satirische stukjes over belangrijke en vooral onbelangrijke zaken
08-01-2011
de zon schijnt selectief
Voor haar ogen slikte hij de doos pillen in één keer in, samen met een pint bier. Hij strompelde naar boven, naar zijn bed, en liet er zich plompverloren op vallen. Binnen enkele minuten was hij in een diepe slaap gdompeld. Ze kwam boven en keek met ontzetting naar hem. Wat had ze haar zoon misdaan, dat hij zo uit het leven wilde stappen? Wat hij wel, maar zij niet wist, was dat de cocktail zeker niet dodelijk was, en dat hij na een lange roes wel weer zou wakker worden. Ze ging naar beneden en zette zich aan de keukentafel en begon te huilen. Waarom was het leven zo wreed voor haar ? Ze had het weinige dat ze had, toch altijd aan haar kinderen gegeven? Had ze niet altijd gedacht dat ze zich schikten in hun lot. Waarom die drank, en dan die agressie? Het woord 'agressie' kende ze niet, maar laten we in het verhaal een ganse uitzichtloze reeks verbaal en vooral fysiek geweld onder één noemer samenvatten. Hoe had ik haar willen troosten. Maar wat wegen woorden tegen eenzaam verdriet? Ze stond er altijd alleen voor. Ze begreep de wereld niet. Alles was zo ingewikkeld geworden in vergelijking met haar jeugd. En geld. Alles kostte altijd maar meer geld. En als ze dan eens geluk had , hoe klein het ook was , dan werd ze nog weggepest. (Wie zich blootgeeft als schaap trekt de wolven aan). Het was alsof ze het bestaan op Aarde niet gegund was. Door een stom toeval was ze na haar geboorte in leven gebleven. Was het niet beter geweest dat ze toen, in alle onschuld gestorven was. Zoals ze dacht , dat haar zoon nu lag te sterven. Ze beet op haar tanden, stommelde naar boven. Ze hoorde hem nog ademhalen. Zou ze de dokter laten komen? Altijd hetzelfde probleem: nooit iemand om raad aan te vragen!
In 1989 in het huis van mijn moeder, toen ze een weekend vrij had.
Om te moeien zijn ze daar allemaal; om te helpen zie je niemand.
