Met een jaar vertraging (door familiale omstandigheden) vertrekken we morgen 30 augustus naar Praag. Het wordt een fietstocht van ruim 1100 km langs een hele reeks bekende en minder bekende rivieren : de Rijn, Lippe, Diemel,Weser, Werra, Main, Kösseine, Ohre, Berounka en tenslotte de Moldau. Onderweg passeren we oude steden, kuuroorden, kastelen en burchten. Vlak zal de tocht niet worden, want we passeren weer langs Paderborn en nadien moeten we het Fichtel-gebergte over. Onze leidraad wordt de gids 'Fietsen naar Praag' van Wouter Bazen en Wim Kooij. Zij starten in Millingen-aan-de-Rijn (Nederland), wij vertrekken vanuit Keerbergen en pikken hun route op in Wesel (Duitsland). 2 weken later hopen we in Praag aan te komen, waar we enkele dagen zullen verblijven om deze prachtige stad te verkennen. De terugtocht brengt ons eerst terug tot Plzen, en vervolgens Regensburg. Daar volgen we het traject van de Limes fietsroute, de route die de noordgrens van het Romeinse rijk beschrijft (Clements Sweerman). In de omgeving van Keulen buigen wij af naar huis. Tot zover de planning. Veel zal afhangen van het weer, de toestand van de weg (ik probeer er deze keer niet teveel over te klagen), en de hellingen. Als alles goed verloopt mag u weer elke dag een verslag van onze belevenissen verwachten (voor zover de Wifi dit toelaat tenminste). Een hele tocht dus, zowat 2400 km, we zijn er klaar voor en kijken er naar uit!
Hoe we aan de startplaats van de beschreven route zouden geraken, is lang een groot vraagteken geweest. Zelfs langs de kortste weg ligt Millingen ruim 200 fietskm van huis, dus zowat 3 fietsdagen. Maar de steden Nijmegen en Arnhem zijn slechts 20 km van de startplaats verwijderd, en er is een goede treinverbinding met slechts 1 overstap (in Breda) vanuit Mechelen mogelijk. Echter, wie onze vorige fietsreizen gevolgd heeft, zal zich misschien nog wel herinneren dat mijn lieve wederhelft totaal geen liefhebber is om de combinatie fiets en trein uit te proberen. Na lang aandringen wou hij het deze keer toch eens wagen, tot er begin augustus in de Standaard een artikel verscheen over de ervaringen die anderen hadden met trein-fietsreizen. Met natuurlijk de nadruk op horror-verhalen : overvolle treinen, fietswagon onbestaande of ingenomen door andere reizigers, last-minute perronwijzigingen (trapje op en af met bepakte fiets is geen lolletje), enz. De appetijt om daar zelf aan te beginnen was dus weer weg. Tijd voor plan B : de flixbus heeft een verbinding tussen Antwerpen en Nijmegen, zonder overstap, en mits tijdige reservatie kan de fiets mee. Dat zagen we al helemaal zitten, tot we eens rondvroegen naar ervaringen met dit transport. We kregen nog ergere horrorverhalen te horen : flinke vertragingen, fiets in bagageruim gegooid met alle andere bagage er bovenop, chauffeur weigert ondanks reservatie fietsen mee te nemen, slechts plaats voor één fiets, ... Maw : ook dit plan belandt in de prullenbak, over naar plan C. Net als bij de fietsreis naar Berlijn hebben we de dichtstbijzijnde plaats gezocht waar we kunnen aanknopen met de route, en dat is opnieuw Wesel (Duitsland). Het betekent een 100 km extra fietsen, in plaats van een dag treinen wordt het dus een extra fietsdag. Met wat knip-en plakwerk hebben we deze keer zelf een route daarheen samengesteld ( op onze fietstocht naar Berlijn leek dit deel vaak meer een mtb-route). Sommige delen kennen we al, andere zijn nieuw. We weten niet wat we kunnen verwachten van de aard van de weg (ondergrond, verkeersdrukte, al dan niet fietspad, ...) of wat er te zien valt, maar dat maakt het net iets avontuurlijker.
En zo komt het dus dat we vandaag om 11u niet richting Mechelen of Antwerpen vertrekken, maar opnieuw richting Herentals rijden. De zon schijnt volop, de matige wind blaast vooral in ons voordeel, en de eigen route is vlot te volgen. Daardoor zijn we anderhalf uur later en 28 km verder in Herentals waar we halt houden bij het 'Haveke', een terras aan het water. Hebben ze daar toch zeker Gouden Carolus triple op het vat staan, te verleidelijk om neen tegen te zeggen, daar gaat mijn goed voornemen om onderweg geen bier te drinken. De sandwiches smaken er heerlijk bij, en een half uur later rijden we verder langs het Kempisch kanaal. De track is deze keer beter te volgen, er zijn zowaar geen wegenwerken, we houden nog een drankstop bij taverne 'jagersrust', rijden kilometers lang langs het water, en zijn al voor 17u00 bij onze eindbestemming vandaag : hotel 'de secretaris' in Overpelt. Super vriendelijke ontvangst, leuke babbel over onze tocht, en 's avonds een heerlijk dineetje op het terras, een adresje om te onthouden! Enig minpunt vandaag : een slaapplaats voor morgen is weer niet eenvoudig te vinden, na een uur googelen houden we het voor bekeken. We zullen wel zien waar we terecht komen morgen.
Rit 2 : Overpelt - Walbeck. Limburgse bossen en heide, en Nederlandse akkervelden.
Rit 2 : Overpelt - Walbeck. Limburgse bossen en heide, en Nederlandse akkervelden.
Na een uitstekend ontbijt zijn we al om 9u30 klaar voor rit 2. Eerst rijden we de 3 km terug die we gisteren van de route afweken tot in Neerpelt aan de jachthaven. Het fietspad over de oude spoorlijn brengt ons tot in Achel. Heerlijk rustig fietsen in de schaduw van de bomen, en dan de Achelse heide op. We waren hier al vaak, en toch rijden we ook deze keer door een ons onbekend gedeelte. De heide staat nog in bloei en kleurt diep purper, met het zonlicht erop is het eens zo mooi. We komen gelukkig niet al teveel andere fietsers tegen want het kronkelige fietspad is wel aan de smalle kant : bij elke tegenligger moeten we flink vertragen en uiterst rechts rijden. Tot Paul's grote spijt passeren we niet langs de Achelse kluis, bekend voor zijn heerlijke trappist. Ik vind het daar nog wat vroeg voor (10u), hij had er wel een op gekregen. Na 13 km komen we wel aan de 'Doodendraad'. Het is een gerestaureerd overblijfsel van de grensversperring die de Duitse bezetter in 1916 tijdens WOI aanlegden tussen het bezette België en neutrale Nederland (332 km lang!). Een dubbele rij elektrische prikkeldraad moest voorkomen dat Belgen naar Nederland vluchtten om zo het Belgisch leger te vervoegen. Ook moest de draad verhinderen dat spionageberichten uit bezet gebied via Nederland de geallieerden bereikten en smokkelaars tegenhouden. Dat lukte gedeeltelijk, vele duizenden raakten er wel door, maar enkele honderden lieten er wel het leven, vandaar de naam 'doodendraad'. Op meerdere plaatsen aan de grens werd deze draad gerestaureerd.
We verlaten de heide en rijden dan vnl langs grote doch rustige wegen door overwegend landbouwgebied. Meestal met vrijliggend fietspad, maar vaak ook met een fietssuggestiestrook, waar in de dorpen de auto's vrolijk op parkeren en je als fietser telkens de rijbaan op moet. Maar dankzij de kaarsrechte wegen schieten we goed op. Na een 38 km passeren we eindelijk een leuk terrasje, 'het Turfke'. We zijn nu in de Brabantse Peel, een gebied waar vroeger veel turf gestoken werd. Twee jaar geleden hielden we hier ook halt, vandaag zitten we hier wel moederziel alleen.
Onze route nu verschilt wel danig met deze van 2 jaar terug want is veel aangenamer rijden. We nemen ditmaal het veer over de Maas tussen Broekhuyzen en Arcen, en rijden Duitsland binnen. Het is nog vroeg, iets na drieën, maar we hebben al in de 80 km gereden. Dus kijken we al uit naar een hotel, en rijden even van de route weg naar het centrum van Walbeck. Aan het marktplein vinden we er Posthotel 'Haus Deckers', dat nog een kamer voor ons heeft. Het hotel bestaat al sinds 1863, wij slapen in het oude gedeelte in de 'Musikerkamer'. Heerlijk koel, maar wel net over de kerk, en de klok slaat elk kwartier. We zullen dus morgen wel op tijd wakker zijn.
Rit 3 : Walbeck - Gahlen. Voor alles is een eerste keer.
Rit 3 : Walbeck - Gahlen. Voor alles is een eerste keer.
Zoals verwacht maken de kerkklokken ons om 7u helemaal wakker. Een half uur eerder was er al een peloton door de straat gefietst, hoe gek kan je zijn op een zondagochtend.
Ik doe een eerste keer mijn vest aan want het is flink afgekoeld. Gisterenavond net voor 9u werden we hier op een enorm onweer getrakteerd. Op enkele minuten tijd werd het pikdonker. Het donderde en bliksemde, en de regen viel met bakken uit de lucht. Niet verticaal, maar vrijwel helemaal horizontaal door de hevige wind, nog nooit gezien. Een duif probeerde tevergeefs haar nest te bereiken. Max 10 minuten duurde dit spektakel. De gevolgen zien we nu onmiddellijk na het vertrek : de straat ligt bezaaid met bladeren en takken, kleine twijgjes maar ook serieuze takken. We moeten echt laveren tussen al die rommel op straat.
Net voor Geldern komen we de eerste omleiding tegen. 't Is er ineens één die kan tellen : 2 km verder het stadje in, en dan mogen we het zelf uitzoeken 😡. Op goed geluk een kant gekozen en de goden waren ons gunstig gezind want het was de juiste. Wel 4 km omgereden en flink wat tijd verspild. De track is ook moeilijker te volgen, veel draaien en keren, dus rijden we voor het eerst ook enkele keren na elkaar een tiental meter fout.
Wat verderop zien we enkele kamelen in een wei staan. We geloven onze ogen niet, maar hallucineren duidelijk niet want het blijkt een ranch te zijn waar je op kamelen kan leren rijden. Nog nooit tegen gekomen!
De eerste klim verteren we ook goed, en in Wallach rijden we recht naar de binnendijk van de Rijn. Daar staat een jonge kerel die enquêtes afneemt over het fietsen. Normaal doen we daar niet aan mee, maar dit onderwerp ligt ons na aan het hart, en we maken die (knappe 😉) gast echt gelukkig met onze antwoorden.
Het terrasje 'Wacht am Rhein' net voor Wesel is er nog, maar iets kleins eten zoals 2 jaar terug kan vandaag niet : het is zondag dus geldt enkel het zondagsmenu. 3 gangen is wat veel als je nog minimaal 30 km verder wil, gelukkig blijkt nadien dat je ook alleen soep kunt krijgen. Een heerlijke rundsbouillon met ei en groentjes in en een stukje brood is voldoende voor ons.
Hier is deel 1 van onze tocht ten einde (195 km). Het was een mooie rustige rit, veel beter parcours dan 2 jaar terug. De stad Wesel inrijden is wat anders, enkele keren zoeken, maar dan zitten we toch op de eigenlijke route naar Praag. Het eerste gedeelte volgt de Römer-Lippe-route en is goed aangegeven met duidelijke bordjes. Gemakkelijk te volgen denk je dan, maar er zijn 3 varianten van naargelang je de hoofdroute, de waterroute of de romeinse route neemt. Simpel is wel wat anders!
We duiken een eerste keer het bos in. De boswegen zijn zeer goed berijdbaar, niet slijkerig zoals we vreesden na die fikse regenbui. In Krudenburg, een charmant dorpje, steken we de Lippe over en volgen dan het Wesel-Datteln-Kanal. Afbuigen richting Gartrop waar we het zeer mooie Schloz bewonderen en even verderop een knappe watermolen. Dan zouden we volgens de beschrijving opnieuw langs het jaagpad van het kanaal moeten, maar de track én de bewegwijzering stuurt ons het bos in. Omhoog langs een oude immense vuilnisbelt (gelukkig al afgedekt) en voorbij enkele vennen rijden we kilometers om, ver van de uitgetekende route van onze fietsgids maar wel conform de track van de gps. Net voor Gahlen kunnen we ons oriënteren bij een brasserie met de mooie (?) naam 'Zur Scharzdrossel'. Het zoekwerk vroeg veel tijd, het is bijna 4u en 68 km gereden, dus besluiten we in dit dorp logies te zoeken. Dat vinden we 3km verder in hotel 'Zur Mühle'. Eens geïnstalleerd vergelijken we track en fietsgids verder in detail, en zien we dat de komende etappe ook niet gelijkloopt. Dit maakten we ook nog nooit mee. Tja, alles gebeurt dan ook voor een eerste keer 😔.
Rit 4 : Gahlen - Werne. Een brug te weinig, twee bedden teveel!
Rit 4 : Gahlen - Werne. Een brug te weinig, twee bedden teveel!
Vanmorgen om 7u weer gewekt met klokkengelui, zo heeft een mens zijn wekker niet nodig natuurlijk.
Gisterenavond hebben we nog op de website van de europafietsers gekeken of er iets fundamenteels gewijzigd is aan de fietsroute naar Praag. Maar er staan geen aanwijzingen dat dit zo zou zijn, noch wordt er melding gemaakt van werkzaamheden aan het jaagpad. Toch wel vreemd dat onze track de beschreven route niet volgt. We hebben deze gedownload om zorgeloos de weg te vinden, maar nu zijn we niet zo zeker dat we wel juist zitten.
Vol goede moed op weg, en na 2 km moeten we al kiezen : track volgen, of zoals de beschrijving aangeeft langs het jaagpad van het Wesel-Datteln-kanaal. We kiezen het laatste. Het is heerlijk rustig rijden over een breed grindpad, als we naar Berlijn altijd zo'n ondergrond hadden gehad waren we wat gelukkig geweest. Mooi natuurgebied waar we enkele konijntjes en muisjes over de boswegels zien lopen. Zo nu en dan moeten we wel even checken of we nog juist zitten, maar we zijn niet de enigen die dat moeten doen, want een groepje van 4 jongere trekkers rijden we regelmatig terug voorbij terwijl zij de weg zoeken, en zij ons ook natuurlijk. Paul rijdt wel over een groot stuk glas dat uit elkaar barst, gelukkig zonder erg, de banden houden stand. Pas na 23 km, even voorbij Mersch, vallen beschreven route en track terug samen.
In Haltern-am-See wandelen we de binnenstad in. Mooie huizen en enkele mooie beeldgroepen, maar er zijn net heimatfeesten geweest, dus mooie foto's trekken is er niet bij. Wel wat drinken en een pizza delen op een terrasje. Verder langs het stuwmeer, zeer groot, een paradijs voor watersporters. Zelfs op een maandag kunnen we vele zeilboten op het water bewonderen.
Het is weer wat weg zoeken, maar dan volgen we weer kilometers lang het goede jaagpad. Dat verlaten we in Ahsen om de Lippe over te steken en door een natuurgebied richting Bork te gaan. Althans, dat is de bedoeling, maar de brug is volledig afgesloten, geen doorkomen aan, en ook geen omleiding voor fietsers voorzien 😡. Daar staan we weer, totaal niet wetend waarheen. Gelukkig hebben 2 wegenarbeiders ons over en weer zien fietsen, en zij wijzen ons de weg. Het beste is terugkeren naar het kanaal en met een ommetje naar Bork. Weer extra km, weliswaar door een zeer mooi gebied. We passeren de oude kanaalbrug voor boten en zien zo enkele oude sluizen. 10 km verder kunnen we terug de track volgen, gelukkig zijn de aangekondigde werkzaamheden voor de nieuwe brug voorbij, anders hadden we nog eens 5 km extra moeten omrijden. In Bork zoeken we tevergeefs een terrasje, we zullen het met de slinkende watervoorraad moeten doen. En dat net voor Cappenberg, een klim van 8%, op het einde van de rit voel je dat toch wel in de benen. We komen aan bij het prachtige slot uit 1770, er is net een trouwpartij aan de gang, dus kunnen we de tuinen niet in. Maar we kunnen wel een lange afdaling maken naar Werne, einddoel van de dag. We vangen een glimp op van de mooie binnenstad, heel druk, en vinden ons hotel '12 baumen' aan de buitenrand. Nog slechts 1 kamer vrij, een heel appartement met salon en 2 slaapkamers, we krijgen het voor de prijs van een gewone kamer. Als er iemand te hard snurkt hebben we deze keer een uitwijkmogelijkheid 😉
Rit 5 : Werne - Lippstadt. Welke weg leidt naar Praag?
Rit 5 : Werne - Lippstadt. Welke weg leidt naar Praag?
Ofwel heeft er niemand gesnurkt, ofwel hebben we allebei zeer diep geslapen want de uitwijkmogelijkheid is niet gebruikt. Onszelf kennende zal het tweede wel van toepassing zijn.
Terug aanknopen met de route is niet zo eenvoudig. We reden gisteren kriskras door de stad alvorens dit hotel te vinden, en kunnen ons niet meer juist oriënteren. De hotelvrouw zet ons op de goede weg en even later rijden we langs het kanaal. We passeren vlak langs een reusachtige kerncentrale. Een Engelstalig koppel trekkers passeert ons, ze zijn ook op weg naar Lippstadt. We ontmoeten elkaar verschillende keren. Het is zeer mooi en rustig rijden tussen Lippe en kanaal.
In Hamm is de dijk opgebroken ter hoogte van het Adenhauer-park, maar deze keer is er een goede en duidelijke omleiding voorzien. En zo komen we langs het Gradierwerk van Hamm. Dit is een groot houten bouwwerk waar takken van de zwarte doornstruik in verwerkt zijn. Water druppelt langs die takken naar beneden zodat gezonde zoute lucht vrijkomt. Er staan bankjes onder zodat men deze lucht kan inademen. Veel verschil hebben wij evenwel niet gemerkt, het was wel een speciaal bouwwerk. Het park waarin dit staat is trouwens zeer mooi aangelegd, we spotten ook enkele zwarte eekhoorns.
Even buiten Hamm zouden we een alternatief door het bos kunnen nemen, maar dat zijn weer extra km en we moeten ergens een zijrivier over met een handveer. Dat is wel leuk als je dat nog nooit gedaan hebt, maar in Nederland kom je dat vaak tegen en wij weten dat het hard labeur is. Daarom blijven wij het jaagpad langs het Datteln-Hamm-kanal volgen en passeren weer een kerncentrale.
In Lippborg zoeken we weer tevergeefs naar een drank-en eetgelegenheid. Net nu we een goed maar toch wel karig ontbijt hadden is hier niets te vinden. Dus op de eerste bank op een rustig plekje eten we wat van het noodrantsoen. Weeral overleggen over de te volgen weg, want track en fietsgids kloppen totaal niet. En dat wordt verderop nog wat erger. De gevolgde route is mooi en rustig, door zeer prachtige dreven, soms door de velden en de bossen, maar we weten niet waar we juist zijn. En het wordt nog erger als de römer-Lippe-route ook nog eens een andere kant op gaat.
Om duidelijk te maken wat dit betekent, even wat uitleg :
De fietsroute is beschreven in een fietsgids, en ingetekend op kaartjes om te oriënteren.
De track is de digitale versie van deze fietsroute die we in de gps geladen hebben.
De römer-Lippe-route is de gemarkeerde route waarvan de fietsroute naar Praag gebruik maakt, in de gids staat dat je 'gewoon de wegwijzers hiervan moet volgen, tenzij anders aan gegeven'.
Idealiter vallen die drie samen. Maar vandaag meer niet dan wel. En dat is meer dan vervelend :
Het is tijdsverspillend want we moeten bij elke fietswegwijzer stoppen, boekje erbij nemen, track op gps checken, en kunnen dan pas weer vertrekken.
Het is energieverslindend, stoppen en terug vertrekken, en steeds extra km.
Het is e-ner-ve-rend 😡
(En mijn kindjes weten dat dat laatste de doorslag geeft.)
Het is nog geen 3u, nog geen 70 km gereden, maar we hebben er even genoeg van. We besluiten in Lippstadt te overnachten, deze stad is de moeite waard om te bezoeken, en volgende logies zijn pas in Paderborn (25 km verder) te vinden. Grote stad, moeilijk logies te vinden. Toch vinden we iets in het centrum, het is nog vroeg en kunnen de stad bezoeken. Zeer mooie gebouwen en veel grote imponerende kerken. Eten doen we in een Italiaans restaurant gevestigd in een oud vakwerkhuis, met binnen mooi houtsnijwerk aan de muren en een gewelfd plafond. En het is er zeer lekker.
Terug in het hotel vergelijken we track en fietsgids, de track gaat weer een andere kant op, die volgen we morgen zeker niet. Laat ons hopen dat de Römer-Lippe-route goed aangeduid is, anders komen we misschien toch nog in Rome uit 😉.
Elke ochtend bij het uitchecken wil men meer weten over onze tocht. Ook vandaag in het toch wel mooie zakenhotel is men zeer geïnteresseerd in onze avonturen.
Met goede moed beginnen we aan onze tocht die waarschijnlijk een hele zoektocht zal worden. We verlaten Lippstadt langs alweer een zeer mooi park. Dat is hier echt wel opvallend, al het groen in de stad en vaak een zeer mooi park aan de rand waar je prachtig door kunt fietsen en wandelen. Al snel fietsen we weer langs de Lippe, en aan de rand van het bos zien we een 5-tal hazen lopen. Het groepje jonge trekkers - nou ja, jong, tussen 30 en 40 is jong voor ons - komen we ook weer tegen. Zij zijn op weg naar huis in Paderborn, en hebben er een hele tocht opzitten. Één van hen vindt dat we op de verkeerde weg zitten om vanuit België naar Praag te fietsen, ik vermoed dat hij niet goed kan situeren waar we vandaan komen.
Tot net voor Delbrück zijn de markeringen goed te volgen, maar dan moeten we een variant volgen, en daar begint de eerste zoektocht. Enkele keren stoppen, kaartjes raadplegen, en dan vinden we toch de mooie route die ons langs het oude Boker-Kanal voert. Hier en daar een overblijfsel van een sluis, of het kanaal echt voor de scheepvaart gediend heeft betwijfelen we wel. Langs slootjes en kanaaltjes komen we uit bij de Lippe See, en via alweer een groot park bij Schloss Neuhaus. Een immens groot wit gebouw, vierkantig, op de 4 hoeken grote torens, heel mooi om zien. Langs de Pader, de kortste rivier van Duitsland (slechts 4 km), rijden we Paderborn binnen. Een mooie stad die we ook aandeden op terugweg van onze tocht naar Berlijn. Op het kerkplein bij de majestueuze dom is het net markt, dus een drukte van jewelste. We vinden weer de weg niet, maar een vriendelijke Duitser helpt ons verder (de wegwijzers waren door de marktkramen niet te zien). Even verderop houden we halt op het terras van café Campus.
Hier eindigt etappe 1 (voor ons eigenlijk 2 door de aanloop tot Wesel). Tot nu zeer aangenaam fietsen door een gevarieerd landschap, nog meer natuur als 2 jaar geleden, wel minder bezienswaardigheden, veel betere wegen, maar slechte track (zie gisteren). De Römer-Lippe-route eindigt hier, vanaf nu volgen we achtereenvolgens de Alme-radweg, de Altenau-radweg, de Diemel-radweg en tenslotte de Weser-radweg, elk met zijn eigen symbool (en varianten). Dat wordt wennen om te kunnen volgen.
De weg zoeken in een drukke stad is niet gemakkelijk, en al na 1 km gaat het fout : een ontbrekend bordje, we gaan rechtdoor ipv rechtsaf, en pas na een km klimmen hebben we door dat we fout zitten. Een nieuwe zoektocht begint. Net buiten Paderborn kunnen we normaal gezien de track terug volgen, dus oriënteren we ons daarop om terug aan te pikken. Dat lukt pas na Borchen, 10 km en veel gevloek en gezucht verder. Maar vanaf dan is de track zoals het hoort een goede leidraad. We rijden door het dal van de Altenau over kleine wegen en passeren de 'Kluskapelle', geen idee waarom het mooie kapelletje zo heet. In Husen zijn er net schuttersfeesten geweest, het dorpje is nog helemaal versierd. Geen hotels hier, dus moeten we nog verder. We rijden nog langs een voormalig stuwmeer, en beginnen dan aan een flinke klim (tot 400 m) richting Blankenrode, Blankenberge past beter als naam. Gelukkig over een mooie asfaltweg, dat klimt toch wel makkelijker. Met een bang hartje rijden we tot het enige hotel hier in de omgeving. De hotelbaas kijkt raar op als we naar een kamer voor een nacht vragen. Het kan, als we een half uur geduld hebben zodat zijn vrouw ze klaar kan maken. Drie kwartier later horen we dat ze de boel nog maar net overgenomen hebben en nog niet alles klaar is. Het restaurant functioneert nog niet, en in het dorp is er ook niets te krijgen. Slik 😳, goed dat we vanmiddag al wat aten, nu zal het een peperkoek als avondmaal worden. Maar als we een half uur later gedoucht zijn, komt de jonge vrouw vertellen dat ze wel voor een 'abendbrot' kan zorgen. Dat is altijd beter dan niets, en nog eens een kwartier later kunnen we toch nog wat broodjes met lekker beleg eten. Oef, dat liep vandaag toch nog allemaal goed af!
Het verbaasde de hotelbaas echt dat wij zijn hotel gevonden hadden. Nochthans is dat niet zo moeilijk : bij het binnenrijden van het dorp staan er wegwijzers naar. Daar is hij blijkbaar niet van op de hoogte. Hij moet duidelijk nog veel leren. Misschien is hij nog geen toeristen gewoon, want seizoenarbeiders logeren hier wel.
Gisteren nog goed nieuws van de Europa-fietsers in de mailbox gevonden. Op hun website had ik de vraag gesteld waarom track en beschreven route niet overeen komen. Blijkt dat ze die opmerking nog al gekregen hebben, ze gaan het dus onderzoeken. Héhé, dat lucht op, het ligt dus niet aan ons of onze gps. Maar we zullen dus wel elke avond de track extra moeten nakijken. Werk voor Paul, zo heeft hij ook wat te doen terwijl ik schrijf.
Het heeft vannacht flink geregend en daardoor is het fors afgekoeld. We moeten al direct beginnen met een sterke klim door het bos, tot 429 m hoog. Maar dan een immens lange afdaling, zo gaat het goed vooruit. Zeker omdat het flink waait, vooral in ons voordeel (dat mag ook al eens). In Schervede verlaten we de Altenau en rijden verder via de Diemel. Net voor Warburg passeren we een boerderij waar wisenten, de Europese bizon, gekweekt worden. Zo achter de prikkeldraad-omheining zien het er rustige beesten uit, ik wil ze toch liever niet op mijn pad kruisen. Warburg zelf is een stad gebouwd op 2 heuvels zo'n 50 m boven de Diemel. Van ver heb je al een mooi zicht op de stad met de vele vakwerkhuizen. Wij rijden verder door de bossen langs de Diemel en komen in Trendelburg aan. Daar klimmen we zuchtend en puffend 60 m omhoog om op het terras van het uitzicht te genieten. Trendelburg is een middeleeuwse stad waarvan de muren en het kasteel nog compleet aanwezig zijn. De grote toren van het kasteel stond model voor het sprookje van Rapunzel. Er zijn enkele bijzondere huizen in de dorpskern, vooral het raadhuis oogt speciaal. Wij eten een lekkere forel in het restaurant van de burcht waar ook een hotel in ondergebracht is.
Wij rijden verder heuvel op en heuvel af langs de Diemel. Met de nog aangewakkerde wind in de rug gaat dat vlot. Er vallen ook wat regendruppels, te weinig om kw aan te trekken, teveel om echt droog te blijven. Bij Deisel rijden we door de 'eisenbahntunnel' , een oude spoorwegtunnel door de berg om de bocht van de Diemel af te snijden. We komen nog voorbij een struisvogel-boerderij, en even verderop staan er weer kamelen in een wei. Zijn we echt wel in Duitsland? We passeren Helmarshausen met hoog boven het dorp de ruïne Krukenburg, al van heel ver te zien, en rijden Bad Karlshafen binnen. Alle gebouwen zijn hier wit, geen opdringerige uithangborden maar de naam van de zaak staat met zwierige letters boven de deur geschreven. Het zorgt voor een speciale sfeer, en oogt zeer netjes. In dit dorp mondt de Diemel in de Weser, die we vanaf morgen zullen volgen.
Rit 8 : Bad Karlshafen - Witzenhauzen. De kamer van Doornroosje.
Rit 8 : Bad Karlshafen - Witzenhausen. De kamer van Doornroosje.
Als er Bad in de naam van een Duitse stad of dorp staat, dan duidt dat op een kuuroord. Dat is ook hier weer het geval. Het verklaart het grote aantal hotels en pensions in een plaats die voor de rest niet veel te bieden heeft. Er is wel het mooie raadhuis, er is de samenvloeiing van Diemel en Wesel, er is het Invalidenhaus en het Sole-Gradierwerk (zie ook rit 5) dat al 200 jaar bestaat. Het trekt een ouder publiek aan, wij zijn de jongste gasten in het hotel.
De zon schijnt volop als we vertrekken, maar het is nog maar 8° buiten, dus lange broek aan en extra trui. Alhoewel er een rustig alternatief voorzien is op de noordoever van de Weser, vertrekken we toch langs de zuidoever langs een autoweg. Ja, ik geef het toe, ik ben maar een watje, maar de omschrijving 'heuvelachtig' en vooral 'steile afdaling van 25% over grindweg' rechtvaardigen volgens mij deze keuze. En we rijden over een 2 meter breed fietspad, veilig afgescheiden van de baan waar nauwelijks verkeer op is. Maar we rijden wel in de schaduw, terwijl de overkant in de zon ligt. Op een warme middag ben je blij met die schaduw, maar op deze koude morgen heb je toch wel spijt dat de handschoenen thuis bleven (Paul vond die eerst overbodig, nu niet meer). En na 8 km vervloek ik mijn keuze, want het veer van Wahmbeck vaart niet wegens te lage waterstand. Dus terug omhoog en verder langs de weg, natuurlijk geen mooi fietspad meer. Even oriënteren en in Lippoldsberg vaart het veer wel. Het is een zeer speciaal veer : het werkt enkel met de kracht van de stroming, er komt geen motor aan te pas. Zeer ingenieus gevonden! En de veerman is een zeer vriendelijke man die een vrolijk praatje met ons slaat. Dus toch nog een geluk dat we dit veer konden nemen.
Langs een zeer glooiend parcours gaat het verder langs de Weser. We komen zeer veel trekkers tegen, wel vanuit de andere richting. Dat is wel normaal : de Weser-route is een zeer gekende en geliefde lange-afstands-fietsroute, vooral stroomafwaarts vanuit Hann.Munden tot Bremen. Wij doen natuurlijk weer tegendraads en rijden stroomopwaarts.
In Bursvelde bewonderen we de kerk en benedictijner abdij uit 1093. Na nog enkele pittige klimmetjes komen we aan in Hann.Munden, einde van etappe 2.
Hann. Munden is een fraai stadje met meer dan 700 gerestaureerde vakwerkhuizen uit de 16de eeuw, een lust voor het oog om daar rond te rijden. Wij eten een flammkuchen op het marktplein bij het schitterende raadhuis, en drinken er een bier van Dr Eisenbart bij. Deze Dr was een kleurrijk figuur die voor iedereen wel een medicijn voorhanden had. In deze stad komen de Werra en Fulda samen om verder te gaan als de Weser. Wij zullen nu de Werra verder volgen.
Etappe 2 was landschappelijk uiterst mooi en afwisselend, met de bossen, de kronkelende Diemel, de wijdse velden en de charmante dorpjes vol vakwerkhuizen. Etappe 3 belooft nog van dat.
Eerst moeten we de stad nog uit, maar al snel rijden we over een smalle bosweg pal naast het water. Goed dat er hier nauwelijks tegenliggers zijn. Klimmen en dalen, en dan zijn we in Witzenhauzen, gekend als 'kersenstad', wegens de wel 150000 kersenbomen rond de stad. Het oude centrum is weer zeer mooi om zien. We vinden een kamer in het burchthotel, elke kamer heeft een sprookjesthema, en wij slapen in de suite van 'Doornroosje'. Nu maar hopen dat ik geen 100 jaar slaap ☺️
Rit 9 : Witzenhausen - Neuenhof. 3 km afsnijden, 30 km extra rijden.
Rit 9 : Witzenhauzen - Neuenhof. 3 km afsnijden, 30 km extra rijden.
De kerkklokken zorgen er om 7u voor dat ik geen 100 jaar slaap, en ik kus dan maar mijn prins wakker.
Er is een bont gezelschap in het hotel aanwezig dat blijkbaar iets te maken heeft met de 'kersenprinses' die hier elk jaar verkozen wordt. We zien dames en heren met lange zwarte capes en allerlei attributen samen vertrekken, ik denk dat je het kan vergelijken met de prins carnaval verkiezingen bij ons.
Het mooie weer is wel voorbij. We vertrekken onder een bewolkte hemel, voorlopig houden we het nog droog. Na 500 m hebben we al prijs : wegomlegging, want de fietsbrug wat verderop is onderbroken. Twee bordjes, en dan moeten we het zelf uitzoeken, als je niet van de streek bent is dat verre van evident. We komen daardoor langs een andere kant dan voorzien Unterrieden binnen, en zien zo weer een staaltje van strobaalkunst : een beertje, enkele meters hoog, enkel strobalen gebruikt, gezicht erin gebrand, schattig om zien. Dit kunstwerk staat er ter gelegenheid van de 'beerfeste' dit weekend. Heel het dorp hangt vol met vlaggen en slingers, geen idee waarom die beer hier vereerd wordt, geen mens op straat om het te vragen, het openingsfeest gisteren zal wat zwaar geweest zijn.
Het fietspad slingert verder door de velden en langs de Werra. De oude grensweg trekt hier een spoor door het landschap. Hoog boven Werleshausen zien we weer een prachtige burcht (Ludwigstein) te hoog om naar toe te rijden, zoals we er al meer zagen en nog zullen zien.
Na een watermolen klimmen we zeer steil de stad Allendorf in, weer een pareltje met straten vol oude vakwerkhuizen. Het is opvallend hoe mooi die onderhouden worden, de gekleurde balken steken mooi af tegen de witte vlakken, heel uitzonderlijk zie je gekleurde vlakken met een donkere bruine balk tussen. Ook de vorm van die huizen is zeer speciaal, met loggia's en torentjes.
Het dal van de Werra is hier heel breed. Burg Fürstenstein domineert weer de omgeving. In Albungen nemen we deze keer wel het kortere alternatief door de weiden, niet alleen om 3 km te kunnen afsnijden, maar vooral om van de rust en de stilte in het natuurreservaat te kunnen genieten. Het fietspad is iets minder goed, maar helemaal niet zo erbarmelijk als op de weg naar Berlijn.
Rond 12u begint het te druppelen. Tijd voor de middagstop in Jestädt, waar we ergens een kleine sla willen eten, maar klein kennen de Duitsers niet, het is een overvol bord, meer dan een volledige maaltijd. En dat voor maar 10.
Na de sla regent het nog steeds zachtjes, dus toch maar kw aan. We rijden langs een hele reeks vijvers Eschwege binnen. Weer vakwerkhuizen, en twee mooie torens. Langs visvijvers en mooie boompartijen gaat het naar Wanfried waar een bijzondere fietsconstructie staat net op de voormalige grens. Het grensmuseum is hier te voet te bereiken, dat zal voor een andere keer zijn. Enkele km over een oude spoorweg en we zijn na 60 km om 15u al in Treffurt, met weer hoog boven de stad de burcht 'Normannstein'. Normaal was dit het eindpunt vandaag, maar het is nog vroeg, er is hier weinig animo, en ondanks het matige gedruppel hebben we nog wel zin in wat extra km. Dus wij verder richting Creuzburg.
Het dal is nu veel smaller, de Werra slingert door een kloof met fraai uitgeslepen rotsformaties. Mihla, één van de oudste stadjes, heeft nog veel wegen met oost-Duitse keitjes. We zoeken er tevergeefs naar een slaapplaats : hotel Grozes Burcht zit vol, Zur Schwan bestaat niet meer, Hotel Mihla is pas vanaf 18u open en ziet er niet aantrekkelijk uit, en de B&B zijn niet te vinden. Op naar het volgende dorp, het oude Creuzburg, maar door de 'Pretorius-tage' zijn alle hotels volzet. Spijtig want het alte Posthaus zag er zeer gezellig uit.
Over de oude romeinse brug met Liboriuskapel weeral verder. Een bospad langs de Werra, ook in Hörschel geen bed voor ons. In Neuenhof vergis ik me van weg en rij het centrum door ipv rond te rijden. Was het de voorzienigheid die me deed missen? We stoppen bij landhotel 'Im Guten Quelle', een wat aftands gebouw, maar er is nog plaats voor ons. Eindelijk! Het is 18u30, en we zijn 30 km verder dan voorgenomen. Douchen, eten en bed in. Het is welletjes geweest voor vandaag.
Met een jaar vertraging (door familiale omstandigheden) vertrekken we morgen 30 augustus naar Praag. Het wordt een fietstocht van ruim 1100 km langs een hele reeks bekende en minder bekende rivieren : de Rijn, Lippe, Diemel,Weser, Werra, Main, Kösseine, Ohre, Berounka en tenslotte de Moldau. Onderweg passeren we oude steden, kuuroorden, kastelen en burchten. Vlak zal de tocht niet worden, want we passeren weer langs Paderborn en nadien moeten we het Fichtel-gebergte over.
