Ik ben Nancy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam NINI.
Ik ben een vrouw en woon in Vlaams - Brabant (Belgie) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 17/01/1968 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Koken,Lezen,allerlei dingen maken op pc.
Op 2 juli 2006 vertrok ik naar Charkov in Oekraine.
Een ongewone reis die een enorme inpakt op mijn leven heeft gehad.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Mijn reis naar Oekraine
Een reis met een staartje
09-06-2007
11 juli 2006
5.00 uur We hebben geen van allen rustig geslapen, en besluiten maar richting grens te vertrekken. Na een stevig ontbijt en ons wat opgefrist te hebben zijn we weer weg. 8.45 uur Aankomst aan de grens. FILE!!!!!! Sommige mensen staan hier al van gisteravond. Hier staan we dan. Tussen de file door lopen mensen hun handelswaren te verkopen. Zonnebloempitjes en andere dingen worden hier als zoete broodjes verkocht. Per 2 auto's mogen we door per rij. Er staan 3 rijen auto's en 1 rij vrachtwagens. Je ziet mensen met kleine kinderen praten met de officieren om hun door te laten, maar die doen of ze niets horen. Gelukkig zijn mijn kindjes veilig thuis, want dit is echt geen lachertje. Ondertussen wordt het snikheet en er is nergens iets te bekennen waar je wat te eten of te drinken kunt halen. Zelfs een wc is hier niet te vinden. Je zult hier maar uren staan met kleine kindjes in de wagen, niet voorzien van lunchpakket en drinken.
Ik heb ondertussen een zakje beertjes opengetrokken om wat te snoepen. De soldaat die ons door moet laten luistert naar wat de vrachtwagenchaffeur hem vertelt maar haalt alleen de schouders op en knikt alleen ja of neen. Ik doe even teken om te vragen of hij een snoepje wil maar dat mag hij blijkbaar niet aannemen. Hij wuift alleen maar van neen met zijn hand. Na een goede 2 uur aanschuiven mogen we eindelijk door naar de voorpost waar we voor de eerste keer gecontroleerd worden. Alles uitpakken en openen.
Aan de Oekraïnse grens hetzelfde verhaal. Uitstappen, alles uitpakken, alles openen, je aanbieden aan het loket om te zien of je wel degelijk bent wie je zegt dat je bent. Stempels halen in de reispas en dan mag je door. Op naar de Poolse grens. Hier weer hetzelfde verhaal. Om 12.15 uur zijn we op Europees grondgebied. 3 uur en 30 minuten na aankomst aan de grens. En zeggen dat dat nog meevalt.
17.20 uur. We zijn in Krakau op een camping. Een kleine maar propere camping waar we lekker kunnen douchen. We hebben hier Belgische buren uit Tervuren. Na wat gepraat te hebben met de buren gaan we slapen. Morgen rijden we richting Auschwitz.
We zijn nog geen uur vertrokken : TEGEN DE KANT Politie!!!! Hij vraagt of we geld hebben. Neen, we hebben geen geld, maar we zullen wel naar het Belgisch consulaat bellen in Kiëv zodat zij onze boete kunnen betalen. Papa neemt zijn GSM en het telefoonnummer dat we van Sacha kregen. Hij hoeft niet te bellen, maar hij moet mee naar de combi. Hij moet plaats nemen in de wagen. De tweede agent is vriendelijker. Met 3 sigaren komen we ervan af.
Geen 30km verder, we doen 40km per uur. Weer tegen de kant. Papieren van de wagen geven. Hier moet ik echt de lach inhouden want de politieagent is heel aandachtig de papieren aan het lezen , maar houd ze onderste boven. We hebben hem natuurlijk copies gegeven want het is te gevaarlijk de originele te geven. Je weet nooit wat ze in petto hebben. De papieren zijn in orde. We mogen verder.
Op 300 km van de grens met Polen zetten we ons op een parking om te overnachten. Een kamping is hier niet in de buurt en de parkings van het internationale transport stonden vol. We besluiten om beurt de wacht te houden. Op de parking komen mensen met een peutertje voorbij. Het kind zwaait met zijn handjes naar ons. Ik heb nog wel ergens een knuffeltje voor hem, en geef het aan de mama. Ze bedankt me en wenst ons een goede thuiskomst. Rond 23.30 uur gaan we slapen.
We zijn nu dicht bij Auschwitz en mijn reis is zeker nog niet afgelopen. Hier gaat het verhaal pas echt verder. U kunt het lezen op mijn tweede blog www.bloggen.be/zoektochtinhetverleden
Mensen die met de gedachte spelen naar Oekraïne te reizen kunnen altijd contact met me opnemen. Ik help ze graag verder.
Onze laatste dag hier. 's Morgens gaan we met Sacha naar de automarkt. Wat we hier te zien krijgen, zie je nergens. Voor oude versleten bakken vragen ze hier enorm veel geld. Bij ons is zelfs een nieuwe wagen goedkoper. Daarna gaan we nog even naar de kerk waar ik iconen koop.
's Middags eten we bij Louba. De ganse familie zit aan tafel en er wordt op ons getoost. Hier is het gebruikelijk dat als iemand vertrekt, zijn behouden thuiskomst gevierd wordt. De tafel staat vol lekkernijen. Ik doe me tegoed aan de heerlijke groenten uit de tuin.
Rond 18.00 uur gaan we bij Tanja koffie drinken en dan nog een beetje bij tante Marousa zitten. De dafalgan werkt een beetje. Joery, Katja,Slavek en ik gaan nog wat buiten zitten om te praten want het is heerlijk weer. Vitaly houdt zich wat afzijdig. Met hem heb ik niet de klik die ik met de rest van de familie heb. We bekijken oude foto's en maken grapjes.
Als het tijd is om naar huis te gaan, worden we nog overstelpt met cadeautjes. Zoals de traditie het wenst, krijgen we alle drie een koffieservies. Weer eentje voor in mijn vitrinekast, want deze dingen zijn me dierbaar. Van Slavek krijg ik nog een mooie aansteker en een GSMklikkertje, hij zegt me dat zo dikwijls het lampje flikkert ik dan aan hun zal denken. Morgenvroeg komen ze ons allemaal uitwuiven.
We gaan wat opruimen en ons klaarmaken voor het vertrek morgen. We worden bij Sacha en Ira verwacht. Ook hier krijgen we nog een aandenken. Voor Judy heeft Ira een gouden ringetje gekocht. Voor mama en Jens chocolade.
Voor we ons terugtrekken in de kampeerwagen moeten we nog bij Louba koffie drinken. Louba kocht me twee flessen wijn omdat ik die zo lekker vond. Ze kocht ook Chalva, een soort van koek van zonnebloempitten. Eerst weet ik niet wat het is, maar als ik dan een stukje in mijn mond steek, herken ik de smaak. Het is een uitgesproken smaak, welke ik nooit ben vergeten. Toen ik nog heel klein was kreeg ik deze koek altijd van mijn oma. Tot nu wist ik niet welke koek het was, maar als ik aan mijn oma dacht was dat het eerste wat ik mij herinnerde en proefde ik deze koek zelfs in mijn mond.
Ik ben wakker. Vannacht is Marchek de poes bij me in bed gekropen en ligt nog steeds te ronken aan mijn voeten. Ik sta op en begeef me aan mijn dagelijks ritueel in de tuin. Eerst even naar die vieze beesten kijken, ondertussen sigaretje roken en dan plassen in de wc van de kampeerwagen. Ik fris me op en kleed me aan. In de keuken heerst al een gezellige drukte. Louba en Loeda dekken de tafel voor het ontbijt en ook Ira loopt van de ene hoek naar de andere. Na het ontbijt staan de drie vrouwen naast me in de keuken om te zien hoe ik spagettisaus klaarmaak want vandaag ben ik aan de kook. Louba noteert alles netjes op een stukje papier want ze wil dit later ook wel eens klaarmaken. Ik gebruik verse tomaten en ui uit de tuin ,de paprika's en de look kocht ik gisteren op de markt en de rest van de kruiden hebben we gewoon uit België mee. Rond 10 uur komt Sacha ons halen om naar het kerkhof te gaan. Hij heeft zes witte rozen mee, dit vind ik wat gammel om op het kerkhof te zetten en dus besluiten we maar eerst naar de stad te rijden om kransen te gaan halen. Aan de Warzalla(Het station) zijn enkele kiosken. We stappen en maar lukraak één binnen. Een vriendelijke dame begroet ons en laat zien wat ze zoal in haar kleine winkeltje heeft. Veel is het echter niet, en als we dan zeggen dat we alle kransen nemen( want ze had er maar zes) is ze ineens nog vriendelijker. Haar dag is goed, want ze is uitverkocht. Wat verderop is een kiosk met echte bloemen en ik besluit voor Tante Marousa een boeketje mee te nemen. Wellicht heeft het mens al in eeuwen geen echte bloemen meer gehad. Ik koop een mooie grote bos bloemen met Lelie's en rozen, ééntje met vrolijke kleuren. De vrouw in deze kiosk bekijkt me ook alsof ik van een andere planeet kom. Sacha besluit langs Zarina ( één van mijn jongste achternichtjes) te rijden. Onderweg stoppen we nog even bij een supermarkt om wat voor haar te gaan halen. Papa koopt voor 50 euro eten in blik en dingen die lang geconserveerd kunnen blijven, dan kan ze weer een paar maanden voort. We arriveren bij een gammel huisje, slecht onderhouden en vuil. Buiten zit een man. Sacha stapt uit en vraagt hem iets. Ik zie hem knikken en dan gaat hij binnen. Iets later komt de man weer buiten gevolgd door Zarina. Nu pas stappen ook wij uit de wagen. Ze komt op papa toe gelopen en valt hem huilend in de armen. Ik krijg het ook moeilijk en de tranen bengelen over mijn wangen. Als ze me omhelst kan ik het snikken niet onderdrukken. Ik huil zoals ik in mijn hele leven nog niet gehuild heb en hou haar vast alsof ik haar nooit meer wil lossen. Op dit moment weet ik echter nog niet dat als ik weer in België zal zijn ik nog dikwijls aan haar zal denken en huilen net als nu. Papa geeft haar de voedingswaren, en ze zou alles ineens opeten. Ira vraagt haar wanneer ze voor het laatst warm heeft gegeten, maar daar kan ze niet op antwoorden. Ik wist dat hier armoede was, maar dit overtreft wel alles. Kon ik maar iets voor haar doen, maar dat is bijna onmogelijk. Ik kan iets doen als ik naar hier kom en ik zweer dat ik terug kom want de band die ik heb met dit land is heel hecht. Zarina gaat met ons mee naar het kerkhof, en zit naast me in de kleine lada. Onderweg hou ik haar stevig vast en ookal spreek ik de taal niet perfect, als ik in haar ogen kijk en zij in de mijne, begrijpen we elkaar en hebben we geen woorden nodig. Op het kerkhof toont ze ons de graven van Nina, Wallah en Colli, hier leg ik een witte roos neer voorzien van een kus op elk graf en papa zet de krans. Aan de andere kant van het kerkhof ligt Babouschka ( de oma van mijn vader) , ook hier leg ik mijn witte roos neer en een krans. Sacha ziet dat ik wat aan het zoeken ben en weet perfect wat ik moet hebben. Hij geeft me een plastic zakje, hierin doe ik wat aarde van haar graf zodat ik straks thuis ook nog wat Oekraïne bij me heb. Helena, de jongere zus van Zarina zit op internaat in Charkov, maar er word ons gevraagt om haar niet te bezoeken. Ondertussen is de tijd gekomen om weer afscheid van Zarina te nemen. God, wat valt me dit zwaar. Ik huil, en huil, en huil en ik ben boos op mezelf omdat ik het niet kan stoppen. Dit heeft me gekraakt en het valt me zwaar haar weer achter te laten.
's Middags worden we in Charkov bij Wallah, een vriendin van Tanja verwacht. We hebben gevraagd om geen dinner te bereiden want we willen 's avonds met de hele familie samen eten.
Als we weer thuis komen, gaan we naar Tanja waar ik de spagetti kook. Als alles klaar is blijkt dat Sacha en Ira niet zullen komen, en ook Louba, Iwan,Louda en Micha niet. Hier scheelt iets maar wat weten we niet. We besluiten toch bij Tanja te blijven en maken er een gezellig onderonsje van. Tante Marousa is zeer slecht en heeft al drie dagen niets meer gegeten. Na wat aandringen wil ze wel van de spagetti proeven. Ik zit voor haar en geef haar lepeltje per lepeltje in kleine stukjes gesneden spagetti. Honderd keer zegt ze mijn naam, en dat ze van me houd en hoe mooi de bloemen zijn. Ik zie dat ze pijn heeft maar ze heeft geen pijnstillers. In mijn koffer steken dafalgans, die geef ik aan Tanja en leg haar uit dat ze er zo 2 maximaal 3 per dag mag geven. Ik beloof vanuit België een doos op te sturen als ze helpen tegen de pijn.
Na de koffie bij Tanja gaan we naar Sacha. Hier blijven we praten tot 00.30 uur en gaan dan slapen. Het was een emotionele, zware dag.
Om
8.00 uur brengt Iwan ons naar het station, vandaar gaan we met het
electrikske( treintje) met Louba mee naar Charkov om inkopen te doen.
Iwan wil ons wel brengen maar ik sta erop om met de trein te gaan.
De verhalen van mijn vader wekten een grote nieuwsgierigheid en ik wil hier gewoon van alles genieten.
Ik wil zoveel mogelijk herinneringen van het leven hier meenemen.
Dus wij naar het station.
Wat we hier zien slaat alle verbeelding.
Mensen lopen gewoon over de rails naar de "perronnen" als de trein afgeroepen wordt.
Onze trein komt er ook aan.
Een echt museumstuk.
Louba betaalde 10 cent per ticket.
Voor haar een smak geld, voor ons een peulschil.
In Charkov gaan we met de metro naar het centrum van de stad.
Hier wil ik gouden oorbelletjes kopen voor mijn dochter.
Bij de juwelier worden de Belgen hartelijk ontvangen want ze weten dat we geld hebben om te kopen.
Ook Louba wordt hartelijk de hand geschud omdat ze ons meebracht.
Uit het gesprek kan ik afleiden dat mijn grootmoeder hier al haar juwelen kocht als ze op bezoek kwam.
Er worden mij tientallen modelletjes getoond.
Ik vind er mooie met een bloemenvormpje en een diamantje in voor weinig geld.
André koopt voor zijn vrouw een halssnoer en een armband.
Als we buitengaan is de juwelier zeer galant. Hoe zou dat komen denk je??????
In de supermarkt kijk ik mijn ogen uit mijn hoofd.
Vooroorlogse toestanden die wij ons niet kunnen inbeelden.
Elk product staat hier 1X uitgestald achter glas.
Als je je keuze hebt gemaakt roep je een verkoopster die alle nummertjes noteerd en hoeveel stuks je er van wil.
Dit geeft ze dan in op het kasregister, dan betaal je en dan worden je goederen in het magazijn gehaald.
Engelengeduld heb je nodig voor ze weer terug is.
Antidiefstalinstallaties zijn hier inderdaad overbodig.
De zeep kun je wel zien maar niet ruiken.
Na onze boodschappen te hebben gedaan gaan we naar de markt waar ik mijn blouse en broek bestelde.
Ik pas alles eerst nog een keer en betaal dan.
Louba schrikt zich een hoedje van de prijs want dit verdiend zij in één maand.
Ik voel me wel wat schuldig als ik haar geschrokken gezicht bekijk.
Ik heb al gemerkt dat haar schoenen stuk zijn en zij daardoor steeds haar voeten klinkt en ongemakkelijk stapt.
Na wat te hebben rondgelopen op de markt neem ik haar mee naar een kraam waar ze degelijke,
lederen schoenen verkopen.
Ik zeg haar dat ze er een paar mooie moet uitkiezen.
Eerst weigert ze omdat ze veel te duur zijn.
Ik geef niet af en zeg dat ik ze haar cadeau doe voor het lekkere eten.
Blij als een kind probeert ze een paar modellen. Dan ziet ze het paar dat ze graag wil maar ze vindt ze wel duur.
Als ik vraag aan de marktkramer hoeveel ze kosten in Euro zegt hij 7 Euro.
Ik twijfel geen seconde en koop haar de schoenen die ze wil.
Ik doe haar wel beloven dat ze die oude klodderen weggooit en dat ze haar schoenen draagt.
Ze huilt en kust me wel honderd keer. Ik weet dat ik haar heb blij gemaakt maar was het niet om mijn gemoed te sussen voor het geld dat ik daarnet uitgaf aan een broek en bloes voor mij? Je staat er echt niet bij stil hoe arm ze hier wel zijn.
Rond de middag wil Louba Iwan bellen, maar wij besluiten de bus te nemen naar Dirgachi.
Het is buiten snikheet.
In de bus zijn nog een 6 tal zitplaatsen, hebben wij even geluk.
Wat we op dat moment nog niet weten is dat de bus pas vertrekt als hij vol zit.
Als ik dan schrijf vol, dan bedoel ik hiermee zo vol dat er zelfs geen speld meer bij kan.
Na een uur zit de bus dan eivol als hij vertrekt.
De overvolle bus kreunt onder het gewicht van de pasagiers en zelfs de deuren kunnen niet meer dicht.
Een goed half uur later stappen we dan af aan de rand van het dorp.
Nu nog een half uurtje stappen en dan zijn we bij Louba.
De tafel staat al gedekt en we doen ons tegoed aan alle lekkernijen.
Rond 16.00 uur vertrekken we naar Woca, een neef van papa zijn tante Anna die in Belgie woont.
Ook hier worden we warm onthaald en staat de tafel gedekt.
Niet eten zou een belediging zijn, dus ook hier proeven we van alles wat.
Omstreeks 19.00 uur zijn we weer thuis, maar als we dachten dat dit het laatste bezoek was voor vandaag,
dan hadden we het dus goed mis.
De Oma en Opa van Katja verwachten ons bij hun thuis.
Net buiten Dirgachi in een appartementje wonen Joery, Katja en haar grootouders.
De ganse familie is opgetrommeld en al gauw is het woonkamertje te klein.
Op een paar tellen tijd staat ook hier de tafel gedekt met vanalles en nog wat.
Ik sta bijna op ontploffen, maar ik kan de oma van Katja niet beledigen.
Zij is een gemoedelijke possitief ingestelde vrouw die wel van een grapje houd. Vroeger was ze lerares op de school waar Joery les volgde. Zo heeft hij ook Katja leren kennen.
André kan niets meer op, maar stilletjes als hij niet kijkt schept ze toch het één en ander op zijn bord.
Als hij dan verwondert zijn bord in het oog krijgt, zegt ze met pretlichtjes in haar ogen"allez André,namnam"
Ook het dessert ontbreekt niet, ze heeft gevulde blichis gemaakt.
In het midden moet je bijten en het fruit eruit zuigen. Ze doet me voor hoe het moet en dan ben ik aan de beurt.
Als ik begin te slurpen aan mijn blichi, glundert haar gezicht van pret.
Ook de opa van Katja sluit je zo in je hart.
Een kranige man met een enorm gevoel voor humor. Hij rookt normaal niet, maar gaat toch met ons mee naar buiten om een sigaretje te roken. Ook hij steekt er eentje op. Als dan Oma verschijnt op het toneel, lachen we ons een breuk. Ze straft hem als een klein kind. Met haar wijsvinger in de lucht overleest ze hem zoals alleen een juffrouw kan. Opa speelt haar spelletje mee, maar rookt rustig het sigaretje al hoestend en proestend op.
De gastvrijheid is hier ongelooflijk ondanks de armoede.
Omstreeks middernacht zijn we weer thuis.
Er wordt nog wat gepraat en gedronken bij Louba.
Ik ben moe en ga maar slapen want morgen is het weer een drukke dag.
Ik heb Sacha gevraagd bloemen te gaan halen voor het kerkhof want we gaan naar de graven van Wallah, Nina, Colli en Babouschka.
8.30
Ik ben wakker.
Geslapen heb ik bijna niet .
Onder mijn raam blijkt een kippenren te staan waarin ook een haan dagelijks zijn kippen wekt.
Vanaf 5 uur vanmorgen is dat beest al van zijn oren aan het maken.
De kippen zijn wakker en ik dus ook.
Ik sta op en ga in de kampeerwagen naar het toillet want hun toillet blijkt niet zo proper.
Ik was me, poets mijn tanden en kleed me aan.
Het ontbijt staat al op ons te wachten evenals de neef van mijn vader.
We worden hartelijk onthaald.Ook zijn vrouw Ira en hun dochtertje Witka (Victoria) komen ons begroeten.
Sacha ken ik, hij kwam een paar jaren geleden naar Belgie op bezoek.
Als we aan de ontbijttafel zitten vraagt Louba me hoe ik heb geslapen.
Ik zeg haar dat ik die haan in de soep gooi voor ik terug naar Belgie vertrek.
Ineens is Louba weg.
Wat later komt ze binnen, buiten adem van het lopen.
Als mijn pa vraagt wat ze nu gedaan heeft wil ze niet antwoorden.
Tegen Sacha fluistert ze wat.
Die begint te lachen en wat later lachen we allemaal mee.
Ze heeft de haan verhuist naar de ren van Sacha.
Ze dacht dus echt dat ik dat beest in de soep zou doen.
Op tafel staat er brood, kaas, salami, sla en komkommer.
Ik laat het ontbijt me heerlijk smaken.
Na het ontbijt gaan we goeiedag zeggen tegen DjaDja Wascha en TjotJa Marousja.
DjaDja Wascha is de jongste broer van mijn oma.
Als we buitenkomen bij Louba, zien we onder in de straat een vrouw met haar koe.
Ze blijkt er al de ganse tijd te staan.
Ineens laat ze het beest voor wat het is en komt op ons toe gelopen.
Ik en André bekijken mekaar veelzeggend.
De vrouw is onverzorgd en lijkt 80 jaar.
Plots begint ze mijn vaders naam te roepen.
Al hijgend komt ze bij ons aan en vraagt of hij haar nog kent.
Ik zie mijn vader zijn hersens pijnigen, maar hij weet het niet.
Dan begint ze te vertellen dat ze als klein meisje altijd mee naar de weide ging voetballen.
Het is Nadia, het buurmeisje van Louba.
Langs een smal weggetje komen we bij het huis van djadja Wacha.
Als papa de deur opendoet komt ons een onaangename geur tegemoet.
Even draait mijn maag rond.
We gaan binnen in een gammel huisje, slecht onderhouden en treffen er de tante van mijn vader
aan in bed.
Ze zit op de rand van het bed ineengedoken en huilt.
Ze is ziek, erg ziek.
Daar er geen geld voor de dokter is heeft ze ook niet de nodige medicatie.
Ze huilt vooral omdat ze ons niet kan ontvangen zoals ze zou willen.
We praten wat en ook DjaDja Wascha komt bij ons zitten.
Hij is enorm blij dat we er zijn.
Ik wordt overknuffelt tot en met.
Ik ben hun Djedotchka (kleinkind).
Honderden keren word ik over mijn wang geaaid.
Ook zij hebben ernaar uitgekeken mij te ontmoeten.
Ookal is hier de armoede troef, de warmte van deze mensen maakt hun rijk.
12.30
Louba heeft Borch gemaakt en gepanneerde zalmforel.
Ik laat alles me goed smaken.
Heerlijk die Russische gerechten.
14.00
Na de middag gaan we wandelen en zwemmen. Papa heeft twee fietsen bij, en die laten we hier. Eentje is voor Witka en eentje is voor djadja Wacha. Witka fietst voor ons op zo trots als een pauw met haar nieuwe fiets.
2 straten verder achter de gammele huisjes worden hier de mooiste villa's gebouwd.
Kasten van huisen afgewerkt met graniet en roze marmer.
Het contrast met de straat waar wij verblijven is enorm.
Ook de weg is perfect in orde.
In de beek wat verderop wordt gezwommen.
Het water is barkoud, dus pootje baden maar.
Enkele ijsberen plonsen toch in het water.
16.12
We komen terug van onze wandeling en beslissen wat te rusten aan de kampeerwagen.
We halen de kampeerstoelen uit en zoeken een plekje in de zon.
Het is hier nu 32 graden.
Als we rondkijken merken we dat de hele straat buiten zit.
Alle kinderen komen een kijkje nemen.
Ik deel wat potloden en kleurboeken uit.
Ze springen een gat in de lucht omdat ze iets krijgen.
Trots lopen ze met hun cadeautje naar huis om het te laten zien.
PC of tv kennen ze hier nog niet. Ze spelen hier gewoon op straat met de bal of wie een fiets heeft
fietst rond.
Deze beelden doen me denken aan mijn jeugd toen bijna niemand een tv had en
wij ons ammuseerden met wat we hadden.
17.30
Tanja, nog een nicht van mijn vader is thuisgekomen van het werk.
Ook hier gaan we goeiedag zeggen.
Hier wordt het me allemaal wat teveel.
Al huilend val ik in de armen van Tanja,Slavek,Joery en Katja.
We worden aan tafel verwacht.
Heerlijke gerechten staan te lonken op tafel.
Tanja heeft zich uitgesloofd.
Het is hier enorm proper in huis.
Je ziet hier dat Tanja het beter heeft dan de rest van de familie.
Joery haalt de Wodka boven.
Voor de vrouwen is er wijn voorzien maar ik doe lekker mee met de mannen.
In Belgie heb ik stiekem geoefend en heb een truc gevonden om niet dronken te worden.
Joery probeert me toch onder tafel te drinken.
Rara, wie lag er eerst onder tafel en wie zat nog recht!!!
Het eten heeft ons gesmaakt.
Als dessert krijgen we taart op basis van merengue.
LEKKER!!!!!!!!!!!
Om een sigaret te roken gaan we buiten zitten.
Tijdens het gesprek aan tafel was er al een klik tussen Slavek, Joery, Katja en mij, en de band wordt er allen maar hechter op.
We praten en lachen en de herinneringen worden boven gehaald.
Ooit had ik al een foto van Joery gezien toen hij ongeveer 12 was,en hierdoor herkende ik hem dan ook onmiddelijk.
23.30
We komen terug bij Louba.
Ook hier moeten we weer taart eten want Sacha is jarig
6.30uur Rise and shine, goed geslapen, niks gehoord.
We wassen ons, nemen ontbijt en koffie.
We vertrekkenrichting Rovno.
De weg is barslecht: gaten, bulten, putten. Eer we op de ! "snelweg"! zijn , zijn we goed door elkaar gerammeld.
Langs de weg heerst al een drukte van mensen op weg naar de bushalte om de eerste bus te nemen.
Wat je dan al bus kunt noemen.
Een vooroorlogse doos met 4 wielen of een kleine bestelwagen die er al niet veel beter uit ziet.
Degenen die een koe hebben, zijn ook al op wandel.
Net zoals wij de hond uitlaten, laten ze hier de koe of het paard of het varken uit.
jaja!!! aan de leiband natuurlijk.
Een grappig zicht en iets wat wij ons niet meer kunnen inbeelden.
Hier leven de dieren, ook het grote vee gewoon mee in huis.
Ik geef mijn ogen de kost en beeld me in hoe het dan op de plaats van bestemming zal zijn.
Ook wordt hier nog veel met de hand gedaan.
Langs de weg zie je mannen en vrouwen met de zeis het gras maaien.
Een zeis ken ik wel en ik weet waarvoor het vroeger gebruikt werd maar hier blijkt het een modern item te zijn.
De armoede om me heen laat me beseffen hoe rijk we eingenlijk wel zijn.
Zelfs de kraaien die ik thuis lelijk vind, zijn hier maar van de magere kant.
Ik heb zelfs medelijde met die dieren, alhoewel ik ze thuis verfoei.
We zijn nog geen uur verder of we worden tegengehouden door de politie.
We reden naar het schijnt 81 waar we maar 60 mochten.
We moeten 5 dollar betalen. Valt nog mee, dit is goedkoper dan bij ons een parkeerboete.
Langs de E40 zie je stalletjes waar je allerlei dingen kunt kopen zoals
aardbeien, bessen, ingemaakte groenten, tomaten... van honger zul je
hier alvast niet omkomen.
18.00uur
We rijden een nieuw district binnen en ja hoor weer tegengehouden door de politie.
We zouden weer te hard hebben gereden en hun stopteken hebben genegeerd.
Terwijl andere vrachtwagens en auto's ons voorbij scheuren dreigen ze om het rijbewijs van André in te trekken.
Een discutie tot en met.
We moeten 60 euro betalen want ze zijn met z'n drieen. Corrupt tot en met.Dan krijgen we het rijbewijs terug.
Langs de weg staat nogthans een bord 110, wij reden 79, waar is de logica??????
Een goede raad die ik meegeef: zeg dat je geen geld hebt en zeg dat je
naar de ambasade belt om je het geld te brengen dan gooien ze het vlug
over een andere boeg.
Je leest er meer over in het vervolg van het verhaal.
We rijden richting Kiev.
Een zeer mooie stad maar enorm druk.
Hier zie je op elke hoek van de straat mensen met tassen die hun waren verkopen aan voorbijrijdende auto's.
00.30uur
Eindelijk ter plaatse na wat zoeken in het donker.
Papa herkende het huisje van tante Marousa en oom Wascha.
We stoppen iets verder bij het huis van Louba en Louda.
Bij Louba gaat het licht aan en ze komt naar buiten gelopen, de handen in de lucht mijn vaders naam roepend.
Dikke knuffels volgen, eindelijk kan ik de rest van de familie in mijn armen nemen.
Bij het betreden van het hof heb ik al snel door dat hier armoede heerst.
Toch is het onthaal warm, de koffie wordt onmiddelijk gezet en niets aan te doen de tafel wordt gedekt en we moeten eten.
Ondertussen maakt ze een kamer klaar voor mij, want ik moet bij haar blijven slapen.
Na het eten wordt er een grote tobbe water op het gasfornuis gezet zodat ik me kan wassen.
Rond 3 uur kan ik dan eindelijk mijn bed in.
Ik ben doodop.
6.30 uur Papa maakt me wakker. Koffie gedronken, me aangekleed en gewassen en
om 7.00 uur zijn we weer op weg richting Wroclow.
Op de snelweg zijn ze hier aan het werk maar de
baan is goed berijdbaar ookal gaat het heen en weer verkeer over 2 rijvakken.
10.00 uur
We stoppen op 16 km van Katowice om iets te eten.
Hier gieten we ook onze reserve aan benzine in want
op het ganse stuk tussen Legnica en Katowice is geen tankstation te bekennen langs de snelweg.
Wel zouden er tankstations zijn in de dorpjes naast de snelweg,
de boodschap is dus vindt je er één, tanken dus dat je tot achter Katowice raakt.
Op de parking komen we een Rus tegen die naar Odessa gaat.
We verbroederen even en komen te weten dat ook hij zonder
benzine zit en dringend een tankstation zoekt.
In Katowice is er ééntje maar hier is het vrij druk op de 4 vaksbaan
en je kunt bijna niet in het rechter rijvak komen.
Op 50 km van Krakow moet je betalen voor de snelweg: 6.50 slotties.
40 km na Katowice eindelijk een tankstation.
Hier tanken we goed vol en leggen we ook weer een reserve aan benzine aan.
In elk tankstation is LPG te verkrijgen.
Van Krakow naar Rzesznow is de weg in zeer slechte staat,
hier kun je niet meer spreken over een snelweg maar eerder over een oude steenweg.
Om de haverklap zijn hier ook werken bezig met als gevolg veel tijdsverlies.
De Westerse invloeden laten ook hier hun stempel na.
Grote ketens zoals H&M,Carrefour,Ikea rijzen hier als paddestoelen uit de grond.
Een schril contrast met de vele velden en bossen die hier aanwezig zijn.
18.00 uur
We staan aan de Oekrainse grens.
We proberen stilletjes voor te steken en hopen op een vrijgeleide.
Mislukt, betrapt en weer naar de staart van de rij gestuurd.
Hier gaat alles nog zoals in de oorlog.
Herinner je je nog de grenzen tijdens 40-45 waar militairen
een hefboompje de ganse dag op en neer duwen? Wel zo gaat dat hier ook.
Na 1.30 uur wachten is het onze beurt om de grens over te gaan.
Papieren en passen afgeven.
Tax betalen.
Op zijn minst 30 militairen die één voor één de mobilhome komen inspecteren.
Laat ook nooit sigaretten zichtbaar liggen want die trogellen ze je af.
Deze kunnen ze dan verkopen op de zwarte markt en er veel geld voor vragen.
Dan mogen we een loketje verder rijden(+/- 20 meter) hier het zelfde ritueel van voor af aan.
Na twee uren met deze papperassen bezig te zijn geweest, kunnen we dan eindelijk door rijden.
En dan zeggen dat dit eigenlijk nog niet eens zo lang is.
Richting Lvov geloof je je ogen niet.
Koeien op de E 40, wat je dan E40 noemt.
Paarden met hooikar, veel armoede, gammele huisjes en
kinderen die naar ons roepen en wuiven in de hoop dat we iets uit het raam gooien.
Het wordt donker en we hebben net Lvov bereikt, militairen staan op al de grote kruispunten.
We zoeken iets om veilig te kunnen overnachten want Lvov staat bekend voor de mafia.
De weg is hier zeer slecht en algauw weten we zelfs niet meer waar we zijn.
Ik wil de weg gaan vragen aan een militair, maar eens uitgestapt ben ik toch wel minder moedig dan ik dacht te zijn.
Op een kruispunt staat een jonge militair, wapen in de hand.
Ik loop op hem toe en vraag of hij Engels spreekt, Njet dus, ik probeer
het dan maar in het Russisch met wat handgebaren, Wonder boven wonder
begrijpt hij wat ik bedoel.
Een plaats om te slapen.
Op de grond tekent hij met de kolf van het geweer de weg die we moeten volgen om een kamping te bereiken.
Vlug pikkel ik maar weer naar de mobilhome want echt veilig voel ik mij hier toch niet.
Ondertussen is het al donker en wellicht hebben we ergens een straatje gemist.
We zitten ergens in een bos maar als we dan wat doorrijden komen we aan een nachtclub of zo iets.
De baas komt naar buiten geflankeerd door 2 mannen in zwart pak met een zonnebril en een microfoontje in het oor.
We hebben al wel snel door dat dit hier niet echt pluis is.
Hij is wel vriendelijk en we mogen bij hem op de parking achter de ijzeren omheining overnachten.
Wel mogen we geen foto's van het domein nemen. (Het is mij toch wel stiekem gelukt).
We eten wat en gaan dan slapen. Het is nu 1.30 uur 's nachts.
6.30uur We hebben net André opgepikt en vertrekken richting Duitsland.
8.00uur We zijn net de grens in Aachen gepasseerd. Op de E40 is het vrij rustig.
8.45uur Keulen voorbij. Bijna geen verkeer op de snelweg richting Olpe. Het begint nu wat warmer te worden.
Op 30 km van Olpe moeten we van de snelweg af en de omleiding door het dal volgen.
Het uitzicht is hier prachtig.
9.30uur
We hebben net de snelweg terug genomen.
Op de eerstvolgende parking stoppen we even om te eten en wat te rusten, daarna
neemt André het stuur wat over van mijn vader.
12.00uur
Alsfeld
We hebben er al 441 km opzitten.
Hier gaan we tanken.
Het tankstation ligt niet op de snelweg, dus we moeten er even af.
Hier vinden de hongerigen een mc Donalds en een hotel.
Ik heb nu echt geen zin in een vettige hamburger want
die zou me onder de baan wel eens parten kunnen spelen.
Dus we eten een boterhammetje met smeerkaas,
hier in de openlucht smaakt dat beter als thuis aan tafel.
De snelweg is niet meer wat hij geweest is.
Een tweevaksbaan met redelijk veel putten erin.
Wel zijn hier prachtige bossen en geniet ik van het uitzicht.
17.30uur
Nog 20 km en we zitten in Dresden.
Onderweg veel vernieuwde stukken snelweg met drievaksbaan.
Het is hier wat drukker maar niet echt overdreven.
Tot nu toe geen files.
Wat me opvalt zijn het enorme aantal valken, er zitten echt prachtexemplaren tussen.
Uitgestrekte velden en bossen strelen het oog.
De parkeerplaatsen met toillet zijn goed onderhouden, maar toilletpapier
vindt je hier niet.
Best altijd een rolletje meenemen!!!
18.40uur
We zijn op de Poolse grens.
Reispassen afgegeven. Alles OK.
Geen enkel probleem.
Hier gaan we van de snelweg af.
De kleine baan is momenteel in goede staat.
We deden 900 km tot nu toe.
20.30uur
We komen aan op de kamping in Legnica.
Deze is gelegen op UL.Bajdara en geeft op het eerste zicht een zeer
propere indruk.
Deze kamping is uitgerust met telefoon, zwembad,speeltuin, restaurant, tv
en zeer toegankelijk voor mindervaliden.
We betalen 15 euro voor 3 personen,een mobilhome en elekticiteit.
De douches zijn proper, er is warm water en bovendien zijn ze gratis.
Het restaurant ligt aan de kerk wat achterin dicht bij het wisselkantoor.
Het is niet echt luxueus maar het eten is er goed en niet duur.
13 euro voor 3 personen + 33cl sprite en twee halve liters bier.
Hier spreken ze ook Duits.
Na lekker te hebben gegeten klimmen we in ons huisje op wielen
en gaan slapen want morgen is het weer vroeg op.
