Bloggen, dat leek me wel leuk. Je leest er wel eens over in de krant, mensen die een onweerstaanbare drang hebben hun leven met de massa te delen. Aandachtshoeren zijn het, mezelf incluis. Ik word er verdomme geil van, het idee dat mensen dit lezen en misschien wel hun ballen masseren in de hoop dat Diego, want zo noem ik, van het zuiders type is. Als we heel eerlijk zijn beseffen we allemaal dat heel het bloggebeuren eigenlijk een flikkerhobby is. Niet dat ik iets tegen flikkers heb, 't zijn wel klootzakken maar ze pikken tenminste geen wijven in, wat van die kutlesbo's niet gezegd kan worden. Tekstjes schrijven op het internet, plezant, ware het niet dat ik geen flauw idee heb welke richting ik hier ga uitgaan. Ik dacht van gewoonweg mijn middelmatige leventje te beschrijven. Je kent het wel, eerst wat over mijn kindertijd lullen. Over hoe ik op mezelf kakte en "lang zullen ze leven" zong tijden allerzielen. Tjah, kinderen, we zijn het allemaal geweest en toch zou je ze met een kniestoot van hun melktanden willen verlossen. Misschien is het wel makkelijker mijn mening met de wereld te delen. Mensen discussiëren nu eenmaal graag en als ze al eens hun eigen opinie kunnen proberen opdringen aan één of andere lul met een kutmening over alles is het dweilen met de kraan open. Gewoon een thema aankaarten en lullen. De holocaust, altijd een leuke om opinies over te delen. Ik vind dat niemand te klagen had. De joden mochten op kamp, zij content en wij content want ze liepen in de weg. Dat er hier en daar eens een dooie valt moet je er maar bijpakken, 't was dan ook redelijk druk op kamp daar. Kijk maar naar de love parade, zelfde verhaal. Krijg je ervan, idioten moet je verspreid houden. Ik hou het kort, want vandaag is een drukke dag. Mijn dopkaart moet binnen.
