Een korte schets:

Het gaat over een relatie tussen twee mensen die elk net uit of zelfs nog in een andere relatie zitten. Beiden hebben kinderen met de vorige partner en zitten verwikkeld in of komen net uit een echtscheiding. De ene staat al wat verder in het proces van afscheid nemen van de vorige partner dan de ander, maar geen van beiden zijn werkelijk helemaal "vrij en onbelast". Maar ze zien elkaar graag, dat staat vast. Er is vuur, er is liefde, er is respect en genegenheid. Maar in hoeverre is het allemaal echt ?

De vrouw zit nog volop verwikkeld in het afsluiten van haar vorige relatie, waaruit ook een kind is voortgekomen. Ze heeft ook al een kind uit een andere relatie, die op zijn minst gezegd ook niet al te liefdevol is afgesloten. Tot op vandaag zijn er nog discussies over de verantwoordelijkheid van de vader die weigert zijn dochter te zien en nog veel minder geneigd is om veel bij te dragen in de financiële lasten van de opvoeding. Om maar een idee te geven, hun gezamelijke dochter is inmiddels 17 jaar, rebelleert volop en gedraagt zich als een kind van 2 jaar op vlak van zelfstandigheid. Maar dat is er zo ingelepeld, dat kan je haar in se niet kwalijk nemen, want ze heeft het nooit anders gekend. Ze werd beschermd en gekoesterd als een ontzettend breekbaar en waardevol porseleinen beeldje. Wat wil je dan dat ze zelfstandig wordt ?

Na haar echtscheiding is ze een relatie aangegaan met een andere man met wie ze ook vandaag een dochter heeft van 6 jaar. Dit kind was dan misschien wel gewenst, maar het was niet gepland. Maar de eeuwige binding als vader en moeder van hun dochter was gecreëerd en zal ook eeuwig blijven bestaan. De relatie tussen vader en moeder was op zijn minst gezegd anders. Het was meer een zorgzame relatie tussen moeder en zoon dan een liefdevolle relatie tussen twee partners. Vrijgevochten als ze was, probeerde de vrouw onder het kluwen van haar partner uit te komen door toch haar eigen ding te blijven doen. Communicatie was er niet meer, tenzij tijdens het roepen en schreeuwen. Intiem kontakt was ook minimaal dus ook daar was geen verbinding meer aanwezig. Dat eist vanzelfsprekend zijn tol.

Het universum heeft soms onorthodoxe methoden om ons terug op ons pad te brengen. Als je zelf geen stappen onderneemt om je leven op orde te krijgen, dan zet het universum je in de confrontatie op de meest ongeschikte momenten. En ja hoor, daar was die andere man waarover het verhaal vandaag verder gaat.

Een lange tijd hebben ze gewoon een relatie gehad die meer leek op een sporadisch aanvoelen van behoefte aan seks gecombineerd met een vriendschappelijke band. Vandaag is er echter een heel zwaar verlangen ontsproten aan de kant van de man om verder te gaan in het leven, om hun relatie verder uit te diepen en er wat van te maken. Maar de vrouw is er helemaal nog niet klaar voor. Zij staat te schreeuwen om afstand, ze wil zich terugtrekken uit de complexiteit en de dualiteit die deze relatie met zich meebrengt. Ze wil de bladzijde omslaan om een nieuw hoofdstuk te beginnen. Maar een nieuw hoofdstuk aanvangen kan je niet zolang je vorige hoofdstuk nog niet volledig is afgerond. Het is ontzettend moeilijk om twee verschillende boeken tesamen te schrijven. Je gaat al snel alles door mekaar halen. Alles hangt aan mekaar, alles is met elkaar verbonden. Maar dat betekent ook dat wanneer je geen orde krijgt in het ene hoofdstuk, meteen het andere hoofdstuk ook overhoop ligt. Als het rommelt in één van je levensdomeinen en je doet er niets aan om dat te veranderen, dan gaat het al gauw in al je andere levensdomeinen ook rommelen. 

Hier is dat niet anders. Bovendien heb je in elk levensdomein verschillende onderdelen, elementen die een actieve rol spelen in je leven. Sommige van die elementen horen er in een bepaalde fase van je leven niet bij, ze zorgen voor verwarring, complexiteit, afhankelijkheid. En dat is nu net waar ik toe wil komen. De relatie die vandaag tussen deze twee personen aanwezig is, is niet gebaseerd op de pure vorm van houden van. Ze is gebaseerd op de destructieve vorm van houden van, namelijk het afhankelijk zijn van mekaar. Ze hebben mekaar nodig, denken ze toch.

Ik stelde hem gisteren de volgende vraag: Zij heeft gevraagd om afstand ? "Ja" was het antwoord. Als je dan die afstand probeert te bewaren en haar niet zelf opbelt, belt zij jou op ? Dat werd alweer bevestigd. "Waarom antwoord je dan ?" vroeg ik hem. "Ik wil haar helpen, steunen, vooruitduwen, eruit sleuren, ik wil dat ze stappen onderneemt en dat ze vrij is" zei hij. Waarom ? Zijn antwoord sprak boekdelen. Hij zei: "Ik wil haar, ik wil bij haar zijn!". Is dat dan houden van ? Is houden van jezelf opdringen aan iemand die naar jouw eigen normen niet sterk genoeg om het zelf te doen ? Of is houden van iemand de tijd en ruimte gunnen om sterk genoeg te worden om het alleen te doen ? Moet je altijd klaarstaan voor iemand in nood of moet je hen af en toe ook eens zelf laten ontdekken wat het is om hun eigen boontjes te doppen. Wordt het eens niet tijd dat we allemaal onze eigen verantwoordelijkheid nemen in de keuzes die we maken. Als we beslissen om uit elkaar te gaan en er blijft een hoop werk in de tuin liggen net omdat je ex-partner dat allemaal op zich nam, moet je dan meteen je afhankelijkheid aanspreken en anderen ter hulp vragen ?Waarom probeer je het eens niet zelf ? Of waarom spreek je niet iemand neutraal aan die je betaalt voor zijn diensten ? Feit is, we doen het allemaal. We staan altijd klaar voor jan en alleman en cijferen onszelf daarbij heel vaak weg. Maar waarom doen we dat ? Doen we dat echt alleen om de andere te helpen ? Ik denk het niet. Hoe vaak worden er niet frustraties geuit achteraf net omdat je iemand ter hulp geschoten bent en daarvoor niets in ruil gekregen hebt.

Dat is in deze relatie net hetzelfde. Met alle respect, ze zien mekaar graag, in zekere mate. De bedoelingen zijn van goede aard. Maar het enige dat hij wil bereiken is dat zij voor hem kiest, dat hij het bed mag delen met haar in plaats van haar ex die nog steeds in dezelfde woning verblijft (en in hetzelfde bed slaapt!). Ik vind ontzettend moedig hoe die vrouw met de hele situatie omgaat, want het is verdomd moeilijk. Je bent nog niet helemaal uit de ene relatie en de andere dringt zich alweer op. Hoe kan je dan in godsnaam voor jezelf duidelijk maken wat je wil ? Je rolt van de ene miserie in de andere zonder erbij stil te staan dat je op hetzelfde resultaat afstevent. Dit kan niet goed aflopen, niet op deze manier.

Houden van is bij momenten echt wel loslaten, durven geloven dat je voor mekaar bestemd bent en daarom ook de moed hebben om die afstand te bewaren. En stel dan nog dat het verhaal daar stopt, de relatie is niet meer, dan heb je op zijn minst de moed gehad om jezelf te gaan ontdekken. Hoe kan je van een ander houden als je niet van jezelf houdt ? Hoe kan je van jezelf houden als je jezelf niet de tijd en ruimte gunt om jezelf te ontdekken ? Hoe kan je een gezonde relatie aanknopen met iemand als je niet eens weet wat je zelf wil ? Als je niet zelf bepaalt wat je wil, zal de ander dat met veel plezier voor jou doen. En meteen begint dezelfde cyclus van verwoesting als voorheen. Er is niets zo nefast als gevangen zitten in een relatie als je geeneens een degelijke relatie met jezelf hebt aangeknoopt. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben geen fan van mensen die elke vorm van relatie afzweren omdat ze ooit gekwetst geweest zijn. Ik ben gewoon de mening toegedaan dat je jezelf de tijd en rust moet gunnen om uit je mislukte relatie te leren en jezelf klaar te stomen om er opnieuw helemaal voor te gaan. Want dat is het hem nu juist... Je lanceert jezelf niet helemaal in iets nieuws zolang je niet voelt dat het goed zit. En hoe kan je dat gevoel überhaupt al hebben als je niet weet wie je bent en wat je wil ? Iedere keer denk je dan dat je de liefde van je leven gevonden hebt en iedere keer mislukt het. Keer op keer diezelfde discussies, hetzelfde gejammer en dezelfde mislukking. Tenzij je bereid bent te aanvaarden dat geen enkele relatie perfect is, dat geen enkele partner een 100% match is en dat jijzelf voor het grootste stuk bepaalt wat je uit de relatie haalt als leerschool, kan het niet anders dan mislukken.

We zijn niet op de wereld gebracht om doodongelukkig te zijn of om in de rats te zitten. Daarvoor zouden we toch niet die hele weg afleggen vanuit het universum waar we als ziel ontsproten zijn ? We kiezen als ziel in welke "omstandigheden" dat we onszelf gaan manifesteren. We kiezen de voor ons meest optimale omstandigheden. Maar gek genoeg zijn dat in onze ogen heel vaak de meest ongunstige omstandigheden. We wentelen ons in zelfmedelijden en zeuren dat ons leven toch zo moeilijk is. En ja, de situaties waarmee we soms geconfronteerd worden kunnen uitermate hard zijn. Maar heb je er al ooit eens anders naar gekeken ? Waaruit leer jij het meest ? Als je even terug kijkt naar je eigen leven tot nu toe, waar heb je dan het meest uit geleerd ? Inderdaad, uit die situatie die je helemaal van de wijs heeft gebracht. Het verlies van een geliefde, zware ziekte, bedrog, job kwijtspelen, noem maar op. Vanzelfsprekend is het veel leuker om uit positieve situaties te leren, dat kan ook. De meeste mensen echter komen in een turning point terecht na een zwaar negatieve situatie. Dus wees dankbaar voor wat je beleeft, positief of negatief. Je mag best treuren, je mag je boosheid uiten, je mag zelf uit frustratie eens lekker helemaal uit de bol gaan. Zodra je dat gedaan hebt, begin je aan je herstel. Het maakt niet uit hoe snel of hoe traag dat gaat, maar zet die eerste stap vooruit. Als je in je hele leven nog niets anders gezien hebt dan puinhoop en verwoesting, kijk dan eens met een andere blik naar je leven. Als je altijd met je linkerbeen uit het bed stapt, stap dan eens met je rechterbeen uit bed. Ga eens op een andere stoel zitten aan tafel tijdens het avondeten (da's een leuke!). Doe eens wat anders dan wat je altijd al gedaan hebt.

In een relatie is dit ook van toepassing. Ben je een vrouw, snoei dan eens zelf de haag. Of zet zelf even de vuilzakken buiten. Je zal zien dat het effect heeft. Ben je een man, vraag dan eens aan je vrouw of ze je kan uitleggen hoe je de was moet sorteren en welk programma bij welke was hoort. Zo moeilijk is het toch niet ? En toch slagen we er zo vaak niet in.

Er lopen zoveel relaties mis omdat we ons eigen handelen trachten goed te praten door af te geven op onze partner.

In de relatie hierboven was het zo duidelijk. De ex (die het huis nog moet verlaten) was volgens de nieuwe partner schuldig aan misbruik van de vrouw. Nu, uitgerekend nu, ondernam hij pogingen om nog intiem kontakt te hebben met de vrouw. Vandaag probeert hij om lief te zijn en om zijn liefde te bewijzen heeft hij zelfs een tattoo laten zetten met haar initialen erop. Dat is inderdaad heel verregaand en als partner is dat moeilijk te begrijpen dat dit nu nog gebeurt. Het punt is alleen dat zij laat dat gebeuren. Zij is de sleutel in deze driehoeksverhouding. Het was gisteren zelfs zo erg dat zij op een bepaald moment haar boosheid uitte naar hem toe omdat hij haar constant afschilderde als een slachtoffer. Zij zei klaar en duidelijk dat ze helemaal geen slachtoffer was. Zij weet dat zij de sleutel tot haar geluk in handen heeft. Zij weet dat ze die hele situatie kan omdraaien. Ze weet ook dat dit kracht, moed en discipline zal vragen. En ze doet verwoede pogingen om die kracht te vinden, te ankeren. Maar ze wordt elke keer weer onderuit gezogen door die overdonderende claim die hij op haar heeft om samen met haar door het leven te gaan. Voor hem gaat het allemaal veel te traag. Hij zei bv dat het hele proces nu toch al 5 weken aan de gang was. 5 weken ? Wat is nu 5 weken in een gans mensenleven ? Tijd wordt totaal irrelevant als je werkelijk van iemand houdt. Wat veel belangrijker is op dat moment is dat er stappen ondernomen worden, kleine of grote. En dat gebeurt zeker en vast, alleen naar zijn normen niet snel genoeg.

Ze houden beiden de verwoestende spiraal in ere door hun megagrote claim naar elkaar toe. Zij zoek hopeloos naar een schouder om op te kunnen huilen, vandaag zonder meer. Hij zoekt hopeloos naar haar liefde die hij helaas op deze manier nooit zal krijgen. Het is gedoemd om te mislukken voor het goed begonnen is. En na gisterenavond weten ze dat beiden ook. Ik hoop alleen dat ze beiden de moed kunnen opbrengen om met het grootste respect voor elkaar een tijdje afstand te nemen van de relatie. Het is niet in de chaos dat je nieuwe ontdekkingen doet, het is in de harmonie dat creatie ontstaat. Harmonie kan er alleen maar komen als je in het reine bent met jezelf.

Bij deze wens ik ze beiden met heel mijn hart veel moed en sterkte toe. Ze gaan het beiden nodig hebben.

Vandaag werk ik thuis. Leuk, geen stress op de baan, geen lange files, gewoon lekker lang in bed blijven liggen, kids naar school brengen en ze straks weer ophalen.

Mijn twee oudsten rijden al met de fiets naar school, daar hoef ik me dus al geen zorgen meer over te maken. De jongste is nog wat te klein daarvoor. Hij zit nog in de kleuterschool.

We hebben afgelopen verlengd weekend keihard in de tuin gewerkt. Mijn voorkant - van de tuin dus - ziet er al wat beter uit. Het is nog niet helemaal wat het moet zijn, want de "andere" voorkant - er is links en rechts - moet ook nog gedaan worden, maar daar is niet zoveel werk aan. Gewoon een beetje opkuisen en terug opnieuw gras zaaien. Voor de rest is er wel nog ontzettend veel werk in de tuin. 

Op 17 mei heb ik een communicant en dan zal alles in orde zijn. E zuchtte toen ik dat zei, maar als ik mijn zinnen ergens op zet, dan wil ook dat het zo gebeurt. Een slecht trekje van mij, I know. Ik had E aangesproken over dat zuchten. Ik vond dat echt niet fijn, het was hem precies teveel gevraagd, hoewel ikzelf toch ook wel een stevige hand heb uitgestoken en dat ook zal doen voor de rest van de tuin. Maar alleen lukt het me niet, dat is duidelijk.

E zei achteraf dat hij helemaal niet de bedoeling had om mij het gevoel te geven dat het tegen zijn zin was. Hij zag gewoon dat het nog ontzettend veel werk was en dat er maar een beperkte tijd overblijft. Tja, dan zullen we moeten voortmaken, nietwaar. Met zuchten geraken we nergens. 

Sinds ik met die coachings bezig ben, krijg ik het danig op mijn heupen als ik zie hoe mensen hun tijd kunnen steken in zagen en klagen. Kijk eens rond, lieve mensen, er lopen zoveel onschuldige zielen rond op de wereld die grotere kopzorgen hebben dan wij, hoor. Ik word er letterlijk wild van als ik hoor dat J-L Dehaene een vette premie gaat optrekken omwille van zijn aanwezigheid in de Raad van Bestuur van Dexia. HALLO! De hele wereld moet bijschroeven, wij Belgen slikken het gezever van onze zogenaamde regering naar mijn mening al veel te lang. Hoe lang hebben ze gefoefeld om uiteindelijk een regering te vormen ? En wat voor één ?! Ze doen niet anders dan compromissen sluiten om dan uiteindelijk tot niets te leiden. Leiders zijn het duidelijk niet, onze politici. Ze modderen maar wat aan.

In Panorma gisteren ging het over het woonbeleid. Wij zetten huizen neer, eerder kastelen dan huizen. We moeten per se allemaal 30 are grond hebben, terwijl er al zo weinig plaats is om te bouwen. De steden zijn overbevolkt en onbetaalbaar. We worden als jonge mens "verplicht" om uit de stad weg te trekken en een woning te zoeken "in het groen". Gevolg: overbelasting op de wegen. We verdienen allemaal met twee - tenminste als we met twee onder één dak wonen - en we rijden allemaal met twee wagens, minimum. Je wordt als bizar bekeken als je beslist om maar één wagen te houden.

Vaak krijg je dan het excuus dat het voor de kinderen is. We moeten toch onze kinderen overal ter wereld naartoe kunnen brengen! Wel, is dat zo ? Waarom gaan ze niet met de fiets? 

Onze oudste heeft een tijdje BMX competitie gereden. Jongens, wat een gedoe. Die competities vinden werkelijk overal in het land plaats. Om uiteindelijk te mogen meetrainen werd hij echter verplicht om een aantal thuiswedstrijden mee te rijden en een aantal op verplaatsing. Bovendien was hij verplicht om te komen trainen. What's the fun in that ? Waarom moet daar zoveel druk op zitten ? Hij heeft uiteindelijk opgegeven, vond het gewoon niet meer leuk. Ik sprong een gat in de lucht, want zeker met die echtscheiding in het vooruitzicht zag ik het niet zitten om om de twee weken overal in België een hele dag in het kabaal te gaan zitten, tussen ouders die hun kinderen afblaffen omdat ze naar hun normen niet voldoende hun best hebben gedaan. De wereld staat letterlijk op zijn kop!

Nu voetballen mijn twee oudsten en ik hamer er altijd op dat winnen heel fijn kan zijn, maar dat je van verliezen zoveel meer leert! Ze moeten kunnen verliezen, anders genieten ze ook niet van het winnen. Er is een jongen vertrokken uit de ploeg van onze A omdat ze nooit konden winnen. A had de ploeg vervoegd in april en het was een kersvers ploegske met jongetjes die echt veel zin hadden om tegen een bal te stampen maar helemaal niet wisten wat ze deden. Voor, achter, links, rechts, de ene of de andere goal, het was hen allemaal eender, zolang ze maar konden sjotten. Dit jaar hebben ze echt goed gespeeld. De trainer heeft zijn tactiek aangepast, is ietske strenger geworden, maar laat ook het speelse veel aan bod komen. En dat is plezant. 

Maar je moet sommige ouders eens horen, hoe ze hun kinderen aanpakken over het verlies dat ze geleden hebben in de voetbal/BMX. 

Onze A is keeper, moet normaliter keeptertraining volgen op woe avond, maar wil dat gewoon niet. Die trainer maakt die jongens belachelijk, noemt ze mietjes, enz... Is dat dan pedagogisch verantwoord ? Ik denk het niet. Misschien heb je dan qua prestaties meer succes, omdat die kinderen uit schrik alleen al geen fouten meer gaan maken, maar op termijn is dat nefast voor de ontwikkeling van die kinderen.

Oh ja, ik ga zelf ook tekeer bij momenten. Ik zeg ook domme dingen tegen mijn kids, echt wel. Maar dat is dan op momenten dat het water aan mijn neus staat en dat ik geen uitweg meer zie. Dat gebeurt, maar veel veel veel minder dan vroeger toen ik nog getrouwd was. For obvious reasons, waarschijnlijk.

Het was de angst van velen toen ik zei dat P en ik uit elkaar zouden gaan. "En de kinderen dan ?" was pertinent de eerste vraag die ik kreeg. 

Awel, die beslissing komt de kinderen absoluut ten goede. Ik heb veel meer geduld, ben veel zachter, nog steeds streng, maar ze krijgen ontzettend veel vrijheid. Vroeger was ik net een tijdbom die elk moment kon ontploffen. Vandaag is dat wel anders. Maar wat ik wel vraag is dat ze begrip en respect hebben. Er zijn momenten dat ze dat wel eens durven vergeten. En dan geef ik mijn ongezouten mening.  Qua opvoeding zit het wel goed thuis. Bij P mogen ze langer opblijven, meer op de Nintendo, WII en andere zielonderdrukkende spelletjes spelen. En dat voel ik wanneer ze zondagavond bij mij toekomen. Jammer vind ik dat. Maar het hoort erbij. P kan geen neen zeggen tegen de jongens. Ik wel. Je leert ze niet hoe het leven werkelijk is als je altijd maar toegeeft in hun grillen. Er lopen al voldoende verwende nesten rond in deze wereld, ook volwassenen gedragen zich zo soms.

Ik ben blij dat P niet moeilijk doet over de scheiding, dat hij me niet tot het uiterste probeert te drijven, maar het zou ook niets uithalen moest hij dat wel doen. Ik geef nog liever alles weg dan in een vechtscheiding terecht te komen. Wat ben je met materiële rijkdom als je kinderen er de dupe van zijn ? Wat ben je met die rijkdom als je jezelf niet meer in de ogen kan kijken met de overtuiging dat je een goed mens bent ?

Als je op een morgen wakker wordt en je hebt niets meer, geen huis, geen auto, geen geld, geen materiële dingen meer, niks, nada, nougatbollen, hoe voel je je dan ? Dan voel je je mens, in zijn ware vorm. Je hebt niets meer te verliezen, je hoeft niet meer te discussiëren over de overnamewaarde van een huis in een echtscheiding, het enige dat je nog hebt, ben je zelf. Maar dat is heel wat! Wat we heel vaak niet beseffen is dat "wij zelf" heel wat inhoud bevat. Wij met al onze kwaliteiten, al onze kennis, al onze ervaring, al onze gevoelens, en nog zoveel meer. Dat is ontzettend veel waard. Alleen vergeten we soms dat we als mens door de wereld lopen, niet als robot.

Hoe vaak gebeurt het niet dat we worden teruggefloten als we vergeten te functioneren als mens ? We krijgen een ongeluk, fysieke klachten, verliezen onze job, noem maar op. We kennen het allemaal. We leren er even iets uit en wat doen we dan ? We gaan gewoon voort met wat we bezig waren. En dan ? De logica zelve, het ganse proces gaat opnieuw van start. Nog een ongeluk, of ergere fysieke klachten, of wat dan ook. Totdat we eindelijk gaan stilstaan bij wat er zich afspeelt en er onze les uit leren.

Dat is toch allemaal zo gemakkelijk uitgesproken hè. In theorie kunnen we dit allemaal! Maar zo'n bewustwordingsproces vraagt heel wat discipline en inzet. Erger nog, het vraagt vaak opoffering, loslaten van onnodige zaken, durven beslissingen te nemen, durven in het niets te kijken en je er volledig in te smijten.

Maar meestal worden we verlamd door de angst, door de onzekerheid, door de onwetendheid. Ik ook, hoor. Ik ben daar zeker geen uitzondering in. Als dat gebeurt krijg je wel stevige signalen. Die heb ik zelf ook ervaren. Ik heb op de rand van een heel diepe kloof gestaan. En voor ik op die rand stond, zat ik er helemaal in. Ik herinner me nog zeer goed de periode, al bijna een jaar geleden, toen ik alles verloor. De grond zakte letterlijk onder mijn voeten weg toen ik besefte dat ik mijn hele huwelijk op het spel had gezet voor een man die me bedroog en beloog. Nooit zou hij zijn leven met mij delen, nooit. En als hij dat toch zou doen, zou ik nooit de enige zijn geweest. Ik geloofde in zijn kunnen, in zijn kracht om over zijn angsten te komen, in zijn liefde voor mij, maar het was één grote leugen. Dat gebeurde allemaal op het moment dat P erachter kwam dat ik hem ook aan het bedriegen was. Ik werd uitgescholden voor slet, hoer, bitch, ik verwaarloosde mijn kinderen, ik was nutteloos als huisvrouw, ik profiteerde van hem,... Dus op dat moment stond ik daar in mijn eentje. Vrienden bleven weg, roddels gingen het land rond, mijn eigen schaduw werd ingenomen door gemene blikken vanuit mijn omgeving. Ik had niets om op terug te vallen, buiten mezelf.

En dus keerde ik terug naar mezelf. Ik heb geweend, geslapen, gepraat en vooral ook gewoon niets gedaan. Ik ben letterlijk de stilte gaan opzoeken. De wereld maakte voor mij in die periode veel te veel lawaai. Ik kon niet meer om met het gekwetter van iedereen, ook niet dat van mijn kinderen. Ik was helemaal ingestort. 

Als ik vandaag terugblik op die periode, kan ik met veel trots zeggen dat ik van heel ver kom. Beter nog! Ik zeg met volle overtuiging en vanuit het diepste putje van mijn hart dat ik ontzettend wijs geworden ben door wat ik in die periode beleefd heb. Ik ben ontzettend dankbaar voor alles. Het heeft me zoveel inzichten en wijsheden opgeleverd. Ik heb mezelf uiteindelijk ontdekt op allerlei domeinen, waaronder ook deze die me deden wegduiken bij de gedachte alleen al. Ik heb zeker ook mijn innerlijke voelen terug aangewakkerd. Mijn intuïtie die vroeger nog slechts functioneerde op een klein waakvlammetje wordt nu gestuurd door een groots innerlijk vuur. En ik ben daar ontzettend dankbaar om.

Maar ik ben er nog lang niet. Ik ben me ervan bewust dat angst en onzekerheid me weerhoudt van wat ik hoor te doen. Ik weet dat ik spoedig keuzes zal moeten maken als ik niet wil dat ze me opgelegd worden. En ik werk eraan. Ik zet stappen in de juiste richting, dat voel ik. Het gaat alleen niet snel genoeg. Ik voel dat ik tot het uiterste gedreven wordt. Ik weet zelfs dat dit me op termijn zeker ten goede zal komen. Alleen tussen weten en effectief doen is nog een groot verschil. Moest dat niet zo zijn, dan zou de wereld er helemaal anders uitzien. Want wij weten allemaal dat we anders zouden moeten leven en andere keuzes zouden moeten maken. Toch doen we het niet. 

Onze maatschappij is gestoeld op angst. We zitten allemaal zo vastgeroest in die comfortzone dat we verlamd worden in onze keuzes. We kiezen eigenlijk niet zelf, we wachten liever totdat de keuze ons wordt opgelegd. En dan zeggen we dat leven hard is. Maar het leven is niet hard. Het leven is van goede wil want wat het wil bereiken is dat we ons potentieel ten volle gaan benutten. Zolang we in die comfortzone blijven zitten doen we dat helaas niet. Elke uitdaging gaat met angst gepaard en dat is zeker OK. Zonder die angst zouden we stommiteiten gaan doen, ze houdt ons bij wijze van spreken op het rechte en realistische pad. Je moet jezelf vragen durven stellen bij je dromen. Maar die vragen moeten je niet verlammen. Ze moeten je helpen je dromen te realiseren. En daar ga ik voor.

Voilà, hierbij mijn relaas.

Ik begrijp wel dat als je die ene speciale iemand tegen het lijf loopt, waarbij je vlindertjes voelt kriebelen in je buik, die je hoofd helemaal op hol brengt enz, dat je dan geen blijf meer weet met jezelf en dat je de hele tijd met die persoon wil doorbrengen. Alleen dacht ik dat dat op latere leeftijd toch wel enigszins zou veranderen in een ietwat volwassenere houding. Ik kan me zo moeilijk voorstellen dat wanneer je werkelijk bevriend bent met iemand, dat je die gewoon helemaal op de achtergrond schuift omdat er een verliefdheid is komen binnenvliegen. Plots geen smsjes meer, geen mailtjes meer, geen telefoontjes meer, niks, nada. Straf toch. Dat doet me toch pijn, echt wel. Ik ben volwassen genoeg om die tijd anders in te delen, om andere kontakten te vinden, enz... maar dit is gewoon niet leuk. Het getuigt ook niet echt van veel respect vind ik. Blijkbaar heb ik me dan toch ferm vergist in die persoon. Tja, dat gebeurt ook wel eens.

Misschien moet ik ook hier eens mijn directe aanpak laten gelden en gewoon op de man af vragen wat hij nog verwacht van onze vriendschap. Maar die gast is zo verliefd op dit moment, dat die helemaal buiten zinnen is volgens mij. Als je op facebook zet dat je het voelt kriebelen, nou ja, dat zegt genoeg. Echt volwassen is dat niet. Ik had hem toch lichtjes anders ingeschat.

Afsluiten en doorgaan. Zo denk ik erover. Het waren leuke gesprekken, ik heb er zeker wat aan overgehouden. Wat heb ik geleerd ? Waarschijnlijk wat ik iedere keer terug opnieuw leer uit en vriendschap en dat is dat ik me niet zo snel helemaal moet openstellen voor anderen. Maar ik doe het iedere keer weer. En iedere keer word ik daardoor gekwetst. Feit is echter dat ik liever het risico neem om gekwetst te worden dan om me helemaal niet open te stellen. Als je je afsluit voor de wereld kan je ook niets beleven en daarom lopen we hier toch allemaal rond. We leven niet om ons te beschermen tegen enige leed. We leven om te ontdekken, te ervaren, te genieten van alles wat er op ons afkomt. En dat doe ik. Dat zal ik ook blijven doen, voor de rest van mijn leven!

Moed moet. Je moet moed hebben in het leven. Je moet je durven openstellen voor het ongekende. Het leven is één grote ontdekkingsreis, van onszelf en van alles wat beweegt of doet bewegen. Als je je niet durft open te stellen voor wat er op je pad komt, zal je nooit de schoonheid van het leven en van jezelf ontdekken. Je eigen potentieel kan je alleen maar ontdekken door er volledig voor te gaan, je niet te laten afschrikken door mogelijk leed en verdriet. Dat hoort er gewoon bij. Van leed en verdriet word je sterk, mentaal toch. Alles heeft een reden van bestaan, verdriet ook. Dat is voor mij de enige manier om door het leven te gaan, iedere dag weer. Als er iets op mijn pad komt, goed of slecht, leuk of pijnlijk, dan stel ik me meteen de vraag welke betekenis het kan hebben. En ik rust niet meer voordat ik weet wat er aan de hand is en wat het betekent. Als je niet weet welke betekenis aan een gebeurtenis te geven, kan je er ook niets uit leren, tenzij zeer oppervlakkig. Maar het wordt pas echt interessant als je volledig in de diepte de ware betekenis van het leven ontdekt, want we hebben allemaal een rol te vervullen, hier en nu totdat onze ziel ons lichaam verlaat.

De winnaar staat alleen van Paulo Coelho spreekt boekdelen op dat vlak. De titel alleen al... We zitten niet in een wedstrijd in het leven, maar als je echt grote doelen voor ogen hebt, sta je vaak alleen. Je bewandelt heel vaak een pad van eenzaamheid, want velen begrijpen niet wat je doet of zegt. En dat is bij mij niet anders. Het is een schrale troost voor me, maar ik weet dat deze eenzaamheid die ik nu ervaar me zeker ergens zal brengen. Trouwens, eenzaamheid gaat niet altijd gepaard met verdriet hoor. Integendeel zelfs. Ik ervaar de eenzaamheid die ik vandaag beleef als veel rijker en voller dan de eenzaamheid die ik heb ervaren tijdens mijn huwelijk. Dat was echte eenzaamheid, leegte, onwetendheid zelfs. Vandaag weet ik wel en kan ik zelfs genieten van eenzaamheid. Alleen zijn biedt je zoveel mogelijkheden, tenminste als je je niet laat overdonderen door je afhankelijkheid van anderen. Afhankelelijk zijn we allemaal op een bepaald moment, hoe graag we dat ook ontkennen. We zijn sociale beestjes en halen veel van onze waarden uit vriendschappen en andere sociale aangelegenheden. Maar eigenlijk hoeft dat helemaal niet. Je hebt elkander zoveel meer te bieden als je vol bent van jezelf en dus niet de onweerstaanbare behoefte hebt om erkend te worden door de ander. Maar zo zitten wij niet in elkaar, de meesten toch niet. Ik betrap mezelf er ook nog op. Ik kan hier dan wel een serieuze preek opsteken over onafhankelijkheid, maar ik slaag er zelf ook niet altijd in hoor. We zijn ook allemaal maar mensen, erger nog, we doen pogingen om mens te zijn.

Moesten we allemaal waardig mens zijn, dan zou de wereld er wel helemaal anders uitzien.

Ik heb het gevoel dat ik me de laatste tijd weer helemaal gegeven heb en dat is een goede zaak. Maar ik steek al mijn energie en tijd in mensen en dingen die niks opbrengen. Dat geeft dan achteraf zo een gevoel van totale leegte. Je investeert in vriendschappen die op een sisser uitlopen. Je investeert in een job die uiteindelijk ook geen succes blijkt te zijn.

Het ergste van de zaak vind ik nog dat ik heel erg op mijn ziel getrapt word. Ik word niet gezien  wie ik ben of wat ik allemaal zou kunnen betekenen. Ik word gezien als gescheiden vrouw met een extra complexiteit van drie kinderen te hebben. Mijn schatjes worden voortdurend als 'last' beschouwd terwijl ze nu net een verrijking zijn in mijn leven. Ik zou gewoon niet zonder ze kunnen. Moesten ze vandaag hier zijn, ik zou me niet zo rot voelen als dat ik me nu voel. Ze zijn zo blijkt de enigen die me werkelijk waarderen zoals ik ben.

Ik moet Philippe nog gaan gelijk geven in wat hij altijd gezegd heeft tijdens onze moeilijke maanden toen we nog onder één dak leefden. Ik ga alleen eindigen, zonder vrienden, zonder steun, zonder wie dan ook. Vandaag voelt dat werkelijk wel zo aan. Het is ongetwijfeld maar een illusie, want als ik de telefoon pak en mijn zus opbel, krijg ik de steun die ik nodig heb. Toch doe ik het niet. Misschien moet het er gewoon allemaal nog eens uit.

Een tranenzee... Ik was zinnens vandaag te gaan sporten, had er mijn zinnen op gezet, maar door al de gebeurtenissen vandaag heb ik me laten overtuigen om gewoon een potje te gaan janken thuis, in mijn eentje. God, wat had ik vanavond een sterke schouder kunnen gebruiken. Die was er echter niet en zal er ook niet komen. Ik twijfel er zelfs aan of ik ze wel zou toelaten.

Ik stel me godverdomme ook altijd veel te snel open voor iedereen. Ze maken toch zo gretig gebruik van mijn warmte, genegenheid, openheid en stevige diepzinnige gesprekken waar je bij momenten kippenvel van krijgt. En dan krijg ik nog op mijn donder van die ex van me dat de echtscheidingsprocedure niet snel genoeg verloopt en dat ik hem aan het lijntje houd. Jongens, is het nog niet voldoende zo ? Kan die vent nu niet eens gewoon vertrouwen hebben in mijn zijn ? Moet ik nu altijd die verwijten naar mijn hoofd geslingerd krijgen ? Moet dat nu echt altijd ? Altijd ?

Ik ben het gewoon zo zat! Mijn zogenaamde vrienden bieden geen steun, zeker niet op de momenten dat ik ze nodig heb. Als alles goed gaat en ik ben de positieve en sterke vrouw zoals ik altijd ben, dan staan ze in rij om met me af te spreken. Maar als ik down ben, of de realiteit heel even niet aankan, dan lopen ze allemaal van me weg. Dat gevoel heb ik toch. Als ik zo eens het rijtje afga van de mensen met wie ik in het verleden toch wel redelijk diepgaande gesprekken heb gehad en voor wie ik er altijd heb gestaan, ook al was het niet nodig, dan moet ik vandaag met veel pijn in het hart vertellen dat ze er niet zijn voor mij. Geen kerstkaartje, geen nieuwjaarswensen, geen interesse in hoe het met me gaat, niet vandaag, niet morgen en ook ongetwijfeld ook niet overmorgen.

Als ik dan even terugdenk aan de uitspraak van Philippe, dat ik helemaal alleen ga eindigen, dan klamp ik me vast aan het boek van Paulo Coelho met de titel 'de winnaar staat alleen'. Ik heb het helaas nog niet gelezen, heb het als geschenk gegeven aan iemand die me toenmalig zeer dierbaar was, maar het geeft me nu al een ongelooflijk gevoel van tweestrijd. Ik wil helemaal niet alleen staan. Misschien is dat wel de reden waarom ik niet de koe met de horens vat en gewoon van mijn leven en succes maak. Ik slaag er wonder en wel iedere keer weer in om er een potje van te maken, dat wel, een succes zou ik het niet noemen vandaag. Ik beschouw mezelf zeker niet als mislukkeling, heb al heel wat paden afgelegd waar ik heus wel trots op ben, maar eindig iedere keer weer alleen, moederziel alleen. Zelfs mijn moeder leeft niet meer... Hoe fucked up kan een leven zijn ? Die ene persoon die me door en door kende, de schoonheid van mijn ziel wist te doorgronden en in een mum van tijd het beste uit mezelf naar boven kon halen; die is niet meer. Op momenten als de deze mis ik mijn moeder ongelooflijk hard. Er is niemand, maar ook echt niemand die deze leegte kan invullen. Ik heb het al zo vaak zelf geprobeerd, ben er een tijdje goed in geslaagd, maar ik ben weer helemaal vervallen in het oude. 

Waarom lukt het me niet, mama ? Godverdomme! Soms zou ik het van de daken willen schreeuwen. Ik ben godverdomme ook maar een mens van vlees en bloed, geen superwoman! En ja, ik heb al heel wat geleefd en beleefd, de uitdrukking op mijn gezicht vertelt mijn hele verhaal, hoe hard ik het ook wil verstoppen. Maar ik ben een mooie vrouw die heel wat kwaliteiten bevat waar anderen alleen maar van kunnen dromen. Ik weet dat ik iets moet neerzetten in deze wereld, ik weet dat mijn pad nooit een gemakkelijk pad zal zijn, maar ik zou toch af en toe eens willen genieten van een klein succes. Het komt er gewoon niet van. Ik blijf maar ploeteren in die leegte, het gezever van alle dagen. Wat mis ik dan in godsnaam, wat zie ik niet ? Ik ben alert, doe heel regelmatig aan zelfbeschouwing, maar zie gewoon niet wat ik verkeerd doe. 

Het doet me ongelooflijk veel pijn dat Philippe nog steeds zo weinig vertrouwen heeft in mij. We hebben een huwelijk van meer dan 10 jaar achter de rug en het enige wat hij ziet is wat ik heb mispeuterd de laatste maanden van het huwelijk. Tja, dan is het makkelijk om te oordelen en te veroordelen natuurlijk. Als ik daar met anderen over praat vinden ze het allemaal niet meer dan normaal wat er gebeurd is, ook vandaag nog. De enige die dat niet ziet is Philippe. En zijn familie, mijn ex schoonfamilie dus. Ongelooflijk hoe die mensen nu naar me kijken. Mijn schoonmoeder ligt in het ziekenhuis, is geopereerd aan haar hart en ik had dolgraag haar een bezoekje gebracht. Ik heb altijd van die mensen gehouden, ze waren mijn schoonfamilie, ik ben ontzettend dankbaar dat ik ze heb ontmoet, ze hebben veel betekend in mijn leven. Maar ik ben niet welkom in het ziekenhuis. De emoties zouden te hoog oplopen, luidt het dan... Pffff, onvoorstelbaar. Echt waar  Ik heb toch niemand vermoord, of toch ? Is het nu zo moeilijk om vergevingsgezind te zijn ? Is het nu zo verdomd moeilijk om ook in te zien dat niet alleen ik maar ook Philippe fouten gemaakt heeft tijdens het huwelijk. Onlangs vroeg mijn jongste zoontje of we nog eens samen naar oma konden gaan. Mijn hart brak in duizend stukken, wetende dat ik daar niet meer welkom ben. Ik begrijp dat niet. Mijn familie reageerde helemaal anders.

Het zegt natuurlijk meer over hen dan over mij, zoveel is duidelijk, maar het doet toch pijn. Ik zeg vaak dat kinderen wreed kunnen zijn ten opzichte van hun vriendjes, maar zij begrijpen niet wat ze aanrichten op dat moment. Volwassenen, echter, die zouden toch beter moeten weten. Het is ongelooflijk hoe Philippe door gewoon een onnozele uitspraak te doen me helemaal met de grond kan gelijkmaken. Het is lang geleden, ik dacht waarachtig dat het aan de betere hand was. Vandaag bewijst het tegendeel. Dat overtuigt me ook alleen maar dat ik de juiste beslissing genomen heb. Ik zou nooit gelukkig kunnen zijn bij hem. Nooit! Hij gedraagt zich als een geslagen hond, een slachtoffer en tegelijk en wolf in schapekleren. Als hij kan bijten, doet hij dat met veel plezier. Met zo iemand wil ik niet door het leven gaan.

Ik lig vandaag niet wakker van relaties, ik slaag er al niet meer in me ietwat af te schermen van het leed dat sommige vriendschappen me bezorgen, laat staan dat ik me openstel voor een partner met wie ik mijn hart en ziel deel. Daar ben ik helemaal niet klaar voor.  

God wat zou ik willen dat mijn moeder nu hier was. Zo een sterke vrouw dat ze was. Ze wist me er in een wip weer bovenop te  krijgen.

Philippe heeft me zo vaak verweten dat ik net een sphinx was, mysterieus, gesloten... Ja hallo! Als er iets is dat ik helemaal niet ben is het toch wel gesloten. Ik zet godverdomme alles op mijn blog! Hoe gesloten kan je dan zijn ? Het is jammer, maar ik heb de indruk dat we mekaar nooit gekend hebben. Op het moment dat ik een stukje van mezelf heb laten zien, heeft hij afgehaakt. Dan was ik teveel met mezelf bezig. Ik was egoïst, verwaarloosde mijn kinderen en noem maar op. Zal ik eens iets zeggen ? Ik zou  het nooit in mijn hoofd halen om hem iets te laten zweren op de zieltjes van mijn kinderen! Nooit! Dat is pas crimineel. Maar wie wordt er aan de galg gehangen ? Ik natuurlijk. Waarom ? Omdat ik eindelijk, na zoveel jaren van verdriet en mezelf wegcijferen eindelijk een stukje van mezelf begon te ontdekken... Daarmee wil ik niet goedpraten wat ik gedaan heb, absoluut niet. Maar wat ik gedaan heb werd gedreven door al hetgeen dat voorafging. Je bent wie je bent door wat je beleefd hebt in je leven. En als je dan uiteindelijk op dat punt bent gekomen dat je beseft dat het huwelijk op zijn einde loopt en sowieso niet meer kan gered worden, wat moet je dan doen om aandacht te trekken. Praten ? Dat hadden we 10 jaar eerder moeten doen, dat was toen allang te laat. Ik blijf bij mijn standpunt dat het huwelijk slaagt of valt door de inbreng van twee personen. Schuld hoeft niet ter sprake te komen. We hebben beiden grandiose fouten gemaakt in het leven, we zijn wonder en wel nog 10 jaar samengebleven. Acheraf bekeken snap ik dat al helemaal niet. Hoe heb ik dat kunnen volhouden? Het was een liefdeloos huwelijk. Het had meer weg van een samenwerkende vennootschap in functie van de kinderen dan wat ook. Hoe zijn die kinderen er überhaupt gekomen ? Veel liefde hebben we niet met elkaar bedreven... 

Als er dan slachtoffers zijn in het huwelijk, zijn we beiden een slachtoffer geweest, niet allen hij. Maar ik weiger van een slachtofferrol aan te nemen, dan neem ik nog liever alle schuld op me. Ach, wat heeft het ook allemaal nog voor zin om erover te leuteren ? Het is gedaan, over and out! Het verhaal is uit, het boek is uitgelezen. Ik vat een nieuw boek aan en ditmaal schrijf ik het zelf. Ik laat me niet meer bepalen, door niemand. 

Diegenen die me ook maar een beetje kennen, weten dat ik niet terugdeins om ongezouten de waarheid te zeggen. Ik probeer altijd wel een milde waardheid te vertellen, zodat ze het ook nog begrijpen en niet noodzakelijk de biezen pakken en van me wegvluchten. Milde directheid noem ik het dan. Zo heb ik daarstraks iemand zijn vet echt wel gegeven. Er was weinig mildheid te bespeuren, dat besef ik nu zelf ook wel, maar het moest gewoon gezegd. Je hoeft me niet meer te komen vertellen dat ik belangrijk ben als je niet eens de tijd neemt om wat tijd met me door te brengen op een moment dat ik duidelijk laat verstaan dat ik het moeilijk heb. De woorden "ik wil er echt wel zijn voor je" zijn dan inhoudsloos. Misschien heb ik nu een goede vriend van me weggejaagd, dat kan. Het zij dan zo. Dan creëer ik ruimte voor een andere vriendschap (als ik die nog wel wil). Hoe dan ook, ik zeg wat er op mijn lever ligt. Het feit dat het al op mijn lever ligt, zegt genoeg. Ze zeggen toch altijd dat het hart op de tong ligt. Dus als ik ook maar enig belang hecht aan iemand, krijgt hij of zij de volle waarheid te horen. Als het me niet interesseert, zwijg ik liever, zo vermijd ik nog wat conflicten. Maar ik heb gewoon geen zin meer om nog te investeren in lege dozen. Lege vennootschappen zijn niet meer aan mij besteed. Ik heb 10 jaar mede verantwoordelijk geweest voor een lege samenwerkende vennootschap. Dat heeft me niets dan hartzeer opgeleverd, nu meer dan ooit. Dus dat doe ik niet meer. Uiteindelijk blijf ik toch alleen achter. Dan lijkt het me beter om gewoon wat meer me-time in te bouwen, alleen of met de kinderen, dan mijn energie te steken in iets dat op termijn toch sowieso doodbloeit. Ik doe het niet meer voor het plezier van een ander. Ik vind het ontzettend fijn als ik iemand kan verrassen of een plezier kan doen, maar ik moet er me goed bij voelen, anders doe ik het niet meer.

Ik doe niet liever dan cadeautjes kopen voor jan en alleman, niet zozeer om iets terug te krijgen, maar gewoon omdat ik die mensen graag zie. Ik ben gewoon een heel liefdevol mens en toon dat graag. Daar moet ook niet per se iets tegenover staan. Het enige wat ik vraag is dat het van twee kanten komt. Ik loop niemand meer achter zijn gat om af te spreken. Ik vraag het, ik bel een keertje, laat wat van me horen, maak duidelijk wat mijn wensen zijn, zij beslissen of ze erop ingaan. Welk excuus ze gebruiken om er niet op in te gaan, interesseert me eigenlijk niet. Hebben ze net een liefke gevonden, moeten ze naar een feestje, het maakt me allemaal geen bal uit. Ik reik aan, het is te nemen of te laten.

Maar ik blijf ook niet aanreiken. Als ik het gevoel heb dat het niet van beide kanten komt, stopt het voor mij. Dat duurt meestal wel een tijdje voor dat effectief gebeurt, en het kan meestal ook hersteld worden, maar ik ben niet meer die goei zottin die ik vroeger was. Bellen, nog eens bellen, boodschapjes inspreken, mailen, smssen, en niets terugkrijgen. Geen antwoord, niets. Dan houdt het op voor me. Ik vind het dan alleen maar jammer dat ze me niet in mijn gezicht durven te zeggen dat ze mijn gezaag beu zijn. 

Ik krijg onlangs een mailtje van een vriendin van me. Ze wist me te vertellen dat ze Philippe en de kinderen hadden uitgenodigd bij hen thuis. Ze vroeg me of ik het erg vond. Wat is dat nu voor een vraag ? Daar doen ze toch mee wat ze willen. Het is niet omdat Philippe en ik uit elkaar zijn dat ze hem niet meer mogen zien of horen. Ik vind het fijn dat Philippe de nodige steun krijgt van zijn vrienden. Ik vind het alleen maar jammer dat ze er niet eens aan denken van ook mij op een andere dag een keertje uit te nodigen. Maar misschien ben ik gewoon niet meer welkom. Als dat zo is, zou ik graag hebben dat ze me dat gewoon zeggen. Dan is dat meteen ook duidelijk voor me. Dat is ook vriendschap. Beter nog, dat is respectvolle vriendschap. Nu weet ik in se niet wat ze van me willen. Misschien pak ik nog wel eens de telefoon op om ze te bellen.

Ach, het wordt allemaal wel weer duidelijk de komende dagen/weken. Daar ben ik heilig van overtuigd. Komt allemaal goed!

Ik heb altijd sterk de neiging naar gelukkig zijn, maar af en toe ben ik ontzettend boos en teleurgesteld. Dat is ook normaal. Je kan niet verwachten van jezelf dat je altijd onmiddellijk kan schakelen. Daarom zijn we nog steeds mens, anders waren we verlicht en zaten we hier niet meer.

Dat moet je dan ook gewoon toelaten. Soms word je zo diep geraakt dat je haast niet anders kan dan in eerste instantie uit volle emotie reageren. Dat hoort ook zo. Je moet emoties ook kunnen doorleven, anders blijven het gewoon oppervlakkige gevoelens die je niets bijbrengen. Als je ze volledig toelaat, dan kan je er iets uit leren. 

Emotie... Ooit al gedacht aan e-motie ? Ze zetten je dus in beweging, zetten soms je wereld helemaal op zijn kop, waardoor je tot actie gedwongen wordt. Dat is niet leuk, dat is zelfs heel onaangenaam bij momenten, maar als je er achteraf naar terugkijkt, dan besef je wel dat je die emotie absoluut nodig had om te komen waar je vandaag bent. Dat heet evolutie. Die evolutie lijkt behoorlijk vaak op revolutie in mijn geval, wat nog veel dieper geworteld zit dan gewone evolutie natuurlijk.

Ik ben vandaag niet te spreken over hoe het er in de politiek aan toe gaat. Ik laat het dan ook niet na om daar heel expliciet mijn mening hierover te uiten. Soms heb ik zin om het van de daken te schreeuwen. Maar je moet ook ten alle tijden weten waar je grenzen liggen. Ik kan dan wel als een ware paladijn mijn verhaal van de daken schreeuwen in de hoop dat er iemand luistert, maar als het publiek er niet is, heeft dat weinig zin. Dus spaar ik mijn energie en steek ik deze in het sterker worden als mens. Ik ben geen type dat ruziet over futiliteiten, ik ben geen type dat ruzie maakt in het algemeen. Zo voed ik ook mijn kinderen niet op. Ik probeer in zekere zin altijd de kerk in het midden te houden, maar soms is er gewoon geen middenweg. En dan kies ik de weg die het beste aanvoelt. Heel vaak is dat de weg van de revolte, het verzet, het tegen de stroom in zwemmen. Dat is een zeer eenzaam pad. Niet alleen de winnaar staat alleen, ook de revolutionair in de huidige cyclus van het leven staat verdomd vaak alleen. Je krijgt heel moeilijk mensen mee. Ze hebben het toch zo verdomd netjes voor mekaar allemaal. En zonder erbij na te denken belanden we allemaal wel in de stroom van het mediocre, het middelmatige. Alleen met middelmatigheid breng je geen verandering teweeg. Als je altijd met de stroom meezwemt, heb je het makkelijker in het leven, maar kennen ze je niet meer eens je van de planeet verdwenen bent. 

Ik wil wat betekenen in deze wereld. Wanneer mijn tijd gekomen is om te gaan, wil ik dat men over me spreekt, goed of kwaad. 

Er werd me onlangs verteld dat er aan de schoolpoort over me geroddeld wordt. Ik weet helemaal niet wat er over me te vertellen valt buiten dan dat ik in een echtscheiding vervat zit en dat de vader van mijn kinderen wel ontzettend zijn best doet om de perfecte papa te zijn voor de kinderen. Mijn eerste reactie was dan ook boosheid en teleurstelling. Maar na enkele minuten bezinning dacht ik er anders over. Ik ben verdomd blij dat er over me gesproken wordt, dan weet ik tenminste dat ik nog leef. Als je als mens de hele tijd verdwijnt in de grote massa, wat breng je dan teweeg in deze wereld ? Toch helemaal niets. Je wordt ook niet heilig verklaard zolang je nog in leven bent. Dat is een beetje hetzelfde principe. Dus rise and shine zou ik zeggen.

Je hebt altijd de keuze hoe je met bepaalde situaties omgaat. Word je boos, ben je teleurgesteld of ben je gelukkig ? In de onderliggende toon ben ik sowieso altijd gelukkig. Elke dag krijg je een kans om je droom waar te maken, of tenminste een stukje ervan. En ook al lijkt het dat je nergens geraakt, zolang je maar systematisch de intentie hebt om aan die droom te werken, kom je beetje bij beetje dichterbij. Maar een droom waarmaken gaat nu eenmaal gepaard met vallen en opstaan. Niemand of toch zeer weinig mensen slagen erin om hun droom overnacht te realiseren. De meesten doen er hun hele leven over, sommigen wat minder lang. Je moet al heel goed weten wat je droom is vooraleer je hem kan realiseren ook. Als je aan de mensen vraagt, gebeurt het maar al te vaak dat ze geen droom meer hebben. Ze hebben geen doelstellingen meer, buiten dan meedraaien in het systeem en trachten daarin gelukkig te zijn. Maar is het dat dan ? Ik heb het lang genoeg zelf gedaan en mijn antwoord is dan ook heel duidelijk neen, dat is het niet. Er is meer. Maar om meer te bekomen moet je ook in actie schieten. Kick off your sunday shoes and go for it zou ik zeggen. De meeste mensen doen er echter hun hele leven over om te ontdekken dat ze eigenlijk nog wel want anders hadden wil realiseren dan alleen maar een comfortabel leven. Ik ben nu 40 jaar, ben al enkele jaren bezig aan mijn ontwikkelingsproces, ik denk al veel langer na over de zin van het leven. Het heeft me echter ook jaren gekost om erachter te komen dat ik een andere koers moet varen om mijn droom te realiseren. Ik geef het grif toe, iets nieuws aanvangen of drastisch van koers veranderen brengt een serieuze portie onzekerheid en twijfel met zich mee. Bij momenten word ik nog steeds overmand door gevoelens van angst, pijn en verdriet. Dat hoort ook zo. We blijven allemaal mens. Maar mijn onderliggende toon blijft vertrouwen, geloven in mezelf, er volledig voor gaan.

Ik heb genoeg gemaald en getobd over het verleden, over de pijn die ik geleden heb, over de desillusies die ik opgelopen heb in de loop van mijn leven. Het ging niet altijd van een leien dakje, dat is duidelijk. Maar elke ervaring, hoe pijnlijk ook, is een kans om een groeispurt te beleven. Je moet alleen die gelegenheden aangrijpen met twee handen, ze beleven, ze doorleven en begrijpen en er wat mee aanvangen. Zo simpel is het leven.

Dus wat wordt het ? Blijf je boos, teleurgesteld in de hoop dat de zon morgen weer schijnt voor jou helemaal alleen ? Of ga je voor het geluk, je eigen geluk, door ook de regenachtige dagen erbij te nemen, ervan te genieten en ze te gebruiken om je zonnige dagen nog zonniger te maken ? Ik ga alvast voor dat laatste. Ik kies bewust voor het geluk, elke dag opnieuw.