“Doe het de volgende dagen toch maar wat kalmpjes aan”, raadde de dokter mij aan na het zien van de amper verbeterde ‘tennisbal’ in mijn linkerenkel. Voorts deelde hij nog mee dat ik beter niet aan basejumpen deed, waarna hij zichzelf ‘verbeterde’ naar stagejumpen.

Donderdag 4 juli 2013, Dag 1
Fidlar: So what? Fuck you!
Dat kalmpjes aan doen is moeilijk als de eerste bands Fidlar en Palma Violets zijn. De eerstgenoemde band begon meteen met hét campinganthem van Werchter 2013, ‘Cheap Beer’. Het refrein “I drink cheap beer, so what fuck you” deed ons een flink pak minder schuldig voelen over het kopen van het krat Premium Pils (1 cent per centiliter, vrij vertaald: nen alven euro voor nen alven liter!) die we de komende dagen lauw naar binnen zullen moeten kieperen. So what, fuck you! Fidlar’s mix van garage, punk en lo-fi met teksten over surfen, drugs, bier en vrouwen werkte verrassend goed in de KluB C. De eerste stagejumpers jumpten, ondergetekende hield zich vooralsnog kalm.
Palma Violets: Oh Yeah!
Palma Violets wordt vaak een cocktail tussen The Clash en The Libertines genoemd. Zomaar eventjes respectievelijk nummers 1 en 2 op ons Beste Bands Ooit lijstje. Ze hadden dus iets te bewijzen. Zo stonden ze echter niet te spelen, Britse arrogantie te over bij de youngsters uit Londen. Zo ziet u dat misschien niet graag, wij wel. De vergelijking met The Clash zien we niet, die met The Libertines dan weer wel. Sam en Chilli doen ons opvallend hard denken aan Pete en Carl en voorts hangt er zo’n “Iedereen-kan-wat-wij-doen” sfeertje rond de band, iets wat The Libertines, en weinig anderen na hen, ook hadden. Al vanaf opener Johnny Bagga Donuts (laureaat in categorie debielste songtitel van het jaar) werd het duidelijk, Palma Violets had het publiek mee. Hitjes “Best Of Friends” en “Step Up For The Cool Cats” werden overigens niet gespaard tot het einde, maar halverwege netjes na elkaar gespeeld. Eindigen deden ze met “Invasion Of The Tribbles”, een cover van de enigste single van de volslagen onbekende punkband The Hot Nasties, waarin de tekst niet verder gaat dan “oh yeah!”, en “Brand New Song”, met zo mogelijk nog makkelijkere lyrics. “I’d love to show the world  my new song, it keeps me up all night long” Britse zelfverzekerheid, weet u. Bassist en toetsenist lieten hun instrumenten achter en dolden wat op het podium en in het publiek. Net zoals bij The Libertines was het publiek en de artiest één. Alles kon, alles mocht. Het doktersadvies beweerde het tegenoverstelde, maar eerlijk, zoiets vergeet je gewoon na de eerste noot van een “Chicken Dippers” of “Rattlesnake Highway”. Rock ’n roll krijgt voorrang op geneeskunde, oh yeah!
BRMC: Gebrek aan variatie
Black Rebel Motorcycle Club is een bandnaam die zwaarder klinkt dan de band zelf. Erg vinden wij dat niet. Enkel een gebrek aan variatie in de nummers deed hen soms een beetje de das om. “Whatever Happened To My Rock ’n Roll” vragen ze zich af in hun afsluiter en bekendste nummer en op de een of andere manier was het toepasselijk.
Bloc Party: Viersterrenafscheid van een vriend
Na magere passages op Pukkelpop en in de Lotto Arena maakte Bloc Party voor ons en bij uitbreiding alle aanwezige Belgen veel goed op Best Kept Secret.  De pit en pret waren terug, en ze teerden vooral op gitaargerichte nummers. Nu nog op Belgisch grondgebeid het goed komen maken. En of ze dat deden! Het en der wordt gefluisterd dat dit hun laatste optreden voorgoed zou kunnen zijn. Het afscheidsfeestje opende met “Octopus” en “Hunting For Witches” direct met 2 kleppers (in tegenstelling tot het voorzichtige begin met “So Here We Are” op BKS). Kele en de ‘jongens’ (sinds kort zit er een dubbel paar x chromosomen achter het drumstel) leken er zin in te hebben. De tent puilde uit met een uitzinnig publiek dat de ideale festivalsetlist voorgeschoteld kreeg. Dit alles maakte het de perfecte wiedergutmachung en tevens een mooi auf wiedersehen, als het zo ver komt. Laat ons hopen van niet.
Naast Bloc Party was mijn headliner deze avond de verpleegster in de Rode Kruis tent. Klinkt een flink pak sexier dan het werkelijk was. Meer dan een geforceerd gesprek met een zak ijs op de enkel en op de achtergrond Dizzee Rascal was het niet. Bonkers. Wat een feest.

Vrijdag 5 juli 2013, Dag 2
The Bots:Trekken alle aandacht naar hen toe dankzij…hun kapsel.
Opgestaan zonder pijn, en dat met het losgehen op Palma Violets, die dokter kent er niks van! Helemaal in orde is het wel nog niet, anders had ik bij het duiken naar een gratis t-shirt van The Bots wel prijs gehad. Helaas, samen, met de ligamenten in mijn enkel waren ook mijn Michel Preud’Homme reflexen verdwenen.
De looks, het zou absoluut geen criterium mogen zijn, want is dat niet waarom Justin Bieber en One Direction zo graag gezien worden? Zijn wij net niet kritisch t.o.v. hun fans en muziek omdat wij wel beseffen dat het om de muziek draait, en niet hoe goed hun kop op een poster past? Toch is het zinloos te beweren dat de looks niet meespelen bij The Bots. De 16 jarige drummer, van wie ik maar wat graag een poster in mijn kamer zou willen ophangen, heeft wat ze noemen een Fellainikapsel in het kwadraat. Zo trok hij meteen alle aandacht naar zich toe. Muzikaal was het vooral zeer rommelig, we hebben al betere duo’s zien passeren de laatste jaren, doch een mooie opener voor de tweede festivaldag.
The Hives: De ideale festivalband, deel I
Pelle, de zanger van The Hives, dacht dat het de eerste was. Hij vertelde doodleuk dat het hoogtepunt van het festival al op dag één om 18 uur lag, wanneer zijn band aan het spelen was. Helemaal ongelijk had hij niet, The Hives leverden zeker een sterke show af, met als klapper Pelle’s crowdsurf op een zittend publiek. Om leven op een festival te brengen is The Hives boeken nooit een slecht idee.
Richard Hawley: Beeldschoon
Voelden we ons nog “oud” tijdens The Bots (16 jaar! Een eeuwigheid geleden!) dan werden we weer met de voeten op de grond gebracht door het best bewaarde geheim uit Sheffield: Richard Hawley. Het podium kwam hij opgewandeld in z’n leren vestje, een zonnebril op de kop ondanks het warme weer en vetkuif, plots wist je op wiens deur Arctic Monkey en stadsgenoot Alex Turner is gaan kloppen om stijladvies. Jani Kazalzis liet overigens weten dat “hij het veel beter zou gedaan hebben, en nooit nee zegt tegen een rockster, ongeacht diens wens”. Van alle beeldschone nummers die Hawley bracht vonden wij “Tonight The Streets Are Ours” het mooiste, al was het maar omdat we hem met dat nummer ontdekt hebben, toen we het hoorden in Banksy’s documentaire “Exit Through The Gift Shop”, en we toen spontaan zin kregen graffiti te gaan spuiten op onze(!) straten. Een gebrek aan geld, inspiratie en artistiek talent hield ons tegen. Het nummer klonk ook live erg Morrissey-aans, anderen leunden dan weer dicht aan bij de sound van The Smith op The Queen Is Dead. Als wij u nu vertellen dat wij grote Smiths fans zijn, dan kan u uw eigen conclusies trekken op basis van bovenvernoemde referenties. Zo niet: wij waren onder de indruk.
Phoenix: Vive La France!
En dat onder de indruk zijn was zeker niet de eerste, maar ook niet de laatste keer vandaag. Het Franse Phoenix, bijvoorbeeld. Het is de band waarvan The Strokes de sound voor hun laatste twee platen gepikt hebben, maar er, in tegenstelling tot de fransozen, niet mee wegkomen. Voortdurend zeiden wij tegen onszelf “nu hebben ze toch echt wel al hun hitjes gespeeld”, waarna ze weer iets speelden dat we herkenden als “dat ene nummer van op de radio”. Impressionant, quoi. Ook wist de zanger perfect hoe het publiek te bespelen (wederom niet de eerste keer vandaag) en zocht hij regelmatig (fysiek) contact met hen. Om het met de woorden van Jean-Paul en Jean-François, het voortdurend elkaar betastend, pas getrouwd Frans homokoppel dat voor ons stond te zeggen: Merde alors, ils ont cassé la baraque! Chauvinistische Fransen, voor één keer knijpen we een oogje dicht.

Voor Blur moet je moeite doen. Onlangs keek ik een volledige Brits uit, wachtend op het moment waarop ze hun carrièreprijs kregen. Onder andere One Direction, Ed Sheeran en god weet wie er nog allemaal in de bloemetjes gezet wordt op gala-avonden als deze, kwamen “live” spelen. Met andere woorden: het soort prijsuitreikingen die je vermijden moet.
Kings Of Leon: Goed begonnen, slechts half gewonnen
Nog op ons te vermijden lijstje: Kings Of Leon. Zot waren we van “Red Morning Light”, dat we voor het eerst hoorden in de soundtrack van Fifa04. Vier jaar laten hoorden we “Sex On Fire” voor het eerst en wisten we dat ze nu mikten op stadions, ’t spel was espe zouden ze zeggen in ons plaatselijke dialect.
Tegen onze verwachtingen in klonk het eerste deel van de set bijzonder stevig en vergelijkbaar met Red Morning Light (dat niet gespeeld werd, awoe!). Hoe langer de set duurde, hoe commerciëler de nummers werden en hoe rapper onze aandacht verslapte. Maar niet die van de 79.998 andere Werchtergangers die maar wat graag pakweg “Back Down South” en “Use Somebody” meezongen. Die Italianen die naast ons “Sex On Fire” uit volle borst meebrulden weerhielden ons net van het indutten.
Blur: De gedroomde headliner
Blur was mijn eerste band. Als ik een jaar of 11 was, was ik zot van hun best-of CD, die met hun hoofden als ‘cartoons’ op de cover. Meteen ook de eerste CD die ik zelf oplegde, met alle gevolgen van dien. De voor-en achterkant van het schijfje was hetzelfde, waardoor ik hem bijna altijd omgekeerd in de CD-speler stak. Sorry, pa.
Hun best-of setlist bracht me terug naar mijn kinderkamer, gitaarspelend met een tennisracket en “Girls&Boys” meezingend. Straf als bands dat weten klaar te spelen. Damon had er zin in en liep voortdurend over en weer op het podium, soms ook in het publiek. Graham kon zich uitleven met noise intermezzo’s (zie “Trimm Trabb”) en Alex en Dave waren Alex en Dave. En maar goed ook! Mooiste momenten uit de set, en bij uitbreiding het weekend én festivalseizoen 2013 waren “Parklife”, het voor de Olympische Spelen van 2012 geschreven “Under The Westway” en kampvuursong “Tender”. Het oh my baby, oh why stukje werd vrolijk verder gezongen, ook al was de song al gedaan. Kippenvel. Damon noemde ons het beste publiek van de tour so far en dat kan heel goed ordinair geslijm geweest zijn, even goed kan het kloppen. Op het Amerikaanse hipsterfestival Coachella kwamen ze, net zoals die andere legendarische Britse band die onlangs terug samen gekomen is; The Stone Roses, helemaal niet over. Hier wel, vooraan in de spionkop tenminste.
Klonk Damon op die Brit Awards nog pijnlijk slecht tijdens “Song 2”, dan zong hij het nu gewoonweg perfect. Voor ons hoeven ze het niet te spelen, het rijmt niet echt met de rest van hun songs, maar in een festivalset kan dit nummer gewoonweg niet ontbreken. De perfecte afsluiter van zo’n optreden waarvan we binnen tien jaar, mark my words, tegen elkaar zullen zeggen: “weet je nog die Werchtereditie met Blur?”
Als we in een betere wereld (Glastonbury) zouden leven, dan hoorde ik hier (camping B0) en nu (5u ’s nachts) constant oh my baby, oh why in plaats van woho heye!

Zaterdag 6 juli 2013, Dag 3:
Trash Talk: Of hoe wij het liefste wakker worden
Een ontbijt van 3 Diclofenacs 75mg zou hopelijk volstaan om met gescheurde ligamenten de moshpits tijdens Trash Talk te overleven. Of de neutrale Werchterganger de Amerikaanse hardcoreband kon smaken betwijfelen wij ten zeerste. “Waarom zijn die nummers zo kort?” “Ik versta niks van wat die zanger ‘zingt’”, hoorden wij de willekeurige voorbijgangers denken. Niet dat we dat echt konden horen, Trash Talk was by far the loudest band van het hele weekend, en laat dat net een van de manieren zijn waarop wij het liefst gewekt worden. Circlepits, stagejumps en alle andere hardcoredanspasjes waren schering en inslag vanaf de eerste seconde. Zelden zoveel sfeer gezien tijdens een openingsband op deze weide. En wanneer zanger Lee Spielman iedereen aanmaande om on top of each other’s heads te klimmen, dan deed ik dat ook. Die 3 Diclofenacs 75mg deden hun werk goed.
Stereophonics: De hits vergeten spelen.
Vervolgens zagen we Stereophonics op de Main Stage. Daar zo vroeg op de middag en in de hitte spelen is geen cadeau, toch konden ze ons geweldig verbazen tijdens het eerste deel van de set. Die sterke songs, die attitude! Helaas haalden veel oudere en sterkere songs de setlist niet.
“The Bartender And The Thief” en “Have A Nice Day” zijn ideale festivalsongs maar blonken vooral uit in hun afwezigheid. Foei.
Nick Cave and The Bad Seeds: Gekke Australiërs veroveren België deel I
Ondanks het uitzonderlijk warme weer liep het grote deel van de aanwezigen rond in zwarte T-shirts van Rammstein, de headliner van de dag. Voor ons was er vandaag maar één headliner: Nick Cave and The Bad Seeds. Cave dacht net zo en wou dat met zijn band maar al te graag bewijzen. Tijdens opener en meest recente single “We No Who U R” smeet hij zijn micro op de grond, hij speelde piano als een bezetene tijdens “Deanna” en gitarist/violist Warren Ellis smeet zijn viool in de lucht na “Jubilee Street”. Als je zo kan binnenkomen… Ze gingen op hetzelfde elan voort: “Weeping Song” droegen ze op aan een fan uit het publiek, iets later begon Nick zélf te wenen tijdens “Into My Arms”. Om het met de woorden van Danny, de circa 50 jarige West-Vlaamse enthousiasteling in gesprek met zijn ‘schatje’, te zeggen: “Mohow zeg, zo skone, mo zo skone! Mo!” Zelden iemand zo content gezien. Veel mensen geven toe een ‘beetje bang’ te zijn als ze naar de show van Rammstein kijken, maar wanneer Nick de geluidsman uitmaakte omdat die zijn vocals niet luider zette tijdens “Trupelo”, bleek dat je vandaag maar van 1 iemand schrik moest hebben en dat was van die gekke Australiër met het grote voorhoofd. Want Nick Cave speelt hier helemaal geen rolletje, evenmin heeft hij kostuums nodig om je bang te maken. In tegenstelling tot de ‘zanger’ van Rammstein heeft Cave ook geen benzine nodig om vuur te spuwen, hoe hij erop los schold in “Stagger Lee” kwam even hard aan als derdegraads brandwonden. Voor de gelegenheid kregen de personages Stagger Lee, Nellie Brown, The Bartender en Billy Dilly uit het verhaal een gezicht, dat van lukraak gekozen mensen in het publiek. De blik in de ogen van een dertienjarige jongeman op het videoscherm sprak boekdelen, de laatste keer dat ik zo’n grote ogen trok was toen ik ervan overtuigd was dat er een monster onder mijn bed lag. Nu mocht dat monster zijn ding doen op het podium. Nog één quote: “Who are you waiting for? Fucking Rammstein? Hahaha!” Of hoe hij zowat de hele weide te kakken zette. Held.
Tame Impala: Gekke Australiërs veroveren België deel II
Van de ene gekke bende Australiërs naar de andere: Tame Impala, die een geslaagde, psychedelische en druggy versie brachten van typische sixties muziek. Ook al zagen we slechts een paar nummers, toevallig de bekendste, waren we toch geweldig onder de indruk, en strekten we de beentjes voor one last dance, die Diclofenacs van bij het ontbijt waren overigens nog niet uitgewerkt.
(Uit schrik dat Nick Cave ons naar Rammstein zou zien kijken en vervolgens the living shit out of us zou schoppen, gingen we wijselijk naar de camping)

Zondag 7 juli 2013, Dag 4:
A Day To Remember: Een optreden om rap te vergeten
Of dit A Day To Remember wordt valt nog af te wachten. Als kleppers hebben we vandaag slechts 2 namen op ons lijstje: The Gaslight Anthem en vooral Jake Bugg.
A Day To Remember (de band) speelde vroeg op de Main Stage en had de aanwezige hardcorekids goed mee. Hardcore op Werchter, het blijft toch wel raar aanvoelen. Uiteindelijk bleek ADTR niet zo’n vreemde eend in de bijt als Trash Talk een dag eerder. De “grotere toegankelijkheid” had helaas ook een groot kwaliteitsverschil als gevolg, in het nadeel van ADTR.
Haim: Verrassend
Haim had iets te vieren: ze mochten uitgerekend vandaag 6 kaarsjes uitblazen en waren op zoek naar een originele manier om dat te vieren. De zussen vroegen dan maar om as much nakes dudes as possible en in return kregen wij misschien wel a bra or a nipple te zien. En nee, dit is niet de (enigste) reden waarom wij blijven staan zijn. Live kwam de band heel goed tot z’n recht met hun verrassende cover van Fleetwood Mac als hoogtepunt.
Gogol Bordello: De ideale festivalband, deel II
Zoals we eerder al The Hives zagen, is ook Gogol Bordello zo’n altijd-prijs band. De aanstekelijke gypsy-punk werkte perfect op de Werchterweirde. Muzikaal geen hoogvlieger, maar wie het na 4 dagen oververmoeide publiek zo goed in beweging kan krijgen is goed bezig. Een band die je live moet zien.
Vervolgens een lange pauze, iets wat wel eens mocht nu. En had de dokter niet gezegd het kalm te houden? Misschien kon ik wel de rustpauzes van de afgelopen dagen gewoon nu inhalen.
The Gaslight Anthem: Hoogtepunten in het begin
The Gaslight Anthem kwam met “Handwritten”, “The ’59 Sound” en “45”, zag het aanwezige publiek in The Barn uit z’n dak gaan, en overwon. Alleen jammer dat die nummers, de bij het publiek meest bekende, dus net allemaal in het begin gespeeld werden. Ramones cover (alweer een cover!) “Bonzo Goes To Bitburg” maakte veel goed. Wat een nummer. En wat een versie. Chapeau. Ook nu konden we het stagejumpen niet laten, wat een lachje op zanger Brian Fallons gezicht toverde, of het dat ook zal doen op het gezicht van De Dokter valt nog af te wachten. Maar als we hierna terug het gips in moeten, dan is ’t tenminste de moeite waard geweest. No regrets, only memories.
Edit: net ontdekt dat ze naast “Bonzo Goes To Bitburg” ook “Baba O’Riley” gecoverd hebben. Helaas stonden wij toen vooraan aan te schuiven voor Jake Bugg. Duizend bommen en granaten, zou een bekende zeeman zeggen.
Jake Bugg: Afsluiten in stijl
Zoals eerder gezegd draaide voor ons alles rond Jake Bugg vandaag. De 19-jarige stond weer te spelen met zo’n sprekend gemak, alsof hij wil tonen dat hij dit alles allemaal zag aankomen en helemaal niet onder de indruk is van zijn plots succes. En waarom zou hij. Een perfecte mix tussen plugged en unplugged, up tempo en traag, bekend en niet bekend. Slechts 3 dingen liepen wat minder. Drie maal had Jake er geen invloed op.
1: Tijdens de emotioneel sterk beladen nummers werd, festivals lopen nog steeds vol met jeugdbewegingen, een grote strandbal door het publiek gegooid, heel vervelend. Bij Goose, The Hives, Gogol Bordello of Netsky kan dit. Bij Jake Bugg niet. Voortdurend waren wij bang dat ze ook nog eens een van die vreselijke woho, yehe’s gingen beginnen zingen. Gelukkig nam het niet die vaart.
2: Tijdens de nummers die hij solo bracht hoorde je de muziek van Depeche Mode op de achtergrond. Bijzonder onrespectvol.
3: Tijdens “Two Fingers” stak zowat iedereen keurig 2 vingers in de lucht. Met de wijs-en middenvinger waren dit ook de juiste vingers, tot daar ging het goed. Maar ze waren wel verkeerd gericht! Er is in de Britse cultuur een groot verschil tussen het Victory/Peace teken, met de nagels naar jezelf gericht, wat zowat heel Werchter deed, en het V-sign, met de nagels naar de ander gericht, wat zoveel betekent als Fuck You.
Hij coverde (al de derde cover vandaag!) “Hey Hey, My My”, het legendarisch Neil Young nummer, dat Neil nooit meer live speelt vanwege de notoire it’s better to burn out than to fade away regel gebruikt in Kurt Cobain’s suicide note. Wie vier dagen op een festivalweide zit, beland in een andere wereld, en dat komt niet alleen door de alcohol. Het nieuws uit de buitenwereld hoor je meestal via via (kan iemand het “Eddy Wally is dood” gerucht ontkrachten?) en meestal laat het je koud. Wat ons wel bereikte is dat Albert aftreedt. Jake eerde hem, wellicht volslagen toevallig, met Neil Young’s woorden:  the king’s gone but not forgotten. Au revoir Albert. Allez Filip!
Tijdens “Lightning Bolt” spookten Jeremy Clarckson’s beroemde woorden door ons hoofd: and on that bombshell ,it’s time to end! En zo geschiedde, een festival afsluiten op deze manier is iets wat ik iedereen toewens.
Hoeveel van die lauwe Premiums zijn er nog over?

15-07-2013, 00:00 Geschreven door (edk)