Het is weer zover, school... Ik stond vanmorgen op en dacht : "laat dit een droom zijn en straks wakker worden, genietend van de zon op 1 juli" Maar helaas, eens ik uit mijn bed geraakte besefte ik dat het echt was en dat vandaag de school weer begon. Ik mokte nog even maar besloot daarna me toch maar klaar te maken en tegen ik aan het ontbijt zat keek ik stiekem uit naar het weerzien van vrienden en vriendinnen. Ik moest pas om 13 : 00 uur op school zijn dus ik had nog even tijd om op de computer te zitten. En dan was het zover, een kwartiertje voor het 1 uur werd ging ik de deur uit en pakte men fiets. Ik reed even door de tuin en tot men verbazing kon ik nog fietsen na die twee maanden. Ik deed onze poort open en ik was weg. Nog even snel bij oma en opa binnen springen en hen nog wat enerveren alvorens de zware toch naar school aan te vatten. Ik keek rond me heen en zag tot groot jolijt dat mijn voeten nog altijd trapte en me automatisch naar de plaats brachtten waar men vrienden wachtten om gezamenlijk naar school te rijden. En toen naderde het gebouw, de school. Ik reed door de befaamde poorten en ging naar de fietsenrekken waar ik men fiets vastzette en op weg ging naar de speelplaats. Er komen onmiddelijk kinderen naar me met vragen zoals : "Hoe was het?", "Waar ben jij op vakantie geweest" Ik had nog geen tijd om gedag te zeggen tegen hen of ik moest al al men vakantieverhalen uit de doeken doen. Na enkele boeiende (of dat dachten ze toch) verhalen ging de bel die officieel teken gaf dat de vakantie voorbij was en iedereen ging naar binnen voor zijn klasindeling. Ik wandelde door de gangen en ze zagen er net hetzelfde uit. Alleen hadden de deuren nieuwe sloten gekregen. Maar dat terzijde wandelde ik de refter binnen en kreeg direct iemand naar me toe gestormd met de mededeling dat ik bij hem in de klas zat in 2M. Nu weten jullie men leeftijd ook ineens. Ik volgde de klasleerkracht en we gingen naar een lokaal waar iedereen zo mak als een lammetje ging zitten. We werden direct overspoeld door een heleboel regeltjes en ja hoor, we kregen ook ons lessenrooster. 5 uur Latijn op 2 dagen is niet niks. Maar dat laten we even links liggen. We moesten maar enkele uurtjes blijven en na een tijdje ging dan ook de bel als eindsignaal voor deze 1 september. Iedereen sprintte weg van de school. Ik liep naar men fiets en was blij hem terug te zien. Dat betekende namelijk dat ik naar huis kon rijden en daar rustig in de zetel zitten en doen waar ik zin in heb. Met die gedachten reed ik op automatische piloot naar huis en eens daar aangekomen vroeg men moeder direct hoe het geweest was. Ik kon weer vertellen tot men keel er schor van was. Na een best vermoeiende dag kon ik rond half tien eindelijk in men bedje kruipen. Ik las nog even in het Guiness Book of Records en dan knipte ik men lichtje uit, draaide me nog even om en viel zalig in slaap.
BelloRase
Dit is een schuilnaam. Iedereen die me kent weet wie ik ben... Ik geef nooit adressen of wachtwoorden aan jou!
