De stad dateert van 650 AD en is bijzonder indrukwekkend. Alles wordt overzichtelijk door kaarten die de Indianen uit die tijd in rotsen gegraveerd hadden.
Ons reisgezelschap zou kunnen vergeleken worden met dat van "Lord of the Rings": Mijn moeder en ik waren alvast Gimili de Dwerg en ik. Verder waren er twee Franse dansers als elfen, nog een handvol mensen en enkele kinderhobbits. Onze reisleider was een kleine Indigeno met de naam Alejandrino, aka Mithrandrir/Gandalf. Alejandrino maakte op mij een bijzonder wijze indruk. Het leek wel alsof hij te verheven was om zich bezig te houden met mijn aardse problemen van welke conditioner nu precies de beste was voor mijn haartype. Over conditioner gesproken het leek of er een eeuwige gloed over zijn zwarte lange haren hing. Hij was de beste gids die ik me kon voorstellen.
Op onze weg kwamen we ook af en toe een Smeagol tegen.
De tocht was veel harder dan verwacht. Elke keer we weer een eindeloze heuvel beklommen en ik met een hart vol hoop dacht dat de volgende bocht het einde van de helse tocht naar boven aankondigde, werd mijn hoop even later weer omver gekegeld. Wij waren uitgeput, onze lijven waren nat van het zweet en we leken wel de Niagarawatervallen.
Onze groep werd de eerste dagen aangevuld door het zoontje van Alejandrino, Jose Manuel, waarvan we allen lange tijd dachten dat het een dochtertje was. Merkwaardige naam voor een meisje. Ik schatte JM een jaar of 4-5, maar in werkelijkheid bleek hij al een heuse jongeman van 8 jaar te zijn. Wanneer ik volledig uitgeput aan het einde van een beklimming kwam en achterom keek, zag ik JM rennend op de heuvel naar me toesnellen. Het leek alsof het kind (zonder in hyperactiviteit te vervallen) over een bodemloze schat van energie beschikte waarvan alleen hij de sleutel bezat. We zeiden niet zo veel tegen elkaar want hij kende maar enkele woordjes Spaans, maar als hij weer eens twee kevers gevonden had dan riep JM me en maakte een kleine opvoering met hoofdrollen speciaal weggelegd voor zijn vrienden kevers.
Er waren adembenemend mooie momenten. Stel u even voor: enkel het geluid van stilte. Meng dat met af toe het geluid van een vogeltje of het geritsel van een hagedis. Op de achtergrond een kabbelend riviertje...
Ik heb dieren gezien die ik nooit eerder zag of waarvan ik het bestaan steeds ondergewaardeerd heb: vlinders in allerlei tinten en motieven (groot genoeg om mijn volledige gezicht te bedekken), slangen, kameleons en wilde biggetjes, drinkend bij moederzeug. Op een avond ontwikkelde ik een bijzondere vriendschap met een rosse kat met drie poten. Blijkbaar had vaderkat een bijzondere voorliefde gehad voor kattenpootjes en eentje afgebeten toen het beestje nog maar een kitten was. Wanneer ik nu aan tafel tussen de kaarsen zat, kwam mijn kleine vriend aangehuppeld en vleidde zich met zijn poepje omhoog op mijn schoot neer. Zo wachtten wij dan tot de avond in nacht veranderde.
Als ik 's avonds niet naar de opvoeringen van JM keek, dan gingen wij onder begeleiding van de Indianen naar de rivier. Met onze laatste krachten beklommen wij dan enkele rotsen om neer te ploffen op een plaats met weinig stroming tussen watervallen en enorme keien en verder niets. Daar lagen wij dan. We lieten spieren waarvan ik lang niet wist dat ik ze had afkoelen en langzaamaan kwamen onze stemmen ook terug. Ik sprak een mooie mix van alle talen die ik rijk was.
Moeder zei dat mijn innige contact met de driepotige kat er voor gezorgd heeft dat ik ziek geworden ben. Zelf had zij misschien nog wel meer last als ik van de warmte. Wij besloten daarom van die toeristen te worden die ik aan het begin van onze tocht zo verfoeide. Als ik hun tegenkwam rolde ik veelbetekenend met mijn ogen. Ik kreeg dan maar een paard en Moeder een muilezel. Mooi zo, goede keuze. Mijn maagpijn compenseerde een beetje en ik moest zelfs wat gniffelen bij het tafereel.
We zijn uiteindelijk veilig teruggekomen van een prachtig en onvervangbaar jungleavontuur. Ik nam met tranen in de ogen afscheid van onze gids, een van de mensen die ik met een vleugje pijn in het hart achterliet en nooit vergeten zal. Einde van een avontuur, op naar een nieuw.
