Mooi op tijd op het vliegtuig naar Brussel, dat om 17 u zou vertrekken.
We mochten nog niet aan boord, want er bleek een klein probleem met de airco te zijn. Een tijdje later was alles OK en mochten we aan boord. Het bleek een redelijk volgepakte vlucht, waar nagenoeg elke stoel bezet was. Maar we waren nog niet weg. Volgens de piloot wachtten we nog op een stukje voor de airco. Intussen liep de tijd verder. Even later werden enkele passagiers terug van boord geroepen, want ze gingen door de vertraging hun verbinding in Brussel missen. Even later nog eens, voor een andere groep passagiers, en nadien nog eens. Door de vrijgekomen plaatsen had iedereen zich een comfortabel plaatsje kunnen zoeken: op de eerste rij met extra veel beenruimte, in een volledig blok van 3 zetels in het midden (een mini-bed), of een ruime 2 zetels aan het venster. Maar het plezier bleef niet duren: na ongeveer 2 uur werd omgeroepen dat de vlucht gecancelled werd, en iedereen van boord moest gaan.
Onmiddellijk ontstond een grote drukte aan een aantal gates, waar mensen een rerouting kregen, een boeking op een latere combinatie van vluchten naar Brussel. Dit liep allesbehalve vlot, met personeel dat weinig behulpzaam was, en zelfs gewoon wegliep bij het horen van ontevreden passagiers. Voor individuele mensen bleek de rerouting nog redelijk vlot te verlopen, maar voor een groep van 44 was dit zeker niet het geval! Om 10 u s avonds hadden we alleen nog maar vouchers voor hotel en eten kunnen bemachtigen. Nog geen enkel nieuws van de uiteindelijke terugreis. We opteerden ervoor de studenten wat nachtrust te gunnen, dus vertrok ik met de studenten, maar zonder bagage, want die bleef op de luchthaven, naar het ons toegewezen hotel. De shuttle hiernaartoe viel nogal mee, want in 2 ritjes was iedereen ter plaatse, waar zelfs het restaurant nog open was. Tegen 11 uur kwam Tuur Van den Berge toe, met nieuws over ons traject naar huis. Het bleek de long way home!
We zouden met zijn allen de vlucht van 7.55 u s ochtends naar New York La Guardia nemen, en vandaar met shuttles naar JFK. Hier zouden de wegen zich splitsen: het merendeel van de studenten met mij naar Boedapest en aansluitend naar Brussel, terwijl er een tiental met Tuur Van den Berge over Zürich zou reizen. Omdat alle administratie nog niet rond was, moesten we tijdig op de luchthaven zijn. 24 studenten vertrokken met de shuttle van 5 u met mij, de andere 20 volgden een uurtje later. Dit betekende slechts tussen de 3 en 5 u nachtrust.
Om 5.20 u op de luchthaven werd onmiddellijk gestart met de tickets en boarding passes. Het traject via Zürich was niet langer mogelijk, en iedereen zou via Boedapest gaan. Tegen de tijd dat alle tickets in orde waren, was de rij aan security beangstigend lang. We moesten bovendien onze eten vouchers nog opkopen, om ontbijt en lunch te hebben. Dit alles duurde zo lang dat 2 meisjes op enkele seconden na de boarding misten. Het personeel was al bezig hen van de lijst te schrappen en de plaatsen toe te kennen aan stand by passagiers. Door voortdurend te blijven zeggen dat ze al in de gang vlakbij waren, lukte het me ze toch nog aan boord te krijgen. Ze zijn echt door het oog van de naald gekropen!
Op La Guardia toegekomen hadden we voor het eerst goed nieuws: onze bagage was ook toegekomen, op 1 koffer na, die nog altijd zoek is.
Dan moest transport naar de andere luchthaven geregeld worden. Erg omslachtig, zodat pas anderhalf uur na aankomst de bussen besteld waren. Tegen de tijd dat beide bussen er waren, en we ze ook gevonden hadden, was er weer meer dan een uur gepasseerd.
Uiteindelijk kwamen we allemaal op JFK, waar we gelukkig nog een maaltijdvoucher kregen. De rest van de tijd werd gedood met shoppen in de taxfree, en herhaling van de dag voordien op OHare. Een slechte zaak voor de bankrekeningen!
Euforie alom toen het vliegtuig ook werkelijk vertrok: we waren eindelijk op weg naar Europa! Door deze euforie, en de drankjes aan interessant tarief, leek het eerste deel van de vlucht meer op een cafébezoek op grote hoogte. Nadien liet de vermoeidheid zich voelen, en de rest van de vlucht bracht iedereen moeiteloos al slapend door.
We landden in Boedapest rond 10 u zondagochtend. Hier wachtte nog maar eens slecht nieuws: er was hoegenaamd geen plaats voor 44 mensen op de Malev vlucht naar Brussel, maar hoogstens enkele plaatsen.
Dit nieuws was niet makkelijk te verwerken: voor de zoveelste keer alleen maar onzekerheid over het verloop van de komende uren of dagen.
Geleidelijk aan kwamen de mensen van Malev met nieuws. 10 studenten konden nog diezelfde avond met de vlucht van 17.45 u naar huis. Aan ons de moeilijke taak om mensen aan te duiden. We hanteerden de criteria examens, medische redenen, en verder de mensen die het dringendst naar huis wilden. De meeste mensen die nog examen moesten doen, stonden hun plaats bereidwillig af aan mensen die het moeilijker hadden. De zo bekomen 10 mensen kregen boarding passes, en we konden ons focussen op de resterende 34.
Intussen trachtten de mensen van Malev de ochtendvlucht van maandag via een groter toestel te laten verlopen, zodat er meer mensen meekonden. Even later werd dan ook gemeld dat er voor 20 mensen een oplossing was met de maandagochtend vlucht.
We vroegen 14 kandidaten die nog langer in onzekerheid wilden blijven, en konden ook hier rekenen op onze studenten. Nadien kwam er nieuws voor 7 mensen die maandagochtend met SN zouden terugkeren, en uiteindelijk werd voor de laatste 7 een plaats gevonden op de vlucht maandagavond van Malev. Een echte afvallingskoers!
Toen dit allemaal geregeld was, pikten we onze bagage op, en gingen naar weer een airport hotel. De drill was intussen gekend: hotelvouchers, eten vouchers, transport vouchers.
Rond 16 u kwamen we aan het hotel. Voor wie nog hongerig was, was er nog lunch. De meesten hadden echter al op de luchthaven gebruik gemaakt van de eten vouchers die ons daar bezorgd waren.
We spraken af om samen te eten om 18 u, waarna voor wie wilde nog een taxiritje naar Boedapest en een wandeling van enkele uren georganiseerd werden. De helft van de studenten nam hieraan deel, de andere helft bleef rustig op hotel. De hotelbar was 24 u op 24 open, en er was ook een mooi fitness center met ook sauna en whirlpool. Iedereen tevreden dus.
De diehards die nog meer dan een ganse dag in Boedapest voor de boeg hadden, besloten nog een stapje in de wereld te zetten, de anderen keerden met de andere docent terug naar het hotel.
Weer een korte nacht voor de meesten, want de eerste groep (20 studenten) moest al om 4. 30 u op maandagochtend de shuttle naar de luchthaven nemen. Ook daar bleek het nog moeilijk, want er zouden dubbele boekingen zijn. Deze studenten zijn dan in blok aan de gate gaan staan, om er voor te zorgen dat ze als eersten op het vliegtuig waren, en verzekerd van een gegarandeerde terugkeer voor iedereen.
De volgende 7 verlieten het hotel om 6.30 u, en vlogen naar huis in B Flex +, de luxueuze klasse van SN: krant en uitgebreid ontbijt aan boord!
De laatste 7 (5 studenten en de 2 docenten) vertrokken tenslotte om 15.30 u naar de luchthaven en landden uiteindelijk in Brussel iets na 20 u maandagavond.
Wat een trip van 8 u had moeten worden vanaf Chicago, werd beduidend langer: de laatste groep was 68 uur onderweg! De 6 uur vanaf de aankomst op de luchthaven in Washington D.C. is hier dan nog niet in meegerekend.
Urenlang wachten op luchthavens, de steeds terugkerende onzekerheid over de uiteindelijke retour, en de nachten van slechts enkele uren in luchthaven hotels waren een hele beproeving. Buiten enkele emotionele momenten hield iedereen zich echter kranig.
Zo, ik hoop dat het opschrijven van deze Odyssee ze ook uit mijn systeem krijgt. Het is een lang verhaal geworden, maar het was ook een lange story.
Morgen volgen er nog wat fotos van de laatste dagen op Amerikaanse bodem, en enkele sfeerbeelden van de lange trip naar huis.
