Ik ben Ilka, ik ben er bijna 18 en dit is mijn blog. Ik hou van lezen en schrijven en vond het dus misschien een goed idee om een blog te beginnen.
Ik wil jullie eerst even laten kennismaken met een speciale jongen. Ronan Thompson. Ik weet niet of er al iemand gehoord heeft van hem maar ik kwam hem afgelopen jaar tegen toen ik op zoek was naar een artikel voor mijn huistaak Engels. Sinds die dag heeft deze jongen met zijn hemelsblauwe ogen mijn gedachten nooit volledig verlaten. Af en toe spookt hij rond in mijn hoofd. Ronan werd geboren in 2007 en 3 jaar later werd er Neuroblastoma kanker vastgesteld. 3 dagen voor hij 4 zou worden, stierf hij. Ik was heel hard geraakt door zijn verhaal en kwam ook te weten dat Taylor Swift een lied over hem schreef. 'Ronan' is een heel aangrijpend lied dat me elke keer weer weet te raken. Ook voor zijn ouders heb ik heel veel respect. Niet enkel bleven ze staande na de dood van hun jongste zoon, ook richtten ze een organisatie op om neuroblastoma te bestrijden. Zo geven ze andere kinderen de kans die hun zoon niet kreeg. De kans op leven. Daarom wil ik ook oproepen om zeker eens de site te bezoeken en het lied te beluisteren. Ook om eventueel The Ronan Thomson Foundation te steuenen!
Na dit gezegd hebbend, wil ik jullie introduceren in het leven met gescheiden ouders die, daarbij komend, elkaar haten. Velen onderschatten de gevolgen hiervan. Dan hebben ze zo iets van: ze zijn maar gescheiden! En ja, inderdaad, ze zijn maar gescheiden, maar je weet pas echt hoe het is als je ouders zelf gescheiden zijn. Eerst en vooral de wekelijkse verhuis (co-ouderschap). Elke week je valiezen maken, denk maar aan schoenen, scoutskleren, studieboeken... Altijd, elke week opnieuw, is er wel iets dat ik vergeet. Daarnaast komt ook nog het feit dat ze elkaar grondig haten. Ze kunnen elkaar niet zien of ze beginnen tegen elkaar te roepen en beschuldigingen naar elkaars hoofd te gooien. Ik denk zelfs niet dat ze beseffen dat dat ongelofelijk hard kwetst. Zo ook als mijn mama in mijn bijzijn mijn papa uitmaakt. Maar ik moet zeggen, het meest ontgoocheld ben ik in mijn zus. Zij woont niet meer ij mijn papa na conflicten met mijn stiefmama. Die ontgoocheling begon al eeuwen geleden. Vroeger zei ze me altijd, toen mijn mama ons wat opstookte tegen mijn vader, dat ze haar nooit bij mijn papa gingen wegkrijgen. Ze ging weg. Dat kan ik enigzins nog begrijpen na de conflicten bij ons thuis die hoog opliepen. Daarna zei ze dat ze misschien wel weg was maar dat ze mijn vader zou blijven zien omdat het nu eenmaal haar vader bleef. Ze ziet hem misschien 1 keer per jaar. Na aandringen van mijn papa's kant. Voor mijn laatste en grootste ontgoochelpunt moet je weten dat mijn vader elke maand een redelijk groot bedrag aan alimentatie moet betalen. Nu ze niet meer op kot zit, wilde mijn vader dat bedrag verlagen dus vroeg hij een verzoening aan. Mijn mama weigerde. Mijn vader ging een stap verder en stapte naar de rechtbank. Nu zit mijn zus aan mijn moeders kant en probeert ervoor te zorgen dat mijn vader geen vermindering krijgt. Daar, dat doet pijn. Ook omdat ik weet hoeveel het mijn vader kwetst. Hij is de liefste, begripvolste en beste papa in de wereld. Hij staat altijd klaar voor iedereen! Om hem verdrietig te zien, breekt je hart...
Nog maar 1 bericht ver en de helft van mijn leven staat hier al Blijf volgen voor meer :)
