De laatste rit vandaag (althans van deze reis). En we mogen ze beginnen onder een stralend herfstzonnetje, wat een verschil met gisteren!
Limburg doet zijn naam van fietsparadijs alle eer aan : we vinden heel snel aansluiting met de laatste track huiswaarts, en rijden heel vlotjes over brede fietspaden de stad Genk uit. Over alweer een oude spoorlijn gaat het door bossen en stukken heide. Het is zondag, nog maar 10u en toch al veel fietsers en wandelaars op pad. Via Zonhoven, Diest en Aarschot rijden we huiswaarts. 2133 km hebben we gefietst, 15435 hm overwonnen, en dat verdeeld over 28 ritten. En slechts 5 regenmomenten (enkele druppels tellen niet mee). Pas nu durf ik de uitspraak van Manuel, de eigenaar van het huiskamerrestaurant in Achel, herhalen : 'je krijgt het weer dat je verdient'. Wij moeten echt wel brave mensen zijn! Alhoewel, wat hadden we dan zaterdag misdaan ???
En zo is dit fietsavontuur weer voorbij. Wat was nu de beste route? 4 weken geleden was ik ervan overtuigd dat de Hanzestedenfietsroute mijn favoriet zou zijn, wie alles gevolgd heeft zal ondertussen wel weten dat we daar niet zo tevreden over waren. Als je bedenkt dat die route zich tot kampeerders richt, begrijp je nog minder waarom er zo vaak over miserabele wegen gereden wordt. Een mountainbiker voelt er zich in zijn sas, een trekker met 15 kg of meer bagage bij, niet. De vlag dekt ook de lading niet : de route leidt wel naar de steden, maar laat de fietser aan de rand vaak in de steek. Wie enkel voortgaat op de kaartjes en beschrijving, zal weinig van die steden zien. Het kan anders : wij vonden andere wegen dankzij gps en google Maps, samen met het netwerk van fietswegen tussen de dorpen en steden. De Euroradweg heeft ook vele slechte stukken, maar leidde ons door zeer mooie natuurreservaten. Het roadbook is ook veel beter gedocumenteerd en werkt met echte kaarten op een kleinere schaal, veel duidelijker en overzichtelijker.
Maar het geheel blijft uitermate positief : we hebben genoten van de natuur, de rust, de vele dieren en de prachtige bloemen; van de kastelen, burchten, kerken en ontelbare vakwerkhuizen; van de vele ontmoetingen en fijne gesprekken met hoteleigenaars, andere trekkers en voorbijgangers. En van het fietsen op zich, we zijn het nog lang niet beu!
Volgend jaar beginnen we er weer aan. De bestemming ligt al vast. We brengen jullie zeker op tijd op de hoogte. Tot dan!
Trip : 86 km ; 327 hm.
Terugweg : 1074 km ; 8871 hm.
Totaal : 2133 km ; 15435 hm.
Ps : onderweg maakte ik enkele rekenfouten in de totalen en tussentotalen. Deze zet ik deze week nog recht. Heel belangrijk is dat natuurlijk niet, maar we geven toch liever een juist overzicht.
Rit 26 : Linnich - Genk. Regen, regen, en nog eens regen.
Amai, wat was dat vandaag! Gisteren een zonovergoten dag met temperaturen boven de 20 graden, vandaag het tegenovergestelde. Het lijkt wel of al de regen die we de voorbije weken ontlopen zijn, in één keer over ons heen komt.
Vertrekken met alle regenkledij aan, het neemt een extra half uur in beslag om het allemaal aan te trekken. We blijven er ook de positieve kant van inzien : nu hebben we het niet voor niets meegesleurd.
We volgen nog even de Rur en na 10 km staat er een bord over het knooppuntennetwerk. Daardoor kunnen we sneller een doorsteek maken naar deel 6 van onze tocht. Zo snijden we een 20tal km af, wat met dit str...weer wel meegenomen is. Maar met alleen wat nummers zonder wegbeschrijving of te volgen track, is de kans op misrijden wel veel groter. En dat gebeurt dus ook als er ergens een bordje slecht gepositioneerd is. We slaan af voor een spoorweg, na een halve km ploeteren over een modderweg hebben we door dat we fout zitten. Terug rijden, en dan pas zien we het bordje aan de andere kant van de spoorweg.
We vinden aansluiting met deel 6 van de route. Afwisselend rijden we over een fietspad langs drukke wegen en over rustige wegen door bossen en weiden naast een riviertje dat al sterk gezwollen is door de regen. Roofvogels en hazen hebben geen last van dit weer, wel van ons als we voorbij rijden.
Net voor Sittard gaan de hemelsluizen volledig open. Bleven we tot hiertoe nog redelijk droog, dan is dat nu wel voorbij. De regenbroek en overschoenen kunnen de overvloed van water niet aan. We troosten ons met de gedachte dat we nu maar 'een beetje' nat zijn, zonder de extra bescherming zouden we al lang doorweekt zijn.
We naderen de Maas die we met een voetveer over moeten. Met een bang hartje rijden we tot de oever. De veerboot ligt aan de overkant, oef, er zit iemand in, en even later ligt de boot aan onze kant. Als ik de man bedank en zeg hoe blij ik ben dat hij vandaag vaart, krijg ik een zeer nors antwoord : 'jullie zijn goed gek dat je met dit weer uit fietsen gaat'. Ja, man, ergens heb je gelijk, maar als je op trektocht bent, moet je voort, je kan geen uren wachten tot het stopt met regenen. Voor 1 euro per persoon brengt hij ons naar de Belgische kant van de Maas, zonder nog een woord te zeggen, zelfs een knikje als we afstappen en hem groeten kan er niet af.
Even later stopt de zondvloed, enkel nog wat miezerregen en uiteindelijk houdt dat ook op. Omdat we deze ochtend 20 km ingekort hebben, zoeken we geen logies in Dilsen maar rijden verder richting Genk. Dat gaat over een gewezen treinspoor dwars door de bossen, kilometers lang zien we niemand. Langs de weg massa's paddestoelen, we dachten dat we er in de Duitse bossen veel zagen, maar hier is de verscheidenheid en hoeveelheid nog veel groter.
Pas rond Genk wordt het wat drukker. Het eerste hotel is volgeboekt, het tweede aan de andere kant van de stad heeft nog een kamer vrij. Eigenlijk de reserve-kamer die een groep gevraagd heeft, maar men heeft medelijden met ons en we mogen afladen, fietsers hebben voorrang! Het eten is een kleine klucht : het hotel zit in een overgangsfase door een recente overname en geplande verbouwingen. Het is lang wachten op alles, we krijgen twee keer wijnglazen maar geen wijn, de kok/kelner vindt de wijn niet dus nemen we een karaf huiswijn, bestek komt als alles al op tafel staat. We hebben tijd en begrip voor de situatie, de man doet zijn uiterste best en staat er helemaal alleen voor, en het eten is heel lekker. Andere hotelgasten zijn ongeduldiger en hebben bakken kritiek.
Of onze schoenen op tijd droog zullen zijn, is wel heel onzeker. Maar dat is een probleem voor morgen, het is dan de laatste rit van deze vakantie, dus in het slechtste geval vertrekken we met de reserve-schoenen aan. Dan hebben die ook eens mogen fietsen!
In het midden van een stad logeren betekent steeds een zoektocht naar een aansluiting met de te volgen route. En vandaag liep dat helemaal mis. Door een foute inschatting van onze locatie tov de route vertrekken we naar links ipv naar rechts om de stad uit te rijden. Paul's duiveninstinct liet ons in de steek, het is wat in de war na al dat schokken over de slechte wegen. Gevolg : 5 km nodeloos door het drukke stadsverkeer, en wie ooit in de omgeving van Brühl was (Fantasialand ligt vlakbij) weet dat het hier alles behalve vlak is, dus gingen we weer heuveltje op en heuveltje af. Na een klein uur zijn we ongeveer opnieuw bij ons uitgangspunt. Uiteindelijk vinden we een fietsweg richting Liblar waar de HR doorkomt, maar het is een weg die eerder bestemd is voor mountainbikers. Door een heel mooi bos en langs mooie meertjes, het moet zalig zijn hier met een mtb door te crossen, op een trekkingfiets is het dat niet. (De HR ging trouwens ook over een grindpad, dat als 'slecht' omschreven werd').
Pas in Lechenich bereiken we rond 12u de HR. Maar dan gaat het heel vlot over rustige wegen door de akkers. In Niederau houden we halt bij kasteel Burgau, een zeer groot complex met grote en kleine gebouwen in verschillende stijlen opgetrokken. In het slotcafé denkt de waard dat we Nederlanders op weg naar Rome zijn, die ziet hij hier vaak. (De route 'langs oude wegen naar Rome' van Hans Reitsma komt hier inderdaad voorbij). Dat we Belgen zijn op weg naar huis is aanleiding voor een heel gesprek over onze reis.
Vanaf dit punt kunnen we de Rur volgen (niet verwarren met de Ruhr van enkele dagen geleden). Bijna 40 km lang fietsen we langs deze rivier over een grindpad (te vergelijken met het grindpad langs de Dijle, dus aangenaam rijden) ver van alle verkeersdrukte. Terwijl we even overleggen komt een trekker ons tegemoet uit de andere richting. Het is een jong Nederlands meisje, alleen op weg en op zoek naar een camping. We zijn blij ook eens een keer te kunnen helpen, in ons roadbook staat een camping vermeld waar ze naar toe kan. Wij rijden verder tot Linnich, waar we in een pension kunnen overnachten. Eten in de pizzeria om de hoek, nauwelijks toeristen hier, wel locals, en gelijk hebben ze, de vers klaargemaakte pizza zijn overheerlijk. Bij het afrekenen krijgen we net als zij een lekkere grappa.
Morgen nog een klein stukje van de HR en dan de eindspurt naar huis.
Rit 25 : Wiehl - Brühl. De laatste (?) klim is het zwaarst.
Gisteren geen mm grind of keienpad, vandaag staat er een driedubbele portie op het programma. Geen mogelijkheid om te ontwijken, en de weer-app voorspelt regen, héél veel regen. Voorlopig vertrekken we wel nog zonder regenjas aan.
We zijn nu in het Bergische land, het lijkt wat op Oostenrijk. Groene hellingen met grazende koeien en kleine gemoedelijke dorpjes met witte huizen. De eerste grindstrook door het bos is redelijk vlak. Onderweg zien we verschillende mensen met een mandje lopen, paddestoelenplukkers, het is er het seizoen voor. De kerktoren van Drabenderhöhe is langs één zijde volledig ingepakt door een wilde wingerd die nu rood kleurt. Tweede grindstrook, stijgen en dalen, en dan op en neer over de weg. We passeren het Eulenthal, dat zou pas een woonplaats voor mij zijn.
In Wahlscheid even uitblazen en wat drinken, en dan twee heuvelruggen over. Eerst het dal van de Agger uit, dat gaat nog net. Dan dat van de Sülz, 900 m zeer pittig klimmen, te pittig voor mij, halverwege geef ik op, zelfs te voet raak ik nauwelijks boven. Maar dan is het zware klimwerk voorbij en rijden we dwars door het Königforst, oud jachtgebied van de vorsten van Berg, richting Keulen. Paul ziet net op tijd een mogelijkheid om de afdaling over de keienweg in het bos te ontwijken, op het brede fietspad langs de baan gaat dat veel vlotter. Na het bos moeten we weer door een voormalig militair oefenterrein, braaf op de paden blijven is de boodschap want er zou nog veel munitie liggen.
Langs de Rijn ligt een mooi fietspad, en in Zündorf hebben we een derde keer geluk met het pont want we kunnen er nog net mee op. Door onze fietsen met bagage op denkt een oudere man dat we Nederlanders zijn. Als hij hoort dat we Belgen zijn, begint hij een heel onsamenhangend verhaal over waar hij allemaal gewerkt heeft in ons land. We luisteren braafjes en zijn blij dat we aan de overkant zijn. Daar fietsen we door een park langs een bocht van de Rijn, en dan de drukte van de voorsteden in. Kriskras erdoor langs drukke wegen tot voorbij Messenich. In Brühl, op zoek naar een hotel, rijden we ons vast aan de spoorweg, een jong koppel helpt ons weer spontaan verder, fietstoeristen zijn hier duidelijk geliefd.
Naast het hotel is een speciaal Japans restaurant. Formule 'all you can eat', maar niet met een buffet, je duidt op een tablet telkens tot 5 (kleine) gerechten per bestelronde aan, maar alles moet wel opgegeten worden anders krijg je een boete. Heerlijke sushi,maki, nigiri,tataki, enz, wordt aan tafel gebracht, een leuke ervaring.
En de regen ? Die bleef beperkt tot enkele druppels deze morgen, vanmiddag was het zelfs met momenten heel zonnig. Dringend een nieuwe weer-app installeren!
Rit 24 : Attendorn - Wiehl. What goes up, must go down, en andersom ook.
De kronkels in de gedachtengang van de HR-ontwerpers begrijpen we steeds minder. Tussen Soest en Attendorn liggen enkele kleine hanzesteden die nauwelijks vermeld worden, en Attendorn zelf wordt weer niet doorgereden. Nochtans weer een mooi centrum met o.m. het oudste raadhuis van Westfalen, een imponerende kerk uit de 12de eeuw en twee torens van de stadsomwalling. En natuurlijk weer verschillende mooie huizen. Als je slaafs de route volgt, rij je veel moois voorbij.
Daardoor zijn we nu in het Sauerland, bosrijk en heuvelachtig. Zonder klimmen raak je hier niet door, dat voelden we gisteren al toen we over het skigebied van Wildewiese fietsten. Het is markt (3 à 4 kramen) in het centrum, dat komt ons goed uit om wat fruit in te slaan. Dan rijden we naar de Biggesee, het grootste stuwmeer van Sauerland. Langs de oever gaat het over rustige fietspaden. Dankzij het mooie weer een prachtige tocht : we rijden hoog boven het meer en genieten van het panorama. Vele bomen kleuren al rood en geel en steken mooi af tegen het groen van de omgeving.
Net voor Olpe is er een wegomlegging voor fietsers, deze keer wel op tijd aangegeven. Via de andere oever van het stuwmeer komen we in Eichhagen terecht. Daar rijden we ons vast in een andere wegomlegging, we kunnen alleen nog verder via een trap (of vele km terugrijden). Een trap is geen hindernis voor Paul, hij draagt gezwind onze fietsen naar boven. Boven staat een kleine kapel met prachtig interieur. Langs een andere brug bereiken we dan toch Olpe, vaak geteisterd door grote branden en weer opgebouwd, enkel een grote kerk met speciale torens en enkele stukken van de stadsmuur getuigen nog van het rijke verleden. Wij genieten op een groot terras van het mooie weer en de mooie omgeving. Op het water leren kinderen met een boot type '4 met stuurman' varen. Het eerste kwartier gaan de roeispanen nog alle richtingen uit, tegen dat mijn spaghetti (met pfifferlingen, njam njam) op is, lukt het hen al op een rechte lijn wat snelheid te halen.
Wij halen dat niet, want mogen weer klimmen, het dal van de Bigge uit, richting een nieuw skigebied, het 'Blockhaus'. Op het kaartje leek het alsof we dit konden afsnijden langs een andere weg, maar we moeten er toch over. Ach, als je tot 640 m kan klimmen, is 500 m ook haalbaar. En boven worden we getrakteerd op een magnifiek uitzicht over de vallei, en een lange afdaling over goede wegen deze keer.
Klimmen en dalen volgen elkaar constant op, we rijden geen 50 m vlak vandaag. In combinatie met het zoeken naar de juiste weg (niet erg duidelijk en veel wegenwerken) is het al snel tijd om een hotel te zoeken want de volgende plaats met hotels ligt 30 km verder, dat halen we niet meer vandaag. In Wiehl krijgen we weer de laatste vrije kamer van het 'Waldhotel'. Een korte rit, maar met veel hoogtemeters, mag er ook al eens bij zijn.
Rit 23 : Körbecke - Attendorn. Met de fiets over de skipiste.
Geen nieuwe wending in de garagepoort-soap : met een simpele druk op de afstandsbediening gaat ze open. Zo kan het dus ook.
Er wacht ons een zware rit vandaag want we moeten een top over,640 m hoog, en er zijn weer lange stukken grindweg voorzien. Paul heeft alternatieven uitgezocht maar we zijn lang niet zeker dat ze haalbaar zijn.
Eerst rijden we langs de noordoever van de Möhnesee. Het is ongelofelijk hoe de Möhne zo'n groot meer kan vullen, de Dijle lijkt een brede stroom in vergelijking met dit kleine riviertje. Er zijn verschillende bruggen die een verbinding tussen de twee oevers verzorgen. De dam die dit stuwmeer controleert, werd begin 20ste eeuw gebouwd, is 650 m lang en 40 m hoog, heel indrukwekkend. Normaal moeten we erover en dan het bos in, maar we verkiezen in het dal te blijven en de rivier te volgen, dat spaart ons een eerste zware klim uit (er zullen er nog genoeg volgen). Hier wordt ook een knooppuntennetwerk uitgebouwd voor de fietsers, het is nog heel rudimentair maar we maken er al dankbaar gebruik van. Het betekent wel een kleine omweg maar veel minder klimmen. En vanaf Neheim rijden we over het jaagpad van de Ruhr, hier nog een smal stroompje met veel stroomversnellingen waarop een kayakparcours is uitgezet. In Hüsten komen we de HR opnieuw tegen. Op het kerkplein staat een zeer merkwaardige fontein : een kleine waterstraal doet een rad met figuren erin ronddraaien.
Vlot de weg gevolgd tot hier, maar nu we de HR terug als leidraad hebben, rijden we direct fout : de gewijzigde verkeerssituatie stemt totaal niet meer overeen met de gps-informatie, met extra zoekwerk en rondjes rijden (en vloeken) tot gevolg. Maar we geraken erdoor dankzij die knooppunten. Er wordt hier ook nog flink aan de fietspaden gewerkt, we belanden op een stuk waar een dikke keienlaag al wel voor een stevige ondergrond zorgt, de asfaltlaag moet nog komen. Hierover fietsen (omhoog natuurlijk) is onbegonnen werk, dus een heel eind de fiets omhoog duwen. In het bos staat een groot houten beeld van 'der alte von Müschede', een bosgeest, voor de verandering één met een goede reputatie : hij liet mensen van goede wil met rust maar treiterde de rest. Zo hoort het!
In Langscheid bereiken we de Sorpesee. Ook al is het 1 km langer, toch volgen we het fietspad langs de Westoever. 9 km fietsen door het bos, een 10 tot 20 m boven het water, heel rustig en heel mooi.
In Amecke gekomen gaan we weer op avontuur met een eigen route om vele km stijgen over boswegen te vermijden. Terwijl we nog overleggen worden we geholpen door een lieve dame die ons het lokale fietspad tot Hagen aanwijst. Dat scheelt een pak km langs de drukke baan. Die zouden we tot Finnentrop kunnen volgen, maar 18 km lang de vele vrachtwagens trotseren (geen fietspad voorzien) lijkt ons toch wat te gevaarlijk. Dus moeten we de berg over. Dat betekent alweer klimmen, wel over asfalt en nu autoloos (in de winter zeer druk) maar stukken van meer dan 10%, het is zwoegen tot 640 m hoog. Dit is een skigebied, boven op de top staat een hoge mast vol antennes die je op kan klimmen. Daar heb ik de fut niet meer voor. Het uitzicht zal wel prachtig zijn maar er hangt regen in de lucht, en we horen het al donderen in de verte.
Naar beneden over een keienweg, weer niet simpel, 3 km verder heb ik kramp in mijn handen door het dichtknijpen van de remmen. Afdalen over het asfalt gaat veel vlotter, we bereiken een prachtig gelegen hotel, tof, zijn we toch nog onderdak voor de regenbui. Niet tof, het gaat pas om 6u open, dat is nog anderhalf uur wachten. Wel wat lang want we zijn niet zeker dat we hier kunnen overnachten. Dus verder afdalen, en we houden het niet droog, we krijgen een flinke bui over ons heen.
Zoekwerk om de route te volgen is vandaag constant nodig, ook nu weer. Vernieuwde wegen en verbindingen maken het niet makkelijk. Onderdak vinden lukt ook niet, vele pensions zijn dicht (wandelseizoen voorbij, voor het skiseizoen nog te vroeg). Alsmaar verder dus. In Finnentrop rijden we ons helemaal vast : we moeten spoorweg en rivier over, maar die brug is niet te vinden. Een kwartier rijden we er rond (langs drukke baan net in de spits, bepaald geen lolleke). Tot we een doorgang vinden over 1 spoor, joepie, we komen er! Mis poes, er is nog een spoor, terug naar af. Maar als de nood het hoogst is, is de redding nabij : weer helpt een local ons spontaan verder. De stationsomgeving is totaal vernieuwd, er zijn nieuwe fietswegen aangelegd. Dank u meneer, op eigen houtje hadden we dit nooit gevonden.
Volgende stad is Attendorn, nog 9 km verder. Tussen de rivier en de spoorweg volgen we het fietspad. Hotels zat hier, maar ook zeer duur. Aan de rand van de stad staat een grote moderne mastodont, ik verkies een kleiner hotel in het centrum. Goede keuze, een heel vriendelijke mevrouw heeft nog een kamer voor ons. En daar mogen we blij mee zijn : Attendorn heeft veel industrie, er zijn net veel vergaderingen en alles is volgeboekt, dankzij een net binnengekomen annulatie hebben wij nog een bed voor de nacht. En eindigt deze zware rit om 7u15 toch nog goed.
Rit 22 : Paderborn - Körbecke. Langs de Alme en de Möhne.
Weer een nieuwe aflevering in de soap met de garagedeuren. Vandaag gaat het slot vlotjes open, maar dat is het dan, geen beweging in de poort te krijgen. Er is duidelijk al wat bruut geweld gebruikt want menige bluts siert de buitenkant en ze hangt half uit de hengsels. Met vereende krachten krijgen we ze open, dichtdoen gaat vlotter.
Door gisteren onze eigen route te volgen, hebben we ook 15 km ingekort. Vandaag zullen we grotendeels de HR volgen.
Eerst de stad uit geraken, nooit simpel. We vertrekken in de verkeerde richting (terug van waar we kwamen) maar hebben dat na een 500 m door dus terug naar het centrale plein. Winkelwandelstraat te voet door, we hebben weer veel beziens. Eens buiten de stad volgt de HR de Alme-radweg. Dit kleine riviertje slingert door een brede vallei. Heel mooi en heel rustig. Wie dacht hier een vlakke tocht te hebben, komt wel bedrogen uit want de oevers zijn niet berijdbaar , we rijden meer op de flanken van de vallei door de velden en langs de bosrand. Roofvogels zijn weer volop in actie. In de verte zien we 'Wewelsburg', een driehoekige burcht uit begin 12de eeuw. Verschillende keren heropgebouwd en gerestaureerd, ook nu is er een toren volledig ingepakt. In Paderborn zat de toren van de dom in hetzelfde pak, is Christo hier gepasseerd? In Büren staat een enorme barokke kerk met een even enorm klooster naast. Nooit gedacht dat we hier zo'n verscheidenheid aan kerken en kloosters zouden zien.
In Siddinghausen verlaat de HR het dal van de Alme en steekt door naar dat van de Möhne. Dat gebeurt via een zeer steile klim, het begin zelfs 23%, dat is er wel wat over, vooral omdat het weer slechte bosweg is. Wij verkiezen de asfaltvariant, ook steil omhoog, maar 15% is net iets haalbaarder (de laatste 200 m doe ik wel naast mijn fiets, mijn hart vindt dit klimmen niet zo plezant). Eens boven genieten we van het mooie panorama en klimmen zachtjes verder over de heuvelrug tot 394 m. Lange afdaling door het bos en op het tracé van een oude spoorweg tot aan de Möhnesee. Wij rijden niet mee naar Soest, de stad waar veel mannelijke generatiegenoten hun legerdienst volbrachten. Het betekent immers 20 km extra en we moeten daar twee keer de 'Haarstang' over, een lange smalle heuvelrug van zo'n 300 m hoog. En dat kan er echt niet meer bij vandaag. Soest komt mee op het lijstje van de buskestrip. Wij volgen de drukke verkeersweg tot Körbecke waar we een hotel vinden aan de rand van het dorp met uitzicht op het meer. De garagepoort is van hetzelfde type als de voorgaande dagen, benieuwd wat we daar weer mee gaan voorhebben.
Rit 21 : Linderhofe - Paderborn. Eigen route, dat fietst eens zo vlot.
De deur van de garage ging zonder moeite open. Niet moeilijk, ze was niet op slot : er zit een afgebroken sleutel in het slot. Dan denk je dat de fietsen veilig achter slot en grendel staan, maar elke voorbijganger kan er zo mee weg, goed dat ze ook nog eens op slot stonden en met de extra ketting vastgemaakt.
We gaan erop vooruit wat weg zoeken betreft. We hebben een kaart van de regio gevonden, het is er wel één bestemd voor motards maar zo hebben we toch een beter overzicht. Zelf een route samenstellen met als leidraad de HR is nu iets eenvoudiger. Tot Dörentrup volgen we nog braaf de HR : eerst nog 500 m klimmen tot de burcht Sternberg (waar niets van te zien is) en dan 5 km dalen, een mooi begin van de tocht. In Dörentrup volgen we eerst het uitgetekende asfalt-alternatief (we hebben ondertussen door dat als dat voorzien is, de weg door het bos weer onberijdbaar is) en dan volgen we onze eigen route. Evengoed heel veel klimmen, we zijn in de Harz, maar over redelijk goede en rustige wegen, dat is aangenamer (minder pijnlijk) en schiet veel beter op. We passeren kleine dorpjes en ook Bad Meinberg, een kuuroord (weer vergane glorie). In Horn zijn er weer feestelijkheden, op een terras van een wat alternatieve kroeg kunnen we ver van het lawaai even uitrusten en overleggen hoe we verder zullen rijden. Ook hier veel interesse voor onze tocht, meer dan we op vorige fietsreizen meemaakten.
Door deze omgeving fietsten we 2 weken geleden ook, de mooie Externsteinen hebben we al gezien, dus kunnen we rechtstreeks naar Paderborn. Via de uitgezette fietsroutes tussen de dorpen (te vergelijken met het vroegere systeem van paddestoelen in Nederland) fietsen we door de bossen over ditmaal fatsoenlijke paden naar Schlängen. Ook veel klimmen en dalen, voor de auto's is er een brug over het dal voorzien, de fietsers moeten zwoegen en zweten. Waarom de HR deze weg niet volgt is ons een raadsel : korter, betere ondergrond en minder steil, en aangename omgeving. Als we midden in het dorp even de weg zoeken, worden we onmiddellijk voortgeholpen door een voorbijganger. Dat is al de derde keer vandaag : voetganger, automobilist en fietser, ze stoppen en helpen ons verder nog voor we zelf iets vragen. Nog 13 km naar Paderborn, een combinatie van rijweg, bosweg, park en stad, het gaat heel vlot.
Om 4u staan we al bij het hotel. We hebben dus tijd genoeg om de stad te bezoeken. Die valt wat tegen : veel kerken, zeer mooi raadhuis, maar geen sfeer in het centrum. Winkelstraten vol moderne gebouwen met hier en daar nog een oude gevel, veel bouwwerven ook. We sluiten de dag af in een Grieks restaurant. Dat is eens wat anders dan schnitzel en consoorten.
Het is altijd een gerust gevoel als het hotel je een goede plaats voor je fietsen aanbiedt. Maar als die bergplaats de dag erop niet meer opengaat, ben je daar weinig mee. Wat gemorrel met de sleutel, de piepjonge jobstudent krijgt de deur van de garage wel open, het slot was ondersteboven gemonteerd, je moet er maar op komen.
De vrouw aan de receptie begrijpt niet dat ik in korte broek vertrek (zu kalt!) en nog minder dat we weer 75 km verder willen. Als ik haar figuur bekijk, denk ik dat ze nog nooit 75 km op een jaar gefietst heeft. Eens buiten worden we nog aangeklampt door een man die ons een brochure van een 'prachtige route' geeft : Berlijn-Hameln. Tja, dat komt wat laat, dat hadden we een week geleden willen hebben.
Als we eindelijk weg zijn blijkt het marktplein vol kraampjes te staan. Goed dat we gisteren al foto's namen. We passeren nog langs de Andreas-kirche, weer een mooie laat-gotische kerk, en de Dom, heel groot maar niet bijzonder.
We volgen een hele tijd de rivier Innerste en dan rustige veldwegen. In de verte zien we kasteel Marienburg, mooi tegen de bergwand gebouwd, het doet middeleeuws aan maar dateert uit de tweede helft van de 19de eeuw.
Even verder verlaten we de HR. Paul heeft de trajecten zelf uitgezet zodat we langs een redelijk rustige weg wat sterke klimmen en slechte weg kunnen vermijden. Klimmen moeten we wel, maar op een goede ondergrond gaat dat toch beter. Een zeer lang vals plat lijkt het maar eigenlijk is het een fikse klim. Op de rand van het bos sluiten we weer aan op de HR die hier ook enkele km daalt. We worden voorbijgestoken door groepen motards, het is hier ideaal rijden voor hen.
In Coppenbrügge bewonderen we de oude burcht, nu museum. En dan gaat het even mis. De HR zou hier goede wegen volgen, maar dat was 25 jaar geleden misschien wel waar, nu is het weer een brokkelweg. Steil omhoog en omlaag, het schiet weer niet op.
Het uitgekiende alternatief is verderop niet mogelijk omdat de weg in kwestie ondertussen een B-statuut heeft, en daar kan (en wil) je met een fiets niet op. Roadbook en gps kennen deze situatie niet. Dus moeten we opnieuw een waar off-road traject volgen. In Afferde vinden we een fietsroute die ons recht naar het centrum van Hameln brengt, zodat we de voorziene omweg langs een camping kunnen vermijden.
Opnieuw begrijpen we de logica van de HR niet. Afwijken van de meest voor de hand liggende route om langs een camping te passeren, dat wel, maar een rondje door een Hanze-stad uittekenen niet. In Braunschweig was dat knap gedaan, in Hildesheim en Hameln mag je het zelf uitzoeken, daar passeer je enkel langs de rand van de stad.
Wij houden even pauze op het terras van de 'Rattenkrug' in de Bäckerstrasse, de belangrijkste straat van de Altstad. Bij ons vertrek worden we aangesproken door een groepje dat wil weten waar we vandaan komen en welke tocht we maken. Fijne ontmoeting!
Paul heeft nog wat verder gezocht naar alternatieven om 2 zware bosklimmen over te slaan. Er zijn hier goede fietsverbindingen tussen de verschillende dorpen voorzien en die gebruiken we om door het dal ipv over de heuvels tot Köningsförde te rijden. Weer een stukje HR en weer een alternatief, een lange gelijkmatige klim.
In Bösingfeld gaan we op zoek naar het hotel. Het blijkt buiten de stad te liggen, 7 km klimmen verder. Het enige hotel in de omgeving, duidelijk geliefd bij de Nederlanders die hier in groepjes aankomen, maar er is nog plaats voor ons. De fietsen moeten eerst buiten staan, tot een ander personeelslid zegt dat ze er een speciale plaats voor hebben. Terug naar de receptie, de fietsen mogen dan toch in een garage. Ook dit slot werkt niet behoorlijk, maar de deur openen is een probleem dat we pas morgen moeten oplossen.
Rit 19 : Wolfenbüttel - Hildesheim. Vakwerkhuizen, eenvoudige en rijkelijk versierde.
De stad Wolfenbüttel is geen Hanzestad. De HR komt er alleen langs de bovenrand door, maar het roadbook maakt er wel melding van. Omdat ons hotel aan de andere kant van de stad ligt, kunnen wij het centrum bekijken. En het loont de moeite want deze stad heeft ruim 600 vakwerkhuizen. Oud en nieuw, vervallen en gerestaureerd, in elke straat vind je er verschillende. Het marktplein is prachtig zonder storende toeristische accommodatie, het raadhuis weer een parel. Zeker het bezoeken waard.
Na 3 km door de buitenwijken volgen we het riviertje 'oker' langs het jaagpad (redelijk grindpad) tot in Braunschweig. Via het Bürgerpark met verschillende vijvers rijden we de stad in. Vele bomen dragen al hun oranje-gele herfsttooi zodat de omgeving heel kleurrijk is. We belanden pal in het oude centrum met imposant raadhuis (met diverse trouwgezelschappen op het plein) en Dom. Daar stappen we even binnen, zeer sober ingericht met wel enkele pompeuze graftombes maar ook grote fresco's op de zuilen en plafond boven het oksaal. De HR brengt ons nog langs enkele andere monumenten en ook langs een standbeeld van Uilenspiegel die hier fratsen uithaalde als bakkersgast. Via het Westpark rijden we de stad weer uit. Ik schrijf ze bij op mijn lijstje voor een volgend bezoek.
We fietsen nu door een gebied met veel akkers en boerendorpen. In Derneburg staat een zeer mooi station in vakwerkbouw en een groot kasteel. Wij volgen niet de aangegeven route langs de rivier Innerste wegens aangekondigde barslechte weg, maar hebben zelf ons traject langs rustige wegen (grotendeels met fietspad) uitgedokterd. En zo rijden we niet vast in de wegenwerken die langs deze rivier plaats hebben. Het is wel stevig klimmen (en ook dalen), goede voorbereiding voor de Harz die we morgen doorkruisen.
We komen langs een andere kant de stad Hildesheim binnen dan voorzien. De HR passeert enkel langs de rivier en doet het centrum niet aan. Wij wel, we vinden een hotel vlakbij de markt. Alle gebouwen rond het plein zijn bijzonder, zelden zo'n mooi uitgewerkte gevels gezien. In de omliggende straten weer pareltjes van vakwerkhuizen. Ook de verschillende kerken zijn een omweg waard.
We eten in een hip no-nonsens restaurant waar veel locals binnenwaaien, altijd een goed teken, we beklagen het ons niet.
Morgen gaan we de rattenvanger begroeten, en kruisen we de R1.
