Ik ben Felicity Sienna
Brooks, wonderkind en vastberaden de wereld tot een betere plaats te maken. Ik ben degene die Bertrand Zobrist en het Consortium in contact bracht. En ik kom mijn verhaal vertellen.
De afgelopen uren voelden als een regelrechte achtbaan. Nadat
Vayentha haar missie had laten mislukken was het tijd geweest voor plan B. Plan B is nooit een goed teken, maar goed, hier verscheen ik dus op het toneel. De
professor lag met een hoofdwonde verdoofd op het ziekenhuisbed en nu moest ik zijn
vertrouwen winnen, om erachter te komen hoeveel hij weet. Langzaamaan kwam hij weer bij bewustzijn, en uiteindelijk was het tijd voor actie. Na de schijnaanval van
Vayentha in het ziekenhuis waarbij dokter Marconi schijnbaar stierf, nam ik
Langdon mee naar mijn appartement. Het Consortium had deze schuilplaats
geregeld. Maar toen liep het alweer bijna mis. Ik kon de frustraties van de provoost
tot hier al voelen, het werd steeds duidelijker dat dit toch geen standaardopdracht
was. Dit had ik natuurlijk kunnen weten: Bertrand Zobrist was dan ook geen standaardpersoon. De professor logde in het appartement in op zijn e-mail, hij had nog beter een vuurpijl
kunnen afschieten. In geen tijd was er eenheid van de WHO ter plaatse. Ik maakte de professor wijs dat ze
hem kwamen halen. We vluchtten. Nu zit ik op de bromfiets met Langdon achterop.
Ik hoop dat we het halen.
De
hoogzwangere Marta Alvarez ging ons voor op de steile trap naar de eerste
verdieping van het museum. De onzekerheid straalde van Roberts gezicht af, maar
Marta scheen het niet te merken. Hij herinnerde zich niets van de dagen voor
hij wakker werd in het ziekenhuis in Florence. Het moet heel verwarrend zijn om mensen te ontmoeten die jou al kennen, terwijl je je niets van hen kan herinneren. Maar blijkbaar had hij Marta
gisterenavond nog gezien. Wat was hij van plan geweest? Marta probeerde ons een
uitgebreide rondleiding te geven in elke zaal die we passeerden maar ze wist niet
hoeveel er van deze kwestie afhing. We hadden namelijk haast, en veel. Na de zoveelste onderbreking kwamen we eindelijk aan
bij ons doel: het dodenmasker van Dante Alighieri. Er was enkel een klein
probleempje. Of misschien toch wel een groot. Er was geen masker. Snel werden
we meegetrokken naar de bewakingskamer. Terwijl we de beelden van gisterenavond bekeken, kwamen we tot
een eerste verbluffende ontdekking: het masker was geen bezit van het museum, maar van
Bertrand Zobrist.
Mijn eerste liefde. Mijn mentor.
Nog niet bekomen van
de schok zagen we dat ook de dieven geen onbekenden waren. Robert Langdon en Ignazio hadden het masker meegenomen. Robert werd onder schot gehouden en er werd gebeld daar Ignazio. Maar hij nam niet op, en dat zal hij ook nooit meer doen. Ignazio Busoni is gisterenavond aan een hartaanval overleden.
Vanaf het
moment dat Ferris neerviel, ging alles in de hoogste versnelling. Ik ontkende de beschuldiging van de omstaanders en deed zijn
overhemd open. Ik schrok van de grote blauwzwarte vlek die zijn borstkas
ontsierde. Het was nog erger dan ik dacht. Robert riep dat er soldaten het gebouw binnendrongen. We moesten
hier snel weg, we hadden ons al veel te veel laten opjagen. Robert wou blijven om voor Ferris te zorgen maar ik trok hem weg. Nu kon ik hem vertellen dat we een verrader onder ons hadden gehad. Maar eerst moesten we zien te ontsnappen, we zaten namelijk als ratten in de val. Ik zag
een bordje VERBODEN INGANG, en besloot de kans te wagen. We kwamen in een
onderaardse crypte en besloten dat we misschien konden ontsnappen via de lichtkoepels. Het was de enige weg naar buiten. Tegen de tijd
dat we het veiligheidsslot loskregen (met hulp van de vrouw op straat die we hadden omgekocht), drongen de soldaten de crypte binnen. Er
was geen tijd meer. Robert vouwde zijn handen ineen zodat ik door de schacht kon klimmen. Ik kwam boven, draaide mij om, nam zijn handen en trok hem met al mijn
kracht omhoog. Maar het was te laat, ze hadden hem al.
Een diep gevoel van
spijt overvalt mij, de tijd bleef voor even stil staan. Ik zou hem niet kunnen
vertellen wat mijn echte rol in dit verhaal is. Zij zouden hem vertellen wat ze
wisten en hij zou al snel zijn conclusies trekken. Foute conclusies.
Ik moet en
zal bewijzen dat ik deze ramp wil tegenhouden.
Ik zag de
krantenkoppen al voor mij: Sienna Brooks ontketende de wereldwijde
pandemie van Bertrand Zobrist. Ik had het ondergrondse waterreservoir maar even voor
Langdon en Sinskey bereikt, maar in die tijd had ik wel al gezien dat de zak al
opgelost was. Het eerste wat ik dacht: Ik ben te laat. Het tweede: Wat zal
ooit bewijzen dat ik de zak niet heb vernietigd? Beseffend dat ik mijn onschuld nooit zou kunnen bewijzen, besloot ik te
vluchten. Ik rende alsof mijn leven ervan afhing. Dat deed het
waarschijnlijk ook wel. Ondertussen hadden de anderen het ook al ontdekt. Ze probeerden de verspreiding in te perken door de deuren te sluiten, maar het ging allemaal te traag. Ik riep dat er brand was en glipte met de menigte mee naar buiten. Maar Langdon had mij gezien, hij volgde mij doorheen de
stad. Eerst met een auto achter de bus, dan over de brug en ten slotte op de overdekte markt. Ik liet
met opzet een mand kastanjes omvallen zodat ik ongezien de autobaan kon oversteken en
naar de pier kon lopen. Ik bemachtigde een boot en liet Langdon verslagen
achter op de pier. Robert. In mijn hoofd begon ik mijn opties al te
overlopen, misschien kon ik even onderduiken aan de kusten van de Middellandse Zee? Maar ik
wou niet vluchten, ik vluchtte al mijn hele leven. Wat had het ook voor zin,
hierna zou heel de wereld achter mij aanzitten. Een leven van vluchten was geen
leven meer te. Toen nam ik een beslissing: ik draaide de boot en ging
terug naar de pier.
Dokter
Elizabeth Sinskey en ik zitten samen op het vliegtuig naar Genève. In allerijl had ze een noodbijeenkomst afgeroepen. Deze avond
nog zullen we daar de situatie voorstellen aan alle gezondheidsorganisaties die ook
maar iets te betekenen hebben. Ik had verwacht dat ze niet naar me zou luisteren, me onverbiddelijk en onmiddellijk zou bestempelen als dader, crimineel. Maar na een lichte
aanmoediging van Robert kon ik mijn verhaal doen. Ze geloofde mijn verhaal en verstond de ernst van de situatie. Misschien had ik haar ook wel verkeerd ingeschat. Toen stelde ze zelfs voor om de handen in
elkaar te slaan, ze vroeg om mijn hulp, die ik haar graag gaf. Ik moet op deze bijeenkomst het tegengewicht voorstellen,
symbool staan voor een nieuwe generatie en een nieuwe tak in de geneeskunde, symbool voor de
transhumanistische beweging. Ik begin hoop te krijgen voor de toekomst.
Misschien kunnen we de impact van het virus verminderen, misschien wachten er
wel nieuwe technieken op ons en kunnen we uit Zobrists virus leren, ze gebruiken voor
wereldwijde inentingen, . En wie weet heeft Dante wel gelijk: Gedenk deze
avond als begin van een eeuwig verschiet.
Denkend aan
wat morgen mij zou brengen, dommelde ik weg... afwezig dwaalden mijn ogen naar de hemel vol
sterren.
