. Nu ja, ik wou hem niet zien, ik ging gewoon met de trein tot in Euston gaan en toen zou ik terugkeren naar Ashbury. Ik wou gewoon langs het huis komen, in de trein erlangs rijden. Maar toen de trein stopte in Witney, mijn oude woonplaats, stapte ik uit. Ik wist dat het geen goed idee was, maar ik had al een paar gin-tonics op dus het kon me niet veel meer schelen.
De volgende ochtend werd ik wakker met de ergste kater die ik in tijden had gehad. Ik herinner me niets meer van wat er die avond gebeurd is. Maar ik weet dat er iets gebeurd is, iets ergs. Er was ruzie. Stemverheffing. Ik ben naar de straat geweest waar Jason woont, en dus ook waar Tom woont. Er zit een pijnlijke gevoelige bult aan de rechterkant van mijn hoofd en een snee in mijn lip. Ik voel me beschaamd en gefrustreerd, ik krijg de herinneringen maar niet terug.
Ik moest nogal een boeltje gemaakt hebben toen ik, op de een of andere manier, thuiskwam. Want na een paar uur weer in slaap gevallen te zijn werd ik wakker door geschreeuw. Het was Cathy. Ik had overgegeven op de trap en geplast op de grond in de badkamer. Daar is die schaamte weer.
Nu ben ik in de bibliotheek. Ik heb mijn moeder een mailtje gestuurd via mijn Yahoo-account. Op de website van Yahoo staat allemaal nieuws, dat is toegesneden aan jouw postcode. Ik scrolde wat en daar stond ze plots. Jess, mijn Jess, de volmaakte blondine, naast een kop die luidde: Zorgen om vermiste vrouw uit Witney. Eerst twijfelde ik of het zij wel was, maar toen las ik de naam van de straat en wist ik het zeker. Ze wordt vermist.
Ik ben uitgeput, mijn hoofd is duf van de slaap. Als ik drink slaap ik bijna niet. Ik zit weer op de trein van 8.04 uur richting Londen. Er zit maar een handjevol mensen in mijn coupé. Ik val in slaap tegen het raam en iets later word ik weer wakker door het gepiep van de remmen. We staan bij het sein. Ik kijk naar de huizen langs het spoor en zie Jess in haar tuin. Achter haar staat een man die net het huis uitkwam. Hij draagt iets, een beker koffie misschien, en als ik naar hem kijk, besef ik dat het Jason niet is. Hij zet zijn beker neer. Jess loopt naar hem toe, legt haar handen rond zijn middel en zoent hem lang en vol gevoel. De trein trekt weer op.
Ik kan het niet geloven. Waarom doet ze dat? Jason houdt van haar, dat kon ik zien, ze zijn gelukkig. Ik begrijp niet waarom ze hem zoiets aandoet, dit verdient hij niet. Ik voel me teleurgesteld.
'S avonds op trein terug richting Ashbury moet ik denken aan de tijd toen ik nog samen was met Tom. Ik mis hem. Telkens wanneer ik te veel gedronken heb bel ik hem op of stuur ik hem mailtjes. Dit tegen de zin in van Anna. Ik herinner het me vaak niet meer dat ik het gedaan heb. En Tom zegt me altijd opnieuw dat ik er mee moet stoppen, dat het gedaan is tussen ons. Dat Anna het niet leuk vindt en dat hij haar telkens weer moet overtuigen om de politie niet te bellen.
Maar ik mis Tom, ik denk bijna constant aan hem en haat het dat hij nu met Anna in ons huis woont. Ik kom toe in Ashbury en op baan naar Cathy ga ik nog vlug langs de nachtwinkel en koop twee flessen wijn.
Ik zit in de trein van 8.04 uur, op weg naar Londen. Er is bijna geen bijna geen plek waar ik liever zou zitten dan hier naar de huizen langs het spoor kijkend. Wanneer de trein stopt bij het sein, wat vrijwel altijd gebeurt, heb ik een volmaakt uitzicht op mijn lievelingshuis langs het spoor: nummer 15. Ik ken het hele huis uit mijn hoofd. Ik weet dat de bewoners van het huis (die ik niet ken, maar wel Jason en Jess noem) een volmaakt, stralend stel zijn.
Een paar huizen verderop staat mijn oud huis. Daar woont Tom nog, mijn ex-man, samen met zijn nieuwe vrouw Anna en hun pasgeboren dochter Evie. Ik kan bijna niet naar het huis kijken. Ik woon nu noodgedwongen bij mijn vriendin Cathy op een kamertje die ze over had.
Tom heeft me verlaten voor Anna. Ik steek het op mezelf. Ik had een kinderwens die niet vervuld kon worden en begon te drinken. Ik was een last voor hem, en hij zocht troost bij een ander.
Ik drink nog steeds. En wanneer ik op de trein terug naar Ashbury zit, maak ik een van de kleine flesjes Chenin Blanc open die ik bij het winkeltje op het station van Euston heb gekocht.
